Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Την κάλτσα μου μέσα!

Η Νάσια είναι νέα μπλόγκερ, μόλις βγήκε από το φούρνο σας λέω, και πρέπει να την καλωσορίσουμε στο κλουβί με τους τρελούς που για ξεκάρφωμα λέμε μπλογκόσφαιρα:
η κολλητή μου είναι η καλυτερη οδοντίατρος της περιοχής και μη σου πω και περιχώρων!εχει ειδικό σύστημα για τους αναγουλιάζοντες...αν σε φέρει η μοίρα απο εδω πέρνα να σε περιποιηθεί ''καταλλήλως''!!!!!!!!!!!
Το ότι έχεις κολλητή οδοντίατρο με προεγκατεστημένο αναισθητικό/αντιαναγουλιαστικό και με ενδιαφέρει να κρατήσω επαφή για το μέλλον? Όχι δεν έχει καμία σχέση θέλω να με πιστέψεις!!!

Σήμερα Νάσια δεν έχω να πω πολλά. Σκόπευα να γράψω τη συνέχεια των μαρτυρίων που τραβάω με τα κωλοδόντια μου, που έτσι και είχα τανάλια πρόχειρη θα τα είχα βγάλει να αεριστούν, αλλά άστο, άστο να πάει στο διάολο, τα λέω αύριο. Σήμερα προέκυψε νέο θέμα.

Περπατούσα που λες το πρωί από την εξώπορτα προς το αμάξι, ντυμένος σαν κρεμμύδι με μπλούζες μπλουζάκια μπουφάν κασκόλ (σκούφο δε φοράω γιατί μου χαλάει το μαλλί και από υποψία μπούκλας το κάνει βεβαιότητα ζούγκλας) και πήγαινα σαν το χεσμένο κουτάβι που περπατάει πάνω στα σκατά του για να μην πέσει μέσα! Μόνο που αντί για σκατά δικά μου είχε σκατά αγγέλων κάτω (το έχω ξανα πει αυτό και είναι κλεμένο) δηλαδή χιόνι! Το οποίο χιόνι είναι αναποφάσιστο το ρημάδι, μια πάει να λιώσει, μια παγώνει, μια πάει να λιώσει, μια παγώνει - με αποτέλεσμα να έχει γίνει όλο το κονέχτικατ παγοδρόμιο. Πάλι!

Εκεί που περπατούσα λοιπόν Νάσια, σκεφτόμουν. Ααααα ρε ζωή που με πέταξες. Εκεί που λυσσούσα σαν το πλυντήριο να δω λίγο χιόνι, μου το έφερες κατακέφαλα και δεν ξέρω τι να το κάνω. Κάτι πρέπει να γίνει να βγω απο δω μέσα δεν είναι κατάσταση αυτή. Δε με λες και Σταχτοπουτο να έρθει καμια βασιλοπούλα με το αθλητικό που να μου κάνει, κι ας μην πήγα εγώ χτες σε κανέναν χορό, και να με βγάλει από τη μιζέρια μου!

Κάπου σε αυτή τη φάση οι σκέψεις μου χάσανε τη συνήθη τους αρμονία και αυτό το άλλο που δεν το θυμάμαι πως το λένε αλλά θα το ξεκαθαριστικότητα (δηλαδή είναι ξεκάθαρες), και δεν ξέρω καν τι σκεφτόμουν. Απλά κοιτούσα κάτω για να μην φάω καμια τούμπα και σπάσω τον κώλο μου. Ποια θα με πάρει μετά με σπασμένο κώλο??? Όχι βασιλοπούλα, ούτε η γυναίκα αντιπρόσωπος δεν θα με παίρνει!

Και τι βλέπω κάτω? Αυτό:


Κατάλαβες? Εγώ ζητάω από το σύμπαν να μου στείλει τη βασιλοπούλα - δηλαδή μια αμερικάνα υπήκοο 65% μαύρη 35% άσπρη μοναχοκόρη με προίκα - να έρθει με το άσπρο της... διθέσιο, να μου δώσει τα κλειδιά και να πάμε να βγάλω πράσινη κάρτα, και τι μου στέλνει?? Μια κάλτσα!! 

ΜΙΑ ΚΑΛΤΣΑ!!!!

Και δεν είναι καν καινούρια, δικιά μου είναι. Μου έπεσε χτες το βράδυ. 200 κιλά ρούχα έπλυνα, λογικό είναι που και που να μου πέφτουν μερικά σαν του κοντορεβυθούλη. 

Μα κάλτσα?? Σαν να μου λέει, πάρε την καλτσούλα μαλάκα και καλή επιτυχία στη... σόλο καριέρα! Τώρα καταλαβαίνω γιατί στο ΟΥΚ αν λάβεις από του μη έχοντος η κάλτσα ήταν βρισιά... Είναι όλοι κάλτσες!

Δεν ξεκίνησε καλά η εβδομάδα, την κάλτσα μου μέσα. Αλλά βέβαια, πως να ξεκινήσει καλά όταν σου στέλνει το αφεντικό σου email Σάββατο βράδυ 11 η ώρα, ενώ είσαι έξω, να σου πει ότι τη Δευτέρα πρέπει να κάνουμε μίτινγκ για να κανονίσουμε τις γουρούνες! Τότε της θυμήθηκε! Μου χάλασε ΚΑΙ την έξοδο ΚΑΙ την εβδομάδα ΚΑΙ το μελλον μου!

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Πλακόστρωτο ουααααα χχχχχφφτουυυυ

Σαν τρανός επιστήμον που είμαι, βλάκας είσαι και φαίνεσαι, με εξιτάρουν οι επιστημονικές προτάσεις και ιδέες σαν αυτή της Singularity:
Για πρακτική προτείνω να πας στον Νότιο Πόλο και να μελετήσεις την απορροφητικότητα των υπόθετων από τους πιγκουίνους.
Γι'αυτό Singularity σήμερα θα κάνουμε πείραμα ΑΠΕΥΘΥΝΣΗΣ. Εγώ θα σου τη βάλω κι εσύ θα μου περιγράψεις μετά την εμπειρία σου, μπας και βγάλουμε κανα δημοσιεύσιμο συμπέρασμα ρε παιδί μου. Έτοιμη?

Χτες που λες Singularity, πήγα σε ένα μέρος που είχα να πάω χρόοοοονια! Είχα να πάω χρόνια σε τέτοιο μέρος γιατί είναι ένα από τα λίγα πράγματα που με κάνουν να κλάνω πόμολα με γεύση μέντα. Αυτοί που δουλεύουν εκεί μέσα σπάνε πέτρες. Μα είναι να μην τους φοβάσαι?! Να σου έρχεται το τέρας που κάνει και θόρυβο να σπάει πέτρες!


Ελίζω να κατάλαβες σε τι αναφέρομαι, ε. Στον οδοντίατρο βέβαια! Ε ναι λοιπόν, φοβάμαι τους οδοντίατρους. Είναι όλοι σαδιστές και κακοί άνθρωποι που χαίρονται να μου βάζουν πράγματα στο στόμα προκαλώντας μου κύματα αναγούλας και αηδίας. Δεν στο έχω πει ξανα, αλλά στο λέω να το ξέρεις: ο Αμερικλάνος αναγουλιάζει με το τίποτα. Αυτά τα ξυλάκια που βάζουν οι γιατροί στο στόμα ήταν ο μπαμπούλας για μένα, ειδικά στα 5 μου που κάτι με τις αμυγδαλές είχα πάθει.


Αλλά δεν αναγουλιάζω μόνο όταν μπαίνουν πράγματα στο στόμα μου, ή όταν μυρίζω σκατά/πατσά/κινέζους/φαγητο-της-νεφέλως, όοοοχι, αναγουλιάζω και με την ιδέα! Στο μάθημα της ανατομίας για να καταλάβεις, όποτε μας δείχνανε τα μέσα του λαιμού με έπιανε γαργαλητο στο λαιμό, τον οποίο προστάτευα με χέρια κασκόλ βιβλία ό,τι υπήρχε πρόχειρο γελώντας νευρικά ενώ κατευθυνόμουν προς την έξοδο. Α σιχτίρι τα γράφω και γαργαλιέμαι στο λαιμό πάλι. Γενικά δεν έχω θέμα με αίματα και όργανα κλπ, βλέπω εγχείρηση ανοιχτης καρδιάς και τρώω ταυτόχρονα που λέει ο λόγος (γιος πρώην κρεοπώλη γαρ). Αρκεί να μην έχει να κάνει με ανθρώπινο λαιμό και καρωτίδα! Το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι ε? Το μήλο του Αδάμ! Δεν το συνεχίζω γιατί νιώθω το χρώμα μου να ανοίγει.

Όταν είχα πρωτοέρθει εδώ χάμω, έμενα όπως ξέρεις με κάτι Ινδούς. Ε, κάθε πρωί και βράδυ όταν καθάριζα τη γλώσσα μου, έκανα και το κλασικό ΟΥΑΑΑΑ ΟΥΑΑΑΑ ΦΤΟΥΥΥΥΥ ΟΥΑΑΑΑ, γιατί δεν είναι λίγο πράμα να μπαίνει αυτό το ματσούκι μέσα! Τις πρώτες μέρες οι Ινδοί τα παίξανε γιατί νομίζανε ότι πάσχω από νευρική ανορεξία και πάω στην τουαλέτα να ξεράσω τα πεντανόστιμα φαγητά που μαγείρευα! Τι ζώα Θεέ μου. Καλά, την μπάκα δεν τη βλέπανε? Τέσπα τους εξήγησα ότι όχι δεν πάσχω από νευρική ανορεξία, απλά αναγουλιάζω όταν πλένω τα δόντια μου. Επίσης αναγούλιαζα και στην ιδέα ότι μοιράζομαι το μπάνιο με τον βρωμιάρη αλλά αυτό δεν το ανέφερα.

Και τι θυμήθηκα τώρα! Παρ'όλο που αυτός ο ΜΑΛΑΚΑΣ ο Ινδός το ήξερε ότι αναγουλιάζω και με άκουγε κάθε μέρα να σείωνται τα μέσα μου, ξέρεις τι έκανε?? Ξέρεις τι έκανε το γαμ(*^# μου#$#&^(πανο?? Πετούσε τις ΜΥΞΕΣ του πάνω στο νιπτήρα!!! Ναι, ναι, έκανε ΧΜΦΦΦ ΧΜΦΦΦ και τις εξφεντόνιζε! Μια φορά πέταξε μία τεράστια πάνω στην ΞΥΡΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΜΗΧΑΝΗ γαμΟ*&# το (&*^#$(#% που τον πέταγε. Α στο διάολο τα θυμάμαι και αναγουλιάζω. Με κοιτάει και η Κινέζα. Το τι εμετό έκανα τότε με την ξυρηστική δε λέγεται. Επίσης ανάμεσα στα αναφιλητά και τα ΟΥΑΑΑΑ ΦΤΟΥΥΥ έβριζα όσο πιο δυνατά μπορούσα και νομίζω το έπιασε το μήνυμα γιατί δεν το ξανακανε. Όχι ότι είχε καμία σημασία πλέον βέβαια, γιατί ήμουν μία βδομάδα πριν τη μετακόμηση.


Τι ήθελα να πω μωρέ και κατέληξα να μιλάω για τον κερατά πάλι? Α, ναι. Πήγα χτες στην οδοντίατρο μετά από 5 χρόνια! Όπως καταλαβαίνεις, η γυναίκα έπαθε φρίκη και έβγαλε τόση πέτρα που μπορούσε άνετα να πλακοστρώσει όλο το κονέχτικατ! Αλλά με πέθανε. Πόοοονος?? Καλά ο πόνος πάει στο διάολο δεν με πειραζε τόσο πολύ. Το άσχημο ήταν όταν έχωνε το ματσούκι μέσα μέσα και αναγούλιαζα, οπότε και κόντευε να μου απολεπίσει τη γλώσσα σαν ψάρι. Αφού είδε και απόειδε η γυναίκα, φώναζε μια βοηθό να της κρατάει το ρουφηχτήρι γιατί λέει η γλώσσα μου δεν την άφηνε να κάνει τη δουλειά της.

Εμ τι ήθελες μαντάμ? Ένστικτα είναι αυτά. Άμα εσένα η γλώσσα σου καλοδέχεται μαρκούτσα να μπαίνουν όλα μέσα, ΟΚ πάσο, δώσε μου το τηλεφωνάκι σου και όλα καλά. Ευγενέστατη πάντως η γυναίκα. Έπαθε μια ταραχή με τα φρύδια μου, τα οποία είναι παχια, ξέρεις, και όλο τα παίνευε. Και τί ωραία φρύδια που έχεις?? Πλούσια, καλοσχηματισμένα, φυσικά, μαύρα μαύρα! Και τα μαλλιά σου! Πυκνά, σκούρα, με μια υποψία μπούκλας, τέλεια! Λοιπόν αν δεν ήταν 100 χρονών και αν δεν ήξερα ότι αυτές τις μαλακίες τις έλεγε για να με κάνει να ξεχαστώ, θα πίστευα ότι μου την πέφτει.

Το χειρότερο βέβαια ήρθε μετά! Πρέπει λέει να μου πάρουνε 18, ΔΕΚΑΟΧΤΩ ακτινογραφίες τα δόντια μου! Και δώστου ΜΙΑ ΜΙΑ να μου χώνουν όχι απλώς μαρκούτσο αλλά ολόκληρη κατασκευή μέσα, να αναγουλιάζω να τρέχουν τα σάλια και να μου λέει η μαλάκω να μην κουνιέμαι! Έλα εσύ μωρή να αναγουλιάζεις χωρίς να κουνιέσαι άμα μπορεις! Α στο διάλο!!! ΔΕΚΑΟΧΤΩ, το καταλαβαίνεις?? Πρέπει λέει να ξαναπάω το Μάιο και μου είπε ότι προκειμένου να μην περάσω τα ίδια, πρέπει να κάνω γαργάρες με ένα φάρμακο και να κάνω νήμα όπως μου έδειξε σε όλα τα δόντια. Όπως καταλαβαίνεις, θα το λιώσω το νήμα και τις γαργάρες!


Γαμώτο, αναγουλιάζω και με τις γαργάρες!!!!

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Εμπρός πίσω

Όχι, δεν είμαι ο Πόπωτας, απλά είπα να ανοίξω ανάλαφρα γιατί σε λίγο θα βαρύνει το κλίμα. Άσε που έφαγα του σκασμού για μεσημέρι αλλά ήταν ελαφρύ κινέζικο και τώρα με έπιασε το μετα-γευμάτιο (μετα-γευματινό? διάλεξε και πάρε) γουρ γουρ γουρ στην κοιλιά μου και είμαι έτοιμος να ΦΑΩ. ΦΑΩ. ΦΑΑΑΑΩΩΩΩΩΩ.

Εμπρός πίσω λοιπόν το θέμα μας για σήμερα. Ωστόσο! Εμπρός πίσω μη οπισθοδρομικά. Δεν είμαι καθόλου οπισθοδρομικός, είμαι πολλά άλλα αλλά όχι οπισθοδρομικός. Είμαι τρέντι μπέιμπε.

Αααααα ρε ψωριάρη, αυτά τα τρέντι σε φάγανε. Ποιο είναι το πιο απλό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας φαρμακοποιός στην Ελλάδα? Να ανοίξει φαρμακείο βέβαια! Αν δεν έχει το κεφάλαιο μπορεί να δουλέψει σε φαρμακαποθήκη με συμπαθητικό μισθό και ελάχιστη ευθύνη. Δεν μου άρεσε αυτή η προοπτική. Τι θα έκανα όλη μέρα πίσω από τον πάγκο μωρέ? Με φαντάζεσαι τώρα εμένα να κάθομαι μέσα στο φαρμακείο να εξυπηρετώ γέρους και γριούλες? Μα πρώτα πρώτα, ποιος θα με εμπιστευότανε? Αφού είμαι σούργελο το άτομο! Άσε το άλλο. Στα φαρμακεία και γενικά σε επιχειρήσεις δεν είθισται να αλλάζεις θέση στα έπιπλα κάθε βδομάδα και θα παθαίνανε τα νεύρα μου απο την ακινησία!

Οπότε πάει αυτό. 'Ηθελα σώνει και ντε να πάω στην έρευνα. Την είχα δει Ο ερευνητής που το ελληνικό σύστημα δεν τον άφηνε να ξεδιπλώσει τα φτερά του. Πράγμα το οποίο ισχύει και σκασμός. Αντί λοιπόν να πάρω την εύκολη οδό (υπάρχει μία άλλη φράση που λένε αλλά δεν τη θυμάμαι) πήγα για μάστερ. Δεν έμεινα ικανοποιημένος και αποφάσισα να μην πάρω ούτε τη δεύτερη πιο εύκολη οδο (δηλαδή να κάτσω στην Ελλάδα και να μπω καθηγητής στο Πανεπιστήμιο μετά από 10 χρόνια με τρεις κι εξήντα) και αποφάσισα να πάω έξω.

Ναι, αλλά έξω που? Που μάνα μου? Την τρίτη πιο εύκολη οδο, δηλαδή την Ευρώπη, την πήδηξα τελείως και ήρθα στις Αμερικές. Τρομάρα μου. Το μετάνιωσες Αμερικλανάκι? Ναι ρε το μετάνιωσα, ά σιχτίρι! Στην Ευρώπη το διαδκτορικό είναι τρία χρόνια χωρίς μαθήματα ενώ εδώ είναι πέντε με έξι χρόνια με του κόσμου τα μαθήματα. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό? Ότι τώρα, ΤΩΡΑ, θα ήμουν μισό χρονό μακριά από την αποφοίτηση, ενώ εδώ είμαι στην καλύτερη στα μισά. Ακριβώς στα μισά. Στην καλύτερη.

Τέλος πάντων, όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Αν δεν ερχόμουν θα μου είχε μείνει άχτι η Αμερική που τη σκεφτόμουν από μικρός. Εντάξει η ζωή είναι πολύ καλή, ίσως καλύτερη και από της Αγγλίας για παράδειγμα, αλλά δεν μου κολλάει. Γνώρισα πολύ γαμάτα άτομα και έκανα πράγματα που δεν θα έκανα αλλιώς. Αλλά ΟΚ, φτάνει, μέχρι εκεί!

Η Αμερική δεν θέλει πλέον μετανάστες. Δεν είμαστε ευπρόσδεκτοι να δουλέψουμε εδώ. Το καταλαβαίνω ένας Κινέζος ή ένας Ινδός να θέλουν να έρθουν εδώ γιατί στις χώρες τους η κατάσταση είναι χειρότερη και στην Ευρώπη τους παίρνουν πολύ δύσκολα. Αλλά εγώ? Εγώ? Που τα είχα στο πιάτο? Αγγλία θες? Είχε! Γερμανία? Είχε! Ολλανδία? Είχε! Παντού είχε θέση για να πάω αλλά όοοοοχι εκεί εγώ λύσσα κακιά να πάω Αμερική. Φάτα τώρα μαλάκα.

Τώρα ήρθε η ώρα να δαλέξω πρακτική σε εταιρεία. Αποφάσισα να το παλέψω να πάω στην Ευρώπη τουλάχιστον για 3 μήνες ρε παιδί μου, να δω πως είναι εκεί οι συνθήκες εργασίας. Θέλω να δουλέψω στον Οργανισμό Φαρμάκων, αλλά εκεί είναι δύσκολα. Έχω όμως μερικές επαφές με άτομα σε εταιρείες στην Αγγλία την Ιρλανδία την Σκωτία και τη Γερμανία.

Τώρα, δεδομένου ότι θα φάω αγγούρι για το διαδκτορικό, η "εύκολη" οδός θα ήταν να κάτσω στ'αυγά μου εδώ πέρα και τελείωσε. Εκατοντάδες οι φαρμακευτικές στην Αμερική, φεύγεις απ'τη μία πας στην άλλη ένα πράμα. Δεν θα πάρω και πάλι όμως την εύκολη οδό, θα είμαι ο πόντιος που πήγε και έκανε διδακτορικό διπλάσιας διάρκειας για να βρει δουλειά που θα έβρισκε και με τα μισά χρόνια. Αλλά τουλάχιστον θα είναι Ευρώπη ρε παιδί μου. Θα είμαι κανονικός πολίτης, όχι μετανάστης που τον αντιμετωπίζουν σαν ζητιάνο. Εκτός και αν μας πετάξουν εκτός της ΕΕ στην οποία περίπτωση θα γίνει χαμός. Σκέψου λέει να πάω Ευρώπη και να μας πετάξουν στο καπάκι!

Όσο τα γράφω, τόσο πιο πολύ συμφωνώ με τον εαυτό μου. Συνήθως όταν γράφω ανάρτηση διαφωνώ με όσα λέω και τα αλλάζω, αλλά τώρα είναι όλα σωστά. Όλα! Είμαι και κούκλος. Όλα!

Θα κάνω μια συζήτηση με την καθηγήτρια, η οποία θα πάθει τέσσερα εγκεφαλικά και θα τρέχουμε πάλι. Το σκεφτόμουν να μεταφέρω και το διδακτορικό όπως είναι αλλά αυτό είναι αδύνατον. Γάμησέ τα.

Αυτός ο Ατλαντικός τα φταίει όλα! Χάθηκε να ήταν λίγο πιο μικρός???

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Φοβού τους ανίδεους και δώρα φέροντες

Τα έμαθες εσύ τα μαντάτα? Ο Μπλόγκερ έκανε επιτέλους και κάτι καλό, μπορούμε να απαντάμε στα σχόλια ξεχωριστά, όπως κάνει εδώ και κάτι αιώνες το worldpress. Μόνο και μόνο γι'αυτό, θα αρχίσω να απαντάω και πάλι στα σχόλια, μη σου πω ότι θα απαντήσω και σε μερικά παλιά! Ε μα μάνα μου, δεν το μπορούσα αυτό το εκνευριστικό, το αντιπαθητικό, το Κινέζικο το πράμα που έπρεπε να ανοίγεις ένα σχόλιο και πέρα δώθε πάνω κάτω να τα βλέπεις και να απαντάς. Α σιχτίρι δηλαδή, νισάφι πια είχα μπουχτήσει ο άνθρωπος. Να δεις που γι'αυτό το έβαλε το χαρακτηριστικό ο μπλόγκερ - παρεξηγήθηκε που του έκανα μποϊκοτάζ στα σχόλια χαχαχαχαχαχαχα.

Πάντως το ότι θα απαντάω σε σχόλια δεν αλλάζει το πως το βλέπω το πράμα. Δεν μου αρέσει το πάρε-δώσε που γίνεται, ούτε η απαίτηση για απάντηση. Κι'εγώ σχολιάζω (που και που) εδώ κι εκεί, αλλά δεν περιμένω σώνει και ντε απάντηση! Μάλιστα, τρία άτομα μου είπαν ότι εφόσον δεν θα απαντάω, θα με διαβάζουν χωρίς να σχολιάζουν. Δηλαδή, Ε-ΛΕ-Ο-Σ. Έπεσα από τα σύννεφα γιατί τους εχω και τους τρεις σε εκτίμηση, τρομάρα τους. Όχι μανίτσες μου, εσείς που το είπατε αυτό να μην μπαίνετε στον κόπο να σχολιάζετε. Αν σας λείπει η συζήτηση και το κους-κους, να γραφτείτε σε λέσχη ανάγνωσης, να πάρετε τηλέφωνο σε κανα μεσημεριανό, να βρείτε παρέες, να κάνετε κάτι τέλος πάντων. Δεν θα σας λύσω εγώ τα ψυχολογικά σας. Ευχαριστώ.

Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν να τα απενεργοποιήσω τελείως τα σχόλια, αλλά αυτό είναι εκνευριστικό. Να θες να πεις κάτι και να μην μπορείς! Δεν είμαι φασίστας, κατα βάθος, είμαι απλά πολύ-πολύ δύσκολος άνθρωπος.

Γι'αυτό θα μιλήσω σήμερα: για μια από τις δυσκολίες που επιβάλλω στους γύρω μου. Έχει να κάνει με τα δώρα.

Γενικά είμαι πάρα πολύ στριμμένος στο θέμα δώρο, τόσο στο να δώσω όσο στο να λάβω. Έχω και το άλλο το κουσούρι που δεν μπορώ να κρυψω αυτό που αισθάνομαι, και όταν ανοίγω δώρα φαίνεται ρε παιδί μου αν μου αρέσει ή (συνήθως) όχι. Γι'αυτό και όταν ανοίγω δώρα κάνω πως κάτι έπεσε παρα δίπλα, κάτι μου είπε κάποιος, κάτι έγινε τέλος πάντων ώστε να γυρίσω τη μούρη μου και να μη φανεί το 100% του σοκ και της αηδίας, αλλά μόνο το 40%.

Κοίτα να δεις τα κριτήριά μου για ένα καλό δώρο:
1. Να μην είναι άχρηστο. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι σώνει και ντε χρήσιμο, αλλά να μην είναι φτιαγμένο μόνο και μόνο για να πιάνει χώρο ρε αδερφέ. Ας έχει μια κάποια, αισθητική τουλάχιστον, χρήση. Να προσδίδει κάτι στο χώρο στη χειρότερη. Αλλιώς αν είναι να μαζεύει σκόνη έχω ωραιότατα τραπέζια που ξεσκονιζονται και πιο εύκολα!
2. Να έχει να κάνει με εμένα. Να είναι προσωπικό ρε παιδί μου. Εκτός και αν δεν με ξέρεις καθόλου, στην οποία περίπτωση δεν συντρέχει λόγος να μου πάρεις δώρο, έχω την απαίτηση αυτό που θα μου δώσεις να το έχεις διαλέξει βάσει κάτι που ξέρεις για μένα. Μ'αρέσουν πχ τα βιβλία, αλλά μόνο τα λογοτεχνικά και κυρίως φαντασίας. Έτσι και μου δώσεις ποίηση, ε φταίω εγώ να το κάνω στήριγμα για το τραπέζι του σαλονιού που γέρνει?
3. Να μην είναι κάτι που ξέρεις ότι σκοπεύω να αγοράσω. Δεν θέλω φιλανθρωπιές μάνα μου! Αν είσαι ΤΟΣΟ τεμπέλης που αντί να σκεφτείς κάτι κατάλληλο πας στα έτοιμα, δεν το θέλω το δώρο. Είναι λες και μου δίνεις λεφτά ρε παιδί μου, δεν το καταλαβαίνεις?
4. Δεν μου αρέσουν τα ρούχα σαν δώρο. Γιατί, πολύ απλά, στάνταρ δεν θα μου αρέσει και θα πρέπει να το αλλάξω και πραγματικά δεν έχω χειρότερο από ψώνια για ρούχα. Αν είναι να μου κάνεις δώρο ένα τριπ στα μαγαζιά, να το βράσω!
5. Αν η περίσταση είναι κάτι το ιδιαίτερο και όχι απλώς γενέθλια, είναι αποφοίτηση για παράδειγμα, θέλω το δώρο να είναι σχετικό. Ε όχι τώρα να μου παίρνεις δώρο που φεύγω για Αμερική και να μου δίνεις ένα επιτραπέζιο! Έλεος ρε παιδιά! Δεν είμαι τόσο περίεργος πια!
6. Και το χειρότερο. Το τρισχειρότερο. Το απόλυτο αίσχος, η αηδία η ίδια. Η ντροπή του ανθρώπινου γένους (όσον αφορά στα δώρα). Να αφήνεις πάνω την τιμή, ούτως ώστε να ανταλλάζουμε δώρα παρόμοιας αξίας. Γκρρρρρρρ. Ναι, ναι, μη σου φαίνεται περίεργο, το κάνουν οι Κινέζοι αυτό.
Κοίτα τώρα να δεις τι γίνεται. Είναι να πάρουμε δώρο στον Κινέζο που ξεκουμπίζεται αποφοιτεί. Σώνει και ντε να του πάρουμε σκληρό δίσκο παύλα ρούτερ γιατί έχει κόλλημα με την apple και γιατί σκοπεύει να το πάρει σε λίγες μέρες. Το τι φασαρίες προκάλεσα δε λέγεται, μα να του πάρουμε κάτι που είναι έτοιμος να πάρει?? Τέτοια τεμπελιά πια? Έκατσα και βρήκα μια καταπληκτική δερμάτινη τσάντα για το λάπτοπ, μιας και θα γίνει μπίζνες μαν μη χέσω, αλλά δεν τους άρεσε γιατί λέει δεν είναι σίγουρο ότι θα του αρέσει. Ε μα αυτό είναι το θέμα του δώρου ρε ζωντόβολα!!!

Κάτι παρόμοιο έγινε και με την καθηγήτρια, ήθελαν να της πάρουν πληκτρολόγιο και ποντίκι γιατί σκόπευε να πάρει αλλά τους έπεισα να της πάρουμε φωτιστικό. Ε παρά ποντίκι!!!

Μια φορά, πολύ παλιά, μια πολύ καλή μου φίλη (η οποία ευτυχώς δεν το ξέρει το μπλογκ) μου έδωσε ένα πράμα, τι ήταν αυτό τώρα, κάτι για τα ξηροκάρπια να τα βάζεις μέσα. Πάει με το ουίσκι λέει. Αφού το ήξερε ότι δεν πίνω! Το κατάλλαβε στη φάτσα μου ότι δεν μου άρεσε, άσε που στην αρχή το πέρασα για τασάκι, και μου έδωσε την κάρτα αλλαγης.

Έχω λάβει πολύ άκυρα δώρα, είμαι και λίγο δύσκολος, αλλά έχω λάβει και μερικά πολύ καλά. Δεν μου'ρχονται τώρα, αλλά το ξέρω, έχω λάβει. Το βραβείο του κουλοδιαγωνισμού για παράδειγμα ήταν καλό. Γενικά όμως είμαι ο φόβος και ο τρόμος στο θέμα δώρο, και κάτι έχουν πάρει τ'αφτιά μου για μυστικές συναντήσεις όπου συζητούσαν τι να μου πάρουν προκειμένου να μην τους το φέρο στο κεφάλι.

Και τώρα που ξέρετε τους κανονισμούς, σας δίνω το ελεύθερο να τους ακολουθήσετε και να μου στείλετε όσα δώρα θέλετε! Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, στείλτε ελεύθερα!

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Αμερικλανοφλουρι

Το λοιπόοοοοοοοον. Σύμφωνα με την κλήρωση 11340 του Super3, νικητής του Αμερικλανοφλουριού είναι το νούμερο 161. Έκατσα σαν τον πόντιο και μέτρησα από την αρχή τους αναγνώστες (μετά σκέφτηκα ότι μπορούσε να γίνει και πιο εύκολα με απλά μαθηματικά) και η νικήτρια είναι η.... είναι η....

Είναι η.......

Καρυάτιδα!

Συγχαρητήρια Καρυάτιδα, σε καλή μεριά το φλουρί, να ζήσετε να ευτυχίσετε, βίον ανθόσπαρτον και να το δείτε όπως το θέλετε. Θα σου έρθω τώρα τώρα που τα γράφω να σε ενημερώσω στο μπλόγκι σου. Επίσης θα χρειαστώ διεύθυνση και τα λοιπά για να σου στείλω το δώρο σου. Ελπίζω να ξέρεις αγγλικά!


Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Το παίζω πάλι

Άντε να το παίξω κι'εγώ λίγο, αφού με κάλεσε ο Ξενοφίλιος. Πριν το παίξω όμως, να πω ότι το ρημάδι το Super3 δεν έβγαλε αριθμό κάτω του 213 οπότε περιμένουμε για να δούμε ποιος κερδίζει το αμερικλανοφλουρι. Χεστήκαμαν!

Αγαπημένη στιγμή: Τότε που δεν σκέφτεσαι. Που δεν σε απασχολεί ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον, αλλά απλά παρατηρείς το παρόν. Νομίζω κάπου το Σεπτέμβρη έγινε αυτό. Oooooμμμμμμμμμμ.

Αγαπημένο Φαγητό: Γίγαντες με ταραμοσαλάτα και ρέγγα. Για επιδόρπιο κανταΐφι. Και μια πίτα σουβλάκι χοιρινό χωρίς κρεμμύδι για το δρόμο!

Αγαπημένο Άρωμα: Τζατζίκι.

Αγαπημένο γλυκό: Boston Cream

Αγαπημένο ποτό: Το αλκοόλ είναι για να γυαλίζουμε τα ασημικά, δεν είναι για να το πίνουμε λέμεεε. Κόκα κόλα.

Αγαπημένο βιβλίο: Η επταλογία του Χάρι Πότερ. Και να πεθάνουν οι oχτροί μας! Α, κάτσε, για το 2011 μιλάμε μόνο? Φέτος τα καλύτερα βιβλία που διάβασα ήταν της σειράς A Sοng of Ice and Fire.

Αγαπημένη Έξοδος: Θέατρο. Είναι που πάω μια φορά το χρόνο, γι'αυτο. Δεν θυμάμαι πως το λέγανε το έργο αλλά δεν έχει και σημασία.

Αγαπημένο Τραγούδι: Δεν έχω αγαπημένο, αλλά αυτό τον καιρό ακούω κάτι τέτοια.

Αγαπημένη σειρά: Game of Thrones.

Αγαπημένη διαδρομή: Φαΐ και καλή παρέα να'χει και πάω όπου θες. Τον Ιούνιο πήγα κάμπινγκ με βροχές αράχνες και λίγη διάρροια και πέρασα τέλεια.

Άντε και του χρόνου σπίτια μας.

Θα καλέσω τους εξής να παίξουνε, όχι γιατί το θέλω αλλά γιατί με εκνευρίζει το "ας παίξει όποιος θέλει". Λες και περιμένουμε την άδειά σας!!

Σαλιάγκι, Πλυντηριο, Celsus, Pompeia, Στάλιν, Μαρούλω, Πρόεδρος. Κανονίστε, θα τσεκάρω σε λίγες μέρες να δω αν το παίξατε!!

ΥΓ: Ρε σεις! Μιλάτε ρε! Το Super3 κληρώνει μπόλικες φορές την ημέρα! Πφ, άχρηστοι. Τεσπα, ο πρώτος αριθμός κάτω του 213 μετά τη δημοσίευση της ανάρτησης βγήκε χτες, και τον νικητή θα τον ανακοινώσω αύριο. Αναμείνατε στις οθόνες σας (σε απόσταση τουλάχιστον 20 εκατοστά).

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Ψηφιακη Βασιλόπιτα

Κι'έλεγα πότε θα'ρθει, πότε θα'ρθει, θα'ρθει δεν θα'ρθει, μ'έτρωγε - μ'έτρωγε πολύ. Αλλά τελικά ήρθε ο Νυχτερινή Πένα άλφα κάππα άλφα Γουίλιαμ, και φυσικά με το καλημέρα σας μου πέταξε άγνωστη λέξη:
Να συνηθίσεις με τις λίστες μπας και οργανωθείς! Αλλά επειδή τώρα σε ξέρω κάμποσο, αν είναι να κάνεις κάτι θα το κάνεις και χωρίς λίστα αλλιώς όσες και να κάνεις μπααα... Άρα η εν λόγω λίστα θα πάει στις καλένδες.
Δεν τις ξέρω τις καλένδες μάνα μου και είμαι σίγουρος ότι ούτε αυτές ξέρουν τον Αμερικλάνο αλλά ξέρουν στάνταρ την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ γιατί όλοι εκεί τις πετάνε, τους έχω καταλάβει. Πάρε κι'εσύ μία τώρα και πέτα την όπου θέλεις, βάλ'την όπου θέλεις, ξέρεις εσύ.

Πόσες "εντολές" μου έθεσα για το 2012? 10. Πόσες μέρες έχουμε 2012? 10. Πόσες "εντολές" καταπάτησα? Όσες ήταν ανθρωπίνως δυνατό. Α, όλα κι'όλα, μπράβο μου. Και το facebook έλιωσα, και το youtube έλιωσα, και τα μπλογκς έλιωσα, γενικά όλα τα έλιωσα και τα έκανα ταραμοσαλάτα.

Αφού στο είχα πει ρε, δεν στο είχα πει? Δεν λειτουργώ με λίστες. Μου φαίνεται πρέπει να κάνω λίστα που να λέει πράγματα του τύπου "κάτσε όλη μέρα στο facebook". "Ξεσκίσου στις βόλτες". "Μη τυχόν και δουλέψεις καθόλου φέτος" και τέτοια. Αλλά δεν το κάνω γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα δουλέψει και δεν θα'θελα. Είμαι και μουλωχτός, κατάλαβες?

Μία εντολή μόνο κράτησα, το να μην ανοίγω ίντερνετ μετά τις 11 το βράδυ. Αφού με παίρνει ο ύπνος από τις 10, πως να ανοίξω ίντερνετ στις 11. Αλλά μην ανησυχείς, όπου να'σαι θα περάσει το τζετ το λάγκ και θα επανέλθω στους φυσιολογικούς ρυθμούς μου. Θα κοιμάμαι δηλαδή στις 4, θα ξυπνάω στις 10 και θα σηκώνομαι στις 12.

Τι ήθελα να πω μωρέ και το ξέχασα? Α ναι, η Βασιλόπιτα. Σου τρέχουν τα σάλια τώρα εσένα, είμαι σίγουρος. Μην κάνεις όρεξη, δεν είναι βρώσιμη η Βασιλόπιτα που θα σας σερβίρω. Θα είναι ψηφιακή και θα είναι με νουμεράκια. Κοίτα να δεις τι θα κάνουμε.

Βλέπω ότι το μπλογκ έφτασε αισίως τους 211 αναγνώστες. Να τους χιλιάσει, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Ένας από αυτούς θα κερδίσει το φλουρί! Πως θα κερδίσει το φλουρί? Με τον σημερινό (10 Γενάρη λέμε) αριθμό του Super3 βέβαια. Αν η κλήρωση του ΟΠΑΠ βγάλει νούμερο μικρότερο του 212, θα μετρήσω σαν τον μαλάκα να δω ποιος είναι ο τυχερός. Αν βγει νούμερο μεγαλύτερο του 211, θα περιμένουμε τη αυριανή κλήρωση. Ε του πούστη, κάποια από αυτές τις μέρες θα το πετύχουμε! Άντε και καλή σας επιτυχία. Το 000 θα το βάλουμε για το Θεό, χέσε με δε με νοιάζει αν πιστεύεις ή όχι. Ελπίζω μόνο να μην το πετύχει κανένας άσχετος που μπήκε πρόπερσι για μισο δευτερόλεπτο, γράφτηκε και εξαφανίστηκε! Βασικά εγώ θέλω να το πετύχω αλλά σε αυτό το κοπή το πίτα συμμετέχουν μόνο αναγνώσται του Αμερικλάνου αλλά εγώ δεν με διαβάζω, οπότε...

Εμένα φέτος δεν μου έτυχε κανένα φλουρι. #&^$(#%##)*&^%#.

Αυτή είναι η Βασιλόπιτα που έφτιαξα στο σπίτι μας, η οποία βγήκε ωμή. Γι'αυτό έβαλα τον Άη Βασίλη να τον πατάει το τρένο, γιατί είχαμε ατύχημα κατα την παρασκευή. Ήθελα να βάλω και λίγη μαρμελάδα φράουλα για εφέ αίμα αλλά δεν με άφησε η μάνα μου - είναι λέει γρουσουζιά. Λες και ο Άη Βασίλης τ'ανάσκελα με τη γλώσα έξω και το τρένο στο κούτελο είναι το ποδαράκι του λαγού!

Πάντως και ψιλοωμή που ήταν μια χαρά με βόλεψε σαν μεταμεσονύκτιο σνακ. Κάτι γλυκό βρε αδερφέ ανάμεσα στα φαγητά. Σιγά, το τσιρλιό με είχε πάει από την προηγούμενη με όλα αυτά που έφαγα, λίγο ωμό κεκάκι θα με πείραζε...?

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Οι 10 εντολές για το 2012

Η Ρία ήταν η πρώτη που σχολίασε για το 2012 και μάλιστα ενθουσιάστηκε κι'όλας, ενώ έδωσε και εύστοχες ευχές:
ουάου!
είμαι η πρώτη που σχολιάζω για το 2012!
καλή χρονιά φαρμακοτριφτάκο, με υγεία, με πλήρη κατανόηση της εντροπίας, με αγάπη και λιγότερους κινέζους!
Οπότε Ρία, ας θεωρήσουμε ότι στα γραφεία του Αμερικλάνος Α.Ε. έγινε το κοπή το πίτα και σου έλαχε το φλουρί. Εννοείται ότι μέσα το φλουρί δεν είχε νόμισμα, γιατί το νόμισμα κοστίζει και λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά την πρώτη του έτους ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Έτσι που λες, δεν μου αρέσουν οι λίστες. Δεν τις μπορώ καθόλου, με αγχώνουν και μου δημιουργούν τύψεις. Δεν μπορώ ρε παιδί μου να ξέρω ότι κάπου υπάρχει ένα κομμάτι χαρτί, ή έστω ένα μάτσο μπάιτς, που να λέει πάνω τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνω. Όσες φορές προσπάθησα να κάνω λίστα, είτε για μία μέρα είτε για μια βδομάδα είτε για ένα εξάμηνο, κατέληξα πάντα στο ίδιο σημείο: την μουτζούρωσα, την έσκισα, την έριξα στην τουαλέτα και τράβηξα καζανάκι! Δεν γίνεται ρε παιδί μου σου λέω να έχω στο νου μου ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, φρικάρω, πως το λένε.

Μπαααααααα.

Φέτος όμως, λέω να το προσπαθήσω. Δεν θα θέσω στόχους για το 2012, εννοείται, απλά θα μου θέσω κάποιες... πρακτικές που έτσι και τις κάνω, θα με χέσω. Θέσω - χέσω, το'πιασες?

Παραμονή Πρωτοχρονιάς λοιπόν, έφαγα τον σκασμό (κλασικά πράγματα). Μέσα στον σκασμό ήταν ταραμοσαλάτα, λίγα φασόλια, δυο είδη κρεάτων, μια πίτα, ό,τι γλυκό κυκλοφορούσε στο σπίτι και τα περίχωρα, ό,τι γλυκό είδα σε καφετέρια, καφέδες, και δεν θυμάμαι τι άλλο. Α ναι, έφαγα και λίγο μίγμα βασιλόπιτας. Ε όπως καταλαβαίνεις και είναι φυσικό αλλά και επόμενο, ο νέος χρόνος με βρήκε πάνω στη λεκάνη της τουαλέτας σε σχήμα κεραυνού. Τι να σου κάνει και αυτό το πεπτικό, ό,τι μπόρεσε το απορρόφησε... τα άλλα έπρεπε κάπου να πάνε.


Εκεί που καθόμουν και περίμενα το νέο έτος να μου μπει από στιγμή σε στιγμή, ενώ τα αποφάγια να βγαίνουν δέκα ανα στιγμή, μου ήρθε η φλασιά για τη λίστα του νέου χρόνου. Κάτσε αναπαυτικά και διάβασε τι μαλακίες ΔΕΝ θα κάνω φέτος:

Τέρμα το Facebook στο εργαστήριο. Όχι κύριε, που αντί να βασανίζεις αρούρια κάθεσαι και κάνεις like σε ότι ποστ βρεθεί μπροστά σου.

Τέρμα το μπλογκινγκ στο εργαστήριο. Αντί να μαθαίνεις τι εστί εντροπία, μαθαίνεις τι έκανε ο τάδε και ο δείνα.

Τέρμα το youtube στο εργαστήριο. Δεν με νοιάζει αν ανέβασε νέο βίντεο ο RWJ και θες να το δεις, να περιμένεις την προκαθορισμένη ώρα για να το δεις.

Το ίντερνετ κλείνει στις 11 το βράδυ. Ειδικά όταν έχω δουλειά και χρειάζομαι ίντερνετ. Τότε κλείνει από τις 10.

Τέρμα ο δεύτερος καφές/δικαιολογία για βόλτα και κρουασάν το μεσημέρι. Αν θες να παρεις λίγο αέρα, να βγεις έξω. Αν θες να γουρουνιάσεις, να φας χωρίς καφέ.

Τέρμα το άνοιγμα του άιφον το πρωί πριν σηκωθείς από το κρεβάτι. Δεν θα σε έχω να παίζεις angry birds μέχρι τις 11 πάλι!

ΔΕΝ θα στείλεις τους φόρους σου τελευταία στιγμη. Αφού το ξέρεις ότι πάντα μπάχαλο τα κάνεις και τρέχεις και δε φτάνεις.

Τέρμα το εργαστήριο τις Κυριακές. Να ζοριστείς τις καθημερινές κύριε, τις Κυριακές θέλω να ξεκουράζομαι. Κατα προτίμηση εκτός κονέχτικατ.

ΔΕΝ θα αφήνεις τα ρούχα να τελειώσουν και να πηγαίνεις στο πλύσιμο χωρίς σώβρακο. Δεν βολεύει καθόλου, δεν το καταλαβαίνεις?

ΔΕΝ θα αλλάζεις θέση στα έπιπλα κάθε 15 μέρες. Τα ζάλισες πια, άσε που μερικές φορές ξεχνιέμαι το βράδυ και κουτουλάω δώθε κείθε.

Και που'σαι, μιας και ξεκινήσαμε, κάνε και λίγη δίαιτα! Ανέβα και λίγο πάνω στο ρημάδι το ποδήλατο, 400 δολάρια διακοσμητικά στο σαλόνι.

Ρία, ρώτα με σε παρακαλώ σε κανα μήνα αν ακολούθησα κανέναν κανόνα! Ρώτα ρε παιδί μου εσύ και βλέπουμε.