Ο Μανιακός Δολοφόνος με το ΑΖΑΞ

H Venus on fire έκανε ωραίο λογοπαίγνιο με τη λέξη-απεύθυνση:

Πέσμου πως δεν υπονοείς τη Μάρω Λύτρα (γνωστή αοιδό από γνωστό music talent show) ,που ήρθε από το Αμέρικα να κάνει καριέρα και μας έφαγε τα καλύτερα παιδιά???????
Καλημέρα - καληνύχτα Αμερικλανάκι μου.

Για τον Καραφώτη λες? Από τα καλύτερα παιδιά ο Καραφώτης? Ο Καραφώτης η ταλεντάρα κιετς? Το θυμάμαι το ειδύλλιό τους από το Fame Story 2, τι νομίζεις. Αντί να διαβάζω φαρμακολογία έβλεπα αν θα χωρίσει η Μάρω από τον Καναδέζο, αν θα επιστρέψει ο Νίνο, ποιον θα θάψει αυτή την εβδομάδα η Άσπα, τι κοτσάνα θα αμολήσει η Καλομοίρα κλπ. Εν τω μεταξύ, έχω ξεχάσει όλα τα ονόματα των συμμαθητών μου από το λύκειο, και θυμάμαι τους τραγουδιάρηδες από το fame story. Δεν πάω καλά.

Λοιπόν Venus on fire, αυτή τη βδομάδα αποφάσισα να ασχοληθώ με την πάρτη μου στο μπλογκ. Ποια οικονομικά και ποια μνημόνια, εδώ ο αναγνώστης θα λάβει ανώτερη μή σου πω ανώτατη δηλαδή εκπαίδευση Αμερικλανολογίας.

Μιας και αυτές τις μέρες με έχουν ΦΑΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟ τα κουνούπια και λοιπά έντομα, θα σε κατατοπίσω για τον αγαπημένο τρόπο εξόντωσης ζωυφίων του Αμερικλάνου. Αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν στη διαφύλαξη κάθε μορφή ζωής, ακόμα και αυτών που σου πίνουν το αίμα και σε κάνουν να ξύνεσαι λες και σκάβεις για χρυσό, καλύτερα να αποχωρήσεις. Δεν στονάρεις μάνα μου, δεν στονάρεις.

Όπως έχω αναφέρει μια δυο πέντε δέκα φορές στο παρελθόν, είμαι φαρμακοποιός. Άρα? Άρα ας πούμε ότι καταλαβαίνω πάνω κάτω πως μπορούν όμορφες χημικές ουσίες να σε κάνουν από θυλαστικό σε φρουί ζελέ. Επίσης τα χημικά τα φιλοξενώ και στις φαντασιώσεις μου, ενίοτε. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, και τα έντομα με χημικό πόλεμο τα πολεμάω.

Ναι, κάτι μας είπες τώρα μεγάλε, όλοι με σπρέι τα πολεμάμε. Κάτσε μάνα μου, να σου εξηγήσω. Όχι ό,τι κι'ό,τι χημικό, αλλά ΑΖΑΞ. Ναι, ναι, καλά διαβάζεις, ΑΖΑΞ. Αυτό για τα τζάμια. Εγώ τζάμια δεν καθαρίζω, ποιος ο λόγος άλλωστε, αλλά ένα ΑΖΑΞ πάντα υπάρχει εύκαιρο για τους μικρούς μου φίλους.

Όλα, μύγες, σκαθάρια, κουνούπια, μυρμήγγια, αράχνες τα κυνηγάω με το ΑΖΑΞ. Κατσαρίδες εδώ ευτυχώς δεν έχουμε (νια νια νια νια νια) αλλά στην Ελλάδα που είχαμε, με το ΑΖΑΞ τις κανόνιζα κι αυτές. Παντόφλες και λοιπά χωριάτικα δεν τα εγκρίνω γιατί είναι βάναυσα και γεμίζουν τον κόσμο αίματα και εντομάντερα. Ενώ το ΑΖΑΞ? Φσιτ φσιτ ψεκάζεις, περιμένεις λίγο να ψωφίσει και περιμαζεύεις το άθικτο πτώμα με μια ωραία χαρτοπετσέτα.

Προσοχή όμως. Μερικά έντομα, όπως οι μύγες τέρατα μεγέθους αντίχειρα, δεν ψοφάνε εύκολα και σε μπερδεύουν. Κοίτα να δεις τι έπαθα. Βρήκα δυο τέτοιες μύγες από τις τεράστιες σπίτι πριν μερικές μέρες. Αμέσως πιάνω το ΑΖΑΞ και αρχίζω το κυνηγητό από τοίχο σε φωτιστικό σε παράθυρο σε καρέκλα μέχρι που τις πέτυχα τις ρουφιάνες και τις έκανα λαμπίκο. Τις μαζεύω με χαρτί κουζίνας, και πέταμα στα σκουίδια. Πάω για ύπνο. Μετά από 5 λεπτά να'σου κι'άλλη μύγα. Γαμώ το στανιώ μου λέω, άντε πάλι κηνυγητό, την πετυχαίνω χαρτί σκουπίδια, τα ίδια. Πάω την πέφτω, έρχεται η επόμενη. Και η επόμενη. Κάθε 5 λεπτά, σκότωνα και από μία μύγα. Ή έτσι νόμιζα!

Τελικά, δεν πεθαίνανε οι πουτάνες, αλλά καθαρίζονταν σιγά σιγά και τσουπ βγαίνανε. Γι'αυτό και παρατήρησα ότι όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο εκνευρισμένες και μανιακές φαινόντουσαν. Αρχικά υπέθεσα ότι τα πήρανε επειδή τους ξεκλήρισα τη φαμίλια, αλλά τελικά τα είχαν πάρει επειδή τους ζάλισα τον έρωτα με το κυνηγητό-ψέκασμα-χαρτί-σκουπίδια. Οπότε όταν κατάλαβα ότι εδώ και μισή ώρα σκοτώνω τις ίδιες δύο μύγες ξανά και ξανά, τις ζούληξα με μανία, άκουσα και το χρσπατς και το ευχαρστήθηκα, και πήγα για ύπνο.

Μην κοροϊδεύεις Venus on fire, ανθρώπινο ήταν το λάθος, που να το φανταστώ ότι αντέχουν τόσο ΑΖΑΞ.

Μια φορά, παλιά, πολύ παλιά, πρώτο έτος ένα πράμα, μπήκε στο σπίτι μια μικρή σαύρα. Όχι από τις κίτρινες που φέρνουν τύχη και δεν κάνει να τις σκοτώσεις, αυτές που στη Ρόδο λέμε μιαρά, αλλά από τις πράσινες που πρέπει να τις εξοντώσεις με το καλησπέρα σας (ήταν νύχτα)(νύχτα του Ιούλη)(καλή ώρα). Πιάνω το ΑΖΑΞ, παίρνω θέση μάχης, μικρό τσουτσέκι 18-19 χρονών τώρα εγώ, και την ψεκάζω. Τίποτα. Είτε ΑΖΑΞ της έριχνα είτε αγιασμό το ένα και το αυτό, δεν χαμπάριαζε. Μη σου πω ότι μαστούρωνε κιόλας.

Οπότε αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω βαρύ πυροβολικό, ένα όπλο που είχε πάρει η μάνα μου ένα χρόνο πριν και δεν το είχα χρησιμοποιήσει έκτοτε... το καθαριστικό του φούρνου. Αυτό που αφρίζει. Καλά, Venus on fire, έπρεπε να τη δεις τη σαύρα. Δεν ήξερε από που της ερχόταν ο αφρός, χάθηκε μέσα στην ασπρίλα, την μάζεψα με το φαράσι και την έριξα στην τουαλέτα, τράβηξα και καζανάκι.

Παρένθεση.

Θυμήθηκα ότι τότε, λίγο πριν αυτό το περιστατικό, είχα ιγκουάνα. Αμέ. Του είχα δώσει το πρωτότυπο και κυρίως πρωτάκουστο για ιγκουάνα όνομα Μήτσος. Εμείς στο χωριό μου Mega δεν πιάναμε, δεν ξέρω τι λες. Τεσπα, μια μέρα γυρνάω από το Πανεπιστήμιο (είχαμε υποχρεωτική παρακολούθηση, πού πήγε το μυαλό σου?) και βρίσκω το Μήτσο τ'ανάσκελα πα στην πέτρα του.

Μήήήήήήήτσο!!!! φωνάζω, πάω στη γυάλλα και ζουλάω τη μούρη μου να δω αν αναπνέει. Ταυτόχρονα κατηγορούσα τον εαυτό μου γιατί είχα βδομάδα και βάλε να το βγάλω το ζωντανό έξω να τεντωθεί λίγο. Αφού την είχε δει τσίτα και πηδούσε από το χέρι στον ώμο στην κουρτίνα και πίσω, τι να έκανα. Εκεί λοιπόν που τον κοιτούσα και είχα αρχίσει να πέφτω σε βαθειά περισυλλογή θλίψης, κάνει ένα έτσι, πετάγεται και κουτουλάει στο τζάμι.

Αρχές του 2003 ήταν, εκείνα τα ουρλιαχτά που άκουσες να έρχονατι από τη βορειοδυτική Πελοπόννησο, ναι, δικά μου ήταν. Ακόμα πονάει το κεφάλι μου από την τούμπα που έφαγα όταν πετάχτηκα προς τα πίσω και έπεσα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, μετά έπεσα κάτω και από πάνω μου έπεσαν τα περιεχόμενα του τραπεζιού, ενώ πάλευα να σωθώ από τη σαύρα-ζόμπι που επέστρεψε από τον τάφο για να με εκδικηθεί που δεν της πήρα βιολογικό κολοκυθάκι αλλά από τα καρφούρ.

Και επειδή σε βλέπω, το'χεις απορία, μια μέρα που γύρισα ήταν πάλι κόκκαλο, πήρα τηλέφωνο συμφοιτητές και γείτονες ήρθαν να πιστοποιήσουν το θάνατο μην πάθω τα ίδια, τον έπιασα μετα φόβου Θεού και τον έριξα τιμητικά στην τουαλέτα. Μετά από καιρό η θεία μου που είχε μερικά ιγκουάνα σπίτι της μου είπε ότι αυτά πέφτουν μερικές φορές σε βαθύ ύπνο και ο Μήτσος μάλλον ζωντανός ήταν όταν τράβηξα το καζανάκι. Ε άμα ήταν ζωντανός ας έβαζε ένα σημείωμα που να λέει μην ενοχλείτε αλλάζω δέρμα, κάτι, εγώ που να ξέρω. Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή, να τον κρατήσω μέχρι που να μουχλιάσει για να βεβαιωθώ ότι τα κακάρωσε? Άσε με σε παρακαλώ.

Γι'αυτό σου λέω, όταν ήρθε η επόμενη σαύρα, είχα προηγούμενο και τη φοβόμουν.

Γενικά πάντως την προτείνω αυτή τη μέθοδο με το ΑΖΑΞ (ή και το καθαριστικό φούρνου, ανάλογα την περίσταση). Ούτε αίματα ούτε τίποτα, άσε που όταν τελειώσεις έχεις ρίξει και ένα καθαρισματάκι. Μ'ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Αμ πως.

Λοιπόν η ώρα πήγε 4:30 και σαν να νύσταξα. Με έχουν πιάσει αϋπνίες, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, και δεν θα έχω σηκωμό πάλι αύριο.