Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Μαγική Σκόνη

Άντε ρε, αφού βλέπω σας άρεσαν οι ανέκδοτες ιστορίες από το πολύχρωμο παρελθόν μου (τι είπα πάλι) πάρτε και άλλες τρεις. Πριν προχωρήσουμε να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι καθόλου περύφανος για καμία από τις τρεις, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες.

Αυτή την Κυριακή, μη χάσετε στον Αμερικλάνο της Κυριακής. Το τσογλάνι που έδειρε και μετά μπινελίκωσε τη γιαγιά του και κόντεψε να σκοτώσει τον παππού του. Σε υπερπολυτελή κασετίνα. Δώρο πέντε μαντιλάκια πάμπερς για τους αναγνώστες με ακράτεια κατα τη διάρκεια του γέλωτα.

Καλοκαίρι μεταξύ τρίτης και τετάρτης δημοτικού. Διακοπές στο εξοχικό της γιαγιάς και του παππού. Εγώ κάθε μέρα έπαιζα με κάτι δευτεροξάδερφα. Σε κάποια φάση βρήκαμε κάτι παλιές κιμωλίες και μιας και καλλιτεχνική φλέβα στο σόι ΔΕΝ υπάρχει, αντί να ζωφραγίσουμε αποφασίσουμε να τις τρίψουμε όλες πάνω σε μια πέτρα και να μαζέψουμε τη σκόνη. Τη λέγαμε μαγική σκόνη και φαντασιωνόμασταν ότι είχε τη δύναμη να καλεί ξωτικά από το υπερπέραν. Μετά από λίγο καιρό η σκόνη έγινε κάτι σαν λεφτά. Όπιος είχε περισσότερη σκόνη ήταν το αφεντικό. Εννοείται ήμουν το αφεντικό.

Ένα βράδυ μετά το φαΐ καθόμασταν στη βεράντα μπόλικα άτομα. Ξαφνικά, βλέπω τη γιαγιά μου με το τάπερ που είχα τη Μαγική Σκόνη μέσα να τα έχει πάρει γιατί νόμιζε ότι σκόπευα να κάνω το σπίτι μωβ (μωβ ήταν η σκόνη). Πάνω στο φόβο της μη της μαγαρίζω το σπίτι, την πετάει τη σκόνη από το μπαλκόνι. Την είδα στιγμιαία να λαμπυρίζει στο φως του φεγγαριού και μετά πουφ, κάθηκε. Και μαζί της είδα να χάνεται όλη η δύναμή μου, το αφεντιλίκι μου.

Από αφεντικό με κατήντησε Μαρία της γειρονιάς. Νομίζω μετά το τελευταίο ποστ μπορείτε να φανταστείτε τι ακολούθησε.

Με πιάσαν τα νεύρα μου. Άρχισα να τσιρίζω. Όλοι γύρω μου να μου κάνουν αέρα να με συνεφέρουν. Η γιαγιά είχε πάθει σοκ, δεν ήθελε η γυναίκα να με ταράξει κιόλας. Τα σεμεδάκια της πήγε να σώσει. Εγώ να μην μπορώ να ανασάνω και να τσιρίζω

- ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕ!
- Δεν πειράζει, λέγανε οι ξαδέρφες, θα κάνεις άλλη καλύτερη!
- ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΙ ΚΙΜΩΛΙΕΣ ΓΑΜΩΤΟ!!!
- Θα σου πάρουμε άλλες Αμερικλάνε μου!
- ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΝΕ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΜΩΡΗ, ΗΛΙΘΙΑ ΕΙΣΑΙ??
- Σταμάτα παιδί μου, δεν το ήθελε η γιαγιά!
- ΤΟ ΗΘΕΛΕ, ΤΗΝ ΕΙΔΑ! ΠΟΥΤΑΝΑΑΑΑΑ!!! ΠΟΥΤΑΝΑ!!!

Έρχεται η μάνα μου, μου σκάει μια χαστούκα να ηρεμήσω και με βάζει να ζητήσω και συγνώμη. Εννοείται συγνώμη και σκατά να με ταΐζανε δεν θα έλεγα, αντιθέτως μου ζήτησε η γιαγιά συγνώμη! Το θέατρο του παραλόγου.

Σταματήστε επιτέλους τα τς τς τς τς τς, μέχρι εδώ ακούγονται! Εντάξει, έβρισα τη γιαγιά μου, δεν έπρεπε, και έκτοτε τα έχουμε βρει! Σταματήστε τα τστστστσ ρε είπα!!

Τα επόμενα δύο περιστατικά δεν αφορούν μπινελίκωμα αλλά βία. Γενικά είμα κατά της βία αλλά μικρός μερικές φορές ε μου ξέφευγε.

Στο σπίτι της προαναφερθήσας γιαγιάς. Εγώ ήμουν νήπιο. Πριν το περιστατικό με την σκόνη. Η μάνα μου είχε πάθει ψύξη και η γιαγιά της έκανε μασάζ. Μπαίνω στο δωμάτιο, βλέπω τη μάνα μου στο πάτωμα μπροστά στη γιαγιά να βογκάει από το μασάζ. Ήμουνα νήπιο λέμε, η έννοια του μασάζ δεν είχε εγκατασταθεί ακόμα. Νόμιζα την έδερνε. Ήρεμα ήρεμα, πάω δίπλα στη γιαγιά μου, γυρνάει με κοιτάει χαμογελαστή (που να φανταστεί τι θα γινόταν) και ΜΠΑΜ της σκάω χαστούκα. Μένει με ανοιχτό το στόμα. ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!

Δεν μου κρατήσανε κακία, αλλά θυμάμαι πολύ γέλιο. Πολύ όμως. Τι τράβηξε όμως και αυτή η γιαγιά. Είναι και συνονόματη με μια από εσάς που ξέρω ότι θα το διαβάσει αυτό. Δεν λεω πια νια νια νια νια νια.

Και τέλος, να σας πω και για τον παππού. Όχι τον άντρα της γιαγιάς από πάνω, τον άλλο. Στο χωριό. Στο χωρίο που μεγάλωσα. Κάτι μου είχε κάνει, δεν θυμάμαι τι. Βασικά κάτι άλλο είχε κάνει εκείνη την Κυριακή και δεν του μιλούσαν όλοι. Σε μένα δεν θυμάμαι τι. Μάλλον με πρόσβαλε. Δεν τις σήκωνα τις προσβολές, με πιάναν τα νεύρα μου και νόμιζα πως ό,τι και να κάνω ήταν δικαιολογημένο. Ήμουν πολύ μικρός και πάλι, σίγουρα πριν την τρίτη δημοτικού.

Τέλος πάντων. Ότι και να μου είχε κάνει, δεν δικαιολογούσε να πιάσω πέτρα και να την πετάξω από την πόρτα της κουζίνας πάνω του. Ευτυχώς ο στόχος ήταν και είναι του κώλου και δεν τον πέτυχα αλλά πέτυχα τον τοίχο από πάνω του. Σκεφτείτε να την είχε φάει στο δόξα πατρί? Μικρή ήταν, ένα καρουμπαλάκι θα έβγαζε μόνο, αλλά το ξύλο που θα έτρωγα ούτε να το φανταστώ. Και το χειρότερο, θα το άξιζα κιόλας!

Αυτό πάντα με δαιμόνιζε. Όταν κάποιος με τιμωρούσε για κάτι που δεν έκανα ή έκανα αλλά καλά έκανα και το έκανα, δεν με πείραζε γιατί ήμουν υπερόπτης. Αν το άξιζα όμως με πείραζε τα μάλα και μπορούσα να σκάσω από το κακό μου!

Αυτά για το σκοτεινό παρελθόν μου. Ότι μάθατε μάθατε, τα υπόλοιπα δεν λέγονται. Συγνώμη αλλά δεν γλίτωσα την αστυνομία τόσες φορές με όσα έκανα για να με μπαγλαρώσουν τώρα! Σε καμια 15ρια χρόνια που θα έχουν παραγραφεί το συζητάω!

Καλημέρα σας!

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Ίξις. Μουνίτσες.

Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση της Γαμάει και Δέρνει, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια και κάποιες χεμ χεμ παρεξηγήσεις που είχαμε με διάφορους δάσκαλους θου Κύριε.

Θα ξεκινήσω από την αρχή. Στο προνήπιο. Στο προνήπιο μου άρεσαν οι πλαστελίνες. Ήθελα πολλές και τις ήθελα όλες. Η μάνα μου δεν συμφωνούσε γιατί είναι επικίνδυνες άμα τις φας. Με είχε για ηλίθιο, το βλέπετε. Αποφασίσαμε λοιπόν με τον ξάδερφό μου να "δανειστούμε" ένα κουτί έκαστος από το νήπιο. Αυτός ο βλάκας νόμιζε ότι έτσι απλά κλέβεις και τη γλιτώνεις. Εγώ όμως ήμουν ώριμος, έβλεπα ειδήσεις, και ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα μας καταλάβαιναν. Άνοιξα λοιπόν όλο το κουτί και τις έκανα κώλο τριχωτό. Έτσι όταν μας ανακάλυψαν η μάνα μου δεν μπορούσε να τις επιστρέψει και αναγκάστηκε να πάρει άλλες. Τις πλαστελίνες κώλο τις πέταξε αλλά δεν ήταν ούτε οι μισες, οι υπόλοιπες είχαν κατατεθεί στη θυρίδα μου πίσω από το κρεβάτι. Έκτοτε η δασκάλα όποτε με έβλεπε μου έλεγε να μην κλέβω. Α σιχτιρ μωρή, λίγες πλαστελίνες ήθελα.


Νήπιο. Εδώ να πω ότι ήμουν πάντα βαθειά θρησκευόμενο παιδί. Τα θεία δεν τα έβρισα ποτέ, ξεσπούσα πάντα σε ανθρώπους. Ήξερα να κάνω τον σταυρό μου πολύ νωρίς και τον έκανα όποτε έβλεπα βλακείες. Μου έλεγε πχ η ανωτέρω δασκάλα ότι όλοι οι κλέφτες ξεκινάνε με ένα αυγό και στο μέλλον καταλήγουν σε τράπεζες και εγώ έκανα τον σταυρό μου και έλεγα εγώ που ξεκίνησα με πλαστελίνες κυρία που θα καταλήξω? Στο θέμα μας. Την πρώτη μέρα στο νήπιο η (νέα και άμαθη) δασκάλα μας έμαθε να κάνουμε τον σταυρό μας. Πρώτα μας έδειξε αυτή την σούπερ πολύπλοκη κίνηση του σκόρδο κρεμμύδι και μετά ήρθε σε όλους ξεχωριστά να μας δείξει. Όταν ήρθε σε μένα της λέω:
- Τον ξέρω να τον κάνω τον σταυρό μου κυρία.
- Α ναι Αμερικλανούλη μου?
- Ναι
- Για δείξε μου να δω, πως βάζεις τα δάκτυλά σου
- Όχι
- Γιατί όχι παιδί μου?
- Σας είπα ξέρω
(από μικρός σιχαινόμουν την αμφισβήτηση)
- Μα πρέπει και εγώ να δω αν τα βάζεις σωστά!
- Να, έτσι (έφαγε μούτζα. Το ξέρω ντροπή μου και αίσχος αλλά το κωλοδάκτυλο δεν το ήξερα ακόμα, ήμανε μικρός)


Πρώτη δημοτικού. Ήξερα ήδη να διαβάζω. Όχι γιατί ήμουν ιδιοφυία (που ήμουν), αλλά επειδή η μάνα μου είχε ελεύθερο χρόνο και κατα πως φαίνεται βαριόταν ασύστολα. Πρώτη μέρα (κάτι έχω με τις πρώτες μέρες μάλλον) η δασκάλα σώνει και ντε να με βάλει να διαβάσω συλλαβές. Μα κυρία, της έλεγα, ξέρω να διαβάζω και προτάσεις, να σας δείξω? Όχι αμερικλάνε, διάβασέ μου το ΝΟΥ και Α, τι μας κάνουν. Μα ξέρω να διαβάσω για την Αννούλα! Διάβασε είπα, ΝΟΥ και Α! ΝΑ! Έφαγε μούτζα. Αυτή δεν το πήρε τόσο ψύχραιμα όσο η άλλη όμως. Φώναξε τη μάνα μου στο σχολείο. Η μάνα μου μου έβαλε τις φωνές και τα πήρα και της είπα ότι εγώ σπίτι δεν ξαναδιαβάζω γιατί μετά έρχομαι εδώ και ΑΥΤΗ με βάζει να τα ξαναμαθαίνω από την αρχή! Σ'αυτό το σημείο έκανα και τον σταυρό μου.


Τετάρτη δημοτικού. Η δασκάλα των αγγλικών είναι μια σκύλα από τις λίγες. Επίσης είναι χοντρή με μουστάκια. Στο διάλειμα, σαν ώριμο παιδί που ήμουν, την έλεγα φάλαινα μουστακαλή. Κάτι κολλητοί μου με καρφώσανε, που να μη σώσουν, και έρχεται το κοίτος, με πιάνει μια σταλιά αθώο πλασματάκι από τη φαβορίτα και με σηκώνει ίσα πάνω. Μπήγω μια φωνή και λέω: Σιγά καλέ κυρία! Πονάω! Με αφήνει κάτω. Άμα σας τραβάγαν εσάς από το μουστάκι θα σας άρεσε? Τρέχω να σωθώ.


Έκτη δημοτικού. Επιμελητής. Δηλαδή στο διάλειμα κάθομαι μέσα με έναν ακόμα και επιβλέπουμε την τάξη. Μας κλειδώνουν απ'έξω κάτι καλόπαιδα, τα παίρνω εγώ. Βαράω την πόρτα - με τζάμι - να ανοίξουν. Με γράφουν. Respect my authoritah!! Με γράφουν. Δίνω μια, σπάει το τζάμι, με κόβει εδώ, με κόβει εκεί, κόβει τον διπλανό στο λαιμό γίναμε μπλάντι μέρι μεσημεριάτικο. Ου α ου α όλο το σχολείο, ξέρετε, κατίνες. Την τελευταία ώρα είχαμε αγγλικά. Το κοίτος. Έπρεπε να σηκωθούμε όλοι να πάρουμε τα διαγωνίσματα, αλλά στη σειρά μου λέει (το κοίτος): Γιωργάκη, πάρε και το διαγώνισμα του Αμερικλάνου, δεν θέλω να έρθει εδώ, δεν τα μπορώ τα αίματα. Της έρχεται η απάντηση: Γιατί, εσένα περίοδος δεν σου'ρχεται? Τρέχω να σωθώ.

Πρώτη γυμνασίου. Όλοι οι καθηγητές με μισούν αλλά ο γυμνασιάρχης όχι. Ήταν μάλλον κ αυτός καλό παιδί στα νιάτα του, σαν κ εμένα. Ήτανε τότε με κάτι απεργίες καθηγητών. Ο τεχνολόγος ήταν αντι-αντι-εξουσιαστής και δεν έκανε απεργία. Μια μέρα μας είπε να συζητήσουμε κάτι για την εργασία. Αφού, λέει, δεν έχετε άλλα μαθήματα, έχετε χρόνο να κάνετε τη διπλή δουλειά. Τα πήραμε εμείς, φυσικά, και είπε εντάξει παιδιά, να το συζητήσουμε. Μας το επαναλαμβάνει και λέει τέλος η συζήτηση. Λέει μια κοπέλα, μα κύριε δεν το συζητήσαμε. Όχι, το συζητησαμε και αποφασίσαμε, λέει αυτός. Αρχίδια συζητήσαμε, λέω εγώ. Ήταν η έκτη φορά που με γράφαν στο ποινικολόγιο. Στις 5 παίρνεις αποβολή, αλλά με συμπαθούσε ο γυμνασιάρχης λέμε.

Τρίτη γυμνασίου. Έχουμε την Γαλλικού μια πουτάνα με τα ούλα της. Μας έβριζε μας έλεγε ηλίθιους, ότι δεν είμαστε άξιοι να μετρήσουμε ούτε μέχρι το πέντε στα γαλλικά και τέτοια. Κάτσε μαντάμ, λέω από μέσα μου, εγώ ήξερα τι πάει να πει πουτάνα πριν μάθω ότι η Ελλάδα δεν είναι η πρωτεύουσα της Θεσσαλονίκης (τα είχα μπλέξει λίγο), μιλάμε για ανωτέρα μόρφωση, και θα μου πεις εσύ δεν μπορώ να μετρήσω μέχρι το πέντε. Τώρα θα δεις. Πιάνω κάτι παραμύθια, κόβω γράμματα και φτιάχνω απειλητικό γράμμα που έλεγε: Άμα δεν αλλάξεις την συμπεριφορά σου προς τα παιδιά, θα το πληρώσεις ακριβά. Το έβαλα σε έναν ωραιότατο κόκκινο φάκελο και το άφησα σε λάθος αυτοκίνητο ενός άλλου δασκάλου. Με είχε τυφλώσει το μίσος και δεν έβλεπα καλά. Τέλος πάντων, όπως είχα ήδη μάθει από το προνήπιο οι μαλακίες μαθεύονται και μαθεύτηκε, πήρα τριήμερη αποβολή αλλά η γαλλικού έκτοτε ΣΟΥΖΑ παρακαλώ. Μου έβαλε και 17, έτσι για το γαμώτο.

Πρώτη λυκείου. Ο φιλολογος καλός αθρωπάκος και τον κοροΐδευα συνέχεια. Ντροπή μου. Μια μέρα έκλινε κάτι ρήματα δεν θυμάμαι τι έκανε στον πίνακα, πιάνω τον μαρκαδόρο του, τον ανοίγω και καταλάθος κάνω τα βοηθήματά του κώλο. Παραλίγο να ξαναφάω αποβολή, αλλά ευτυχώς δεν με είδε να το κάνω οπότε δεν μπόρεσαν να με τιμωρήσουν.

Τρίτη λυκείου. Ήμουν πλέον φυτό και απουσιολόγος. Ένα διάλειμα σκάβαμε με τον διπλανό μου τα θρανίο μας να κάνουμε θήκη για σκονάκια. (Το θρανίο απ'ότι μαθαίνω ακόμα υπάρχει και είναι κειμήλιο παρακαλώ). Μπαίνει μέσα ένας μαλάκας καθηγητής και φωνάζει ΑΜΕΡΙΚΛΑΝΟΣ!! Δεν με είχε δει να σκάβω, κάτι άλλο με ήθελε ο μπάμιας αλλά έτσι όπως ταράχτηκα πετάχτηκε το κατσαβίδι από το χέρι και προσγειώθηκε στην έδρα. Λίγα λεπτά μετά, στο γραφείο του λυκειάρχη να φωνάζει ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΑΡΙΣΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΝΑ ΒΑΝΔΑΛΙΖΕΙΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ?? Κύριε λυκειάρχα, μια τρύπα κάναμε εκει χάμω! ΤΙ ΤΗ ΘΕΣ! Για σκονάκια! Δεν έχω χρόνο να διαβάσω και για τις πανελλήνιες και την κοινωνιολογία και τα γαλλικά και τα θρησκευτικά! Θέλω να περάσω Ιατρική! (Ιατρική δεν πέρασα τελικά). ΚΑΛΑ ΚΑΛΑΑΑΑΑ πήγαινε και να μην επαναληφθεί. Άγιος άνθρωπος, δεν είπε τίποτα σε κανέναν καθηγητή και τα σκονάκια μια χαρά.

Μπόνους.

Συζήτηση όταν ήμουν 4:

Θεία: Ρούλα έκανες τελικά το κέικ?
Μάνα: Άσε Λίτσα μου τι έπαθα!
Θεία: Τι έπαθες καλέ? Πες μου!
Μάνα: Εκεί που έβαζα τα αυγά,...
Εγώ: Η ΠΟΥΤΑΝΑ Η ΜΠΑΚΑΛΙΣΑ ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΕ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΑΥΓΟ
Θεία: *κόκκαλο*
Μάνα: Έτσι όπως τα λέει το παιδί είναι Λίτσα μου. ΡΕ! ΤΙ ΕΙΠΑΜΕ! ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΔΕΝ ΒΡΙΖΟΥΜΕ?! ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ?! ΖΑΤΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΤΩΡΑ!
Εγώ: Να έρθει η... μπακάλισα πρώτα να μου ζητήσει συγνώμη για το κέικ που έχασα και να μου φέρει καινούριο και τότε βλέπουμε!
Θεία: Δεν πειράζει Ρούλα μου, παιδί είναι, θα το ξεπεράσει με τον καιρό.

Αμ δε.

Μετά από μεγάλο καβγά όπου ένας ανεπρόκοπος θείος / πρίγκηπας έδιωξε τα αδέρφια του από το σπίτι της μάνας τους. Εγώ κάπου 4 με 5 χρονών.

Θεία: Ναι ρε Λούλη μου, αλλά δεν ήταν σωστό να τους διώξεις
Πρίγκηπας: Να πανε να γαμηθούνε όλοι τους, Φούλα, όλοι!
Θεία: Μα είναι το σπίτι της μάνας τους
Πρίγκηπας: Στ'αρχίδια μου!
Εγώ: Γιατί, εχεις?
Ξάδερφος: Με αρπάζει και τρέχει να με σώσει.


Σε όλα αυτά να σας πω τι με ενοχλούσε περισσότερο. Οι μουνίτσες. Έτσι τις έλεγα, μουνίτσες. Είναι αυτές οι μαλακισμένες κοπέλες που θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με τους καθηγητές και όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν δασκάλες. Ευτυχώς συνήθως δεν γίνοναι. Αυτές λοιπόν, με το παραμικρό που θα πει ένα αθώο αγόρι όπως εγώ, προκειμένου να δείξουν στον καθηγητή την αποδοκιμασία τους, ξεκινάνε τα ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ και ΑΑΑΑΑΑΑΑ και ΤΣ ΤΣ ΤΣ ΤΣ ΤΣ. Μια φορά στην πρώτη γυμνασίου (ήταν η χρονιά μου) κάτι με είχε ενοχλήσει και είπα "γαμώ τα σχολεία μου μέσα". Ήταν λες και άνοιξε μελίσσι μέσα στην τάξη. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΑΑΑΑΑΑΑ ΙΙΙΙΙΙΧΧΧΧΧ όλες. Είχα πλέον εξοικειωθεί με την διαδικασία και είχα σηκωθεί να πάω στον γυμνασιάρχη οικειοθελώς, και εκεί που τις προσπερνούσα τις λέω χαμηλοφώνως (μη φάμε και διπλή εγγραφή στο ποινικολόγιο τώρα, για ένα μάτσο μουνόχειλα): "Ίξις. Μουνίτσες."

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Μεταφράσεις του Αμερικώλου

Και μετά από μερικά 24ωρα ανυπόφορης αγωνίας, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω την έκπληξή μου. Μην ανησυχείτε, δεν είναι φάρσα. Τέλος η αναμονή τέλος και η υπομονή. Το ξέρω ότι έχετε πεθάνει από την αγωνία, έχετε φάει τα νύχια σας, έχετε φάει τούρτες, πασατέμπος και λοιπά για περάσει η ρημάδα η ώρα.

ΛΟΙΠΟΝ

Τσι προάλλες χρησιμοποίησα το μηχανάκι μετάφρασης της γκούγκλ για να μεταφράσω μια ανάρτησή μου. Πέθανα στο γέλιο. Και αποφάσισα να ξεκινήσω μια σειρά από αναρτήσεις όπου θα κάνω ακριβώς αυτό, θα μεταφράζω κομμάτια από παλιές αναρτήσεις στο μηχανάκι και θα τις σουλουπώνω λίγο.

Ξεκινάω με μία όχι τόσο σούπερ, αλλά για αρχή καλή είναι. Το μενού της εβδομάδας. Την ορίτζιναλ ανάρτηση μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Επίσης μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ, εδώ και εδώ. Α ναι, εδώ επίσης.

The Menu of the Week

E kotzam continent I changed. Normal it is to disrupt my eating habits. Today I will describe to you what has been experienced so far in my stomach, but my palate as well! And believe me, it has been many. Too many. I attained sainthood!

The foods that come into contact with stomach and palate belong to two categories. First, the things I cook myself and second the ones who I buy ready or cooked from others. We start with the second category.

We have and speak. Chinese. It is more "edible". Not all of course, only the sweet and sour with pineapple sauce, sauce sweet fire, them. And all with just a combination of chicken breasts.

Really, did you know that in China they do not eat them? They eat other delicacies such feet, stomachs, worms, and other fun stuff. Fortune cookies do not exist in China.

Let’s go below. Indian. No, no no no not lost my mind yet. I didn’t went to the Indian restaurant. Should I go to pay and burn my insides? Brits! The first night, when I arrived, I had a smell ... not exactly bad, but for some reason my eyes we crying and coughing. Tespa, I go inside the house and oh! but which the surprise! It was the food! Bean soup with rice and fish! I ate half a kilo of rice to erase half of the soup spoon. If I keep going, I would stoubosei my ass.

E as you know I never accepted again any Indian delicacy. Now my only contact with the Indian food is the stench from the microwave laboratory. What to do, so many years there. I run every day to warm the food first! And they have audacity! They say that thank god for the oven stench so hopefully my food can to get some taste! Do you put the spices in their ass, hot as it is or not?

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Μη χάσετε στο επόμενο επεισόδιο του Αμερικλάνου

Νέα ιδέα. Ναι ναι είναι καταπληκτική, ναι τα διάβαζα και γέλαγα σαν ζώον, ναι σας λέω.

Πριν τη βάλω σε εφαρμογή ψάχνω να βρω μην το εχει κάνει και κανείς άλλος, να τον αναφέρω τουλάχιστον τον άνθρωπο!

Ελπίζω να σας αρέσει. Αλλά και να μην σας αρέσει, ειλικρινά δεν με νοιάζει καθόλου (σνιφ) γιατί εμένα μ'αρέσει. Στη χειρότερη θα τα διαβάζω μόνος μου και θα γελάω.

Η συνέχεια... στις οθόνες σας!

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Γιατί τρέχουν?

Γιατί ρε παιδία, ας μου εξηγήσει κάποιος. Γιατί τρέχουν. Γιατί. Τι κηνυγάνε. Τι τους κυνηγάει. Τι προσπαθούν να προλάβουν. Ας μου πει κάποιος, σας παρακαλώ. Τι άλλο να κάνω πια, έβαλα το μαύρη μαύρη μαύρη μου έχεις κάνει τη ζωή μου μαύρη στο φουλ. Δεν τους νοιάζει. Τρέχουν. Σαν τα ποντίκια. To σπίτι είναι παλιό, θα πέσει το ρημάδι, θα τους έρθω καπέλο.

Πάλι το ίδιο σενάριο θα παίξει απόψε. Αυτοί θα τρέχουν/βάλουν ηλεκτρική (ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΒΑΛΑΝΕ!!!!) μέχρι τις 2 και μετά θα αρχίσουν το έξαλλο σεξ. Σε εκείνο το σημείο θα αρχίσω εγώ να τρέχω και θα τους κόψω. Ή ακόμα καλύτερα θα περιμένω να προχωρήσει η πράξη πρώτα και θα αρχίσω το τρέξιμο λίγο αργότερα. Να τους κόψω στο καλύτερο. Χμ. Είμαι περισσότερο διεστραμένος απ'όσο νόμιζα.

ΌΛΗ μέρα κάθονται μέσα στο σπίτι ήσυχα ήσυχα και μετα βίας τους παίρνω χαμπάρι. ΟΛΗ ΜΕΡΑ. Με το που βαρέσει μεσάνυχτο ξεκινάνε να τρέχουν, να βάζουν ηλεκτρικές, να παίζουν ηλεκτρονικά τσιρίζοντας και να πηδιούνται.

Α Α Α Α Α μισό μισό, επιστρέφω.

Ααααααααααχαχαχαχαχα του την έκανα του μούλου!! Άκουσα το ντουζ και άνοιξα όλες τις βρύσες στο ζεστό.! Ααααααχ ααααααχ πολύ το χάρηκα, πολύ, αααααχ. Λέτε να αρπάξει καμια πνευμονία το μοσχάρι? Η πνευμονία κολλάει?

Πάντως σταμάτησε ο σαματάς. Ελπίζω να σχόλασε το πανηγύρι για σήμερα.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ΒΟΥ-ΚΩΛΟΣ

Σας έχω πρήξει ε? Απανωτές αναρτήσεις, δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει. Μην ανησυχείτε σε λίγο καιρό θα αλλάξει η φλάτζα και θα επιστρέψω στα κανονικά.

Η παρούσα ανάρτηση είναι έμπνευση από το αποψινό μου βραδινό. Το έφτιαξα, το είδα και αμέσως σκέφτηκα βουνά και πρόβατα και βοσκούς και βοσκοπούλες και γκλίτσες και πούγκες με κολατσό.

Πριν προχωρήσουμε στο κυρίως όμως, επιτρέψτε μου να σας περιγράψω τις διατροφικές μου συνήθειες. Χοντρικά.

Όπως οφείλετε πλέον να γνωρίζετε, μαγειρεύω. Είμαι και γαμώ τους σεφ, δεν το συζητώ. Αλλά εκτός από και γαμώ σεφ, είμαι και γαμώ τους τεμπέλιδες. Τουτέστιν βαριέμαι να μαγειρεύω (άρα και να πλένω) συνέχεια. Αυτό που κάνω λοιπόν είναι να μαγειρεύω μόνο για μεσημεριανό τις καθημερινές. Για βραδινό τρώω κάτι πρόχειρο, το ίδιο και τα Σαββατοκύριακα.

Δεν ξέρω, βλέπετε τι κάνω? Μοστράρω στο εργαστήριο τα ωραία σπιτικά ελληνικά (συνήθως) φαγητά και στο σπίτι τρώω ότι να'ναι.! Καλή κουφάλα.

Απόψε λοιπόν το φαγητό μου ήταν αυτό:

Στην εικόνα βλέπουμε ένα αυγό τηγανητό (κανονικό, όχι του κουτιού), ένα ψωμί του τοστ φρυγανισμένο (εντάξει, δύο ήταν και έβγαλα το ένα για τη φωτογραφία), μισή ντομάτα, δύο ντολμαδάκια (κονσέρβα), μία φέτα τυρί (αμερικλανιά, τελείωσε η φέτα), τέσερις ελλιές (καλαμάτας) και 5 κομμάτια λουκάνικο πολωνέζικο (καταπληκτικό). Μπορείτε να κάνετε κλικ στην εικόνα και να τα δείτε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Εντάξει το ξέρω το έκαψα το αυγό λίγο. Δεν φταίω εγώ, η ρημάδα η κονσέρβα με τα ντολμαδάκια δεν άνοιγε!!

Αυτό φίλοι μου ήταν το βραδινό μου και ήταν πολύ ωραίο έχω να πω. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το εμφανίσω στη σχολή γιατί θα με νομίζουν άστεγο. Που να καταλάβουν τα αλλοδαπά την ομορφιά ενός τέτοιου γεύματος.

Και για επιδόρπιο:

Σοκολάτα KINDER την οποία επίσης προμηθεύτηκα από το πολωνέζικο μαγαζί μιας και οι αμερικάνοι δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα.

Ελπίζω να σας άνοιξα την όρεξη και όχι να σας προκάλεσα αναγούλα.

ΥΓ. Το τραγούδι θα παραμείνει μέχρι να το βαρεθώ, πράγμα που δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Μαλακο-γειτονο-μαγνήτης

Δεν εξηγείται αλλιώς. Όχι λέμε, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν γίνεται μια ζωή να πέφτω σε γείτονες πιο ανισόρροπους και από τη Θεοπούλα του παρά πέντε...!

Για τον Ινδό με τις μύξες και την γκαστρωμένη στο πάτωμα θυμάστε, μην τα ξαναλέω! Άμα δεν τα θυμάστε να πάτε να τα διαβάσετε. Αν δεν πάτε θα το έχετε τύψεις όσο διαβάζετε την ανάρτηση και δεν θα την ευχαριστηθείτε, σας το λέω. (Δεν φταίω εγώ, εσείς φταίτε που είστε φιλότιμοι και πιάνουν κάτι τέτοιες μαλακίες)

Ναι, πίσω στους γείτονες. Στην Πάτρα που λέτε, πίσω από το σπίτι έμενε μια γριά, η Φρόσω. Αυτή (ζει ακόμα, την είδα το καλοκαίρι) είναι τρελή. Κάθεται το βράδυ κατα τις δύο και τραγουδάει στο μπαλκόνι παρατράγουδα. Συγκεκριμένα είχε μεγάλη αγάπη στο Μααααααααααύρη, μααααααααααααύρη, μαύρη μου έχεις κάνει τη ζωή μου μααααααύρη της Τσίλα. Και δώστου να της φωνάζουν οι από κάτω "Σκάση μωρή!". Δείτε διάλογο:

-Μααααααύρη μααααααύρ...
-Σκάσε μωρή πιά!!!
-Να σκάσεις εσύ Βασίλη, εντάξει?
-Σκάσε μωρή να κοιμηθούμε!
-Τι έγινε ρε Βασίλη, πάλι δεν σου καθεται η Γιωργία?
-Άντε γαμήσου μωρή! Α σιχτίρι δεν μπορουμε να κοιμηθούμε.
-Να πάει να γαμηθεί η μάνα σου και η αδερφή σου και η κόρη σου

Είχα και εγώ τις ευκαιρίες μου δε λέω. Εδώ ένας τυπικός δικός μας διάλογος:

-Μαααααααύρη, μαααααααύρ...
-Σσσσσσσσσσσσσσσσσ
-(κοιτάει πανω) μαύρη μου έχεις κάνει τη ζ.........
-Σσσσσσσσσσσσσσσσσσ
-Σούξις! Πούστη!
-Σσσσσσσσσσσσσσσ
-Σου σου σου! Σούκσις ξερός! Α στο διάολο!
-Σσσσσσσσσσσσσσσσσ
-Σκάσε ρε σου και σου! Τεντιμπόι!

Σε άλλη φάση διάβαζα κατά τις 3 το πρωί:

-Κλείσε ρε πούστη τα φώτα!
-Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσ
-Κλείσε τα φώτα ρε μουνί να κοιμηθούμε!

Εδώ να σημειώθεί ότι ΠΑΝΤΑ κοιμόταν με τα φώτα αναμένα. Ά ρε Φρόσω. Να'σαι καλά, μου χάρισες άπειρες στιγμές γέλιου.

Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους τωρινούς γείτονες. Τώρα που λέτε μένω σε σπίτι διόροφο, χωρισμένο σε δύο διαμερίσματα. Το ένα πάνω το άλλο κάτω με δικές τους εισόδους, όλα κομπλέ. Εγώ μένω στο πάνω. Από κάτω ήρθε ένα ζευγάρι από το Λίβανο (αρχικά τους πέρασα για τίποτα Ισπανούς/Μεξικανούς κλπ). Πολύ καλά παιδιά μου φάνηκαν, η κοπέλα ήσυχη και ολιγομίλητη, ο άντρας τα ίδια πάνω κάτω, νταξ.

Σιγά μην είναι εντάξει! Μιλάμε τα άτομα είναι πιο ανώριμα και από 5χρονο. 2 η ώρα τη νύχτα να τρέχουν πάνω κάτω να γελάνε να τσιρίζουν και να σείεται όλο το σπίτι (το σπίτι είναι παλιό και αυτός παχύσαρκος). Σήμερα το πρωί αυτός τραγουδούσε κάτι ΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΑΑΑΑΑΑ με τσιριχτή φωνή, αυτή γελούσε και μετά φώναζε: Oh man, I love you man, I love you! Και δώστου πάλι αυτός να τραγουδάει ΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑ.

Προχτές κατά τη μία με ξύπνησαν οι φωνές της. Κάνανε σεξ. Δεν με πειράζει που έκαναν σεξ, παρά να τρέχουν σαν τα κατσίκια πάνω κάτω καλύτερα να πηδιούνται. Αλλά κάτσε ρε, μία το πρωί, βάλε σιγαστήρα! Μιλάμε έκανε λες και τη σφάζανε. Και το επόμενο πρωί στις 9 πάλι τα ίδια. Α ΑΑ ΑΑΑ ΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑ Α ΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. Κάπως έτσι τον βιώνει τον οργασμό η λιβανέζα. Και καλά κάνει, με γεια της με χαρά της (προφανώς). Εγώ τι φταίω?

Και το πιο τραγικό: παίζουν συνέχεια ηλεκτρονικά. Μπαμ μπουμ όλο τα βράδυ η τηλεόραση και να φωνάζουν και να βρίζονται. Τώρα, τώρα που σας γράφω αυτό κάνουν.

Τον ζουν τον έρωτά τους πάντως, δεν μπορώ να πω. Ε και είμαι και εγώ λίγο κακιασμένος. Πριν καμια ώρα που το κάνανε πάλι άρχισα να τρέχω μέσα στο σπίτι. Τον κόμπλαρα. Τώρα παίζουν ηλεκτρινικό να ξεθυμάνουν.

Μου έχουν κάνει κιάλλα με τα σκουπίδια αλλά πιάστηκα να γράφω τόση ώρα στον καναπέ και λέω να μετακομίσω την κορμάρα μου στο κρεβάτι και να ξεραθώ στον ύπνο. Καληνύχτα σας.

ΥΓ. Η εγχείρηση πήγε καλά, ειδικά αφού δεν έκανα και τίποτα. Λίγο μόνο έχωσα το δάκτυλο κάτω από το δέρμα να βρω κάτι τσιπάκια που χάσαμε. Παραλίγο να πάει σκατά όμως γιατί εκεί που τα ετοίμαζα όλα (κομπλέ με ρόμπα, γάντια, μάσκα κλπ) με έπιασε κόψιμο! Ίσα ίσα πρόλαβα. Ο μαλάκας, τι το ήθελα το πράσινο μήλο βραδιάτικα. Έτρεχα και δεν έφτανα (κυριολεκτικά) την τελευταία στιγμή.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Γουρουνίσια ζωή

Ναι, καλήμέρα!? Καλημέρα σας. Σήμερα σηκώθηκα νωρίς. Πολύ νωρίς. 7 ΠΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΟ. Περιττό να σας πω ότι είμαι πολύ περύφανος για τον εαυτό μου. Υπάρχουν λόγοι που σηκώθηκα τόσο νωρίς, μην νομίζετε ότι χάλασα εδώ στα ξένα, όόόόόχι, αν κ εφόσον είναι δυνατόν, σηκώνομαι μεσημέρι.

Σήμερα έχουμε εγχείρηση (τρομάρα μας) στις γουρούνες! Σε μία ώρα συγκεκριμένα. Ε και όπως καταλαβαίνετε ήμουν λίγο στην τσίτα. Αφού φανταστείτε ότι όταν ξύπνησα το φως του δωματίου ήταν αναμένο...! Δεν ξέρω σε ποια φάση σηκώθηκα και το άναψα (σας το έχω πει, δεν σας το έχω πει, έχω ιστορικό υπνοβάτη. Βέέέβαια, θα τα πούμε αυτά άλλη μέρα).

Ο δεύτερος λόγος που σηκώθηκα έτσι νωρίς ήταν το τηλεφώνημα από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που θα ερχόταν να ελέγξει μια διαρροή κλπ κλπ δεν κατάλαβα πολλά. Σηκώθηκα και έφυγα και τον άφησα να ψάχνει σωλήνες.

Μπακ του δε εγχείρηση λοιπόν. Δεν είναι τίποτα σημαντικό, μην νομίζετε, λίγο δέρμα θα τους πάρουμε εκεί χάμω. Για αυτό το λίγο δέρμα όμως οι ηλίθιοι γραφειοκράτες και φιλόζωοι "υπεύθυνοι" μου κάνουν τη ζωή πάτίνι. Και να έχεις αυτό το φάρμακο σε αυτή τη συγκέντρωση. Και να αποστειρώσουμε τους κώλους μας μην τυχόν και κλάσει κανείς και μολύνει την ατμόσφαιρα. Άμα δείτε με τι φροντίδα και αφοσίωση κάνουν την εγχείρηση σε τρία γουρούνια θα βάλετε τα κλάματα. Όχι από τη συγκίνηση αλλά επειδή στην Ελλάδα τέτοια προσοχή σε ασθενή ούτε με φακελάκι μεγέθους μίντιουμ δεν παίρνεις!

Και να μην ξεχάσω να αναφέρω και τη σαπουνόπερα, ε? Ε? Έχω εδώ χάμω την κινέζα που μου πρήζει τα μπαλάκια. Σώνει και ντε να κάνει εγχείρηση. Εντάξει μωρή το καταλαβαίνω θες την εμπειρία και δεν θα στην στερήσω δόξα τω Θεώ θα κάνουμε μπόλικες να φαν κ οι κότες (εσύ δηλαδή). Αλλά όχι, τώρα τώρα τώρα. Της είπα κ εγώ να μαζέψει τα χέρια της γιατί θα της τα κόψω. (Μα καλά, την διακριτική προειδοποίηση με τον μαύρο χωρίς σάλιο δεν την έπιασε?) Έτσι και σήμερα φορέσει την αθώα μούρη και ζητήσει/παρακαλέσει από τον κτηνίατρο να κάνει εγχείρηση ενώ δεν έχω κάνει καν εγώ ακόμα, θα γίνει της πόπης (που έχει το μπακάλικο στη γωνία?)

Αυτά. Πάω να ελέγξω ότι τα έχω όλα. Ευχηθείτε μου καλή τύχη. ΕΥΧΗΘΕΙΤΕ ΜΟΥ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΕΙΠΑ!!!!!! Ευχαριστώ.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Ζωή... πατίνι?

(Εντάξει, δεν ξέρω τι σκατά έπαθε χτες ο μπλόγκερ και είχαν εξαφανιστεί όλα τα μπλογκ. Σήμερα είναι στη θέση τους αλλά χτες τα πήρα πολύ άσχημα, άκους εκεί να τα χάσω όλα! Μαλακομπλόγκερ! Να θυμηθώ να τα σώσω και κάπου αλλού κάπως αλλιώς δεν γίνεται.)


Ζωή πατίνι λοιπόν το σημερινό μας θέμα για λόγους τόσο μεταφορικούς όσο και κυριολεκτικούς!


Από ποιους να ξεκινήσω... χμ. Θα ξεκινήσω από τον κυριολεκτικό γιατί οι μεταφορικοί με ερεθίζουν τα μάλα στα νεύρα. Τις προάλλες, πριν καναδυο βδομάδες δηλαδή μετά το διαλογισμό λέει ένας πάμε ρε για πατίνια! Αυτός είναι Ρουμάνος. Ήταν και ένας άλλος παρόν ο οποίος μένει μία ώρα μακριά και υπέθεσα θα πει όχι. Αυτός ο προδότης είναι Ιρλανδοαμερικανός. Γιατί προδότης? Γιατί είπε ΟΚ θα έρθω αν έρθει και ο Αμερικλάνος (εγώ είμαι ο Αμερικλάνος, έτσι?). Λέω κ εγώ ααααα εγώ θα έρθω αν έρθει και ο Ιρλανδοαμερικανός. Οπότε τελικά αποφάσισε ο Ρουμάνος ότι θα πάμε και οι δύο και τελείωσε.


Δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημα. Για να είμαι ειλικρινής, είχε αρκετές στιγμές απόλαυσης (όποιος το κατάλαβε σεξουλικά αυτό να πάει να... ξαλαφρώσει και να επιστρέψει παρακαλώ!) αν εξαιρέσεις τις άπειρες στιγμές ντροπής. Έχω κανει άλλη μια φορά πατινάζ σε πάγο με όχι τόσο θεαματικά αποτελέσματα. Εντάξει τούμπα δεν (θυμάμαι να) έφαγα αλλά και Gilbert Fuchs δε με λες. 


Επίσης πριν κάτι χρόνια αγόρασα πατίνια αυτά με τις ρόδες η μία πίσω από την άλλη από τα καρφούρ για κάπου 5 ευρώ. Είχε κάνει λάθος η ταμίας. Τα δοκίμασα 5 6 φορές στο σπίτι και άλλη μία στην αυλή της Πρυτανείας στην Πάτρα πριν φύγω. Αυτά.


Τα πατίνια που έκανα τις προάλλες δεν ήταν αυτά με τις ρόδες στη σειρά αλλά με τις ρόδες σε στυλ τρακτέρ στις τέσσερις γωνίες (ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ). Ωστόσο δεν παύουν να είναι εξίσου τρομακτικά και επικίνδυνα. Φυσικά το πρώτο πράγμα που ρώτησα μόλις τα φόρεσα και σηκώθηκα ήταν που βρίσκονται τα φρένα. Δεν έχουν φρένα. Δεύτε λάβετε, λέω από μέσα μου. Υποτίθεται θα κάναμε ένα μισάωρο αλλά τους καλάρεσε και κάτσαμε μιαμιση ώρα. Πανάθεμά τους. Όλοι (ΟΛΟΙ όμως) συμπεριλαμβανομένων και κάτι ραμολιμέντων 213 χρονών να με προσπερνάνε σβίίίίν σβίίίίίίν και εγώ να προσπαθώ να σπρώχνω το σαρκίο μου κρατώντας το σε όρθια θέση αλλά με μια μικρή κλίση προς τα μπροστά γιατί έτσι λέει είναι το σωστό. Το αποτέλεσμα? Ήταν λες και είχα φάει καυτερή φασολάδα και η κίνησή μου τροφοδοτούνταν από κλανιές οι οποίες έβγαιναν μετά πολύ πόνου. 


Τούμπα δεν έφαγα, αλλά κόντεψα να φάω καμια δεκαριά φορές εξ αιτίας μιας κωλόγριας που όλο με προσπερνούσε κάνοντας φιγούρα και έχανα την συγκέντρωσή μου. Διότι όσο φορούσα τα ρημάδια το μόνο που μπορούσα να κοιτάω ήταν το δάπεδο μπρος μου, οτιδήποτε άλλο με αποπροσανατόλιζε και ζαλιζόμουν. 


Ο Ρουμάνος εν τω μεταξύ είναι καλός ο κερατάς, το ίδιο και ο Ιρλανδοαμερικάνος. Μέχρι και με την όπισθεν πάνε και μάλιστα πιο γρήγορα απ'ότι πάω εγώ ευθεία (όπως φρόντισαν να μου επιδείξουν τα καθίκια). Σε κάποια φάση ο Ρουμάνος βαρέθηκε να με βλέπει να πηγαίνω σαν συγκαμένο αμερικανάκι και έρχεται από πίσω, με αρπάζει και με σπρώχνει. Βοήθεια σου λέει. Να του φωνάζω:
Αμερικλάνος: ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΣΤΡΙΒΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΜΑ!!! 
Ρουμάνος: ΣΤΡΙΨΕ ΡΕ ΘΑ ΚΟΥΤΟΥΛΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΡΛΑΝΔΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟ!!
ΙΡΛΑΝΔΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ: ΩΩΩΩΩΩ ΩΩΩΩΩ ΩΩΩΩΩΩΩ
***αναίμακτη σύγκρουση όπου και οι τρεις στροβιλιζόμαστε προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και ένοχο την μαλακία που βαράει τον Ρουμάνο ώρες ώρες***
ΙΡΛΑΝΔΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ: This is how people get hurt. 


Με βγάλανε και φωτογραφίες και βίντεο όπου φαίνεται ξεκάθαρα το όλο θέμα φασολάδα-κλανιά-επιτάχυνση. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να μην δείχνω σαν χεσμένος πιγκουίνος ΟΚ??


Να περάσω και στα μεταφορικά? Έχω ήδη γράψει πολλά και θα παραπονιέστε πάλι. Δεν με νοιάζει ρε, πάρτε το λάπτοπ στην τουαλέτα, νομίζω κάποιος το είχε αναφέρει αυτό...!


Ναι, στα μεταφορικά λοιπόν. Έρχεται κάποιος και σου λέει. Εδώ και 30 χρόνια ένα σωρό μαλάκες προσπαθούν να κάνουν κάτι και δεν το πετυχαίνουν. Εγώ όμως το παίρνω σαν δεδομένο και σου δίνω 9 μήνες περιθώριο να κάνεις τέσσερις εξαμηνιαίες έρευνες βασισμένες πάνω στο (ανύπαρκτο ακόμα) δεδομένο. Και λες: ΟΚ! Και να τώρα όχι 9 αλλά 14 μήνες μετά με μηδέν πρόοδο (φυσικά) να καλείσαι να απολογηθείς επειδή μερικοί μερικοί γράφουν χρηματοδοτήσεις μεθυσμένοι! 


Και όχι μόνο αυτό. Γράφουν μέσα στη χρηματοδότηση ότι θα χρησιμοποιήσουν κάποια ακριβά πράγματα και όταν ζητάς να τα αγοράσεις στη λένε και από πάνω και κάνουν σαν κωλόγρια που της τρως την σύνταξη στο πάμε στοίχημα. Τους ρίχνεις μια ωραία μεγάλη πυχτή ροχάλα ή δεν τους ρίχνεις? Τους ρίίίίίίχνεις. Τους ρίίίίίίίίίχνεις.


Και σαν να μην σου φτάνουν αυτά, έχεις και κάτι ποντίκια γύρω γύρω να προσπαθούν να σου φάνε το θέμα γιατί είναι πιο "καυτό" και θα βρουν δουλειά πιο εύκολα. Σήμερα ενημέρωσα στο εργαστήριο ότι όποιος πούστης προσπαθήσει να μου φάει δουλειά θα προσλάβω αράπη να του αλλάξει τα φώτα χωρίς σάλιο. Εντάξει, το παράχεσα και μπορεί πλέον να με θεωρούν ψωχοπαθή και να πηγαίνουν τοίχο τοίχο αλλά τουλάχιστον η δουλειά μου (προς το παρόν) είναι ασφαλής.


Το τραγούδι που ακούτε λέγεται Bad Things και είναι το σάουντακ του True Blood το οποίο και μόλις τελείωσα και έχω μείνει κατενθουσιασμένος και ολίγον τι χεσμένος απάνω μου (μένω σε δάσος με ακριβώς ίδια σκηνικά, μην ξεχνιόμαστε) 

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

... Blogger, από που ψωνίζεις φάρμακα? Ληγμένα είναι.

Δεν μου φτάνουν τα απεριόριστα νεύρα που έχω, έχω και τον μαλάκα τον blogger. Που πήγαν όλα τα ιστολόγια που έχω κατά καιρούς εγγραφεί? ΟΕΟ???????