Ανακαλύψεις

Δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον θέμα SSN. Αρκετά τα πήρα, απλά πρέπει να το πάρω απόφαση ότι εδώ και 3 βδομάδες αγόρασα αυτοκίνητο και θα πάρει τουλάχιστον άλλες δύο μέχρι να το χρησιμοποιήσω. Αυτά έχει η ζωή, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Δεν ξέρω πως, αλλά έχω πίστη ότι θα μπορούσε.

Λοιπόοοοον.

Ανακαλύψεις. Τι εννοώ. Δεν εννοώ καμιά τρελή ανακάλυψη που θα αλλάξει τον κόσμο βέβαια. Εννοώ την ανακάλυψη μικρών πραγμάτων που είχα ξεχάσει. Και συγκεκριμένα, τηλεοπτικών πραγμάτων. Βλέπετε, από μικρός είχα ένα κόλλημα με την τηλεόραση, μια λατρεία. Μέχρι και στις Πανελλήνιες διάβαζα με την τηλεόραση. Μέχρι και σήμερα, τρώω με την τηλεόραση. Καλά όχι πλέον τηλεόραση αλλά ίντερνετ συνήθως, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Όταν ήμανε που λέτε πολύ μικρός, έβλεπα κάποια παιδικά. Μετά μεγάλωσα και σταμάτησα να βλέπω παιδικά, και ξέχασα και πως τα λένε. Το ζώο το όρθιο. Φυσικά είχα και 200 κασέτες, αλλά τις χρησιμοποιήσαμε με τον καθυστερημένο τον αδερφό μου για να χτίζουμε κάστρα. Ε και δεν αντέξαν και πολύ. Έλα όμως που σήμερα θέλω να τα ξαναδώ? Αλλά δεν θυμάμαι τα ονόματα άρα τον ήπιαμεεεε...

Εδώ στην Αμερική λοιπόν, "ανακάλυψα" και πάλι ένα από τα αγαπημένα μου, το Chip n Dale. Τα μικρά σκιουράκια που κάνουν τη ζωή του Ντόλαντ Ντάκ δύσκολη. Τα πέτυχα τυχαία στο youtube, και τα είδα όλα! Η συγκίνηση δεν περιγράφεται. Μου κράτησαν συντροφιά στη μέση του δάσος που ζω, και με παρηγόρησαν. Επίσης το γεγονός ότι εδώ είμαστε πήχτρα στους σκίουρους (σήμερα μόνο είδα δύο μπροστά στο σπίτι μου, άλλον έναν στη στάση του λεωφορείου, και άλλον έναν στο Πανεπιστήμιο) με έκανε να θέλω να το δω και δεύτερη φορά. Γιατί τα αμερικάνικα σόου καλά είναι αλλά τα βαρέθηκα πια.

Μετά, ένας ονλάιν φίλος μου έδωσε λινκ για τις τρεις χάριτες στο youtube! Καλά μιλάμε για μεγάλη πώρωση. Ακόμα τις βλέπω κάθε βράδυ με το φαΐ. Οι περιπέτειες της Όλγας (αγαπημένη μου), της Μαρίας και της Ειρήνης με κάνουν να νοσταλγώ μια Ελλάδα που βασικά δεν έζησα. Και με κάνουν να νοσταλγώ και την Ελλάδα που έζησα και θα πάψει να υπάρχει όσο εγώ θα είμαι στην εξορία.
Αλλά όπου να'σαι θα τα τελειώσω και μετά τι θα βλέπω?

ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΣ! Ναι αυτή είναι η ανακάλυψη του αιώνα. Αυτό το παιδικό το ψάχνω πάνω από 5 χρόνια τώρα και το βρήκα εντελώς τυχαία. Θα βγει βλέπετε ταινία με το Astro Boy. Μου θύμισε τον Μαρς, το έψαξα αλλά αμέσως κατάλαβα ότι απλά μοιάζει. Έλα όμως που στο youtube αν και έβαλα Astro Boy, μου βγήκε και ο Σούπερ Μαρς, και καλά σαν αντίπαλο παιδικό? Και έπαθα νταράκουλο. Όταν άκουσα το τραγούδι των τίτλων κόντεψα να κλάψω. Καλά, εντάξει πλάνταξα. Αλλά δεν φταίει το παιδικό, η εξορία σε συνδυασμό με το παιδικό φταίνε! Τέλος πάντων, η ουσία είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία. Βρήκα το παιδικό με το οποίο ταυτιζόμουν. Από αυτό το παιδικό μου είχε κολλήσει στον εγκέφαλο ότι το πέταγμα είναι κουλ. Και ακόμα το πιστεύω. Κάποια μέρα θα πετάξω, που θα μου πάει! Μέχρι τότε θα το βλέπω στον ύπνο μου. Μια φορά είχα δει ότι είχα μια πετσέτα του μπάνιου και πετούσα αλλά όταν στέγνωσε έπεσα και τσακίστηκα. Μια άλλη φορά είδα ότι μπορούσα να πηδάω πολύ ψηλά,κάτι σαν μεταλλαγμένος βάτραχος. Και πάει λέγοντας.

Έχω και άλλα λατρεμένα παιδικά που δεν τα θυμάμαι... Πχ ένα κουνέλι που κάπου ψηλά ήτανε, έπαιρνε μάτι τα μικρά παιδιά με ένα τηλεσκόπιο και κατέβαινε να τα βοηθήσει. Και ένα άλλο όχι κινούμενο σχέδιο αλλά με τρισδιάστατες κούκλες που ήταν κοντοί άνθρωποι και σούσαν κάπου μαζεμένοι και βγαίνανε κρυφά να μαζεύουν σκουπίδια και διάφορα άλλα...

...

Μωρέ τι μαλακίες που καθόμουν κ έβλεπα. Ένα κουνέλι ματάκια και δέκα ζούμπους να το παίζουν χαρωποί σκουπιδιάρηδες. Αλλά τι να κάνω, αυτά έβλεπα, αυτά μου λείπουν.