Είμαι κακός άνθρωπος

Η Ρία είναι από αυτούς που με λατρεύουν (έλα τώρα, παραδέξου το)(παραδέξου το είπα) αλλά αυτό δεν την αποτρέπει από το να μου τη λέει και μερικές φορές να με μπινελικώνει κι'όλας. Τώρα όμως έχει περάσει σε άλλο επίπεδο αφού είναι πρόθυμη να με παραδώσει στα κουναβια μόνο και μόνο για να ανοίξει, λέει, λίγο το χειλάκι του κόσμου:

πάρε το ξύδι και βάλτο σε ένα μπουκάλι από άζαξ. αυτό που το πετάει σα συννεφάκι. και άρχισε να πυροβολείς κάθε φορά που γυρνάς σπίτι. απλό.
το πολύ πολύ να τσατιστεί και να μη σε κλάσει, απλά να σε χέσει! ή να χέσει στο χαλάκι σου και να τα πατήσεις πριν μπεις στο σπίτι...
δε θέλω να σε δω σε τετοια φάση, αλλά θα ήταν το τέλειο για να ανοίξει το χειλάκι μας μετά τα νέα οικονομικά μέτρα.

Ρία από τη μία έχω να σου πω ντροπή σου μάνα μου αλλά από την άλλη έχω να σου πω μπράβο σου. Ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ (αν δεν κατάλαβες ντροπή σου, αν κατάλαβες μπράβο σου).

Το λοιπόν έχουμε και λέμε. Διαγωνισμός. Τα κεντρικά του Αμερικλάνος Α.Ε. με ενημέρωσαν ότι έλαβαν τρία κείμενα παύλα υποψηφιότητες. Οι διαγωνιζόμενοι λίγο πολύ φανερώθηκαν μόνοι τους, οπότε στους λέω κι εγώ με σειρά λήψης κειμένων: thesikaleon, Cούλα, meril. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που δε χρειάζεται να αποφασίσω εγώ ποιος θα βγει, γιατί απόλαυσα και τα τρία κείμενα, με διαφορετικό τρόπο το καθένα.

Την άλλη Παρασκευή την κάνω για μια βδομάδα για Ουάσινγκτον (με έχει καλέσει 100 φορές η Μισέλ για τσάι και ο Μπαράκ για γκολφ, δεν μπορώ να αρνηθώ πάλι). Οπότε? Οπότε θα ανεβάσω τα κείμενα τότε και θα έχετε μια ολόκληρη βδομάδα να ψηφίσετε. Μέχρι τότε σε προτρέπω να πας να διαβάσεις τα μπλόγκια τους (κάνοντας κλίκ πάνω τους)(όχι ότι δεν θα τα ξέρεις ήδη, εδώ ξέρεις εμένα)(λέμε τώρα) ώστε να δεις το στυλ τους και τα λοιπά και τα λοιπά.

Αύριο θα πάμε βόλτα σε πάρκο τα εργαστήρια της φαρμακευτικής, μη χάσουμε,  μέσα στα δέντρα, λίμνες, ποτάμια και κουνούπια. Κάπου στη Μασαχουσέτη λέει είναι, ένας θεός ξέρει. Εγώ τους ξεκαθάρισα ότι δεν οδηγώ, θα με πάρει η Κινέζα και θα τον πάρω λίγο στο αμάξι. Αφού τους βαριέμαι μάνα μου.

Επειδή όμως επέρχεται το συνέδριο και η καθηγήτρια έχει φάει τον πισινό της ότι πρέπει να βάλω κοστούμι, πρέπει να προμηθευτώ ένα. Το ότι μισώ, σιχαίνομαι, απεχθάνομαι τα ψώνια στο έχω πει Ρία? Δεν μπορεί, θα το έχω αναφέρει. Όποτε πάω για ψώνια με πιάνει πονοκέφαλος, ζαλάδες, πεινάω, κατουριέμαι και γενικά είμαι σαν μωρό 12 μηνών που χέστηκε, σύγκαψε, του βγαίνει δόντι και πεινάει. Τι να κάνω όμως, πρέπει να πάω, κοστούμι από το ίντερνετ δεν παίρνεις.

Τα κανόνισα με την Κινέζα (αυτή που συμπαθώ, όχι την άλλη που μισείς) και θα φύγουμε από τον βάλτο εεεε πάρκο εννοώ γρήγορα γρήγορα για να πάμ για ψώνια σε ένα outlet εκεί κοντά. Με το που το άκουσε η άλλη η σκρωφίτσα λύσσαξε, έβγαλε αφρούς, που θα τολμήσουμε να πάμε για ψώνια χωρίς να την καλέσουμε.

Ίσα μωρή. Πολύ σεξ εντ δε σίτι βλέπεις, ηλίθια. Όταν λέμε εμείς ότι θα πάμε για ψώνια εννοούμε θα μπούμε σε ένα, δύο τρία μαγαζία θα πάρουμε ό,τι θέλουμε και φύγαμε. Δεν θα μπούμε και στα 50 καταστήματα από τρεις φορές μέχρι να αποφασίσουμε τι να πάρουμε, σιχτίρ. Πήγα μαζί τους πέρσι στις εκπτώσεις και κατέληξα στην καφετέρια για 3 ώρες να τους περιμένω να τελειώσουν.

Σου λέω Ρία είναι τζάνκηδες τα άτομα. Ό,τι δουν (ειδικά πάνω σε άλλους) θέλουν να το πάρουν. Επίπεδο κανένα, τα λεφτά του μπαμπά και άδεισμα τις πιστωτικές. Παλιοκινεζάκια μαλακισμένα μουνόπαν(*&^(*^%(^%(&^%$ ήρεμαααααααααααα. Είπαμε το έκοψα το βρίσιμο.

Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω αύριο μαζί της πάλι για ψώνια. Εγώ θέλω ένα κοστούμι, ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα βραχιόλι για τη μάνα μου. 3 πράγματα, 3 μαγαζιά, τέλος. Το ίδιο και η άλλη Κινέζα, συγκεκριμένα πράγματα θέλει. Δεν θα κάτσουμε σαν πορνόγεροι σε κούνιες να περιμένουμε με τις ώρες τη μαλακισμένη αρχιδομούρα να αποφασίσει τι να πάρει. Και το χειρότερο?

Στο αμάξι. Μας πρήζει τα μπαλάκια με τα ψώνια της, πρέπει να μας πει ένα ένα τι είναι, πόσο το πήρε, τι άλλες επιλογές είχε, γιατί επέλεξε αυτό και πάνω απ'όλα, ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ το κάθε άχρηστο πράγμα και δε βγάζει σκασμό μέχρι να παραδεχτούμε ότι όντως ήταν έξυπνη αγορά και χρήσιμη.

Εντάξει μωρή κιτρινομούνα, έχεις λόξα με τα ψώνια, με γεια σου με χαρά σου χέστηκα, εγώ τι φταίω? Γιατί σώνει και ντε να με πείσεις ότι δεν έχεις πρόβλημα και ότι παιρνεις μόνο τα απαραίτητα? Μια φορά Ρία πήγε και πήρε λουράκι για σκύλο γιατί λέει σε δύο χρόνια που θα πάει Κίνα πρέπει να πάρει δώρο στο σκύλο της, ο οποίος είναι εξίσου ανώμαλος με την ιδιοκτήτρια και έχει αγοραφοβία, δηλαδή δε βγαίνει από το διαμέρισμα με την καμία. Προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει ότι αυτή η αγορά ήταν άκυρη χρονικά, τοπικά, λογικά, τα πάντα όλα. Όχι, αυτή εκεί να υπερασπίζεται τη σκύλα της και ότι ένα (ακόμα) λουρί το χρειάζεται. Της είπα ότι δε χρειάζεται εικοστό λουρί με στρασάκια, ένα σκύλο να της τον κάτσει χρειάζεται γιατί το έχουν τρελάνει το ζώο στην αγαμία και φοβάται μέχρι και τη σκιά της. Μια βδομάδα έκανε να μου ξαναμιλήσει, το καθυστερημένο τρένο, ήταν η καλύτερη βδομάδα της Αμερικλάνικης ζωής μου.

Και πέρσι? Πέρσι ήταν καλά, δεν τους μισούσα τόσο! Φέτος? Φέτος τι θα γίνει έτσι και αρχίσει τα καθυστερηλίκια? Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει και τους δύο. Γενικά αυτή την περίοδο τους αντιπαθώ περισσότερο από ποτέ, ναι, ακόμα περισσότερο και από πριν. Είναι κάφροι, γαϊδούρια, ηλίθιοι (πλην των μαθηματικών)(στα μαθηματικά καλοί είναι), αντικοινωνικοί, γλείφτες, δήθεν, αμόρφωτοι και γελοίοι. Όλα αυτά τα εννοώ και τα πιστεύω ένα προς ένα. Πες με κακιασμένο πες με περίεργο, υστερικό, χέστηκα, αυτοί είναι και δε θέλω να τους βλέπω ούτε να τους ακούω πια. Με εκνευρίζουν οι φωνές τους, τα πάντα.

Μια βδομάδα στην Ουάσινγκτον πως θα αντισταθώ στον πειρασμό να πνίξω τον Κινέζο ενώ κοιμάται, μου λες? Ναι, μας βάλανε στο ίδιο δωμάτιο.

Λοιπόν λέω να σταματήσω να γράφω γιατί τα πήρα πάλι. Άλλα είχα σκοπό να γράψω.