Νταής Κλανιάρης

Ορίστε βρε, αυτό είναι σχόλιο:

Να σου πω πως σε χαίρομαι. Έχεις καταφέρει να σε διαβάζει μια πανσπερμία αναγνωστών από νέους μέχρι την αφεντιά μου που μετρώ κάμποσα χρόνια στη ράχη μου με τρόπο αξιοθαύμαστο. Ακολουθώντας ένα προσωπικό τρόπο δίχως να ενδίδεις σε πιασάρικους λεκτικούς κράχτες, "υπηρετείς" -επίτρεψέ μου τη φράση-τη λόξα σου με εμμονή στις δικές σου "αρχές". Αποτέλεσμα; Πλην της επισκεψιμότητας στο μπλογκ σου έχεις κερδίσει αγαπητέ μου την ουσία της λέξης "σεβασμός" Υ.Γ. Ήθελα να στο αφήσω σχόλιο στη σελίδα σου μα είπα να μη χαλάσω το νόημα των σχολίων (το βασίλειο μου για μιαν απεύθυνση!!!!!!!!!)

Βρε meril μου, δεν βλέπεις την κατάσταση? Είμαι που είμαι ψώνιο και μάλιστα της λαϊκής, μου λες και τέτοια? Το ταμπελάκι με την τιμή μου λείπει σαν αυτά που βάζουν στα καρπούζια! Έχεις δίκιο σε ένα πράγμα: υπηρετώ τη λόξα μου. Η λόξα μου λοιπόν μου λέει ότι παρότι πήγες να ξεφύγεις από την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ σχόλιάζοντας στο facebook, εγώ θα στην απευθύνω ούτως ή άλλως!

Γιου κέντ χάιντ.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, βρίσκομαι στην υπόγα με τον ποντικό. Τι ποντικό δηλαδή, ένας αρουραίος ΝΑ με το συμπάθειο. Όχι σαν τους άλλους τους παχύσαρκους που είναι γούτσου γούτσου, αυτός δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια. Άσε που ο συγκεκριμένος με μισεί κι'όλας.

4 φορές το ξεκίνησα το ρημάδι το πείραμα, τέσσρις φορές μου το χάλασε. Λες και ξέρει κάθε φορά τι ακριβώς να μασουλήσει για να μου τα κάνει όλα κώλο. Τώρα βρισκόμαστε αισίως στην πέμπτη απόπειρα και μέχρι στιγμής βαίνουμε καλώς. Την ανάρτηση δεν θα τη δημοσιεύσω πριν τελειώσω γιατί κυκλοφορούν πολλοί γρουσούζηδες στην μπλογκόσφαιρα, άσε με. Πήγε πέντε και μισή πάλι, νύχτα θα φύγω, νύχτα θα φτάσω σπίτι.

Έχω λόγο που ξεκίνησα με το ζώο που συνεργάζομαι αυτή τη στιγμή (δεν αναφέρομαι σε Κινέζο, όχι γιατί δεν είναι ζώα αλλά γιατί έχω κόψει όλες τις συνεργασίες μαζί τους) και που σου λέω ότι θα φτάσω σπίτι νύχτα.

Είναι που λες ένας μαλάκας, παλιο-ζώο, έξω από το σπίτι μου κάθε βράδυ και με τρομοκρατεί. Έχει τρεις νύχτες τώρα αυτή η δουλειά, είτε μπαίνω είτε βγαίνω τσουπ έρχεται και δεν μ'αφήνει να περάσω απειλόντας με ότι θα με κλάσει. Δεν σου κάνω πλάκα, με το που πάω να κάνω βήμα αρχίζει να πηγαινοέρχεται επιδεικτικά μπρος πίσω και στήνει τον κώλο του να με κλάσει.

Από σωματικής διαπλασης τον έχω τον κερατά, μισή κλωτσιά μου είναι και έφυγε για κρουαζιέρα στο ηλιακό σύστημα μπίζνεσκλας. Αλλά αν είναι μέχρι να του την κάτσω να με κλάσει, να μου λείπει. Προσπάθησα να τονε βγάλω και φωτογραφία, τον παλιονταή, αλλά δε φαίνεται μέσα στο σκότος. Βρήκα όμως μερικούς του συναφιού του στο ίντερνετ, να δες:

Βλέπεις? Ένα τέτοιο σκατόπραμα έχω να αντιμετωπίσω κάθε βράδυ. Στην ταινία του Χάρι Πότερ ήθελα να πάω και δεν με άφηνε, ο καταραμένος! Ένα βήμα έκανα εγώ μπρος, δύο έκανε αυτός και σήκωνε την ουρά του έτοιμος να με ψεκάσει. Έχεις μυρίσει κουνάβι? Ξέρεις πως βρωμάει και ζέχνει? Κάθε μέρα μυρίζω, δόξα τω Θεώ, όποιος μένει στο κονέχτικατ έχει ΚΑΙ αυτό το κομφόρ. Στην αρχή δεν την ήξερα τη μυρωδιά και όποτε περνούσα με το αμάξι από κουναβοκλανιά έβριζα και αναρωτιόμουν ποιος βρωμιάρης ψώφισε!

Χτες το βράδυ περπατούσα έξω από το σπίτι πίσσα σκοτάδι. Εντάξει, όχι πίσσα, ίσα ίσα έβλεπα λίγο γρασίδι από το φεγγάρι (είμαι ατρόμητος, τι νόμιζες?). Ξαφνικά βλέπω ακριβώς μπροστά μου την ασπρόμαυρη κηλίδα να πηγαινοέρχεται. Άρχισα να τρέχω με την όπισθεν, κουτούλησα και σε κάτι θάμνους παραλίγο να με καταπιούν, και πήγα από την πόρτα της κουζίνας.

Τι θα γίνει μ'αυτή την κατάσταση? Φαντάσου χτες να έπεφτα τελικά στο θάμνο και να ερχόταν εκεί που κωλοχτυπιόμουν να με κλάσει? Μιλάμε έτσι και με κλάσει, θα φάει τέτοιο κλωτσίδι που από ασπρόμαυρο θα γίνει μαυρόασπρο.

Δε λέω, μ'αρέσουν τα ζώα, άλλωστε μικρός είχα πολύ απαιτητικά κατοικίδια, αλλά όχι και να φοβάμαι μη με κλάσουν. Ωραίο είναι να βλέπω τους λαγούς που μένουν στους θάμνους τους οποίους παρολίγον να ποδοπατήσω χτες, ωραίο να βλέπω και κανα ρακούν από μακριά, καμια αλεπού, κανα ελάφι, τέτοια. Άντε να δω και καμιά μαύρη αρκούδα που λένε είναι ήρεμες έτσι για το γαμώτο. Αλλά κουνάβι? Να μου το παίζει ο γαμιάς της γειτονιάς?

Διάβασα στο ίντερνετ ότι δεν τους αρέσει η μυρωδιά του ξυδιού και των πιπεριών. Θα την κάνω απόψε την αυλή μου, τουρσί.

Διότι κάτι τέτοιοι τύποι, αυτό χρειάζονται. Ποιο το νόημα να τους κάνεις κατα μέτωπον επίθεση, όταν ξέρεις ότι θα χάσεις? Έρχεται στο σχολείο σου πχ ένα ντερέκι 130 κιλά τα 110 κόκκαλο/μυς. Θα του πουλήσεις μούρη εσύ ο 70 κιλά τα 53 λίπος? Όχι μάνα μου, πρέπει να βρεις το αδύναμο σημείο του και να του την κάτσεις εκεί που θα πονέσει περισσότερο. Εκτός και αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι με την οργή και την αυθυποβολή μπορεί μέχρι και ο Ταμπάκης να κάνει ντα τον Κουταλιανό. Με το που συνέλθει ο Κουταλιανός από το σοκ (λίγο είναι να βλέπεις ένα σαμιαμίδι να τσιρίζει λες και είναι ο 157ος από τους 300 και να έρχεται κατά πάνω σου σε αργή κίνηση?)(σε γρήγορη δεν μπορεί, πονά η σπλήνα του) θα του κάνει μια έτσι και θα μετονομαστεί από Ταμπάκης σε Καραγκιόζης (μαυρομάτης)(ναι στο παραπέντε το είδα, τι θες)(καταπληκτική η Ζουμπουλία) σε χρόνο ντετέ και βγάλε.

Έτσι κι'εγώ. Δεν θα του δώσω κλωτσιά του κουναβιού (το οποίο ξέχασα να σου πω το ονόμασα ΤσιανΤσιαν) αλλά θα το ραντίσω με ξυδάκι (από απόσταση ασφαλείας) και αν δεν πιάσει το ξυδάκι, από πιπέρια και μπαχαρικά στο σπίτι έχω ουυυυ να φαν κι οι κότες. Μέχρι τότε, για καθαρά τυπικού λόγους, θα χρησιμοποιώ την πόρτα της κουζίνας το βράδυ.

Το πολύ πολύ να με κλάσει τελικά και να ζέχνω κανα τριήμερο. Θα πάω και θα κατσικωθώ στο γραφείο της καθηγήτριάς μου μέχρι να με διώξει να μου δώσει μια βδομάδα ρεπό μέχρι να ξεβρωμίσω.

Τώρα που το σκέφτομαι... λες?

ΥΓ: Μόνο δύο κείμενα λάβαμε μέχρι στιγμής στα κεντρικά του Αμερικλάνος ΑΕ, θα περιμένω λίγες μέρες ακόμα και μετά θα δουμε τι θα γίνει.