Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

«Αυτά που παίρνουμε είναι αρκετά για να ζούμε άνετα. Δεν χρειάζεται να βρούμε άλλη δουλειά. Μπορούμε ακόμα και να εξοικονομούμε χρήματα για να επισκεπτόμαστε την οικογένειά μας και για άλλα έξοδα.»

Αυτά τα λόγια. Αυτά, αυτά τα λόγια με φάγανε.

Ναι ρε, αυτά που παίρνουμε σου φτάνουν γιατί μένεις με άλλους 10 στο ίδιο διαμερισμα κ μοιράζεστε ακόμα και το κωλόχαρτο! Σου φτάνουν γιατί βράζετε ρύζι κ πέντε ρεβύθια και λέτε ότι φάγατε! Σου φτάνουν γιατί πας να δεις την οικογένειά σου μια φορά στα τρία χρόνια! Ποιος σου είπε ρε ότι εγώ θέλω να ζήσω έτσι? Έτσι είναι το άνετα ρε? Σαν πρόσφυγας, λαθρομετανάστης? Κούρδος είμαι??

Μισο, γιατί μου φαίνεται ότι την μπέρδεψα την κατάσταση. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι είμαι? Μαλάκας. Καλά, πέρα από αυτό. Είμαι φοιτητής. Τελείωστα στην Ελλάδα και είχα την φαεινή ιδέα να έρθω στην Αμερική για διδακτορικό. Άκουγα κ εγώ για κάτι μισθούς 20.000 δολάρια τον χρόνο και πάθαινα. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας. Και η πρόταση που βλέπετε πάνω ήταν η απάντηση από έναν φοιτητή εδώ όταν τον ρώτησα πως είναι οικονομικά τα πράγματα. Και λέω ε εντάξει καλά θα είναι για να λέει άνετη ζωή. Για να λέει και επισκέψεις στην πατρίδα και άλλα έξοδα. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Που να φανταστώ ότι από τα 20.000 (που στην πραγματικότητα είναι 19.099) θα έδινα σχεδόν τα μισά σε φόρους και στο πανεπιστήμιο? 450 δολάρια τον μήνα φόροι. Συν 1800 δολάρια το χρόνο το πανεπιστήμιο. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Που να φανταστώ ότι ναι μεν έχουν φτηνά αμάξια άλλα 120 δολάρια το λιγότερο τον μήνα σε ασφάλεια? Ότι πληρώνεις πάρκινκ ακόμα και στο πανεπιστήμιο? Ότι έτσι κ πάθει κάτι θα πρέπει να σκάσεις χοντρό χρήμα γιατί απ’ότι φαίνεται οι μηχανικοί εδώ πληρώνονται καλύτερα και από τους δικηγόρους στην Ελλάδα? Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Που να φανταστώ ότι για να μείνεις μόνος σου σε γκαρσονιέρα θές κοντά στο χιλιάρικο τον μήνα? Και φυσικά αναγκάστηκα να νοικιάσω δωμάτιο. Μοιράζομαι μπάνιο και κουζινα με 600 δολάρια. Και όλοι λένε τι κωλόφαρδος που είμαι. Δεν καταλαβαίνουν όμως τι κωλόφαρδοι που είναι αυτοί που ακόμα κρατιέμαι και δεν τους φέρνω τίποτα στο κεφάλι όταν το λένε αυτό. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Που να φανταστώ ότι δικαιούμαστε δύο βδομάδες το πολύ διακοπές το χρόνο? Και που να πρωτοπας σε δυο βδομάδες? Ε? Που να φανταστώ ότι πρέπει να δουλεύεις σαν τον σκύλο μπας κ τελειώσεις σε 4 χρόνια, ενώ στην Ελλάδα χαλαρά σε τρία με κάτι διακοπάρες ΝΑ? (Βέβαια και πάλι συγκριτικά στην Αμερική είναι καλύτερα αλλά αυτό θα το αναλύσω σε άλλο ποστ.) Που να φανταστώ ότι θα καθόμουν να διαβάζω και να λύνω ασκήσεις και διαγωνίσματα λες και είμαι λύκειο? Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Για να είμαι ειλικρινής, υπερβάλω λίγο όσον αφορά τον τύπο που μου είπε αυτές τις σαχλαμάρες. Αυτές που βλέπετε φάτσα φόρα ρε. Ανάμεσα στα «». Δεν μένει με άλλους 10. Μένει με άλλους 2. Σε τριάρι. Ένα μπάνιο. Μια κατσαρόλα. Κοινόβιο. Μπόχα. Δεν τρώει μόνο ρεβύθια. Τρώει και κοτόπουλο για τις πρωτεΐνες να κάνει σώμα. Και έχει και άλλα έξοδα. Τον έφαγε το αμέρικαν ντριμ τρομάρα του και δίνει ένα σωρό λεφτά σε πρωτεΐνες και αμάξια. Και πίνει. Πίνει πίνει πίνει. Αλλά και αυτό θα το αναλύσω άλλη φορά.

Σε αυτό το μπλογκ θα λέω τον πόνο μου. Γιατί είναι μεγάλο το αγγούρι που μου μπήκε, και δεν δροσίζομαι. Δεν δροσίζομαι καθόλου. Και έχει κ αγκάθια. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι αγγούρι. Όχι. Είναι κάκτος. Μεγάλος, της ερήμου. Με πολλά πολλά παρακλάδια που τα ανακαλύπτω λίγα λίγα. Και θα τα μοιράζομαι μαζί σας. Τι μαζί σας δηλαδή, μόνος μου θα τα διαβάζω αλλά θα λέω ρε παιδί μου ότι εγώ τα είπα και ξαλάφρωσα.

Άντε τώρα να μαγειρέψω γιατί εδώ στη μέση του πουθενά πρέπει να φροντίζω και για αυτό. Που είμαι? Κάπου που δεν το φανταζόμουν. Δεν το χωρούσε ο τεράστιος ευάερος ευήλιος νους μου. Ανάμεσα σε σκίουρους, ελάφια και δέντρα. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.