Αδικιωρισμένοι!

Χεχεχε. Δεν έχω θέμα για αυτή την ανάρτηση. Χε. Θα αρχίσω να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο υπερπλήρες από εγκέφαλο κεφάλι μου. Σε τρία. Δύο. Ένα. Πάμε.

Σήμερα πήγα στη βιβλιοθήκη. Σας έχω ξαναπεί για τους Αμερικάνους δημόσιους υπαλλήλους, ναι? Ναι. Το θυμάμαι. Είναι ΚΑΙ Αμερικάνοι ΚΑΙ δημόσιοι υπάλληλοι. Δηλαδή, εντάξει. Αν οι βλάκες του κόσμου είχαν βασιλιά, θα δούλευε σε αμερικάνικη δημόσια βιβλιοθήκη. Στάνταρ όμως? Τι? Τι λες? Τι μου κάνανε? Τίποτα μωρέ. Πήγα και στήθηκα σαν καγκουρό στον πάγκο και περίμενα ΟΚΤΩ λεπτά της ΩΡΑΣ μέχρι να με πάρει ένας από του ΤΕΣΣΕΡΙΣ υπαλλήλους είδηση, να αφήσει με ευλάβεια το βιβλίο που βαστούσε κάτω, να αποχαιρετήσει τους συναδέλφους του και να έρθει να με εξυπηρετήσει.

Αυτό το περιστατικό μου θύμισε τον γραμματέα της σχολής μου στην Πάτρα. Του ζήτησα μια μέρα κάτι, μία βεβαίωση, δεν θυμάμαι τι και σηκώνεται πάνω, άρχισε να περπατάει προς το φωτοτυπικό με την ταχύτητα του φωτός – 6 μέτρα την ώρα και με μια απίστευτη βαρεμάρα λέει: Θα μού'ρθεις αύριο να στο φτιάξω αυτό γιατί σήμερα τρέχω και δεν φτάνω, πνίγομαι! Εντάξει, σε αυτό το σημείο να πω πόσο υπερήφανος είμαι για τον εαυτό μου και τη δύναμη αυτοσυγκράτησης που επέδειξα και δεν έπεσα στο προκατασκευασμένο πάτωμα να χτυπιέμαι από την τραγικότητα της φάσης.

Αλλά από βαρεμάρα η ζωή μου άλλο τίποτα. Και εγώ πρώτος απ' όλους. Έχω περάσει Κυριακές εγώ που με βλέπετε να κοιτάω το ταβάνι... Αλλά που! Που αυτές οι πολυτέλειες τώρα! Ακόμα και το ταβάνι τα πειράματα που πρέπει να είχα ήδη κάνει μου θυμίζουν. Που! Βαχ βαχ βαχ. Ησυχία δεν έχω.

Με έπιασε και δεν ξέρω τι και πήγα και αγόρασα ποδήλατο. Τα 'σταξα και το στόλισα στη σκάλα. 3 φορές το έβγαλα βόλτα, από μισή ώρα. Παραπάνω δεν μπορώ, έχει ανηφόρες πολλές. Ναι είμαι λαπάς τι να κάνω τώρα. Τι, τι θες να κάνω. Το ξέρω. Άμα με κόψεις φέτες αντί για μπριζόλες θα βγάλεις μπέικον. Θααααα το κοιτάξω το θέμα. Σε κάποια φάση.

Είπα μπέικον και τι θυμήθηκα. Σας είπα ότι δουλεύω με γουρουνίτσες? Ναι! Τρεις! Μικρές είναι, όχι τίποτα τέρατα. 15 κιλά έκαστη. Η Ρεβέκκα, η Πέγκυ και η Ναταλία. Ονόματα φίλων μου. Τους προσέχω εγώ τους φίλους μου, το βλέπετε, και τους τιμάω. Η Ρεβέκκα είναι πανέξυπνη και γλυκύτατη. Έχει κάτι μεγάλα μάτια και σε κοιτάει έτσι γουρλωτά γουρλωτά. Τη σηκώνεις και κιχ δε βγάζει το πουλάκι μου. Μια φορά μόνο πάτησε μια στριγκλιά, αλλά δεν κούνησε. Της κάναμε ένεση, γι' αυτό. Η άλλη, η Πέγκυ, είναι μια μποντιμπιλντερού... Με έχει γεμίσει μελανιές παντού το κάθαρμα. Τώρα βρήκε νέο τροπάρι. Κατάλαβε ότι δεν θέλω να τη βαστάω πολύ σφιχτά μη τη συγχύσω, και γυρνάει κάθετα και περπατά πάνω μου σαν τον Spiderman. Κόκκινο/Μπλε με έχει κάνει το τέρας της φύσης. Του εργαστηρίου. Τέλος πάντων, καταλάβατε. Αλλά. Η χειρότερη είναι η μικρή, η Ναταλία. Το σαφρακιασμένο, το παρδαλό. Αυτή δύναμη πολλή δεν έχει, αλλά δεν μπορεί, σιχαίνεται να τη σηκώνουν. Φωνές? Τσιρίδες? Κακό? Χτύπημα? Λες και τη σφάζω και της ρίχνω αλάτι στην πληγή κάνει το χαμένο. Και το χειρότερο? Με το που την αφήνεις κάτω μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ηρεμεί και έρχεται δίπλα σου να παίξει. Ανωμαλίες. Τι να πεις?

Άντε και κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει. Διαβάζω το βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου ΛΩΞΑΝΤΡΑ και βλέπω και τη σειρά του 80 παράλληλα. Έχω φάει πώρωση. Εξ ου και ο τίτλος. Στάνταρ θα την ξέρετε τη σειρά, αλλά άμα βρείτε χρόνο να διαβάσετε και το βιβλιαράκι. Σε ταξιδεύει σε μια παλιά εποχή μέσα από τα μάτια μιας απλής γυναίκας που δεν ήξερε την τύφλα της από πολιτική αλλά όλα τα απλούστευε και τα καταλάβαινε μια χαρά. Αφού έσκαγε τους γύρω της, η αλήθεια να λέγεται.

Άντε. Καλά είναι, έγραψα και σήμερα. Και κάτι άλλα ήθελα να πω αλλά τα ξέχασα. Καμιά άλλη φορά. Εικόνες δεν βάζω, βαριέμαι.

Αλατολάτρης

Γεια σας. Τι κάντετε. Καλάάάάά είστε, σας βλέπω εγώ.

Λοιπόν. Ξεκίνησα να γράφω ένα ποστ άσχετο με διάφορες βλακείες αλλά με ήρθε φλασά. Ρε βλάκα αμερικλάνο ξέχασες να βάλεις τα φαγιά που έφαγες και γούσταρες στην Ελλάδα. Ζώον. Αλλά δεν φταις εσύ. Εδώ ξέχασες να παραγγείλεις ράματα και τα θυμήθηκες προπαραμονή της εγχείρησης, υπαίθρια κόντεψαν να γίνουν τα γουρουνάκια, το ποστ θα θυμόσουνα.

Τέσπα. Έλα πάμε. Στο θέμα μας.

Πίτες.

Διάφορες. Πίτες με σουβλάκι χοιρινό (οι αγαπημενοτερότερες), σουβλάκι κοτόπουλο, γύρο χοιρινό, γύρο κοτόπουλο. Με μπόλικο τζατίκι και ντομάτα και πατάτες, λαδωμένες τίγκα να στάζει το έλαιο στην μπλούζα σου. Τι να λέμε τώρα. Άντε βρείτε μου εσείς φαΐ τόσο τέλειο, φτηνό, υγειινο (δυνητικά) και γρήγορο.

Πίτσες.

Εντάξει. Πίτσες έχει και εδώ χάμω (πως γίνανε νομίζετε τόφαλοι οι αμερικάνοι) αλλά ο Θεός να τις κάνει. Ούτε η Ερμιονη Γκρέιντζερ δεν μπορεί να τις μετατρέψει σε βρώσιμες. (Όσοι δεν ξέρετε την Ερμιόνη να φύγετε να πάτε αλλού). Μα είναι δυνατόν να μου βάζουν κόκκινη πατάτα με τη φλούδα και ανανά στην πίτσα. Και να κερδίζει και εθνικό βραβείο της καλύτερης πίτσας. Α σιχτιρ δηλαδή. Εμένα η πίτσα μ'αρέσει με σαλάμι μανιτάρια. Άντε και φέτα καμια φορά. Καλά στη Ρόδο ειδικά, έχουμε τέλειες πίτσες. Καλύτερες και από της Ιταλίας και δεν σηκώνω κουβέντα. Άντε.


Κρέατα.

Κρέας. Κρέας κρέας κρέας. Πραγματικό κρέας, όχι βλακείες. Χοιρινά παιδάκια. Μπριζόλες. Σουβλάκια. Ε τι να λέμε τώρα. Τρως κρέας και γεύεσαι κρέας. Όχι σαλτσες. Κρέας. Δεν έχω τίποτες άλλο να πω. Κρέας.

Και πάμε τώρα στα σπιτικά. Όπως καταλαβαίνετε έφαγα τα πάντα μέσα σε 10 μέρες, οπότε θα πω μόνο τα καλυτερότερα.

Καπαμάς.

Αρνί γεμιστό με ρύζι. Το ξεκοιλιάζεις το γεμίσεις με ρύζι και τα συκώτια του και το ψήνεις. Όχι εσύ. Εσύ μάλλον δεν ξέρεις την τύφλα σου από καπαμά. Η μάνα μου το κάνει. Το αρνί εγώ φίλοι μου ΔΕΝ ΤΟ ΤΡΩΩ αν δεν το έχει μεγαλώσει ο πατέρας μου και το έχει ψήσει η μάνα μου. Ή εγώ στη σχάρα. Τέλος.

Παίχτηκε και φάση με τον καπαμά. Σπίτι μας είναι το φαΐ σπέσιαλ που κάνουμε σε ειδικές περιπτώσεις. Όπως τώρα. Την μέρα πριν φύγω το είχαμε. Η μάνα μου ξεχώρισε το καλύτερο κρέας χωρίς λίπος και το ρύζι χωρίς πολλά συκώτια σε ένα μπωλ. Το μεσημέρι έφαγα το μισό. Το βράδυ το άλλο μισό έλειπε. Το κέρασε ο πατέρας μου σε ένα ζευγάρι "φιλών" που μάλλον δεν χωνεύει η μάνα μου. Καταλάθος το έκανε ο άνθρωπος, δεν ήξερε ότι ήταν η μερίδα του λέοντος. Εμού. Σωστά το έγραψα? Τεσπα. Ναι. Και έγινε το σώσε.

ΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΕΔΩΣΕΣ ΤΟ ΦΑΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ!!!!!! ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ!!!!!! ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ!!!!! ΑΥΡΙΟ ΦΕΥΓΕΙ ΡΕ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!!!!!!!! ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΛΛΟ!! ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ!!!!! ΠΟΥ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΣΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΜΟΦΑΙΔΕΣ!!! ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΟΥΒΑΛΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑΙΖΩ!! ΦΑΓΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ!

Kάπως έτσι πήγε για κανα τέταρτο. Αλλά εμένα δεν με πείραξε, είχα ήδη φάει το πρώτο δείπνο και θα παραγγέλναμε και σουβλάκια οπότε και ο καπαμάς δεύτερης διαλογής μια χαρά μου'πεσε.

Ταραμοσαλάτα.

Ναι, μη γελάτε. Ταραμοσαλάτα. Ξέρετε πόσο μου έλειψε?? Κάθε μέρα έτρωγα με φωμί. Πήγα μια φορά να κάνω εδώ αλλά ο ταραμάς είναι για γέλια, τι ταραμοσαλάτα να βγει.

Και όχι μόνο ταραμοσαλάτα. Η μεγάλη αγάπη είναι με αυτό το σωληνάριο με την κρέμα από αυγά ψαριών? Primula? Αυτό το τρως μια στάλα και πίνεις 2 λίτρα νερό? Εσείς δηλαδή γιατί εγώ είμαι αλατολάτρης. Το τρώω το αλάτι έτσι. Έτσι. Αυτό λοιπόν, ναι. Σωληνάριο το λέω. :((((( έλεγα να πάρω μερικά στη βαλίτσα αλλά 24 ώρες ταξίδι θα χαλούσαν και θα βρωμούσαν. Τι να πεις?

Γαριδάκι Συμιακό.

Μάλλον και αυτό δεν το ξέρετε. Μπορεί και να το ξέρετε, δεν ξέρω. Είναι μια γαρίδα νάνος που πρώτη φορά τη βρήκανε στη σύμη, εξ ου και το όνομα. Αλλά κυρίως βρίσκεται ανοικτά της Καρπάθου. Και κανει θραύση. Είναι πολύ ακριβή. Πλέον την βρίσκεις μόνο στα εστιατόρια, να την αγοράσεις ωμή δύσκολο. Αλλά επειδή αυτός που τις ψαρεύει είναι ξάδερφος του πατέρα μου, βρήκαμε. Κάτσε να δεις πόσο κανανε. Τα 250 γραμμάρια 15 ευρώ? Φιλική τιμή? Κάτι τέτοιο. Δεν θυμάμαι. Αλλά τα αξίζει τα λεφτά της. Πρώτα απ'όλα οι ψαράδες τις αποκεφαλίζουν. Μετά τις τηγανίζεις με το τσόφλι και τις τρως κράτσα κρούτσα κράτσα κρούτσα. Η γεύση δεν θυμίζει πολύ γαρίδα, είναι γλυκιά σχεδόν. Και ναι, κυρίες και κύριοι, μου τρέχουν τα σάλια. Τρέχουν. Τρέχουν. Τρέχουν. Τερμάτησαν.

Αυτά νομίζω είναι τα χάιλάιτς. Εντάξει υπάρχουν και τα απλά: μουσακάδες, κεφτεδάκια, παστίτσια, όσπρια, λαδερά, μακαρόνια όλα όλα όλα. Αλλά αυτά τα κάνω και μόνος μου χαχα. Ψώνιο.