Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Γουρουλής

Ήρθε η Σαρακοστή, επέστρεψε και ο Αμερικλάνος. Εμ έτσι είναι αυτά μάνα μου, όλα τα εκνευριστικά πράγματα μαζί συμβαίνουν. Κάτσε λέει και μη φας κρέας ούτε γάλατα ούτε τυριά ούτε βούτηρα για 40 μέρες. Η νηστεία πιστεύω είναι σαν αυτό που λέει αυτή η σαρδανάπαλη η Cούλα στο φατσοβιβλίο για τη σοφία. Όποιος καταφέρει να την κάνει δεν τη χρειάζεται και όποιος τη χρειάζεται, δεν μπορεί να την κάνει! Εκτός από εμένα βέβαια, που ούτε να την κάνω μπορώ αλλά ούτε και τη χρειάζομαι. Μη με κοιτάς εμένα όμως, είμαι εξαίρεση· αυτό που λέμε γεια σου.

Πήγαμε που λες τες προάλλες σε ένα Τουρκολιβανεζοξερωγω τί εστιατόριο (είχε ταχίνι και τσιφτετελέ μουσική από εκεί κρίνω) και είπα να το παίξω σοφιστικέ μεσογειακός τύπος. Οπότε αντί για ψητά κοτόπουλα και κεμπάπ, παρήγγειλα... φάβα με ταχίνι. Γαμώ το στανιώ μου λέω, ήρθα μέχρις εδώ θα φάω κάτι διαφορετικό. Έλα όμως που όταν λένε αυτοί οι αντίχριστοι φάβα δεν εννοούν τη φάβα όπως την εννοούμε εμείς (οι άλλοι αντίχριστοι), αλλά εννοούν κάτι φασούλια που τα λένε φάβα? Και τι ήταν το πιάτο? Μισό κιλό ωμό κρεμμύδι, τρία ματσάκια μαϊντανός και είκοσι (μετρημένα) φασούλια φάβα! Με αυτές τις μαλακίες που κάνω, νηστικός έμεινα πάλι γιατί και το ωμό κρεμμύδι σιχαίνομαι, και τον μαϊντανό σιχαίνομαι. Τι να μου κάνουν 20 (μετρημένα, επαναλαμβάνω) φασούλια 1.82 λεβέντης σαν το κυπαρίσσι?

Πέρασαν που λες 20 μέρες από τα γενέθλιά μου, και έλαβον πάρτυ έκπληξη. Εκεί πάνω που έλεγα ότι δεν τα έχει καταφέρει ποτέ κανείς να μου κάνει έκπληξη για τα γενέθλιά μου (γιατί είμαι τόσο έξυπνος και γαμάτος που τους καταλαβαίνω πριν καν ξεκινήσουν τα σχέδια), πήγαν οι ετεροχρονισμένοι και μου τα χαλάσανε όλα. Κοίτα τι είχε γίνει. Μία μέρα πριν τα γενέθλιά μου έπαθε η μητέρα του ενός εγκεφαλικό, και δεν τα γιορτάσαμε όπως έπρεπε. Την επόμενη των γενεθλίων μου πέθανε η γυναίκα.


Και με τούτα και με κείνα, ούτε την τούρτα ευχαριστήθηκα ούτε τίποτα. Άσε που λείπανε οι μισοί. Οπότε το ξανακάνανε, και μου δώσανε το πιο τέλειο, το πιο άψογο δώρο που μπορούσαν να σκεφτούν! Αυτό:


Κατάλαβες? Αυτοί είναι φίλοι! Ξέρουν ότι έχω σχέση πάθους με τον τριμμένο πάγο, ξέρουν ότι από μικρός ξύνω καταψήξεις για να μου φτιάχνω γρανίτες να τις τρώω με το κουτάλι και να κάνουν κρατς χρατς ενώ παγώνει ο εγκέφαλός μου. Περιττό να σου πω ότι το έχω ΛΙΩΣΕΙ τις τελευταίες μέρες. Έκανα γρανίτες με ό,τι πόσιμο κυκλοφορεί στο σπίτι - μέχρι και ελληνικό καφέ! Μιλάμε για αηδία, όχι αστεία.

Τα σοβαρά που γίνανε δεν στα λέω γιατί θα αγχωθώ. Ένα πράγμα θα πω μόνο. Πριν λίγες βδομάδες κοκορευόμουν ότι έχω να αγχωθώ από το 2008... Ε έγινε την περασμένη Πέμπτη. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ από το άγχος και από τα νεύρα γιατί για όλα φταίει το κεφάλι μου! Αλλά όλα καλά θα πάνε, και να μην πάνε χέστηκα ας πάνε στα τσακίδια.

Καλή Σαρακοστή σας εύχομαι


και του χρόνου.

ΥΓ: Τώρα που σας αποκάλυψα την υπερδύναμή μου, κανονίστε τη συμπεριφορά σας.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Ο Αμερικλάνος και τα εφτά Τσάκρα

Αυτά τα σκατοπαίχνιδα που σε βάζουν να λες τα σώψυχά σου πολύ μου τη δίνουν. Με κάλεσε η Σιδηρά Κυρία της μπλογκόσφαιρας, Ρία, να σας πω εφτά πράγματα για τον εαυτό μου. Η χαρά του κουτσομπόλη κανονικά αυτά τα βραβεία αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ γαμώτι.

Θα σας πω εφτά πράγματα για τον Αμερικλάνο, και θα τα συσχετίσω με τα εφτά τσάκρα του Αμερικλάνου. Έτσι, για να ξέρετε γιατί ταράζονται.

1. Θεωρώ ότι όποιος/α ευχαριστιέται πραγματικά το σεξ δε χρειάζεται να ασχολείται με αυτό το θέμα 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, 30/31 μέρες το μήνα πλην του Φεβρουαρίου. Είναι κατάντια το να ανοίγεις μπλογκ και να το αφιερώνεις με πολύ αγάπη στο πουλί/μουνί σου. Ασχολήσου και με τίποτε άλλο, σου έδωσε και αριστερό χέρι ο Θεούλης!

2. Δεν έχω καταλάβει ποτέ -μα ποτέ- ποίηση. Με εξαίρεση κάποια έργα του William Blake, όταν διαβάζω ποιήματα είναι σα να διαβάζω συστατικά από καθαριστικό τουαλέτας πάνω στην τουαλέτα όταν δεν έχω κάτι άλλο να διαβάσω και είναι πλέον πολύ αργά να σηκωθώ για να φέρω. Το ξέρω ότι η καλή ποίηση είναι υψηλή μορφή τέχνης, αλλά δεν με αγγίζει ούτε πάνω από τα ρούχα, κάτι που ελπίζω μια μέρα να αλλάξει. Γι'αυτό και δεν παρακολουθώ κανένα μπλόγκ που έχει ποίηση μέσα, αν και θεωρώ πολύ ωραίο κάποιος να γράφει και να τα δημοσιεύει.

3. Δεν ξέρω αν φαίνεται, αλλά είμαι ολίγον ευερέθιστος. Αρπάζω εύκολα αλλά ηρεμώ εξίσου εύκολα και, κυρίως, δεν κρατάω εύκολα κακία. Προτιμώ να ξοδεύω την προσοχή μου σε πιο ενδιαφέροντα πράγματα από το να ασχολούμαι με το κάθε ανθρωπίδιο που έτυχε να βρεθεί στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα και να με εκνευρίσει.

3β. Έχω θέμα με το να επιβάλλομαι σοτν εαυτό μου. Ειδικά στο να σηκώνομαι το πρωί, στο να κλείνω το λάπτοπ, στο να μη φάω αυτό το γαμημένο το κεκάκι που κάθεται εδώ από την Τρίτη. Με κάνω να τρώω σπανάκια κολοκυθάκια και λοιπά σιχαμερά πράγματα για να αποκτήσω λίγη αυτοκυριαρχία ρε γαμώτι, αλλά μπα.

4. Αυτό το έχω ξαναπει - δεν είμαι αυτό που λες συμπονετικός άνθρωπος. Δηλαδή μπορεί εσύ δίπλα μου να υποφέρεις και εγώ να σε γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνη. Δεν είναι συνειδητή επιλογή, απλά δεν νιώθω τον πόνο του άλλου εύκολα. Αν δω κάποιον με αυτοκαταστροφικές τάσεις, κάπνισμα ή ποτό πχ, θα τον βρίσω, θα του δείξω μαύρους πνεύμονες και κίτρινα μάτια, αλλά δεν θα στεναχωρηθώ καθόλου όταν αποκτήσει ο ίδιος μαύρους πνεύμονες και κίτρινα μάτια. Ας πρόχεσες μανίτσα μου.

5. Βρίζω σαν λιμενεργάτης. Αλλά δεν βρίζω όταν τσακώνομαι στα σοβαρά· τότε προσέχω ακόμα και τα κόμματα ώστε να μη δώσω στον άλλο τη χαρά να παρεξηγήσει δικαιολογημένα τα λεγόμενά μου. Γι'αυτό να ξέρεις, όσο σε βρίζω είμαστε ΟΚ. Όταν αρχίσω τα σεις και τα σας... έχε το νου σου.

6. Έχουν υπάρξει κάποια άτομα και κάποιες συμεριφορές τα οποία μου είχα επιτρέψει να μη συγχωρήσω ποτέ. Χάρη στο διαλογισμό όμως κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο έβλαπτε εμένα και μόνο και το ξεπέρασα. Το γεγονός ότι ξεχνάω τις μαλακίες που κάνει ο άλλος μέσα σε λίγες ώρες σε συνδυασμό με τον σαρκασμό και το βρίσιμο λιμενεργάτη είναι ικανό να στείλει κάποια άτομα στο τρελοκομείο.

7. Μικρός πίστευα πολύ, υπέρ του δέοντος, σε κάτι που μου κάποιοι με παραπληροφόρησαν ότι ήταν ο Θεός. Ζητούσα ό,τι μπορούσα να σκεφτώ: από ειρήνη στον κόσμο μέχρι το Mortal Kombat για το Play Station. Πολλά χρόνια μετά ανακάλυψα ότι αν τύχει και βρεθείς συνειδητά μπροστά στο Θείο δεν υπάρχει περίπτωση να τολμήσεις να ζητήσεις τίποτα.

Ορίστε, πήρες και τη δόση φιλοσοφίας. Το βραβείο δεν το δίνω πουθενά. Δεν φτάνει που μοιράζω ΑΠΕΥΘΥΝΣΕΙΣ δεξιά αριστερά όλη την ώρα, θέλετε να διαλέγω και έξτρα??

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΑΥΤΑ είναι προβλήματα

Σήμερα θα κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ σε κάποιον ή κάποια που δεν έχω ιδεά ποιος είναι, αλλά ο ρουφιάνος με ενημέρωσε ότι εδώ και δυο τρεις μέρες έχει λιώσει το μπλογκ. Απ'ότι βλέπω, έχει πιάσει τις αναρτήσεις με τη σειρά, ξεκινόντας από τότε το Σεπτέμβρη του 2009 που κλαιγόμουν για την social security card, συνέχισε γρήγορα μέχρι πριν ένα χρόνο που κλαιγόμουν για τα κβάντα, τώρα βρίσκεται νομίζω στον περασμένο Ιούνιο που κλαιγόμουν ούτε που θυμάμαι για τι κλαιγόμουν τότε, και όπου να'σαι θα φτάσει και στο πριν λίγες μέρες που κλαιγόμουν επειδή δεν απολαμβάνω το πρωινό μου χέσιμο, ας είναι καλά οι σφήκες που σκάνε γύρω μου σαν βόμβες.

Ρε φίλε (φίλε θα σε πω, δεν ξέρω αν είσαι φίλος ή εχθρός ή ακόμα χειρότερα γνωστός μου, αλλά με βλέπεις ξεκινάω με τη γλύκα στο στόμα μου). Ρε φίλε, λέω, δεν ξέρω τι να σου πω. Όταν κάποιος μου λέει ότι διάβασε ή διαβάζει τις αναρτήσεις του Αμερικλάνου από την αρχή, από τη μία χαίρομαι, από την άλλη σκιάζομαι και από την τρίτη απορώ.

Χαίρομαι γιατί δεν τα έγραφα στον βρόντο ρε γαμώτο, και το γεγονός ότι τα διαβάζετε κάποιοι με τη σειρά δείχνει ότι δεν είμαι τελείως ψυχάκιας και όσα λέω ανα τα χρόνια έχουν μια κάποια συνοχή! Σκιάζομαι γιατί δεν καταλαβαίνω τι το ενδιαφέρον έχουν τα παραληρήματά ενός κατα λάθος μετανάστη και τι θέλετε απο τη ζωή μου τέλος πάντων?? Και τέλος απορώ για τον ίδιο λόγο που σκιάζομαι.

Οφείλω πάντως να σε ενημερώσω ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν σφάλμα αναγνωρίζεται! Δεν σου φταίω εγώ αν έχασες όλο σου το απόγευμα του Σαββάτου διαβάζοντας τις ασυναρτησίες μου! Ας πρόσεχες μανίτσα μου! Έλα δεν θα με ρωτήσεις εγώ τι έκανα το απόγευμα του Σαββάτου? Όχι θα με ρωτήσεις. Πήγα στο εργατήριο να πάρω τον φορτιστή του λαπτοπ γιατί ήθελα να κάνω εργασία.

Ναι, εντάξει, εργασία τελικά δεν έκανα. Φαντάζομαι ότι μετά από τόσες αναρτήσεις απανωτές αυτό το κατάλαβες από μόνος σου! Δεν φταίω εγώ όμως. Η άτιμη η δίαιτα φταίει για όλα! Άκου να δεις τι πήγα και έκανα το ούφο. Πού τα σκέφτομαι όμως ρε γαμώτο ώρες ώρες, πραγματικά απορώ.

Θυμήθηκα που λες την περασμένη Τετάρτη ότι τη μόνη φορά στη ζωή μου που έχασα κιλά με το τσουβάλι ήταν όταν δεν έτρωγα βραδινό. Ήταν το πρώτο εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο και δεν ξέραμε να μαγειρεύουμε ούτε εγώ ούτε η γειτόνισσα. Ναι είχαμε αποφασίσει να μαγειρεύουμε μαζί και να πεινάμε επίσης μαζί, μιας και μεγαλώσαμε και μαζί. Αυτή όμως ήταν μια σταλιά και δεν ήθελε πολύ για να γεμίσει τις μπαταρίες της, εγώ κοτζάμ αρκούδα έρεψα μιλάμε! Το τι καμμένο κοτόπουλο, άψητα ρύζια φακές φασόλια και λοιπά όσπρια κρατσανίσαμε, δε λέγεται. Μέχρι το Δεκέμβρη μάθαμε να κάνουμε κοτόπουλο αλα κρεμ με ωμο ρυζι (αυτό το ρύζι πολύ με παίδεψε) και φακές σούπα. Επίσης μέχρι το Δεκέμβρη πήγα από 82 σε 68 κιλά, και όταν με είδε η μάνα μου άρχισε να τσιρίζει πού πήγαν τα πόδια μου, πού πήγε η κοιλιά μου, πού πήγαν τα μαγουλάκια μου και τα λοιπά και τα λοιπά.


Οπότε λέω (επιστρέφω στην προηγούμενη Τετάρτη τώρα), ας το κόψω το ρημάδι το βραδινό, αφού μόνο έτσι γίνεται. Μου είναι αδύνατον να ανοίξω το στόμα μου και να φάω λίγο ή να φάω κάτι ελαφρύ "διαίτης". Την Τετάρτη δεν έφαγα βραδινό, και την Πέμπτη έφαγα του σκασμού για μεσημεριανό. Πρωινό δεν τρώω γιατί το πρωί έχω ναυτίες. Την Πέμπτη επίσης δεν έφαγα βραδινό, και την Παρασκευή ξύπνησα με κάτι νεύρα, κάτι νεύρα, ακόμα δεν μου μιλάνε οι Κινέζοι. Τους έβρισα όλους χωρίς λόγο και αιτία. Το Σάββατο το βράδυ δεν άντεξα, είπα άντε και γαμήσου δίαιτα πάω να ψωνίσω το σύμπαν.

Και το ψώνισα.

Πήρα από σοκολάτες, κέικ και πουράκια, μέχρι ψητό κοτόπουλο, ρέγγες καπνιστές σε κονσέρβα, σαλιγγάρια σε κονσέρβα, πάστα ατζούγιας, πατατάκια, ελιές, πίτσες... δεν θυμάμαι τι άλλο. Αυτό που θυμάμαι (αμυδρά) είναι να επιστρέφω στο σπίτι και να βιάζω τις τσάντες του σουπερ μάρκετ καταβροχθίζοντας τα πάντα σαν να μην υπάρχει αύριο. Και όσο πιο πολύ έτρωγα, τόσο πιο πολύ πεινούσα. Σου λέει ο εγκέφαλος, κάτσε να φάμε τώρα που τον πετύχαμε ευάλωτο γιατί αύριο μπορεί να του τη βαρέσει πάλι και να πέσει κατοχική πείνα.


Επέτρεψέ μου να σου πώ τα εξής: Η ρέγγα ΔΕΝ πάει με το γιαούρτι φράουλα. Τα σαλιγκάρια σε κονσέρβα ΒΡΩΜΑΝΕ σαν σκατά. Οι πικάντικες ριζογκοφρέτες πάνε ΤΡΕΛΑ με σαντιγύ και μπισκότα σε εναλλαγή. Αλλά προσοχή, μακριά από ελιές όσο τρως σαντιγύ. Το ψητό κοτόπουλο αν το φας μετά από σοκολάτα μοιάζει με πλαστελίνη. Τα ψητά μανιτάρια με σκόρδο δεν πάνε καθόλου ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ με την πάστα ατζούγιας.


Όπως καταλαβαίνεις, πέρασα τέλεια για καμια ωρίτσα όπου και έτρωγα ό, τι έβλεπα μπροστά μου όπως όπως πριν προλάβουν οι τύψεις να με χτυπήσουν κατακέφαλα. Καλα το τι έγινε μετά στο στομάχι μου και ακόμα αργότερα στο... έντερο να μην στο πω καλύτερα. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι την Κυριακή το πρωί ούτε οι σφήκες δεν τόλμησαν να εμφανιστούν.


Το καλύτερο δεν στο'πα! Το Σάββατο μετά το τσιμπούσι ανέβηκα στο ποδήλατο να κάψω τα πάνω πάνω τουλάχιστον αλλά από το πέρα δώθε πάνω κάτω ανακατέφτηκα και ξέρασα τουλάχιστον το ένα τρίτο απ'όσα έφαγα. Μετά έφαγα κι'άλλο γιατι άδειασε το στομάχι μου και πείνασα.


Από αύριο ξεκινάω να τρώω πρωινό. Δεν πα να αναγουλιάζω το πρωί και μόνο στην σκέψη να πιω νερό. Θα φάω. Γιατί ο εγκέφαλος έχει μάθει να τρώει το μεσημέρι, και δε λέει να λειτουργήσει όπως πρέπει μέχρι τότε! Οπότε θα τον μάθω ότι το μενού ξεκινάει το πρωί ώστε να ξυπνάει και να σηκώνομαι. Επίσης αύριο θα επιστρέψω στο δεν τρώω βραδινό, αλλά θα κάνω αυτό που έκανα σήμερα. Θα φάω αγγούρια και νερό βλέποντας φωτογραφίες μου από το πρώτο έτος. Δεν σώζεται αλλιώς η κατάσταση σε λέω! Τον Ιούλιο του 2013 έχω να πάω σε συνέδριο στη Χαβάι, δεν μπορώ να εμφανιστώ έτσι.

Κατάλαβες άγνωστε? ΑΥΤΑ είναι προβλήματα.

ΥΓ: Την επόμενη φορά που θα μου προσφέρει κάποιος μια σαλάτα, ένα πιτόγυρο, μία μακαρονάδα και μία πάστα, να θυμηθώ να απαντήσω παρών επί της αρχής, όχι στο πρώτο γιατί είναι τζάμπα κόπος το μάσημα, και ναι στα υπόλοιπα. Αρκεί να μην είναι βράδυ, γιατί το βράδυ κάνω δίαιτα.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Ψεκάστε, σκουπιστείτε, τελειώσατε

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και αν κρίνω από τους λογαριασμούς της Αγγέλας για την ηλικία μου, θα γίνουμε κολλητάρια:
καλά δεν ξέρεις ότι τα χρόνια που περνάνε στην αμερική δεν μετράνε στην ευρώπη; Κρίμα τα πτυχία σου...
Για μας εδω μεγαλώνεις μόνο τις μέρες που έρχεσαι για διακοπές.
αρα είσαι ακόμη 24 και 7 μηνων περιπου. Αν ξανάρθεις πρέπει να αλλάξεις και πλυντήριο
Το καλό Αγγέλα είναι ότι έτσι τσιγγούνικα που μου τις δίνουν τις διακοπές, μια ζωή 24 θα είμαι! Πάρε τώρα μια ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, ακριβώς όπως τα χρόνια μας.

Δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει Αγγέλα, αλλά ο κόσμος τρελάθηκε και βαδίζουμε τρέχοντας προς το τέλος. Δεν θέλω να σε αγχώσω, αλλά όταν στην Ελλάδα κάνει Βόρειο Πόλο και στο Κονέχτικατ κάνει Φουτζίτζου, κάτι πάει στραβά. Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό για να σε πείσει ότι το τέλος βρίσκεται ήδη στο ταξί και δίνει τη διεύθυνση (Γη, τρίτος πλανήτης δεξιά μετά το μπακάλικο), σου'χω και άλλα σημεία. Σημεία και τέρατα για την ακρίβεια:

Φαίνεται μικρότερη απ'ότι είναι στην πραγματικότητα. Έλα σκασμός!

Αυτό που βλέπεις στη φωτογραφία που μας παραχώρησε το αιφόνι, είναι ένα τέρας στο περβάζι του παραθύρου μου το οποίο την είδε σουλιώτισσα και πέφτει ένας θεός ξέρει από που διάολο πέφτει κάθε μέρα σχεδόν. Δεν ξέρω ποια πουτάνα σφήκα πήγε και γέννησε μέσα στους τοίχους μου και βγαίνουν τώρα τα μούλικά της σαν χελωνάκια απ'την άμμο της Ζακύνθου και μου κόβουν το αίμα. Γιατί η θέα που βλέπεις, δεν είναι καμία τυχαία θέα, όοοοοχι, είναι η θέα από την τουαλέτα μου! Ναι στο είδος υγιεινής αναφέρομαι, όχι μόνο στο δωμάτιο.

Ξέρεις τι είναι να κάθεσαι το πρωί παρέα με την τουαλέτα σου, να... εκτελείτε ωραία ωραία τα συζυγικά σας καθήκοντα ενώ απολαμβάνετε τη φύση που φαίνεται από το παράθυρο (δηλαδή εσύ απολαμβάνεις τη φύση από το παράθυρο, η τουαλέτα απολαμβάνει μια άλλη πτυχή της... φύσης) και ξαφνικά... ΤΣΑΠ να πέφτει το τέρας δίπλα σου? Το καλό είναι ότι έχει τέλειο τάιμινγκ και ειδικά αν έχω φάει πολύ ρύζι το προηγούμενο βράδυ με βοηθάει αλλά εν γένει είναι πολύ άβολο.

Όχι για μένα μόνο άβολο, αλλά και για τις σφήκες! Σου λέει, να πάω έξω στο κρύο ή μέσα στη ζέστα? Θα πάω στη ζέστα! Χα! Λάθος απάντηση. Γιατί μέσα στη ζέστα κάθεται κάποιος πάνω στη χέστρα και παραδίπλα έχει τη χλωρίνη σε σπρέι. Μία άρχισε να πετάει κι'όλας πριν προλάβω να πιάσω το σπρέι και σκέψου με τώρα στην κατάσταση που ήμουν να προσπαθώ να πετύχω το έντομο με τη χλωρίνη. Τραγικό θέαμα.

Αμ η άλλη? Μπήκε στη ζέστα, βρήκε το σπίτι άδειο, δίψασε, πήγε σε μια λιμνούλα να πιει νερό και έπεσε μέσα! Για ώρες ολόκληρες πάλευε να βγει αλλά η λεκάνη του Αμερικλάνου δεν είναι σχεδιασμένη για να αφήνει πράγματα να βγαίνουν έξω, οπότε έκατσε εκεί να πλατσουρίζει μέχρι που την είδα, την ψέκασα, δεν έλεγε να πεθάνει, την ξαναψέκασα, πάλι τίποτα, ε δεν άντεξα άλλο θα έσπαγε η φούσκα μου, την κατούρησα. Και πάλι δεν πέθανε και πήγε καζανάκι ζωντανή. Α για να σου πω! Δεν φταίω εγώ, εγώ της έδωσα την εναλλακτική του ανώδυνου θανάτου με χημικά την οποία δεν δέχτηκε. Και όχι καζανάκι δεν τράβηξα πριν τη γκολντενσαουερίσω γιατί είμαι ΚΑΙ οικολόγος.

Περιττό να σου πω ότι τώρα φοβάμαι να κάτσω στην τουαλέτα γιατί μπορεί να κρύβεται πουθενα, είχε και τον απέθαντο μην το ξεχνάς, και θα έχει τρελά νεύρα. Και με το δίκιο της δηλαδή.

Κατάλαβες τώρα Αγγέλα γιατί λέω ότι έρχεται το τέλος? Δεν είναι δυνατόν να πέφτουν σφήκες από το πουθενα και να πέφτουν όποτε πάω εγώ να... αυτό! Και μην ακούσω καμια κρυάδα ότι είμαι φοβιτσιάρης! Άντε εσείς να σας δω τι θα κάνατε! Τουλάχιστον εγώ τις ψεκάζω. Ψεκάστε, σκουπιστείτε, τελειώσατε.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

HAPPEE BIRTHDAE μιHARRY

Ένα δίκιο το έχει η Ρία, όχι την αλήθεια να την πούμε
το πενηντα δύο νούμερο αθλητικό που φοράς, δεν το λες και κόσμημα να το βάλουν στο φούξια μαξιλαράκι να το περιφέρουν δώθε κείθε μέχρι να βρουν τον αμερικλανοσταχτομπούτο!
και γι αυτό κοκκάλωσε την κάλτσα που όσο και να πεις ένα πιο κομψό άτιτιουντ το έχει!!!
Πάρε και συ τώρα μια κομψή ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, εορταστική και τη θες σε φούξια μαξιλαράκι? Σε φούξια μαξιλαράκι!

Δεν μου αρέσει Ρία που μεγαλώνω, να ορίστε το είπα. Πες με ανώριμο πες με κατίνα πες με ό,τι θες αλλά δεν μπορώ να το αρνούμαι πια. Δεν μου αρέσει να μεγαλώνω! ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΚΟΝΣΕΠΤ. Κάτσε κύριος, πως έρχεσαι και μου λες ότι με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει χαλάω? Δεν θέλω να χαλάω ρε, να φτιάχνω θέλω, σαν το κρασί. Γιατί να μην είμαι κρασί μάνα μου να κουβαλάω τα χρόνια ωρίμανσης στην πλάτη με καμάρι?

Τώρα θα μου πεις, σαν πολύ νωρίς δεν σε χτύπησε η κρίση μέσης ηλικίας Αμερικλάνε? 27 χρονών λεβέντης σαν τα κρύα τα νερά τα γάργαρα, κάθεσαι σαν το κλαμμένο μουνί να παραπονιέσαι που μεγαλώνεις. Κοίτα, και ναι και όχι. Ξεκίνησα μεν νωρίς αλλά δεν ξεκίνησα τώρα. Ξεκίνησα από τα 19 μου.

Δεν το χωρούσε το μυαλό μου ότι θα γίνω 20. Δεν ήθελε το σύστημά μου να την επεξεργαστεί ΚΑΝ την πληροφορία. Με αποτέλεσμα να "ξεχαστώ" αλα το "θυμάμαι ό,τι με συμφέρει και σε αυτή τη φάση η ηλικία μου δεν με συμφέρει καθόλου" και να συνεχίσω να λέω ότι είμαι 19. Τόσο, μέχρι που το πίστεψα κιόλας! Δεν σου κάνω πλάκα. Παραμονή γενεθλίων μου που θα έκλεινα τα 21, μέσα σε ένα ταξί ήμασταν, και τους έλεγα "ποοοοοο ρε αύριο γίνομαι 20". Τότε κατάλαβαν ότι τόσο καιρό δεν έλεγα ότι είμαι 19 από πείσμα αλλά επειδή όντως τα είχα κάνει σαλάτα στο μυαλό μου. Μου το φέρανε απ'έξω απ'έξω ότι, ξέρεις, δεν γίνεσαι 20 αλλά 21 και έπαθα μια κρίση πανικού γιατί το είχα πλέον πάρει απόφαση ότι αποχαιρετώ την εφηβεία ενώ την είχα αποχαιρετήσει ήδη ένα χρόνο νωρίτερα! Κάπου στην Πάτρα υπάρχει ένας ταξιτζής που ακόμα θυμάται το απροσάρμοστο που ξέχασε να μεγαλώσει ένα χρόνο.

Μακάρι να το ξέχναγα και τώρα ότι έγινα 27, και να νόμιζα σαν το βλαμένο ότι είμαι 24. 24 θέλω να είμαι. 24 και μισό για την ακρίβεια, και να μείνω τόσο για πάντα! 24 χρονών, 6 μηνών και τεσσάρων ημερών! Τόσο να μείνω! Τόσο ήμουν όταν πρωτοπάτησα το ποδάρι μου εδωνα χάμω. Από τότε ΟΛΑ στάσιμα εκτός από την ηλικία! Όλα όμως? Αλλά τα χρόνια εκείιιι γουρούυυυνιααα.

Θα έπρεπε να μην ανεβαίνει η ηλικία έτσι γραμμικά και στεγνά, αλλά σε αναλογία με τα επιτέυγματά μας! Έμεινε το παιδί, για παράδειγμα, μεταξεταστέος? Να μην μεγαλώσει, να περιμένει ένα χρονάκο! Προς τι η βιασύνη?? Εγώ γιατί μεγάλωσα τρία χρόνια ενώ δεν έχω κάνει τίποτα? Αλλά έτσι είναι το καταραμένο το διδακτορικό, ξεκινάς ένα τίποτα, πέφτεις κάτω από τα τίποτα στην πορεία, στο τέλος σε ανεβάζουν στα ουράνια και μετά πας να πιάσεις δουλειά όπου γίνεσαι ένα τίποτα και μισό.

Και στα δημόσια πλυντηρια που πάω τα Σαββατοκύριακα, περιμένω να αδειάσει το πλυντήριο νούμερο 24 για να πλύνω! Δεν το δέχομαι να πλύνω ούτε στο 23 ούτε στο 25 (καλά για 26 και άνω δεν τίθεται καν θέμα ενώ τα 22 και κάτω τα κοιτάω με νοσταλγία). Περιμένω εκεί μπάστακας να αδειάσει το 24. Τι περιμένετε κύριε, όλα άδεια είναι, μου λένε, περιμένω αυτό είναι το γούρι μου, και κύριο να πεις τον θειό σου, τους λέω.

Τίποτα, τίποτα, δεν είναι κατάσταση αυτή. Και έχω και τους Κινέζους από πάνω να μου σπάνε τα νεύρα! Αυτό δεν σχετίζεται άμεσα με το θέμα της ηλικίας μου, απλά το αναφέρω.

Άσε το άλλο! Γέμισε το Φέισμπουκ με χρόνια πολλά! Σώνει και ντε να με μεγαλώσουν! Δεν θέλω μανίτσες μου πολλά χρόνια, λίγα θέλω. 24 για την ακρίβεια. Αυτή είναι η ευχή μου, τώρα μπορείτε σας παρακαλώ να μου εύχεστε κι εσείς το ίδιο μπας και πιάσει? Έλα πάμε όλοι μαζί.
Αμερικλάνε και στα 24!
Έτσι, τώρα μάλιστα. Αυτή είναι ευχή. Και που ξέρεις, μπορεί να γίνει. Ποτέ δεν ξέρεις, γιατί, γιατί το αποκλείεις. Ποια είσαι εσύ, Ρία, που θα μου βάλεις όρια στις ευχές μου?? Τώρα βέβαια θα αναρωτιέσαι μπας και τα'ξουξε ο Αμερικλάνος μέρα που'ναι και τα λέει αυτά. Όχι μάνα μου δεν τα'ξουξα είμαι στεγνός και ξενέρωτος όπως πάντα. Νηφάλιος τα γράφω αυτά. Τώρα κατάλαβες γιατί δεν πίνω?

Επίσης ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες το κούτελό μου γιατί έχω την υποψία ότι άρχισε το μαλλί να το βάζει στα πόδια. Είναι υποψία όμως, γιατί γενικά έχω πυκνά μαλλιά τα οποία το καλό που τους θέλω να παραμείνουν στη θέση τους στην ίδια συγκέντρωση και στον τωρινό χρωματισμό γιατί θα γίνει χαμός. Δεν θα κυκλοφορώ εγώ σαν τσουρομαδημένο κουνάβι, θα τα ξυρίσω και τελείωσε! Δεν το μπορώ το σασπένς - θα πέσουν, δεν θα πέσουν, θα πέσουν, δεν θα πέσουν. Ξουράφι!

Λοιπόν μετά από πολύ σοβαρές συζητήσεις με ομοιοπαθούντα άτομα, εξίσου σούργελα με εμένα πάντα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να έχω τεκνοποιήσει μέχρι τα 33. Άμα δεν έχω εξασφαλίσει απόγονο μέχρι τα 33, δεν τη θέλω τη ζωή μου, κλάφτε με. Άρα θα κάνω τατουάζ εκεί κάτω ξέρεις που, έλα τώρα που δεν ξέρεις, που θα λέει
Ημερομηνία λήξης: 5 Φεβρουαρίου 2018
Να κάνουνε και οι μελλοντικές παρτενέρ τα κουμάντα τους ρε παιδί μου. Ή μήπως να γράψω "Το παρόν θα αυτοκαταστραφεί στις 5 Φεβρουαρίου 2018". Μπα όχι, αυτό παρεπέμπει σε κάτι άλλο.

Ουφ, τα είπα και ξεθύμανα. Έλα φάε τώρα λίγη τούρτα να σε γλυκάνω, και όπως είπαμε. Προσοχή τι ευχή θα δώσεις!!!!


ΥΓ: Όποιος δεν κατάλαβε τον τίτλο και την εικόνα είναι αμόρφωτος και να πάει να δει κανα Χάρι Πότερ να ξεστραβωθεί.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Οοοοοομ Σάντιιι Οοοοοοοομμμμμ

Έχω ένα σωρό πράγματα να πω, αλλά δεν έχω έμπνευση να τα γράψω! Ξεκινάω αναρτήσεις και τις παρατάω στη μέση γιατί δεν τραβάει. Έχω γράψει κάτι άλλες που δεν μου αρέσουν καθόλου γιατί τις διαβάζω και είναι λες και τα έγραψε άλλος, όχι ο Αμερικλάνος.

Οπότε, και για να μην σας σερβίρω ούτε ξαναζεσταμένα, ούτε με συντηρητικά, πάρτε ένα μικρό μπέργκερ να ευδαιμονίσετε γιατί εγώ ευδαιμονίστηκα όταν το είδα.

Και δεν με νοιάζει αν υπάρχει η λέξη ευδαιμονίστηκα η όχι!!!!!