Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Εξελίχθηκα το μπάζο

Ο ανθρώπινος νους είναι περίεργο πράμα. Γιατί είναι περίεργο πράμα Αμερικλάνε? Γιατί δεν τον καταλαβαίνω μανίτσες μου. Από αρχαιοτάτων χρόνων (υποθέτω) οι άνθρωποι των σπηλαίων ό,τι δεν καταλάβαιναν το θεωρούσαν περίεργο. Εμείς τώρα εξελιχθήκαμε, θου Κύριε, και καταλαβαίνουμε πολύ περισσότερα. Πολύ πολύ περισσότερα.

Θα καταλάβαινε ο άνθρωπος των σπηλαίων τι είναι το ipad? Σε παρακαλώ τώρα, σιγά μην το καταλάβαινε. Θα καταλάβαινε τι είναι το DNA? Μόνο αν τρωγόταν και έκανε χρατς χραααατς σαν μπριτζόλα.

Θα καταλάβαινε ο αρχαίος Έλληνας τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση? Ένωση?? Με τους βάρβαρους? Μολών Λαβέ την ένωση θα τους λέγανε τους Ευρωπαίους, δείχνοντας εκεί χαμηλά με τα δύο χέρια σε σχήμα V. Όχι μανίτσα μου, δεν υπήρχαν τέτοια τότε, δεν τα καταλάβαινε ο κόσμος και θα θεωρούσε περίεργα. Αυτό μέχρι και ο ανιστόρητος Αμερικλάνος το ξέρει και μου το λέει να το γράφω. Υπήρχε μόνο κυριαρχία και υποδούλωση.

Όχι σαν σήμερα, που οι σύγχρονοι καταλαβαίνουμε απόλυτα την έννοια της Ένωσης. Τι κυριαρχίες και υποδουλώσεις βρε παιδιά, στον εικοστό πρώτο, εικοστό δεύτερο σε ποιον αιώνα είμαστε τέλος πάντων? Όχι, όχι. Εμείς πλέον δεν έχουμε τέτοια, δεν κοιτάμε να φάμε κανέναν ούτε υποδουλωνόμαστε πουθενά. Ε? Ε? Έχουμε εξελιχθεί, ε? Ε?

Δεν είμαστε σαν τον άθρωπο των σπηλαίων. Ε? Δεδομένου του άλματος στη γνώση και κυρίως την κατανόηση της ζωής και της επιστήμης που κάναμε τα τελευταία διακόσα χρόνια, πλέον δεν θεωρούμε περίεργο ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, ε? Έχουμε αποκτήσει αρκετή γνώση για να καταλάβουμε το ελάχιστο, ότι δηλαδή ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα, ε?

Έχουμε κάνει και γαμώ τις εξελίξεις, ε? Ε?


Ο Αμερικλάνος πάντως, ό,τι δεν το καταλαβαίνει ή προσπαθεί να το καταλάβει ή δεν ασχολείται. Δεν εκφέρει γνώμη αν δεν το κατέχει. Δεν καταλαβαίνω τη μουσική μέταλ για παράδειγμα. Μου αρέσει ο ήχος αλλά δεν αντέχω τους στίχους (συνήθως) και κυρίως τη φιλοσοφία από πίσω. Δεν κράζω ούτε ειρωνεύομαι όσους ακούν τέτοια μουσική. Ούτε όσους δεν την ακούν. Αυτό. Δεν ασχολούμαι, δεν λέω ότι είναι για τα μπάζα. Για τα μπάζα είναι όσοι εκφέρουν γνώμη για θέματα που τους ξεπερνάνε.

Λίγο πολύ, όλοι για τα μπάζα είμαστε. Α ρε Δαρβίνε.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Έρευνα που έγινε σε Πανεπιστήμιο της Αμερικής έδειξε ότι ο σαρκασμός είναι κληρονομικός

Έχω αρχίσει να βαριέμαι τη ζωή μου. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να διαβάζω, να κάνω πειράματα, να βρίσκω τρόπους να κάνω απίστευτα κουλά πειράματα για την ακρίβεια, και γενικά απαγορεύεται να δείχνω ότι έχω το οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον στη ζωή μου γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δεν παίρνω το διδακτορικό στα σοβαρά.

Έχω γνωρίσει πολλά άτομα που ταιριάζουν τα χνώτα μας αλλά είμαστε μακριά. Τι να το κάνεις το μια φορά τη βδομάδα μανίτσα μου. Οι υπόλοιποι "υποψήφιοι διδάκτορες" είναι για τα μπάζα γιατί είναι μόνο αυτό. Υποψήφιοι διδάκτορες. Δεν είναι τίποτε άλλο, δεν θέλουν να είναι τίποτε άλλο. Με αποτέλεσμα να είναι ένα τίποτα γιατί ούτε διδάκτορες είναι - υποψήφιοι λέμε.

Γιατί να περιτριγυρίζομαι από πολλά τίποτα? Είμαι τόσο στραβός που δεν βλέπω πια? Που σκατά να κοιτάξω? Μήπως να αρχίσω κανα αμερικάνικο μπλόγκι μπας και βρεθεί κανείς φυσιολογικός όπως βρεθήκατε εσείς?

Δεν το είχα συνειδητοποιήσει στη Ελλάδα, αλλά είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν άτομα στην καθημερινότητά σου με τα οποία να κάθεσαι και να λες μαλακίες, τίποτα σημαντικό, απλά να τα λέτε. Να δουλεύετε το πρωί, και το μεσημέρι να μην βλέπετε την ώρα να πάτε για έναν καφέ στα γρήγορα πριν επιστρέψετε στη δουλειά.

Εδώ κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει τις μαλακίες μου! Ακόμα και για καφέ, πρέπει να πηγαίνουμε στο διπλανό κτήριο για να μην ξοδέψουμε χρόνο και ας κάνει καφέ του κώλου, να τον πάρουμε και να επιστρέψουμε στο εργαστήριο να τον πιούμε όσο δουλεύουμε στον υπολογιστή. Προσπάθησα να τους εξηγήχω ότι οι καφετέριες έχουν λόγο που βάζουν τραπέζια και καρέκλες, αλλά που. Μια φορά πήγαμε και τους έπεισα να κάτσουμε, μιλάμε για μεγάλη μούγγα. Ό,τι και να τους πεις, δεν τους ενδιαφέρει τίποτα. Δεν ξέρουν τι πάει να πει κοινωνική αλληλεπίδραση εκτός και αν σχετίζεται με δουλειά και με προϊσταμένους. Γι'αυτούς ο καφές είναι μια ουσία που τους κρατά ξύπνιους και μόνο.

Όποιος βλέπει τη σειρά τα Φιλαράκια και λέει τι ωραία που είναι στην Αμερική, πλανάται πλάνην οικτρά!

Βέβαια αυτές τις μέρες σας ήρθε το χαράτσι και εγώ κλαίγομαι ότι δεν βρίσκω παρέα της προκοπής να πάω για καφέ τις καθημερινές γιατί τα Σαββατοκύριακα δεν μου φτάνουν. Χτες παραπονιόμουν στη μάνα μου ότι με εκνευρίζουν οι δήθεν επιστήμονες που δεν έχουν χρόνο ούτε καν για έναν καφέ, και μου λέει "Πο πο τι τραβάς κι'εσύ. Εμάς μας ήρθε σήμερα το χαράτσι για έκτακτη εισφορά. Αλλά άσε μην στα λέω και σένα, έχεις σοβάρα προβλήματα να ασχοληθείς εσύ!"

Όποιος αναρωτιόταν αν ο σαρκασμός είναι κληρονομικός, τώρα ξέρει.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Τα Νούμερα. Κεφάλαιο έκτο.

Τουκ τουκ. Τουκ τουκ. Τουκ. Τουκ τουκ. Τουκ τουκ. Τουκ.
Οι διάδρομοι του ΧΩΜΑradio αντηχούσαν με το τακουνάτο βάδισμα των δύο εργαζομένων. Η μία ήταν καινούρια και χαμηλόβαθμη, η άλλη ήταν παλιά και αφεντικό. Πως γίνεται το αφεντικό να καταδέχτηκε να περπατήσει με την καινούρια, και να κάνουν τα τακούνια τους ντουέτο στους διαδρόμους?

Μετά τις τελευταίες εξελλίξεις, η Κούλα ήξερε ότι δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν πλέον. Κάποιος κιορατάς ανακάλυψε το σχέδιο που είχαν στρώσει με τον Αμερικλάνο και τον έβγαλε από τη μέση. Τώρα η μόνη επιλογή που είχε ήταν να συνεχίσει το σχέδιο και να επιτύχει πριν την ξεκάνουν κι'εκείνη.

"Κούλα, ειλικρινά δεν κατάλαβα Χριστό. Τι ακριβώς θες να κάνω? Και γιατί ζητάς βοήθεια από εμένα που μόλις ήρθα στην εταιρεία και δεν με ξέρεις?" Η Μάρω τα είχε χάσει. Πρώτη μέρα στη δουλειά και είχε γίνει το σώσε: τσακωμοί, φόνοι, σεξ, ίντριγκες, και τώρα η διευθύντρια του σταθμού της ζητούσε ακαταλαβίστικες χάρες.

"Σου είπα Μάρω. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν εδώ μέσα. Κάποιος ανακάλυψε τα σχέδιά μου" Πόσο αργόστροφη παίζει να ειναι αυτή η γκόμενα πια?

"Και εμένα δεν με υποψιάζεσαι δηλαδή?"

"Όχι, εσύ δεν είχες χρόνο για να μου κάνεις πουστιά. Είσαι νινί ακόμα. Τώρα σώπαινε και άκου καλά γιατί δεν θα τα ξαναπώ. Η αποψινή επίσκεψη του Αμερικλάνου στο σταθμό ήταν μούφα. Ο πραγματικός λόγος που ερχόταν ήταν για να ολοκληρώσουμε το σχέδιό μας, να σας φάμε τα νούμερα. Το πως δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι τώρα που τα κακάρωσε χρειάζομαι κάποιον να με βοηθήσει να τα κλέψω για την πάρτη μου." Η Κούλα έπαιρνε μεγάλο ρίσκο λέγοντας αυτά τα πράγματα σε μια άσχετη. Αλλά η ζωή θέλει ρίσκα - αυτό το ήξερε καλά.

"Να μας βουτήξετε τα νούμερα?? Καλά ρε δεν ντρέπεστε? Αφού έχετε δικά σας! Εσύ ειδικά έχεις πάνω από 500!"

"Ναι, αλλά δεν μου φτάνουν θέλω κι'άλλα. Και ο Αμερικλάνος ήθελε κι'άλλα. Όπως ξέρεις, παρόλο που ήταν και γαμώ τα άτομα, από νούμερα έπασχε. 173 και αυτά με σπρώξιμο. Ξεμεσιάστηκα να τον σπρώχνω πια, νισάφι. Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία αυτό τώρα. Τώρα εσύ θα κάνεις ότι σου πω για να τα βουτήξω όλα. Γκέγκε?"

"Και γιατί παρακαλώ να το κάνω αυτό? Γιατι να σε βοηθήσω να κλέψεις τα νούμερα του κοσμάκη, και τα δικά μου μαζί? Τρελός παπάς σε βάφτισε με φαίνεται!"

"Θα το κάνεις γιατί θα σου αφήσω τα δικά σου - και σιγά το νούμερο δηλαδή, 15 - και θα σου δώσω άλλα τόσα μπας και δεις χαΐρι"

"Μμμμμμμ? Εμένα δεν με νοιάζει η ποσότητα, με νοιάζει η ποιότητα άμα θες να ξέρεις, δεν ασχολούμαι εγώ με..."

"Καλά καλά, ό,τι πεις. Θα το κάνεις ή να βρω κάποιον άλλο? Πες μόνο γρήγορα για να ξέρω πόσους έχω να σκοτώσω απόψε."

"Γκλουπ." Η μάρω ξεροκατάπιε. Δεν είχε επιλογή. Έπρεπε να βοηθήσει την Κούλα να κλέψει τα νούμερα. Και τώρα που το σκεφτότανε, άλλα 15 δεν θα τη χαλούσαν καθόλου... "Εντάξει, αλλά θέλω πιο πολλά. Θέλω τουλάχιστον 173, όσα είχε ο μακαρίτης"

"15 θα πάρεις και θα πεις κι'ευχαριστώ"

"ΟΚ. Ευχαριστώ. Ξαναπες μου τώρα τι πρέπει να κάνω."

Βλέπω το Σοπράνο σου

Την ταινία Βλέπω το θάνατό σου την έχεις δει Μικρέ Μπετόβεν? Την έχεις δει, άσε τα σάπια. Άκου.

Το ότι ήταν να πάω Καναδά στο είπα. Το ότι έκανα τρισμέγιστη μαλακία και δεν πήγα τελικά στο είπα. Το ότι οι φίλοι μου που πήγαν αποφάσισαν να κάτσουν μια βδομάδα παραπάνω στο είπα? Δεν στο είπα! Στο λέω τώρα. Το ότι αφού φύγανε τα γαϊδούρια έμεινα εγώ να κάνω όλα τα μαθήματα διαλογισμου στο κονέχτικατ στο είπα? Ναι. Έχει τρεις μέρες τώρα που παίρνω τους δρόμους και πάω να δείξω σε κόσμο πως να χαλαρώνει. Μη γελάς.

ΜΗ ΓΕΛΑΣ ΕΙΠΑ.

Σήμερα πήγα και στο πιο απομακρυνσμένο μέρος, μία ώρα με τ'αμάξι. Την διαδρομή την απόλαυσα γιατί η Πράσινη Σκατούλα αποφάσισε να μου βάλει μουσική και γενικά το τοπίο ήταν σούπερ και έμοιαζε ακριβώς έτσι:


Ζήλια ψώρα. Έλα όμως που μετά ήρθε η φρίκη? Η σκηνή από την ταινία που φεύγουν κάτι κορμοί δέντρων από ένα φορτηγό και γίνεται της πόπης τη θυμάσαι? Αυτή για:


Ναι. Αυτό. Εντάξει, δεν ήταν κορμοί, ήταν κάτι ξύλινες πλάκες. Αλλά έφυγε μία από το φορτηγό μπροστά και δεξιά μου, πέρασε ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ και προσγειώθηκε μπροστά στον από πίσω ο οποίος νομίζω την πάτησε και δεν έγινε τίποτα. Δεν πρόσεξα τι έγινε γιατί όταν είδα την πλάκα να μου'ρχεται θυμήθηκα την ταινία και έμπηξα μια τσιρίδα... μια τσιρίδα... μιλάμε αν με άκουγε ο πατέρας μου θα μου'λεγε φτου σου λεβέντη μου!

Τι να κάνω μάνα μου, ψέματα να πω? Έκλασα τόσες μέντες όσες δεν έχω κλάσει όλη μου τη ζωή μιλάμε (και δεν έχω κλάσει και λίγες). Ευτυχώς δηλαδή που απεταξάμην την ορθοδοξία και δεν έκανα το σταυρό μου γιατί θα με κλαίγατε ρέγγες μου (αυτό κάπου το έχω διαβάσει στο παρελθόν αλλά δεν θυμάμαι που)(σκάσε Μικρέ Μπετόβεν, στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννεση).

Πραγματικά με θαυμάζω. Ευτυχώς που έτυχε εκείνη την ώρα να κάνω πρόβα μια άσκηση διαλογισμού και τη γλιτώσαμε με μία μόνο τσιρίδα. Γιατί εν γένει είμαι ένα κυκλοθυμικό νευρόσπαστο κωλόπαιδο και θα άνοιγα το παράθυρο να πηδήξω στάνταρ όμως. Εδώ τώρα και μόνο που τη θυμάμαι να μου'ρχεται, με πιάνει δύσπνοια και χτυπιέμαι απά στον καναπέ σαν τον τσάρλι από τη σειρά του σκάιπ! Αέρα καλε!!

Αφού πέρασε ο Χάρος ντυμένος ξύλινη πλάκα μπροστά από τα μάτια μου, και αφού με άκουσε όλο το κονέχτικατ να χτυπάω middle C και να γίνομαι ο πρώτος ελληνοαμερικλανοερευνητο-σοπράνος, μετά να βαράω κάτι μπινελίκια στον καργιόλη που φόρτωσε το φορτηγό, όλο του το σόι και τον κοινωνικό περίγυρο, έκατσα και με ηρέμησα.

Τώρα το τι διαλογισμό τους έκανα τους άλλους τους άμοιρους, ας μην το συζητήσω. Μισή ώρα την έφαγα να τους εξιστορώ το συμβάν που διήρκησε 6 δευτερόλεπτα, άλλη μισή μου λέγανε αυτοί αντίστοιχες δικές τους εμπειρίες, μετά σχολιάσαμε και την ταινία βλέπω το θάνατό σου ε και στο τέλος ρίξαμε και ένα διαλογισμό για τα ματια του κόσμου!

Δεν φταίω εγώ. Ταράχτηκα.

ΥΓ: Με τούτα και με κείνα ξέχασα να πω στην αρχή ότι σήμεκα κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ στην Μικρό Μπετόβεν για την μαγικά εκπληκτική της ανάρτηση περί Χάρι Πότερ! Γιατί κάτι τέτοια τα επιβραβεύει ο Αμερικλάνος μανίτσες μου!!

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Τα Νούμερα. Κεφάλαιο τέταρτο.

"Λυπάσαι? Τι εννοείς λυπάσαι? Μίλα καθαρά!" Η Μαρούλω δεν άντεχε άλλη αγωνία
"Καλά, από που φύτρωσες εσύ? Δε σε θυμάμαι στη σκηνή του προηγουμενου επεισοδίου" Τι γίνεται εδώ μέσα επιτέλους? Αναρωτήθηκε η Μάρω
"Ε δεν θα κάτσω στην αφάνεια επειδή ξέχασε να με αναφέρει ο συγγραφεύς! Γεια σου Άσωτε, τι κάνς?" ^^

Η Κούλα δεν είχε κουράγιο να αντιδράσει στο θέατρο του παραλόγου που εξελισσόταν μπροστά της. Περίμενε υπομονετικά την απάντηση της Ρίας.

"Εννοώ ότι πάει ο Αμερικλάνος. Πάπαλα. Φινίτο. Μας άφησε χρόνους. Βλέπει τα παντζάρια ανάποδα." είπε η Ρία, με βραχνή τρεμάμενη φωνή. Τόσα χρόνια τοπ γιατρέσσα, τέτοιο νταράκουλο δεν έχει ξαναπάθει με ασθενή.

Όλοι μείνανε άφωνοι. Μερικοί λιποθυμήσανε κι'όλας, ονόματα δε λέμε προσωπικότητες δεν θίγουμε (ο περσέας λιποθύμησε)(έσκασε κάτω σαν καρπούζι).

"Μα δεν... δεν... δεν μπορεί. Αφού... αφού... τα είχαμε όλα σχεδιασμένα στην εντέλεια. Δεν μπορεί να... πέθανε. Τώρα πάνε όλα... στράφι... το ρεμάλι!!" Η Κούλα δεν ήξερε τι να σκεφτεί πια. Μέσα σε μερικά λεπτά άλλαξαν τα πάντα. Με τον Αμερικλάνο νεκρό, δεν μπορούσε να συνεχίσει το σχέδιό της. Το σχέδιό τους.

"Τι εννοείτε κυρία διευθύντρια?? Ποια σχέδια?? Δεν μας τα λέτε καλά! Ο Γκόλντεν που εξαφανίστηκε εν τω μεταξύ? Μα τι γίνεται εδώ μέσα τέλος πάντων!" Η Μάρω ήταν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

"Κούλα, έλα μαζί μου. Πριν πεθάνει το πτώμα μου ζήτησε να σου μεταφέρω κάτι "Τα μάτια της Ρίας ήταν ανήσυχα όταν το είπε αυτό. Περίεργο.
"Πάμε στο γραφείο μου" Η Κούλα οδήγησε τη Ρία στο γραφείο της που ήταν στην άλλη μεριά του κτηρίου, αλλά με το που μπήκαν βγήκαν γιατί μέσα βρωμοκοπούσε πατσαδίλα. "Αμάν αυτός ο Ίβολ, τώρα βρήκε να μου φτιάξει πατσά. Αφού το ξέρει ότι μόνο μετά από Αννούλα τον τρώω."

"Mόνο μετά από Αναγούλα?" Η Ρία δεν άκουσε καλά μάλλον.

"Κοντά έπεσες. Ρία, πάμε στην αίθουσα συσκέψεων, εκεί θα τα πούμε με την ησυχία μας."

Όταν έφτασαν όμως έξω από την αίθουσα συσκέψεων, άκουσαν κάτι ντάπα ντούπα και ένιωσαν τα πατώματα να τρίζουν. "Μα καλά, ποιος ακούει νον σέρβιαμ μέσα στο σταθμό? Νόμιζα ότι ήσασταν καψούρικος σταθμός Κούλα" Όσο περνούσε η ώρα, η Ρία μπερδευόταν όλο και περισσότερο.

"Ναι, είμαστε. Για να δω τι γίνεται εκεί μέσα. Ποιος τόλμησε να βάλει ροτινκράιστ στο βωμό του σουξέ?" Η Κούλα άνοιξε την πόρτα, και ο ήχος από το χαρντκορντεθμέταλ τραγούδι τις κατάπιε σαν πεινασμένη φάλαινα. Η ανατριχιαστική μουσική όμως ωχριούσε μπροστά στο θέαμα που βίασε τα μάτια τους.

Μέσα στην αίθουσα συσκέψεων, ένα gummy bear έκανε ανόσιο σεξ με έναν... σκατζόχοιρο. Το πράσινο γκαμιμπέρ είχε βάλει κάτω τον τεράστιο σκατζόχοιρο και του άλλαζε τα φώτα στο ρυθμό της μουσικής. Έκανε όμως και ο σκατζόχοιρος ό,τι μπορούσε. Ας πούμε ότι οι... βελόνες του δεν πήγαν χαμένες.

Μόλις αντιλήφθηκαν την ανοικτή πόρτα και τις δύο κυριούλες με στόματα ορθάνοικτα σαν σωλήνες φυσικού αερίου ο γκαμιμπέρ ξεκαβάλησε τον σκατζόχοιρο και αρχίσανε να τσιρίζουν.

"Καλά ρε ψυχασθενή, δεν σου είπα κάτι τέτοια να τα κάνετε μόνο σπίτια σας?? Και εσύ ρε Πορκούπω, δεν είπαμε θα την πετάξεις την στολή σκατζοχοιρίνας γαμώ το κέρατό μου μέσα γαμώ??" Πόσες φορές πρέπει να τους πιάσει στα πράσα να βγάζουν τις βελόνες τους πια αυτούς τους δύο?? Έχει και η υπομονή τα όριά της.

"Άσε μας ρε Κούλα, αφού το ξέρεις το βίτσιο μας" είπε ο Γκόλντεν βγάζοντας τη μάσκα του γκαμιμπέρ. "Και στο κάτω κάτω, το τι κάνω εγώ με το γυναικάκι μου είναι δικός μας λογαριασμός και δεν σου πέφτει λόγος. Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε, ορίστε μας!"

"Κάποιος να κλείσει αυτή τη μουσική ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΗΛΑΔΗ!" Τα τούμπανα της Ρίας είχαν λαφάξει μέσα στο κρανίο της από την ακουστική τρομάρα.

"Άσε μας βρε Ρία, δε βλέπεις τι λέει το άτομο? Φύγετε τώρα, έχουμε σοβαρή δουλειά με τη Ρία. Πάτε να βγάλετε τα μάτια σας αλλού."

Όταν έφυγε το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής και ηρέμησε λίγο και η Ρία η οποία είχε ταραχτεί η γυναίκα, μετέφερε στην Κούλα το μήνυμα του Αμερικλάνου. "Κοίτα να δεις Κούλα. Λίγο πριν του δώσω μορφίνη μου ζήτησε να σου πω να προχωρήσεις κανονικά με το σχέδιο. Είπε ότι τα νούμερα πρέπει να φύγουν όλα στην ώρα τους απόψε".

Η Κούλα δεν πίστευε στ'αφτιά της. Πως είναι δυνατόν να προχωρήσει το σχέδιο χωρίς τον Αμερικλάνο? "Τι λες Ρία? Ξέρεις τι λες?"

"Ιδέα δεν έχω, ότι μου είπε σου λέω. Και τώρα πρέπει να φύγω. Η αποψινή νύχτα φαίνεται ατελείωτη" Και ακόμα δεν είμαστε ούτε στα μισά, συμπλήρωσε από μέσα της.

Στο δρόμο της επιστροφής, μέσα στο 4Χ4 τζίπ με ειδικό συναγερμό για προστασία ενάντια σε τζιτζίκια, η Ρία σκεφτόταν τη στιγμή που της μίλησε ο Αμερικλάνος. Ήταν πάνω που ετοιμαζόταν να του κάνει ηρεμιστηκή ένεση στον μαρμάρινο πισινό του.

"Ρία, άκου." Είπε ο Αμερικλάνος, αρπάζοντας το μπράτσο της Ρίας πριν προλάβει να του κατεβάσει το σλιπάκι
"Μανούλα μου!!!"
"Μη φοβάσαι μάνα μου, άκουσέ με. Πρέπει να μου κάνεις μια χάρη, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου"

Η Ρία υποσχέθηκε να του κάνει τη χάρη γιατί του είχε αδυναμία του κερατά. Έβγαλε το iphone 5 από την τσάντα της και έστειλε το SMS.

Πίσω στο κτήριο του ΧΩΜΑradio, η Νεφέλω επέστρεψε το nokia 3110 κινητό της στην τσάντα της. "Εντάξει, όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο." ενημέρωσε τον διπλανό της.

"H Kούλα?"

"Το'χαψε σαν φρεσκοψημένο κουλούρι" είπε με αυτοπεποίθηση η Νεφέλω

"Από αυτά με το σησάμι?" τη ρώτησε ο διπλανός της

"Ναι ρε, μόνο με σησάμι. Πάντα με σησάμι"

"Ωραία. Βοήθησέ με τώρα να ξεπλύνω το αίμα της γουρούνας από πάνω μου, βρωμάω ολόκληρος. Είπαμε να μου ρίξετε λίγο αίμα για να κάνουμε εφέ, όχι κι'έτσι μάνα μου."
***********************************************



ΥΓ: Η εκπληκτική ανάρτηση-χώσιμο της Κούλας κατεβαίνει, παρά τις ενστάσεις του Αμερικλάνου γιατί ήταν πραγματικά απολαυστική, οπότε αναγκαστικά βγήκε και το αντίστοιχο κομμάτι της ιστορίας.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

2 χρόνια Αμερικλάνος

Τσίμπα με Μιχάλη, τσίμπα με. Τσίμπα με ρε σου λέω, πιο δυνατά! Πέρασαν κι'όλας δύο χρόνια? Δύο ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ανάρτηση? Δύο χρόνια, ένας μήνας και 11 μέρες στην Αμερική?

Μάλιστα.

Τώρα αυτό καλό είναι, κακό είναι, δεν ξέρω. Πήγα και διάβασα την πρώτη μου ανάρτηση έβερ και ομολογουμένως έφριξα λίγο με το περιεχόμενο. Είχε και σχόλιο (αμέ) από κάποιον Μιχάλη ο οποίος δεν ξαναπάτησε το ποδάρι του αλλά σήμερα του κάνω τιμητική ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ. Διότι ΚΑΙ πρώτος σχολιαστής ΚΑΙ Μιχάλης, ε πάει πολύ. Ήταν γραφτό να ιστολογηθώ μάνα μου, πάει και τελείωσε.

Θυμάμαι σαν χτες εκείνο το βράδυ που επέστρεψα από το εργαστήριο βγάζοντας καπνούς από τα αφτιά με τους μαλάκες που είχα μπλέξει. Τότε συμπαθούσα ακόμα τους Κινέζους αλλά αντιπαθούσα τον Ινδό στον οποίο και αναφέρομαι. Βασικά τότε τον αντιπαθούσα για λάθους λόγους, τώρα τον αντιπαθώ για τους σωστούς. Έχουν αλλάξει πολλά, πάρα πολλά, έκτοτε και μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι τα περισσότερα απ'όσα λέω εκεί δεν ισχύουν τελικά.

Το θέμα είναι ότι αυτός ο παλιο&^$&# μου τα έλεγε αυτά για να με κάνει να δεχτώ να συγκατοικήσω με αυτόν και τους δύο συγκάτοικούς του, γιατί ο άλλος τους παράτησε. Μέσα στις πρώτες τρεις μέρες μου εδώ, με είχε πρήξει ότι δεν μας φτάνουν τα λεφτά και δεν μας φτάνουν τα λεφτά και πρέπει να αποφασίσεις άμεσα αν θα μείνεις ή αν θα φύγεις Αμερικλάνε γιατί δεν μας φτάνουν τα λεφτά. Με έβλεπε σε ένα μαύρο χάλι, φουλ καταθλιψάρα να κοιτάω εισητήρια επιστροφής και να καταριέμαι τις τιμές τους, και επέμενε να με πρήζει, αυτός και όσοι άλλοι έβαζε, ότι δεν μας φτάνουν τα λεφτά και πρέπει να βρω τουλάχιστον συγκάτοικους.

Μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να ανακαλύψω την αλήθεια, για αυτόν, τους Κινέζους, και κάτι άλλους. Στις 20 Σεπτεμβρίου 2009 τα είχα πάρει γιατί με είχε πρήξει όλη μέρα να παρατήσω το δωμάτιο που είχα βρει και να πάω σπίτι τους γιατί δεν μας φτάνουν τα λεφτά. Του είπα με ωραίο τρόπο να πάει να γαμηθεί και δεν του ξαναμίλησα για αρκετό καιρό. Ήθελα να τον βρίσω, να τον θάψω σε κάποιον, αλλά κανείς δεν ήξερε την κατάσταση οπότε αποφάσισα να τη γράψω και αφού την έγραψα, έφτιαξα και το ιστολόγιο να τη δημοσιεύσω.

Να πας να τη διαβάσεις μάνα μου την πρώτη ανάρτηση, γιατί αν και ανακριβής ως προς το περιεχόμενο, αποδίδει τέλεια την ψυχολογική μου κατάσταση εκείνη την εποχή, ειδικά ο τίτλος είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Το πόσες φορές σκέφτηκα εκείνη τη φράση ειλικρινά, δε λέγεται. Τώρα βέβαια τίποτα δεν είναι το ίδιο, ούτε ο Αμεριλάνος ούτε το ιστολόγιό του. Προς το καλύτερο άλλαξαν, προς το χειρότερο, δεν ξέρω. Θα σε γελάσω.

Αυτό που ξέρω είναι ότι καλύτερο ψυχολόγο από το αμερικλάνος τελεία μπλογκσπότ δεν έχω ματαδει. Ό,τι συμβαίνει το μεγενθύνω, το κάνω έτσι αλλιώς πάνω κάτω δεξιά αριστερά, χώνω αστείες καταστάσεις μέσα και μέχρι να τελειώσω την ανάρτηση μου έχουν φύγει και τα νεύρα και η κατάθλιψη και όλα. Είναι σπουδαίο πράγμα να έχεις έναν τρόπο να βλέπεις τη γελοιότητα των καταστάσεων, γελοιότητα η οποία δεν είναι ορατή όταν είσαι βυθισμένος μέσα σε κάθε κατάσταση. Γράφοντας όλα αυτά τα ζαβά που (δεν) διαβάζεις Μιχάλη, τα βλέπω, γελάω, γελάω με τον εαυτό μου και πάω παρακάτω. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο έγραφα κυρίως όποτε ένιωθα ντάουν, μετά όμως το γύρισα και σε πιο ευδιάθετα θέματα, κάτι το οποίο με βοηθάει εξίσου, γιατί πολλές φορές κάποια προβλήματα κρύβονται σε χαρμόσυνες περιστάσεις.

Δύο χρόνια και 172 αναγνώστες μετά, θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ μανίτσες μου που με ανέχεστε γιατί μερικές φορές για να ανεχτούμε τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να μας ανεχτούν άλλοι. Και εδώ χάμω με τους Ασιάτες προκοπή ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ. Άντε να σβήσω και τα κεράκια. ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ


Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Tα Νούμερα. Κεφάλαιο τρίτο.

"Μολόγα! Ξέρασέ τα όλα!" Ο ήχος του μαστιγίου κάθε φορά που έβρισκε τον προορισμό του αντηχούσε στο κρύο δωμάτιο. "Τελείωνε, ξεκίνα να μιλάς γιατί έχουμε και δουλειές! Ποιος σε έβαλε να ξεκάνεις τον Αμερικλάνο?" Ο θυμός και η θλίψη είχαν τυφλώσει τη Μαρούλω. Πως κατάφεραν αυτές οι δύο αδερφές να περάσουν την ασφάλεια? Την ασφάλεια που αυτή η ίδια είχε στήσει?

"Βάρα όσο θες μωρή χαρχάλω, από εμένα δεν θα πάρεις λέξη" Η Ζουζού το είπε και το εννοούσε. Δεν έχτισε ένα όνομα τόσα χρόνια στην πιάτσα ως η καλύτερη πληρωμένη δολοφόνα για το τίποτα. "Μόνο τελείωνε καμιά ώρα γιατί με περιμένει ο Γιώργος για ψάρεμα. Έχει μπουνάτσα απόψε και αν τη χάσουμε θα μας μείνει το παραγάδι αμανάτι".

"Ούτε από εμένα μην περιμένεις τίποτα παλιολινάτσα. Ζαρζαβατικό του κώλου. Σκουληκιασμένη σαλάτα!" Αν είναι δυνατόν να νομίζει μια μικρή και ανόητη ότι θα κερδίσει μια Φούλη. Δεν είμαστε με τα καλά μας. "Καλά σου λέει η Ζουζού όμως, κάνε λίγο γρήγορα γιατί έχουμε και δουλειές."

"Α ναι? Δεν το νομίζω! Εδώ θα κάτσετε μέχρι να μάθω ποιος θέλει να βγάλει τον Αμερικλάνο από τη μέση! Όσο για σένα, Φούλη, δεν νομίζω να είσαι τόσο σκληρή μόλις μάθεις που βρίσκεται ο συνάδελφός μου, ο Δόχτωρας."

"Που βρίσκεται? Στο διάολο?" Ούτε μια μπλόφα της προκοπής δεν ξέρει να κάνει το μόμολο.

H Μαρούλω δεν απάντησε. Απλά έβγαλε τον ασύρματο και επικοινώνησε με τον συνάδελφό της. "Έλα Δόχτωρα, με λαμβάνεις? Δόχτωρα, εδώ Μαρούλω, όβερ. Μερικές φορές πιτσικάρει η γραμμή" εξήγησε η Μαρούλω όταν είδε τα ειρωνικά βλέματα των αιχμαλώτων της.

"Έλα Μαρούλω, σε λαμβάνω, όβερ."
"Βρίσκεσαι στο μέρος?"
"Ναι"
"Ξεκίνα"
"Μα..."
"Ξεκίνα είπα!"

"Αυτό το σκουληκιασμένη σαλάτα θα το πληρώσεις ακριβά μωρή." Ένας άθλιος ήχος ακούστηκε από τον ασύρματο.

"Τι ακούγεται έτσι καλέεεεε! Κλείστο το διάολο, τ'αφτάκια μου!" Η Ζουζού είχε ανατριχιάσει ολόκληρη, αυτός ο ήχος ήταν λες και κάποιος έτριζε τα νύχια του πάνω σε λαμαρίνα.

"Φούλη, δε σου θυμίζει κάτι ο ήχος?" Η Μαρούλω το απολάμβανε.

"Όχι, τι είναι. Βασικά δεν ανατριχιάζω εύκολα, δεν το ξέρεις?" Τι ηλίθιο σκατό.

"Ναι αλλά αν σου πω ότι ο ήχος βγαίνει από τη λαμαρίνα μιας μηχανής που βρήκαμε παρκαρισμένη δυο στενά παρακάτω, θα ανατριχιάσεις?" 

"ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ Τη μηχανή μου γδέρνετε ρε σκουλήκια??? Άστην κάτω ρε κεράτα! Έλα εδώ ρε αν είσαι άντρας να σου ξηγήσω τ'όνειρο! Έλα δω ρε τζιτζιφιόγγο!" Αυτό το ξέσπασμα της Φούλης όμως κόστισε άλλη μια γρατζουνιά στη μηχανή της. "Μηηηη! Όχι τη Μαρίκα!!! Άστην ήσυχη ρε!!! Θα μιλήσω! Όλα θα σας τα πω! Όλα!" Η Φούλη ήταν έτοιμη να λιποθυμίσει. Στην ιδέα και μόνο ότι μαγαρίσανε τη μόστρα της μηχανής της της Μαρίκας, ήθελε να πεθάνει. Πως θα αλωνίζει τώρα την Ήπειρο??

"Φούλη κρατήσου! Μην ενδώσεις!" Αυτή η αδερφή της, το ήξερε η Ζουζού ότι θα τα χαλάσει όλα.

"Τι μας λες ρε. Χέστηκα για τον Αμερικλάνο και για τον κάθε Αμερικλάνο. Μόνο η Μαρίκα μου με νοιάζει. Μαρούλω, κάτσε κάτω κι'άκου."

Εν τω μεταξύ, δύο ορόφους πιο κάτω η πασίγνωστη γιατρέσσα Ρία πάλευε με θεούς και δαίμονες για να σώσει τον Αμερικλάνο. Όταν την καλέσανε να έρθει επειγόντως δεν πίστευε στ'αφτιά της. Πως είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να σκοτώσει ένα τέτοιο καλόψυχο πλάσμα? Έτσι όπως τον έβλεπε σαβουριασμένο μέσα στο αίμα και τον ιδρώτα την έπιανε η ψυχή της. Αλλά πάνω απ'όλα ήταν γιατρέσσα, και τώρα έπρεπε να δείξει δύναμη και να τον σώσει.

Μισή ώρα αργότερα, όταν βγήκε από το δωμάτιο, βρήκε μπροστά της μια Κούλα με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, έναν Γκόλντεν σαν κλαμένο μουν#, μια Μάρω έτοιμη να κόψει φλέβα, μία Νεφέλω να λιμάρει τα νύχια της, έναν περσέα να κάνει τσατ στο zoo, έναν Ίβολ με το μενού της ημέρας παραμάσχαλα και έναν Άσωτο με μια σαμπάνια στο χέρι.

"Πείτε μου γιατρέσσα μου, θα ζήσει?" Η Κούλα ήταν στα πρόθυρα νευρικού κλωνισμού -περισσότερο από το συνηθισμένο. Τα πάντα εξαρτώνταν από την απάντηση της Ρίας, όλα τα σχέδια που κάνει εδώ και μήνες.

Η Ρία δεν είχε κουράγιο να πει πολλά, παρά μόνο μία λέξη. "Λυπάμαι".

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Να! Μαλάκα! Να! Να! Να! Να! Πάρτα!

Πορκουπίνη, τελικά έχεις κριτικό μάτι μάνα μου:
Λατρεύω τον Ταραντίνο και όνειρο ζωής το ραδιόφωνο...Και λείπει ο Σκαντζόχοιρος από την ιστορία?
Ντροπή και αίσχος!
Αν και δεν τον ήξερα τον κύριο πριν τον αναφέρεις, πολύ χάρηκα όταν έμαθα ποιος είναι! Πάρε ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ μάνα μου, και θα πάρεις και γκεστσταριλίκι γιατί έτσι! (Ακούτε τα οι υπόλοιποι, ακούτε τα)

Άκου να δεις Πορκουπίνη τι γίνεται. Αυτή την ιδέα αλλού την είδα, θα την πω την αμαρτία μου, σε άλλη ονλάιν κοινότητα, καμία σχέση με εμάς εδωνα χάμω. Αλλά μ'άρεσε και είπα να σας πιάσω όλους να σας κάνω πλαστελίνες στα χέρια μου, γιατί από μικρός μου αρέσαν οι πλαστελίνες, τόσο που μια φορά έκλεψα και ένα κουτί από το νήπιο. Επειδή όμως μεγάλωσα και δε γίνεται να παίζω με πλαστελίνες πλέον (λερώνουν τα νύχια και σχολιάζει ο κόσμος) βρήκα κάτι πιο... ενήλικο να παίξω.

Περίεργο ακούστηκε αυτό.

Οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσει πάρα πολύ να σας γράφω (στην ιστορία). Πάρα πολύ όμως. Διάβασα κάποτε σε μια συνέντευξη της λατρεμένης μου Ρόουλινγκ ότι ενώ γράφει οι χαρακτήρες παίρνουν ζωή και γράφονται μόνοι τους και σκέφτηκα, τι μας λες μωρή, άντε γράψε το τελευταίο βιβλίο που έχω σκάσει από την αγωνία να πούμε. Αλλά τώρα νομίζω καταλαβαίνω τι εννοεί.

Βέβαια θα μου πεις, πότε πρόλαβες ρε παλιοψωνισμένε με δυο αράδες να καταλάβεις τι εννοούσε η τρισμέγιστη Ρόουλινγκ? Σωστό, σωστό, λογικό, ΟΚ. Ότι μπορώ κάνω μάνα μου! Αλλά αυτό που σου λέω ισχύει. Δεν έχω ιδέα τι γίνεται παρακάτω, έχω μόνο μια γενική ιδέα για το τέλος, η οποία όμως έχει αλλάξει 10 φορές. Αυτό που μου αρέσει είναι που κάθε σκηνή που ξεκινάω, αλλιώς την έχω στο μυαλό μου και αλλιώς εξελίσσεται. Ο δόχτωρας πχ μπήκε από μόνος του μέσα γιατί κάπου έπρεπε να ξεσπάσει η Κούλα λόγω της έντασης, με πιάνεις?

Αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι το αποτέλεσμα και κυρίως ως προς το γράψιμο. Δηλαδή έλεος, μια έκθεση που είχε γράψει ο αδερφός μου στο λύκειο για τον Τζάκ Σπάροου και τη μάχη του Μαραθώνα (νομίζω) πιο στρωτή ήταν (να θυμηθώ να τη δημοσιεύσω). Πρέπει επειγόντως να αρχίσω να μοντάρω αυτά που γράφω. Διότι τώρα αυτό που κάνω γενικά σε κάθε ανάρτηση είναι γράφω, βρίσκω τίτλο και εικόνες, πατάω δημοσίευση, και αφού βγει, διαβάζω και διορθώνω κανα ορθογρφικό (τα πάνω πάνω). Βαριέμαι ασύστολα, σιχαίνομαι λέμε να διαβάζω αυτά που γράφω. Πραγματικά σας θαυμάζω όσους τα διαβάζετε γιατί εγώ ούτε να τα φτύσω. Και τώρα αυτό θα κάνω γιατί βαριέμαι και είμαι στην υπόγα με το αρούρι πάλι. 

Τέσπα, δεν θα το συζητήσω άλλο το θέμα ιστορία, γιατί θα με πείτε ψώνιο και δεν θα έχετε άδικο. Περνάμε σε άλλα νέα, τελικά στον Καναδά δεν πήγα. Κάτσε αναπαυτικά Πορκουπίνη γιατί τώρα θα ακούσεις τη μεγαλύτερη μαλακία που έχω κάνει από τότε που ήρθα εδώ χάμω.

Πέμπτη πρωί έρχομαι στη δουλειά στις 11 και με βλέπει το αφεντικό. Μου λέει γεια! Της λέω καλημέρα. Μου λέει Καλησπέρα εννοείς! Χαχα, ναι, της λέω. Να μαλάκα πάρτα, μου λέω, ξέχνα τη την άδεια. Αλλά δεν το έβαλα κάτω. Στο μεσημεριανό φρόντισα να εμφανιστώ με κόκκινα μάτια και γενικά σε ένα μαύρο χάλι. Με είδε η γυναίκα και τρόμαξε, τι έπαθες Αμερικλάνε και είσαι σαν τον κώλο της γάτας μου? Μου είπε. Τίποτα της λέω εξασθενημένα, μια χαρά είμαι. Δε φαίνεσαι και πολύ καλά! Είσαι κουρασμένος από τα μαθήματα και τα ποντίκια ε? Ναι, της λέω, λίγο.

ΤΕΛΕΙΑ.

Το'χαψε, ζωή να'χει. Περνάω στη δεύτερη φάση. Το απόγευμα που ήρθε στο εργαστήριο τσακίζομαι πριν μπει να σηκώσω το κινητό και να κάνω πως μιλάω λέγοντας αυτά: 

Α δεν ξέρω μωρέ, τελευταία στιγμή τώρα, άστο άλλη φορά. Ναι ε? Α θα πάτε κι'εκεί. Δεν ξέρω, άσε με να το σκεφτώ, είμαι και κουρασμένος. Θα σε πάρω αργότερα.

Τσιμπάει η καθηγήτρια, τι έγινε Αμερικλάνε? Μου λέει. Τίποτα, να, κάτι φίλοι πάνε αύριο στον Καναδά και με καλέσανε αλλά δεν μπορώ να πάω, πρέπει να κάνω άλλον έναν αρουραίο. Τι βλακείες είναι αυτές, φυσικά και να πας! Μου λέει.

Να μη στα πολυλογώ Πορκουπίνη, την πήρα την άδεια τελικά ο μουλωχτός. Αλλά.

ΑΛΛΑ?

Αλλά τελευταία στιγμή θυμήθηκα ότι ναι μεν για να μπω στον Καναδά βίζα δε θέλω, αλλά για να επιστρέψω στην Αμερική χρειάζομαι ένα χαρτί από το Πανεπιστήμιο ότι είμαι ενεργός φοιτητής. Η βίζα μόνο δεν τους φτάνει. Οπότε?

ΟΠΟΤΕ?

Τον μπούλο! Να! Μαλάκα! Να! Να! Να! Να! Πάρτα!


Οπότε έκατσα στ'αυγά μου, παρέα όλο το Σ/Κ με αρουραίους και καλά να πάθω. Μετά με ρωτάει ο κάθε άσχετος γιατί έχω νεύρα. Ε πως να μην έχω!

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Τα Νούμερα. Κεφάλαιο δεύτερο.

Στο γραφείο της διεύθυνσης, η Κούλα κάπνιζε σαν φουγάρο και έπινε τσίπουρα μπας και στανιάρει. Η μεγάλη νύχτα ήρθε επιτέλους. Τόσοι μήνες σχεδίων και θεωριών, ήρθε επιτέλους η ώρα να γίνουν πραγματικότητα. Χρειαζόνταν κάτι για να ηρεμήσει, και το είχε ήδη παραγγείλει. Αλλά αργούσε. Πολύ αργούσε. Και η Κούλα Κουλίδου δεν φημίζεται για την υπομονή της...

Μετά από τα τρία δευτερόλεπτα, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο πρώτος Έλληνας σεφ, ο καλύτερος μάγειρας της Μεσογείου, ο πιο στενός φίλος της Κούλας. Ο Ίβολ. Κρατάει μια ασημένια πιατέλα με ψημένο αγριόχοιρο στο ένα χέρι και στο άλλο καναπεδάκια και καρεκλάκια.

"Άργησες και με τάραξες." Είπε η Κούλα, έχοντας ήδη αρχίσει να σκουπίζει τα σάλια της στο θέαμα του αγριόχοιρου
"Μην εισαι και τόσο επίμονη, θα σου κοπεί η όρεξη" Μόνο ο Ίβολ μπορούσε να της λέει τέτοια μέσα στην εταιρεία.
"Τώρα αυτά θες και τα λες ή σου ξεφεύγουν? Τι λέει ο αγριόχοιρος, να τονε φάω ή να παραγγείλω καμια κρέπα?"
"Σε έχω απογοητεύσει ποτέ?" Ο Ίβολ δεν μπορούσε καν να διανοηθεί κάποιος να προτιμήσει ετοιματζίδικη κρέπα αντί κάποιας λιχουδιάς του.
"Ναι, κάποτε είχες φτιάξει ανάλατη φακή! Το ξέχασες?"
"Με είχε συνεπάρει το κορίτσι μου και ξεχάστηκα."

Με τούτα και με κείνα, η Κούλα από σικ μαντηλοφορούσα διευθύντρια μεταμορφώθηκε και πάλι σε αδηφάγο τερατίδιο. Ας την αφήσουμε όμως να κάνει τη δουλειά της, και ας δούμε τι γίνεται στην είσοδο του ΧΩΜΑradio.

Ο πορτιέρης του σταθμού έμεινε με το στόμα ανοικτό όταν είδε το Τζιπ Τσερόκι να παρκάρει μπροστά στο κτήριο και από μέσα να βγαίνει το πιο περίεργο ζευγάρι ατόμων που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Φορούσαν και οι δύο μαύρα τζιν παντελόνια, πράσινα μακό μπλουζάκια με το σήμα των μαζού και δε ζου πάνω, πράσινες μπότες από δέρμα κροκοδείλου ή φιδιού, θα σε γελάσει, μαύρα γυαλλιά, κόκκινες κάπες και κρατούσαν από έναν ασύρματο που όλο βούηζε. Τον πλησίασαν και η κοπέλα έβγαλε τα γυαλλιά της πριν του μιλήσει.
"Καλησπέρα Άσωτε"
"Καλησπέρα Μαρούλω. Να σε ρωτήσω κάτι?"
"Καλέ ναι, ελεύθερα." Η Μαρούλω ήλπιζε να τη ρωτήσει τι άρωμα φοράει και αν θέλει να πάνε για κανα καφέ το Σαββατοκύριακο.
"Τι φοράς μωρή, δεν ντρέπεσαι να κυκλοφοράς έτσι?"
"Α για να σου πω Άσωτε, πρόσεξε πως μιλάς στη Μαρούλω για θα γίνει πανικός εδώ μέσα!" Πετάχτηκε σαν την πορδή ο Δόχτωρας, λες και τον ρώτησε κανείς.
"Εσένα τώρα ρε ραμολί ποιος σου πέταξε κόκκαλο?"
"Αααααα σταματήστε και οι δύο! Άσωτε, αφού τον ξέρεις τώρα τον Αμερικλάνο, ότι δει στον ύπνο του κάθε Σάββατο μας βάζει να το φοράμε από Δευτέρας. Αυτή τη φορά είδε λέει κροκόδειλους και κάτι μαύρα δέντρα με τους Μαζού και δε ζου σκαρφαλωμένους πάνω. Η κόκκινη κάπα είναι λέει προς τιμή της διευθύντριας του σταθμού."
"Εχώ ακούσει πολλές ανωμαλίες, αλλά τέτοια ανωμαλία πρώτη φορά ακούω. Τι σκατά του βρίσκουν όλοι και τον έχουν κάνει σταρ τέλος πάντων?"

Ο Άσωτος όμως δεν κατάφερε να λύσει την απορία του γιατί εκείνη τη στιγμή ο ασύρματος του Δόχτωρα άρχισε να χτυπιέται ενώ κάτι αγριοφωνάρες ακούγονταν από μέσα.
"Μαρούλω πάμε, ο Αμερικλάνος έφτασε σχεδόν και τα έχει πάρει κρανίο. Είδε το τζιπ και περιμένει στη γωνία μέχρι να το παρκάρουμε για να κάνει είσοδο."
"ΟΚ, μισό να πάρω το λάπτοπ από το κάθισμα και θα το δώσω στον Άσωτο να το παρκάρει"

Πάνω στην ώρα για την άφιξη του Αμερικλάνου, ήρθε και η Κούλα στην είσοδο να τον υποδεχτεί. Το μάτι της άστραφτε από το αγριογούρουνο και τα καναπεδάκια, ενώ της ξέφυγε και ένα μικρό ρέψιμο όταν σκόνταψε στο τελευταίο σκαλί.
"Καλησπέρα Μαρούλω χρυσό μου, τι κάνεις?"
"Καλησπέρα Κούλα! Μια χαρά είμαι, μισό να απαντήσω σε κάτι τουίτς και έρχομαι"
"Αμάν αυτό το παιδί με το τουήτερ πια, νισάφι. Εσύ, ψιτ, παιδί"
"Δόχτωρα με λένε"
"Χεστήκαμε. Δε μου λες, που είναι αυτός ο καταραμένος? θα έρθει σήμερα ή να πάω για αποτρίχωση? Αμαζώνιος έγινα πάλι η ρουφιάνα."
"Έρχεται, γύρνα την κεφάλα σου και δες"
"Πούντονε καλέ, δε βλέπω!"
"Ε μα με την κόκκινη μαντίλα, λογικό είναι να μη βλέπεις!"
"Πολύ μου μπαίνεις εσύ και δεν θα τα πάμε καλά" Απάντησε η Κούλα, έκανε ένα έτσι λίγο στην άκρη το κόκκινο μαντήλι που φορούσε πάντα στο κεφάλι μπας και δει τίποτα.

Η λιμουζίνα που μετέφερε τον ακριβοθώρητο (μη χέσω, θα'λεγαν πολλοί) Αμερικλάνο σταμάτησε μπροστά στο σταθμό. Η πόρτα του οδηγού άνοιξε, και από μέσα βγήκε η σοφέρ, 1.72, 86-60-86, κόκκινη χαίτη που ανέμιζε στον αγέρα και βήμα τσαχπίνικο.
"Κοίτα το το τσουλάκι πως περπατάει, κοίτα το" Μουρμούρησε η Κούλα
"Είπες κάτι, Κούλα?" Τη ρώτησε η Μαρούλω
"Πως τη λένε είπαμε τη νέα σοφέρ?"
"Βίνους"
"μμμμμμμμ" ξίνησε τη μούρη της η Κούλα. Έχε χάρη που ήρθε η ώρα αλλιώς θα σου'λεγα εγώ.

Η Μαρούλω δεν πρόλαβε να αναρωτηθεί προς τι η ξινίλα της Κούλας, γιατί με το που άνοιξε η Βίνους την πόρτα της λιμουζίνας για να βγει το αφεντικό της, ακούστηκε ένα ΜΠΑΜ, όλοι βάλανε τις φωνές, ο Άσωτος έβαλε και τις τσιρίδες, και γενικά επικράτησε ένας χαμός. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένα κόκκινο ρυάκι άρχισε να τρέχει από τη λιμουζίνα στην άσφαλτο.

"Αμερικλάνε?! Κάνε πιο κει μωρή να δω! Αμερικλάνε???!!"
"Χριστέ μου! Είναι νεκρός! Ποιος τον έφαγε!"
"Στην ταράτσα! Από την ταράτσα ήρθε η σφαίρα, την είδα!"
"Τι λες ρε ζώον, πως είδες τη σφαίρα?"
"Τρόπος του λέγειν"

Στην ταράτσα εν τω μεταξύ...
"Μωρή θα τρελαθώ. Αρχίσανε να ψοφάνε από μόνοι τους?"
"Δεν ξέρω Φούλη, τι διάολο έγινε? Εγώ ούτε να την αγγίξω δεν πρόλαβα τη σκανδάλη!"
"Στο'πα πανάθεμά σε ότι κάτι τρέχει με την ιστορία! Τρέχα τώρα, ηλίθια!"

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Τα Νούμερα. Κεφάλαιο πρώτο.

H ώρα ήταν περασμένη. Φώτα τριγύρω δεν υπήρχαν. Η μόνη πηγή φωτός ήταν το σχεδόν άδειο φεγγάρι, ας πούμε κάπου 28% γεμάτο. Δύο φιγούρες περπατούσαν σκυφτές μέσα στο σκοτάδι, και αν δεν ήξεραν το μέρος σαν την παλάμη του χεριού τους θα είχαν σαβουριαστεί από το πρώτο βήμα.
"Πόσους?" ρώτησε η Νεφέλω.
"Σιωπή ανόητη, τρελάθηκες? Το ξέρεις ότι απαγορεύεται να μιλάμε για τα νούμερα" απάντησε ο Περσέας.
"'Ελα βρε, μεταξύ μας είμαστε" επέμεινε η Νεφέλω
"Σταμάτα τώρα πριν είναι αργά. Θα μας ακούσει".
"Ε μη μου πεις ότι πιστεύεις τις ιστορίες κι'εσύ, θα τρελαθώ. Ρε ούτε εγώ δεν τις πιστεύω αυτές τις γελοιότητες, και είμαι φυσική ξανθιά που τα βάφει κι'όλας!" Μα καλά, τι τους μαθαίνουν στα σχολεία αυτόν τον αιώνα?
"Φύλαγε τα ρούχα σου για να'χεις τα μισά, εμένα αυτό μου έμαθε η γιαγιά μου. Για όλα τον έχω ικανό." Ο Περσέας το ήξερε ότι δεν έχει νόημα να προσπαθήσει να μεταπείσει μια ξανθιά και ειδικά τη συγκεκριμένη ξανθιά. Συνέχισε την περιπολία του με τη Νεφέλω αμίλητος.

Εν τω μεταξύ, μερικά χιλιόμετρα παραπέρα, μέσα στο κτήριο του μεγαλύτερου ραδιοφωνικού σταθμού της χώρας, το ΧΩΜΑradio, 37 υπάλληλοι έτρεχαν αλαφιασμένοι να προλάβουν όλες τις προετοιμασίες της μεγάλης πρεμιέρας. Δίσκοι πετούσαν εδώ εκεί, τραγούδια ακούγονταν από κάθε γωνιά, οι εξέκιουτιβς γκαρίζανε στα τηλέφωνα για να κλείσουν τους λαμπερούς καλεσμένους, και κάτω από μία σκάλα δύο υπάλληλοι κουτούλησαν και έγιναν ένα με το πάτωμα μαζί με τους δίσκους που κουβαλούσαν.
"Πρόσεξε που πας ρε στραβάδι, γαμ@ το $((&# που σε )&(^#% παλιο#*&%(" Το στρες της ημέρας είχε αρχίσει να επηρεάζει την ηρεμία του Γκόλντεν και μοίραζε μπινελίκια με την παραμικρή αφορμή.
"Αχ με συγχωρείτε, χίλια συγγνώμη, είναι η πρώτη μου μέρα στη δουλειά και δεν ξέρω τα κατατόπια!" Η Μάρω είχε γίνει κόκκινη σαν καλοβρασμένο παντζάρι ενώ προσπαθούσε να μαζέψει τους δίσκους που πέσανε παντού.
Δεν πρόλαβαν να ανταλλάξουν άλλη κουβέντα γιατί εκείνη τη στιγμή, ενώ ήταν και οι δύο στα πατώματα λουσμένοι σε δίσκους, ακούστηκε μια γαϊδουροφωνάρα
"Γκόλντεεεεν!!! Που είσαι ρε ζώον!!"
"Αμάν! Μάλιστα κυρία διευθύντρια, αμέσως, έρχομαι!"
"Τσακίσου στο γραφείο μου τώρα!"
Ο Γκόλντεν έτρεξε σαν την τρελή στο γραφείο της διευθύντριας του σταθμού χωρίς να ρίξει δεύτερη ματιά στη Μάρω, γεγονός ευτυχές μιας και τα είχε κάνει πάνω της από την τρομάρα.

Μέσα στο γραφείο, ο Γκόλντεν προσπαθούσε να ηρεμήσει την διευθύντρια. Ο δικός του θυμός εξαφανίστηκε μόλις την άκουσε να τον φωνάζει.
"Κούλα μου, να σου εξηγήσω!"
"Τι να μου εξηγήσεις ρε! Που σε βρήκα χαμέ να κυλλιέσαι με την καινούρια κάτω από τη σκάλα??" Η Κούλα τα είχε πάρει κρανίο. Έβγαλε το κόκκινο μαντίλι που φορούσε πάντα γύρω από τα βαμμένα κίτρινα μαλλιά της και το έβαλε μέσα στην μπλε ελεκτρίκ τσάντα της.
"Δεν είναι αυτό που νομίζεις, έπεσα πάνω της και..."
"Α ώστε το παραδέχεσαι, της την έπεσες! Φύγε από μπροστά μου μη σε βλέπω, σκουλήκι!"
"Μα βρε Κούλα!"
"Είπα φύγε! Ή μάλλον όχι, δώσε μου τη λίστα των τραγουδιών να την εγκρίνω πρώτα. Τέτοιοι άχρηστοι που είστε εδώ μέσα δεν είναι να σας έχω εμπιστοσύνη."
"Ναι αμέσως, μισόοοο, εεεεδώ είμαστε. Ορίστε όλη η λίστα μαζί με τις ρεζέρβες και τις διαφημίσεις" Ο Γκόλντεν ανακουφίστηκε που άλλαξε η κουβέντα. Αυτός ο παραλογισμός της κουνιάδας του ώρες ώρες τον οδηγεί στην τρέλα. Λες κει υπάρχει ποτέ περίπτωση να απατήσει τη λατρεμένη του γυναικούλα, το γυναικάκι του. Ο έρωτάς τους δε χρειάζεται καμία Κούλα δερβέναγα.
"Αυτός ο διάολος πότε έρχεται? Έμαθα ότι έχει βάλει δικούς του σε ζευγάρια να περιπολούν έξω στα σκοτάδια μην τυχόν και του την έχει κανένας στημένη"
"Σε μισή ώρα θα είναι εδώ. Του ετοίμασα το λάουντζ για την υποδοχή, με όλα τα εδέσματα που ζήτησε ο μάνατζέρ του."
"Φέτα πήρες από την καλή ή θα μας τη φέρει καπέλο πάλι? Μόνο Δωδώνη τρώει. Κοίτα μην έκανες καμιά μαλακία και βρωμάω φετίλα πάλι για μια βδομάδα θα σε σκίσω"
"Και φέτα Δωδώνη, και πιτόγυρα -αν και δεν το παραδέχεται ότι του αρέσουν- και αρνί καπαμά, και μουσακά, και το τελευταίο σιντί των Μαζού, όλα είναι όπως τα θέλει."
"Άντε να έρθει να τελειώνουμε. Δεν τον αντέχω ούτε λεπτό τον Αμερικλάνο".
"Ναι καλά, στους διαδρόμους άλλα ακούγονται" ψιθύρισε ο Γκόλντεν
"Τι ψιθυρίζεις εκεί ρε μουλωχτό σπληνάντερο?"
"Τίποτα Κούλα μου, τίποτα."

Η Κούλα και ο Γκόλντεν δεν ήταν οι μόνοι που αναμένανε την άφιξη του Αμερικλάνου όμως. Πάνω, ψηλά, στην κορυφή του κτηρίου που στεγαζόταν το ΧΩΜΑradio, δύο τύποι ντυμένοι στα μαύρα περίμεναν και αυτοί υπομονετικά. Όλα ήταν έτοιμα και αν το σχέδιό τους δούλευε, σύντομα ο πλανήτης Γη θα είχε έναν Αμερικλάνο λιγότερο κατσικωμένο πάνω του. Όχι ότι τους ένοιαζε, ούτε που τον ξέραν τον τύπο. Τη δουλειά τους κάνανε, όπως του το παρήγγειλε η πελάτισσα.
"Μωρή ξεπάγιασα εδώ πάνω, κασάτο μου'γινε"
"Σκάσε Φούλη"
"Τη βαλίτσα με τα μετρητά την έλεγξες μην τυχόν και μας δούλεψε αυτή η τύπσσα? Δεν μου φάνηκε σόι"
"Ναι, μην ανησυχείς. Σ'αυτά έχουν τσίπα οι Κινέζοι"
"Τα εισητήρια για τις Μπαχάμες τα έχεις?"
"Ναι λέμε. Μόλις τελειώσουμε με αυτή την τελευταία αποστολή, την κάνουμε για Μπαχάμες. Τώρα βγάλε σκασμό και περίμενε το σήμα" Η Ζουζού δεν έβλεπε την ώρα να τα παρατήσει όλα και να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της.
Η Φούλη, ωστόσο, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Κάτι την ενοχλούσε, κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτή την υπόθεση. Κάτι είχε στο βλέμα της αυτή η Κινέζα όταν τους ζήτησε να βγάλουν από τη μέση τον Αμερικλάνο. Kάτι... σκοτεινό.

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Με εκνευρίζουν τα μαθήματα!

Γεια σου ρε VAD με τις απορίες σου!
Ρε συ,έψησες το παντζαρι;;;;Μη μου πεις οτι το σουβλισες κιόλας;:)))
Ναι ρε συ, έψησα το πατζάρι, αφού κανα αρνίσιο παϊδάκι της προκοπής δεν έχω βρει, τι να κάνω? Το γύρισα στα οπωροκηπευτικά! Και βασικά δεν ψήθηκαν τα μεγάλα και πολύ καλά, κάνανε κρατς κρουτς όταν τα έτρωγα αλλά δεν σταμάτησα γιατί ο θόρυβος εκνεύριζε την Κινέζα. Χαλάλι το τσιρλιό που με πήγε, χαλάλι.

Στα πλαίσια, VAD, του βαθειού διαλογισμού, συλλογισμού, αναλογισμού και παραλογισμού που έχω περιπέσει προσφάτως, παρατήρησα το εξής για τον αγαπητό Αμερικλάνο. Τα παίρνει εύκολα. Σοκαρίστηκες, ε? Δεν το περίμενες. Κι'όμως, κι'όμως, όσο και αν ΔΕΝ μου φαίνεται, εκνευρίζομαι πανεύκολα και με το παραμικρό. Ένα έτσι να με κάνεις, μου γίνεται το νευρικό κορδόνι τεντωμένο. Παρατήρησα όμως και κάτι άλλο. Όσο εύκολα εκνευρίζομαι, τόσο εύκολα ηρεμώ. Με αποτέλεσμα να περνάω από το μάταιο τούτο κόσμο ταλαντευόμενος ανάμεσα σε γαλήνη και εκνευρισμό. Γι'αυτό και τα Ασιάτικα με έχουν πάρει από φόβο, γιατί αυτοί δεν έχουν εκρήξεις συναισθημάτων οργής στην κουλτούρα τους, παρά μόνο σπάνια.

Τώρα, να σου έρχομαι εγώ το πρωί μες στην τρελή χαρά, μετά να τα παίρνω με τον Ινδό γιατί με χάλασε η φάτσα του έτσι που την είδα απότομα και να κατεβάζω μούρη, να ξεσπάω στην Κινέζα που ανεβάζει τη θέρμανση Σεπτέμβρη μήνα και έχω σκάσει να πούμε, μετα αφού φάω να επιστρέψω στην κατάσταση ευδαιμονίας και ΤΟΥΜΠΑΛΙΝ, λογικό είναι να με θεωρούν ολίγον τι πειραγμένο στας φρένας. Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι τα τελευταία χρόνια, ειδικά αφότου ήρθα στην Αμερική, εκνευρίζομαι όλο και λιγότερο. Φαντάσου πριν τι γινότανε, ναι το ξέρω. Της πόπης. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας!

Προχτές στο μάθημα θερμοδυναμικής, αφού τσακώθηκα με τη θερμοδυναμική και δεν της μιλούσα, έκατσα και απαρίθμησα τα πράγματα που με ενοχλούν σε μια τάξη. Είπα μιας και ανοίξαν τα σχολεία, να τα πω για να είμαι και εντός εποχής. Σαν τα καλά οπωροκηπευτικά που λέγαμε.

1. Με εκνευρίζουν αυτοί που κάθονται πρώτο θρανίο για να τους βλέπουν οι καθηγητές. Μου το έχει πει φυτό αυτό, ότι κάθεται μπροστά για να ξεχωρίζει από τη μάζα. Μια φορά μάζεψα κόσμο στην πρώτη σειρά και πήγαν τα φυτά στη δέυτερη, σώνει και ντε να τους δει ο καθηγητής ότι δεν συναναστρέφονται με υποκείμενα!

2. Με εκνευρίζουν αυτοί που κουνάνε το κεφάλι τους πάνω κάτω σαν τη διαφήμιση του λίπτον. Εντάξει μανίτσα μου, το καταλάβαμε ότι κατάλαβες και καλά, κάτσε τώρα λίγο ακίνητος γιατί μας έπιασε ναυτία εδώ στη γαλαρία! Είχαμε ένα... άτομο πέρσι στη κβαντομηχανική κινέζικο, το φύλο του ακόμα το ψάχνουμε (όχι ενδελεχώς βέβαια γιατί βασικά χέστηκα) το οποίο άνευ πλάκας, κουνούσε την κεφάλα του πάνω κάτω ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ. Και μη χέσω τώρα ότι τα καταλάβαινε όλα, τα μισά ο καθηγητής τα έλεγε από μέσα του και τα άλλα μισά ήταν με ελληνικές λέξεις που ούτε εγώ δεν έπιανα με την πρώτη. Άιντε από κει.

3. Με εκνευρίζουν αυτοί που ενώ δεν έχουν καμία αίσθηση του χιούμορ, γελάνε σαν κότες με το παραμικρό κρυόκωλο αστείο του καθηγητή. Έχουμε έναν καθηγητή ο οποίος είναι άριστος στη δουλειά του αλλά ολίγον τι κρυόκωλος και προσπαθεί ο κακομοίρης να μας κάνει να γελάμε. Ο Αμερικλάνος VAD δεν ξέρω αν στο'χω πει αλλά γελάει απίστευτα δύσκολα. Μην κοιτάς τα χαχαχα που σας γράφω εδώ και στα τσατ, στην πραγματικότητα γελάω σπάνια. Γι'αυτο αυτός ο καθηγητής όποτε κάνει αστείο με κοιτάει καλά καλά μπας και με κάνει να γελάσω, αλλά δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει. Και ας κακαρίζουν όλοι οι γύρω μου. Πιο αστείο μου φαίνεται το γελοίο και ολοφάνερο γλύψιμο που κάνει ο διπλανός μου πχ, παρά οι βλακείες που ακούω.

4. Με εκνευρίζουν αυτοί που κρατάνε σκοπιά στις σημειώσεις μου και με το που κάνω να γράψω κάτι, γράφουν κι'αυτοί. Επειδή ως μέιντ ιν τσάινα έχουν ένα πρόβλημα κατανόησης, δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν τα σημαντικά φαίνεται και γράφουν όποτε γράφουν οι άλλοι. Μια φορά σε ένα γελοίο μάθημα έκατσα και έγραφα στιχάκια στα ελληνικά πάνω στις σημειώσεις μου και είχαν τρελαθεί οι κινέζοι, τι σκατά γράφει αυτός ο Αμερικλάνος πια, τι είπε ο καθηγητής που είναι τόσο σημαντικό! Ό,τι στίχο από σκυλάδικο ήξερα τον έγραψα εκείνη τη μέρα.

5. Με εκνευρίζουν αυτοί που διαβάζουν σαν εργάτες τρεις μέρες ασταμάτητα και ερχονται στις εξετάσεις κλαίγοντας ότι δεν είναι καλά προετοιμασμένοι γιατί δεν θυμούνται ούτε καν τα μισά κόμματα. Άσε που μερικοί το κάνουν επίτηδες για να σε κάνουν να χαλαρώσεις και να μην ετοιμαστείς καλά. Έχουμε έναν τέτοιο, Ινδό. Αυτός μέχρι και μία ώρα πριν τις εξετάσεις λέει ότι δεν διάβασε σχεδόν καθόλου και μετά έρχεται να μας κάνει επίδειξη όλη την παπαγαλία που έμαθε για να μας κομπλάρει. Το ότι με ξέρει δύο χρόνια και ακόμα δεν έχει πάρει χαμπάρι την αναισθησία που με δέρνει βέβαια, ασχολίαστο.

6. Με εκνευρίζουν όσοι ψιθηρίζουν δυνατά. Εντάξει, και εγώ εφόσον έχω παρέα γλώσσα δε βάζω μέσα, αλλά το κάνω με τακτ κυρία μου, δεν αναστατώνω το σύμπαν! Η Κινέζα ειδικά έχει το εκνευριστικό στυλάκι που και ΣΣΣΣ να της κάνω, συνεχίζει να μιλάει κοιτόντας με λες και ακόμα δεν επεξεργάστηκε την πληροφορία αλλά την προηγούμενη λειτουργία κωλύεται να τη διακόψει.

7. Με εκνευρίζουν οι καθηγητές που την έχουν δει ΘΕΟΙ και γαμάνε και δέρνουνε. Ίσα ρε μάγκα, δεν έλυσα την κωλοάσκηση που σου ήρθε στην κεφάλα χτες στην τουαλέτα και θα μου πεις ότι δεν ξέρω μαθηματικά? Ή επειδή δεν αποστήθισα όλα τα κατεβατά που ούτε εσύ δεν ξέρεις θα μου πεις ότι δεν ξέρω κινητική? Η απόλαυση που έχουν μερικοί καθηγητές στη μούρη όταν πας να παραπονεθείς για βαθμό είναι κάτι που με εκνευρίζει ΤΟΣΟ πολύ, που έχω καταλήξει να μην παραπονιέμαι για βαθμούς πια. Στην Πάτρα είπα σε μια καθηγήτρια ότι είναι άχρηστη και τεμπέλα γιατί μου πουλούσε μούρη. Κόντεψα να φάω μηδέν αλλά τελικά έβαλε και έναν άσσο δίπλα και πήρα δέκα. Ανωμαλίες των ακαδημαϊκών παιδί μου.

Νομίζω VAD κάλυψα τα βασικά που με εκνευρίζουν στην τάξη. Το καλό είναι ότι φέτος τελειώνω μια για πάντα με τα μαθήματα. Α σιχτίρ δηλαδή, από 5 χρονών (κερδίζω χρονιά μάνα μου) μέχρι τα 26 όλο με μαθήματα και εξετάσεις ασχολούμαι. Ποιος κερατάς τα έχει φτιάξει αυτά τα συστήματα ήθελα να'ξερα, ποιος.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Βέφα Μουχλομποχαλιάδου

ΓΕΙΑ ΣΑΣ. Τι μου κάνετε. Πάντα καλά. Το υποθέτω ότι είστε όλοι καλά γιατί έχω κάτι αιώνες να πατήσω σε μπλογκς και πραγματικά δεν έχω ιδέα τι γίνεται. Το Gruml με ενημερώνει ότι έχουν μαζευτεί 587 νέες αναρτήσεις που περιμένουν εναγωνίως να τις διαβάσω αλλά δεν το βλέπω να γίνεται μανίτσες μου, η χιονόμπαλα έγινε χιονοστιβάδα και σιγά μην κάτσω να με πλακώσει.

Την περασμένη βδομάδα, πριν μια βδομάδα σα να λέμε, πήγα κάμπινγκ. Φύγαμε Παρασκευή και ήταν να επιστρέψουμε Σάββατο γιατί τη Δευτέρα ήταν αργία εδωνα χάμω και θα πηγαίναμε αλλού το σαββατοκυριακοδεύτερο. Αλλά τελικά αποφασίσαμε να κάτσουμε στο ίδιο μέρος όλο το τριήμερο, μη μας φαν οι δρόμοι.

Πόσα βρακιά είχες μαζί σου Αμερικλάνε? Ένα. Μπράβο το καλό παιδί. Πόσες μπλούζες? Μία, αυτή που φορούσα. Μπράβο και πάλι! Πόσα παντελόνια? Ένα, αυτό που φορούσα. Πόσες μέρες έκατσες με αυτό τον εξοπλισμό? Τέσσερις. ΑΥΤΟΣ ΕΙΣΑΙ! Πως μύριζες όταν επέστρεψες επιτέλους σπίτι Δευτέρα βράδυ? Σαν ασβός που έχει φάει χυλωμένη φασολάδα. Άντε να χαθείς, σάτυρε!

Έβρεχε κάθε μισή ώρα, μετά έβγαινε ο ήλιος και ιδρώναμε, μετά πάλι βροχή, πάλι ήλιος, να μην πολυλογώ, αυτό το θείο κορμί που πληκτρολογεί τώρανες πέρασε μια κάποια διαδικασία να πούμε. Το τζιν έγινε πρώτα μαύρο από κάτι τσουκάλια που βοήθησα να πλύνουμε, μετά καφέ από μια σαβούρα που έφαγα σε κάτι ωραιότατες λάσπες, το'πλυνα το ξαναπλυνα και κυκλοφορούσα με την εξίσου καθαρή πυτζάμα όλη μέρα, τη δεύτερη μέρα έπλυνα και το βρακί και κυκλοφορούσα κομάντο μέχρι να στεγνώσει.

Είπαμε να πάω κάμπινγκ, να συνδεθώ, ενωθώ, επικολληθώ τέλος πάντως με τη φύση, όχι να φάω όλο το χρόνο μου στη φασίνα, και να καταλήξω στο τέλος να μυρίζω μουχλίλα! Μούχλιασε η πετσέτα του μπάνιου γιατί πότε να προλάβει να στεγνώσει η βαργιόμοιρη.

Ας είναι. Δεν παραπονιέμαι γιατί πέρασα υπέροχα (κατα τ'άλλα). Στο γυρισμό σταματήσαμε σε έναν καταράκτη μικρό τιιιι ωραίο πράμα, βγάλαμε φωτογραφίες (ευτυχώς η μουχλόμποχα δεν μεταφέρεται στο φιλμ) και επίσης βρήκαμε έναν πάγκο με λαχανικά έξω από μία φάρμα, με τιμοκατάλογο όλα κομπλέ, ταμείο ανοικτό, έπαιρνες ότι ήθελες και άφηνες τα λεφτά στο κουτί.


Όταν το είπα στη μάνα μου άρχισε να γελάει και μέσα στα χαχανιτά κάτι άκουσα για ηλίθια αμερικανάκια που έτσι και τα κάνουν αυτά εδώ δεν θα μείνει ούτε ο πάγκος. Αφού της έκανα κύρηγμα για εμπιστοσύνη στο συνάθρωπο, υγειή κοινωνία, κάπνισμα, ποτοαπαγόρευση και τα λοιπά και τα λοιπά, την ξενέρωσα εντελώς και μου το'κλεισε στα μούτρα. Τι να πεις. Βάρβαροι.

Πήρα ένα κιλό φασολάκια, μία μελιτζάνα, ένα αγγούρι, δύο κρεμμύδια, μια μάτσα παντζάρια και μία μικρή κολοκύθα διακοσμητική. Όλα μαζί 6 δολάρια (κάπου 4 ευρώ υποθέτω). Μόλις έτφιαξα τα φασολάκια (δεν είχα χρόνο μεσοβδόμαδα, εντάξει?) και τώρα ψήνω τα παντζάρια και τη μελιτζάνα για να τα κάνω σαλάτες. Θα τα βγάλω φωτογραφίες να σας τα δείξω όταν γίνουν γιατί είμαι ΚΑΙ γαμώ τους μάγειρες ΚΑΙ γαμώ τα ψώνια. Φτιάχνω και ψωμί γιατί το προηγούμενο ξέχασα ότι υπήρχε και μούχλιασε το ηλίθιο.

Το άλλο Σαββατοκύριακο παίζει να πάμε κάμπινγκ πάλι αλλά αυτή τη φορά στον Καναδά, στους καταράκτες του Νιαγάρα κοντά. Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα, ψήνομαι, ψήνομαι. Κάτσε να επιστρέψει το αφεντικό να την πετύχω στις καλές της και να πάρω άδεια παρασκευοδευτέρα και βλέπουμε. Αν όλα πάνε κατ'ευχήν, σε μία εβδομάδα από τώρα θα ρεμβάζω πέρα από τα σύνορα ακούγοντας το σπλατς σπλουτς του Νιαγάρα.

Τι? Δεν κάνει μόνο σπλατς σπλουτς ολόκληρος Νιαγάρας? Καλά, θα πάρω και ωτοασπίδες.

Επίσης θα πάρω όλη τη ντουλάπα μαζί μου, μην πάθω τα ίδια. Είναι ωραία λένε εκεί πέρα, το Αμερικάνικο κομμάτι του καταράκτη δεν πιάνει μία μπροστά στο Καναδέζικο. Όπα, μισό λεπτό. Μήπως θέλει βίζα? Και συνάλλαγμα? Α δεν μου τα είπαν αυτά. Μην οδηγήσω 8 ώρες (όχι εγώ, λέμε τώρα) και δεν με αφήνουν να περάσω από την άλλη! Στο γυρισμό αν δεν με αφήνουν να επιστρέψω στην Αμερική κανένα πρόβλημα, καθόλου δε θα με χαλάσει. Να μη δω και τα μούτρα των Κινέζων για κανα μήνα, αχ τι χαρά θα ήταν αυτή.

Αυτές τις μέρες έχουμε γίνει κώλος πάλι με τα σχιστομάτικα μανιτάρια που φυτρώνουν παντού αλλά βαριέμαι να τα γράψω, άσε που δεν έχει και νόημα. Αυτά που κάνουν είναι ΤΟΣΟ αυτονόητο ότι είναι μαλακίες, που και να σας τα πω εσάς, απλά θα συμφωνήσετε. Στον Καναδά αν πάω δεν θα τους πω τίποτα, άσε τους να αναρωτιούνται τι απέγινε αυτό το έλλην που κυκλοφορεί στο εργαστήριο και μας βρίζει. Μήπως να κανονίσω να πάμε και για φαί το Σαββατοκύριακο με όλους τον καθένα ξεχωριστά και να τους αφήσω να περιμένουν? ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Μπα, όχι. Κάτι τέτοια πιάνουν μόνο σε κοινωνικά όντα, οι Κινέζοι δεν σκαμπάζουν.

YΓ: Βαρέθηκα ολόκληρος να τελειώσω τη μελιτζανοσαλάτα και να καθαρίσω τα παντζάρια, οπότε φωτό γιόκ. Όποιος δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του φασολάκια κοκκινιστά χυλομένα με πατάτες και φρεσκοψημένο ψωμί με ταχίνι μέσα, ας τα γκουγκλάρει, ωχού.

ΥΓ2: Η ώρα είναι 11 και λέω να πάω για ύπνο μπας και ξυπνήσω αύριο καμια ώρα της προκοπής.

ΥΓ3: Θα κάνω την ανάρτηση να εμφανιστεί μαγικά σε μία ώρα, να είναι 7 το πρωί για το Ελλάντα.

ΥΓ4: Πφ, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Λογικό, αφού σηκώθηκα μεσημέρι. Άντε, θα απαντήσω στα προηγούμενα σχόλια.

YΓ5: Σήμερα στη δουλειά έχω να κάνω 1098 πράγματα, οπότε κάθομαι και βγάζω φωτογραφίες το φαΐ μου. Τι πιο παραγωγικό?


Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Γύρο γύρο όλοι

Σήμερα θα δώσω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ στη μαλακία που με δέρνει. Ο λόγος θα γίνει εμφανής οσονούπω.


Ήτανε η ώρα, τι ώρα ήτανε, κατα τις 5 νομίζω και προσπαθούσα να αποφασίσω τι σκατά να κάνω απόψε. Να πάω σπίτι να μαγειρέψω τα ρημάδια τα φασολάκια που πήρα από τη φάρμα στο δρόμο της επιστροφής τη Δευτέρα και όπου να'σαι θα μουχλιάσουν, ή να πάω σε κάτι φίλους στο Γέιλ, μια ώρα δρόμος για φαΐ?

ΤΕΣΠΑ δεν είναι αυτό τι θέμα μας! Στο Γέιλ για φαΐ πήγα, χέστα τα φασολάκια, πήγαμε σε τούρκικο. Τι σκατά να φάω? Πήρα ένα σάντουιτς με φαλάφελ, πολύ ωραίο, και μια πίτα γύρο που τον λέγανε με το τούρκικο όνομα το οποίο και αχαχαχαχαχα φυσικά και ξέχασα.

Άντε λέω να δούμε τι σκατά γύρο κοτόπουλο θα μου σερβίρουν. Του κώλου του πασά θα είναι χαχαχαχαχαχα καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν πόσο μαλάκες είναι που θα μου σερβίρουν γύρο του κώλου. H μύτη μου ανέβηκε μέχρι το ταβάνι γιατι, πφ, μόνο εγώ ξέρω από καλό γύρο σε όλο το κονέχτικατ και πως τολμάνε να σερβίρουν κάτι που δεν ξέρουν ούτε να προφέρουν.


Έρχεται ο γύρος, αρχίζω να τον τρώω (τον γύρο), και ΟΟΥ ΜΑΪ ΓΚΑΝΤ. Ήταν ΓΥΡΟΣ! Κανονικός ΓΥΡΟΣ!!!! Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο ξαναέφαγα ΓΥΡΟ!!! Έπεσα με τα μούτρα και άρχισα να τον καταβροχθίζω. Αλλά κάπου προς το τέλος κάτι άρχισε να με ενοχλεί, κάτι δεν ήταν όπως θα'πρεπε, κάτι, κάτι έτρεχε εκεί μέσα.


Και τότε θυμήθηκα.

Δεν μου αρέσει ο γύρος.

Σουβλάκι έβαζα πάντα στην πίτα, σουβλάκι. Σουβλάκι χοιρινό. Ο γύρος βρωμάει και είναι τίγκα στο λίπος. Δεν ξέρω, η ξενιτιά μάλλον έσβησε την απέχθειά μου για το συγκεκριμένο κρέας και εδώ και δύο χρόνια λυσσάω για κάτι που δεν μου αρέσει. Και πέρσι το Καλοκαίρι, σουβλάκια έτρωγα, γύρο ούτε που άγγιξα αλλά δεν έκανα τη σύνδεση.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δουλεύει με περίεργους τρόπους, εντάξει??


Tουλάχιστον τώρα μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι ότι ΔΕΝ μου λείπει πλέον ο γύρος και ΔΕΝ θα σας τα ξαναπρήξω για την έλλειψη γύρου από τη διατροφή μου. Ε και ό,τι πρήξιμο σας έχω κάνει εδώ και δύο χρόνια, νερό κι'αλάτι.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου

Σήμερα θα δώκω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ στον Γκόλντεν, γιατί είναι νέος μπλόγκερ, παλιός μουσικοπαραγωγός και γενικά γιατί έτσι. Γενικά πλέον θα δίνω απευθύνεις όποτε μου κατέβει σε όποιον μου τη βαράει και έχει σχέση με το θέμα της ανάρτησης. Τώρα κοίτα αν κάνω ανάρτηση με τίτλο "Είσαι Μαλάκας (προσοχή στο Μ το κεφαλαίο)" και σου κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, κατάλαβες τι θέλω να πω.

Σήμερα Γκόλντεν πήρα μιαν απόφαση. Θα βλέπω τους πάντες σαν καθρέφτες. Μισώ να εξηγηθώ.

Έχω πχ τους Κινέζους που στην πλειοψηφία τους δεν τους χωνεύω. Μπορεί όλα τα καθυστεριλίκια που τραβάνε να κάνουν πχ τον καθρέφτη τους μαύρο κι'άραχνο, αλλά υπάρχουν μερικά καθαρά σημεία. Αντί να κάθομαι να κοιτάω τη μπίχλα, θα κοιτάω αυτά τα (λίγα) καθαρά σημεία.

Κι'εγώ εμένα σαν καθρέφτη με θεωρώ. Αλλά να με δω δεν μπορώ, δεν έχω μάτια ελαττήρια μάνα μου, πρέπει να βρω άλλον καθρέπτη για να με δω. Με πιάνεις? Είχα την τύχη στη ζωή μου να γνωρίσω πολύ καθαρούς καθρέπτες, που όταν στέκεσαι μπροστά τους βλέπεις όλη σου την μπίχλα. Έχω γνωρίσει και καθρέπτες σπασμένους, με μούχλα, με βρύα, με σκουριά, με με με. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με τέτοιους καθρέπτες πλέον.

Δυστυχώς απ'ότι βλέπω σήμερα η βρώμα και η αποσύνθεση θεωρούνται απλώς χαρακτηριστικά, μερικές φορές και προτερήματα και μάλιστα πολλούς τους αρέσει να βλέπουν τέτοιες βρώμες γιατί έτσι δεν μπορούν να δουν τη δικιά τους.

Δεν γράφω στρωτά σήμερα γιατί γρατζούνισα τα νύχια μου σε έναν καθρέπτη τελείως σκουριασμένο και κατεστραμένο (απ'ότι φάνηκε) και ακόμα να περάσει η ανατριχίλα. Αλλά όχι μάνα μου, δεν θα πέσω στο τρυπάκι. Από εδώ και στο εξής θα κοιτάω τους πάντες στα καθαρά τους σημεία· σχεδόν όλοι έχουμε τουλάχιστον ένα καλό χαρακτηριστικό.

ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΤΡΙΨΕΙ ΤΗ ΒΡΩΜΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΜΟΥ, ΘΑ ΤΟΥ ΤΗ ΔΩΣΩ ΝΑ ΤΗ ΦΑΕΙ.

Όποιος τη βρίσκει να ασχολείται με τη βρωμιά, τη δική του και των γύρω του, να τους κριτικάρει, να τους επιτίθεται γιατί πως τόλμησαν να έχουν διαφορετική βρωμιά από την αφεντιά του ή να μην έχουν καθόλου βρωμιά και να αναγκάζεται να δει τη μούρη του στην αντανάκλαση, να πάει από εκεί που ήρθε.

Η Κινέζα ό,τι και να της πεις να κάνει θα τσακιστεί να το κάνει. Αυτό το προτέρημα μπορώ να σκεφτώ μόνο, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ένα καθαρό σημείο να επικεντρωθώ. Να το κοιτάξω, να δω την αντανάκλασή μου, τη μπίχλα μου στο συγκεκριμένο θέμα και να βελτιωθώ. Χέστηκα αν κατα τ'άλλα είναι σκύλα και μουλωχτή. Πρόβλημά της.

Ο λόγος που σήμερα Γκόλντεν απολαμβάνεις την απεριόριστη και απερίγραπτη και αδιανόητη από τον ανθρώπινο νου τιμή να σου την ΑΠΕΥΘΥΝΩ, είναι γιατί νομίζω ότι κάτι τέτοιο κάνεις και εσύ, και ας μην το ξέρεις. Κοιτάς τα καθαρά κομμάτια του καθρέπτη και όχι τη μπίχλα, και ακόμα όταν δεις λίγη μπίχλα λες ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΟΥ. Συνήθως από μέσα σου.

Όσο για την κορνίζα του καθρέφτη (βλ. εξωτερική εμφάνιση), τι σημασία έχει αν είναι χρυσή σκαλιστή ή πλαστικούρα, όταν το τζάμι είναι τίγκα στη σκατίλα? Καμία.

Η σημερινή ανάρτηση δεν βγήκε όπως θα ήθελα, αλλά το κόνσεπτ ελπίζω να κατάφερα να το αποδώσω. Δεν είμαι συγγραφέας μάνα μου. Αμερικλάνος είμαι.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Υπερβολική και μελοδραματική χαζογκόμενα

Τη Νεφέλω όλοι την ξέρετε και όσοι δεν την ξέρετε την έχετε ακούσει στάνταρ. Τόσα ανέκδοτα με ξανθιές κυκλοφορούν, από που νομίζετε πηγάζουν?

Ο ρεπόρτερ Αμερικλάνος έψαξε, βρήκε και σας παρουσιάζει αποκλειστικό οπτικοακουστικό υλικό με την εξηνταεννιάχρονη, υλικό που δείχνει πτυχές του χαρακτήρα της που μερικοί ούτε που τολμούσαμε να φανταστούμε. Την ηλικία της μόνο δεν κατάφερα να ανακαλύψω, αλλά νομίζω όλοι συμφωνούμε ότι το 69 είναι ένα νούμερο που ταιριάζει γάντι στη Νεφέλω.

Πρώτα απ'όλα, η Νεφέλω είναι μια υπερβολική και μελοδραματική χαζογκόμενα με ψευδαισθήσεις


Είναι επίσης μάνα και σα μάνα δεν κολώνει πουθενά


Είναι όμως και παθιάρα γυναίκα, που έτσι και αρχίσει τις φαντασιώσεις και το ξερογλύψιμο για σερνικά δεν την σταματάει τίποτα


Και όταν θέλει να γίνει το δικό της, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να το επιτύχει


Φυσικά, μια ξανθιά χαζογκόμενα έχει ένα σωρό θαυμαστές που την ακολουθούν και της λένε ό,τι μπορεί να φανταστεί το ξανθό μυαλό της


Προσοχή όμως, επίδοξοι βιαστές της Νεφέλως, μην την εκνευρίσετε γιατί όταν τα παίρνει, ξεσπάει όπου βρει, ακόμα και σε άμαχο πληθυσμό


Άσε που μερικές φορές δεν είναι και τόσο ποθητή


Μα πάνω απ'όλα, αυτή η υπερβολική και μελοδραματική χαζογκόμενα έχει χιούμορ και δε φοβάται να το χρησιμοποιήσει η άτιμη


Τη σημερινή ανάρτηση της την υποσχέθηκα πριν κάτι αιώνες όταν πρωτοανακάλυψα την εν λόγω σταρ του Χόλιγουντ που πολύ θα ήθελε να ήταν σαν τη Νεφέλω μας, αλλά το παλεύει η δόλια! Δηλώνω δημοσίως ότι πλέον όποτε σκέφτομαι τη Νεφέλω έχω την συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μου και σας προτρέπω όλους να κάνετε το ίδιο.