ΜΟΥΤΖΑνταρα

Αυτή τη Ρία, καλά την είχα καταλάβει εγώ, δικιά μου είναι:

άντε, που δε λειτουργείς με λίγο ισοφλουράνιο!!!

Έτσι Ρία μου, μπράβο, κι εγώ με σαρκασμό πορεύομαι, αν και δεν κάνει και πολύ καλό στα τσάκρα μου. Γενικά προσπαθώ να τον κόψω (τον σαρκασμό) αλλά δε γίνεται, μου βγαίνει αυθόρμητα. Ειδικά όταν η εναλλακτική είναι να μπινελικώσω το σύμπαν και όλα τα περιεχόμενα, λίγος σαρκασμός έρχεται και σώζει την κατάσταση.

Κυριακή απόγευμα που λες Ρία, Δευτέρα ξημερώματα για σένα, κάθομαι και δεν ξέρω τι να κάνω. Ή μάλλον, δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Μαγείρεψα ωραιότατη μουτζάνταρα να έχω να τρώω δυο τρεις μέρες, ζύμωσα και ψωμί χωριάτικο (αφού το έφτιαξε χωριάτης που ζει σε χωριό, χωριάτικο είναι) και κάθομαι που λες και ακούω στο ιντερνετοράδιο τις μουσικές επιλογές του γκόλντεν παρέα με την οδό των ονείρων. Σου το'χα πει και πιο παλιά, πρέπει να μορφωθώ μουσικά, δεν πάει άλλο.

Αγόρασα τα 111 κλασικά κομμάτια, βρίσκομαι αισίως στο 39 νομίζω. Δεν είμαι αργός μάνα μου, τα ακούω μερικές φορές το καθένα να τα εμπεδώσω, διαβάζω και για τους συνθέτες και διάσημες εκτελέσεις παράλληλα. Ή εκπαιδευόμαστε ή μαλακιζόμαστε. Aμ πως. Aπόψε ο γκολντεν με μορφώνει σε μεινστρίμ ρόκ λέει, αλλά βάζει και κάτι άλλα κομμάτια που τσιρίζουν.

Αυτό το πράμα δεν το καταλαβαίνω, έτσι που ουρλιάζουν, δεν έχουν συνέπειες? Και καλά τα λαιμά λέει δεν κλείνουν γιατί κάνουν εξάσκηση, να το δεχτώ. Εμένα κλείνουν με το παραμικρό πάντως, μισό καβγά να κάνω χάνω και φωνή και λαρύγγι. Άλλο δεν καταλαβαίνω. Πονοκέφαλος δεν τους πιάνει? Τόσο ζόρι εμένα όχι το κεφάλι, και καμιά πορδή θα μου έφευγε... ανετότατα. Τι σόι Αμερικλάνος είμαι άλλωστε.

Τεσπα, σου μιλάω τώρα για μουσική αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Άλλο είναι το θέμα. Πήγα που λες χτες για ψώνια, όπως κάθε Σάββατο, αφού μέσα στη βδομάδα δεν προλαβαίνω ούτε να κλάσω. Έχω ένα φετίχ. Με τα στυλό, τα μολύβια, τις πένες, τα τετράδια και τα λοιπά παρόμοια. Πες με καθυστερημένο, πες με όπως θες, αλλά το λέω και το παραδέχομαι. Αυτό είναι το φετιχ μου.

Το ρημαδι το σούπερ μάρκετ που πάω έχει τα πάντα, από κολοκυθάκια μέχρι λάστιχα αυτοκινήτου, έχει και είδη γραφής. Όπως καταλαβαίνεις, κάθε φορά τη μισή ώρα την ξοδεύω στο διάδρομο με τα στυλό, την άλλη μισή με τα τετράδια και ό,τι περισσέψει παίρνω και κανα τρόφιμο. Για τα μάτια του κόσμου.

Και τώρα είμαι καλά, παλιά να με έβλεπες. NA τα συρτάρια τίγκα στα μισογεμάτα στυλό, ΝΑ τα ράφια τίγκα στα άδεια τετράδια. Επίσης ΝΑ τα συρτάρια τιγκα στις άδειες μπαταρίες, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Εδώ όταν ήρθα είπα Αμερικλάνε, κομμένο. Όχι, λάθος, όταν ήρθα δεν υπήρχε ακόμα ο Αμερικλάνος, με είπα με το κανονικό μου, αλλά κατάλαβες. Πιέστηκα για ένα και βάλε χρόνο και έπαιρνα μόνο τα άκρως απαραίτητα από χαρτικά κλπ. Σαν λέτσος κυκλοφορούσα, με ένα τετράδιο όλο κι'όλο και κάτι στυλό και μολύβια διαφημιστικά. Αλλά λέω, όχι πια. Πριν μερικούς μήνες αποφάσισα να πάρω μερικά να έχω, να μην είμαι σαν τον άπορο, και μετά θα συγκρατηθώ και δεν ξαναπαίρνω. Αμ δε!

Μέσα σε μερικούς μήνες γέμισε ο τόπος τετράδια ημερολόγια σημειωματάρια, παρασημειωματάρια, στυλό μολύβια χάρακες (?) πένες και μελάνια. Και όλα αχρησιμοποίητα, ε? Στα κουτιά τους με το σελοφάν μερικά. Πήρα και μπλογκ σχεδίου και ειδικά μολύβια και γόμα αλλά δεν το ξεκίνησα ακόμα. Πήρα και δυο πένες αλλά δεν με ικανοποιούν.

Στη δευτέρα λυκείου είχα πάρει πένα waterman και έγραφα όλο το χρόνο. Πουτάνα τα είχα κάνει στην τάξη με τα μελάνια, αλλά εμένα μ'άρεσε. Σταμάτησαν να τις φτιάχνουν όμως οι μαλάκες και βρήκα μία μόνο στο ebay αλλά σε κοκκινοροζουλί. Ε είπαμε.

Χτες, φέρανε τετράδια με τον μίκι μάους. Δεν κρατήθηκα, τα πήρα όλα, πήρα και δύο σημειωματάρια, και ένα σετ στυλό σε διάφορα χρώματα. Όχι ότι θα τα χρησιμοποιήσω, αλλά τα έχω ρε παιδί μου. Ποτέ δεν ξέρεις!

Άσε με ρε Ρία, τι πειράζει το χόμπι μου? Είναι φτηνό, δεν παίρνω ακριβά. Μια φορά μόνο δεν κρατήθηκα και πήρα ένα δερμάτινο τετράδιο πωωωω και γαμώ. Δεν το άνοιξα καν, το θέλω έτσι άθικτο. Δεν κατάλαβα δηλαδή, οι κλώσες που παίρνουν τα παπούτσια λες και είναι στραγάλια καλύτερες είναι? Ή οι καμμένοι με τις κούκλες από κόμικ (και καλά συλλεκτικά αγαλματίδια, μαλακίες, κούκλες είναι). Τα στυλό μου πειράζουν?

Τι? Δεν πειράζουν? Τζάμπα χτυπιέμαι? Καλά μάνα μου, σε περίπτωση λέμε τώρα.

Να σου πω και το άλλο. Όποτε έχουμε σεμινάριο και έρχονται αντιπρόσωποι από εταιρείες κιετς, καραδωκώ και μόλις βρω ευκαιρία ορμάω και βουτάω ό,τι στυλό και μπλοκάκι προλάβω. Μερικές φορές φέρνουν και φωσφωριζέ μαρκαδόρους! Είμαι μεγάλος γύφτος, αλλά δεν κρατιέμαι σου λέω, τόσα στυλό εκεί μόνα τους, πρέπει να τα πάρω. Το ίδιο κάνω και με τις μουστάρδες και τα αλάτια, αλλά και αυτό είναι άλλο θέμα.

Γι'αυτό σου λέω, άμα έρθω ποτέ στην Ελλάδα και με τραπεζώσεις, τα στυλό να κρύψεις. Κινδυνεύουν!

ΥΓ: Δεν είναι φακόρυζο η μουτζάνταρα μάνα μου, φακή με ρύζι είναι, με μπαχαρικά και κρεμμύδια.

ΥΓ2: Δεν είμαι κλεπτομανής, αυτά τα πέρασα νωρίς.