Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

2013 στον κόρφο μας

Το 2012 σχεδόν τελείωσε! Πάει κι αυτό! Να'ταν κι΄άλλο! Και τώρα ήρθε πάλι η καταραμένη ώρα να κάνουμε δήθεν ουσιαστικό απολογισμό και δήθεν ειλικρινείς υποσχέσεις για το 2013. Βασικά με όλο το σούσουρο για την 21 Δεκεμβρίου ήλπιζα ότι θα τα γλιτώναμε όλα αυτά ρε πούστη μου. Τι διάολο, ή που θα τελειώσει ο κόσμος ή που θα αλλάξει ριζικά και οποιοσδήποτε απολογισμός του παρελθόντος θα είναι ανούσιος αλλά που! Που! Άχρηστοι οι Μάγιας. Τώρα πρέπει να φάμε στη μάπα και το 2013, το οποίο είναι με ενημερώνει η Κινέζα από το κοντρόλ η χρονιά του φιδιού. Στον κόρφο μας.


Το 2012 ήταν πιστεύω η χρονιά μέσα στην οποία άλλαξα περισσότερο από κάθε άλλη, με εξαίρεση πάντα το 1985 όπου πέρασα από κατάσταση πανέμορφου εμβρύου σε πανέμορφο στρουμπουλό μωρό. Συνέβησαν πολλά καλά πράγματα στο Αμερικλανιστάν, εξ ου και οι λίγες αναρτήσεις αφού δεν είχα για τι να κλαψομουνιάσω! Το 2011 που έκανα 165 αναρτήσεις αντί για τις 47 του '12 άστο χέστο μη μου το θυμίζεις κάν. Ούτε καν.

Λέω επειδή σήμερα ξύπνησα νωρίς στις 4:30 το απόγευμα και δεν έχω πολλά νεύρα, να σας πω μερικά.

Άλλαξα διατροφικές συνήθειες, όχι δίαιτα, ΟΧΙ. ΔΙΑΙΤΑ., και έχασα όλα τα παραπανίσια κιλά και τώρα αντί για 89 κιλά ατόφιας ομορφάδας που ήμουν το Φεβρουάριο, είμαι 77 κιλά ατόφιας ομορφάδας. Τα 12 κιλά ατόφιας ομορφάδας που απέβαλα πήγαν στο Σύμπαν, παρακαλώ Σύμπαν δεν κάνει τίποτα. Επίσης επιχείρησα να ξεκινήσω συστηματικά γυμναστική αλλά η συγκεκριμένη δεν μου'κατσε. Ίσως το '13.

Πριν μερικές βδομάδες εκεί που ξυνόμουν, γρατζουνίστηκα. Κοιτάω το χέρι μου και τι βλέπω? Νύχια! Σταμάτησα να τρώω τα νύχια μου. Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω ακριβώς πότε, απλά σταμάτησα. Η μάνα μου όταν το έμαθε έκλεισε το τηλέφωνο γιατί έπρεπε λέει να πάει να πάρει λαμπάδα λέει και το ύψος μου με ρωτουσε δεν ξέρω γιατί, και κάτι για την Παναγιά Τσαμπίκα την ψηλή και πώς θα σκαρφαλώσει 500 σκαλιά χειμωνιάτικο. Το'κλεισε και δεν πρόλαβα να τη ρωτήσω πως σκατά τα κόβουν τα νύχια των χεριών γιατί δοκίμασα με το νυχοκόπτη και δε βολεύει.

Έμαθα να λειτουργώ με νεύρα. Όταν με εκνευρίζει κάποιος δεν κοκκινίζω, δεν αρχίζω να βρίζω, δεν αφρίζω, απλά κοιτάω με φαρμάκι γιατί τα μάτια είναι σου λέει το παράθυρο της ψυχής κι εμένα όταν εκνευρίζομαι η ψυχή μου γίνεται μαύρη σαν τη μούχλα μέσα σε μερικά κεφάλια.

Με τρανταχτή εξαίρεση τις γουρούνες, έκανα πρόοδο στα πειράματά μου. Τώρα τις γουρούνες αφού δεν δουλεύει η μαλακία γιατί τις παιδεύω, μη με ρωτάς.

Διάβασα 27 βιβλία, όλα φαντασίας, σχεδόν όλα με μαγείες, από τα οποία τα 9 ανήκουν σε δύο συγγραφείς που πλέον είναι οι αγαπημένοι μου. Terry Pratchet και Patrick Rothfuss. Αποκαθηλώθηκε η Σκωτσοκατσαρίδα Ρόουλινγκ που μετά το Χάρι Πότερ μας σέρβιρε τη βρωμιά του μυαλού της για την οποία και πλήρωσα 35 δολάρια που φάρμακα να τα πάρει, κατα προτίμηση από αυτά που φτιάχνω ΕΓΩ.

Το 2013 τώρα δεν ξέρω! Προβλέπεται ζόρι! Πρώτον το Γενάρη/Φλεβάρη θα περάσω τις τελικές εξετάσεις του διδακτορικού, 1 ώρα παρουσίαση συν 3 ώρες προφορική εξέταση επι παντώς επιστητού και ο Θεός βοηθός ή και κάτι τις περισσότερο αν μπορεί και θέλει. Αναμένονται πολλά νεύρα, εγώ προειδοποίησα!

Αν τα καταφέρω ίσως έρθω στην Ελλάδα την άνοιξη, αλλιώς δεν θα έρθω καθόλου το 2013. Θα είναι το πρώτο έτος που δεν θα χαρεί η μαμα πατρίδα το απαλό άγγιγμα της όμορφης πατούσας μου νούμερο 46.

Το Καλοκαίρι θα πάω για πρακτική 3 μήνες σε εταιρεια δεν ξέρω που αλλά εγώ το βιογραφικό μου το έστειλα σε ταπεινά μέρη όπως Λοσάτζελες και Σικάγο. Άμα μου κάτσει μου'κατσε αλλιώς και το κονέχτικατ καλό είναι. Επίσης το Καλοκαίρι είναι το συνέδριο στη Χαβάη, και ναι να θυμηθώ να κάνω κανα κοιλιακό να σφίξω.

Με κούρασε να σκέφτομαι για τη χρονιά που πέρασε και αυτή που έρχεται. Δεν έχει νόημα! Αν μπορούσα θα πήγαινα κανονικά και αύριο και μεθαύριο στη δουλειά αλλά έχε χάρη που δε θέλω.

Καλή Πρωτοχρονιά να'χετε, καλά να σας μπει μ'έναν πόνο και προσοχή στα φίδια στον κόρφο σας!

ΥΓ: Όποιος ψάχνει ωραίο βιβλίο φαντασίας σε στυλ μεσαίωνα και ξερω γω τι, να κάνει κλικ εδώ.

ΥΓ2: Και όποιος τολμήσει να ειρωνευτεί, έστω κι από μέσα του, τα βιβλία φαντασίας ας αποχωρήσει από τη δημόσια ζωή γιατί είναι ο πιο αδύναμος κρίκος. Η ζωή θέλει φαντασία.

ΥΓ3: Τα νύχια μας δεν τα τρώμε, απλά τα δαγκώνουμε και μετά τα φτύνουμε (στα μούτρα των από πάνω στο ΥΓ2). Δεν είμαστε κανίβαλοι.

ΥΓ4: Δεν έξυνα το κεφάλι μου ούτε τη μύτη μου όταν γρατζουνίστηκα, καλά το κατάλαβες.

ΥΓ5: Φτιάχνω βασιλόπιτα για αύριο και ξέχασα να βάλω φλουρί. Να τι παθαίνεις όταν φτιάχνεις γλυκά εν τω μέσω ανάρτησης.

ΥΓ6: ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΑ την ξενάγηση στο Αμερικλανόσπιτο, γι'αυτό και άφησα την ψηφοφορία δίπλα. Εν καιρώ.

ΥΓ7: Αυτή τη ΣΑΧΛΟΜΠΟΥΡΔΑ το Life of Pi μην τυχόν και το διαβάσει κανείς.

ΥΓ8: Τελικά αυτά τα αναθεματισμένα τα νύχια θα μου πει κανείς πως να τα κόψω??? Άντε κι έχω γίνει γατόπαρδος να πούμε.

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Σπάστα όλα

Ο Κώστας, κατα μπλογκόκοσμον Νάσια, το κατέχει το θέμα της εξάτμισης μέντα:
ξενιτεμένε φίλε,όταν λες κλάνω μέντες,σημαίνει ότι ο αέρας που διαχέεται στην ατμόσφαιρα από την εξάτμιση,είναι δροσερός,υγιής και έχει το άρωμα μέντας...
Κώστα, τσάκω μια ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ με άρωμα μέντας και μην ανησυχείς για την προέλευση της μυρουδιάς, σήμερα δεν φοβάμαι και οι μέντες είναι όντως μέντες. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που είπες και όπως βλέπεις το έκαμα προσωρινά περιγραφή στο ιστολόγιο.

Τι ήθελα και το μελέταγα ρε συ Κώστα το νοσοκομείο και το ακριβό βρακί? Όχι πες μου τι ήθελα και το μελέταγα ο γρουσούζης!

Ήρθαν εχτές δυο άσχετοι από μια εταιρεία, να μου επιδείξουν ένα μηχάνημα υπερήχων πάνω στις γουρούνες. Τι τους θέλω τους υπερήχους μη με ρωτάς γιατί κι εγώ δεν ξέρω γιατί πάω και μπλέκω με ό,τι ζαβό και λοξό κυκλοφοράει στο εμπόριο. Σκέφτομαι, ποια από τις δύο γουρούνες να πιάσω για το τεστ.

Περένθεση. Τις γουρούνες φέτος τις λένε Κίλι και Φίλι, εκ των δύο νάνων από το Χόμπιτ. Κλείνει η παρένθεση.

Τις τρώω που τις τρώω, ας προσποιούμαι τουλάχιστον ότι τις τρώω από μια σταλιά μοβόρους πολεμιστές κι όχι από μια σταλιά γουρούνες
Λέω, η Φίλι τσιρίζει και κλωτσάει, η Κίλι μόνο κλωτσάει άρα θα πιάσω την Κίλι τουλάχιστον να μην κουφαθώ κι'όλας. Την πιάνω την καριολίτσα, αρχίζει κλασικά τις κλωτσές, δέκα λεπτάκια μας πήρε όλα κι'όλα να της κάνουμε υπέρηχο, αλλά έλα που μόλις έπεσε το κρύο τζελάκι πάνω της, αφηνίασε? Άρχισε ΚΑΙ να τσιρίζει, και να βγάζει αφρούς τους οποίους σκούπιζε πάνω μου, και να χέζει (κι'αυτό πάνω μου, δεν τίθεται), και να κωλοχτυπιέται λες και της κάνανε εξέταση προστάτη που δεν έχει κιόλας.

Κι'εγώ έτσι τις καλημερίζω
Να μη στα πολυλογώ, πέρασα πολύ ωραία εχτές, και τις έφαγα καλά - δεν έχω παράπονο. Σήμερα που ξύπνησα είχα έναν πόνο ΝΑ πάνω στην σπλήνα, χωρίς μελανιά, και λέω κοίτα να δεις η αντίχριστη που μου έσπασε το πλευρό. Αποφάσισα ότι πρέπει να πάω για ακτίνες, και ξέρεις ε! Το ακριβό σώβρακο ήταν στα άπλυτα! Πήγα με το δεύτερο!

Όχι ότι είχε καμία σημασία βέβαια, γιατί η νοσοκόμα ήταν μια νεοτάτη δεσποινίδα ούτε καν 60 λέμε, να χαίρεσαι να σε παλαμουτιάζει και να σε ρωτάει "εδώ πονάς? εδώ? εδώ πονάς? πουθενά δεν πονάς ρε μαλάκα? εδώ πονάς?".

Τελικά δεν το'σπασα, λίγο την σπλήνα μου χτύπησε λέει, αλλά νταξ, δουλεύει. Ο γιατρός άρχισε να μου εξηγεί τις δράσεις και τις περενέργειες των αναλγητικών, να του λέω τα ξέρω μάνα μου φαρμακοποιός είμαι κι ας μη μου φαίνεται, όχι κάτσε να στα πω να μου λέει το λέει ο νόμος, μα μας τα'πανε μας τα'πανε σε λέω άσε με να πάω στη δουλειά μου που μ'εχετε εδωνα μέσα δυο ώρες λες και είμαι ετοιμοθάνατος, έλα και με έχει κόψει η λόρδα λέμε. Τελικά έκατσα και μου τα'πε.

Με περιποιήθηκαν όμως δε λέω, γιατί έβαλα επίτηδες φούτερ με το σήμα του Πανεπιστημίου απάνω. Έτσι είναι οι αμερικάνοι, τα εκτιμάνε κάτι τέτοια. Κι εσύ όταν έρθεις κατα δω να πάρεις να βάλεις αντίστοιχα αν χρειαστεί να πας σε καμια υπηρεσία. Ξέρεις τι γραφειοκρατία έχω γλιτώσει χάρη στη μπλούζα από τον πόλεμο των άστρων? Άκου που σου λέω.


Σήμερα μου έδωσα ρεπό από τις γουρούνες, τις έχω σιχαθεί πια. Το μόνο καλό είναι ότι σταμάτησα να τους ράβω συνολάκια, αυτές θα παραμείνουν τσίτσιδες και θα πεθάνουν νέες όπως ακριβώς τους αξίζει.

ΥΓ: Κάναμε και στους αρουραίους υπέρηχο, αλλά αυτά τα κακόμοιρα ούτε κλωτσάνε ούτε δαγκάνε μόνο χέζουνε και ενίοτε κατουράνε.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Μπανιέρες

Είναι να είσαι ολίγον κλασομπανιέρας από τη φύση σου. Είναι και αυτά που συμβαίνουν τριγύρω σου. Είναι και η τύχη σου η ξεκούρδιστη.

Το μακελειό που έγινε στο δάσος του κονέχτικατ την Παρασκευή το πρωί το άκουσες φαντάζομαι, δε χρειάζεται να το επαναλάβω. Το ότι την Πέμπτη το βράδυ πήγα και χάθηκα με το αμάξι σε κείνα τα μέρη το'ξερες? Γενικά δεν με απασχολούν τέτοια πράγματα από άποψη ασφάλειας, αφού αν είναι να σου τύχει θα σου τύχει όπου και να είσαι. Αλλά αυτό το πράμα είναι αλλιώς! Δεν είναι εύκολο να μένεις μέσα στο δάσος, στα σκοτάδια, σε σπίτι του 1880 με κλειδαριές του 1970, να ακούς ότι λίγο παρα πέρα μια ανώμαλη είχε ολόκληρη συλλογή από όπλα, τα οποία πήρε ο κανακάρης της, την ξέκανε και μετά...

Είναι σα να μας λέει ο τύπος, από τον τάφο, ότι δεν είμαστε ασφαλείς ούτε στα σπίτια μας, ούτε στις δουλειές μας. Καλά το ότι την Παρασκευή το πρωί βάλαμε ένα μπουκαλάκι οξύ δίπλα στην πόρτα του εργαστηρίου για προστασία ας μην το σχολιάσω. Η Κινέζα με παρέσυρε.

Γυρνάω που λες την Παρασκευή το βράδυ, αργούτσικα, σπίτι μου, παρκάρω την κούρσα, ξεκινάω να κουτσοβρω το δρόμο προς την εξώπορτα στα σκοτάδια, και τι βλέπω? Φως στο σπίτι μου. Οπισθοχωρώ με τρόπο, ακουμπάω τον κώλο μου στο πορτμπαγκάζ για στήριξη, και σκέφτομαι. Μαλάκα, αυτό ήτανε. Τον ήπια.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα θυμήθηκα ότι το φως του μπάνιου μου είναι σαν το ράδιο της κούρσας μου και ανάβει μόνο όποτε του καυλώσει, και απ'ότι φαίνεται του κάυλωσε να ανάψει απόψε και να με κάνει να κλάσω μέντες. Ωστόσο, όταν μπήκα στο σπίτι, είχα αφήσει το μακμπουκ έξω για να μην μου το πάρει ο κλέφτης αν κι εφόσον υπήρχε, και μπήκα από την πόρτα της κουζίνας ώστε να πιάσω το τηγάνι. Αχρείαστο ήταν. Οξύ στο σπίτι δεν έχω.

Λίγη ώρα αργότερα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, έπλενα τα πιάτα ενώ έβλεπα Ράδιο Αρβύλα και γελούσα με το χωρατό του Στάθη, όταν ακούω το σπίτι να τρίζει. Κλείνω βρύση κλέινω λάπτοπ, το τρίξιμο τρίξιμο, αυτό ήταν λέω ΤΩΡΑ τον ήπια προσπαθεί ο ψυχάκιας να μπει. Πάνω που πιάνω το τηγάνι ακούω και ένα αχ, και συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν κλέφτης που προσπαθούσε, αλλά ο φάκιν γείτονας που γαμούσε. Μπράβο του αν τα κατάφερε και τελειώσε γιατί με τα μπινελίκια και τις κατάρες που του έριξα κανονικά δεν πρέπει να του έχει μείνει σπέρμα για σπέρμα. Ο τρυπιοκαπότας.

Την επόμενη μέρα, Σάββατο, ενημερώθηκα ότι κάτι κόλλησα και αρρώστησα. Μου πήρε αρκετές ώρες πονοκέφαλου να το καταλάβω, αλλά κάπου το βραδάκι που έβαλα θερμόμετρο βεβαιώθηκα ότι έχω λοίμωξη. Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς οι φυσιολογικοί άνθρωποι όταν αρρωσταίνετε, εγώ πάντως όταν αρρωσταίνω το πρώτο πράγμα που κάνω είναι ντουζ, το δεύτερο να βάλω ακριβό σώβρακο και το τρίτο να καθαρίσω το σπίτι μου. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να χρειαστεί να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο και να με γδύσει καμια νοσοκόμα, ενώ μετά να με φέρουν σπίτι. Με τρύπιο σώβρακο και τσαρδί θα είμαι??

Εκεί που έκανα το πρώτο πράγμα της λίστας, το ντουζ, κλείνει το φως του μπάνιου. Έτσι. Του κάυλωσε να σβήσει εκείνη τη στιγμή που εγώ σαπουνιζόμουν μέσα στην μπανιέρα. Αυτό είναι, λέω, ΤΩΡΑ όχι απλά τον ήπια αλλά την πούτσισα κι'όλας. Κόψανε το ρεύμα για να μη βλέπω, θα έρθουν μέσα με γυαλλιά απ'αυτά που βλέπεις στο σκότος και θα γίνω σαν την τύπισσα στο σάικο. Οφείλουμε όλοι να μου αναγνωρίσουμε όμως ότι όταν κατάλαβα τι έγινε, συνέχισα το ντουζ στα σκοτάδια γιατί βαριόμου και κρύωνα να βγω και να ανοίξω την πόρτα για να μπει φως από το διάδρομο.

Σήμερα, Κυριακή, το βράδυ βγήκα να πάω να πάρω να φάω και λέω μιας και βγαίνω δεν πετάω και τα σκουπίδια? Μέσα στα σκοτάδια κι'αυτό, σηκώνω το καπάκι του τεράστιου κάδου, πέφτει λίγο νερό από το καπάκι μέσα στον κάδο πάνω στις τσάντες, κάνει θόρυβο, πετάγεται το ΚΩΛΟΓΑΤΟ του σπιτονοικοκύρη που κακό χρόνο να'χει το μαλακισμένο είναι και σχεδόν κατάμαυρο, μην τον είδατε τον Αμερικλάνο. Πλάτσα πλούτσα μες τις λάσπες έτρεχα σκεπτόμενος ότι μπορεί να έχει πτώμα εκεί μέσα, να σκότωσε ο φάκιν γείτονας την γκόμενά του (δεν τους άκουσα να κάνουν γούτσου γούτσου χτες - πιάσαν οι κατάρες) και αφού με δει ότι βρήκα το πτώμα της, θα με κάνει κι εμένα πτώμα, ή και χειρότερα.

Δεν είναι φυσιολογικά αυτά τα πράγματα που κάνεις Αμερικλάνε και το ξέρεις.

Πιστεύω ότι δεν φταίω εγώ! Φταίει ο πυρετός! Αλήθεια σας λέω ότι γενικά δεν φοβάμαι εύκολα. Το σκοτάδι για παράδειγμα δεν το φοβάμαι, φοβάμαι όμως το να μην μπορώ να ακούσω. Δηλαδή αν θες να με κάνεις να φρικάρω, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μου βάλεις ωτοασπίδες και να με βάλεις με την πλάτη γυρισμένη στο δωμάτιο. Δεν ξέρω γιατί αλλά την όραση δεν την έχω και πολύ σε εκτίμηση. Δεν μπαίνω στον κόπο να ανάβω φώτα το βράδυ όταν σηκώνομαι για να ουρήσω. Αλλά αυτά τα τελευταία βράδια απλά δεν σηκώνομαι και τα κρατάω μέσα μου.

Αφου για να καταλάβεις, στο χαλοουίν πήγαμε σε "στοιχειωμένο" και καλά σπίτι και εκεί που όλοι τσίριζαν εγώ ήμουν κουλ, ενώ εκεί που μας βάλανε κάτι ήχους και δεν μπορούσα να ακούσω (όυτε να δω) αν ερχόταν κανένας να μας τρομάξει, έκλασα μέντες και άρχισα να τρέχω ντουγρού μέχρι που βρήκα τοίχο και σταμάτησαν οι θόρυβοι. Μετά έστριψα και μου βάλανε να ακούω σκυλιά να γαυγίζουν, αυτό με αποτελείωσε και οφείλω να ομολογήσω ότι χαλάλι τα 18 δολάρια, εντάξει, φοβήθηκα.

Φοβήθηκα και σε μία άλλη φάση. Μπαίνουμε σε ένα δωματιάκι άσπρο με μια μπανιέρα και πάνω στην μπανιέρα μια κοπέλα ντυμένη με όχι πάαααρα πολλά ρούχα και ματωμένα να τσιρίζει βοήθεια (χριστιανοί) ενώ προσπαθούσε να σπάσει τις χειροπέδες που την έδεναν στον πάσαλο της κουρτίνας. Δεν μάσησα, την άφησα να τσιρίζει και απλά προχώρησα, τραβώντας την Κινέζα κι έναν Κινέζο από πίσω μου. Έλα όμως που η τύπισσα τα πήρε που δεν φοβήθηκα, βγάζει τις αλυσίδες, κατεβαίνει από τη γαμημένη την μπανιέρα και στέκεται μπροστά μου? Εκεί ομολογουμένως δεν έφερα καμία αντίσταση στους Κινέζους που με τράβηξαν πίσω, έξω από το δωμάτιο, τριρίζοντας, και πριν περάσω της είπα να τσακιστεί να ανέβει στην μπανιέρα της κι αν με αγγίξει θα της κάνω μύνηση γιατί είμαι φοιτητής νομικής κι ας μη μου φαίνεται.

Όταν ήμουν μικρός είχα δει ένα θρίλερ με τη μάνα μου, που ήταν λέει κάτι παιδάκια που πεθαίνανε και οι γονείς τους τα ψάχνανε και ήταν ένα άλλο παιδάκι σαν κουκουβάγια που ήταν η τσατσά της υπόθεσης και αυτό το μούλικο σαν κουκουβάγια πρωταγωνιστεί στους εφιάλτες μου χρόνια τώρα, και άντε να κοιμηθείς με τη φάτσα αυτή στο νου. They λεγόταν η ταινία, του 1993. Φωτογραφία δε βάζω γιατί έτσι και την ξαναδώ τη μαλάκω δεν παίζει να κοιμηθώ μέσα στο 2012. Όχι απλά για να ξέρετε τι πάω και θυμάμαι τέτοιες ώρες.

Πολλά είπα, αλλά πάει καιρός που έχω να τα πω και μάλλον θα περάσει κι'αλλος καιρός πριν τα ξαναπω.

ΥΓ: Το σπίτι θα σας το κάνω ξενάγηση, τώρα που αρρώστησα και το μάζεψα κι'όλας... ποιος τη χάρη σας.
ΥΓ2: Πιστεύω ότι το Psycho είναι η αιτία που έχουμε συνδυάσει την μπανιέρα με το φόβο, ήτοι κλασομπανιέρας. Τα πόμολα δεν ξέρω ακόμα γιατί τα κλάνουμε όταν φοβόμαστε, ενώ οι μέντες μου είναι ένα μυστήριο. Εγώ πάντως όταν φοβάμαι, προσωπική μου άποψη πάντα, δεν έχω χρόνο να κλάνω τα πόμολα που βρίσκονται στο δρόμο μου γιατί απλά κοιτάω να τα χρησιμοποιήσω για να ανοίξω την πόρτα και να πάρω δρόμο από κει μέσα.