Όποιος εξεπλάγει που δεν ακολούθησα το πρόγραμμα ας σηκώσει τα χέρια του τώρα! Κανένας? Ούτε ένας? Εντάξει.
Ούτε εγώ τα σήκωσα τα χέρια μου! Το ήξερα ότι θα δεν θα αντέξω και ήξερα τι θα με ωθήσει να μην κανω ανάρτηση την Παρασκευή (το Σ/Κ δεν μετράει, α, κάθε μέρα είπαμε και είμαστε Έλληνες άρα τα Σ/Κ δεν πιάνουν). Καλά το κατάλαβε όποιος το κατάλαβε, ένας Ασιάτης με ώθησε! Που να τον ωθήσει χασάπης στη μηχανή του κιμά (ο πατέρας μου ήταν χασάπης, ξέρω).
Έχουμε νέο Ινδό στο εργαστήριο, αυτόν που είχα ξαναθάψει πιο παλιά σε ανάρτηση με τίτλο "
Τζιτζιφιόγκος". Πόσο δίκιο είχα ο πούστης. Τέτοιο πράμα δεν έχω ματαδεί. Βασικά έχω δει κάποιους παρόμοιους αλλά όχι Ινδούς... Έλληνες. Φαντάσου τώρα τα χειρότερα χαρακτηριστικά ενός Έλληνα, συνδυασμένα με τα χειρότερα χαρακτηριστικά ενός Ινδού, και όλα αυτά μέσα σε πακέτο απαράμιλλης ομορφιάς και χάρης μα και μυρουδιάς.
Έρχεται λοιπόν ο τύπος το Νοέμβρη, και με το καλημέρα σας μας έλεγε με τις ώρες πόσο γαμάτος είναι (πόσο? μα πόσο?), πόσα πειράματα έκανε στην Ινδία (πόσα? μα πόσα?), πόσο πολύ τον λατρεύουν οι καθηγητές εκεί (πόσο? μα πόσο?) πόσα κατορθώματα έχει στην πλάτη του (στον κώλο να του μπουν), πως δουλεύει από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ (πο πο) και γενικά, πόσο μα πόσο (μα πόσο?) γαμάτος είναι και πόσο μα πόσο (μα πόσο, δεν μπορώ άλλο) τυχεροί είμαστε που ήρθε και τώρα όλα θα γειάνουν!
Κοίτα να δεις τώρα! Το άτομο είναι χάπατο. Δηλαδή, χάπατο. Χάπατο ρε παιδί μου. Το να έχει κάποιος ένα εγώ όσο η Κίνα το καταλαβαίνω εφόσον αυτός ο κάποιος ξέρει τι του γίνεται και δεν είναι χάπατο. Από άτομο που δεν ξέρει ούτε τα βασικά σε ένα εργαστήριο δεν το δέχομαι. Μέχρι και τον Απρίλιο έκανα υπομονή και δεν τον είχα βρίσει σχεδόν καθόλου, αλλά μετά με τσιγγλούσε έντονα!
Κάτι έπρεπε να κάνει, να κάτσει να γράψει σε στρωτά αγγλικά και να τα διορθώσει η καθηγήτρια. ΟΚ? ΟΚ. Δεν καθόταν ο πούστης να γράψει, πήγαινε και γειτόνευε δεξιά αριστερά. Τον έβρισκα στην καρέκλα σταυροπόδι (με το κολλητό το τζιν το Ινδικέ, τι ομορφιά έχετε δει ματάκια μου) να συζητάει περι επιστήμης και έρευνας. Σήκω μωρή σκατόμυγα να κάνεις και λίγο από την επιστήμη και την έρευνα, μην τα λες μόνο! Μετά από 30 λεπτά, πάλι σταυροπόδι τον έβρισκα να συζητάει. Και να μην καταλαβαίνει ούτε με το καλό (ε όσο καλό μπορώ κακός άνθρωπος είμαι) ούτε με το κακό (χεχεχεχε).
Αντιπροχτές, την Παρασκευή δηλαδή, του ζητήσαμε, που να μη σώναμε, να ανανεώσει τη λίστα με τα χημικά του εργαστηρίου. Του είπα εξαρχής ότι κοίτα Τζιτζιφιόγκε, το ξέρω ότι το 80% των χημικών είναι ληγμένα αλλά δεν πειράζει τα έχουμε τσεκάρει και είναι μια χαρά. ΟΚ? Γιες Μάικ ΟΚ.
Μετά από πέντε λεπτά έρχεται και μου λέει, Μάικ, αυτό να δα είναι ληγμένο να το πετάξω? Όχι Τζιτζιφιόγκε, του λέω, καλό είναι άστο. Μα, Μάικ, ληγμένα χημικά θα έχουμε? Ναι, Τζιτζιγιόγκε, στο εξήγησα ήδη δεν πειράζουν αυτά. Γιες Μάικ ΟΚ.
Μετά από άλλα πέντα λεπτά πάλι τα ίδια. Είναι ληγμένο Μάικ, δεν πειράζει Τζιτζιφιόγκε, μα ληγμένα Μάικ? Ναι Τζιτζιφιόγκε, γιες Μάικ ΟΚ.
Σε αυτή τη φάση είχα ήδη ξεκινήσει να κάνω τη γιόγκα και τις αναπνοές μου γιατί το ήξερα ότι το ντουλάπι με τα χημικά είναι μεγάλο και το βούρλο ήταν ακόμα στο Β.
Μετά από άλλα δύο τέτοια περιστατικά, έρχεται και για πέμπτη φορά με το μπουκαλάκι στο χέρι κουνάμενος σεινάμενος (με το κολλητό τζιν το ινδικέ μην το ξεχνάμε παρακαλώ) και ξεκινάει Μάικ, αυτό είναι ληγμένο να το πετάξω? ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ ΠΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΠΕΤΑΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΗΓΜΕΝΑ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΡΕ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΡΩΤΑΣ ΚΑΘΕ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΒΛΑΚΑΣ ΕΙΣΑΙ????
Με άκουσε η Κινέζα από δίπλα και ήρθε να με καλμάρει αλλά με έκανε χειρότερα και αναγκαστικά πήγα με νορμάλ ανθρώπους να φάω παγωτό σοκολάτα να ηρεμήσω. Μα μου έσπασε τα νεύρα μου! Πάει και το να είμαι καλός στον κόσμο τον Ιούνη, πάει και η σοκολάτα. Ανάρτηση δεν έκανα γιατί γύρισα σπίτι μετά τις 12 και αν είναι να κάνεις κάτι, κάντο σωστά!
Τώρα αύριο δεν ξέρω αν τολμήσει να έρθει σε πεδίο βολής, δεν ξέρω θα κρατηθώ? Τουλάχιστον ρε γαμώτο ο προηγούμενος Ινδός ήταν μαλακισμένος αλλά ήταν έξυπνος. Αυτός είναι βλάκας.