Αδελφοκτόνος

A ρε VAD, να'σαι καλά με έκανες και γέλασα τον Αμερικλάνο:

Δηλαδή,έτσι όπως σε κάνανε,άμα σε δει η δικιά σου γυμνό,τι να καμαρώσει,κώλος πάνω,κώλος κάτω,χέσε μέσα:)))

Το είπες ωραία και το καλύτερο είναι ότι δεν σε έχουμε συνηθίσει με τέτοια! Με έπιασες αδιάβαστο και η τιμή είναι μια ξεγυρισμένη ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Και μιας και μιλάμε για... κώλους πάνω κώλους κάτω, ας μιλήσουμε και για κωλό...παιδα!

Ρωτάω σήμερα τον προκομένο τον αδερφό μου καμιά ιδέα για ανάρτηση και μου είπε να μιλήσω για τον αξιολάτρευτο αδερφό μου! Αχααχαχαχαχα αυτό θα κάνω λοιπόν, σιτ μπακ ριλάξ εντ εντζόι, οκέι?

Ήμουν 6μισι χρονών και είχα λυσσάξει. Όλοι οι φίλοι μου είχαν αδέρφια, ο ξάδερφος παύλα κολλητός είχε μικρό αδερφό τον οποίο δέρναμε και ξεθυμαίναμε. Εγώ γιατί να μην έχω?? Τους είχα πρήξει τους γονείς μου, κάντε αδερφό κάντε αδερφό. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι επιτέλους θα αποκτήσω αδερφάκι, άρχισα να προσεύχομαι να είναι αγόρι γιατί τις γυναίκες δεν τις δέρνουμε.

Ήμουν θρησκευόμενο παιδί με αρχές εγώ.

Ταυτόχρονα με τη μάνα μου γκαστρώθηκαν και άλλες τρεις θείες - ζήλια ψώρα κιετς. Για να μη ζηλεύουμε οι μεγαλύτεροι, μας παραμύθιασαν ότι τα νέα μωρά φέρνουν δώρα στα αδέρφια τους! Λάδωμα από μικροί. Ένας ξάδερφος ζήτησε χρονόμετρο, εγώ ζήτησα αρμόνιο.

Μα βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου, δεν χωράει το αρμόνιο! Πρέπει να είναι μικρό για να χωράει στην κοιλιά της μαμάς! Χέστηκα, εγώ αρμόνιο θέλω! Το καλό που του θέλω να φέρει αρμόνιο!

Ήρθε πρώτα ο ξάδερφος με το χρονόμετρο. Όταν είδα ότι όντως τα μωρά φέρνουν δώρα εκστασιάστηκα, μιλούσα κάθε μέρα στην κοιλιά της μάνα μου και του έλεγα πως το θέλω το αρμόνιο, χρώμα χαρακτηριστικά, όλα.

Ένα μεσημέρι του Ιουνίου, ενώ έκανα μάθημα αγγλικών με τη θεία μου, στις 3:30 (πο πο λεπτομέρεια που θυμάμαι) χτυπάει το τηλέφωνο, έρχεται λέει ο αδερφός σου. Κάτσε εκεί με τη θεία και θα τον δεις μετά. Πάω το βραδάκι στο μαιευτήριο, βλέπω το σκατό μέσα στο κρεββάτι, αρμόνιο πουθενά. 

Μη μου πεις ότι δεν έφερε αρμόνιο, λέω στον πατέρα μου. Κοίτα μου λέει κάτω από το μαξιλάρι του. Χρονόμετρο. Τον κοιτάω και τον ρωτάω, καλά παιδί μου, κουφό είσαι? Αρμόνιο ζήτησα, χρονόμετρο ήθελε ο Λούλης.

Όπως βλέπεις VAD, δεν ξεκινήσαμε καθόλου καλά! Και συνεχίσαμε στο ίδιο μοτίβο! Τα πρώτα τρία χρόνια ήταν πολύ ωραία, είχα να ασχολούμαι. Το τι πάνες άλλαζα, τι ταίσματα τι βόλτες δε λέγεται. Με βρήκε η μάνα μου μικρό και με εκμεταλευόταν. Μια μέρα όταν ήταν ενός, τον κουβαλούσα και έφαγα τούμπα! Τώρα που το σκέφτομαι, έτσι εξηγούνται πολλά...

Μετά τα τρία, έχασα τα ηνία του σπιτιού, αφού πλέον κάναμε επίσημα ό,τι ήθελε ο μικρός. Αγόρασα game boy από ξάδερφο ονόματι Μάνο? Ο μικρός απαιτούσε να έχει συνέχεια το μπομπόι Μάνου και έτσι και με έβλεπε να τo κρατώ, έβαζε τα κλάματα από αυτά χωρίς ανάσα μέχρι που γινόταν μπλε. Έπαιζα το βράδυ μόνο, αφού κοιμόταν!

Δεν ήμουν ζηλιάρης μεγάλος αδερφός, αν και έπαιρνε όλα μου τα πράγματα, και γενικά υποστηρίζω μέχρι και σήμερα ότι είχα ΠΑΝΤΑ δίκιο σε όλους τους εκατοντάδες καβγάδες, εκτός από μία φορά που είχα μεν δίκιο αλλά του έσκισα μια αφίσα της ΑΕΚ και το έχασα γαμώτο. Ήταν μικρός και έκλαιγε πέντε ώρες, ενώ εγώ έκαψα τα δάκτυλά μου από την τριβή!

Μια φορά, ήθελε το τηλεκοντρόλ και έλεγε συνέχεια ΑΚΙΟ! ΑΚΙΟ! Αυτό είναι το ξόρκι από το Χάρι Πότερ για να κινείς πράγματα. Αφού με έπρηξε ΑΚΙΟ και ΑΚΙΟ, του το πέταξα στην κεφάλα! Μετά έκλαιγε, το ήθελα πίσω, δεν μου το έδινε, και τον μπουγέλωσα! Ακόμα θυμάμαι το σοκ στη φάτσα του, δεν τοπίστευε ότι έφαγε μπουγέλο και αμέσως από σοκ πέρασε σε χαμόγελο λέγοντας ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΑΤΣΕΣ.

Επίσης κλασικοί διάλογοι:

Αμερικλάνος: Μααααα, θέλω τοστ!
Μούλικο: Μααααα, θέλω τόστ!
Αμερικλάνος: Μαααααα, μόνο τυρί βάλε μου!
Μούλικο: Μααααα, μόνο τυρί!
Αμερικλάνος: Μαααα, βάλε και ντομάτα!
Μούλικο: Μαααα, και ντομάτα!
Αμερικλάνος: Μαααα, τελικά θέλω κορν φλέιξ!
Μούλικο: Μααααα, κορν φλέιξ κάνε μου, με μίλκο!
Αμερικλάνος: Κι εγώ με μίλκο τα θέλω!
Μούλικο: Ου ρε, δεν ντρέπεσαι να με αντιγράφεις?
Αμερικλάνος: Μικρέ σκάσε!
Μούλικο: Εσύ να σκάσεις μααααα με λέει να σκάσω!!!
Αμερικλανομάνα: Βγάλτε το σκασμό και οι δύο και φάτε σκατά!

Τελικά εγώ έφτιαχνα για μένα, ο μικρός μυξόκλαιγε ότι θέλει κι αυτός, και τι αδερφός είμαι που δεν του φτιάχνω και αυτού και λοιπά, η μάνα μου με ανάγκαζε να του φτιάξω και του έφτιαχνα. Επίσης έφτυνα μέσα! Αυτό δεν το ξέρει, τώρα από εδώ θα το μάθει.

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ 

Ευτυχώς που είχαμε πάντα δικά μας δωμάτια. 15 μέρες μόνο χρειάστηκε να μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο, και το ξύλο που έπεφτε κάθε βράδυ δε λέγεται! Εγώ γαμώτο είμαι 7μισι χρόνια πιο μεγάλος, και δεν μπορούσα να τον δείρω όπως έπρεπε και του άξιζε, αλλά αυτός βαρούσε στο ψαχνό ο κερατάς!

Μια φορά πήγαμε οικογενειακώς διακοπές δυο βδομάδες και όταν γυρίσαμε με το που μας βλέπουν οι γειτόνοι μαζεύονται και λένε πόσο ήσυχα ήταν τόσες μέρες, τους κακοφάνηκε η ησυχία και βαρέθηκαν! Τους είχαν λείψει οι καθημερινοί καυγάδες στις 7 το απόγευμα! Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε μέρα στις 7 μας έπιανε μανία και τα κάναμε λίμπα.

Και το χειρότερο, όταν άρχισε να μιλάει με έλεγε χαχάλη, το οποίο και μου κόλλησαν τα ξαδέρφια μου! Πέρασε δεκαετία για να φύγει η ρετσινιά! Γι'αυτό και όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω έλεγα μοναχοπαίδι! Το πρόβλημα είναι ότι πριν γίνω μοναχοπαίδι θα έπρεπε να γίνω αδελφοκτόνος και όσο να πεις, θα μου χαλούσε το ίματζ.

Όπως και να'χει VAD, ξέρεις πως είναι τα αδέρφια. Όσο και να σκοτώνεσαι δεν αλλάζει τίποτα. Ειδικά όταν είναι μόνο δύο όλοι κι'όλοι! Οι Κινέζοι οι πιο πολλοί δεν έχουν αδέρφια και δεν νιώθουν. Άσε που επιμένουν ότι είναι καλύτερο να μην έχεις, γιατί είσαι αφεντικό! 

Αυτό ισχύει, μέχρι τα 8 μου ήταν η χρυσή περίοδος, ο λόγος μου νόμος στο σπίτι. Ήθελα παιχνίδι με μαγνητάκια γιατί τα είδα στο νήπιο? Πήγε ο πατέρας μου στην πόλη την ίδια μέρα να μου φέρει! Τα χριστούγεννα είχα πέντε δώρα, πέντε μέρες κάθε μέρα από ένα! Ναι, το παραδέχομαι, ήμουν απίστευτα κακομαθημένο, σωροί τα παιχνίδια, και ό,τι έβλεπα έπρεπε να το αποκτήσω!

Αλλά μετά τον ερχομό του ακατανόμαστου, κόπηκαν αυτά μαχαίρι! Όλα μου τα υπάρχοντα κατασχέθηκαν και πέρασαν σε νέα χέρια, ενώ ήμουν πλέον πολίτης δεύτερης κατηγορίας! Από βασιλιάς κατάντησα δούλος! Εντάξει, υπερβάλω, αλλά τότε έτσι μου φαινόταν.

Αυτά είχα να πω για τον αξιολάτρευτο αδερφό μου, αν και βασικά έχω πολλά -πολλά- ακόμα, αλλά ας κρατήσουμε και ένα επίπεδο ρε παιδί μου. Μας έχει ακούσει όλη η Ρόδος και κατα καιρούς η Πάτρα, ας μη μας μάθει και η μπλογκόσφαιρα.

ΥΓ: Η Cούλα μέσα από το μεσημεριανό δέκα πλην ένα συνεντευξίασε τον Αμερικλάνο εδώ. Αν δεν έχεις τι να κάνεις, πάνε διάβασε! Να σημειωθεί μόνο ότι τότε που τα έγραφα είχα εξετσατική και δεν ήμουν σε τέλεια πνευματική κατάσταση!