Οι λέξεις "αναίσθητο" και "γαϊδούρι" έχουν χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές για να με περιγράψουν. Αν και πάντα διαφωνούσα και το έδειχνα με έντονες εκφράσεις, κινήσεις χεριών και μερικές φορές εκτοξεύσεις αντικειμένων, σήμερα οφείλω να ομολογήσω ότι δίκιο είχαν τελικά. Είμαι ένα αναίσθητο γαϊδούρι.
Δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι για τον συνάθρωπο, είναι ότι δεν με συγκινεί ο πόνος των άλλων, με πιάνεις? Δε πα να μου πεις ότι σου έτυχαν όλα τα δεινά του κόσμου? αν δεν είσαι δικός μου άνθρωπος βασικά χέστηκα. Όχι, όχι λάθος έκφραση. Δε χέστηκα γιατί αν μπορώ φυσικά και θα βοηθήσω. Απλά να, δε νιώθω συμπόνια εύκολα, δεν νιώθω λύπη για τον άλλο, δεν ζω το δράμα του ρε παιδί μου. Ψέματα να πω? Αφου δεν το ζω!
Γι'αυτό πρέπει να με λέει η μάνα μου από μικρό γαϊδούρι, να θυμηθώ να τη ρωτήσω αύριο. Ε μα δεν φταίω εγώ, δεν έκατσε ποτέ να μου εξηγήσει ότι όταν πάσχει ο συνάθρωπος πρέπει να πονώ κι'εγώ αλλιώς δεν είμαι καλός άνθρωπος!
Έχω εδώ στο υπόγειο καμια 20ρια αρουραίους και τους κάνω πειράματα. Δεν έκατσα ποτέ να σκεφτώ πο πο το καημένο τι τραβάει, γιατί μεταξύ μας χέστηκα. Πιο πολύ λυπόμουν εμένα που περνάω τα νιάτα μου στην υπόγα με τα τρωκτικά. Προσφάτως όμως συντάχθηκε νέα επιτροπή στο Πανεπιστήμιο με σκοπό να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των πειραματόζωων, και να παρέχει τρόπους ψωχαγωγίας για τα τρωκτικά. Με βάλανε κι εμένα στην επιτροπή σαν εκπρόσωπο των γουρουνιών, των αρουραίων και των ινδικών χοιριδίων. Διότι σου λέει ΤΕΤΟΙΑ συμπόνια που αναβλύζει το άτομο, κρίμα να πάει χαμένη. Αρχικά σκέφτηκα, τι μαλακίες είναι αυτές μάνα μου? Χρόνο για χάσιμο έχουμε?
Δεν είναι έτσι όμως! Μετά από δύο χρόνια συνειδητοποίησα ότι ο αρουραίος κάθεται μέσα σε ένα πλαστικό κουτί όλη μέρα με λίγο πριονίδι στον πάτο, φαΐ και νερό. Την Κυριακή που λόγω τυφώνα δεν είχα ίντερνετ και ήμουν όλη μέρα μέσα κλεισμένος κόντεψα να πάθω ασφυξία και μου ήρθε ξαφνικά ότι έτσι και χειρότερα αισθάνονται τα ποντίκια όλη μέρα, κάθε μέρα! Δεν είναι έντομα, είναι θηλαστικά πανέξυπνα που βαριούνται κι'αυτά, γι'αυτό μερικές φορές τα βρίσκω τ'ανάσκελα να κοιτάνε το πλαστικό ταβάνι.
Με έπιασε άγχος όλο το βράδυ σκεφτόμουν τους αρουραίους και τι να κάνουν τώρα στα κουτιά τους και τη Δευτέρα πρωί πρωί (για μένα) πήγα στο υπόγειο και τους έβγαλα όλους έναν έναν έξω να τους παίξω. Και τους δικούς μου και της Κινέζας, τους έσπρωχνα έτσι αλλιώς μπας και ξεβαρεθούν. Χτες που έκανα πείραμα σε έναν ένιωσα πιο πολύ λύπη απ'ότι έχω νιώσει για άνθρωπο. Είμαι μεγάλο γαϊδούρι τελικά.
Τους πήρα κάτι ζελεδάκια να τους ταϊζω, τους αρέσει να ξεχωρίζουν τα χρώματα και μετά να τα τρώνε με τη σειρά. Επίσης παραγγείλαμε κουτιά για να κρύβονται, χαρτιά για να σκίζουν, ξύλα για να μασουλάνε και άχυρο για να το ψάχνουν ανάμεσα στο πριονίδια και να το τρώνε. Μαλακιούλες για να μην βαριούνται τη ζωή τους.
Άντε Αμερικλάνε, και εις ανώτερα. Κάποια μέρα θα λυπηθείς και καναν άνθρωπο, που θα πάει.
Δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι για τον συνάθρωπο, είναι ότι δεν με συγκινεί ο πόνος των άλλων, με πιάνεις? Δε πα να μου πεις ότι σου έτυχαν όλα τα δεινά του κόσμου? αν δεν είσαι δικός μου άνθρωπος βασικά χέστηκα. Όχι, όχι λάθος έκφραση. Δε χέστηκα γιατί αν μπορώ φυσικά και θα βοηθήσω. Απλά να, δε νιώθω συμπόνια εύκολα, δεν νιώθω λύπη για τον άλλο, δεν ζω το δράμα του ρε παιδί μου. Ψέματα να πω? Αφου δεν το ζω!
Γι'αυτό πρέπει να με λέει η μάνα μου από μικρό γαϊδούρι, να θυμηθώ να τη ρωτήσω αύριο. Ε μα δεν φταίω εγώ, δεν έκατσε ποτέ να μου εξηγήσει ότι όταν πάσχει ο συνάθρωπος πρέπει να πονώ κι'εγώ αλλιώς δεν είμαι καλός άνθρωπος!
Έχω εδώ στο υπόγειο καμια 20ρια αρουραίους και τους κάνω πειράματα. Δεν έκατσα ποτέ να σκεφτώ πο πο το καημένο τι τραβάει, γιατί μεταξύ μας χέστηκα. Πιο πολύ λυπόμουν εμένα που περνάω τα νιάτα μου στην υπόγα με τα τρωκτικά. Προσφάτως όμως συντάχθηκε νέα επιτροπή στο Πανεπιστήμιο με σκοπό να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των πειραματόζωων, και να παρέχει τρόπους ψωχαγωγίας για τα τρωκτικά. Με βάλανε κι εμένα στην επιτροπή σαν εκπρόσωπο των γουρουνιών, των αρουραίων και των ινδικών χοιριδίων. Διότι σου λέει ΤΕΤΟΙΑ συμπόνια που αναβλύζει το άτομο, κρίμα να πάει χαμένη. Αρχικά σκέφτηκα, τι μαλακίες είναι αυτές μάνα μου? Χρόνο για χάσιμο έχουμε?
Δεν είναι έτσι όμως! Μετά από δύο χρόνια συνειδητοποίησα ότι ο αρουραίος κάθεται μέσα σε ένα πλαστικό κουτί όλη μέρα με λίγο πριονίδι στον πάτο, φαΐ και νερό. Την Κυριακή που λόγω τυφώνα δεν είχα ίντερνετ και ήμουν όλη μέρα μέσα κλεισμένος κόντεψα να πάθω ασφυξία και μου ήρθε ξαφνικά ότι έτσι και χειρότερα αισθάνονται τα ποντίκια όλη μέρα, κάθε μέρα! Δεν είναι έντομα, είναι θηλαστικά πανέξυπνα που βαριούνται κι'αυτά, γι'αυτό μερικές φορές τα βρίσκω τ'ανάσκελα να κοιτάνε το πλαστικό ταβάνι.
Με έπιασε άγχος όλο το βράδυ σκεφτόμουν τους αρουραίους και τι να κάνουν τώρα στα κουτιά τους και τη Δευτέρα πρωί πρωί (για μένα) πήγα στο υπόγειο και τους έβγαλα όλους έναν έναν έξω να τους παίξω. Και τους δικούς μου και της Κινέζας, τους έσπρωχνα έτσι αλλιώς μπας και ξεβαρεθούν. Χτες που έκανα πείραμα σε έναν ένιωσα πιο πολύ λύπη απ'ότι έχω νιώσει για άνθρωπο. Είμαι μεγάλο γαϊδούρι τελικά.
Τους πήρα κάτι ζελεδάκια να τους ταϊζω, τους αρέσει να ξεχωρίζουν τα χρώματα και μετά να τα τρώνε με τη σειρά. Επίσης παραγγείλαμε κουτιά για να κρύβονται, χαρτιά για να σκίζουν, ξύλα για να μασουλάνε και άχυρο για να το ψάχνουν ανάμεσα στο πριονίδια και να το τρώνε. Μαλακιούλες για να μην βαριούνται τη ζωή τους.
Άντε Αμερικλάνε, και εις ανώτερα. Κάποια μέρα θα λυπηθείς και καναν άνθρωπο, που θα πάει.