Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Γέρος από τις Ασίες

Έχουν περάσει δύο χρόνια. Δύο χρόνια ακριβώς, Dr. Απαράδεκτε, δύο χρόνια σου λέγω.

Τι? Τι έχω να κάνω δύο χρόνια? Μπάνιο! Μα τι ερωτήσεις, κάτσε και θα σου πω.

Έχω να αρρωστήσω δύο χρόνια. Ναι. Είμαι σαν αυτούς τους γέρους από τις Ασίες που ζουν μέχρι τα 135 και λένε έχουν να πάνε νοσοκομείο από τα 12.

Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πως έγινε, τι μεταλλαγμένα έφαγα και δεν έχω αρρωστήσει. Πριν είχα τουλάχιστον δύο ή και τρεις έτσι γερές δόσεις γρίπης, έπαιρνα και τις άδειές μου και τα ρεπά μου, μια χαρά.

Από τότε που πάτησα το ξερό μου εδώ χάμω, τίποτα. Τζίφος. Τέρας υγείας ο Αμερικλάνος. Όλοι γύρω του να αρρωσταίνουν ο ένας μετά τον άλλο σαν τα ντόμινα και αυτός εκεί. Αγέρωχος. Ούτε μισό ml μύξας δεν έχει στάξει από τη μύτη του. Ούτε η ηχώ ενός βήχα δεν έχει ακουστεί στο μαχαλά του.

Γιατί στα λέω αυτά θα μου πεις τώρα. Dr. Απαράδεκτε.

Γιατί σήμερα τρέχει ολίγον τι (τι τρέχει δηλαδή, βάδην και πολύ λέω) η μύτη μου! Και αισθάνομαι και λίγο κουρασμένος ενώ δεν θα'πρεπε. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτο? Το νιώθεις? Το πιάνεις?

Αρρωσταίνω!

Πέντε μέρες άδεια σας έρχομαιιιιιιιιιι!!!

Φτύσε με να μη με ματιάσεις και φύγει ο ιός, ε.

Καλά έτσι και δεν μου κάτσει θα γίνω Τούρκος θα σου κάνω μήνυση κύριε!!!! Ακούς??

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Τελικά τον πέρασε το δρόμο η κότα?

Δεν ξέρω. Ειλικρινά, δεν ξέρω, Γαμάει και Δέρνει. Που θα με πεις και θεοπάλαβο, τρομάρα σου?

Σήμερα η μέρα δεν ξεκίνησε καλά. Ή μπορεί και όχι. Αυτή η απορία θα με φάει. Το σκότωσα, δε το σκότωσα, δεν ξέρω. Δεν ξέρω σου λέω, σταμάτα να με πιέζεις!

Οδηγούσα ο δικός σου ήρεμα και ωραία (φέέέέέέέέτααα), είχε αποφασίσει και το ράδιο να δουλέψει (μέρα που βρήκε) και άκουγα τον Μπρούνο τον Μάρς μωρέ, και ξαφνικά τι βλέπω?

Τι βλέπω?

Ένα κοτόπουλο να περνάει το δρόμο. Τι να τον περνάει δηλαδή, είχε σηκώσε τα φτερά της και έτρεχε λες και της βάλανε νέφτι στον κώλο και κάτω από τις αμασχάλες. Μέσα σε εκείνα τα δύο τρία δευτερόλεπτα σκέφτηκα:

Άμα πάω αριστερά, μπορεί να κουτουλήσω άλλο αμάξι γιατί είναι ανηφόρα και δεν βλέπω αν έρχεται κανείς.
Άμα πάω δεξιά θα κουτουλήσω το γραμματοκιβώτιο.
Άμα πάω ευθεία θα πατήσω την κότα.
Θα πάω ευθεία αλλά θα ευθυγραμμιστώ ώστε να μην τη χτυπήσω με τις ρόδες και μου κάνει το αμάξι κώλο.

Κέντραρα λοιπόν (ενώ φρέναρα εννοείται, δεν είμαι ο μανιακός δολοφόνος με το χόντα), την περνάω νταν στη μέση και ακούω ένα ΤΟΥΚ.

ΤΟΥΚ.

Ανατρίχιασα. Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. TOYK. Αλλά το αμάξι δεν το ένιωσα να ανασηκώνεται, οπότε μάλλον δεν την πάτησα με τις ρόδες.

Σταματάω, βγαίνω, κοιτάω το δρόμο, τίποτα. Είχε λίγα πούπουλα. Ωχ. Θα κόλλησε κάτω από το αμάξι την πουτάνα μου μέσα.

Κατάλαβες Γαμάει και Δέρνει? Χτες την έθαβα την πράσινη σκατούλα και σήμερα πήρε το αίμα της πίσω. Μωρέ δεν θα πάρω άλλο αμάξι? Σε κινέζο θα την πουλήσω να μάθει αυτή. Όχι, δεν έχω οίκτο, θα την πουλήσω σε Κινέζο.

Κοιτάω (μετά φόβου Θεού και Κοτοπούλου) κάτω από το αμάξι, τίποτα. Άφαντη. Κοίταξα δέκα φορές, έγινα ένα με το χώμα, τίποτα.

Τι διάολο? Εγώ το ΤΟΥΚ το άκουσα! Είναι δυνατόν να την κουτούλησε αμάξι στην κεφάλα και να συνέχισε ακάθεκτη? Τι να πω, μακάρι. Αλλά δεν το νομίζω.

Τώρα θα μου πεις, τι δεν το νομίζεις ρε μαλάκα, αφού δεν υπήρχε πτώμα λέμε. Δεν υπήρχε πτώμα, έχεις δίκιο. Εκτός και αν έγινε χαλκομανία και δεν την πρόσεξα? Αλλά αν γινόταν χαλκομανία δεν θα είχε αίματα στ'αμάξι?

Δεν ξέρω. Τα έχω πάρει γιατί δεν ξέρω τι απέγινε. Μάλλον με καμια κάκωση θα τη γλίτωσε, τι να πω.

Γαμώτο!


Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Ράδιο Πουτάνα Απλήρωτη

Όταν κάποιος άνθρωπος προσπαθεί να μου σπάσει τα νεύρα, το καταλαβαίνω. Είναι στη φύση μας άλλωστε να σπάμε αρχίδια, ιστορικά αποδεδειγμένο τώρα αυτό. Δεν με πειράζει. Θες να μου σπάσεις τα μπαλάκια? Θα φροντίσω να σκάσουν στη μούρη σου. Όλα καλά.

Όταν κάποιο ζώο προσπαθεί να μου σπάσει τα νεύρα, το καταλαβαίνω. Ζώο είναι, δεν ξέρει τι κάνει. Πάρε για παράδειγμα τις γουρούνες μου. Η μία, η Ναταλία, σιχαίνεται να τη σηκώνουν. Αρχίζει να τρέμει και να τσιρίζει λες και τη βιάζουν. Τα τύμπανα κόντεψε να μου σπάσει μια φορά αλλά δεν πειράζει. Ζώο είναι, δεν καταλαβαίνει. Το ίδιο και η άλλη η γουρούνα, η Πέγκυ. Αυτή δεν έχει πρόβλημα να την σηκώνεις αρκεί να της δώσεις κάτι να φάει. Αν κάτι τύχει και αργήσεις να της δώσεις μήλο, αρχίζει να κλωτσάει. Είναι μποντιμπιλτνερού. Το τι μελανιές μου έχει κάνει δεν περιγράφεται. Αλλά δεν πειράζει. Ζώο είναι.

Το να μου προσπαθεί να μου σπάσει τα νεύρα η τύχη μου η ανισόρροπη το καταλαβαίνω. Όταν την προκαλείς, θα σε γαμήσει. Και καλά θα σου κάνει, αυτός είναι ένας από τους σκοπούς της. Δεν με πειράζει. Με κρατάει σε επαγρύπνηση, καλό μου κάνει. Άστη να προσπαθεί να μου σπάει τα νεύρα.

Αλλά.

Το να προσπαθεί να μου σπάει τα νεύρα το ίδιο μου το αυτοκίνητο, όχι, δεν το καταλαβαίνω. Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για αυτό το πράμα που χάρην αστεϊσμού αποκαλώ αμάξι εδώ και εδώ.

Δεν με πειράζουν τα μηχανικά προβλήματα, nefelokokkugia, τα έχω αποδεχτεί προ πολλού αυτά. Τι σκατά, αμάξι του 96 τι άλλο θες δηλαδή. Με πάει από εδώ χάμω μέχρι εκεί χάμω και πίσω. Και για να είμαι και τελείως ειλικρινής, δεν μου έχει προκαλέσει και ΠΑΡΑ πολλά προβλήματα. Το ψυγείο άλλαξα, η εξάτμιση η μισή έπεσε στο δρόμο μια φορά και την άλλαξα, το σασί αριστερά ξεκόλλησε, τέτοια. Απλά πράγματα.

Όχι όμως, αυτό το άλλο που κάνει δεν το δέχομαι. Το ράδιο. Δεν έχει σιντι, μόνο ράδιο και κασέτες. Δεν με πειράζει καθόλου η έλλειψη σιντι, μια χαρά με βολεύει το ράδιο. ΟΤΑΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ. Δεν δουλεύει πάντα. Κάτι πρόβλημα έχουν τα καλώδια και οι συνδέσεις μάλλον και συνήθως δεν ακούγεται τίποτα. Ανάλογα με τις κινήσεις του αμαξιού και (πιθανολογώ) τον καιρό, αποφασίζει αν θα δουλέψει ή (συνήθως) όχι.

Ξέρεις τι είναι όμως, να οδηγείς αμέριμνος μέσα στη φύση, να απολαμβάνεις το τοπίο, τα δέντρα, τα ζώα, όλα ωραία και ρόδινα και ξαφνικά να αποφασίζει το ΓΑΜΗΜΕΝΟ να φωνάζει στη διαπασών (γενικά στο αμάξι στο φουλ είναι η μουσική - όταν δουλεύει)? 

Και δεν είναι μόνο ότι ξεκινάνε ξαφνικά τα τραγούδια, nefelokokkugia, όχι. Είναι ότι πριν το τραγούδι κάνει ΜΠΑΜ. Σαν να μου λέει κλάσε τον λεβιέ τώρα ΜΑΛΑΚΑ. Μια φορά το οδηγούσε μια φίλη μου που δεν ήξερε η κοπέλα και ξαφνικά από κατάσταση νιρβάνα μέσα στο αμάξι γίναμε κατάσταση πουτάνα απλήρωτη και κοντέψαμε να στουκάρουμε με έναν γέρο.

Επίσης. Το χειρότερο που κάνει ποιο είναι ξέρεις? Ξεκινάει να δουλεύει στις χειρότερες ώρες ΠΑΝΤΑ. Οδηγώ για παράδειγμα μια ώρα να πάω κάπου, ΟΚ? Μούγγα το ράδιο. Ουδέν σημείο ζωής. Και μόλις φτάσω, δύο λεπτά πριν παρκάρω λέμε, ξεκινάει! Και όχι μόνο αυτό! Βάζει και το αγαπημένο μου τραγούδι (από αυτά που ακούγονται στο ράδιο και ανάλογα την εποχή) το οποίο είναι στο τέλος του! ΤΟ ΓΑΜΑΣ Η ΔΕΝ ΤΟ ΓΑΜΑΣ ΤΩΡΑ.

Αυτά δεν τα κάνει μόνο σε μεγάλες αποστάσεις, όχι, τα κάνει και σε κοντινές. Σήμερα για παράδειγμα αποφάσισε να ξυπνήσει μετά από μέρες ξεκούρασης και απεργίας. Που όμως? Με το που μπήκα στο γκαράζ! Δηλαδή σταματάω το αμάξι να χτυπήσω κάρτα, ξεκινάω και ΝΑ ως εκ θαύματος ξεκινάει το τραλαλα. Το οποίο διαρκεί μόνο τρία δευτερόλεπτα γιατί αμέσως μετά χάνεται το σήμα. Δεν έχω σήμα καμπάνα μέσα στο γκαράζ, τι να κάνω.

Αν συνεχίσει έτσι θα αναγκαστώ να το ανοίξω και να βρω ποια γαμημένα καλώδια δεν χαριεντίζονται όπως θα'πρεπε.

Στο μεταξύ, πάρε και το αγαπημένο μου τραγούδι (όχι γιατί μου έμεινε απωθημένο με το γαμημένο):


Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Έπιπλα δορυφόροι


Δορυφόροι είναι σίγουρα. Τώρα γύρω από τι γυσρίζουν θα σε γελάσω, bear. Γύρω από εμένα πάντως απο-κλείεται διότι εγώ σαν γνήσιο τεμπελόσκυλο κάθομαι ΠΑΝΩ στα έπιπλα. Συγκεκριμένα προτιμώ καναπέδες καρέλκες κρεβάτια και τα συναφή. Οπότε δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν ξέρω γύρω από τι σκατά γυρνάνε τα έπιπλά μου. Αν έπρεπε να μαντέψω ένα πράγμα όμως, σώνει και ντε αν έπρεπε ρε παιδί μου, θα έλεγα...

Τα έπιπλά μου γυρνάνε γύρω από τη βαρεμάρα μου. Γύρω γύρω τα έπιπλα και στη μέση η βαρεμάρα του Αμερικλάνου.

Ναι, αυτό είναι. Ξέχνα αυτά που είπα πριν. Τα έπιπλά μου είναι δορυφόροι της βαρεμάρας που με δέρνει χρόνια τώρα. Το έχω αυτό το πρόβλημα. Τι διάολο, κανείς δεν είναι τέλειος βρε αδερφέ. Βαριέμαι εύκολα. Επίσης βαριέμαι ασύστολα. Θα μιλήσω άλλη μέρα για τη βαρεμάρα μου. Σήμερα θα πω για τα έπιπλα, εντάξει? Μην προσπαθείς να μου αλλάξεις θέμα bear θα τα πάρω.

Έχω ένα βίτσιο. Μ'αρέσει να μετακινώ τα έπιπλα στο σπίτι. M'αρέσει, τρελένομαι, τη βρίσκω. Είναι χόμπι μου ρε παιδί μου, πως το λένε. Δώσε μου έπιπλο να μετακινήσω και πάρε μου την ψυχή.

(Μέχρι στιγμής στο μπλογκ έχω αναφέρει 200 πράγματα που αν μου δώσεις μπορείς να μου πάρεις την ψυχή, πχ αυγά ψαριών και φέτα δωδώνη. Ελπίζω να μην τολμήσει κανείς να εκμεταλευτεί αυτές τις πληροφορίες για να αγοράσει την ψυχή μου γιατί θα είναι μεγάλο γαϊδούρι.)

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν αλλάζω θέση στα έπιπλα αισθάνομαι μια ανανέωση, μια χαλάρωση, μια ευδαιμονία. Σήμερα πχ είναι Κυριακή και κανονικά έπρεπε να αλλάξω θέση στον καναπέ γιατί τον βαρέθηκα μπροστά στο παράθυρο να πέφτει ο ήλιος και να μη βλέπω τι σκατά γράφω τώρα για παράδειγμα. Αλλά δεν έχω χρόνο, άσχετο. Θα τον αλλάξω το άλλο σαββατοκύριακο.

Όταν σπούδαζα, τα σπίτια που έμεινα ήταν μικρά, γκαρσονιέρες. Το δεύτερο ειδικά, χέσε μέσα. Σπίτι μινιόν. Το ήθελα κεντρικό βλέπεις. Οπότε θέσεις για έπιπλα δεν υπάρχουν και πολλές σε ένα μικρό σπίτι, άρα αυτό που γινότανε ήταν να πηγαίνουν γύρω γύρω και μερικές φορές και σκάτζα.

Οι φίλοι μου με είχαν βαρεθεί πια, σχεδόν κάθε φορά που ερχόντουσαν είχα και άλλη διαρύθμιση στο σπίτι.

Τώρα έχω δύο δωμάτια παρακαλώ, κρεβατοκάμαρη και σαλόνι. Γραφείο αρνούμαι να αγοράσω. Οι προηγούμενοι είχαν το κρεβάτι στο μεγάλο φωτεινό δωμάτιο και τον καναπέ στο άλλο το πιο μικρό και "ζεστό". Αλλά μου τη βίδωσε εμένα και τα άλλαξα οπότε το μεγάλο δωμάτιο έγινε σαλόνι και το μικρό έγινε κρεβατοκάμαρα. Βασικά αυτή η αλλαγή είναι τόσο τέλεια που δεν με βλέπω να τα ξανα-αλλάζω. Τουλάχιστον όχι σύντομα.

Στο σαλόνι καναπές τηλεόραση πολυθρόνα βιβλιοθήκη ποδήλατο έχουν κάνει 200 φορές τη γύρα του δωματίου. Καμία συγκεκριμένη διαρύθμιση δεν μου αρέσει περισσότερο από τις άλλες, απλά μου αρέσει να τα αλλάζω.

Μερικές φορές κάνω και κουλές αλλαγές. Τώρα πχ σκοπεύω να βάλω τον καναπέ μπροστά στην ντουλάπα (ναι, η ντουλάπα είναι στο σαλόνι και είναι μέσα στον τοίχο άρα δεν μπορώ να την κουνήσω). Θα τον βάλω λίγο πιο μπροστά ώστε να ανοίγει η ντουλάπα. Θα είναι μεν άβολα αλλά έχω κάνει και χειρότερα. Πολύ χειρότερα.

Στο πρώτο μου σπίτι σαν φοιτητής έβαλα την ντουλάπα στο μπάνιο γιατί με εμπόδιζε στις μετακινήσεις των υπόλοιπων επίπλων.

Κάποτε διάβασα ότι είναι χαρακτηριστκό των Υδροχόων να μετακινούν μανιωδώς έπιπλά. Δεν αποκλείεται. Όπως και να'χει, είναι χαρακτηριστικό του Αμερικλάνου και όποιος τον ξέρει το ξέρει, δεν είναι κρυφό.

Μ'αρέσει επίσης να αλλάζω πράγματα στο εργαστήριο. Άρχισα να μετακινώ με το καλημέρα σας γιατί με βάλανε στη μέση του δωματίου να κάθομαι. Εγώ όμως bear είμαι παιδί της γωνίας, μ'αρέσει η γωνιά μου να κάνω κουμάντο και να επιβλέπω τα πάντα εύκολα. Αισθάνομαι ασφάλεια, με πιάνεις?

Αλλά οι Κινέζοι ΜΙΣΟΥΝ τις αλλαγές. Δεν ξεκολλάνε τον κώλο τους από κάτι αν δεν τους απομακρύνεις με λωστό.

Χέστηκα.

Πάω τα Σαββατοκύριακα και αλλάζω ό,τι γουστάρω. Μετά με το που το βλέπουν ξινίζουν τη μούρη τους αλλά δεν το αλλάζουν γιατί όπως σου είπα μισούν τις αλλαγές. Περίεργα πλάσματα.

Εντάξει χαλάρωσε δεν παραβιάζω τον προσωπικό χώρο κανενός. Όχι ότι δεν το έχω κάνει και ΠΟΤΕ δηλαδή.

Μια φορά πήγαν οι γονείς μου διακοπές οι χριστιανοί για μερικές μέρες και έκανα το σαλόνι αγνώριστο. Αλλά δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ η αλλαγή και το ξανα άλλαξα κρατώντας λίγες αλλαγές. Και πάλι φρίκαραν διότι οι γονείς μου σε αυτό το θέμα είναι Κινέζοι.

Εσένα? Σου αρέσει να αλλάζεις θέση στα έπιπλα? Σε εκνευρίζει μήπως? Σε σένα που διαβάζεις μέχρι εδώ μιλάω.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Χαμογελάτε, είναι όντως μεταδοτικό

ΦΗ αγαπητή Cούλα ισχυρίζεται ότι δεν είναι καλά. Και σαν να μην φτάνει αυτό, κάθεται και μας παραγγέλνει χαμόγελα. Πως είναι δυνατόν να φανταστείς ότι κάποιος που λυσσάει να κάνει τους άλλους να χαμογελάνε χρειάζεται χαμόγελα? Κάτι σαν μετάγγιση ας πούμε? Δεν ξέρω για εσένα, Φούλη, αλλά εγώ δυσκολεύομαι να το φανταστώ. Και να πεις ότι η φαντασία μου είναι τίποτα μικρή.

Βοθρώνα είναι η κουφάλα.

Όχι, όχι δεν θα ξεφύγω. Πίσω στο θέμα μου.

Η Cούλα όμως με έκανε να σκεφτώ κάτι πράγματα σχετικά με τα χαμόγελα. Και το γέλιο. Και τα ψεύτικα χαμόγελα. Και το ψεύτικο γέλιο.

Διότι τι είναι το χαμόγελο αγαπητή μου Φούλη? Το έχεις σκεφτεί ποτέ? Δεν είναι απλά μια κίνηση των μυών του προσώπου σου χριστιανή μου, σύνελθε. Αυτό που σε ρωτάω είναι τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είναι ένα χαμόγελο?

Πότε χαμογελάμε?

Όταν είμαστε χαρούμενοι. Χαίρω πολύ. Δεν με πιάνεις, το νιώθω. Χαμήλωσε τη μουσική ρε παιδί μου να κατάλαβεις τι θέλω να πω.

Το χαμόγελο, το πραγματικό χαμόγελο, βγαίνει από μέσα σου. Είναι κάτι που υπάρχει ΗΔΗ μέσα σου. Το έχεις ρε παιδί μου εκεί και κάθεται και μαζεύει σκόνη. Και όποτε για κάποιο λόγο είσαι χαρούμενη, βγαίνει στην επιφάνεια. Μπορεί να το αφήσεις να βγεί λίγο, και να έχεις ένα μειδίαμα στα χείλη που λένε και οι συγγραφείς βιβλίων περιωπής. Μπορεί να το αφήσεις να βγεί και πάρα πολύ και να φτάσουν τα χείλα σου μέχρι τα φρύδια.

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που το αφήνουν να βγαίνει πιο εύκολα και είναι συνέχεια με ένα ηλίθιο χαμόγελο στη μούρη. Αυτοί με εκνευρίζουν. Παν μέτρο άριστο λέμε.

Υπάρχουν και μερικοί σφιχτοκώληδες που δεν το αφήνουν με την καμία να βγει. Αυτοί είναι οι ξινοί, τους ξέρουμε όλοι.

Όπως και να είναι ο καθένας όμως, και όποια και να είναι η περίσταση, το χαμόγελο είναι αυτό που είναι και προϋπάρχει. Βγαίνει και ανταλακλά τα μέσα μας.

Όχι τα συκώτια σου ρε Φούλη, σταμάτα να σκέφτεσαι τι θα μαγειρέψεις για μεσημέρι!

Εντάξει, το λύσαμε αυτό? Το πιάσαμε? Χαμόγελο = κάτι από μέσα σου. Πως είναι το φως από τον ήλιο? Έτσι. Άμα μέσα σου είσαι στις μαύρες σου, δεν βγαίνει με τίποτα. Δεν πα να χτυπιέσαι.

Πάμε και στο γέλιο τώρα. Τι είναι το γέλιο. Τι, τι είναι. Ναι ρε Φούλη, αυτό που κάνεις όταν βλέπεις Λαζόπουλο, εντάξει. Αλλά τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είναι?

Τι οδηγεί στο γέλιο?

Γελάμε επειδή είμαστε χαρούμενοι? Όχι. Μπορεί να γελάσουμε όταν είμαστε σε κατάθλιψη? Ναι. Μπορούμε. Γιατί μπορούμε, Φούλη?

Γιατί το γέλιο δεν βγαίνει από μέσα μας. Το γέλιο είναι αντίδραση σε κάτι το εξωτερικό. Εσύ μπορεί να είσαι του θανατά σε κατάθλιψη (μακρυά από μας, το ξέρω), αλλά άμα σε βάλω κάτω και σε αρχίσω στα ανέκδοτα, θα δεις για πότε γελάς.

Το γέλιο είναι κάτι σαν καθρέπτης. Σαν το φεγγάρι ας πούμε. Δεν βγαίνει απλά από μέσα μας, αλλά είναι μια αντίδραση.

Δυστυχώς, αντιδρούμε συνέχεια. Ό,τι και να συμβεί, εμείς σαν μαλάκες αντιδράμε. Δεν μπορούμε να είμαστε παρατηρητές. Τέλος πάντων, αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Μερικοί άνθρωποι προτιμούν να αντιδρούν σε όλα με γέλιο. Χαχαχα. Και χαχαχαχ. Και πάλι χαχαχαχα. Χαχάξις και ξερώς, χαζοχαρούμενο. Είναι ψεύτικο και εσύ που το κάνεις είσαι βλάκας. Όταν γίνει κάτι άξιο γέλιου κάτσε και γέλα, αλλά αν σου λέω ότι μου βγήκε η πίστη να βρω πάρκιν, τι μου το πετάς το χαχαχα, χάχας είσαι?

Υπάρχει, δυστυχώς, και το ψεύτικο χαμόγελο. Αυτό που όντως είναι απλά μια κίνηση των μυών της μουτσούνας σου και τίποτε παραπέρα. Αυτό δεν υπάρχει λόγος καν να το συζητήσω.

Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ. Πως μπορώ να δώσω χαμόγελα σε κάποιον? Δεν μπορείς να δώσεις φως στον ήλιο, γιατί ούτως ή άλλως εκεί είναι. Μπορείς όμως να δώσεις μια κλωτσά σε όποιον χρειάζεται να κουνήσει τον πισινό του και να βγεί από την σκιά.

Δεν ξέρω, με πιάνεις? Καλά, ε, έτσι και με έπιασες σου βγάζω το καπέλο εδώ και τώρα. Το λέω γιατί μόλις διάβασα τι έγραψα και δεν με κατάλαβα τι θέλω να πω.

Τι να κάνω όμως ρε Φούλη, δεν είμαι συγγραφέας γαμώ την τρέλα μου. 12 έγραψα έκθεση, να ορίστε το λέω. 12,7 για την ακρίβεια, αν θυμάμαι καλά.

Στην έκθεση στα αγγλικά όμως είμαι άριστος. Σκέψου στάνταρ που έχουν οι άχρηστοι, το ελληνικό 12 ισούται με αγγλικό 20.

Αυτά είχα να πω για τα χαμόγελα. Είναι μέσα σου και όταν τα νιώθεις να λείπουν, απλά έχε πίστη στον εαυτό σου. Όπου να'σαι θα βγουν στην επιφάνεια.

Μέχρι τότε, όμως, βολέψου με γέλιο. Δόξω τω θεώ υπάρχει πολύς κόσμος πρόθυμος να μας βομβαρδίζει με δικαιολογίες να χαμογελάμε, όλο και κάποια θα πιάσει.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Kindle 3G

Έχω πάθει την πλάκα μου. Την πλάκα μου σε λέω, την πλάκα μου. Δεν το περίμενα, όχι Μπετόβεν, δεν το περίμενα.

Δεν ξέρω αν θυμάσαι, που μάλλον θα θυμάσαι, τι διάολο τζάμπα ουρλιάζω, το σκηνικό με τους φόρους. Ναι, ναι, αυτό που άλλοι κι'άλλοι πήραν χιλιάρικα και εγώ τον πούλο. Μην με κάνεις να τα ξαναλέω και μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι πάλι.

Άσε με ρε Μπετόβεν να ευχαριστηθώ και τίποτα πια!

Έκατσα το λοιπό και σκέφτηκα. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ. Θα μου τα τρώει ο Ομπάμα και εγώ τίποτα? Θα μου πάρω δώρο. Και μου πήρα.

Kindle 3G

Τέλειο. Όχι, δεν κατάλαβες. Το εννοώ. Είναι τέλειο. Τι σκατά έκανα τόσο καιρό και δεν το αποφάσιζα να το πάρω?

Τι είναι? Έλα ρε Μπετόβεν, μη μου πεις ότι δεν ξέρεις θα τραβήξω τις τρίχες των αφτιών μου στο λέω. Είναι ηλεκτρονικός αναγνώστης - αυτή είναι η επίσημη ελληνική ορολογία αν δεν με απατά η μνήμη μου. Χώνεις βιβλία μέσα και τα διαβάζεις. Απλά πράματα.

Έτσι νόμιζα.

Το πήρα λοιπόν πριν δύο μέρες. Άρχισα να φορτώνω ένα σωρό βιβλία που έχω στον υπολογιστή, πήρα και μερικά καινούρια. Μετά, λέω, τί? Αυτό ήταν? Όχι λέμε!

Έκατσα και διάβασα τα πάντα στο ίντερνετ σχετικά με το kindle και έγινα εξπέρ. Είναι εκπληκτική μηχανή για να διαβάζεις νέα. Ζορίστηκα λίγο βέβαια μέχρι να βρω τα κατάλληλα προγράμματα που χρειάζεσαι κλπ κλπ αλλά κοίτα τι έχω κάνει μέχρι στιγμής (πέρα από τα κλασικά βιβλία):

e-mail
Ότι e-mail λαμβάνω και είναι μεγάλο άρα βαριέμαι να διαβάζω τώρα το προωθώ σε μια σελίδα την οποία έχω δασκαλέψει να το προωθεί στο kindle καθημερινώς.

Ιστολόγια
Εδώ μου βγήκε ολίγον τι η πίστη, αλλά έκατσα χτες μέχρι τις 2 και τα βρήκα τα κόλπα. Ο google reader καλός φαινόταν στην αρχή αλλά τελικά μάπα. Ούτως ή άλλως δεν θέλω να λαμβάνω όοοοολα τα ιστολόγια που παρακολουθώ. Πολλά αρκούν στον υπολογιστή. Υπάρχουν μερικά όμως που τα διαβάζω ανελλιπώς και αυτά τα έκανα να έρχονται καθημερινά στο kindle. Πρώτα τα έβαλα σε ια σελίδα, μετά έβαλα τις πληροφορίες της σελίδας σε ένα πρόγραμα, το calibre - κάτι σαν το i-tunes των βιβλίων - και δασκάλεψα το calibre να τα φτιάχνει σε βιβλίο κάθε μέρα και να τα στέλνει. Μέχρι στιγμής έχω βάλει πολύ λίγα - και όσα θυμόμουν τη διεύθυνση, με τυχαία σειρά, μην παρεξηγηθεί κανείς, άντε - αλλά δουλεύει ρολόι. Πάρε μάτι.



Άσχετες σελίδες στο ίντερνετ.
Κάθομαι σαν τον μαλάκα και σερφάρω. Βρίσκω ένα άρθρο ας πούμε για τους εσκιμόους μετανάστες στη Μαλακάσα. Ενδιαφέρον, αλλά μεγάλο και βαριέμαι τώρα άσε που δεν έχω και χρόνο. Τι κάνω? Κάνω ένα κλικ, το άρθρο μεταφέρεται σε μια σελίδα, instapaper.com, η οποία θα μου στείλει όλα τα νέα άρθρα στο kindle καθημερινώς.


Ειδήσεις
Υπάρχουν εφημερίδες και περιοδικά να αγοράσεις αλλά ναι καλά τραγούδα τώρα. Δεν σφάξανε, Μπετόβεν, να πληρώσω. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν ΝΟΜΙΜΑ παραθυράκια. Ειδήσεις από Αμερικές και διεθνείς είναι αύκολες, υπάρχουν έτοιμες εφαρμογές. Αλλά έφτιαξα και μία δικιά μου που μου εταφέρει τα νέα από το in.gr. Παρομοίως μπορώ να βάλω και από άλλες σελίδες και να φτιάξω τη δική μου προσωπική εφημερίδα με υλικό από συγγεκριμένες σελίδες και τομείς.

Ανατρίχιασα.

Τι? Φυτουκλάκι και σπασικλάκι και φρικιό τεχνολογίας? Δεν είμαστε καλά! Το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ διαβάζω πουλάκι μου, δεν με νοιάζει τόσο το τεχνολογικό κομμάτι! Απλά. Με εξίταρε λίγο. Τώρα που τα έφτιαξα όλα το μόνο που μένει είναι να βάλω και τα υπόλοιπα μπλογκ (είναι και μπόλικα γαμώτο), να μου πει και κάποια συγκεκριμένη κυρία Κούλα κάτι που της ζήτησα ΓΚΟΥΧΟΥ ΓΚΟΥΧΟΥ και είμαι έτοιμος για απογείωση.

Πάει αυτό.

Άκου τώρα τα ΖΩΑ τα όρθια αντίδραση. Για τους συναδέλφους εξ Ασίας λέω. Ο Κινέζος ΤΟΛΜΗΣΕ να με ειρωνευτεί ότι πήρα ένα άχρηστο μηχάνημα για να διαβάζω μόνο βιβλία ενώ αυτό πήρε το I-pad για να μαλακίζεται. Θα μου πει αυτός, που δεν έχει διαβάσει ούτε ΕΝΑ λογοτεχνικό βιβλίο στη ζωή του? Κυριολεκτικά. Του εξήγησα ότι το kindle έχει ειδική οθόνη που μοιάζει με χαρτί και δεν κουράζει τα μάτια αλλά τίποτα. Αν δεν έχει οθόνη αφής και να κάνει πάνω από 600 δολάρια δεν αξίζει. Να τα βάλει στον κώλο του.

Αμ ο Ινδός? Στο άλλο άκρο αυτό το βλήμα. Χαράμισα, λέει, 250 δολάρια (190 η συσκευή και 60 η δερμάτινη θήκη, τι μισές δουλειές θα κάνουμε) για να διαβάζω κωλοβιβλία. Τα βιβλία, λέει, δεν αξίζουν τίποτα.

Άκου τι είπε ο στόμας του.

Τέλος πάντων, δεν θα σχοληθώ με την πάρτη τους άλλο. Άντε ανεβάστε καμία ανάρτηση. Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει όλες τις πρόσφατές σας ξανά χαχαχαχα καμένοςςςςςςςς!!!!

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Έρχονται οι Ελοχίμ

Δεν ξέρω, Cούλα, το παρατήρησες και εσύ? Μην μου πεις ότι δεν το παρατήρησες, δεν μπορεί. Έρχονται σου λέω, δυο τσιγάρα καρέλια κασετίνα πέρα είναι. Βάζουν βετζίνα στο UFO και ετοιμάζονται για προσεδάφιση.

Όχι ρε Cούλα, δεν με έχει βαρέσει η ξενιτιά στον εγκέφαλο. Ούτε μπήκε η αμερικλανιά στο μεδούλι μου να βλέπω ιπτάμενους δίσκους. Αν και το σκηνικό στη γειτονιά μου ρε γαμώτο είναι σχεδόν φωτοτυπία από τέτοιες ταινίες (θρίλερ, ούφα, βρικόλακες, όλα κολλάνε στο τοπίο).

Όταν καλοκαιριάσει και βγουν και τα φύλλα στα δέντρα θα σου βγάλω βίντεο να δεις κατάσταση. Όχι να δεις και μετά να μου πεις άμα χέζεσαι με τους κλέφτες ή όχι.

Αυτό το πράμα που μια ζωή χάνω τον ειρμό μου στην αρχή κάθε ανάρτησης και λέω άσχετα πρέπει να το κοιτάξεις. Εγώ δεν έχω να κοιτάξω τίποτα, μια χαρά περνάω, εσύ κοίτα τι θα κάνεις γιατί δεν βλέπω φως.

Αααααααααααχ ρε Cούλα.

Κάτσε να σε επαναφέρω στο θέμα. Σε πάω μέσω Τσεχίας σήμερα. Μ'αρέσει όταν ξεκινάω να σκέφτομαι κάτι τελείως γελοίο και να καταλήγω σε κάτι σοβαρό έως και φιλοσοφικό θα έλεγα.

Αμερικλάνος ο φιλόσοφος.

Η αγαπημενότερότερη τηλεοπτική σειρά που παρακολουθώ είναι το V. Έχει να κάνει με εξωγήινους αλλά παίζουν εκπληκτικές ερμηνείες, ενδιαφέρουσες στροφές στην πλοκή και μια κακιασμένη βασίλισσα των εξωγήινων ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Η Άννα.



Και γιατί λέω ότι έρχονται οι ελοχίμ? Η αλήθεια είναι ότι δεν τους ξέρω τους κύριους αλλά το όνομα κάτι με εξωγήινους έχει να κάνει οπότε το χρησιμοποιώ σαν πιασάρικο για τον τίτλο.

Γιατί Cούλα τον τελευταίο καιρό μας έχουν πρήξει στις ταινίες με εξωγήινους! Και θέλω να τις δω όλες αλλά δεν έχω χρόνο γαμώ την εργατιά μου. Αυτά σκεφτόμουν τις προάλλες.

Κόψε μάτι συλλογισμό να πάθεις:

Με εκνεύρισε πάλι ο Κινέζος είχε δεν είχε (το λόγο θα σας τον πω αύριο, έκλπηξη!)
Να φάει σκατά του εύχομαι, και να βάλει και τα 1000 δολάρια στον κώλο του (υπάρχει σύνδεση με τα 1000 του φόρου, μέρος της έκπληξης, υπομονή)
Κατάλαβες. Τρέχω και δεν φτάνω, έχω να πάω σινεμά 200 χρόνια και δεν παίρνω και κανα φόρο πίσω. Την κατάρα μου.
Και έχει ένα σωρό ωραίες ταινίες ρα ΓΑΜΩΤΟ. Έχει και καναδυο με εξωγήινους, και την κοκκινοσκουφίτσα θρίλερ και εγώ ασχολούμαι με κωλογούρουνα.
Το καινούριο επεισόδειο του V να μην ξεχάσω να δω μετά.
Καλά ε, αυτή η Άννα, γαμάει και δέρνει. Κυριολεκτικά. 
Μπορεί να είναι σκύλα και εξωγήινη, αλλά αυτή θέλω να κερδίσει, να τους κάνει τους ανθρώπους σκλάβους (ούτως η πλειοψηφία τους ινδοκινεζοαμερικάνοι είναι).
Αφού είναι η καλύτερη. Τι πάει να πει δηλαδή εξωγήινη. Είναι πιο έξυπνη και πιο ικανή από τους ανθρώπους άρα αυτή πρέπει να κερδίσει.


Κάπως έτσι πήγε η κατάσταση μέσα στο μυαλό μου τέλος πάντων.

Και σε ρωτώ τώρα εγώ. Γιατί σώνει και ντε να είναι οι εξωγήινοι οι κακοί? Επειδή είναι εκεί χάμω κανίβαλοι και τρώνε και ανθρώπους? Γιατί εμείς λίγους έχουμε "φάει"? Σ'αυτή τη ζωή κερδίζει ο καλύτερος.

Αν έρθει μια φυλή εξωγήινων να κατακτήσει τον πλανήτη (που τι να κατακτήσει έτσι όπως τον καταντήσαμε δηλαδή, έτσι το λέω, κουβέντα να γίνεται) ας προσπαθήσει. Αν είναι πιο έξυπνοι και πιο ικανοί, θα μας κάνουν μια χαψιά, θα μας κάνουν σκλάβους κλπ.

Σάμπως εμείς τα ίδια δεν κάνουμε με τα ζώα και το περιβάλλον? Μια χαρά θα μας αξίζει.

Και σκέφτομαι τώρα εγώ. Αυτού τους είδους η κτητικότητα που έχουμε, άντε πες να τη δικαιολογήσω για τον πλανήτη. Που ούτε καν αυτό δηλαδή, γιατί τι δηλαδή, του μπάρμπα σου είναι η γη? Αρχίδια Cούλα μου, επισκέπτες είμαστε, τίποτα δεν μας ανήκει.

Αλλά άντε, ας πούμε ΟΚ εμείς τον είδαμε πρώτοι τον πλανήτη, δικός μας είναι και οι εξωγήινοι να πάνε να γαμηθούν σε άλλο γαλαξία.

Σε όλους τους άλλους τομείς, όμως, γιατί συμπεριφερόμαστε έτσι?

Δουλεύω εγώ ο μαλάκας πχ σε μια εταιρεία. Κάνω τις μαλακίες μου, μπλα μπλα, κάνω και λάθη κάνω και καλά τέλος πάντων με λες ΜΕΤΡΙΟ. Έρχεται ο άλλος το γεράκι και αρχίζει να κοιτάει πων να μου φάει τη θέση.

Εννοείται, πούστη ΠΟΥΣΤΑΡΑ θα τον πω τον πούστη που θα πάει να μου φάει τη θέση. Αλλά. Αν είναι καλύτερος? Αν είναι πιο έξυπνος ώστε να μου τη φέρει πισοκωλητά? Ποιος θα φταίει τότε? Εγώ! Που δεν ήμουν άξιος και παρασιτούσα σε μια δουλειά πέρα των δυνατοτήτων μου. Να φάω σκατά λοιπόν και αντί να χτυπιέμαι για τον γαμιόλη που μου έφαγε τη θέση, θα κοιτάξω να γίνω καλύτερος για να φάω καιμια άλλη θέση.

Η αντίδρασή μου, όμως, πριν μου τη φάει τη θέση θα είναι ποίος είναι αυτός που ήρθε να μου το παίξει έξυπνος?? Έτσι. Έεεετσι. Με τη μία να κατουρήσω παντού να θέσω τα όρια της περιοχής μου, του τι είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ.

Ρε μαλάκα, πότε θα καταλάβεις ότι τίποτα δεν είναι δικό σου? Τι πάει να πει δικό μου? Έφτιαξα εγώ ποτέ τίποτα?

Και για τις χώρες. Πέρασα ποτέ εξετάσεις για να γεννηθώ στην Ελλάδα? Άρα τι. Είναι λογικό να περυφανεύομαι για τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων, ειδικά όταν οι σύγχρονοι είμαστε όπως είμαστε? Όχι αγαπητή Cούλα, δεν είναι λογικό.

Τι πάει να πει μετανάστης. Από το κώλο σου βγήκε η χώρα και θα πεις εσύ ποιος είναι ευπρόσδεκτος και ποιος όχι? Να φας σκατά, σου εύχομαι, εσύ που σκέφτεσαι έτσι, όποιος κι αν είσαι.

Καλά, οι Αμερικάνοι είναι ΟΙ χειρότεροι. Δεν φτάνει που ήρθαν τα καθίκια και γάμησαν τους Ινδιάνους, τώρα το παίζουν πατριώτες. Τι πατριώτες μωρέ. Που είναι η πατρίδα σας?

Ξέρεις, Cούλα, πόσοι αμερικάνοι είναι νεοναζί στις μέρες μας? ΚΚΚ νομίζω λέγονται, το ολόκληρο όνομα δεν το λέω. Αν θυμάμαι καλά οι ΚΚΚ είναι πιο παλιοί από τους Ναζί βασικά. Δεν θέλαν τους μαύρους. Ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ το 2011 υπάρχουν οργανώσεις, το πιστεύεις? Το χωράει το κεφάλι σου?

Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν λογική - ο θεός να την κάνει -  και να εξηγήσουν γιατί δεν είναι σωστό να συνυπάρχουν άσπροι και μαύροι μαζί. Δηλαδή ήμαρτον. Βάζουν ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τους ίδιους τους τους γονείς να μιλάνε για αυτά τα θέματα, το πιστεύεις? Μικρά ασπρουλιάρικα ξανθά κωλόπαιδα. Να μας εξηγήσουν αυτά τα δεκάχρονα σπυριά γιατί οι "μικτές" κοινωνίες δεν είναι φυσιολογικές.

Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι και εγώ τους μαύρους τους ψιλοφοβόμουν παλιά. Είχα ακούσει κάτι ιστορίες ανόητες, τέλος πάντων. Αλλά από τότε που ήρθα εδώ αυτά διαλύθηκαν, ευτυχώς. Είναι διαφορετικοί από τους άσπρους Αμερικάνους, ναι, αλλά όλοι οι λαοί διαφορετικοί είναι.

Τέλος πάντων, σαν να ξέφυγα με φαίνεται.

Έτσι και με τους εξωγήινους. Επειδή δηλαδή είναι από άλλο πλανήτη, σημαίνει να τους διώξουμε? Ότι δεν είσαι ίσοι? Ίσοι είναι. Και λόγω ακριβώς της ισότητας αυτής, άμα γουστάρουν να μας βομβαρδίσουν και να μας κάνουν σκλάβους, ας προσπαθήσουν. Ούτως ή άλλως μια ζωή με τέτοια ασχολούμαστε, ποια χώρα έχει πιο πολλύ έκταση. Λες και η ποιότητα μετριέται με στρέματα.

Καλώς να ορίσουν λοιπόν οι Ελοχίμ, αν έρχονται. Αν και δεν το νομίζω. Το επιχείρημα ότι το σύμπαν είναι τιτανοτεράστιο και φυσικά ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει και αλλού ζωή είναι ΗΛΙΘΙΟ και δείχνει άγνοια. Διότι, αγαπητή Cούλα, ναι, ισχύει ότι βάσει πιθανοτήτων πρέπει και κάπου αλλού να αναπτύχθηκε ζωή, αλλά το μέγεθος του χρόνου το ξέχασες. Άντε και αναπτύχθηκε ζωή. Ταυτόχρονα με εμάς? Και φτάσαμε σε νοήμοντα όντα ταυτόχρονα? Και έχουν και τεχνολογία να έρθουν εδώ χάμω? Αυτή η πιθανότητα είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Λες και δεν μας φτάνουν οι κλέφτες, πρέπει σώνει και ντε να έχουμε να ανησυχούμε και για τους εξωγήινους.

Peace out, home dog.

To αφεντικό τρελάθηκε

Καλά ε, τελικά τι περιεόμενο, τι ποιότητες, τι χιούμορ όλα τίποτα. Τάξε δώρο και ΝΑ πως μαζεύεται ο κόσμος!

40 αναγνώστες σε ενάμιση χρόνο. Τάξιμο δώρου. 11 αναγνώστες σε 13 μέρες.

Έλα έλα, πλάκα κάνω. Το ξέρω ότι είστε εδώ λόγω της τελειότητας των κειμένων μου, είναι αυτονόητο άλλωστε.

Και η μεγάλη νικήτρια του διαγωνισμού...... η αγαπητή ιντερνετοφίλη και τρανή μπλόγκερ κυρία Coύλα Cουλίδου!!!! Έλα να ακούσω το χειροκρότημα μέχρι εδώ χάμω, πάμε!

Σήμερα το πρωί στο ντουζ σε σκεφτόμουν, Cούλα, και βρήκα και δώρο! Δηλαδή βρήκα τη γενική κατεύθυνση, τώρα μένει να το διαλέξω κιόλας.

Και επειδή, όπως λέει και ο τίτλος, είμαι αφεντικό και τρελάθηκα, αποφάσισα να στείλω σε όλους όσους έλαβαν συμμετοχή στον διαγωνισμό μια αναμνηστική κάρτα. Σας ευχαριστούμε για την προτίμηση και να μας ξανάρθετε ένα πράμα.

Δεν χρειάζεται να δώκετε αληθινό όνομα, αρκεί να το θυμάστε, καρτ ποστάλ θα λάβετε. Cούλα αυτό δεν ισχύει για σένα, εσύ θα πρέπει να δώσεις και ΑΦΜ και αριθμό λογαριασμού Πειραιώς, αριθμό ταυτότητας κλπ κλπ.

Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να επικοινωνήσουν με τα γραφεία του ameriklanos.blogspot.com στο ameriklanos@gmail.com

Και, εννοείται, τώρα που γλυκάθηκα θα συνεχίσει ο διαγωνισμός. Πάμε για τους 100! Ισχύουν οι ίδιο κανόνες, όποιος θέλει να συμμετάσχει αφήνει σχόλιο εδώ και όταν με το καλό διπλασιαστούμε ένας τυχερός θα λάβει δώρο.

ΥΓ: Μαλάάάάάάάκα τι πήγα να κάνω!!! Πάλι καλά που την ξαναδιάβασα την ανάρτηση. Αντί για αγαπητή έγραψα αγαμητη. Και να πεις ότι τρέμουν τα δάκτυλά μου, όχι, την έχω πάρει τη δόση μου!

ΥΓ2: Για να ξαναματαεξηγήσω τους κανόνες. Σε κάποια φάση στο μέλλον (εγγύς, απώτερο δεν ξέρω) θα εγγραφεί ο 100στός αναγνώστης. Ελπίζω. Αμέσως μετά την εγγραφή του 100στού, κάποιος θα κάνει σχόλιο. Αυτός που θα κάνει πρώτος σχόλιο θα είναι ο νικητής, αρκεί να έχει δηλώσει και συμμετοχή βέβαια. Γκεγκε?

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Κυρία με Κ κεφαλαίο

Σήμερα θα με συγχωρέσετε αγαπητοί αναγνώστες (47 τω αριθμώ, σαν τα κουνέλια πολλαπλασιάζεστε πια ρε παιδί μου - θα'θελα). Ναι. Θα με συγχωρέσετε λοιπόν γιατί η ανάρτηση θα είναι σε άλλο κλίμα, άλλη διάθεση, άλλο θέμα και γενικά θα είναι διαφορετική.

Δεν μπορώ όμως να μην το κάνω, έχω και συνείδηση λέμε.

Σας είπα τις προάλλες στα 7 μυστικά για τη Γιόγκα που κάνω, ναι? Ναι ρε σας το είπα. Δεν θα σας κουράσω με το θέμα, πέντε πράγματα θα πω, ηρεμία.

Αυτή η Γιόγκα, ή Sahaja Meditation εδώ στην Αμερική, είναι σούπερ. Μου άλλαξε τη ζωή προς το καλύτερο και ειλικρινά δεν ξέρω που θα ήμουν αν δεν μου είχε ανοίξει τα μάτια μερικά χρόνια νωρίτερα.

Η Κυρία (με Κ κεφαλαίο, πιο κεφαλαίο δεν γίνεται) λοιπόν που την ξεκίνησε αυτή τη Γιόγκα το 1970, λέγεται Σρι Μάτατζι Νίρμαλα Ντέβι. Γεννήθηκε στην Ινδία στις 21 Μαρτίου 1923 και απεβίωσε στην Ιταλία στις 23 Φεβρουαρίου 2011. Της χρωστάω πάρα πολλά, και θα είναι πάντα στην καρδιά και την προσοχή μου για το έργο που έκανε ανιδιοτελώς και ασταμάτητα για 41 χρόνια.

Ήθελα να κάνω ανάρτηση σχετική τον Φεβρουάριο αλλά είπα να το αφήσω λόγω συναισθηματικής φόρτωσης.

Μέσα από εδώ λοιπόν θα ήθελα να αφιερώσω το παρακάτω τραγούδι στο πιο ανιδιοτελές, γεμάτο αγάπη και συμπόνια και γενναιόδωρο άτομο που είχα την τιμη να γνωρίσω.


Για όποιον ενδιαφέρεται, εδώ είναι μερικές σελίδες σχετικές:
freemeditation.com
http://www.onlinemeditation.org/
Τζάμπα είναι ρε, δεν είναι διαφήμιση. Αμέσως!

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Αυγά μπακαλιάρου

Νομίζω στο έχω πει και στο παρελθόν, πρόσφατα εννοώ, ότι μ'αρέσουν τα αυγά ψαριών. Όχι χαβιάρια και μαλακίες, απλά πράματα. Ταραμοσαλάτα, αυγά ρέγγας και αυγά μπακαλιάρου σε σωληνάριο συγκεκριμένα.

Και να φανταστείς ρε mahler ότι γενικά δεν το τρώω το ψάρι. Άντε κανα fishstick, κονσέρβα τόνο, καλαμάρι τηγανιτό, γαριδάκι συμιακό, ρέγγες καπνιστές, τέτοια. Δεν μπορώ την μπόχα, την ψαρίλα, με πιάνει αναγούλα. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να φάω σούσι αλλά το γαμημένο δεν λέει να κατέβει, το φτήνω. Δεν είναι μόνο η γεύση, είναι και η υφή. Αηδία.

Κάτσε να έρθω στο θέμα σιγά σιγά. Αυγά μπακαλιάρου σε σωληνάριο στυλ οδοντόκρεμα. Τα ξέρεις? Η μάρκα που έχουμε στην Ελλάδα νομίζω Primula λέγεται. Κάτι σαν ταραμοσαλάτα, αλλά με πατάτα και πολύ -ΠΟΛΥ- αλάτι. Μιλάμε για λύσσα.

Σκύλες της λύσσας.

Τα λατρεύω. Δώσε μου ψωμί και ένα σωληνάριο και άσε με ήσυχο λέμε. Για να καταλάβεις, όταν τελειώνει το ανοίγω να φάω ό,τι έχει στα τοιχώματα.

Τέτοια ανωμαλία.

Πολλοί το σιχαίνονται το συγκεκριμένο παρασκεύασμα, και ομολογώ ότι τους καταλαβαίνω. Και εγώ δηλαδή με εκπλήσσω που μ'αρέσει τόσο, δεδομένου του πόσο σιχαίνομαι τα περισσότερα ψαρικά.

Μάλλον θα το έτρωγε η μάνα μου όσο θήλαζα.

Όπως και να'χει, μ'αρέσει αυτό το σωληνάριο και είναι από τα πράγματα που μου έχουν λείψει πραγματικά. Γύρο πες πάει στο διάολο κάτι κάνω. Φέτα ξέθαψα ένα μέρος που πουλάει φέτα μεγβάλ, βρήκα και ένα άλλο με γιαούρτια φάγε, σαλάμια βρήκα πολωνέζικα καλύτερα από τα ελληνικά (σόρρυ πατρίδα αλλά το σωστό και το δίκαιο να λέγονται).

Η ταραμοσαλάτα, τα αυγά ρέγγας και το σωληνάριο μένουν. Και βρήκα πριν μερικές βδομάδες σωληνάρια εισαγώμενα από Σουηδία και Νορβηγία σε μία ιστοσελία. Παρήγγειλα και από τα δύο, έσκασα ένα σκασμό σκασμένα δολάρια και τα παρέλαβα προχτές.

Μαγεία. Τελείωσα μισό σωληνάριο στο εργαστήριο με το που έφτασαν, χωρίς καν ψωμί. Κόντεψε να πέσει η γλώσσα μου από τη λύσσα αλλά το ευχαριστήθηκα. Οι Κινέζοι πάθανε την πλάκα τους διότι αυτοί ξέρουν ότι μισώ τα ψαρικά και αυτό το σωληνάριο σκυλοβρωμάει ψαρίλα.

Που να τους εξηγώ τώρα, άσε τους εκεί να σκιάζονται και λίγο με τον ψυχισμό μου και να ενισχύεται το σέβας τους προς τη γυαλλάδα του αριστερού μου ματιού.

Τι έλεγα? Α ναι. Χάρηκα τέλος πάντωω με τα σωληνάρια που ήρθαν και έχουν σωστή γεύση (ε ευρωπαϊκά προϊόντα, τι σκατά - αυτό το είπα και στους Κινέζους και με είπαν σνομπ).

Πάω όμως ρε mahler σήμερα στον πολωνέζικο φούρνο να πάρω ψωμί (εντάξει μπορεί και να είμαι λίγο σνομπ αλλά το αμερικάνικο ψωμί είναι γλυκό και βαριέμαι να ζυμώνω εντάξει?) και σοκολάτες kinder. Είχε κόσμο στο ταμείο όπου κάτι γριές τσακωνόσαντε στα πολωνέζικα και είπα να μη διακόψω και αντάυτού να κάνω μια γύρα στο μαγαζί να δω τι άλλο έχει. Πάω και στα ψυγεία. Και που καρφώνεται με τη μία το μάτι μου?

Ναι, ναι, σωστά μάντεψες, σε σωληνάρια με αυγά μπακαλιάρου. Τρεις διαφορετικέ μάρκες όλες από Σουηδία μεριά. 3 δολάρια το ένα. Από το ίντερνετ με μεταφορικά έδωσα 30 για δύο.

Κάνω κάτι μαλακίες ρε γαμώτο ώρες ώρες.

Τόσο καιρό πάω σε αυτό το μαγαζί για ψωμί σαλάμι και σοκολάτες και ποτέ μα ποτέ δεν μου πέρασε από το (κατα τ'άλλα ευφυές) μυαλό μου να κοιτάξω για σωληνάριο. Φάτα τώρα.

Όπως καταλαβαίνεις mahler πήρα και από τις τρεις μάρκες, να δω ποια είναι η καλύτερη. Τέτοια ανωμαλία, τα είπαμε αυτά. Και με το που γύρισα σπίτι ήταν ώρα για μεσημεριανό.

Ψωμί με σωληνάριο. Τι άλλο. Μεγάλο λάθος. Διότι, αν και αυτό το πράμα είναι ΤΕΛΕΙΟ στη γεύση, δεν τα πάει και πολύ καλά με άλλα τρόφιμα. Τουλάχιστον το στόμα μου έτσι με πληροφορεί όποτε το συνδύασα με κάτι άλλο. Μόνο το ψωμί του αρέσει και νερό, άντε γάλα σοκολατούχο στο τσακίρ κέφι.

Και αν φας πολύ, όπως έκανα εγώ το μεσημέρι, μετά δεν μπορείς να φας τίποτα άλλο για ώρες οπότε και για σνάκ αυτό τρως και μετά και για δείπνο. Μα τι μαλακίες κάνω.

Και αφού μπούχτισα στο αυγόψαρο, δίψασα. Τι δίψασα δηλαδή, αλυκές γίνανε τα αυτιά μου. Και χωρίς να το σκεφτώ... τι πιάνω και πίνω? Κόκα κόλα.

Μέγα λάθος.

Ποτέ μα ποτέ μην ανακατέψεις αυγά μπακαλιάρου με ανθρακούχα και ειδικά κόκα κόλα. Και τα δύο χώρια μπορεί να είναι θείες απολαύσεις του ουρανίσκου αλλά μαζί... γάμησέ τα. Μιλαμε για αηδία, όχι αστεία.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω. Έπλυνα τα δόντια μου 5 φορές, ήπια 4 λίτρα νερό, μάσησα παγάκια, ήπια γάλα (που έκανε τα πράγματα χειρότερα, περιττό να το πω) αλλά δεν πιάνει τίποτα. Η αηδία έχει χαρακτεί στο στόμα και στο μυαλό μου.

Τι στο διάολο σκεφτόμουν? Η αλήθεια είναι ότι διψούσα ο μαλάκας. Διψούσα πολύ. Αν μου έδινες ένα ποτήρι με κρύο νερό από την πηγή της Αγίας Μαρίνας στη Ρόδο εκείνη τη στιγμή, θα πλήρωνα όσο όσο. Και με χρήμα και σε είδος, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.

Άρα? Άρα κάθομαι ο μαλάκας και περιμένω να φύχει η αηδία. Δεν έχω και τι να κάνω άρα γράφω.

Όσο γράφω, έλαβα και ένα μήνυμα στο facebook. Καλό, κακό, δεν ξέρω, αλλά μιλάμε για πουτάνα σύμπτωση. Δεν γίνονται αυτά. Άκου.

Χτες που έκανα τους φόρους (που να μην σώσουν να τους λάβουν ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ) βρήκα μια κοπέλα από Ουγγαρία μεριά, την Κίγκα. Περίμενε και αυτή σαν μαλάκας με τον άντρα της, σαν τον μαλάκα και αυτός. Με την κοπέλα γνωριστήκαμε πριν ενάμισι χρόνο όταν πρωτοήρθαμε σ'άυτή τη γαμημένη χώρα και οι αμερικάνοι αποφάσισαν να μας εκπαιδεύσουν. Α σιχτίρ. Τέλος πάντων, δεν έτυχε να ξαναβρεθούμε έκτοτε, βρεθήκαμε χτες.

Βρίσαμε τους αμερικάνους που μας γαμάνε στους φόρους και μετά είπαμε και τα νέα μας, όπου και ανέφερα τα γουρούνια μου.

Πάει αυτό, φεύγουμε. Το απόγευμα στις 6 είχα εξετάσεις. Η δικιά μου η καθηγήτρια. Στις 8 μας λέει ότι έχει μια πολύ σοβαρή δουλειά οπότε πρέπει να φύγει και μας πήρε τις κόλλες από τα χέρια. Έφαγε μπόλικες κατάρες, σκατά έγραψα, άσχετο.

Που ΜΟΛΙΣ ΕΜΑΘΑ πήγε όμως η κυρία? Πήγε στο υπόγειο του καθηγητή της Κίγκα το οποίο είναι μπαρ και κάνει μαζώξεις κάθε Παρασκευή. Ήταν και η Κϊγκα εκεί όπου και γνώρισε μια πολύ συμπαθητική κυρία η οποία έμαθε ότι δουλεύει στο κτήριό μου.

Της λέει λοιπόν η Κϊγκα ότι Α! έμαθα σήμερα ότι έχετε γουρούνια εκεί στο υπόγειο! Ναι της λέει, δικά μου είναι! Κόκκαλο οι δικιές σου. Κόκκαλο και εγώ. Γι'αυτό μωρή μας πήρες τα χαρτιά? Να πας στην υπόγα?

Αμ το άλλο? Δικά της? Δικά της???? Ποιός κάθεται μωρή και τρώει κλωτσές και κουτουλιές από τα γαμημένα κάθε μέρα?? Εσύ? Εσύ είσαι γεμάτη μελανιές ή εγώ ο μαλάκας? Α σιχτίρ δηλαδή.

Είπα να ηρεμήσω και να μιλήσω μόνο για τα ψάρια αλλά δεν μπορώ, δεν μ'αφήνουν ν'αγιάσω ο άνθρωπας.

Πάω να φάω λίγο ακόμα σωληνάριο να ηρεμίσω. Πω ρε δίψα.

Α, κοίτα μην κάνεις καμιά μαλακία και ξεχάσεις τον διαγωνισμό. Έχουμε αισίως φτάσει τους 45 (πως σκατά έγινε αυτό, ένας θεός ξέρει και δεν μου λέει) και μένουν άλλοι 5.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Φόροι μουνίτσες

Ήταν που σήμερα θα έπαιρνα χαρά, Cούλα, κατάλαβες? Όλη η εβδομάδα, έλεγα, σκατά πήγε, η Παρασκευή θα με αποζημιώσει. Δεν μπορώ να πω, με αποζημίωσε.

ΦΥΤΡΩΣΕ ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΑ ΤΑΪΣΕ.

Δεν τα έχω χάσει, Cούλα, μια χαρά είμαι. Απλά. Τα έχω πάρει με τους πούστηδες τους αμερικάνους και τις φορολογίες τους. Που σε τζενέρικ φάρμακα να τα φάνε.

Δεν νομίζω να στο έχω πει στο παρελθόν, αλλά μπορεί να είσαι και εξοικειωμένη με το αμερικάνικο σύστημα φορολογίας, δεν ξέρω τί ανωμαλίες κουβαλάει ο καθένας μέσα του.

Εδώ χάμω (που πιο χάμω δεν πάει λέμε) πλερώνουμε δύο είδη φόρους. Έναν φέντεραλ που πάει στον Ομπάμα να κάνει μπάρμπεκιου στο Ιράκ, και ένα στο Κονέκτικατ να σπρώχνουν ακόμα περισσότερο χιόνι στο αμάξι μου του χρόνου.

Από τον ρημάδη τον μισθό μας κόβουν αυτό που ΝΟΜΙΖΟΥΝ. Συνήθως κόβουν λίγο περισσότερο απ'όσο πρέπει. Αλλά δεν παραπονιέται κανείς. Γιατί Κατά Μάρτη μεριά (κακή ώρα) κάνουμε τα χαρτιά μας εμείς όλοι οι σκληρά εργαζόμενοι , υπολογίζουμε πόσα βγάλαμε, πόσος φόρος πρέπει να μας μπει στον κώλο, εεεεεε, να πληρώσουμε εννοώ, και τέλος πάντων βγαίνει η επιστροφή φόρου.

Καλά μέχρι εδώ? Τα έπιασες όλα? Έλα ρε Cούλα, πρόσεχε! Άσε τους καφέδες, μην με εκνευρίζεις περισσότερο!!!!

Οι Κινέζοι λοιπόν... Ναι, οι ΚΙΝΕΖΟΙ, αυτοί φταίνε για όλα! ΑΥΤΟΙ έχουμε μια κάποια συνθήκη δεν ξέρω τι ΣΚΑΤΑ έκανε ο τσιντσαντσον πρωθυπουργός που δεν το έκαναν οι δικοί μας, και έχουν λιγότερο φόρο στην Αμερική. Το ίδιο ισχύει και για Ινδία και για σχεδόν ΟΛΕΣ τις χώρες.

Αλλά όχι για την Ελλάδα. Εμάς μας κατήργησαν την βίζα, λες και αυτό ήταν το πρόβλημά μας. Να πάμε διακοπές στην Αμερική. Εμείς δεν έχει συνθήκη, δεν έχει κοκό.

Οι κινέζοι λοιπόν, που έχουμε ίδιο μισθό και δώκαμε ίδιους φόρους, πήραν πίσω ένα ΧΙΛΛΙΑΡΙΚΟ (τώρα αυτό μάλλον με ένα Λ γράφεται αλλά δεν ξέρω, διόρθωσέ με). Χίλλια δολάρια. Να τα κάνουν τι? Περισσότερα γκατζετάκια! Αγόρασαν το Ipad2 την επόμενη μέρα!!!

Πάω κ εγώ σήμερα, περίμενα τέσσερις ώρες να ετοιμαστούν οι ΓΑΜΩφόροι, από τις 8:30 το πρωί μέχρι μετά τις 12. Με καλούν. Πάω. Βλέπω το πρώτο χαρτί, το φέντεραλ. Επιστροφή φόρου: 116.

Έλα μου?

116

Δεν μπορεί, λέω, θα ξεχάσανε το μηδενικό στο τέλος. Όχι. Δεν το ξεχάσανε. Δεν υπάρχει μηδενικό στο τέλος. Αυτά είναι 116 δολάρια.

Εντάξει, λέω από μέσα μου, δεν πειράζει. Τουλάχιστον δεν έχω να δίνω και πίσω.

Αμ δε.

Πιάνω και το χαρτί για το Κοννέκτικατ. Επιστροφή φόρου: 0

Ωραία πράματα.

Γυρνάω σελίδα.

Οφειλόμενο ποσό: 294

Έλα μου?

294

Να δώσω 294?

294

Αχά.

Κατάλαβες? Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ο Έλληνας που δεν έχει συνθήκη για τους ΓΑΜΩφόρους να πληρώσει και έξτρα, και οι άλλοι οι σχιστομάτηδες να πάρουν ΧΙΛΛΙΑ! ΧΙΛΛΙΑ!

Ενταξει, δεν φταίνε τα παιδιά, δεν τους κατηγορώ. Τι φταίνε αυτοί που γεννήθηκαν Κινέζοι. Πλακίτσα.

Οι Αμερικάνοι οι ΑΝΩΜΑΛΟΙ φταίνε. Που φορολογούν τους φοιτητές με τον χαμηλότερο μισθό στη χώρα (βάσει έρευνας αυτό, όχι αερολογίες).

Εύχομαι, όταν στείλω την επιταγή να εκραγεί το κτήριο το βράδυ (μην πεθάνει και κανείς και το έχω βάρος στη συνείδησή μου, με ξέρεις άλλωστε είμαι ζωόφιλος) και να καούν όλες οι επιταγές που έλαβαν να μην εισπράξει τίποτα το Κονέκτικατ.

Πάει τελείωσε, δεν κάθομαι στο κωλοχανείο όταν τελειώσω. Θα επιστρέψω Ευρώπη (Ευρώπη είπα, όχι Ελλάδα, δεν είμαι ΤΟΣΟ απελπισμένος).

Πάω να ηρεμήσω γιατί έχω και εξετάσεις. Που κακό χρόνο να έχουν ΟΛΟΙ όσοι ήρθα σε αυτή τη Γη για να δυσκολεύουν τις ζωές των άλλων.

Γαμώτο.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Σκατά.-

Σκατά, σκατά σκατά.

Χτες ΟΛΗ μέρα μέσα στο στρες για μια ΓΑΜΩπαρουσίαση, για 3 (ΤΡΕΙΣ) ΓΑΜΩδιαφάνειες στο ΓΑΜΩpower point. Να τσιρίζει ο ένας καθηγητής, να τσιρίζει η άλλη καθηγήτρια, να τσακώνονται και μην βρίσκω ησυχία. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να το παίζουν αφεντικά.

Λες και είναι άξιοι.

Στη ΓΑΜΩκβαντομηχανική έγραψα σκατά. Δεν πειράζει, μπορώ να μη χρησιμοποιήσω έναν βαθμό, αλλά το στρες στρες.

Την Παρασκευή έχω πάλι εξετάσεις που πρέπει να παπαγαλίσω 200 εξισώσεις. Η καλή μου καθηγήτρια δεν πιστεύει στην κατανόηση και στη σωστή χρήση της γνώσης, όχι, πιστεύει στα κατεβατά. Τις προάλλες μου έκοψε τους μισούς βαθμού επειδή η απάντησή μου ήταν μεν πλήρης, αλλά ήταν η πιο μικρή από των υπολοίπων. !!!

Που κακό χρόνο.

Αύριο έχω ΓΑΜΩ εγχείρηση στα γουρούνια και λες και δεν μου φτάνουν ΟΛΑ, έχω να αντιμετωπίσω και τα τεράστια εγώ του κάθε μαλάκα και κάθε μαλακισμένης επειδή δεν τους ενημέρωσα τέσσερις φορές όπως έκανα στους άλλους αλλά μόνο μία, άρα δεν τους υπολογίζω και δεν τους σέβομαι.

Το τελευταίο ισχύει.

Θέλω να το παρατήσω το ΓΑΜΩδιδακτορικό ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ και να πάνε ΟΛΟΙ να γαμηθούν και να πνιγούν στο σάλιο τους.

Μακάρι να υπήρχε ένα μηχανηματάκι να μεταφέρω όλο το στρες και το άγχος που μου επιβάλλουν άσκοπα και να τους το δώσω.

ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Υπνοβατώ και πάω, πάω, πάω.

Πάω, πάω αλλά πού πάω? Ή μάλλον, που πήγαινα? Δεν θα μάθω ποτέ και ας όψονται τα κωλόνερα!

Σε μπέρδεψα Σταυρούλα? Χα χα, αυτό ήθελα, να ανοίξω την ανάρτηση με μπέρδεμα κατάσταση, κάτι σαν αυτές τις κουλτουριάρικες ταινίες που ξενικάς να δεις και δεν καταλαβαίνεις Χριστό για κανα δεκάλεπτο.

Το Μάτριξ πχ. Έχω πει να το δω 234 φορές, αλλά καμία δεν έκατσε. Δεν μπορώ, εκνευρίζομαι που δεν καταλαβαίνω από το πρώτο λεπτό τι γίνεται και το κλείνω.

Το ίδιο παθαίνω και με τα βιβλία. Όταν ξεκινάω ένα βιβλίο και δεν με μπάζει στο θέμα, την κατάσταση, το σκηνικό βρε αδερφέ από την πρώτη σελίδα, εκνευρίζομαι. Πολλές φορές μάλιστα αφού διαβάσω το μισό, πάω στην αρχή και ξαναδιαβάζω τις πρώτες σελίδες. Γι'αυτό και γενικά προτιμώ σειρές βιβλίων, ώστε να ξέρω ρε παιδί μου τι παίζει πριν καν το ανοίξω. Στο Χάρι Πότερ πχ, όσο άκυρα και να το ξεκίναγε το τελευταίο βιβλίο, εγώ θα έπιανα το νόημα με τη μία.

Τώρα που το θυμήθηκα, έχω αφήσει στη μέση τουλάχιστον πέντε σειρές βιβλίων και κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορώ να συνεχίσω το ίδιο τροπάρι, να διαβάζω ό,τι μου κατέβει και να αφήνω τις σειρές στην τύχη τους.

Δεν θυμάμαι, σου έχω πει ότι εδώ χάμω μπορεί να μην έχουν φέτα και πιτόγυρα αλλά έχουν βιβλιοθήκες? Σταυρούλα? Ε Σταυρούλα! Μιλάω! Θα έρθει και η υπνοβασία αργότερα, άσε με τώρα που μου'ρθε να πω για τις βιβλιοθήκες, μην κοιμάσαι!

Ναι, έχει βιβλιοθήκες. Αλλά όταν λέω έχει, εννοώ ΕΧΕΙ. Όχι μια βιβλιοθήκη ανα 200.000 άτομα, αλλά μια ανα 5.000. Το κάθε κωλοχώρι (σαν αυτό που είμαι) έχει τη δικιά του, και η κάθε κωλόπολη (μέγεθος Αργινίου και αν) έχει τρεις τέσσερις. Τζάμπα βιβλία, ταινίες κλπ κλπ. Πολύ καλό σύστημα, από τότε που ήρθα και το ανακάλυψα έχω ξεσκιστεί να διαβάζω.

Θέλω να ξεκινήσω κλασικά, διάβασα ένα δύο αλλά δεν το συνέχισα. Με έχουν πιάσει τα παιδικά από τα ούμπαλα και δεν μπορώ να ξεκολλήσω.

Μέχρι και το Μάγο του Οζ διαβάζω!

Υπνοβατώ, που λές, Σταυρούλα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, κύριος, κάνω τα δικά μου και πάλι πίσω. Συνήθως δεν θυμάμαι τίποτα αλλά το καταλαβαίνω από το περιβάλλον. Τις προάλλες πχ ξύπνησα και είχα δίπλα μου 7 ποτήρια με νερό γεμάτα. Τώρα 7 φορές σηκώθηκα και έφερα νερό, ή μία φορά και γέμισα 7 ποτήρια, δεν ξέρω.

Θα σε γελάσω.

Κάνω και τα κλασικά με το ξυπνητήρι, το βάζω στο άλλο δωμάτιο, τσιρίζει, σηκώνομαι, το σβήνω και επιστρέφω κανονικά στο κρεβάτι χωρίς να το θυμάμαι καν. Αυτό βέβαια έχει ψιλοπάψει διότι πλέον ξυπνάω εύκολα.

Γηρατιά?

Τα καλά όμως τα έκανα παλιά, στο λύκειο. Το τι φρίκη έχει φάει η φουκαριάρα η μάνα μου δεν περιγράφεται.

Ένα βράδυ, λέει, σηκώθηκα, πήγα χώθηκα κάτω από το γραφείο μου και άρχισα να φωνάζω "πες του να φύγει! να φύγει! τώρα!!!". Δεν ξέρω σε ποιον αναφερόμουν, μιας και δεν το θυμάμαι το περιστατικό, αλλά η μάνα μου νομίζει ότι έλεγα για τον αδερφό μου.

Πράγμα όχι και τόσο παράξενο.

Η πιο χοντρή φάση όμως έγινε άλλη βραδιά. Σηκώνομαι που λες ο μάγκας, ανοίγω την μπαλκονόπορτα, βγαίνω έξω και φεύγω. Μέναμε σε ισόγειο. Αυτό το κομμάτι δεν το θυμάμαι. Αλλά σε κάποια φάση πάτησα σε κάτι παγωμένα λασπόνερα και από εκεί και πέρα θυμάμαι. Ξύπνιο ακριβώς δε με λες, αλλά τουλάχιστον θυμάμαι τι έκανα. Έκανα το γύρο του σπιτιού, πάω στην εξώπορτα και χτυπάω κουδούνι. 4 το πρωί τώρα αυτά. Έρχεται η άμοιρη η μάνα, ανοίγει, παθαίνει 4 εγκεφαλικά, κάτι με ρωτούσε που ήμουν τι σκατά κάνω κλπ, εγώ της γνέφω να κάνει ησυχία, βγάζω τις λασπομένες κάλτσες, τις πετάω στο πάτωμα και πάω στο κρεβάτι.

Μιλάμε για τον ορισμό του τζέντλεμαν.

Το πρωί ξυπνάω και αρχικά δεν θυμόμουν τίποτα. Βλέπω μπροστά στην μπαλκονόπορτα τέσσερις καρέκλες η μία πάνω στην άλλη σε ζευγάρια και τα παίρνω, αρχίζω να φωνάζω τι σκατά κάνουν πάλι στο δωμάτιό μου όσο κοιμάμαι. Έρχεται η μάνα μου, με βρίζει, με βρίζει, με μπινελικώνει, στο τέλος με ενημέρωσε και για το λόγο και τότε θυμήθηκα.

Γαμώτο, αν δεν ήταν τα κωλόνερα ένας θεός ξέρει που θα πήγαινα. Πολύ θα ήθελα να το μάθω αυτό.

Λίγους μήνες μετά όταν πήγα στην Πάτρα να σπουδάσω, ψάχναμε σπίτι. Βρήκαμε ένα του κώλου τρίτος όροφος. Να φωνάζει η μάνα μου να ωρύεται ότι δεν υπαρχει περίπτωση να μείνω σε τρίτο όροφο με μπαλκόνι, γιατί είμαι ικανός να σηκωθώ τη νύχτα να πηδήξω!

Ρεζίλι!!!!!

Τώρα το ξέρεις. Ήθελα να το βάλω στα 7 μυστικά αλλά αυτό το θέμα σηκώνει δική του ανάρτηση.

Υπνοβασία είναι αυτή.

Α, και που'σαι, μην ξεχάσεις τον διαγωνισμό. Δωράκι από την Αμερική μιλάμε για ευκαιρία ζωής, δεν το συζητώ.


Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

7 μυστικά

Ε αφού μας είπε και η Κούλα (που δεν τη λένε Κούλα τελικά και άμα δεν μάθω πως τη λένε θα σκάσω στο λέω) τα 7 μυστικά της, ας τα πω και εγώ. Πριν τα πω όμως, έχω και μια μικρή ανακοίνωση.

Δεν ξέρω που πάω και τις σκέφτομαι αυτές τις βλακείες αλλά αφού μπαίνω στον κόπο και τις σκέφτομαι, θα τις κάνω και πράξη. Μου τη βίδωσε λοιπόν τις αναρτήσεις μου πλέον να τις απευθύνω σε συγκεκριμένο άτομο κάθε φορά. Αρχικά σκέφτηκα να διαλέγω ένα όνομα στην τύχη αλλά όχι όχι δεν μου έκανε. Το βρήκα όμως. Σε κάθε ανάρτηση θα διαλέγω το σχόλιο που μου αρέσει περισσότερο, είτε γιατί είναι αστείο, γλυκό, παράξενο, περίεργο ή και όλα, και θα απευθύνω την επόμενη ανάρτηση σε αυτό το άτομο.

Και ξεκινάμε με την αγαπητή Φούλη που ζήτησε Κινέζο για δώρο και μου έφτιαξε τη μέρα!

Μην περιμένεις, Φούλη μου, και κανένα χοντρό μυστικό, έχουμε και ένα ίματζ να διατηρήσουμε. Θα σου πω 7 μικρά και άμα σ'αρέσει.

1. Έχω φοβία με τους κλέφτες. Συγκεκριμένα τους διαρρήκτες. Η ιδέα και μόνο ότι κάποιος μπαίνει σπίτι και αρχίζει να ψάχνει και να αρπάζει με φρικάρει. Τις προάλλες κάποιος πρότεινε να έχω κάποιο όπλο κοντά μου το βράδυ για να αισθάνομαι πιο ασφαλής. ΧΑ! Έτσι και αντιληφθώ κλέφτη το βράδυ και έχω όπλο πρόχειρο θα τραβήξω σκανδάλη και πάπαλα πάει ο αμερικλάνος. Μη γελάς!

2. Από πολύ μικρός είχα πρόβλημα με το νύχι του μεγάλου δακτύλου του αριστερού ποδιού. Είχε μπει μέσα στο κρέας και δεν έλεγε να βγει. Δοκιμάσαμε τα πάντα, μέχρι και πεντικιούρ, αλλά τελικά στα 15 αναγκάστηκα να το βγάλω. Το νύχι. Δεν πόνεσε καθόλου αλλά στο άλλαγμα της γάζας με ΓΑΜΗΣΕ. Το κρέας κάτω από το νύχι μοιάζει σαν το ψωμί της πίτσας άμα σηκώσεις το τυρί. Αφού ξαναβγήκε το νύχι, μπήκε πάλι μέσα. Πάλι τα ίδια και χειρότερα. Φαντάζεσαι κατάρες που έφαγε ο γιατρός, έτσι? Τελικά Φούλη ξέρεις τι έκανα? Αποφάσισα να μην το ξανακόψω, να το αφήσω να μεγαλώσει σιγά σιγά (και οδυνειρά) μέσα στο κρέας μέχρι να βγει από την άλλη. Αυτό έκανα, υπέφερα για μερικές βδομάδες αλλά στο τέλος επιβραβέυτηκα γιατί όταν βγήκε από την άλλη το κρέας άρχισε να μαζεύεται και βρήκα την υγειά μου.

3. Πάντα ήθελα να γίνω γιατρός αλλά δεν τα κατάφερα να μπω. Έλα, έλα κόψε τα αχ ο καημένος. Μια χαρά με βόλεψε η φαρμακευτική. Ειλικρινά και να μπορούσα να άλλαξα επάγκελμα δεν θα το έκανα.

4. Έχω απαρνηθεί το Χριστιανισμό κάπου δέκα χρόνια τώρα, σαν αντίδραση στο σύστημα της εκκλησίας εν γένει. Εδώ και 6 χρόνια κάνω Σαχάτζα Γιόγκα η οποία είναι κυρίως πρακτική αλλά έχει πολλές θεολογικές πτυχές και θεωρείται "θρησκεία νέας εποχής".

5. Οι Κινέζοι δεν είναι τόσο κακοί όσο τους παρουσιάζω.

6. Στην Πάτρα σκοτώθηκα με την καθηγήτρια του μάστερ μου γιατί δεν της έκατσα και για διδακτορικό. Σαν αποτέλεσμα μου έκανε τη ζωή πατίνι για ένα χρόνο μη αφήνοντάς με να κάνω τα πειράματα που ήθελα και χρειαζόμουν. Αποτέλεσμα να μην ολοκληρώσω την έρευνα όπως ήθελα και έβαλε πρώτο όνομα στην δημοσίευση μου κάποιον άλλο, για τιμωρία. Ελπίζω τώρα να καταλαβαίνετε προς τι τα νεύρα.

7. Έχω πρόβλημα με το πρωινό σήκωμα. Σήκωμα, όχι ξύπνημα. Ξυπνάω με το τίποτα αλλά δεν σηκώνομαι. Προσπαθώ να το διορθώσω αλλά δεν μου κάθετε. Σήμερα πχ σηκάωθηκα στις 7. Έκανα μπάνιο, έφαγα, έκατσα στον καναπε και λέω έλα μωρέ ένα μισάωρο να τον πάρω λίγο πριν φύγω. Ε η ώρα είναι 11 και μισή και ακόμα στον καναπέ είμαι, μόλις ξύπνησα.

Αυτά. Ελπίζω να μην σε φρίκαραν τα μυστικά μου Φούλη μου, αλλά και να σε φρίκαραν, δεν σε φοβάμαι θα τα χωνέψεις με τον καιρό.

Άντε να σηκωθώ από τον γαμω καναπέ τώρα να πάω δουλειά. 

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Αμερικλανο - διαγωνισμός

Πολύ καλησπέρα σας!

Σήμερα έχω απίστευτα νεύρα, γιατί μερικά όντα που λέγονται άθνρωποι ΔΕΝ είναι άνθρωποι αλλά γλοιώδη σαλιγκάρια με τομάρι πρόχειρα ριγμένο πάνω τους. Μωρέ Κινέζοι και πάλι Κινέζοι (που κατάντησα), οι Έλληνες τελικά είμαστε η χειρότερη ράτσα.

Έχω λίγα νεύρα τέλος πάντων αλλά κάνω τις αναπνοές μου και θα μου περάσουν και ελπίζω μαζί με αυτά να περάσουν και να εξαφανιστούν και όλοι και όλες οι ανάξιοι και ανάξιες της προσοχής και του χρόνου μου.

Μισό λεπτό να κάνω καμιά αναπνοή γιατί άναψα πάλι.

Εντάξει, ηρέμησα. Γρήγορα να γράψω αυτά που θέλω πριν χτυπήσει το επόμενο κύμα νεύρων.

Σήμερα αγαπητοί (όχι όλοι, υπάρχουν και μερικά σαλιγκάρια. ήρεμααααα) αναγνώστες παρατήρησα ότι έφτασα αισίως στους 40 αναγνώστες του μπλογκ. Εντάξει, δεν είναι τίποτα για εσάς που έχετε τους τρακόσους για ζέσταμα, αλλά για εμένα είναι οπότε σκασμός.

Έχω μια ιδέα. Όταν φτάσω τους 50 (σε κανα εξάμηνο και αν) θα στείλω αμερικλανο - δωράκι σε έναν τυχερό. Ορίστε πως θα δουλέψει:

Όποιος ενδιαφέρεται να συμμετάσχει μπορεί να το πει εδώ με σχόλιο. Θα δω αν μπορέσω να βάλω κανα λινκ στο πλάι αλλά δεν το υπόσχομαι, ο μπλόγκερ με μπερδεύει.

Ο πρώτος (από όσους δήλωσαν συμμετοχή) που θα δημοσιεύσει σχόλιο (οπουδήποτε στο μπλογκ) μετά την εγγραφή του 50στού αναγνώστη θα είναι ο νικητής.

Ανάλογα με το ποιος είναι και τι του αρέσει (βάσει του μπλογκ του θα το κρίνω αυτό) θα διαλέξω το βραβείο και θα το λάβει στο ταχυδρομείο. Εξ αμερικής παρακαλώ! Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν θέλει να δώσει διεύθυνση, κάτι θα βρούμε να κάνουμε με κάποιο ηλεκτρονικό δώρο, αλλά το υλικό είναι σαφώς καλύτερο.

Όπως είπα, θα πάρει κανά εξάμηνο η δουλειά οπότε υπομονή.

Αυτά για την ώρα. Φεύγω τώρα γιατί το νιώθω το κύμα έρχεται κατά πάνω μου.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Νηστεία

Πάντα σύγχρονος με την επικαιρότητα ο Αμερικλάνος.

Έλεγα να τα ξαναγράψω σε χαρτί αλλά λέω άσε μην τους τυφλώσω τελείως. Μια χούφτα αναγνώστες έχω, μπράιγ γραφή δεν ξέρω να σας τα γράφω έτσι και σας τυφλώσω, οπότε... Πίσω στο παλιό καλό παραδοσιακό πληκτρολόγιο. Ε ρε. Που καταντήσαμε. Να είναι το πληκτρολόγιο του λάπτοπ παραδοσιακό ενώ το τετραδιάκι με το στυλό να είναι το μεταμοντέρνο που δεν μας βολεύει κιόλας.

Σήμερα είναι Καθαρά Δευτέρα, έτσι? Ποιος χέστηκε θα μου πείτε. Α όχι, όχι δεν έχεις δίκιο εσύ που το'πες αυτό. Ναι, εντάξει, είναι δηθενιά και νηστεία γιαλατζί, εντάξει λέμε, αλλά δεν παύει να είναι μέρος της παράδοσης και της κουλτούρας της Ελλάδας. Γι'αυτό το λόγο και εγώ χτες οδηγούσα ΤΡΕΙΣ ώρες να πάω να βρω ταραμά (του κώλου αλλά τι να κάνεις).

Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή. Μη σας ζαλίσω και μέρα που είναι, δεν κάνει.

Χτες που λέτε, πήγα για ψώνια. Τρεις ώρες να γυρνάω δεξιά αριστερά για να πάρω όλα. Βρήκα έναν ταραμά του κώλου που βρωμοκοπάει σαν διάροια από ροφό και έφτιαξα ταραμοσαλάτα. Έκανα λαγάνα με ταχίνι και γαρίδες σαγανάκι. Προμηθεύτικα και μακεδονικό χαλβά με σοκολάτα μέσω ταχυδρομείου, βρήκα και τουρσί πήρα και μια κονσέρβα γίγαντες και την έκανα ταράτσα.

Μαλάκες, ο ταραμάς ΜΙΑ ΜΠΟΧΑ μία μπόχα δεν υπάρχει. Το λεώ εγώ που ταραμά τρώω κυριολεκτικά με το κουτάλι, άσε το σωληνάριο με τα αυγά μπακαλιάρου! Αλλά αυτό το πράμα... Έβαλα και μπόλικο κρεμμύδι στην ταραμοσαλάτα να σπάσει η μπόχα αλλά τίποτα. Αηδία.

Γιατί τα λέω όλα αυτά. Γιατί εγώ ο μαλάκας έκατσα και έφαγα όλη μέρα χτες για να ετοιμάσω πράγματα που στο Ελλαδιστάν τα βρίσκεις στο μπακάλικο της γωνίας, αλλά αυτοί που μένουν δυο μέτρα από το μπακάλικο τρώνε τοστ και πίτσες! Απίστευτο? Καθαρά δευτέρα και να ακούω τον έναν έφαγε δημητριακά, ο άλλος τοστ, ο άλλος πίτσα και ο άλλος έψαχνε σουβλατζίδικο. Πόσο ζώα? Να τα έχουν όλα στα πόδια τους και να το παίζουν σνομπαρία και εγώ να σκίζομαι να αναπαράξω καθαροδευτεριάτικο τραπέζι? Όχι φίλοι μου, αυτό δεν θα περάσει έτσι. Βασικά έτσι ακριβώς θα περάσει γιατί δεν έχω τη δύναμη να περάσω νόμο να απαγορεύεται η κατανάλωση φαστσουντ την Καθαρά Δευτέρα, αλλά λέω και καμιά μαλακία έτσι να χαίρομαι μόνος μου.

Μισό λεπτό όμως, να μην παρεξηγηθώ. Η ένστασις μου δεν έχει καμία μα ΚΑΜΙΑ σχέση με την δήθεν νηστεία που πρέπει να κάνουμε σήμερα. Οι εποχές που ήμουν παπαδοπαίδι και μούντζωνα τον κόσμο στα γκούντις κάθε Τετάρτη και Παρασκευή της Σαρακοστής και όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα πέρασαν ανεπιστρεπτί. Πλέον αλλαξοθρήσκεψα και ξεκόλλησα από τη δηθενιά του Χριστιανισμού στο θέμα νηστεία.

Γιατί, κύριε, εσύ, εσύ ναι που κατεβάζεις ταραμοκεφτέδες και μιλφέιγ με γάλα σόγιας, νηστεία δεν είναι αυτό που μας πουλάνε. Ήμαρτον δηλαδή, να υπάρχει τούρτα νηστίσιμη, τυρί, ΣΑΛΑΜΙ, να βαφτίζεις τις γαρίδες χόρτα, αφού δεν έχουν αίμα, τους αστακούς, τα καβούρια και λοιπά.

Όχι, κύριε, δεν είναι. Η αστακομαρανοδάνα δεν είναι νηστίσιμη και ας μην έβαλες λάδι. Ούτε οι ταραμοκεφτέδες. Ούτε οι γαρίδες. Θες να νηστέψεις? Πολύ ευχαρίστως! Νήστεψε! Φάε ΑΠΛΑ. Α-Π-Λ-Α. Το καταλαβαίνεις? ΑΠΛΑ. Φάε καμια σαλάτα, βράσε καμια πατάτα, κανα καρότο, ΧΩΡΙΣ ΛΑΔΙΑ ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΒΕΛΤΙΩΤΙΚΑ ΓΕΥΣΗΣ. Το νόημα της νηστείας είναι να ξεκολλήσεις από την μπάκα σου. Έχουμε μάθει να μην στερούμαστε τίποτα στο φαΐ, πράγμα όχι αναγκαστικά κακό. Εφόσον έχεις, γιατί να μη φας? Να φας. Αλλα μια στο τόσο κάνε και λίγη κράτη για να διδάξεις στον εαυτό σου να μην είναι κοιλιόδουλος. Φάει ό,τι πιο απλό βρεις χωρίς να σε νοιάζει η γεύση, η όψη και αν πάει καλά με ούζο.

Άλλο αυτό. Νηστεία = στέρηση αλλά ΟΧΙ προς Θεού δεν στερούμαστε τη γεύση από το φαΐ, ούτε το αλκοόλ από το ποτό.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε τι εννοώ με τη δηθενιά της νηστείας. Εγώ πχ σήμερα δεν έφαγα κρέας ούτε αυγό. Αλλά έφαγα και το ευχαριστήθηκα. Δεν στερήθηκα, δεν ένιωσα να κάνω την οποιαδήποτε θυσία, οπότε ΔΕΝ νήστεψα.

Ξέρω παιδιά εδώ που είναι χορτοφάγοι και τρώνε λιγότερα απ'όσα τρώμε εμέις σήμερα. Διότι τους είναι αδιανόητο πχ να θεωρήσουν τη γαρίδα αρτίσιμη αφού και αυτή πλάσμα του Θεού είναι. Το ίδιο και για το καβούρι, το χταπόδι, το καλαμάρι και τον αστακό. Αυτοί όταν νηστεύουν, του δίνουν και καταλαβαίνει. Τους βλέπεις και τρώνε ρίζες σαν τους Νεάντερταλ.

Δεν συμφωνώ με το κόνσεπτ της νηστείας, ότι δηλαδή ο Θεός σου ζητάει να μη φας, αλλά αυτοί τουλάχιστον το κάνουν και το εννοούν. Όχι δήθεν.

Σαν σήμερα ο Χριστός ξεκίνησε το ταξίδι στην έρημο και τη νηστεία. Οι χριστιανοί λοιπόν για να τιμήσουν την πράξη Του, νηστεύουν. Πως νηστεύουν? Με ταραμοσαλάτα, γίγαντες, ντολμαδάκια, γαρίδες, χταπόδια, λαγάνες, ρετσίνες ούζα και κρασιά. Κάνουν λοιπόν ένα τσιμπούσι, τρώνε πίνουνε στην υγειά Του, ρίχνουνε και ένα χορό στο όνομά Του, και καθάρισαν. Θα περάσουν και κάτω από τον επιτάφιο όταν περάσει έξω από τη γειτονιά τους, θα πάνε και 12 παρα τέταρτο στην εκκλησία το βράδυ της ανάστασης (πριν τα μπουζούκια) και το παίζουν χριστιανοί. Αμ δε.

Τα πήρα πάλι.