Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Κινέζος




Το καινούριο τραγουδάκι είναι πολύ funky και μ'αρέσει. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ο player που δεν έχει να ρυθμίσω το βόλιουμ το έρημο και όταν ξεκίνησε αναρωτήθηκα αν μας την πέσανε οι Γερμανοί. Μετά θυμήθηκα ότι δεν είμαι στην Ελλάδα, είμαι στην Αμερική και τι δουλειά έχουν οι Γερμανοί στην Αμερική? Αυτοί ερεθίζονται με μεγάλους πολιτισμούς να κλέβουν να σφετερίζονται και όταν τους συμφέρει να κοροϊδεύουν. Την να την κάνουν την Αμερική λοιπόν? Έχει αρχαία να μαγαρίσουν σε εξώφυλλα? Όχι! Οπότε? Οπότε συνειδητοποίησα ότι δεν είναι οι Γερμανοί αλλά ο player και βαριέμαι να τον αλλάξω. Και τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα. Το τραγούδι λέει για έναν τύπο που κάνει τον Κινέζο και δεν ακούει. Ε άμα δεν ακούσει και τώρα, έχει σοβαρό πρόβλημα.




Και είναι και επίκαιρο το άτιμο. Διότι όπως μπορεί να σας επιβεβαιώσει και όποιος με ξέρει έστω και ελάχιστα, από πολιτική έχω μαύρα μεσάνυχτα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μπανάνες Λακτάταν και μπανάνες Μανζάνο. Και τσακωνόμαστε γιατί οι μεν έχουν αρωματική γεύση ενώ οι δε έχουν ελαφριά γεύση μήλου. Ξεχνάμε όμως ότι ο κώλος μας δεν έχει γευστικούς κάλυκες. Και μετά είναι αργά. Τώρα κάτω οι κώλοι να περάσουν τα εννιάμερα μπας και κλείσουν. 9 μέρες όλοι θα κάνουν τους Κινέζους, και στη 10η όσοι μείνουν θα αυτοανακηρυχθούν σωτήρες.




Μωρέ καλά έκανα και ήρθα στην Αμερική. Εδώ δεν κάνουν τους Κινέζους, δεν χρειάζεται. Είναι από τη φύση τους τέτοιοι που ακόμα και ανάμεσα σε φακές και καρπούζια να είχαν να διαλέξουν, θα διάλεγαν το καρπούζι. Έτσι είναι οι Αμερικάνοι, τα πάντα για την πατρίδα. Τελικά όσο μικρότερος ο πολιτισμός μιας χώρας, τόσο μεγαλύτερος ο πατριωτισμός των πολιτών.




Να σας ξεκαθαρίσω επίσης ότι οι Κινέζοι δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με Κινέζους και έχω μάθει ότι δεν είναι τόσο κοντοί όσο νομίζουμε, μάλιστα πολλοί είναι πολύ ψηλοί. Ο Κινέζος συνάδελφος είναι 1.83 με περνάει έναν πόντο ο κερατάς. 




Γι'αυτό αντί να λέμε ότι κάνουν τους Κινέζους καλά θα κάνουμε να λέμε απλά ότι είναι μαλάκες. Γράψε λάθος. Είμαστε μαλάκες.





Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Σουβλάκια και Φέτα Δωδώνη.

Δεν αντέχω άλλο. Δεν γίνεται σας λέω, θα σπάσω. Θα σκάσω, θα εκραγώ. Άμα δείτε τίποτα τέτοιο:


από Κονέκτικατ μεριά, να ξέρετε εγώ ήμουν.

Μα είναι δυνατόν τώρα, οι Γιαλαντζί Έλληνες. Προδότες. Εφιάλτες. Να μου πουλάνε φέτα που είναι λες και τη φάγανε, τη χέσανε, την ξασπρίσανε και μου τη σερβίρανε. Σε μένα? Που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η μάνα μου με τάιζε φέτα ΔΩΔΩΝΗ κάθε μέρα?


Πάω στο σούπερ μάρκετ, παίρνω φέτα αμερικάνικη. Την φτύνω. Πάω σε μαγαζί με μεσογειακά προϊόντα, παίρνω φέτα ελληνική εισαγωγής (άγνωστη μάρκα), την φτύνω. Υποκύπτω στον πειρασμό, παραγγέλνω φέτα από το ίντερνετ ΔΩΔΩΝΗ εισαγωγής, ΤΗΝ ΦΤΥΝΩ!!! Αν είναι δυνατόν λέμεεε! Τι σκατά, τα ληγμένα στέλνουν κατά δω? Τι αμαρτίες πληρώνω? Θέλω φέτα, κανονική που να μην λιώνει σαν κασέρι, να μην βρωμάει σαν κατσικίσιο τυρί, να μην έχει υφή ξεραμένου εμετού, να είναι φέτα! ΦΕ-ΤΑ. Το φελέκι μου! Τόσο δύσκολο είναι πια? Στοίχιμα ότι βάζουν γάλα σε σκόνη, δεν εξηγείται αλλιώς. 




Πάω σε ελληνικά (και καλά) εστιατόρια, παραγγέλνω ελληνική σαλάτα (ο Θεός να την κάνει με μαρούλια και κρουτόν, έλα να σοβαρευτούμε) και η φέτα από πάνω είναι... είναι... μην την χαρακτηρίσω. Και η ελληνίδα σερβιτόρα 200 ετών με προφορά βλαχοαμερικάνικη να μου λέει: Α η σαλάτα μας κάνει θραύση! Ναι μωρή, κάνει θραύση γιατί την ταΐζετε σε ζωντόβολα, εμένα γιατί με τυραννάτε?



Αλλά έννοια σας, και ξέρω τι θα κάνω. Βρήκα σε μπλογκ πως να φτιάξω φέτα μόνος μου. Αμέ. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω αν έχω εδώ χάμω αρνίσιο και κατσικίσιο γάλα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το αλάτισμα, αλλά θα στείλω στον συγγραφέα, φαίνεται ξηγημένο άτομο θα με βοηθήσει. Ιδού το σωτήριο μπλογκ. Όχι θα κάτσω να σκάσω. 

Σουβλάκια τώρα.




Το φελέκι μου μέσα και πάλι. Έχω φάει όλους τους δήθεν γύρους της περιοχής. Έχω φάει γύρο στη Νέα Υόρκη. Τίποτα. Τίποτα τίποτα τίποτα σας λέω. Προχτές στο ελληνικό εστιατόριο ρωτάω την βλάχα τι κρέας είναι ο γύρος? Α, μου λέει, είναι πολύ καλό κρέας, μισό αρνί μισό μοσχάρι. Μα, της λέω, στον κατάλογο λέει παραδοσιακός ελληνικός γύρος. Ναι, μου λέει, αυτός είναι! Κάνει θραύση! Όλα θραύση κάνουν σε αυτό το μαγαζί φίλοι μου! Τα κόκκαλα τους δεν ξέρω πότε θα κάνουν θραύση μόνο! Σε αυτή τη φάση πρέπει να κατάλαβε τη μαλακία που πέταξε από το ύφος μου.





Και μου είπε ότι εγώ μάλλον θέλω από αυτόν τον γύρο που έχουν στα μεγάλα μηχανήματα και τον κόβουν γύρω γύρω. Τςςςςςςς τζίιιιιιιιινιους το άτομο. Μα να καταλάβει ότι θέλω γύρο από αυτόν που κάνει γύρω γύρω... βουλωμένο γράμμα διάβασε!

Όπως σας έχω πει, έχω κάνει πίτες μόνος μου. Βαριέμαι να βρίσκω τη φωτογραφία τώρα, να πάτε στα παλιά ποστ να τη βρείτε. Και με ψητό χοιρινό, και με σνίτσελ, και σουβλάκι, αλλά δεν είναι το ίδιο λεμε!!!

Σε δύο μήνες πάω Ελλάδα. Το καλό που τους θέλω αυτούς που θα με υποδεχτούν να έχουν μαζί τους 2 πίτες σουβλάκι χοιρινό και μία γύρο χοιρινό με απ'όλα χωρίς κρεμμύδι αλλιώς αλίμονό τους!



ΥΓ. Το ρυζόγαλο ήταν καλό.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Bonus

Εξετάσεις μαθηματικών, ερώτηση μπόνους. 8 το πρωί με κεφάλι καζάνι να μην μπορώ να σκεφτώ κανένα τραγούδι του 91 και ξαφνικά να μου κολλήσει στο μυαλό το...


Γεια σου Άντζελα!

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Τα μάτια στο πεζοδρόμιο



Ένα από τα πράγματα που πραγματικά διαφέρουν σε αυτή τη μεριά του Ατλαντικού είναι η οδήγηση. Αφού οδηγήσεις για κάποιο διάστημα στην Αμερική καταλαβαίνεις γιατί θεωρούνται οι Αμερικάνοι οδηγοί καθυστερημένοι. Γιατί δεν είναι. Απλά είναι καλύτεροι οδηγοί. Μπορεί οι Έλληνες να χειριζόμαστε πολύ καλύτερα το αυτοκίνητο αλλά η σχεδόν παντελής έλλειψη σεβασμού για τους υπόλοιπους μας ρίχνει.

Βασικές διαφορές:

1. Ο πεζός έχει ΠΑΝΤΑ προτεραιότητα. Είσαι υποχρεωμένος να έχεις το νου σου στο πεζοδρόμιο και ακόμα και αν κάποιος πάει να περάσει διάβαση να σταματήσεις. Μιλάμε σε σημείο να σταματάω στην άκρη του πεζοδρομίου να περιμένω το αυτοκίνητο να περάσει και να μην περνάει! Μου κάνουν νόημα να περάσω. Ο λόγος βέβαια είναι ότι αν σε δει μπάτσος να μην δίνει προτεραιότητα σε πεζό τρως 180 δολάρια.



2. Στις περισσότερες πολιτείες επιτρέπεται να στρίψεις δεξιά σε κόκκινο φανάρι εκτός και αν υπάρχει ταμπέλα που να το απαγορεύει. Απόλυτα λογικό και πρακτικό.



3. Στα STOP πρέπει να σταματήσεις. Αν σε δει μπάτσος να μην σταματάς τρως 111 δολάρια. Και είναι παντού οι άτιμοι. Και STOP υπάρχουν στο 90% των διασταυρώσεων, όχι αστεία.



4. Όταν φτάνεις σε διασταύρωση με STOP συνήθως όλες οι κατευθύνσεις πρέπει να σταματήσουν. Και περνάνε όλοι εναλλάξ με προτεραιότητα βάσει χρόνου άφιξης. Ακούγεται βλακεία ίσως αλλά δουλεύει.



5. Όταν προσπαθείς να μπεις σε δρόμο πάντα κάποιος θα σταματήσει να σου δώσει την ευκαιρία. Όχι σαν την Ελλάδα που επιταχύνουν κιόλας. Η ψυχή μου έβγαινε στην Πάτρα κάθε μέρα να μπω στην Πανεπιστημίου.



6. Το 99% των αμαξιών είναι αυτόματα. Αυτό δεν το λέω για καλό, δεν θεωρώ την οδήγηση αυτόματου αμαξιού πραγματική οδήγηση. Σαν αποτέλεσμα βλέπεις κάτι γριές 120 χρονών που μετα βίας έχουν αρκετή δύναμη να κλάσουν, να οδηγούν κάτι κούρσες ΝΑ.



7. Οι δρόμοι είναι χωρισμένοι σε λωρίδες και ανάλογα που πας πρέπει να μπεις στην κατάλληλη. Ακόμα και οι πιο απομονωμένοι δρόμοι έχουν τέτοιες βλακείες. Και σε μικρά χωριά να πρέπει μια να είσαι δεξιά μια αριστερά μια στο κέντρο μην τυχόν και κουτουλήσεις κανέναν. Και το αποτέλεσμα εκεί που θες να πας ευθεία καταντάς να κάνεις ζικ ζακ.



Σε γενικές γραμμές προτιμώ την κατάσταση στην Αμερική. Ή τουλάχιστον στο Κονέκτικατ, αλλού δεν ξέρω πολύ. Μου φαίνεται το καλοκαίρι στην Ελλάδα θα φάω πολλές μούντζες!