Αμερικλανος and the city

O Μικρός Μπετόβεν, γνωστή και ως Βαγγέλας, τα πήρε:

ΑΜΑΑΑΑΝ ΠΙΑ, δε φτάνει που έβαλες το διαγωνισμό με την απεύθυνση και σκίζονται όλοι ποιος θα πει την πιο Αμερικλανόμπουρδα για να συγκινήσει τον Αμερικλάνο! Δε φτάνει που έβαλες και θέμα στα σχόλια για να κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον! Έβαλες και διαγωνισμό ΓΙΑ το θέμα!!! Ε δεν τρώγεσαι μωρ αδερφάκι μου, Εβραίος είσαι, Έλληνας είσαι, νησιώτης είσαι, δεν ξέρω, οι εθνικότητες στο πολυμίξερ μπήκανε και βγάλανε εσένα (τσαααακ!).

Και αποφάσισα να της κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ για να της βουλώσω το πληκτρολόγιο. Ξέρει πολλά. Και όχι τίποτ'άλλο, είναι εκδικητικός τύπος και πρέπει να την έχουμε από κοντά.

Αυτό που του'κανες του παιδιού πάντως, Βαγγέλα, τς τς τς τς δεν έπρεπε. Ξέρεις εσύ.

Άκου Βαγγέλα να δεις τα χθεσινά. Έλα, ακούς? Χτες λοιπόν, Σάββατο, σηκώθηκα νωρίς το μεσημέρι και λέω όπα Αμερικλάνε, σήμερα δεν την κουνάς από τον καναπέ. Εκεί λοιπόν που έτρωγα και σκεφτόμουν πιο δωμάτιο/μπουρδέλο να καθαρίσω πρώτο (γιατί έχω και κάτι βδομάδες να μαζέψω)(φυσικά) χτυπά το τηλέφωνο. Έλα, Αμερικλάνε, πάμε στο Μανχάταν για το σεμινάριο, τσακίσου. Τι?? Πότε! Δεν προλαβαίνω, χέστε με. Όχι δεν έχει δεν προλαβαίνω, πάρε τον κώλο σου και έλα.

Ε τι να κάνω, τσακίστηκα και πήγα. Είδα ρε παιδί μου πόλη, μετά από πόσους μήνες? Πόσους? Καμπόσους, δεν θυμάμαι καν. Είχε και δροσούλα γιατί φτάσαμε απόγευμα, κάναμε τις βολτίτσες μας σε κάτι δρόμους ένας Θεός ξέρει πως τους λένε, ήπιαμε και καφεδάκι, μια χαρά. Με το γυαλί εγώ το ρέιμπαν τςςςςςςςς, να σουλατσάρω στις λεωφόρους τις έτσι τις αλλιώς, η Φοίβη από τα Φιλαράκια έλειπε. Και ξεκινάμε τα ευτράπελα.

Α. Έσβησε το κινητό. Τους έχασα. Χάθηκα. Κόσμος παντού, ιδέα δεν είχα που είμαι. Οι άλλοι πανικοβλήθηκαν πάει λέει ο Αμερικλάνος, τον απήγαγαν και πετάξαν το κινητό σε χαντάκι (τέτοιο που είναι). Άντε τώρα να βρούμε λίτρα. Εγώ εν τω μεταξύ να περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα, ευτυχώς λεφτά είχα αλλά κανα τηλέφωνο δεν ήξερα να πάρω να δω που στο διάολο εξαφανίστηκαν όλοι. Μετά από κανα μισάωρο, αφού πήρα και παγωτάκι γιατί έσκασα πάνω κάτω, βλέπω αυτό το εμπάιερ στέιτ μπίλντινγκ, θυμάμαι ότι τι σεμινάριο εκεί κοντά γίνεται, πάω και στήνομαι σε μια γωνιά και περιμένω. Ε του πούστη, λέω, όλο και κάποια γνωστή φάτσα θα δω. 

Ευτυχώς είδα, με περιμαζέψανε, τι δουλειά εχεις εδώ από το κονεχτικατ μάνα μου, μου έλεγαν κλπ κλπ. Πάμε στο σεμινάριο, οι δικοί μου άφαντοι. Έρχονται μετά από καμια ώρα, με βλέπουν και αρχίζουν τα μπινελίκια. Με ψάχνανε λέει, και εγώ ούτε ένα τηλέφωνο δεν έβαλα κανέναν να τους πάρει. Αφού ξεχάστηκα μάνα μου, έλεος. Δεν πειράζει, τους λέω, κάνατε ωραία βολτούλα. Όσο μιλούσα και τους εξηγούσα, τόσο εκνευριζόσαντε.

Β. Πάει αυτό, τελείωσε και το σεμινάριο διαλογισμού, πάμε λέει μετά να φάμε. Ά, να πάμε για γύρο παιδιά, σας παρακαλώ, σας ικετεύω. Α, λένε, έχει ένα πολύ ωραίο στην τάδε οδό και τάδε ξέρω γω, πάμε. Κούτσα κούτσα πάμε, το βλέπω από μακριά, αρχίζουν τα σάλια να τρέχουν σαν το Νείλο τον Αύγουστο, τρέχω να δω, ΚΛΕΙΝΑΝΕ. Σόρρυ, κλείσαμε. Μα, από τις 10? ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ. Βλέπω τη μηχανή του γύρου, την είχαν αδειάσει, καθαρίσει, λαμπίκο την κάνανε. Ούτε μια στάλα λίπος δεν έμεινε να αλείψω σε ψωμί. Τίποτα.

Γ. Πάμε σε κινέζικο τελικά. Α σιχτίρ, εγώ είχα ξενερώσει άγρια, καταλαβαίνεις. Πάμε στο κινέζικο, χάλια σέρβις, αγενείς και κακομούτσουνοι οι σερβιτόροι (καλά το κακομούτσουνοι αναμενόμενο, αλλά και αγενείς?). Εδώ στο δάσος Βαγγέλα οι σερβιτόροι γίνονται χαλί να τους πατήσεις, να σβήσεις και το τσιγάρο σου αν καπνίζεις. Εκεί στα μανχάτα την έχουν δει φαίνεται και μας πουλάν μούρη μέχρι και τα τσιντσαντσον. Αφού με ενημέρωσε ο ΜΑΛΑΚΑΣ οτι δεν έχουν ούτε skin tofu και ας το λένε στον κατάλογο, ούτε ψητό χοιρινό και ας το λένε κι αυτό, ούτε νούντλς ριζού, τον ρωτάω ωραία ωραία ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΤΕ!

Τρόμαξε, έφυγε, ήρθε το αφεντικό να ρωτήσει γιατί τρομοκρατούμε τον υπάλληλό του (γιος του δευτεροξάδερφου της γυναίκας του μπακάλη τους στην Κίνα, φρεσκοφερμένος με Αγγλικά χειρότερα και από τα δικά σου) (τσάαααακ!). Του εξήγησα ότι δεν θέλω κοτόπουλο, δεν θέλω μοσχάρι, δεν θέλω τόφου, θέλω ΨΗΤΟ ΧΟΙΡΙΝΟ γαμώ το κέρατό μου. Τελικά είχαν και μου το φτιάξανε σπέσιαλ παραγγελιά. Τώρα το τι βάλανε μέσα για εκδίκηση, ο Θεός το ξέρει. Μια χαρά γεύση είχε πάντως, ψητό χοιρινό με φρέσκο κρεμμύδι σε σως σόγιας (τι άλλο).

Γ. Πάει και το φαΐ, πάμε λέει για παγωτό. Α, παιδιά, παγωτό εγώ έφαγα πριν όσο σας έψαχνα. Α ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΡΕ. Μου λένε. Τεσπα έκανα την καρδιά μου πέτρα και έφαγα και δεύτερο παγωτό. Για τη φιλία ρε γαμώτο. Και εκεί που εγώ έκανα τέτοιες θυσίες, αυτοί οι κάφροι μου κάνανε πλάκα. Κρύψανε το πορτοφόλι μου, που μια στιγμή το έβγαλα ο άνθρωπος. Έπαθα πέντε εγκεφαλικά απανωτά και ένα καρδιακό κερασάκι, το καταλαβαίνεις. Πάνε λέω και οι κάρτες, πάνε και τα μετρητά που τι σκατά ήθελα και τα΄βγαζα, πάνε ταυτότητες, διπλώματα, όλα όλα. Έχω και τους κωδικούς μου για την τράπεζα μέσα, ο πανέξυπνος, ωραία πράματα.

Τελικά αφού κάναμε δέκα κύκλους το παγωτατζίδικο μπας και το βρω, μου το φανερώσανε, τα καθίκια, και άρχισα να τους μπινελικώνω στα Ελληνικά. Ευτυχώς δεν καταλάβανε Χριστό και ευτυχώς που εκεί όλοι τρελοί είναι και όσο και να χτυπιέσαι δεν γυρνάν να σε κοιτάξουν.

Πάντως, Βαγγέλα, και η φασαρία μου άρεσε, και η πήχτρα του κόσμου, και το τουπέ των σερβιτόρων, και όλα. Έχω βαρεθεί τη ζωή μου μέσα στο κωλοδάσος, θέλω να μετακομήσω ΤΩΡΑ! Για να καταλάβεις, κάθομαι και ακούω την εκπομπή του καθαρματένιου μάγειρα που μου βάζει τραγούδια από το 1920 και πίσω! Γι'αυτό σήμερα η ανάρτηση είναι λίγο κουλή, γιατί τη γράφω εδώ και ώρες ακούγοντας τις τρελές επιλογές του και παλεύοντας να φέρω λίγη πχοιότητα στην playlist του. Καταλαβαίνεις. Πλάκα κάνω, καλός είναι, να τον ακούς.

ΥΓ: Λέξη-απεύθυνση: ΛΥΤΡΑ