Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Ήμουνα νιος και γέρασα...

Βρείτε τις διαφορές στις δύο εικόνες που ακολουθούν:


Να το πάρει το ποτάμι? Να το πάρει το ποτάμι:
Πάνω είναι το σπίτι που έχει την τιμή να μένω, όταν αγόρασα το αυτοκίνητο.
Κάτω είναι το σπίτι που έχει την τιμή να μένω, όταν ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο.

Όχι, για να να μη με λέτε υπερβολικό δηλαδή! Την Τετάρτη ήρθε η Social Security Card. Την Πέμπτη πάω και κάνω αίτηση για ταυτότητα. Την Παρασκευή είναι έτοιμη. Το Σάββατο πάω και παίρνω προσωρινές ταμπέλες για το αμάξι. Στο καπάκι πάω για ΚΤΕΟ. Μέσα σε 6 λεπτά ήμουν έτοιμος. Αμέσως πάω για την τελική δήλωση και τις πινακίδες. Αυτό ήταν.

Χρόνος για έκδοση SSC: 2 μήνες ακριβώς.
Χρόνος για έκδοση ταυτότητας: 24 ώρες
Χρόνος για δήλωση του αμαξιού: 2 ώρες

Καμαρώστε το (όταν το αγόρασα η φωτό):

Τρέμετε Αμερικάνικοι δρόμοι!

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Αμερικλανόσουπα.



Υλικά για 4 άτομα:
Ένας Αμερικανός δημόσιος υπάλληλος, το ψαχνό μόνο σε κομματάκια. Αν βάζαμε και το λίπος θα φτιάχναμε σούπα για 64 άτομα.
3 πράσινες πιπεριές γλυκιές, σε κύβους
1 τσίλι ψιλοκομμένo
2 μεγάλα άσπρα κρεμμύδια σε μικρές ροδέλες
3 καρότα σε ροδέλες
1 ματσάκι σέλινο ψιλοκομμένο
3 πατάτες σε κύβους
μισή κούπα ρύζι καρολίνα
2 κρόκοι αυγών
χυμός από 3 λεμόνια μεγάλα
Παρθένο ελαιόλαδο.
Αλάτι και πιπέρι μαύρο άσπρο ροζ κόκκινο και μπορδοροδοκόκκινο..

Εκτέλεση:
Σιγοβράζουμε τον Αμερικάνο στο ζουμί του για 4 ώρες με αλάτι και πιπέρια. Έπειτα τον βάζουμε και στη χύτρα άλλα μισή γιατί το μοσχαρίσιο κρέας ως γνωστόν είναι σκληρό.
Προσθέτουμε τα λαχανικά, και περιμένουμε να μαλακώσουν. Σαν τον Αμερικάνο ένα πράμα.
Βάζουμε και το ρύζι κάπου εκεί.
Όταν γίνουν όλα, φτιάχνουμε το αυγολέμονο. Χτυπάμε τους κρόκους με το χυμό λεμόνι και προσθέτουμε σιγά σιγά ζουμί από την σούπα. Το ρίχνουμε στο τσουκάλι και αφήνουμε να πάρει μια βράση.

Πρόταση σερβιρίσματος:
Αφού καθαρίσουμε τα αίματα, πιάνουμε το κεφάλι του Αμερικανού δημόσιου υπαλλήλου και το ξυρίζουμε γιατί σιχαίνομαι τις τρίχες. Το ανοίγουμε κάνοντας μια τομή οριζοντίως. Όπως κάνουν τις καρύδες και τους ανανάδες στη Χαβάη. Μπορούμε να αφήσουμε μόνο μία τούφα τρίχες στην κορυφή και να την χρησιμοποιήσουμε σαν λαβή να ανοίγουμε το καπάκι. Κοιτάμε μέσα. Διαπιστώνουμε με μηδενικά επίπεδα έκπληξης ότι δεν υπάρχει τίποτα, είναι άδειο. Σερβίρουμε την Αμερικλανόσουπα στο εκ γενετής άδειο κεφάλι του Αμερικάνου.

Πουτανιά: Αντί για αυγολέμονο μπορούμε να βάλουμε κρέμα γάλακτος, να γίνει αλα γαλλικά.

Καλή μας όρεξη!

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Social Security Card!!!!!!!!!



Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!! Ήρθε!!! Επιτέλους!!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Ορίστε βρε mariposa σε αυτό το ποστ δεν θα γκρινιάξω καθόλου μα καθόλου!!!!!
Είμαι σε τέτοια φάση τώρα:
http://www.youtube.com/watch?v=a41tHCyIT_k
(ρε παιδιά πως μπαίνει το ρημάδι το βίντεο??)

Τώρα τι πρέπει να κάνω:
Να πάω (αύριο γιατί έχω εξετάσεις το πρωί και δεν προλαβαίνω σήμερα) στο γραφείο και να κάνω αίτηση για ταυτότητα. Λογικά την άλλη βδομάδα θα την έχω.
Να κάνω αίτηση για δήλωση του αυτοκινήτου, και να πάρω προσωρινές πινακίδες.
Να περάσω το αντίστοιχο ΚΤΕΟ
Να πάρω τις κανονικές πινακίδες.

Αυτα τα ολίγα, αλλά δεν με νοιάζει αρκεί που θα ξεκινήσουν!!

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Χιόνια στο Καμπαναριό!

Ντινγκ ντινγκ ντανγκ. Ντινγκ ντινγκ ντανγκ. Ντινγκ ντινγκ ντανγκ, ντινγκ ντινγκ ντανγκ, ντινγκ ντανγκ!



Απίστευτο και όμως αληθινό. Χιόνισε μέσα στον Οκτώβριο. Ήδη η θερμοκρασία είναι κάτω από 5 βαθμούς κελσίου. Και οι πληροφορίες μου λένε ότι θα φτάσει μέχρι κ μείον 25. Κυριολεκτικά. Ωωω ρε που πάω ο καραμήτρος? Κασάτος θα γίνω. Και είμαι και κρυογάτσουλο πανάθεμά με, τη θέλω τη ζέστα μου.

Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής καλά τα πάμε. Μπορεί η θερμοκρασία να είναι πολύ χαμηλή, βασικά από τις χαμηλότερες που έχω βιώσει αλλά η έλλειψη υγρασίας με έχει σώσει. Δόξα τω Θεώ. Είμαι με μπουφάν, κοντομάνικο t-shirt και αμάνικη φανέλα από μέσα. Εδώ βλέπετε οι αμερικάνοι τα έχουν πολλά τα πετρέλαια και δεν φοβώνται να τα ξοδέψουν. Όχι. Η θέρμανση είναι 24/7 στο φουλ. Δε πα να έχει έξω 0 βαθμούς? Μέσα έχει φουτζίζου φίλοι μου! Κουφόβραση! Αφού στο σπίτι κ στο πανεπιστήμιο με κοντομάνικα κυκλοφορώ. Και όχι μόνο εγώ δηλαδή, όλοι. Απορώ, αυτή η απότομη αλλαγή στη θερμοκρασία δεν θα έπρεπε να μας πηδάει κανονικά?

Χιόνισε που λέτε την περασμένη βδομάδα. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να αρχίσω να χοροπηδάω από τη χαρά μου. Έχω μια λατρεία βλέπετε για το χιόνι, μιας και ήταν απωθημένο από μικρός. Μεγάλωσα σε νησί, δίπλα στην παραλία, στα μούτρα μου έσκαγε το κύμα που λέει ο λόγος. Και γενικά χιόνι έχω δει μετρημένες φορές, και μόνο μία φορά στα Καλάβρυτα να χιονίζει live. Αλλά εδώ δεν χάρηκα καθόλου γιατί έχω κλάσει μέντες, χερούλια, πατάτες, λάχανα και γενικά έχω κλάσει πολλά πράγματα με αυτά που ακούω. ένα μέτρο λέει το χιόνι και δώστου να σκάβεις μισή ώρα να ανακαλύψεις το αυτοκίνητο. Εγώ βέβαια τέτοια πρόβλημα δεν θα έχω γιατί χάρη στα καθυστερημένα αμερικανάκια του αμερικάνικου δημοσίου το αυτοκίνητό μου θα αρχίσω να το χρησιμοποιώ του χρόνου στις 30 Φεβρουαρίου. Οπότε το σκάψιμο το γλίτωσα. Να'ναι καλά οι άνθρωποι με σώσανε.

Και όλοι λέγανε ότι κανονικά χιονίζει μέσα προς τέλη Νοέμβρη και ότι φέτος μάλλον θα είναι βαρύς ο χειμώνας. Εμ τι θα'τανε αφού ήρθε ο κατσικοπόδαρος. Στην Ελλάδα έτρεχα όπου άκουγα για χιόνι κ μέχρι να φτάσω γινόταν λάσπη. Χιονοδιώχτη μου λέγανε ότι έχω. Εδώ το αντίθετο. Μάλλον το μάζευα τόσα χρόνια και τώρα θα το απολαύσω όλο μαζί. Βέβαια, δεν το έστρωσε κανονικά. Πάλι καλά. Μόνο στα γρασίδια έκατσε για μερικές ώρες, των οποίων είχε ήδη παγώσει ο κώλος τους δηλαδή.

Ορίστε σας έβαλα και φωτογραφία. Έβγαλα κ λίγο από μια λίμνη, για πιο ειδυλλιακό αποτέλεσμα και να ζηλεύετε. Όχι μόνο εγώ θα ζηλεύω δηλαδή? Που κάνετε ένα έτσι και αρπάζετε δέκα σουβλάκια με πίτα (χοιρινό χωρίς κρεμμύδι παρακαλώ)? Όοοοοχι, να ζηλεύετε και εσείς λίγο που είμαι μέσα στο πράσινο, στην εξοχή, στον καθαρό αέρα, στους χαζούς πλην ευγενικούς ανθρώπους, στις λίμνες, στους σκίουρους, τα κουνάβια, τους λαγούς και πάει λέγοντας. Όρχεις. Κλαίγοντας πάει αλλά τέλος πάντων.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

ΑΑΑΑΑααααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαααααααααχαχαχαχα!!!!

Και αφού σταμάτησε (σχεδόν) το νευρικό γέλιο που με έπιασε σχετικά με τις δημόσιες συγκοινωνίες της Αμερικής, ήρθε η ώρα να τις αναλύσω. Θα σας αναλύσω τη δική μου εμπειρία όμως, εντάξει? Μη μου λέτε μετά ότι εσείς άλλα ακούσατε!

Λοιπόν. Πριν δύο χρόνια, όταν η μετακόμιση στην Αμερική ήταν απλά ένα όνειρο και κάτι πήγαινε να γίνει, με έπιασε μια μανία να κάνω το διαδίκτυο φύλλο και φτερό και να τα μάθω όλα όλα όλα. Έμαθα για τα σπίτια, τις τιμές, γενικά πολύ πράμα. Λίγους μήνες πριν φύγω, άρχισα να εξερευνώ και τις επιλογές μου για μεταφορά από το αεροδρόμιο στο Πανεπιστήμιο. Το θεωρούσα δεδομένο ότι θα ήταν εύκολο, τι σκατά λέω, Αμερική είναι αυτή. Αμ δε! Εγώ που <δεν> με βλέπετε, θα προσγειωνόμανε, όπως και προσγειώθηκα δηλαδή, στο JFK. Βέεεβαια, Νέα Υόρκη! Χαρά!!! Μέχρι και οι τρίχες στη μύτη μου ανέμιζαν χαρούμενες που θα πάω επιτέλους στη Νέα Υόρκη! Το Πανεπιστήμιο είναι τρεις ώρες οδικώς, βόρεια. Ψάχνω για λεωφορεία, βρίσκω ότι ο σταθμός είναι στο Μανχάταν! Ωραία λέω, ο βλάχος, θα δω και το Μανχάταν! Έλα όμως που το τελευταίο λεωφορείο για τον προορισμό μου ήταν στις δύο το μεσημέρι, και εγώ έφτανα 4? Και έλα που αν έπαιρνα το επόμενο για τη διπλανή πόλη, δεν θα μπορούσα να πάω στο Πανεπιστήμιο γιατί δεν έχει σύνδεση? Άσε που μου είπαν ότι δεν είναι κ πολύ καλή ιδέα να πάω με μια βαλίτσα ΝΑ, ένα σακβουαγιάζ και ένα σωρό μετρητά χωρισμένα σε 200 μέρη πάνω μου. Άστο το λεωφορείο, λέω.

Ας δούμε το τρένο. Μπα, δεν έχει. Πάει μέχρι τα μισά, μετά να κόψεις το κεφάλι σου. Ευχαριστώ πολύ λέω αυτό θα κάνω. Θα το κόψω και θα σας το βάλω στον κώλο. Πάει και το τρένο όπως καταλαβαίνετε. Ε, τα οικονομικά μου δεν τα έκοβα να αντέχανε ελικόπτερο, ή ταξί οπότε? Ήρθε η λύση από συμφοιτητή:

- Θα πάρεις λιμουζίνα. Υπάρχει ειδική υπηρεσία που κάνεις κράτηση πληρώνεις Online και σε παραλαμβάνει από το αεροδρόμιο. Κοστίζει βέβαια.
- Πόσο παρακαλώ?
- 93 δολάρια.
- Α θα μου κάνουνε και μασάζ?
- Όχι.
- Θα έχουνε σαμπάνια και φράουλες όμως.
- Ούτε
- Ε τι θα'χουνε.
- Άλλους δυο.
- ...
- Χελόουυ???? Χεελόοοουυυυ!!!!!
- ...
- Αρ γιου δεεερ?
- Γιες βρε εδώ είμαι. Ε καλά, δεν πειράζει τουλάχιστον δεν θα έχω άγχος θα με παραλάβει από το αεροδρόμιο και θα με παραδώσει εκεί.
- Α όχι, στην διπλανή πόλη θα σε αφήσει μέχρι εδώ δεν έρχεται. Θα έρθω εγώ να σε πάρω από εκεί, δεν είναι τίποτα μισή ωρίτσα.
- Να'σαι καλά.

Αυτό ακριβώς. Έδωσα 93 δολάρια για να με μεταφέρει ένα βανάκι που το βαφτίσανε λιμουζίνα με άλλους δυο μαλάκες η οποία με παράτησε μέσα στη μέση του πουθενά να περιμένω τον σοφέρ μου. Έλεος δηλαδή. Και αυτό δεν είναι τίποτα. Μια φορά ήταν πάει πέρασε. Η τοπική συγκοινωνία είναι που με κάνει να γελάω.

Το πανεπιστήμιο βρίσκεται απομονωμένο. Γύρω γύρω υπάρχουν κάτι πόλεις, ο Θεός να τις κάνει. Κωλοχώρια είναι. Λεωφορεία? Μιλούνια! Υπάρχει μία και μοναδική γραμμή που συνδέει το Πανεπιστήμιο με το διπλανό χωριό. Η οποία έχει 10 δρομολόγια τα οποία τελειώνουν στις 7 παρά δέκα το βράδυ. Μετά έχει ένα στις 8.30 και τέρμα. Και οι στάσεις είναι λες και έχουν μαλώσει αναμετάξυ τους και κάθονται σε τεράστιες αποστάσεις μεταξύ τους. 10 λεπτά περπατάω για να πάω στη στάση κάθε μέρα. Όσο για τη σύνδεση με άλλα χωρία? Ένα λεωφορείο την ημέρα! Ένα! Και για Νέα Υόρκη, ένα και μοναδικό! Τι, Πάτρα Αθήνα που έχει κάθε μισή ώρα? Και παραπονιόμαστε κιόλας? Ντροπή!

Είμαι αγαπητοί εδώ και δύο μήνες αποκλεισμένος σε ένα δάσος! Όσο το σκέφτομαι μου έρχεται να τσιρίξω κι'εγώ σαν την kwlogria! Είμαι 3 ώρες απόσταση από τη Νέα Υόρκη και 1μιση από τη Βοστόνη και εγώ έχω πάει μέχρι το Wallmart να ψωνίσω! Που λέει ο λόγος.

Τώρα που τα διαβάζω και τα συνειδητοποιώ, αποφάσισα ότι δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα. Αλλά σιγά μην κάτσω να κλαίω. Απλά θα'ρθω, δεν θα'ρθω το καλοκαίρι στην Ελλάδα? Ε ρε και ακούσω τουρίστα και δη Αμερικάνο να παραπονιέται για τα λεωφορεία μας! Θα του βάλω όλο το ΚΤΕΛ στον κώλο και θα τα γκαζώνω κιόλας!

Σχετικοάσχετο. Όταν με το καλό μου έρθει το SSN και δηλώσω το ρημάδι μου, θα το ξεσκίσω. Θα τσακιστώ να πάω στη Βοστόνη. Και άμα δεν χαθώ (πολύ) θα επιστρέψω με φωτογραφίες βρε! Άντε με το καλό! Γιατί δω χάμω χωρίς αμάξι είσαι πιο ανάπηρος και από παραπληγικό!

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

ΣΟΚ

Χτες έκλεισα δύο μήνες στην Αμερική. Που να μην έσωνα, τέλος πάντων. Όπως καταλαβαίνετε κάτι ο Ατλαντικός κάτι η Ευρώπη που μας χωρίζουν, υπάρχουν κάποια πράγματα που για έναν Έλληνα είναι λίγο παράξενα. Τι λίγο δηλαδή, αγκύλωση έχουν πάθει τα φρύδια μου από το πολύ σήκωμα. Άσε η μασέλα. πέσε πέσε ήρθε και ίσιωσε μέχρι κ το στραβό μου δόντι!

Λοιπόν. Πράγματα που με σόκαραν, με σοκάρουν, και θα συνεχίσουν να με σοκάρουν μέχρι που να καταλάβω τον λόγο ύπαρξής τους.

Το νερό. Νομίζω ήταν το πρώτο σοκ. Στο αεροδρόμιο 100 ώρες να μας ελέγξουν κοράκιασα. Πήρα ένα μπουκαλάκι νερό, πάω να πιω να το φχαριστηθώ, και κόντεψα να πνιγώ. Μια αηδία? Μια πίκρα? Μια μπόχα? Το εμφιαλωμένο τώρα! Στο JFK το κέρατό μου! Λέω, δεν μπορεί θα φταίει η μάρκα. Αλλά όλα τα ίδια σκατά είναι, είτε από βρύση είτε από ψυκτήρα είτε εμφιαλωμένο, το ίδιο. Μου πήρε βδομάδες να το συνηθίσω. Ακόμα και το νερό στο σπίτι μου στην Ελλάδα που από τη βρύση δεν το 'πινα, καλύτερο ήταν. Και ήταν και μες στη σκουριά. Με κόκα κόλα και χυμούς τη βγάζω. Τα οποία εδώ που τα λέμε, όσο το εμφιαλωμένο στην Ελλάδα κοστίζουν.

Οι χέστρες. Ναι καλά διαβάσατε, οι χέστρες. Η μάλλον όχι οι χέστρες αυτές καθεαυτές, αλλά το περιεχόμενό τους. Η ποσότητα του περιεχομένου τους συγκεκριμένα. Στο νερό αναφέρομαι, έλεος σιχαμένοι που πήγε το μυαλό σας? Το νερό στις αμερικάνικες χέστρες που λέτε, είναι μπόλικο. Φτάνει μέχρι και πάνω από τα 2/3 του ύψους της χέστρας. Ένας Θεός ξέρει γιατί. Είναι ακριβώς όπως όταν στουμπώνουν οι δικές μας. Αφού όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου εδώ χάμω (μαύρη ώρα) και φυσικά πήγα στην τουαλέτα στο αεροδρόμιο, έπαθα σοκ. Γαμώ την τύχη μου λέω σε χαλασμένη χέστρα έπεσα. Ωραία υποδοχή. Πάω στη δίπλα, τα ίδια. Τέλος πάντων λέω δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ έχω και τις βαλίτσες μόνες τους. Παντού τα ίδια. Τίγκα το νερό μέσα στη χέστρα, λες και θέλουν να τσαλαβουτάνε τους κώλους μέσα στο κατουρημένο νερό. Να θυμηθώ άμα γνωρίσω κανέναν υδραυλικό να τον ρωτήσω τι διάολο παίζει με το θέμα.

Τα φαγιά. Ωραία πάσα ε? Από τις ξεχειλισμένες χέστρες στο φαΐ. Τα φαγιά τους που λέτε, δεν είναι σαν τα δικά μας. Χαίρω πολύ θα μου πείτε. Ναι αλλά δεν μιλάω μόνο για τα μαγειρεμένα. Μιλάω και για τα συσκευασμένα. Ίδιες μάρκες με αυτές που έχουμε στην Ελλάδα, και η γεύση άφαντη. Τα πατατάκια Lays πχ. Καμία σχέση. Τα αλάτι και ξύδι είναι να τα τρως και να κλαις από την ξινίλα. Τα αντίστοιχα Pringles πάλι, το αντίθετο. Δεν καταλαβαίνεις γεύση. Αμ τα κορν φλέικς? Κέλογκς κόκο ποπς παίρνω και δεν τα αναγνωρίζω. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται η ίδια εταιρεία να πουλάει διαφορετικά προϊόντα με το ίδιο όνομα. Μήπως φταίει το νερό? Μήπως δεν ξέρουν να διαβάζουν σωστά οι ηλίθιοι οι Αμερικάνοι τις συνταγές και τα σκατώνουν? Ξέρω γω? Δεν ξέρω.

Η ευγένεια. Το μόνο πράγμα που με εξέπληξε ευχάριστα. Μαλάκες, οι Αμερικάνοι έχουν ΤΡΟΠΟΥΣ! Απίστευτο? Κι'όμως! Σε συναντούν στο ασανσέρ και σου λένε χελόου, και ας μην σε ξέρουν. Τις προάλλες ήμανε στο εμπορικό. Καθημερινή απόγευμα, άδειο ήταν. Στο τμήμα με τα αντρικά ρούχα ήμασταν δυο μαλάκες και ψωνίζαμε (κάτι τιμές, μα κάτι τιμές...). Λοιπόν φτερνίζομαι και μου λέει bless you! Και ήμασταν σε απόσταση 10 μέτρων! Ακόμα και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ή γενικά στην τάξη άμα φτερνιστεί κανείς ακούγονται τα bless you από παντού. Οι δε οδηγοί των λεωφορείων? Απίστευτοι! Τι, σαν του Έλληνες που σε βρίζουν επειδή πάτησες το κουμπάκι να κατέβεις αντί να αρχίσεις να σκούζεις? Όχι αγαπητοί, εδώ το πρωί σε λένε καλημέρα, σε ευχαριστούν όταν τους δείχνεις το πάσο σου, και όταν σταματάνε περιμένουν για να κατέβεις πριν ξεκινήσουν. Και σου λένε και γεια. Και have a nice day/evening/weekend. Αμέ. Και άμα σε δουν στο δρόμο να τρέχεις να προλάβεις, περιμένουν στη στάση, ή αν σε θυμούνται σταματάνε και στο δρόμο να ανέβεις.

Οι δημόσιες συγκοινωνίες. Οι ποιες??? ΑΑΑΑΑΑΑΑαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα. ΑΧΑΧΑΧΑΧΑαα αααααΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑχΑΧΑΧΑΧ ΧΑΧ Α ΧΑχΧ ΧΑΧΑΧΑαχαχαχαχαχαχαχ!!!!!! ΟΧΟΧΟΧΟΧοχοχ οοχοχχοχοΟΧΟ ΧΟΧΟΧΟΧΟΧχΧοχοχ χοχοχοχ χοχ χ χιχιχιχιχιχ χιχιχ χχαχαχαχαχαχαχαχ χουχουχουχουχοχυ χου χου χεχεχεχε χεχχεχχαχαχαχαχχι ιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!! Πάμε παρακάτω.

ΑΑΑΑαααααα αααχαχαχαχαχαχαχαχ χα χα χ αχ α χαχααχαχα ...δεν μπορώ.,.... χαχαΧΑΧΑχαχ α χαχΑΧαΧΑχαχαχαχ ...να σταματήσω..... αχαχαχαχαχαχαχα δημόσιες συγκοινωνίες λέει ο άλλος! αχαχΧαχαΑΑΑΑΑΑΑχαχαχαχα! Η συνέχεια μεσοβδόμαδα, δεν αντεχω άλλο ααχαζχαχααζαχαχ αχαχαχαχαχαχχααχαχααααααααααααχαχαχ!!

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Ανακαλύψεις

Δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον θέμα SSN. Αρκετά τα πήρα, απλά πρέπει να το πάρω απόφαση ότι εδώ και 3 βδομάδες αγόρασα αυτοκίνητο και θα πάρει τουλάχιστον άλλες δύο μέχρι να το χρησιμοποιήσω. Αυτά έχει η ζωή, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Δεν ξέρω πως, αλλά έχω πίστη ότι θα μπορούσε.

Λοιπόοοοον.

Ανακαλύψεις. Τι εννοώ. Δεν εννοώ καμιά τρελή ανακάλυψη που θα αλλάξει τον κόσμο βέβαια. Εννοώ την ανακάλυψη μικρών πραγμάτων που είχα ξεχάσει. Και συγκεκριμένα, τηλεοπτικών πραγμάτων. Βλέπετε, από μικρός είχα ένα κόλλημα με την τηλεόραση, μια λατρεία. Μέχρι και στις Πανελλήνιες διάβαζα με την τηλεόραση. Μέχρι και σήμερα, τρώω με την τηλεόραση. Καλά όχι πλέον τηλεόραση αλλά ίντερνετ συνήθως, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Όταν ήμανε που λέτε πολύ μικρός, έβλεπα κάποια παιδικά. Μετά μεγάλωσα και σταμάτησα να βλέπω παιδικά, και ξέχασα και πως τα λένε. Το ζώο το όρθιο. Φυσικά είχα και 200 κασέτες, αλλά τις χρησιμοποιήσαμε με τον καθυστερημένο τον αδερφό μου για να χτίζουμε κάστρα. Ε και δεν αντέξαν και πολύ. Έλα όμως που σήμερα θέλω να τα ξαναδώ? Αλλά δεν θυμάμαι τα ονόματα άρα τον ήπιαμεεεε...

Εδώ στην Αμερική λοιπόν, "ανακάλυψα" και πάλι ένα από τα αγαπημένα μου, το Chip n Dale. Τα μικρά σκιουράκια που κάνουν τη ζωή του Ντόλαντ Ντάκ δύσκολη. Τα πέτυχα τυχαία στο youtube, και τα είδα όλα! Η συγκίνηση δεν περιγράφεται. Μου κράτησαν συντροφιά στη μέση του δάσος που ζω, και με παρηγόρησαν. Επίσης το γεγονός ότι εδώ είμαστε πήχτρα στους σκίουρους (σήμερα μόνο είδα δύο μπροστά στο σπίτι μου, άλλον έναν στη στάση του λεωφορείου, και άλλον έναν στο Πανεπιστήμιο) με έκανε να θέλω να το δω και δεύτερη φορά. Γιατί τα αμερικάνικα σόου καλά είναι αλλά τα βαρέθηκα πια.





Μετά, ένας ονλάιν φίλος μου έδωσε λινκ για τις τρεις χάριτες στο youtube! Καλά μιλάμε για μεγάλη πώρωση. Ακόμα τις βλέπω κάθε βράδυ με το φαΐ. Οι περιπέτειες της Όλγας (αγαπημένη μου), της Μαρίας και της Ειρήνης με κάνουν να νοσταλγώ μια Ελλάδα που βασικά δεν έζησα. Και με κάνουν να νοσταλγώ και την Ελλάδα που έζησα και θα πάψει να υπάρχει όσο εγώ θα είμαι στην εξορία.
Αλλά όπου να'σαι θα τα τελειώσω και μετά τι θα βλέπω?


ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΣ! Ναι αυτή είναι η ανακάλυψη του αιώνα. Αυτό το παιδικό το ψάχνω πάνω από 5 χρόνια τώρα και το βρήκα εντελώς τυχαία. Θα βγει βλέπετε ταινία με το Astro Boy. Μου θύμισε τον Μαρς, το έψαξα αλλά αμέσως κατάλαβα ότι απλά μοιάζει. Έλα όμως που στο youtube αν και έβαλα Astro Boy, μου βγήκε και ο Σούπερ Μαρς, και καλά σαν αντίπαλο παιδικό? Και έπαθα νταράκουλο. Όταν άκουσα το τραγούδι των τίτλων κόντεψα να κλάψω. Καλά, εντάξει πλάνταξα. Αλλά δεν φταίει το παιδικό, η εξορία σε συνδυασμό με το παιδικό φταίνε! Τέλος πάντων, η ουσία είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία. Βρήκα το παιδικό με το οποίο ταυτιζόμουν. Από αυτό το παιδικό μου είχε κολλήσει στον εγκέφαλο ότι το πέταγμα είναι κουλ. Και ακόμα το πιστεύω. Κάποια μέρα θα πετάξω, που θα μου πάει! Μέχρι τότε θα το βλέπω στον ύπνο μου. Μια φορά είχα δει ότι είχα μια πετσέτα του μπάνιου και πετούσα αλλά όταν στέγνωσε έπεσα και τσακίστηκα. Μια άλλη φορά είδα ότι μπορούσα να πηδάω πολύ ψηλά,κάτι σαν μεταλλαγμένος βάτραχος. Και πάει λέγοντας.

Έχω και άλλα λατρεμένα παιδικά που δεν τα θυμάμαι... Πχ ένα κουνέλι που κάπου ψηλά ήτανε, έπαιρνε μάτι τα μικρά παιδιά με ένα τηλεσκόπιο και κατέβαινε να τα βοηθήσει. Και ένα άλλο όχι κινούμενο σχέδιο αλλά με τρισδιάστατες κούκλες που ήταν κοντοί άνθρωποι και σούσαν κάπου μαζεμένοι και βγαίνανε κρυφά να μαζεύουν σκουπίδια και διάφορα άλλα...

...

Μωρέ τι μαλακίες που καθόμουν κ έβλεπα. Ένα κουνέλι ματάκια και δέκα ζούμπους να το παίζουν χαρωποί σκουπιδιάρηδες. Αλλά τι να κάνω, αυτά έβλεπα, αυτά μου λείπουν.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Αναμείνατε εις το ακουστικόν σας

Αύριο κλείνουν οι δύο βδομάδες που έλεγε το γράμμα. Αύριο. Έτσι κ δεν έχω το ρημάδι αύριο, εεεεεεε ρε. Ε ε ε ρε. ΟΛΕ.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Σόσιαλ Σεκιούριτι Φάκινγκ Νάμπερ 2

Τι να πω πια. Και πως να το πω δηλαδή. Στα αγγλικά δεν μπορώ να βρίσω. Δεν είναι το ίδιο, δεν ξαλαφρώνω. Να τους πάρω τηλέφωνο και να τους πω "fuck you"? Πολύ νερόβραστο. Άμα δεν πεις το ΑΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΩΡΗ ΑΧΡΗΣΤΗ ΑΓΡΑΜΜΑΤΗ ΧΑΡΧΑΛΩ δεν το ευχαριστιέσαι. Δεν γεμίζει το στόμα σου. Και τι να κάνω, να βρίζω μόνος μου? Το έκανα, αλλά δεν μου προσφέρει κάτι. Θέλω και να σταματήσω να βρίζω ρε γαμώτο. Τέλος πάντων.

Που λέτε, την περασμένη Τρίτη, παίρνω τηλέφωνο στο γραφείο. Το σήκωσε μια κοπέλα. Δεν μου ακούστηκε ηλίθια και ήταν πρόθυμη να με εξυπηρετήσει. Τι γίνεται με την αίτηση μου, λέω, πάει ένας μήνας (μη σας γαμήσω τίποτα - συνέχισα από μέσα μου). Μισό λεπτό, μου λέει. Μπορώ να σας βάλω στην αναμονή να κοιτάξω? Πολύ ευχαρίστως λέω. Έρχεται μετά από δύο λεπτά. Δεν υπάρχει η αίτησή σας, μου λέει. Ελάτε αύριο με όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Κόκκαλο εγώ. Λέω ευχαριστώ και το κλείνω. Άμα δεν το έκλεινα θα με άκουγε όλη η Αμερική και δε λέει. Ακόμα δεν ήρθα, θα κάνω κακή εντύπωση.

Την επόμενη μέρα φυσικά και δεν πήγα. Γιατί δεν έχω μέσω και βαρέθηκα να υποχρεώνομαι. Αφού ηρέμησα λοιπόν, τους ξαναπήρα. Το σήκωσε μια άλλη, πιο μεγάλη μου ακούστηκε , με γυαλλιά. Κάπου στα 50. Λέω το ίδιο τροπάρι. Αφού της έδωσα την άδεια να με βάλει στην αναμονή, επέστρεψε με άλλα νέα. Ναι, μου λέει, η αίτησή σας έχει κολλήσει στο immigration office. Και πρέπει να περιμένουμε. Καλά λέω, πως γίνεται εμένα να κόλλησε και οι άλλοι να έχουν ξεμπερδέψει. Δεν έχω ιδέα, λέει. Φυσικά και δεν την πίστεψα.

Την τρίτη μέρα λαμβάνω γράμμα. Με χθεσινή ημερομηνία. Που έλεγε ότι έχουν λάβει την αίτησή μου στις 11 Σεπτέμβρη (2 βδομάδες νωρίτερα δηλαδή) και ότι θα πάρει άλλες δύο βδομάδες. Τους παίρνω τηλέφωνο. Το σηκώνει μια 30-35 χοντρή με μουστάκι, καστανή και ασπρουλιάρα. Και πολλές ελιές. Μου λέει ότι θέλει άλλες δύο βδομάδες. Τη ρωτάω γιατί λέει το γράμμα 11 Σεπτέμβρη αφού έκανα αίτηση 28 Αυγούστου? Α τόσο μας πήρε να την επεξεργαστούμε, λέει. Και γιατί χτες δεν μου είπατε τίποτα στο τηλέφωνο, αλλά μου στείλατε γράμμα? Α δεν ξέρω τι σας είπε η συνάδελφος. Μάλιστα. Και γιατί σας πήρε δύο βδομάδες να στείλετε το γράμμα όπου απλά με ενημερώνετε ότι λάβατε την αίτησή μου? Δεν ξέρω, μου λέει, δεν τα κανονίζω εγώ αυτά. Μάλιστα.

Τι πραγματικά έγινε: Χάσανε την αίτησή μου. Τα μαλακισμένα. Και όταν τους πρωτοπήρα τηλέφωνο, μετά ψάξανε και την βρήκανε. Την προώθησαν γρήγορα γρήγορα. Την άλλη μέρα μου λένε μια μαλακία ότι και καλά κάπου έχει κολλήσει. Εν τω μεταξύ στέλνουν το γράμμα με ψέυτικη ημερομηνία να μην καρφωθούν. Την τρίτη μέρα αφού έλαβα το γράμμα και προώθησαν την αίτηση, μου το παίζουν κινέζοι, όλα είναι μια χαρά, τι ωραία τι καλά, απλά παίρνει χρόνο. Το ότι προχτές δεν υπήρχε αίτηση? Άσχετο! Το ότι χτες ήταν κολλημένη με το immigration office και ταυτόχρονα σου στείλαμε γράμμα ότι είναι ΟΚ? Ασχετο! Το ότι σε θεωρούμε μαλάκα και ηλίθιο, σαν τα παιδιά μας, και χάφτεις ότι σου λέμε? Εννοείται!!

Ε άντε και γαμηθείτε. Που από τα πολλά κατεψυγμένα πάθατε ψύξη στον εγκέφαλο και δουλεύει σποραδικά και αν. Ζώα.

Μωρέ χίλιες φορές Ελλάδα. Τουλάχιστον οι δικοί μας δημόσιοι υπάλληλοι είναι μεν άχρηστοι, αλλά βρίσκουν δικαιολογίες της προκοπής! Δεν περιμένουν να χάψεις την κάθε μαλακία, σέβονται το Έλληνα πολίτη!

Που κατάντησα! Να μου λείπουν οι δημόσιοι υπάλληλοι της Ελλάδας!