Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Hilo-πίτα

Η Singularity και ο Πρόεδρος Α.Π.Ι. είναι αδελφές (ψυχές) και αλληλοσυμπληρώνονται στο σχολιασμό:
Χαχαχαχαχα γαμώτο. Άντε ρε καλούς απογόνους. Κι'επειδή το ξέρω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι, αντί για μήνα του μέλιτος τσιμπήστε μια ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ του μέλιτος στην εξωτική Χαβάη, παρτ τού.

Το ότι, η Χαβάη και συγκεκριμένα η Χονολουλού δεν αξίζει τα αεροπορικά το καλύψαμε την προηγούμενη φορά. Δηλαδή ποιος φυσιολογικός Αθηναίος θα δώσει ξερω γω 2000 ευρά για να πάει στη Χαβάη αντί να δώσει 50 ευρά να πάει στη Ρόδο με το μπλουστάρ. Ας υποθέσουμε όμως, υποθετικά πάντα, ότι κάποιουνού του καυλώνει να πάει εκεί, ή ξέρω γω τον πιάνει ανεμοστρόβιλος και τον εξφεντονίζει στη μέση του Ειρηνικού ή εντάξει βρίσκεται για κάποιο λόγο στις Χαβάηες νήσους. Αν συμβεί αυτό, να πας στο μεγάλο νησί, δε θυμάμαι πως το λένε, αυτό που έχει το Χίλο πάνω.

Το Χίλο σου λέει το έχει χτυπήσει τσουνάμι δις, και μετά τη δεύτερη φορά αποφάσισαν ότι δεν έχει νόημα να ξαναχτίσουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι έμεινε μια μικρή κοινότητα με παλιά κτήρια, μια λαΐκή, κάτι καταράκτες και ένα μάτσο παραλίες με μαύρη άμμο από το ηφαίστειο.


Δεν ξέρω τι προτιμήσεις έχετε εσείς για διακοπές, αλλά εγώ μεγάλωσα σε απόσταση αναπνοής από το Φαληράκι της Ρόδου και ο τουρισμός παύλα ξυπνάω το πρωί χωρίς να θυμάμαι πως με λένε και με πετραδάκια από την παραλία σε αμήχανα σημεία δεν με ικανοποιεί. Αυτά που κοροϊδεύω δεν τα κάνω. Αν ποτέ αξιωθώ να πάω διακοπές με δικά μου λεφτά, θέλω να πάω στην Αφρική να χτίσω κανα πηγάδι σε κανα χωριό ξερω γω. Όχι ότι ξέρω από πηγάδια ή ότι μπορώ να σηκώσω πέτρα μεγαλύτερη από το μέγεθος ενός μέτριου λάπτοπ, αλλά λέμε τώρα. Θα πάω ρε παιδί μου να προσφέρω ψυχολογική υποστήριξη.

Και αφού σας τα έπρηξα θα σας πω πως τα πέρασα στο Χίλο.

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ

Τρεις μέρες έκατσα μόνο, αλλά το ευχαριστήθηκα. Πρώτον, δεν είχα ξαναπάει διακοπές μοναχός μου. Βασικά έχω πάει διακοπές μη σου πω και πέντε φορές στη ζωή μου, αλλά πάντα με παρέα. Δεν είμαι του μοναχικού γιατί μ'αρέσει να μιλάω δεν ξέρω αν φαίνεται.

Αφού έφτασα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να συγχαρώ τον εαυτό μου και να μου δώσω μπατσάκι στην πλάτη που παράτησα την Κινέζα και την καθηγήτρια να πάνε μόνες τους σε άλλο νησί, το εξωτικό Μάουι, όπου από τη μία η Κινέζα θα συνέχιζε την καταπίεση και τη μίρλα και από την άλλη η καθηγήτρια θα με σήκωνε κάθε πρωί στις 6 να προλάβουμε στις 3 μέρες να τα δούμε όλα και να τρέχουμε όλη μέρα πάνω κάτω με το νέφτι στον κώλο. Τις παρατάω λοιπόν, αλλάζω τα εισητήρια, και την κάνω για το Χίλο. Φτάνω στο χόστελ, 28 δολάρια το βράδυ με ίντερνετ και πρωινό παρακαλώ, δεν με ενθουσίασε το από έξω αλλά μέσα ήταν καθαρό.


Την ίδια μέρα έτυχε και είχε το χόστελ εκδρομή στο ηφαίστειο, εκδρομή μου την είπανε αλλά τελικά ήταν 6 ώρες περπάτημα πάνω στη ξεραμένη λάβα.


Δε θυμάμαι πόσα μίλια κάναμε από το βουνό μέχρι την παραλία, παντού μαύρη λάβα, η οποία έσπαγε που και που, έκλανα λίγες μέντες, αλλά δεν έπεσα ούτε μία φορά γιατί όταν ανέβαινα εγώ τα βουνά της Ρόδου οι αμερικάνοι ανεβαίνανε τα σκαλοπάτια για τα μακντόναλντς. Ήμασταν και ωραία παρέα, εμένα με έπιασε λογοδιάρροια μάλλον το θειάφι έφταιγε γλώσσα δεν έβαλα μέσα.


Αυτοί είναι πατέρας και κόρη. Βασικά έβαλα λόγια στον ρεσεψιονίστ του χόστελ να τσεκάρει ταυτότητες μην τυχόν και ήταν κανένας παιδόφιλος και πούλαγε μούφα ότι είναι κόρη του το κοριτσάκι. Τους μισώ τους παιδόφιλους και μερικοί ξέρω και που μένουν. Αλλά αυτός εντάξει το τσέκαρα με την κόρη του ήταν.

Αφού φτάσαμε στην παραλία που έτρεχε η λάβα μέσα, ο ρεσεψιονίστ, ονόματι Τζάρεντ, ένα κοκκινότριχο τέρας λες και βγήκε από ταινία μεσαίωνα μας έψηξε το άτομο λουκάνικα πάνω στη λάβα. Τα λέει lava dogs. Έχω την υποψία ότι τα λαβαντογκς ήταν τοξικά με θειάφι και πίσσα, αλλά νοστιμότατα.


Στο γυρισμό μαύρη μαυρίλα, 10 το βράδυ, δεν βλέπαμε ούτε τη μύτη μας. Μας βάλανε σε σειρά πάλι και μας λέει η μαλάκω η ξεναγός. Να κοιτάτε τα πόδια του μπροστινού σας και άμα παρατηρήσετε ότι δεν μιλάει κανείς, μάλλον χαθήκατε. Περιμένετε μέχρι το πρωί να σας βρουμε μη φοβάστε δεν έχει ζώα εδώ. Ναι μωρή, εδώ μπορεί να ανατιναχτεί το ρημάδι ανα πάσα στιγμή, οι αλεπούδες νομίζεις είναι το πρόβλημα. Σιχτίρ.

Την επόμενη μέρα πήγα στην παραλία με τη μαύρη άμμο, αλλά πάνω στην άμμο μαζί με τους άλλους λυόμενους ήταν ένας γέρος με τάγκα γαμώ την τύχη μου, και ήταν το μόνο τάγκα σε ολόκληρη τη παραλία, οπότε αντί για την άμμο έκατσα πάνω σε μια πέτρα η οποία το μεσημέρι άναψε και μου έκανε τον κώλο λαβαντογκ.


Έκανα μπάνιο με μάσκα γιατί είχε λέει ενδιαφέροντα κοράλια αλλά μετά από κανα δυο ώρες παρατήρησα μερικά ενδιαφέροντα θαλάσσια φίδια και κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρονται τάγκα, μέσα σε σωστές κωλοχωρίστρες αυτή τη φορά, στην ακτή οπότε πάρθηκε ομόφωνη απόφαση ότι φτάνει το μπάνιο πρέπει να βγω έξω να στεγνώσω τώρα.


Το απόγευμα πήγα με τα πόδια κάπου 3 χιλιόμετρα σε έναν καταράκτη που λέει είχε και ουράνιο τόξο αλλά εγώ δεν το'δα. Στο δρόμο γνώρισα έναν αμερικάνο μπάρι ή γκάρι ή λάρι δε θυμάμαι πως τονε λέγανε, ο οποίος προσφέρθηκε να του δώσω το πανάκριβο κινητό μου, να πάω εγώ δίπλα στον καταράκτη, πάνω από το φράκτη, να με βγάλει φωτογραφία. Δηλαδή εντάξει, αυτός ο τύπος ή πολύ καλός άνθρωπος ήταν, ή κλεφτρόνι. Κι'επειδή απεχθάνομαι και τους πολύ καλούς ανθρώπους, και τα κλεφτρόνια, του είπα τσάγια λάρι και την έκανα με ελαφρά.


Τι άλλο έκανα στο Χιλο, μισό να δω τις φωτογραφίες να θυμηθώ. Α ναι. Πήγα και στη λαϊκή, όπου μου πουλήσανε κοτόπουλο τυλιγμένο σε ρύζι αλλά δεν μου είπαν ότι είχε και φύκια μέσα και κόντεψα να ξεράσω εκεί ανάμεσα στις ντομάτες και τις καρύδες. Ωραία λαϊκή όμως, είχε και τυρί φέτα τοπικής παραγωγής. Πιο σουρεάλ πεθαίνεις.


Και μια που τ'ανάφερα, έχει σου λέει ένα φρούτο εκεί, νόνι το λένε, που έχει αντιμικροβιακές ιδιότητες και το τρώνε και δεν αρρωστοίνουν. Το πασαλείφουν και σε πληγές. Το πρόβλημα είναι ότι ζέχνει τυρίλα, φρούτο τώρα να ζέχνει τυρίλα φαντάσου. Πήρα ένα, το άνοιξα και, Ω! μύρισε φέτα! ΟΚ, λίγο ξυνισμένη φέτα, αλλά φέτα. Να μην έχουμε νόνια στο κονέχτικατ γαμώτι μου.


Εν τέλη κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν οι άνθρωποι. Πολύ ευγενικοί, και αν κρίνω από τις επιχειρήσεις του χωριού έχουν και ένα κάποιο επίπεδο. Παντού βιβλιοπωλεία, βιβλιοθήκες κλπ. Και οι τουρίστες επίσης ήταν καλοί, γιατί είναι ήσυχο μέρος και δεν τραβάει ζωάδια. Στο χόστελ τα περάσαμε ωραία γιατί δυο μέρες έβρεχε και κάτσαμε μέσα να δούμε ταινία. Μόνο μια ελβετίδα ήταν μαλακισμένη, εξ ου κι ο τίτλος. Υπάρχουν κι'αλλού νονιές που κάνουνε νόνια, μανίτσα.


Ωραία, πάει και η Χαβάη την έγραψα πριν ξεχάσω και τα βασικά. Τώρα θα μου επιτρέψετε να επιστρέψω στο χάος που λέγεται προετοιμασία για γενικές εξετάσεις διδακτορικού, η οποία με έχει ρίξει και σε κατάθλιψη γιατί δεν προλαβαίνω να τα μάθω όλα και γενικά σκατά.