Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Πάει πάει πάει πάει

Άλο!
 
Πέρασε μήνας πάλι μέχρι να κάνω ανάρτηση. Έκανα ας πούμε φορμάτ το κομπιούτερ και όλο ξέχναγα να βάλω ελληνικά στο πληκτρολόγιο! Άσε που για διάφορους λόγους αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω ίντερνετ εξπλόρερ για το μπλογκ και μου σπάει τα νεύρα. Μέντιντσάνα θα'ναι! Επίσης τελείωσαν οι μπαταρίες του ποντικιού και έχω ένα άλλο μια παντόφλα με μια κόκκινη μπάλα πάνω και θέλει να του τη τρίβω για να κουνήσει τον κέρσορα. Βασανίζομαι άγρια και ως συνήθως ξεσκίζομαι στις δικαιολογίες.
 
Άνοιξε ο καιρός που λες, λιώσανε τα χιόνια, φύγανε οι λάσπες, βγήκαν τα πουλάκια στα δεντράκια, γέμισε ο κόσμος σκίουρους, γέμησε το σπίτι μου πασχαλίτσες, δεν ξέρω πώς να τις ξεφορτωθώ, με τη σκούπα θα τις πάρω κι'αυτές όπως έκανα με τα μυγάκια αντιπαραπρόπερσι, πόσα χρόνια είμαι δωνα πέρα ρε παιδιά.
 
Σήμερα ξεβαρέθηκα και αποφάσισα να κάνω ανάρτηση γιατί έχω νέα για το αγαπημένο σας θέμα. Το Πεπόνι. Αυτό που μερικοί μπαίνετε να διαβάσετε ασυναρτησίες ενός ξενιτεμένου και από όλες τις ασυναρτησίες προτιμάνε αυτές με τη γάτα του, νταξ.
 
Όπως έχουμε ξαναπει, ο Πέπονας αν και κλασομπανιέρας από τους λίγους, έχει φάει τον κώλο του (και το σκώτι μου) να βγει έξω. Θέλει το παιδί να πα να παίξει στους αγρούς. Το ότι φοβάται τη σκιά του, κυριολεκτικά, δε φαίνεται να τον επηρεάζει εν γένει. Είναι ρε παιδί μου στυλ, τι θες ρε, σε μένα μιλάς? ε? ε? τι. τι. τι'ναι. έλα. έλα ρε. έλα. κοίτα ρε την κότ.. μαμάααααα μου! Αυτό. Να ας πούμε τις προάλες κυνηγούσε μια πασχαλίτσα και με το που άρχισε να πετάει η πασχαλίτσα έκλασε μέντες και έκανε κανα πεντάλεπτο να βγει από κάτω από τον καναπέ.
 
Παρ'όλα αυτά, τον Οκτώβριο βγήκε από το σπίτι και δεν ερχότανε πίσω, μέχρι που κόντεψε να ψοφίσει από ασιτία όταν τον βρήκα το Δεκέμβρη. Από Δεκέμβρη μέχρι ξέρω γω Φεβρουάριο ήταν σε σοκ και δεν πήγαινε καν κοντά σε παράθυρο, όχι να θέλει να βγει έξω! Ντάξει λέω, ευτυχώς γιατρέυτηκε η ανωμαλία, δεν θα αρχίσει να κλαίει κάθε πρωί να βγει έξω. Δε θα με κάνει ρεζίλι στους γείτονες όταν μετακομίσω στα Μανχάτα.
 
Μπριτς!
 
Με το που μπήκε ο Μάρτης αρχίσαμε πάλι! Κλάααααμα! Κάθε μέρα να χτυπιέται δίπλα στην πόρτα σαν αυτή στο Κωνσταντίνου και Ελένης που έλεγε σκύλες της λύσσας, και όποτε άνοιγα την πόρτα έτρεχε να βγει λες και τον έπιανε διάρροια. Μέχρι που δεν άντεξα άλλη κακομεταχείρηση και την περασμένη Κυριακή τον έβγαλα έξω και τον αμόλησα στο δάσος. Καλά κρασά.

 
Του πήρε 10 λεπτά να πάει από την πόρτα μέχρι τα σκαλιά, άλλα 5 λεπτά να πάει από τα σκαλιά μέχρι το γρασίδι, μετά έκανε να μπει πάλι μέσα, ανοίγω την πόρτα, βλέπει το μέσα, του γυρνάει το μάτι, βάζει μια στριγγλιά και μη τον είδατε!
 
Αχάριστο γουρούνι. Έρχεται το βράδι στα κρυφά να φάει αλλά κοντά μου δεν παίζει να ξανάρθει, γιατί με θεωρεί δεσμοφύλακα! Κατάλαβες. Το ξεσκατίζεις το ταΐζεις και αυτό προτιμά να κωλοχτυπιέται στους θάμνους.
 
Έβγαλα και φωτογραφίες ενώ προσπαθούσε να αποφασίσει αν πρέπει να φύγει ή όχι.
 
 
Η αλήθεια είναι ότι καλύτερα έτσι. Όταν δηλαδή του χρόνου άκούσει ο Θεός (Χριστός Ανέστη) τις προσευχές μου και πάω στη Νέα Υόρκη (Αληθώς ο Κύριος) σε ένα διαμέρισμα δύο επι τρία, το Πεπόνι που θέλει δάσος, τι θα έκανε? Πρέπει να βρω γάτα μπιμπελό να μη μιλάει να μην παραπονιέται να μη χέζει...

Πάω τώρα να ξανακαθαρίσω το μπάνιο. Ξεπεπονιάζω το σπίτι γιατί σε ένα μήνα έρχεται η μάνα μου και ποιος την ακούει έτσι και το βρει όπως είναι τώρα.

ΥΓ: Ωραία δεν είναι να έχει ήλιο και να φαίνεται το έδαφος? Ε? Χωρίς χιόνι! Μου'λειψε το έδαφος φέτος!