Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Μαγική Σκόνη

Άντε ρε, αφού βλέπω σας άρεσαν οι ανέκδοτες ιστορίες από το πολύχρωμο παρελθόν μου (τι είπα πάλι) πάρτε και άλλες τρεις. Πριν προχωρήσουμε να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι καθόλου περύφανος για καμία από τις τρεις, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες.

Αυτή την Κυριακή, μη χάσετε στον Αμερικλάνο της Κυριακής. Το τσογλάνι που έδειρε και μετά μπινελίκωσε τη γιαγιά του και κόντεψε να σκοτώσει τον παππού του. Σε υπερπολυτελή κασετίνα. Δώρο πέντε μαντιλάκια πάμπερς για τους αναγνώστες με ακράτεια κατα τη διάρκεια του γέλωτα.

Καλοκαίρι μεταξύ τρίτης και τετάρτης δημοτικού. Διακοπές στο εξοχικό της γιαγιάς και του παππού. Εγώ κάθε μέρα έπαιζα με κάτι δευτεροξάδερφα. Σε κάποια φάση βρήκαμε κάτι παλιές κιμωλίες και μιας και καλλιτεχνική φλέβα στο σόι ΔΕΝ υπάρχει, αντί να ζωφραγίσουμε αποφασίσουμε να τις τρίψουμε όλες πάνω σε μια πέτρα και να μαζέψουμε τη σκόνη. Τη λέγαμε μαγική σκόνη και φαντασιωνόμασταν ότι είχε τη δύναμη να καλεί ξωτικά από το υπερπέραν. Μετά από λίγο καιρό η σκόνη έγινε κάτι σαν λεφτά. Όπιος είχε περισσότερη σκόνη ήταν το αφεντικό. Εννοείται ήμουν το αφεντικό.

Ένα βράδυ μετά το φαΐ καθόμασταν στη βεράντα μπόλικα άτομα. Ξαφνικά, βλέπω τη γιαγιά μου με το τάπερ που είχα τη Μαγική Σκόνη μέσα να τα έχει πάρει γιατί νόμιζε ότι σκόπευα να κάνω το σπίτι μωβ (μωβ ήταν η σκόνη). Πάνω στο φόβο της μη της μαγαρίζω το σπίτι, την πετάει τη σκόνη από το μπαλκόνι. Την είδα στιγμιαία να λαμπυρίζει στο φως του φεγγαριού και μετά πουφ, κάθηκε. Και μαζί της είδα να χάνεται όλη η δύναμή μου, το αφεντιλίκι μου.

Από αφεντικό με κατήντησε Μαρία της γειρονιάς. Νομίζω μετά το τελευταίο ποστ μπορείτε να φανταστείτε τι ακολούθησε.

Με πιάσαν τα νεύρα μου. Άρχισα να τσιρίζω. Όλοι γύρω μου να μου κάνουν αέρα να με συνεφέρουν. Η γιαγιά είχε πάθει σοκ, δεν ήθελε η γυναίκα να με ταράξει κιόλας. Τα σεμεδάκια της πήγε να σώσει. Εγώ να μην μπορώ να ανασάνω και να τσιρίζω

- ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕ!
- Δεν πειράζει, λέγανε οι ξαδέρφες, θα κάνεις άλλη καλύτερη!
- ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΙ ΚΙΜΩΛΙΕΣ ΓΑΜΩΤΟ!!!
- Θα σου πάρουμε άλλες Αμερικλάνε μου!
- ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΝΕ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΜΩΡΗ, ΗΛΙΘΙΑ ΕΙΣΑΙ??
- Σταμάτα παιδί μου, δεν το ήθελε η γιαγιά!
- ΤΟ ΗΘΕΛΕ, ΤΗΝ ΕΙΔΑ! ΠΟΥΤΑΝΑΑΑΑΑ!!! ΠΟΥΤΑΝΑ!!!

Έρχεται η μάνα μου, μου σκάει μια χαστούκα να ηρεμήσω και με βάζει να ζητήσω και συγνώμη. Εννοείται συγνώμη και σκατά να με ταΐζανε δεν θα έλεγα, αντιθέτως μου ζήτησε η γιαγιά συγνώμη! Το θέατρο του παραλόγου.

Σταματήστε επιτέλους τα τς τς τς τς τς, μέχρι εδώ ακούγονται! Εντάξει, έβρισα τη γιαγιά μου, δεν έπρεπε, και έκτοτε τα έχουμε βρει! Σταματήστε τα τστστστσ ρε είπα!!

Τα επόμενα δύο περιστατικά δεν αφορούν μπινελίκωμα αλλά βία. Γενικά είμα κατά της βία αλλά μικρός μερικές φορές ε μου ξέφευγε.

Στο σπίτι της προαναφερθήσας γιαγιάς. Εγώ ήμουν νήπιο. Πριν το περιστατικό με την σκόνη. Η μάνα μου είχε πάθει ψύξη και η γιαγιά της έκανε μασάζ. Μπαίνω στο δωμάτιο, βλέπω τη μάνα μου στο πάτωμα μπροστά στη γιαγιά να βογκάει από το μασάζ. Ήμουνα νήπιο λέμε, η έννοια του μασάζ δεν είχε εγκατασταθεί ακόμα. Νόμιζα την έδερνε. Ήρεμα ήρεμα, πάω δίπλα στη γιαγιά μου, γυρνάει με κοιτάει χαμογελαστή (που να φανταστεί τι θα γινόταν) και ΜΠΑΜ της σκάω χαστούκα. Μένει με ανοιχτό το στόμα. ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!

Δεν μου κρατήσανε κακία, αλλά θυμάμαι πολύ γέλιο. Πολύ όμως. Τι τράβηξε όμως και αυτή η γιαγιά. Είναι και συνονόματη με μια από εσάς που ξέρω ότι θα το διαβάσει αυτό. Δεν λεω πια νια νια νια νια νια.

Και τέλος, να σας πω και για τον παππού. Όχι τον άντρα της γιαγιάς από πάνω, τον άλλο. Στο χωριό. Στο χωρίο που μεγάλωσα. Κάτι μου είχε κάνει, δεν θυμάμαι τι. Βασικά κάτι άλλο είχε κάνει εκείνη την Κυριακή και δεν του μιλούσαν όλοι. Σε μένα δεν θυμάμαι τι. Μάλλον με πρόσβαλε. Δεν τις σήκωνα τις προσβολές, με πιάναν τα νεύρα μου και νόμιζα πως ό,τι και να κάνω ήταν δικαιολογημένο. Ήμουν πολύ μικρός και πάλι, σίγουρα πριν την τρίτη δημοτικού.

Τέλος πάντων. Ότι και να μου είχε κάνει, δεν δικαιολογούσε να πιάσω πέτρα και να την πετάξω από την πόρτα της κουζίνας πάνω του. Ευτυχώς ο στόχος ήταν και είναι του κώλου και δεν τον πέτυχα αλλά πέτυχα τον τοίχο από πάνω του. Σκεφτείτε να την είχε φάει στο δόξα πατρί? Μικρή ήταν, ένα καρουμπαλάκι θα έβγαζε μόνο, αλλά το ξύλο που θα έτρωγα ούτε να το φανταστώ. Και το χειρότερο, θα το άξιζα κιόλας!

Αυτό πάντα με δαιμόνιζε. Όταν κάποιος με τιμωρούσε για κάτι που δεν έκανα ή έκανα αλλά καλά έκανα και το έκανα, δεν με πείραζε γιατί ήμουν υπερόπτης. Αν το άξιζα όμως με πείραζε τα μάλα και μπορούσα να σκάσω από το κακό μου!

Αυτά για το σκοτεινό παρελθόν μου. Ότι μάθατε μάθατε, τα υπόλοιπα δεν λέγονται. Συγνώμη αλλά δεν γλίτωσα την αστυνομία τόσες φορές με όσα έκανα για να με μπαγλαρώσουν τώρα! Σε καμια 15ρια χρόνια που θα έχουν παραγραφεί το συζητάω!

Καλημέρα σας!

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Ίξις. Μουνίτσες.

Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση της Γαμάει και Δέρνει, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια και κάποιες χεμ χεμ παρεξηγήσεις που είχαμε με διάφορους δάσκαλους θου Κύριε.

Θα ξεκινήσω από την αρχή. Στο προνήπιο. Στο προνήπιο μου άρεσαν οι πλαστελίνες. Ήθελα πολλές και τις ήθελα όλες. Η μάνα μου δεν συμφωνούσε γιατί είναι επικίνδυνες άμα τις φας. Με είχε για ηλίθιο, το βλέπετε. Αποφασίσαμε λοιπόν με τον ξάδερφό μου να "δανειστούμε" ένα κουτί έκαστος από το νήπιο. Αυτός ο βλάκας νόμιζε ότι έτσι απλά κλέβεις και τη γλιτώνεις. Εγώ όμως ήμουν ώριμος, έβλεπα ειδήσεις, και ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα μας καταλάβαιναν. Άνοιξα λοιπόν όλο το κουτί και τις έκανα κώλο τριχωτό. Έτσι όταν μας ανακάλυψαν η μάνα μου δεν μπορούσε να τις επιστρέψει και αναγκάστηκε να πάρει άλλες. Τις πλαστελίνες κώλο τις πέταξε αλλά δεν ήταν ούτε οι μισες, οι υπόλοιπες είχαν κατατεθεί στη θυρίδα μου πίσω από το κρεβάτι. Έκτοτε η δασκάλα όποτε με έβλεπε μου έλεγε να μην κλέβω. Α σιχτιρ μωρή, λίγες πλαστελίνες ήθελα.


Νήπιο. Εδώ να πω ότι ήμουν πάντα βαθειά θρησκευόμενο παιδί. Τα θεία δεν τα έβρισα ποτέ, ξεσπούσα πάντα σε ανθρώπους. Ήξερα να κάνω τον σταυρό μου πολύ νωρίς και τον έκανα όποτε έβλεπα βλακείες. Μου έλεγε πχ η ανωτέρω δασκάλα ότι όλοι οι κλέφτες ξεκινάνε με ένα αυγό και στο μέλλον καταλήγουν σε τράπεζες και εγώ έκανα τον σταυρό μου και έλεγα εγώ που ξεκίνησα με πλαστελίνες κυρία που θα καταλήξω? Στο θέμα μας. Την πρώτη μέρα στο νήπιο η (νέα και άμαθη) δασκάλα μας έμαθε να κάνουμε τον σταυρό μας. Πρώτα μας έδειξε αυτή την σούπερ πολύπλοκη κίνηση του σκόρδο κρεμμύδι και μετά ήρθε σε όλους ξεχωριστά να μας δείξει. Όταν ήρθε σε μένα της λέω:
- Τον ξέρω να τον κάνω τον σταυρό μου κυρία.
- Α ναι Αμερικλανούλη μου?
- Ναι
- Για δείξε μου να δω, πως βάζεις τα δάκτυλά σου
- Όχι
- Γιατί όχι παιδί μου?
- Σας είπα ξέρω
(από μικρός σιχαινόμουν την αμφισβήτηση)
- Μα πρέπει και εγώ να δω αν τα βάζεις σωστά!
- Να, έτσι (έφαγε μούτζα. Το ξέρω ντροπή μου και αίσχος αλλά το κωλοδάκτυλο δεν το ήξερα ακόμα, ήμανε μικρός)


Πρώτη δημοτικού. Ήξερα ήδη να διαβάζω. Όχι γιατί ήμουν ιδιοφυία (που ήμουν), αλλά επειδή η μάνα μου είχε ελεύθερο χρόνο και κατα πως φαίνεται βαριόταν ασύστολα. Πρώτη μέρα (κάτι έχω με τις πρώτες μέρες μάλλον) η δασκάλα σώνει και ντε να με βάλει να διαβάσω συλλαβές. Μα κυρία, της έλεγα, ξέρω να διαβάζω και προτάσεις, να σας δείξω? Όχι αμερικλάνε, διάβασέ μου το ΝΟΥ και Α, τι μας κάνουν. Μα ξέρω να διαβάσω για την Αννούλα! Διάβασε είπα, ΝΟΥ και Α! ΝΑ! Έφαγε μούτζα. Αυτή δεν το πήρε τόσο ψύχραιμα όσο η άλλη όμως. Φώναξε τη μάνα μου στο σχολείο. Η μάνα μου μου έβαλε τις φωνές και τα πήρα και της είπα ότι εγώ σπίτι δεν ξαναδιαβάζω γιατί μετά έρχομαι εδώ και ΑΥΤΗ με βάζει να τα ξαναμαθαίνω από την αρχή! Σ'αυτό το σημείο έκανα και τον σταυρό μου.


Τετάρτη δημοτικού. Η δασκάλα των αγγλικών είναι μια σκύλα από τις λίγες. Επίσης είναι χοντρή με μουστάκια. Στο διάλειμα, σαν ώριμο παιδί που ήμουν, την έλεγα φάλαινα μουστακαλή. Κάτι κολλητοί μου με καρφώσανε, που να μη σώσουν, και έρχεται το κοίτος, με πιάνει μια σταλιά αθώο πλασματάκι από τη φαβορίτα και με σηκώνει ίσα πάνω. Μπήγω μια φωνή και λέω: Σιγά καλέ κυρία! Πονάω! Με αφήνει κάτω. Άμα σας τραβάγαν εσάς από το μουστάκι θα σας άρεσε? Τρέχω να σωθώ.


Έκτη δημοτικού. Επιμελητής. Δηλαδή στο διάλειμα κάθομαι μέσα με έναν ακόμα και επιβλέπουμε την τάξη. Μας κλειδώνουν απ'έξω κάτι καλόπαιδα, τα παίρνω εγώ. Βαράω την πόρτα - με τζάμι - να ανοίξουν. Με γράφουν. Respect my authoritah!! Με γράφουν. Δίνω μια, σπάει το τζάμι, με κόβει εδώ, με κόβει εκεί, κόβει τον διπλανό στο λαιμό γίναμε μπλάντι μέρι μεσημεριάτικο. Ου α ου α όλο το σχολείο, ξέρετε, κατίνες. Την τελευταία ώρα είχαμε αγγλικά. Το κοίτος. Έπρεπε να σηκωθούμε όλοι να πάρουμε τα διαγωνίσματα, αλλά στη σειρά μου λέει (το κοίτος): Γιωργάκη, πάρε και το διαγώνισμα του Αμερικλάνου, δεν θέλω να έρθει εδώ, δεν τα μπορώ τα αίματα. Της έρχεται η απάντηση: Γιατί, εσένα περίοδος δεν σου'ρχεται? Τρέχω να σωθώ.

Πρώτη γυμνασίου. Όλοι οι καθηγητές με μισούν αλλά ο γυμνασιάρχης όχι. Ήταν μάλλον κ αυτός καλό παιδί στα νιάτα του, σαν κ εμένα. Ήτανε τότε με κάτι απεργίες καθηγητών. Ο τεχνολόγος ήταν αντι-αντι-εξουσιαστής και δεν έκανε απεργία. Μια μέρα μας είπε να συζητήσουμε κάτι για την εργασία. Αφού, λέει, δεν έχετε άλλα μαθήματα, έχετε χρόνο να κάνετε τη διπλή δουλειά. Τα πήραμε εμείς, φυσικά, και είπε εντάξει παιδιά, να το συζητήσουμε. Μας το επαναλαμβάνει και λέει τέλος η συζήτηση. Λέει μια κοπέλα, μα κύριε δεν το συζητήσαμε. Όχι, το συζητησαμε και αποφασίσαμε, λέει αυτός. Αρχίδια συζητήσαμε, λέω εγώ. Ήταν η έκτη φορά που με γράφαν στο ποινικολόγιο. Στις 5 παίρνεις αποβολή, αλλά με συμπαθούσε ο γυμνασιάρχης λέμε.

Τρίτη γυμνασίου. Έχουμε την Γαλλικού μια πουτάνα με τα ούλα της. Μας έβριζε μας έλεγε ηλίθιους, ότι δεν είμαστε άξιοι να μετρήσουμε ούτε μέχρι το πέντε στα γαλλικά και τέτοια. Κάτσε μαντάμ, λέω από μέσα μου, εγώ ήξερα τι πάει να πει πουτάνα πριν μάθω ότι η Ελλάδα δεν είναι η πρωτεύουσα της Θεσσαλονίκης (τα είχα μπλέξει λίγο), μιλάμε για ανωτέρα μόρφωση, και θα μου πεις εσύ δεν μπορώ να μετρήσω μέχρι το πέντε. Τώρα θα δεις. Πιάνω κάτι παραμύθια, κόβω γράμματα και φτιάχνω απειλητικό γράμμα που έλεγε: Άμα δεν αλλάξεις την συμπεριφορά σου προς τα παιδιά, θα το πληρώσεις ακριβά. Το έβαλα σε έναν ωραιότατο κόκκινο φάκελο και το άφησα σε λάθος αυτοκίνητο ενός άλλου δασκάλου. Με είχε τυφλώσει το μίσος και δεν έβλεπα καλά. Τέλος πάντων, όπως είχα ήδη μάθει από το προνήπιο οι μαλακίες μαθεύονται και μαθεύτηκε, πήρα τριήμερη αποβολή αλλά η γαλλικού έκτοτε ΣΟΥΖΑ παρακαλώ. Μου έβαλε και 17, έτσι για το γαμώτο.

Πρώτη λυκείου. Ο φιλολογος καλός αθρωπάκος και τον κοροΐδευα συνέχεια. Ντροπή μου. Μια μέρα έκλινε κάτι ρήματα δεν θυμάμαι τι έκανε στον πίνακα, πιάνω τον μαρκαδόρο του, τον ανοίγω και καταλάθος κάνω τα βοηθήματά του κώλο. Παραλίγο να ξαναφάω αποβολή, αλλά ευτυχώς δεν με είδε να το κάνω οπότε δεν μπόρεσαν να με τιμωρήσουν.

Τρίτη λυκείου. Ήμουν πλέον φυτό και απουσιολόγος. Ένα διάλειμα σκάβαμε με τον διπλανό μου τα θρανίο μας να κάνουμε θήκη για σκονάκια. (Το θρανίο απ'ότι μαθαίνω ακόμα υπάρχει και είναι κειμήλιο παρακαλώ). Μπαίνει μέσα ένας μαλάκας καθηγητής και φωνάζει ΑΜΕΡΙΚΛΑΝΟΣ!! Δεν με είχε δει να σκάβω, κάτι άλλο με ήθελε ο μπάμιας αλλά έτσι όπως ταράχτηκα πετάχτηκε το κατσαβίδι από το χέρι και προσγειώθηκε στην έδρα. Λίγα λεπτά μετά, στο γραφείο του λυκειάρχη να φωνάζει ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΑΡΙΣΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΝΑ ΒΑΝΔΑΛΙΖΕΙΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ?? Κύριε λυκειάρχα, μια τρύπα κάναμε εκει χάμω! ΤΙ ΤΗ ΘΕΣ! Για σκονάκια! Δεν έχω χρόνο να διαβάσω και για τις πανελλήνιες και την κοινωνιολογία και τα γαλλικά και τα θρησκευτικά! Θέλω να περάσω Ιατρική! (Ιατρική δεν πέρασα τελικά). ΚΑΛΑ ΚΑΛΑΑΑΑΑ πήγαινε και να μην επαναληφθεί. Άγιος άνθρωπος, δεν είπε τίποτα σε κανέναν καθηγητή και τα σκονάκια μια χαρά.

Μπόνους.

Συζήτηση όταν ήμουν 4:

Θεία: Ρούλα έκανες τελικά το κέικ?
Μάνα: Άσε Λίτσα μου τι έπαθα!
Θεία: Τι έπαθες καλέ? Πες μου!
Μάνα: Εκεί που έβαζα τα αυγά,...
Εγώ: Η ΠΟΥΤΑΝΑ Η ΜΠΑΚΑΛΙΣΑ ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΕ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΑΥΓΟ
Θεία: *κόκκαλο*
Μάνα: Έτσι όπως τα λέει το παιδί είναι Λίτσα μου. ΡΕ! ΤΙ ΕΙΠΑΜΕ! ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΔΕΝ ΒΡΙΖΟΥΜΕ?! ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ?! ΖΑΤΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΤΩΡΑ!
Εγώ: Να έρθει η... μπακάλισα πρώτα να μου ζητήσει συγνώμη για το κέικ που έχασα και να μου φέρει καινούριο και τότε βλέπουμε!
Θεία: Δεν πειράζει Ρούλα μου, παιδί είναι, θα το ξεπεράσει με τον καιρό.

Αμ δε.

Μετά από μεγάλο καβγά όπου ένας ανεπρόκοπος θείος / πρίγκηπας έδιωξε τα αδέρφια του από το σπίτι της μάνας τους. Εγώ κάπου 4 με 5 χρονών.

Θεία: Ναι ρε Λούλη μου, αλλά δεν ήταν σωστό να τους διώξεις
Πρίγκηπας: Να πανε να γαμηθούνε όλοι τους, Φούλα, όλοι!
Θεία: Μα είναι το σπίτι της μάνας τους
Πρίγκηπας: Στ'αρχίδια μου!
Εγώ: Γιατί, εχεις?
Ξάδερφος: Με αρπάζει και τρέχει να με σώσει.


Σε όλα αυτά να σας πω τι με ενοχλούσε περισσότερο. Οι μουνίτσες. Έτσι τις έλεγα, μουνίτσες. Είναι αυτές οι μαλακισμένες κοπέλες που θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με τους καθηγητές και όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν δασκάλες. Ευτυχώς συνήθως δεν γίνοναι. Αυτές λοιπόν, με το παραμικρό που θα πει ένα αθώο αγόρι όπως εγώ, προκειμένου να δείξουν στον καθηγητή την αποδοκιμασία τους, ξεκινάνε τα ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ και ΑΑΑΑΑΑΑΑ και ΤΣ ΤΣ ΤΣ ΤΣ ΤΣ. Μια φορά στην πρώτη γυμνασίου (ήταν η χρονιά μου) κάτι με είχε ενοχλήσει και είπα "γαμώ τα σχολεία μου μέσα". Ήταν λες και άνοιξε μελίσσι μέσα στην τάξη. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΑΑΑΑΑΑΑ ΙΙΙΙΙΙΧΧΧΧΧ όλες. Είχα πλέον εξοικειωθεί με την διαδικασία και είχα σηκωθεί να πάω στον γυμνασιάρχη οικειοθελώς, και εκεί που τις προσπερνούσα τις λέω χαμηλοφώνως (μη φάμε και διπλή εγγραφή στο ποινικολόγιο τώρα, για ένα μάτσο μουνόχειλα): "Ίξις. Μουνίτσες."

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Μεταφράσεις του Αμερικώλου

Και μετά από μερικά 24ωρα ανυπόφορης αγωνίας, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω την έκπληξή μου. Μην ανησυχείτε, δεν είναι φάρσα. Τέλος η αναμονή τέλος και η υπομονή. Το ξέρω ότι έχετε πεθάνει από την αγωνία, έχετε φάει τα νύχια σας, έχετε φάει τούρτες, πασατέμπος και λοιπά για περάσει η ρημάδα η ώρα.

ΛΟΙΠΟΝ

Τσι προάλλες χρησιμοποίησα το μηχανάκι μετάφρασης της γκούγκλ για να μεταφράσω μια ανάρτησή μου. Πέθανα στο γέλιο. Και αποφάσισα να ξεκινήσω μια σειρά από αναρτήσεις όπου θα κάνω ακριβώς αυτό, θα μεταφράζω κομμάτια από παλιές αναρτήσεις στο μηχανάκι και θα τις σουλουπώνω λίγο.

Ξεκινάω με μία όχι τόσο σούπερ, αλλά για αρχή καλή είναι. Το μενού της εβδομάδας. Την ορίτζιναλ ανάρτηση μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Επίσης μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ, εδώ και εδώ. Α ναι, εδώ επίσης.

The Menu of the Week

E kotzam continent I changed. Normal it is to disrupt my eating habits. Today I will describe to you what has been experienced so far in my stomach, but my palate as well! And believe me, it has been many. Too many. I attained sainthood!

The foods that come into contact with stomach and palate belong to two categories. First, the things I cook myself and second the ones who I buy ready or cooked from others. We start with the second category.

We have and speak. Chinese. It is more "edible". Not all of course, only the sweet and sour with pineapple sauce, sauce sweet fire, them. And all with just a combination of chicken breasts.

Really, did you know that in China they do not eat them? They eat other delicacies such feet, stomachs, worms, and other fun stuff. Fortune cookies do not exist in China.

Let’s go below. Indian. No, no no no not lost my mind yet. I didn’t went to the Indian restaurant. Should I go to pay and burn my insides? Brits! The first night, when I arrived, I had a smell ... not exactly bad, but for some reason my eyes we crying and coughing. Tespa, I go inside the house and oh! but which the surprise! It was the food! Bean soup with rice and fish! I ate half a kilo of rice to erase half of the soup spoon. If I keep going, I would stoubosei my ass.

E as you know I never accepted again any Indian delicacy. Now my only contact with the Indian food is the stench from the microwave laboratory. What to do, so many years there. I run every day to warm the food first! And they have audacity! They say that thank god for the oven stench so hopefully my food can to get some taste! Do you put the spices in their ass, hot as it is or not?

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Μη χάσετε στο επόμενο επεισόδιο του Αμερικλάνου

Νέα ιδέα. Ναι ναι είναι καταπληκτική, ναι τα διάβαζα και γέλαγα σαν ζώον, ναι σας λέω.

Πριν τη βάλω σε εφαρμογή ψάχνω να βρω μην το εχει κάνει και κανείς άλλος, να τον αναφέρω τουλάχιστον τον άνθρωπο!

Ελπίζω να σας αρέσει. Αλλά και να μην σας αρέσει, ειλικρινά δεν με νοιάζει καθόλου (σνιφ) γιατί εμένα μ'αρέσει. Στη χειρότερη θα τα διαβάζω μόνος μου και θα γελάω.

Η συνέχεια... στις οθόνες σας!

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Γιατί τρέχουν?

Γιατί ρε παιδία, ας μου εξηγήσει κάποιος. Γιατί τρέχουν. Γιατί. Τι κηνυγάνε. Τι τους κυνηγάει. Τι προσπαθούν να προλάβουν. Ας μου πει κάποιος, σας παρακαλώ. Τι άλλο να κάνω πια, έβαλα το μαύρη μαύρη μαύρη μου έχεις κάνει τη ζωή μου μαύρη στο φουλ. Δεν τους νοιάζει. Τρέχουν. Σαν τα ποντίκια. To σπίτι είναι παλιό, θα πέσει το ρημάδι, θα τους έρθω καπέλο.

Πάλι το ίδιο σενάριο θα παίξει απόψε. Αυτοί θα τρέχουν/βάλουν ηλεκτρική (ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΒΑΛΑΝΕ!!!!) μέχρι τις 2 και μετά θα αρχίσουν το έξαλλο σεξ. Σε εκείνο το σημείο θα αρχίσω εγώ να τρέχω και θα τους κόψω. Ή ακόμα καλύτερα θα περιμένω να προχωρήσει η πράξη πρώτα και θα αρχίσω το τρέξιμο λίγο αργότερα. Να τους κόψω στο καλύτερο. Χμ. Είμαι περισσότερο διεστραμένος απ'όσο νόμιζα.

ΌΛΗ μέρα κάθονται μέσα στο σπίτι ήσυχα ήσυχα και μετα βίας τους παίρνω χαμπάρι. ΟΛΗ ΜΕΡΑ. Με το που βαρέσει μεσάνυχτο ξεκινάνε να τρέχουν, να βάζουν ηλεκτρικές, να παίζουν ηλεκτρονικά τσιρίζοντας και να πηδιούνται.

Α Α Α Α Α μισό μισό, επιστρέφω.

Ααααααααααχαχαχαχαχα του την έκανα του μούλου!! Άκουσα το ντουζ και άνοιξα όλες τις βρύσες στο ζεστό.! Ααααααχ ααααααχ πολύ το χάρηκα, πολύ, αααααχ. Λέτε να αρπάξει καμια πνευμονία το μοσχάρι? Η πνευμονία κολλάει?

Πάντως σταμάτησε ο σαματάς. Ελπίζω να σχόλασε το πανηγύρι για σήμερα.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ΒΟΥ-ΚΩΛΟΣ

Σας έχω πρήξει ε? Απανωτές αναρτήσεις, δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει. Μην ανησυχείτε σε λίγο καιρό θα αλλάξει η φλάτζα και θα επιστρέψω στα κανονικά.

Η παρούσα ανάρτηση είναι έμπνευση από το αποψινό μου βραδινό. Το έφτιαξα, το είδα και αμέσως σκέφτηκα βουνά και πρόβατα και βοσκούς και βοσκοπούλες και γκλίτσες και πούγκες με κολατσό.

Πριν προχωρήσουμε στο κυρίως όμως, επιτρέψτε μου να σας περιγράψω τις διατροφικές μου συνήθειες. Χοντρικά.

Όπως οφείλετε πλέον να γνωρίζετε, μαγειρεύω. Είμαι και γαμώ τους σεφ, δεν το συζητώ. Αλλά εκτός από και γαμώ σεφ, είμαι και γαμώ τους τεμπέλιδες. Τουτέστιν βαριέμαι να μαγειρεύω (άρα και να πλένω) συνέχεια. Αυτό που κάνω λοιπόν είναι να μαγειρεύω μόνο για μεσημεριανό τις καθημερινές. Για βραδινό τρώω κάτι πρόχειρο, το ίδιο και τα Σαββατοκύριακα.

Δεν ξέρω, βλέπετε τι κάνω? Μοστράρω στο εργαστήριο τα ωραία σπιτικά ελληνικά (συνήθως) φαγητά και στο σπίτι τρώω ότι να'ναι.! Καλή κουφάλα.

Απόψε λοιπόν το φαγητό μου ήταν αυτό:

Στην εικόνα βλέπουμε ένα αυγό τηγανητό (κανονικό, όχι του κουτιού), ένα ψωμί του τοστ φρυγανισμένο (εντάξει, δύο ήταν και έβγαλα το ένα για τη φωτογραφία), μισή ντομάτα, δύο ντολμαδάκια (κονσέρβα), μία φέτα τυρί (αμερικλανιά, τελείωσε η φέτα), τέσερις ελλιές (καλαμάτας) και 5 κομμάτια λουκάνικο πολωνέζικο (καταπληκτικό). Μπορείτε να κάνετε κλικ στην εικόνα και να τα δείτε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Εντάξει το ξέρω το έκαψα το αυγό λίγο. Δεν φταίω εγώ, η ρημάδα η κονσέρβα με τα ντολμαδάκια δεν άνοιγε!!

Αυτό φίλοι μου ήταν το βραδινό μου και ήταν πολύ ωραίο έχω να πω. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το εμφανίσω στη σχολή γιατί θα με νομίζουν άστεγο. Που να καταλάβουν τα αλλοδαπά την ομορφιά ενός τέτοιου γεύματος.

Και για επιδόρπιο:

Σοκολάτα KINDER την οποία επίσης προμηθεύτηκα από το πολωνέζικο μαγαζί μιας και οι αμερικάνοι δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα.

Ελπίζω να σας άνοιξα την όρεξη και όχι να σας προκάλεσα αναγούλα.

ΥΓ. Το τραγούδι θα παραμείνει μέχρι να το βαρεθώ, πράγμα που δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Μαλακο-γειτονο-μαγνήτης

Δεν εξηγείται αλλιώς. Όχι λέμε, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν γίνεται μια ζωή να πέφτω σε γείτονες πιο ανισόρροπους και από τη Θεοπούλα του παρά πέντε...!

Για τον Ινδό με τις μύξες και την γκαστρωμένη στο πάτωμα θυμάστε, μην τα ξαναλέω! Άμα δεν τα θυμάστε να πάτε να τα διαβάσετε. Αν δεν πάτε θα το έχετε τύψεις όσο διαβάζετε την ανάρτηση και δεν θα την ευχαριστηθείτε, σας το λέω. (Δεν φταίω εγώ, εσείς φταίτε που είστε φιλότιμοι και πιάνουν κάτι τέτοιες μαλακίες)

Ναι, πίσω στους γείτονες. Στην Πάτρα που λέτε, πίσω από το σπίτι έμενε μια γριά, η Φρόσω. Αυτή (ζει ακόμα, την είδα το καλοκαίρι) είναι τρελή. Κάθεται το βράδυ κατα τις δύο και τραγουδάει στο μπαλκόνι παρατράγουδα. Συγκεκριμένα είχε μεγάλη αγάπη στο Μααααααααααύρη, μααααααααααααύρη, μαύρη μου έχεις κάνει τη ζωή μου μααααααύρη της Τσίλα. Και δώστου να της φωνάζουν οι από κάτω "Σκάση μωρή!". Δείτε διάλογο:

-Μααααααύρη μααααααύρ...
-Σκάσε μωρή πιά!!!
-Να σκάσεις εσύ Βασίλη, εντάξει?
-Σκάσε μωρή να κοιμηθούμε!
-Τι έγινε ρε Βασίλη, πάλι δεν σου καθεται η Γιωργία?
-Άντε γαμήσου μωρή! Α σιχτίρι δεν μπορουμε να κοιμηθούμε.
-Να πάει να γαμηθεί η μάνα σου και η αδερφή σου και η κόρη σου

Είχα και εγώ τις ευκαιρίες μου δε λέω. Εδώ ένας τυπικός δικός μας διάλογος:

-Μαααααααύρη, μαααααααύρ...
-Σσσσσσσσσσσσσσσσσ
-(κοιτάει πανω) μαύρη μου έχεις κάνει τη ζ.........
-Σσσσσσσσσσσσσσσσσσ
-Σούξις! Πούστη!
-Σσσσσσσσσσσσσσσ
-Σου σου σου! Σούκσις ξερός! Α στο διάολο!
-Σσσσσσσσσσσσσσσσσ
-Σκάσε ρε σου και σου! Τεντιμπόι!

Σε άλλη φάση διάβαζα κατά τις 3 το πρωί:

-Κλείσε ρε πούστη τα φώτα!
-Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσ
-Κλείσε τα φώτα ρε μουνί να κοιμηθούμε!

Εδώ να σημειώθεί ότι ΠΑΝΤΑ κοιμόταν με τα φώτα αναμένα. Ά ρε Φρόσω. Να'σαι καλά, μου χάρισες άπειρες στιγμές γέλιου.

Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους τωρινούς γείτονες. Τώρα που λέτε μένω σε σπίτι διόροφο, χωρισμένο σε δύο διαμερίσματα. Το ένα πάνω το άλλο κάτω με δικές τους εισόδους, όλα κομπλέ. Εγώ μένω στο πάνω. Από κάτω ήρθε ένα ζευγάρι από το Λίβανο (αρχικά τους πέρασα για τίποτα Ισπανούς/Μεξικανούς κλπ). Πολύ καλά παιδιά μου φάνηκαν, η κοπέλα ήσυχη και ολιγομίλητη, ο άντρας τα ίδια πάνω κάτω, νταξ.

Σιγά μην είναι εντάξει! Μιλάμε τα άτομα είναι πιο ανώριμα και από 5χρονο. 2 η ώρα τη νύχτα να τρέχουν πάνω κάτω να γελάνε να τσιρίζουν και να σείεται όλο το σπίτι (το σπίτι είναι παλιό και αυτός παχύσαρκος). Σήμερα το πρωί αυτός τραγουδούσε κάτι ΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΑΑΑΑΑΑ με τσιριχτή φωνή, αυτή γελούσε και μετά φώναζε: Oh man, I love you man, I love you! Και δώστου πάλι αυτός να τραγουδάει ΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑΛΑ.

Προχτές κατά τη μία με ξύπνησαν οι φωνές της. Κάνανε σεξ. Δεν με πειράζει που έκαναν σεξ, παρά να τρέχουν σαν τα κατσίκια πάνω κάτω καλύτερα να πηδιούνται. Αλλά κάτσε ρε, μία το πρωί, βάλε σιγαστήρα! Μιλάμε έκανε λες και τη σφάζανε. Και το επόμενο πρωί στις 9 πάλι τα ίδια. Α ΑΑ ΑΑΑ ΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑ Α ΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. Κάπως έτσι τον βιώνει τον οργασμό η λιβανέζα. Και καλά κάνει, με γεια της με χαρά της (προφανώς). Εγώ τι φταίω?

Και το πιο τραγικό: παίζουν συνέχεια ηλεκτρονικά. Μπαμ μπουμ όλο τα βράδυ η τηλεόραση και να φωνάζουν και να βρίζονται. Τώρα, τώρα που σας γράφω αυτό κάνουν.

Τον ζουν τον έρωτά τους πάντως, δεν μπορώ να πω. Ε και είμαι και εγώ λίγο κακιασμένος. Πριν καμια ώρα που το κάνανε πάλι άρχισα να τρέχω μέσα στο σπίτι. Τον κόμπλαρα. Τώρα παίζουν ηλεκτρινικό να ξεθυμάνουν.

Μου έχουν κάνει κιάλλα με τα σκουπίδια αλλά πιάστηκα να γράφω τόση ώρα στον καναπέ και λέω να μετακομίσω την κορμάρα μου στο κρεβάτι και να ξεραθώ στον ύπνο. Καληνύχτα σας.

ΥΓ. Η εγχείρηση πήγε καλά, ειδικά αφού δεν έκανα και τίποτα. Λίγο μόνο έχωσα το δάκτυλο κάτω από το δέρμα να βρω κάτι τσιπάκια που χάσαμε. Παραλίγο να πάει σκατά όμως γιατί εκεί που τα ετοίμαζα όλα (κομπλέ με ρόμπα, γάντια, μάσκα κλπ) με έπιασε κόψιμο! Ίσα ίσα πρόλαβα. Ο μαλάκας, τι το ήθελα το πράσινο μήλο βραδιάτικα. Έτρεχα και δεν έφτανα (κυριολεκτικά) την τελευταία στιγμή.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Γουρουνίσια ζωή

Ναι, καλήμέρα!? Καλημέρα σας. Σήμερα σηκώθηκα νωρίς. Πολύ νωρίς. 7 ΠΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΟ. Περιττό να σας πω ότι είμαι πολύ περύφανος για τον εαυτό μου. Υπάρχουν λόγοι που σηκώθηκα τόσο νωρίς, μην νομίζετε ότι χάλασα εδώ στα ξένα, όόόόόχι, αν κ εφόσον είναι δυνατόν, σηκώνομαι μεσημέρι.

Σήμερα έχουμε εγχείρηση (τρομάρα μας) στις γουρούνες! Σε μία ώρα συγκεκριμένα. Ε και όπως καταλαβαίνετε ήμουν λίγο στην τσίτα. Αφού φανταστείτε ότι όταν ξύπνησα το φως του δωματίου ήταν αναμένο...! Δεν ξέρω σε ποια φάση σηκώθηκα και το άναψα (σας το έχω πει, δεν σας το έχω πει, έχω ιστορικό υπνοβάτη. Βέέέβαια, θα τα πούμε αυτά άλλη μέρα).

Ο δεύτερος λόγος που σηκώθηκα έτσι νωρίς ήταν το τηλεφώνημα από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που θα ερχόταν να ελέγξει μια διαρροή κλπ κλπ δεν κατάλαβα πολλά. Σηκώθηκα και έφυγα και τον άφησα να ψάχνει σωλήνες.

Μπακ του δε εγχείρηση λοιπόν. Δεν είναι τίποτα σημαντικό, μην νομίζετε, λίγο δέρμα θα τους πάρουμε εκεί χάμω. Για αυτό το λίγο δέρμα όμως οι ηλίθιοι γραφειοκράτες και φιλόζωοι "υπεύθυνοι" μου κάνουν τη ζωή πάτίνι. Και να έχεις αυτό το φάρμακο σε αυτή τη συγκέντρωση. Και να αποστειρώσουμε τους κώλους μας μην τυχόν και κλάσει κανείς και μολύνει την ατμόσφαιρα. Άμα δείτε με τι φροντίδα και αφοσίωση κάνουν την εγχείρηση σε τρία γουρούνια θα βάλετε τα κλάματα. Όχι από τη συγκίνηση αλλά επειδή στην Ελλάδα τέτοια προσοχή σε ασθενή ούτε με φακελάκι μεγέθους μίντιουμ δεν παίρνεις!

Και να μην ξεχάσω να αναφέρω και τη σαπουνόπερα, ε? Ε? Έχω εδώ χάμω την κινέζα που μου πρήζει τα μπαλάκια. Σώνει και ντε να κάνει εγχείρηση. Εντάξει μωρή το καταλαβαίνω θες την εμπειρία και δεν θα στην στερήσω δόξα τω Θεώ θα κάνουμε μπόλικες να φαν κ οι κότες (εσύ δηλαδή). Αλλά όχι, τώρα τώρα τώρα. Της είπα κ εγώ να μαζέψει τα χέρια της γιατί θα της τα κόψω. (Μα καλά, την διακριτική προειδοποίηση με τον μαύρο χωρίς σάλιο δεν την έπιασε?) Έτσι και σήμερα φορέσει την αθώα μούρη και ζητήσει/παρακαλέσει από τον κτηνίατρο να κάνει εγχείρηση ενώ δεν έχω κάνει καν εγώ ακόμα, θα γίνει της πόπης (που έχει το μπακάλικο στη γωνία?)

Αυτά. Πάω να ελέγξω ότι τα έχω όλα. Ευχηθείτε μου καλή τύχη. ΕΥΧΗΘΕΙΤΕ ΜΟΥ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΕΙΠΑ!!!!!! Ευχαριστώ.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Ζωή... πατίνι?

(Εντάξει, δεν ξέρω τι σκατά έπαθε χτες ο μπλόγκερ και είχαν εξαφανιστεί όλα τα μπλογκ. Σήμερα είναι στη θέση τους αλλά χτες τα πήρα πολύ άσχημα, άκους εκεί να τα χάσω όλα! Μαλακομπλόγκερ! Να θυμηθώ να τα σώσω και κάπου αλλού κάπως αλλιώς δεν γίνεται.)


Ζωή πατίνι λοιπόν το σημερινό μας θέμα για λόγους τόσο μεταφορικούς όσο και κυριολεκτικούς!


Από ποιους να ξεκινήσω... χμ. Θα ξεκινήσω από τον κυριολεκτικό γιατί οι μεταφορικοί με ερεθίζουν τα μάλα στα νεύρα. Τις προάλλες, πριν καναδυο βδομάδες δηλαδή μετά το διαλογισμό λέει ένας πάμε ρε για πατίνια! Αυτός είναι Ρουμάνος. Ήταν και ένας άλλος παρόν ο οποίος μένει μία ώρα μακριά και υπέθεσα θα πει όχι. Αυτός ο προδότης είναι Ιρλανδοαμερικανός. Γιατί προδότης? Γιατί είπε ΟΚ θα έρθω αν έρθει και ο Αμερικλάνος (εγώ είμαι ο Αμερικλάνος, έτσι?). Λέω κ εγώ ααααα εγώ θα έρθω αν έρθει και ο Ιρλανδοαμερικανός. Οπότε τελικά αποφάσισε ο Ρουμάνος ότι θα πάμε και οι δύο και τελείωσε.


Δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημα. Για να είμαι ειλικρινής, είχε αρκετές στιγμές απόλαυσης (όποιος το κατάλαβε σεξουλικά αυτό να πάει να... ξαλαφρώσει και να επιστρέψει παρακαλώ!) αν εξαιρέσεις τις άπειρες στιγμές ντροπής. Έχω κανει άλλη μια φορά πατινάζ σε πάγο με όχι τόσο θεαματικά αποτελέσματα. Εντάξει τούμπα δεν (θυμάμαι να) έφαγα αλλά και Gilbert Fuchs δε με λες. 


Επίσης πριν κάτι χρόνια αγόρασα πατίνια αυτά με τις ρόδες η μία πίσω από την άλλη από τα καρφούρ για κάπου 5 ευρώ. Είχε κάνει λάθος η ταμίας. Τα δοκίμασα 5 6 φορές στο σπίτι και άλλη μία στην αυλή της Πρυτανείας στην Πάτρα πριν φύγω. Αυτά.


Τα πατίνια που έκανα τις προάλλες δεν ήταν αυτά με τις ρόδες στη σειρά αλλά με τις ρόδες σε στυλ τρακτέρ στις τέσσερις γωνίες (ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ). Ωστόσο δεν παύουν να είναι εξίσου τρομακτικά και επικίνδυνα. Φυσικά το πρώτο πράγμα που ρώτησα μόλις τα φόρεσα και σηκώθηκα ήταν που βρίσκονται τα φρένα. Δεν έχουν φρένα. Δεύτε λάβετε, λέω από μέσα μου. Υποτίθεται θα κάναμε ένα μισάωρο αλλά τους καλάρεσε και κάτσαμε μιαμιση ώρα. Πανάθεμά τους. Όλοι (ΟΛΟΙ όμως) συμπεριλαμβανομένων και κάτι ραμολιμέντων 213 χρονών να με προσπερνάνε σβίίίίν σβίίίίίίν και εγώ να προσπαθώ να σπρώχνω το σαρκίο μου κρατώντας το σε όρθια θέση αλλά με μια μικρή κλίση προς τα μπροστά γιατί έτσι λέει είναι το σωστό. Το αποτέλεσμα? Ήταν λες και είχα φάει καυτερή φασολάδα και η κίνησή μου τροφοδοτούνταν από κλανιές οι οποίες έβγαιναν μετά πολύ πόνου. 


Τούμπα δεν έφαγα, αλλά κόντεψα να φάω καμια δεκαριά φορές εξ αιτίας μιας κωλόγριας που όλο με προσπερνούσε κάνοντας φιγούρα και έχανα την συγκέντρωσή μου. Διότι όσο φορούσα τα ρημάδια το μόνο που μπορούσα να κοιτάω ήταν το δάπεδο μπρος μου, οτιδήποτε άλλο με αποπροσανατόλιζε και ζαλιζόμουν. 


Ο Ρουμάνος εν τω μεταξύ είναι καλός ο κερατάς, το ίδιο και ο Ιρλανδοαμερικάνος. Μέχρι και με την όπισθεν πάνε και μάλιστα πιο γρήγορα απ'ότι πάω εγώ ευθεία (όπως φρόντισαν να μου επιδείξουν τα καθίκια). Σε κάποια φάση ο Ρουμάνος βαρέθηκε να με βλέπει να πηγαίνω σαν συγκαμένο αμερικανάκι και έρχεται από πίσω, με αρπάζει και με σπρώχνει. Βοήθεια σου λέει. Να του φωνάζω:
Αμερικλάνος: ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΣΤΡΙΒΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΜΑ!!! 
Ρουμάνος: ΣΤΡΙΨΕ ΡΕ ΘΑ ΚΟΥΤΟΥΛΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΡΛΑΝΔΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟ!!
ΙΡΛΑΝΔΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ: ΩΩΩΩΩΩ ΩΩΩΩΩ ΩΩΩΩΩΩΩ
***αναίμακτη σύγκρουση όπου και οι τρεις στροβιλιζόμαστε προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και ένοχο την μαλακία που βαράει τον Ρουμάνο ώρες ώρες***
ΙΡΛΑΝΔΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ: This is how people get hurt. 


Με βγάλανε και φωτογραφίες και βίντεο όπου φαίνεται ξεκάθαρα το όλο θέμα φασολάδα-κλανιά-επιτάχυνση. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να μην δείχνω σαν χεσμένος πιγκουίνος ΟΚ??


Να περάσω και στα μεταφορικά? Έχω ήδη γράψει πολλά και θα παραπονιέστε πάλι. Δεν με νοιάζει ρε, πάρτε το λάπτοπ στην τουαλέτα, νομίζω κάποιος το είχε αναφέρει αυτό...!


Ναι, στα μεταφορικά λοιπόν. Έρχεται κάποιος και σου λέει. Εδώ και 30 χρόνια ένα σωρό μαλάκες προσπαθούν να κάνουν κάτι και δεν το πετυχαίνουν. Εγώ όμως το παίρνω σαν δεδομένο και σου δίνω 9 μήνες περιθώριο να κάνεις τέσσερις εξαμηνιαίες έρευνες βασισμένες πάνω στο (ανύπαρκτο ακόμα) δεδομένο. Και λες: ΟΚ! Και να τώρα όχι 9 αλλά 14 μήνες μετά με μηδέν πρόοδο (φυσικά) να καλείσαι να απολογηθείς επειδή μερικοί μερικοί γράφουν χρηματοδοτήσεις μεθυσμένοι! 


Και όχι μόνο αυτό. Γράφουν μέσα στη χρηματοδότηση ότι θα χρησιμοποιήσουν κάποια ακριβά πράγματα και όταν ζητάς να τα αγοράσεις στη λένε και από πάνω και κάνουν σαν κωλόγρια που της τρως την σύνταξη στο πάμε στοίχημα. Τους ρίχνεις μια ωραία μεγάλη πυχτή ροχάλα ή δεν τους ρίχνεις? Τους ρίίίίίίχνεις. Τους ρίίίίίίίίίχνεις.


Και σαν να μην σου φτάνουν αυτά, έχεις και κάτι ποντίκια γύρω γύρω να προσπαθούν να σου φάνε το θέμα γιατί είναι πιο "καυτό" και θα βρουν δουλειά πιο εύκολα. Σήμερα ενημέρωσα στο εργαστήριο ότι όποιος πούστης προσπαθήσει να μου φάει δουλειά θα προσλάβω αράπη να του αλλάξει τα φώτα χωρίς σάλιο. Εντάξει, το παράχεσα και μπορεί πλέον να με θεωρούν ψωχοπαθή και να πηγαίνουν τοίχο τοίχο αλλά τουλάχιστον η δουλειά μου (προς το παρόν) είναι ασφαλής.


Το τραγούδι που ακούτε λέγεται Bad Things και είναι το σάουντακ του True Blood το οποίο και μόλις τελείωσα και έχω μείνει κατενθουσιασμένος και ολίγον τι χεσμένος απάνω μου (μένω σε δάσος με ακριβώς ίδια σκηνικά, μην ξεχνιόμαστε) 

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

... Blogger, από που ψωνίζεις φάρμακα? Ληγμένα είναι.

Δεν μου φτάνουν τα απεριόριστα νεύρα που έχω, έχω και τον μαλάκα τον blogger. Που πήγαν όλα τα ιστολόγια που έχω κατά καιρούς εγγραφεί? ΟΕΟ???????

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Μυγάκια-Αμερικλάνος σημειώσατε 2.

Μα πως δεν το είχα σκεφτεί αυτό πιο νωρίς??? Πως??? Πάνε τα μυγάκια φίλοι μου! Γίνανε πολτός (αφού υποθέτω ξεράσανε τα άντερά τους). Τι έκανα? Χε. Άφησα ένα κομμάτι τούρτα (ναι ρε πήρα άλλη χρειάζομαι σοκολάτα για να σκέφτομαι, μπα) έξω το βράδυ και σήμερα το πρωί φυσικά είχανε μαζευτεί όλα. Αρχικά σκέφτηκα να τα κουκουλώσω αλλά αυτά με το που κοντάς διαλύονται, το έχω δοκιμάσει. Τι έκανα λοιπόν, έτσι όπως ήταν τα μισά πάνω στη τούρτα και τα άλλα μισά πετούσαν σε πυκνό σχηματισμό, τα τράβηξα με την ηλεκτρική!!! Χαχαχαχα!!! Πολύ φάση είχει. Να δείτε πως εξαφανίστηκαν. Ξέφυγαν και μερικά και πέρασα ένα πεντάλεπτο στην κουζίνα με την ηλεκτρικη να τα κηνυγάω, αλλά εντάξει νομίζω να έπιασα όλα. Τα κακόμοιρα, τρέχαν και δεν φτάναν.

Άντε να πάω να κάνω και λίγο ποδήλατο τώρα μιας και βγήκε ήλιος σήμερα. Και μετά δουλειά. Πααααα άτιμη ζωή, άτιμη.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Μύγες Τσετσε

Έχει γίνει χαμός εδώ μέσα. Δεν καταλαβαίνω. Τα σκουπίδια τα βγάζω κάθε βράδυ έξω. Φαγιά έξω δεν αφήνω. Στον ρημάδι τον νεροχύτη ρίχνω χλωρίνη. ΤΑ ΜΥΓΑΚΙΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΘΕΛΟΥΝ! Ας μου πει κάποιος. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Εντάξει, δεν είναι και πάρα πολλά, αλλά ένα, ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΗΛΙΘΙΟ, να δεις να κάτσει πάνω σε φαΐ, άντε να το φας μετά. Το τρώς? Δεν το τρως! Και ξέρετε τι έπαθα? Όχι ξέρετε? Πήρα τούρτα σοκολάτα! Η οποία είναι κλεισμένη μέσα σε πλαστικό κουτί! Βγάζω από το ψυγείο, ανοίγω, πάω να κόψω, ήταν σκληρή. Άστη λέω κανα τέταρτο να μαλακώσει. Κλείνω. Έρχομαι μετά από ένα τέταρτο. Τι βλέπω. Ένα μυγάκι κλεισμένο μέσα να κάνει πάρτυ. Πάνω στην τούρτα ΜΟΥ. Πότε πρόλαβε και μπήκε μου λέτε? Και μισή ώρα εκεί μέσα... βάλε με το μυαλό σου τι έκανε. Κλανιές χεσίματα κατουρήματα εμετούς... Πάει η τούρτα. Ευτυχώς που πρόλαβα να φάω τη μισή.


Τι έγινε εν τω μεταξύ με αυτή την τούρτα. Την Κυριακή το βράδυ που γύριζα από τα ψώνια έβρεχε και είχα δεκάδες τσάντες και την τούρτα στο χέρι. (Ναι ρε, από την Κυριακή μέχρι σήμερα έφαγα μισή τούρτα, τι θες τώρα. Τις μπουκιές μου μετράς? Το Σάββατο έκανα ποδήλατο και την έκαψα προκαταβολικώς!). Λοιπόν. Είχα ένα σωρό ψώνια που λέτε, άλλα σε τσάντες άλλα εκτός. Είπα να τα μεταφέρω πάνω σε δύο φάσεις. Εδώ να σας ενημερώσω ότι μένω σε δάσος, πίσσα σκοτάδι. Από το σπίτι μου δίπλα έχει μία φάρμα με αγελάδες και από την άλλη μεριά έχει εκπαιδευτήριο σκύλων.

Σκεφτείτε τώρα φάση. Εγώ με τη τσάντα στην πλάτη, άλλες 2-3 στα χέρια, ένα πακέτο προσούτο με την τούρτα σοκολάτα από πάνω και να ψάχνω τα κλειδιά να μπω. Από κάτω να "βλέπεις" τον κάμπο και τους λόφους μέσα στα σκοτάδια και ταυτόχρονα να ψιχαλίζει. Και ξαφνικά. ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ. ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ. ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ. Ναι. Αυτό. Αφηνίασαν οι αγελάδες. Δεν ξέρω τι πάθανε. Εγώ ξέρω κόντεψα να παράξω και δεύτερη τούρτα σοκολάτα. Η ανατριχίλα σε όλο της το μεγαλείο. Πάει αυτό, μπαίνω μέσα. Πάω κάτω για τη δεύτερη δόση. Εκεί που άνοιγα το αμάξι αρχίζουν τα σκυλιά. ΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ. ΑΡΦ ΑΡΦ ΑΡΦ ΑΡΦ ΑΡΦ. ΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ. Και στο καπάκι τα ζώα από τους γύρω θάμνους να πετάγονται και να τρέχουν να σωθούν. Μαζί κ εγώ. Παρατάω τα πάντα όλα και το αμάξοι ξεκλείδωτο και τρέχω πάνω σφαίρα. Α σιχτίρ.


Καλή η ζωή στο δάσος, δε λέω, έχεις και την ησυχία σου και τον καθαρό αέρα βλέπεις και κανα ζωάκι να ανοίγει η καρδιά σου αλλά... Τι να το κάνεις? Άμα είναι να σε πηγαίνει ΝΑ? Και για να μη λέτε ότι υπερβάλλω δείτε τι δείχνει το google earth.


Πάρτε και μια γενικότερη άποψη:


Καταλάβατε τώρα? Δεν ξέρω, το πιάνετε το δράμα μου? Όλα αυτά τα πράσινα, είναι δέντρα και θάμνοι! Δεν έχω πρόβλημα με τη χλωρίδα! Κανένα! Αλλά και λίγη πανίδα στα δύο πόδια δε με χαλάει! Εκτός και εν είναι αρκούδα, που και από αυτό έχουμε. Τη λίμνη ευθεία πάνω τη βλέπετε? Μέχρι εκεί κάνω ποδήλατο και πίσω. 4 μίλια. Πιο πολύ δεν μπορώ, σόρρυ.


Σκεφτόμουνα επίσης (άσχετο) να φτιάξω ένα blog παράλληλο με τούτο που να γράφω αραιά και που στα αγγλικά. Να τους τα χώνω τους κερατάδες τους αμερικάνους που ούτε φέτα δεν ξέρουν να φτιάξουν και τρώω κραφτ σίνγκλς με τον αρακά. Τι λέτε? Πείτε μου καμια γνώμη και καμιά ιδέα αν έχετε!

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Αδικιωρισμένοι!

Χεχεχε. Δεν έχω θέμα για αυτή την ανάρτηση. Χε. Θα αρχίσω να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο υπερπλήρες από εγκέφαλο κεφάλι μου. Σε τρία. Δύο. Ένα. Πάμε.

Σήμερα πήγα στη βιβλιοθήκη. Σας έχω ξαναπεί για τους Αμερικάνους δημόσιους υπαλλήλους, ναι? Ναι. Το θυμάμαι. Είναι ΚΑΙ Αμερικάνοι ΚΑΙ δημόσιοι υπάλληλοι. Δηλαδή, εντάξει. Αν οι βλάκες του κόσμου είχαν βασιλιά, θα δούλευε σε αμερικάνικη δημόσια βιβλιοθήκη. Στάνταρ όμως? Τι? Τι λες? Τι μου κάνανε? Τίποτα μωρέ. Πήγα και στήθηκα σαν καγκουρό στον πάγκο και περίμενα ΟΚΤΩ λεπτά της ΩΡΑΣ μέχρι να με πάρει ένας από του ΤΕΣΣΕΡΙΣ υπαλλήλους είδηση, να αφήσει με ευλάβεια το βιβλίο που βαστούσε κάτω, να αποχαιρετήσει τους συναδέλφους του και να έρθει να με εξυπηρετήσει.

Αυτό το περιστατικό μου θύμισε τον γραμματέα της σχολής μου στην Πάτρα. Του ζήτησα μια μέρα κάτι, μία βεβαίωση, δεν θυμάμαι τι και σηκώνεται πάνω, άρχισε να περπατάει προς το φωτοτυπικό με την ταχύτητα του φωτός – 6 μέτρα την ώρα και με μια απίστευτη βαρεμάρα λέει: Θα μού'ρθεις αύριο να στο φτιάξω αυτό γιατί σήμερα τρέχω και δεν φτάνω, πνίγομαι! Εντάξει, σε αυτό το σημείο να πω πόσο υπερήφανος είμαι για τον εαυτό μου και τη δύναμη αυτοσυγκράτησης που επέδειξα και δεν έπεσα στο προκατασκευασμένο πάτωμα να χτυπιέμαι από την τραγικότητα της φάσης.

Αλλά από βαρεμάρα η ζωή μου άλλο τίποτα. Και εγώ πρώτος απ' όλους. Έχω περάσει Κυριακές εγώ που με βλέπετε να κοιτάω το ταβάνι... Αλλά που! Που αυτές οι πολυτέλειες τώρα! Ακόμα και το ταβάνι τα πειράματα που πρέπει να είχα ήδη κάνει μου θυμίζουν. Που! Βαχ βαχ βαχ. Ησυχία δεν έχω.

Με έπιασε και δεν ξέρω τι και πήγα και αγόρασα ποδήλατο. Τα 'σταξα και το στόλισα στη σκάλα. 3 φορές το έβγαλα βόλτα, από μισή ώρα. Παραπάνω δεν μπορώ, έχει ανηφόρες πολλές. Ναι είμαι λαπάς τι να κάνω τώρα. Τι, τι θες να κάνω. Το ξέρω. Άμα με κόψεις φέτες αντί για μπριζόλες θα βγάλεις μπέικον. Θααααα το κοιτάξω το θέμα. Σε κάποια φάση.

Είπα μπέικον και τι θυμήθηκα. Σας είπα ότι δουλεύω με γουρουνίτσες? Ναι! Τρεις! Μικρές είναι, όχι τίποτα τέρατα. 15 κιλά έκαστη. Η Ρεβέκκα, η Πέγκυ και η Ναταλία. Ονόματα φίλων μου. Τους προσέχω εγώ τους φίλους μου, το βλέπετε, και τους τιμάω. Η Ρεβέκκα είναι πανέξυπνη και γλυκύτατη. Έχει κάτι μεγάλα μάτια και σε κοιτάει έτσι γουρλωτά γουρλωτά. Τη σηκώνεις και κιχ δε βγάζει το πουλάκι μου. Μια φορά μόνο πάτησε μια στριγκλιά, αλλά δεν κούνησε. Της κάναμε ένεση, γι' αυτό. Η άλλη, η Πέγκυ, είναι μια μποντιμπιλντερού... Με έχει γεμίσει μελανιές παντού το κάθαρμα. Τώρα βρήκε νέο τροπάρι. Κατάλαβε ότι δεν θέλω να τη βαστάω πολύ σφιχτά μη τη συγχύσω, και γυρνάει κάθετα και περπατά πάνω μου σαν τον Spiderman. Κόκκινο/Μπλε με έχει κάνει το τέρας της φύσης. Του εργαστηρίου. Τέλος πάντων, καταλάβατε. Αλλά. Η χειρότερη είναι η μικρή, η Ναταλία. Το σαφρακιασμένο, το παρδαλό. Αυτή δύναμη πολλή δεν έχει, αλλά δεν μπορεί, σιχαίνεται να τη σηκώνουν. Φωνές? Τσιρίδες? Κακό? Χτύπημα? Λες και τη σφάζω και της ρίχνω αλάτι στην πληγή κάνει το χαμένο. Και το χειρότερο? Με το που την αφήνεις κάτω μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ηρεμεί και έρχεται δίπλα σου να παίξει. Ανωμαλίες. Τι να πεις?

Άντε και κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει. Διαβάζω το βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου ΛΩΞΑΝΤΡΑ και βλέπω και τη σειρά του 80 παράλληλα. Έχω φάει πώρωση. Εξ ου και ο τίτλος. Στάνταρ θα την ξέρετε τη σειρά, αλλά άμα βρείτε χρόνο να διαβάσετε και το βιβλιαράκι. Σε ταξιδεύει σε μια παλιά εποχή μέσα από τα μάτια μιας απλής γυναίκας που δεν ήξερε την τύφλα της από πολιτική αλλά όλα τα απλούστευε και τα καταλάβαινε μια χαρά. Αφού έσκαγε τους γύρω της, η αλήθεια να λέγεται.

Άντε. Καλά είναι, έγραψα και σήμερα. Και κάτι άλλα ήθελα να πω αλλά τα ξέχασα. Καμιά άλλη φορά. Εικόνες δεν βάζω, βαριέμαι.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Αλατολάτρης

Γεια σας. Τι κάντετε. Καλάάάάά είστε, σας βλέπω εγώ.

Λοιπόν. Ξεκίνησα να γράφω ένα ποστ άσχετο με διάφορες βλακείες αλλά με ήρθε φλασά. Ρε βλάκα αμερικλάνο ξέχασες να βάλεις τα φαγιά που έφαγες και γούσταρες στην Ελλάδα. Ζώον. Αλλά δεν φταις εσύ. Εδώ ξέχασες να παραγγείλεις ράματα και τα θυμήθηκες προπαραμονή της εγχείρησης, υπαίθρια κόντεψαν να γίνουν τα γουρουνάκια, το ποστ θα θυμόσουνα.


Τέσπα. Έλα πάμε. Στο θέμα μας.

Πίτες.


Διάφορες. Πίτες με σουβλάκι χοιρινό (οι αγαπημενοτερότερες), σουβλάκι κοτόπουλο, γύρο χοιρινό, γύρο κοτόπουλο. Με μπόλικο τζατίκι και ντομάτα και πατάτες, λαδωμένες τίγκα να στάζει το έλαιο στην μπλούζα σου. Τι να λέμε τώρα. Άντε βρείτε μου εσείς φαΐ τόσο τέλειο, φτηνό, υγειινο (δυνητικά) και γρήγορο.

Πίτσες.


Εντάξει. Πίτσες έχει και εδώ χάμω (πως γίνανε νομίζετε τόφαλοι οι αμερικάνοι) αλλά ο Θεός να τις κάνει. Ούτε η Ερμιονη Γκρέιντζερ δεν μπορεί να τις μετατρέψει σε βρώσιμες. (Όσοι δεν ξέρετε την Ερμιόνη να φύγετε να πάτε αλλού). Μα είναι δυνατόν να μου βάζουν κόκκινη πατάτα με τη φλούδα και ανανά στην πίτσα. Και να κερδίζει και εθνικό βραβείο της καλύτερης πίτσας. Α σιχτιρ δηλαδή. Εμένα η πίτσα μ'αρέσει με σαλάμι μανιτάρια. Άντε και φέτα καμια φορά. Καλά στη Ρόδο ειδικά, έχουμε τέλειες πίτσες. Καλύτερες και από της Ιταλίας και δεν σηκώνω κουβέντα. Άντε.


Κρέατα.


Κρέας. Κρέας κρέας κρέας. Πραγματικό κρέας, όχι βλακείες. Χοιρινά παιδάκια. Μπριζόλες. Σουβλάκια. Ε τι να λέμε τώρα. Τρως κρέας και γεύεσαι κρέας. Όχι σαλτσες. Κρέας. Δεν έχω τίποτες άλλο να πω. Κρέας.

Και πάμε τώρα στα σπιτικά. Όπως καταλαβαίνετε έφαγα τα πάντα μέσα σε 10 μέρες, οπότε θα πω μόνο τα καλυτερότερα.

Καπαμάς.


Αρνί γεμιστό με ρύζι. Το ξεκοιλιάζεις το γεμίσεις με ρύζι και τα συκώτια του και το ψήνεις. Όχι εσύ. Εσύ μάλλον δεν ξέρεις την τύφλα σου από καπαμά. Η μάνα μου το κάνει. Το αρνί εγώ φίλοι μου ΔΕΝ ΤΟ ΤΡΩΩ αν δεν το έχει μεγαλώσει ο πατέρας μου και το έχει ψήσει η μάνα μου. Ή εγώ στη σχάρα. Τέλος.

Παίχτηκε και φάση με τον καπαμά. Σπίτι μας είναι το φαΐ σπέσιαλ που κάνουμε σε ειδικές περιπτώσεις. Όπως τώρα. Την μέρα πριν φύγω το είχαμε. Η μάνα μου ξεχώρισε το καλύτερο κρέας χωρίς λίπος και το ρύζι χωρίς πολλά συκώτια σε ένα μπωλ. Το μεσημέρι έφαγα το μισό. Το βράδυ το άλλο μισό έλειπε. Το κέρασε ο πατέρας μου σε ένα ζευγάρι "φιλών" που μάλλον δεν χωνεύει η μάνα μου. Καταλάθος το έκανε ο άνθρωπος, δεν ήξερε ότι ήταν η μερίδα του λέοντος. Εμού. Σωστά το έγραψα? Τεσπα. Ναι. Και έγινε το σώσε.

ΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΕΔΩΣΕΣ ΤΟ ΦΑΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ!!!!!! ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ!!!!!! ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ!!!!! ΑΥΡΙΟ ΦΕΥΓΕΙ ΡΕ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!!!!!!!! ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΛΛΟ!! ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ!!!!! ΠΟΥ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΣΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΜΟΦΑΙΔΕΣ!!! ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΟΥΒΑΛΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑΙΖΩ!! ΦΑΓΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ!

Kάπως έτσι πήγε για κανα τέταρτο. Αλλά εμένα δεν με πείραξε, είχα ήδη φάει το πρώτο δείπνο και θα παραγγέλναμε και σουβλάκια οπότε και ο καπαμάς δεύτερης διαλογής μια χαρά μου'πεσε.

Ταραμοσαλάτα.


Ναι, μη γελάτε. Ταραμοσαλάτα. Ξέρετε πόσο μου έλειψε?? Κάθε μέρα έτρωγα με φωμί. Πήγα μια φορά να κάνω εδώ αλλά ο ταραμάς είναι για γέλια, τι ταραμοσαλάτα να βγει.

Και όχι μόνο ταραμοσαλάτα. Η μεγάλη αγάπη είναι με αυτό το σωληνάριο με την κρέμα από αυγά ψαριών? Primula? Αυτό το τρως μια στάλα και πίνεις 2 λίτρα νερό? Εσείς δηλαδή γιατί εγώ είμαι αλατολάτρης. Το τρώω το αλάτι έτσι. Έτσι. Αυτό λοιπόν, ναι. Σωληνάριο το λέω. :((((( έλεγα να πάρω μερικά στη βαλίτσα αλλά 24 ώρες ταξίδι θα χαλούσαν και θα βρωμούσαν. Τι να πεις?

Γαριδάκι Συμιακό.


Μάλλον και αυτό δεν το ξέρετε. Μπορεί και να το ξέρετε, δεν ξέρω. Είναι μια γαρίδα νάνος που πρώτη φορά τη βρήκανε στη σύμη, εξ ου και το όνομα. Αλλά κυρίως βρίσκεται ανοικτά της Καρπάθου. Και κανει θραύση. Είναι πολύ ακριβή. Πλέον την βρίσκεις μόνο στα εστιατόρια, να την αγοράσεις ωμή δύσκολο. Αλλά επειδή αυτός που τις ψαρεύει είναι ξάδερφος του πατέρα μου, βρήκαμε. Κάτσε να δεις πόσο κανανε. Τα 250 γραμμάρια 15 ευρώ? Φιλική τιμή? Κάτι τέτοιο. Δεν θυμάμαι. Αλλά τα αξίζει τα λεφτά της. Πρώτα απ'όλα οι ψαράδες τις αποκεφαλίζουν. Μετά τις τηγανίζεις με το τσόφλι και τις τρως κράτσα κρούτσα κράτσα κρούτσα. Η γεύση δεν θυμίζει πολύ γαρίδα, είναι γλυκιά σχεδόν. Και ναι, κυρίες και κύριοι, μου τρέχουν τα σάλια. Τρέχουν. Τρέχουν. Τρέχουν. Τερμάτησαν.

Αυτά νομίζω είναι τα χάιλάιτς. Εντάξει υπάρχουν και τα απλά: μουσακάδες, κεφτεδάκια, παστίτσια, όσπρια, λαδερά, μακαρόνια όλα όλα όλα. Αλλά αυτά τα κάνω και μόνος μου χαχα. Ψώνιο.

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Bye Bye Souvlaki, Bye Bye Happiness.

Είμαι και ευρηματικός ο άτιμος. Σε Αεροπλάνο έγραψα, σε αεροδρόμιο έγραψα, σε τρένο έγραψα, τώρα και σε βανάκι!

Μόλις έφτασα Αμερική, πέρασα από 40 κύματα μέχρι να συνεννοηθώ να με παραλάβει το βαν να με πάει σπίτι τον έρημο, και τώρα με πάρκαρε ο οδηγός να πάει να παραλάβει άλλους τρεις. Ευτυχώς άφησε το κλιματιστικό και δεν θα γίνω στο βαν με πατάτες.

Αυτό ήταν που λέτε, πάει η Ελλάδα. Έφαγα, έφαγα, έφαγα, έσκασα. 7 η ώρα το πρωί ήταν η πτήση, μέχρι και τη μία το βράδυ έτρωγα σουβλάκια. Μα πως να αντισταθείς. Έφαγα και φέτα από την καλή τη Δωδώνη... ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟΟΟΟΟΟΟ ΜΟΥ!!!!!!! ΤΟ ΖΩΟ ΤΟ ΟΡΘΙΟΟΟΟ!!!! ΝΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΠΑΡΤΑ ΜΑΛΑΚΑ!!! Ξέχασα να πάρω φέτα από το αεροδρόμιο. Άντε τώρα να τρως το ξινισμένο κατσικίσιο τυρί για φέτα, βλάκα. Συγχίστηκα.

Πήρα όμως άλλα πράγματα. Γλυκό βερίκοκο, μαρμελάδα σπιτικιά, ροδίτικες λαδόπιτες για σουβλάκι, μιξ για τζατζίκι, μαγιές, αλεύρι, ψωμί χωριάτικο του ξυλόφουρνου, μπαχαρικά κλπ.

Θα σας ετοιμάσω ποστ με τα φαγητά που έφαγα και θα μου λείψουν.

Τώρα δεν έχω να πω πολλά, απλά έφτασα. Αν έπεσαν αστραπές βροντές και λοιπά, εγώ φταίω θρηνεί ο τόπος που με χάνει.

Έσκασα, το κλιματιστικό δεν την παλεύει άμα δεν δουλεύει ο κινητήρας στο φουλ αρχίδια δροσερό αέρα βγάζει.

Άντε, καλώς όρισα.

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Η έξοδος έχει αλλάξει.

Άμα σας λέγω ότι είμαι και μεγάλος συγγραφέας, δε με πιστεύετε. Μιλάμε παρουσιάζω συμπτώματα συνδρόμου Ρόουλινγκ! Κάθομαι και γράφω σε εστιατόριο-καφετέριες.! Η προηγούμενη ανάρτηση δημιουργήθηκε (εν μέρει) στην καφετέρια του αεροδρομίου JFK ενώ η τωρινή, αυτή που μπαίνετε στον κόπο να διαβάσετε, δημιουργείται τώρα που σας μιλάω ζωντανά, στην καφετέρια των Μακντόναλντς στον αερολιμένα Ελ. Βελ. Αμέ. Τα εσπρεσάκια και το αναγνωστικό κοινό μας χωρίζουν από τη Τζο.


Η κοπελιά στο μεγάφωνο έχει φάει τον πισινό της να ανακατεύει τις εξόδος. Αγαπητοί μαλάκες σας ενημερώνουμε ότι η έξοδος της πτήσης 666 για Catocosm έχει αλλάξει. Νέα έξοδος η Γ3. Μας έχει ανακατέψει το σύμπαν μιλάμε. 

Σήμερα τελειώνει το πρώτο κομμάτι της διαμονής μου στην πατρίδα, και ξεκινάει το τρίτο. Το δεύτερο κομμάτι (το οποίο δεν επρόκειτο να διαδραματισθεί σε ελληνικό έδαφος αλλά σε ιταλικό) το πήδηξα γιατί είμαι ζώον.

Ο Αμερικλάνος φτάνει στην Ελλάδα. Αφού έφαγε φρίκη στο αεροπλάνο που όλοι μιλούσαν ελληνικά και μπορούσαν και να τον καταλάβουν σε περίπτωση μπινελικώματος, τρώει φρίκη και στο αεροδρόμιο. Μα να μην έχει αλλάξει καθόλου? Τόσα χρόνια το είχε φάει με το κουτάλι (καλά, μην πάτε να φανταστείτε τώρα καμιά κουτάλα απ’ αυτές που σερβίρουν τους άστεγους σούπα, για κουτάλι του γλυκού μιλάμε) και φέτος περίμενε να δει κάτι διαφορετικό να τον εντυπωσιάσει. Αλλά δεν. Πάει να πάρει βαλίτσα. Την πήρε σε χρόνο ντε τε. Μένει άφωνος. Πάει να περάσει τελωνείο. Δεν υπάρχει τέλωνας.

Πάει να πάρει τον προαστιακό. Λέει στην κοπελίτσα ένα για Πάτρα παρακαλώ και του λέει με μια απάθεια: Α σήμερα να πάτε Πάτρα, δύσκολο. Τι λες μωρή που ήρθα από το ματσατσούτσετς φορτωμένος σαν το γαϊδούρι για να μου πεις ότι δεν πάω Πάτρα. Λέει από μέσα του. Ορίστε? Λέει απ’ όξω του. Τελικά μια χαρά πήγε, πήγε μέχρι το Κιάτο και τον παραλάβανε με αυτοκίνητο.

Η όλη διαδικασία πήρε πολύ (πολύ όμως) λιγότερο απ’ όσο περίμενε και έχει μείνει άφωνος. Είναι πολύ ευχαριστημένος. Στη στάση του τρένου όμως είναι ένας μαλάκας που μιλάει στο τηλέφωνο και βρίζει την Ελλάδα. Δεν έλεγε και κάτι μη αληθές (για να πούμε και του στραβού το δίκιο) αλλά εκείνη την ώρα τα πήρε ο Αμερικλάνος (από μέσα του πάντα). Τι λες ρε, που θα πιάσεις εσύ παλιο λιμοκοντόρε την χώρα που ανακάλυψε τη φέτα και το σουβλάκι στο στόμα σου.! Λέει από μέσα του. Απ’ όξω του δεν προλαβαίνει να πει τίποτα διότι με το που σκέφτεται σουβλάκι, του έρχεται μυρωδιά. Με τη μία όμως. Και δώστου να αναρωτιέται αν προλαβαίνει να φτάσει Πάτρα να φάει καμια πίτα να σώσει την πνευματική του υγεία. Η μυρωδιά εν τω μεταξύ να γίνεται όλο και πιο δυνατή. Κοιτάει δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω. Πουθενά σουβλατζίδικο. Μετράει τα δάκτυλά του, τα βρίσκει πέντε. Αναρωτιέται αν όντως πέντε είναι ή αν τρελάθηκε και δεν θυμάται και τα βασικά. Είναι και άυπνος και τζετλαγκαρισμένος, μην το ξεχνάμε. Τελικά ήταν μια κότα από πίσω του με μια τσάντα τίγκα στο πιτόνι. Της το αρπάζεις ή δεν της το αρπάζεις τώρα, αναρωτιέται, που στο φέρνει κάτω από τη μύτη σου? Ούτε επίτηδες.

Στην Πάτρα, έφαγε ένα σωρό σουβλάκια και τον έπιασε η κοιλιά του. Όχι πολύ. Γενικά μετά από κάνα δυο μέρες πεθύμησε τα κινέζικα και τα μεξικάνικα. 

Ανωμαλία, ε?

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Το εξπρές του τρελοκομείου.

Πρώτα απ’όλα για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι και με λέτε ότι δεν σέβομαι τον πνευματικό κόπο και τα δικαιώματα του συνανθρώπου, να ξεκαθαρίσω ότι ολίγον τι ζήλεψα από την Κωλόγρια που μας μεταδίδει καρέ καρέ μέχρι και την εντερική κινητικότητα του γκέι σκύλου της φίλης της και αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω αυτά που ούτως η άλλως θα έγραφα (γιατί αυτά δεν υπάρχουν) από τώρα.


Ο Αμερικλάνος κάθεται. Τρώει την πίτσα 370 θερμίδες όπως έλεγε ο κατάλογος. Καταπίνει και μια κόκα κόλα λάιτ. Χαλαρώνει. Του έχει βγει ο κώλος. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε, αλλά πάντα τελευταία στιγμή κωλοφαρδιζόταν και ξέφευγε.

24 ώρες πριν.


Ο Αμερικλάνος μόλις τελείωσε το μίτινγκ με τα αφεντικά όπου του ζητούσαν το λόγο γιατί δεν ανακάλυψε αυτό που δεν ανακάλυψε κανείς τα τελευταία 20 χρόνια. Το χειρίστηκε καλά όμως, πέταξε και τις ειρωνείες του, και τον σαρκασμό του, και τις περίπλοκες επιστημονικές λέξεις του, μια χαρά.


Επόμενη στάση: πλυντήριο. Πρέπει να πλύνει τα ρούχα του γιατί τελείωσαν πάλι. Δεν μπορεί να τα πάρει γλίτζικα στην Ελλάδα, τι θα πουν τα σουβλάκια. Πάει στο μέρος με τα πλυντήρια. Λέει κλειστό. Βρίζει. Πάει να ανοίξει την πόρτα. Ανοίγει. Βρίζει. Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να πλένουν τζάμπα. Βρίζει. Βάζει να πλύνει. Πάει για ψώνια. Γυρνάει. Κλειστά τα φώτα, κλειδωμένη η φώτα. Βρίζει πολύ. Πάει από την πίσω πόρτα. Ξεκλείδωτη. Ευχαριστεί τον Θεό που έκανε τους Αμερικάνους ηλίθιους. Βάζει τα ρούχα για στέγνωμα. Πάει πάλι για ψώνια. Γυρνάει. Η πόρτα ανοιχτή και τα φώτα επίσης. Βρίζει. Τι στο διάλο λέει γίνεται. Πάν τα ρούχα, παραλίγο να κλειδωθούν μέσα και να μείνει άρουχος για Ελλάδα.


Επόμενη στάση: Βαλίτσα. Ξεκινάει να βάζει μέσα πρώτα τα δώρα. Γεμίζει. Βρίζει. Τα χώνει σε σακούλα, ρουφάει τον αέρα με ηλεκτρική, μπαίνουν μέσα. Μετά κάνει το ίδιο με τα δικά του. Χώνει και τα παππούτσια μέσα. Ζυγίζει τη βαλίτσα. 90 λίβρες. Τσεκάρει ονλάιν, μάξιμουμ όριο 50 λίβρες. Μετά από αυτό χρέωση 150 δολάρια. Βρίζει. Ζυγίζει μόνο τα δώρα. 40 λίβρες. Βρίζει. Χτυπιέται κάτω. Καταριέται τη delta airlines και όλους τους συνεργάτες της. Βρίσκει μια δεύτερη βαλίτσούλα μικρή να την κουβαλίσει πάνω του. Βάζει τα ρούχα του μέσα. Αφήνει τα δώρα στη μεγάλη. Μια χαρά. Μετράει τις διαστάσεις. Είναι 6 ίντσες πάνω από το όριο. Χρέωση 175 δολάρια. Βρίζει. Κλωτσάει τη βαλίτσα. Τσεκάρει μην έσπασε τίποτα. Κάθεται και παίζει ξερή στο φέισμπουκ. Χάνει. Βρίζει. Βρίσκει άλλη βαλίτσα μετρίου μεγέθους όπου χωράει περίπου όλα τα δώρα. Ρουφάει αέρα σαν τρελός με την ηλεκτρική. Τελικά μετά από 3 ώρες χτύπημα σαν χταπόδι τα κατάφερε. 35 λίβρες θα τσεκάρει, και άλλες τόσες θα κουβαλάει χώρια το λάπτοπ. Χωρίς ροδάκιά. Το συνειδητοποιεί. Βρίζει.


Επόμενη στάση: να πάρει το βανάκι για αεροδρόμιο. Ξεκινάει, παρατηρεί ότι η βαλίτσα (η οποία είναι πιο φίσκα και από αλλεργικό σε μελίσσι) έχει του κώλου ροδάκια. Βρίζει. Στάνταρ θα σπάσει, στάνταρ όμως. Συνειδητοποιεί ότι χτες στο μίτινγκ από τα νεύρα του ξέχασε τα γυαλλιά ηλίου. Βρίζει. Πάει να τα πάρει, τι να κάνει. Τους βρίζει από μέσα του. Περίμενει τον οδηγό. Τον παίρνει τηλέφωνο ο οδηγός. Δεν το βρίσκει. Ένα τεράστιο κτήριο που λέει Pharmacy δεν το βλέπεις? Του λέει. Τον βρίζει από μέσα του. Περπατάει 10 λεπτά φορτωμένος σαν γαϊδούρι να πα να τον βρει. Μπαίνει μέσα. Δεν δουλεύει καλά το κλιματιστικό. Βρίζει. Είναι άυπνος. Μπαίνουν και ένα ζευγάρι ιταλοαυστραλών που την είδαν στα γεράματα να γυρίσουν τον κόσμο. Τον πρήζουν. Τους βρίζει στα ελληνικά χαμογελώντας. Συγκεκριμένα τους είπε σκάστε ζώα. Έχει πουτάνα κίνηση στη Νέα Υόρκη. Βρίζει.


Επόμενος σταθμός: Τσεκ ιν. Έξω από το αεροδρόμιο έχει έναν σε ένα κιόσκι που τσεκάρει. Πάει. Τον διώχνει και τον κατηγορεί ότι δεν ξέρει να διαβάζει ταμπέλες. Δεν μιλάει. Πάει μέσα. Πρέπει να κάνει τσεκ ιν μόνος του. Ζητά βοήθεια. Η κοπέλα είναι ελληνίδα και πολύ αναιδής. Ξεχνάει την κάρτα επιβίβασης στο μηχάνημα. Βρίζει. Περιμένει 10 ώρες να δώσει βαλίτσα. Η αμερικανίτσα που τον εξυπηρετεί τον ρωτάει με ύφος «μα καλά στην Ελλάδα πας, δεν βλέπεις τι γίνεται?». Άντε γαμήσου μωρή που θα πιάσεις στο στόμα σου την Ελλάδα. Από μέσα του αυτό. Απ’έξω της είπε ότι και εδώ σκατά είναι. Ε τα είχε πάρει. Δεν φτάνει που δεν ξέρουν να φτιάχνουν γύρο, μιλάνε κιόλας. Περιμένει άλλες 10 ώρες για έλεγχο. Έρχεται ένας τους λέει ελάτε μαζί μου αν θέλετε για πιο γρήγορα. Τσακίζεται γιατί κατουριόταν και πεινούσε. Τους πήγε ποδαράτο στη άλλη άκρη του αεροδρομίου μέσω περίεργων πορτών. Όλη την ώρα σκεφτόταν το Λοστ. Στον έλεγχο ξεχνάει τη τσάντα του. Και κοιτόυσε το λάπτοπ και αναρωτιόταν που πάει. Άυπνος λέμε. Και όχι μόνο αυτό. Έχει φοβερό άγχος. Όσο πλησιάζει στο μηχάνημα που θα του σκανάρει τη τσάντα σκέφτεται το ενδεχόμενο να του ζητήσουν να την ανοίξει. Πούστηδες Αμερικάνοι δεν θα μου την κάτσετε λίγο πριν φύγω. Αν ανοίξει την τσάντα το μόνο που θα φανεί θα είναι μια πλαστική σακούλα με ρούχα. Έτσι και ανοίξει αυτή η σακούλα, θα εκραγεί το σύμπαν. Αλλά θα το καταλάβουν? Ελπίζει να ξέρουν τον Σπορ Μπίλι μπας και συνεννοηθούν, γιατί αν είναι να τους εξηγήσει περι ηλεκτρικής σκούπας, σακούλες κενού κλπ, όρχεις. Δεν του ζήτησαν να την ανοίξει. Ευτυχώς. Δεν βρίζει. 


Επόμενος σταθμός: Φαΐ και ανάσα. Κουβαλάει σαν κακόμοιρο τις τσάντες που περιέχουν πεπιεσμένα ρούχα και βρίσκει πιτσαρία. Παίρνει πίτσα. Τρώει. Ψάχνει ίντερνετ. Τζίφος. Βρίζει. Λέει να γράψει την ανάρτηση στο word στο καταπληκτικό καινούριο του macbook pro 15.


Επόμενος σταθμός: αεροπλάνο. Με το που κάθεται σχεδόν τον παιρνει ο ύπνος. Κοιμάται για μισή ώρα. Ξυπνάει. Βρίζει από μέσα του γιατί γύρω γύρω έχει ευγενέστατους Έλληνες και δε λέει. Πάει να δει ταινία. Δεν δουλεύουν τα ακουστικά στη θέση του. Βρίζει από μέσα του. Πιάνει το βιβλίο που κουβαλάει. Το τελειώνει σχεδόν. Προσπαθεί για κανα δίωρο να κοιμηθεί. Μάταια. Βρίζει από μέσα του. Τρώει. Είχε τσίκιν και πάστα. Έφαγε τσίκιν. 7 το πρωί ώρα Ελλάδος. Ο Αμερικλάνος χαίρεται που επιτέλους μετράει το χρόνο σε ώρα Ελλάδος και όχι σε βρωμο-ώρα ίστερν. Πετάει πάνω από τη Γαλλία. Αριστερά βλέπει λίγο από την ανατολή του ηλίου. Δεξιά βλέπει σκιές. Σε δύο ώρες φτάνει. Σουβλάκια πείτε αλεύρι.


Η συνέχεια στις οθόνες σας.


Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Ντου γιου σπικ ίνγκλις πλίζ? Νο? Νο.

Όταν ήτο να έρθω εδώ χάμω, σκεφτόμουν: Ωραία θα κάνω παρέα με Αμερικάνους, θα έχω και καθηγήτρια Βρετανίδα, μια χαρά τέλεια θα γίνουν τα αγγλικά μου.

Μπρίτς!

Αμερικάνοι ελάχιστοι και η καθηγήτρια άφαντη τον περισσότερο καιρό. Έχω καταντήσει να συνομιλώ κυρίως με άτομα λιγότερο αγγλομαθή από του λόγου μου, και ας είναι εδώ 5 6 χρόνια. Τα δόλια.

Για να καταλάβετε, ό,τι γράφουν πλέον αντί να τα δίνουν στην καθηγήτρια (η οποία σαν κλασική Βρετανίδα ρίχνει χέσιμο όποτε βλέπει σκατοἆγγλικά) μου τα δίνουν εμένα να τα διορθώνω πρώτα…! Άκου να δεις! Καλά, το ότι το μιλάω το αγγλικό τέλεια το ήξερα, αλλά πόσο τέλεια πια; Μα πόσο!

Οι χειρότεροι είναι οι Κινέζοι. Βασικά οι χειρότεροι είναι οι Γιαπωνέζοι, μετά οι Ρώσοι και μετά οι Κινέζοι, αλλά εγώ με Κινέζους ασχολούμαι. Και οι Ινδοί βέβαια δεν πάνε πίσω. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα.

Μιλκ. Το γάλα. Κινέζικη βερσιόν: Μιουκ. Σαν να λέμε, ξερνάω.

Νιντλ. Η βελόνα. Κινέζικη βερσιόν: Νούντλ. Το μακαρόνι.

Σικάγκο. Το Σικάγο. Κινέζικη βερσιόν: Τσικάγκο. Σαν να λέμε Αγία Βαρβάρα. (Ο Κινέζος έχει μείνει στο Τσικάγκο 3 μήνες για πρακτική και με τη γυναίκα του μου το παίζουν έξυπνοι και κοσμοπολίτες. Δεν με πιστεύανε ότι είναι Σικάγο, το ψάξανε στο γκούγκλ και μετά δεν ξαναμιλήσανε. Τσουκου τσουκου.)

Πίτσα. Η Πίτσα. Ινδική βερσιόν: Πίζα. Σαν να λέμε, γέρνω. Πάμε να φάμε πίζα και πάμε να φάμε πίζα. Δεν πήγαινα. Φοβόμουν ότι θα είναι τίποτα καφτερό Ινδικό.

Γουένσντεϊ. Η Τετάρτη. Ινδική βερσιόν: Βενέσντεϊ. Τη Βενέσντεϊ θα πάμε για φαΐ, μπορείς; Ναι, ναι μπορώ. Το Σατάρντεϊ μόνο μη μου πεις, πνίγομαι.

Χάιγουει. Ο αυτοκινητόδρομος. Ινδική βερσιόν: Χάβει. Λετς χιτ δε χάβει.

Ανεσθέιζια. Η Αναισθησία. Κινέζικη εκδοχή: Ανασθενέζια. Στο όνομά σου Ανασθενέζια, κρεμασμένα λες χίλια τάματα. Χίλιες φορές να την έχω διορθώσει, εκεί αυτή.

Φιλμ. Το φιλμ. Κινέζικη βερσιόν: Φιουμ. Άνευ πλάκας, δύο βδομάδες μου πήρε να καταλάβω τι εννοούσε. Ντρεπόμανε να ρωτήσω.

Αυτά είναι τα highlights. Υπάρχουν και άπειρα γραμματικά/συντακτικά. Οι Ινδοί βάζουν ΠΑΝΤΟΥ τη λέξη the (το). I have kept it in the room temperature. Οι Κινέζοι το αντίθετο, τα λένε μισά. Hello, leave message, call later. Και μέσα σε όλα αυτά, να ωρύεται και να αφρίζει η κηθηγήτρια. Και εγώ από δίπλα ο μούχρος να σιγοντάρω. Χεχεεχχεχε.

Η δε προφορά. Οι Ινδοί να πετάνε παντού ρρρρρρρρ. Και υγρό, όχι τίποτις ξερό. Οι Κινέζοι να τονίζουν όλες τις συλλαβές. Το άσιντ (οξύ) για παράδειγμα το λένε ΆΑααασειιιιΙΙντ; (μαζί με το ερωτηματικό, όλες τους οι προτάσεις είναι με ερωτηματικά).

Τι τραβάω και εγώ ο αγγλομαθής, τι. Θα με πείτε ψώνιο. Ναι, είμαι λίγο. Τουλάχιστον το παραδέχομαι, κάτι είναι και αυτό.

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Βαριέμαι τρέχω και δεν φτάνω.

Σας έχει τύχει να έχετε τόσες χιλλιάδες πράγματα να κάνετε και να καταλήγετε να μην κάνετε τίποτα; Σε μια τέτοια φάση βρίσκομαι. Για να σας δώσω να καταλάβετε, δείτε τις λίστες του τι έχω να κάνω και τι κάνω:

Έχω να κάνω:

Να ετοιμάσω τα δείγματα για τα γουρούνια που έρχονται όπου να'σαι (2 μέρες δουλειά)
Να ετοιμάσω 10,000 βλακείες να τρέχουν όσο θα λείπω (3 μέρες δουλειά)
Να βάλω τουλάχιστον 3 αρουραίους να τρέχουν μέχρι να τα φτύσουν (4 μέρες δουλειά)
Να γράψω 3 εργασίες για το Μάστερ (άπειρες μέρες δουλειά)
Να διορθώσω το μάστερ (όταν μου το στείλει η ακατανόμαστη)
Να γράψω το κεφάλαιο για το βιβλίο που η προθεσμία ήταν τον Απρίλιο (ασχολίαστο)
Να χάσω 10 κιλά (ννναι)

Κάνω:

Βλέπω The Simpsons και καλά με το φαΐ.
Βλέπω όλα τα βιντεάκια στο γιουτουμπι του παρα πέντε και λιώνω στο γέλιο
Βλέπω όλα τα βιντεάκια στο γιουτούμπι της Ντένης Μαρκορας και λιώνω στο γέλιο
Διαβάζω Garfield
Διαβάζω ολόκληρο το μπλογκ του προβάτου
Είδα 6 σεζόν Lost  σε δύο εβδομάδες
Τρώω συνέχεια έξω
Τρώω συνέχεια γλυκά
Προσκαλώ κόσμο στο σπίτι και μαγειρεύω μουσακά.

Σε πέντε μέρες από τώρα θα βρίσκομαι στο αερόπλανο. Όβερ.

Όπως λέει και η Μαρκορά:
Χριστέ μου τι να κάνω, να πανικοβληθώωωωωωωω?????

Μπα, άσε μωρέ. Δεν είναι του στυλ μου. Όλα θα γίνουν. Πότε και απο ποιον, δεν ξέρω. Λεπτομέρειες.

Αυτές τις αμαρτίες πληρώνω. Σήμερα είπα θα έρθω νωρίς στο εργαστήριο να βάλω τη βλακεία να γίνεται που θέλει 7 ώρες. Ξύπνησα μεσημέρι. Αλίμονο. Μέχρι τις 11 θα κάτσω. Πήγα για ψώνια, έφαγα είδα simpsons, διάβασα μπόλικο γκάρφιλντ, πρόβατο όχι πολύ γιατί είναι εδώ μία και δεν μπορώ να με πιάνει νευρικό γέλιο με θεατές. Σαβούρωσα και κάτι μπισκότα σοκολάτα που βρήκα. Τα άφησε ένας έτσι ελεύθερα την Παρασκευή. Αφού ξέρει ότι το Σαββατοκύριακο κυκλοφορώ ξαμωλητός χωρίς επίβλεψη, τι τα αφήνει το κέρατό του μέσα; Δεν είναι και το προπτυχιακό δουλάκι μου εδώ που την έχω βάλει να με επιβλέπει τι τρώω και τι δεν τρώω (κυρίως). Τώρα να'ταν κι'άλλα. Πάλι θα τα ψάχνει αύριο, πάλι εγώ θα την πληρώσω. Κατάλαβες;

Αυτές τις μέρες ζω και το american dream. Ψωνίζω (όχι για μένα μόνο ρε) και μένω ταπί και ψύχραιμος. Χτες δόξα τω Θεώ ξέχασα την πιστωτική σπίτι και δεν μπόρεσα να πληρώσω στο ταμείο. Τι σκεφτόμουνα δεν ξέρω. Για πότε γέμισε το καρότσι ρούχα και ο λογαριασμός χτύπησε κόκκινο δεν το κατάλαβα. Ρεζίλι έγινα. Πάλι καλά.

Άντε, ήρθε η ώρα μου να πάω σπίτι. Έχω και να μαγειρέψω για αύριο. Για πείτε καμιά ιδέα. Έχετε κάπου στη μία ώρα περιθώριο. Αν δεν πείτε τίποτα θα κάνω... θα κάνω... χμμμμμ... θα κάνω χάμπουγκερ γαλοπούλας στο φούρνο. Συνοδευτικό: αγγούρι. Τα συνηθησμένα μας αφού το δουλάκι απαγορεύει τα ΚΑΡΜΠΣ όπως τα λέει. Να᾽ναι καλά η κοπέλα. Πουερτορικανή.

Update:
1. Όπως ερχόμανε παραλίγο να πατήσω ένα ρακούν και μια αλεπού. Με το αυτοκίνητο ρε. Ευτυχώς έκανα από έναν επαγκελματικό ελιγμό και τα απέφυγα τα ζώα. Δεν υπάρχει περίπτωση να το άντεχε η ρόδα και δεν έχω όρεξη για έξοδα.
2. Ξέχασα να βάλω τον κιμά να ξεπαγώσει, οπότε χάμπουγκερ γαλοπούλα πούλο. Θα φάω σαλάτα και σούπα για μεσημέρι από την καφετέρια (αν μπορέσω να αντισταθώ στην πίτσα που τη βάζουνε δίπλα δίπλα με τις σαλάτες, τι έμπνευση;).

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Γκρικ Μουζάκα

Καλημέρα σας.

Τι κάνετε.

Πως είστε.

Έχουν σφίξει οι ζέστες και μας βαρέσαν κατακούτελα. Και σαν να μην φτάναν οι ζέστες, κάνω και μαλακίες και επιβαρύνω την κατάσταση.

Ας τα πάρω ένα ένα (ελπίζω να μην μου βγει και αυτή η ανάρτηση τόφαλος)

Πήρα καινούριο λαπτοπ!! Ναι!!! Βασικά δεν είναι λάπτοπ, είναι μάκμπουκ (πςςςς). Είναι τέλειο, καταπληκτικό, απίστευτο και τα λοιπά. Έσκασα βέβαια μπόλικα δολάρια αλλά χαλάλι. Μου κάνανε δώρο και ένα ipod touch να᾽ναι καλά. Θα το κάνω δώρο στον αδερφό μου που τα πήγε καλά στις Πανελλήνιες.

Μαλάκες κολλάω.

Πριν μερικές βδομάδες έκανα τραπέζι σε δύο συναδέλφισσες και μαγείρεψα μουσακά. Μου βγήκε το λάδι αλλά έμειναν πλήρως ικανοποιημένες. Η μία ειδικά το κομμάτι της το είδε λίγο μόνο φευγαλέα. Ήταν λες και διακτινήστηκε από το πιάτο στο στομάχι της ένα πράμα.

Αυτή λοιπόν σηκώνεται και φεύγει (η ηλίθια, είναι η μόνη που πάει σινεμά, εγώ τώρα με ποιον θα πηγαίνω;;;). Και είπε να μου κάνει δώρο καναπέ και τηλεόραση που δεν έχω. (Είπαμε τα δολάρια πήγαν στο μάκμπουκ). Ε και λέω και εγώ αφού είσαι τόσο καλή θα σου ξαναφτιάξω μουσακά και ας ξεσκίζει κώλους.

Αλλά.

Σήμερα που έκατσα να τον φτιάξω γίνεται της πουτάνας το κάγκελο από άποψη θερμοκρασίας. Χτυπάμε σαραντάρια. Και κλιματιστικό γιοκ. Χέσε μέσα. Πρώτα να συναρμολογήσω τον καναπέ, να μία ώρα να ιδρώνω. Μετά ήρθε μια κινεζούλα να με βοηθήσει με τον μουσακά. Με παρακάλεσε να έρθει να δει πως τον φτιάχνω και για αντάλλαγμα να μου κάνει τη λάντζα. Ε και με ξέρετε, χατίρι δεν χαλάω. Η κακομοίρα μόλις έφυγε και πρέπει να έχασε κανα δικιλο σε ιδρώτα. Όχι ότι εγώ πήγα πίσω, καθόλου. Τουλάχιστον 5 λίτρα ιδρώτα έριξα. Λύσσα θα βγει το φαΐ, λύσσα.

Της πόπης γινόταν στην κουζίνα με το τηγάνισμα. Και τώρα με τον φούρνο. Ο οποίος φούρνος έχει χαλασμένο θερμοστάτη και του λέω να πάει στους 180 και πάει στους 270 το μαλακισμένο. Πρέπει να τον ανοίγω να αερίζεται όλη την ώρα.

Πάω να τον δω μια στιγμή.

Και είμαι τώρα να κολλάω σαν ταινία αποτρίχωσης. Έχω κάνει 40 ντουζ, τίποτα. Μέχρι να ντυθώ έχω ξαναϊδρώσει. Χέσε μέσα, δεν είναι κατάσταση αυτή.

Α! Σε 9 μέρες φεύγω για Ελλάδα! Επιτέλους!!! Σουβλάκια!!!!!!!! Φέτα!!!! Ξάπλα!!

Ορίστε, είχατε δεν είχατε μινιόν μου βγήκε η ανάρτηση. Βαριέμαι να βάλω και εικόνες.

ΥΓ. Τι απεριόριστοι μαλάκες οι Γερμανοί. Ήμουν σίγουρος ότι θα το αγοράσουν το κύπελο και πόνταρα λεφτά στην πάρτη τους. Άχρηστοι.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Κινέζος




Το καινούριο τραγουδάκι είναι πολύ funky και μ'αρέσει. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ο player που δεν έχει να ρυθμίσω το βόλιουμ το έρημο και όταν ξεκίνησε αναρωτήθηκα αν μας την πέσανε οι Γερμανοί. Μετά θυμήθηκα ότι δεν είμαι στην Ελλάδα, είμαι στην Αμερική και τι δουλειά έχουν οι Γερμανοί στην Αμερική? Αυτοί ερεθίζονται με μεγάλους πολιτισμούς να κλέβουν να σφετερίζονται και όταν τους συμφέρει να κοροϊδεύουν. Την να την κάνουν την Αμερική λοιπόν? Έχει αρχαία να μαγαρίσουν σε εξώφυλλα? Όχι! Οπότε? Οπότε συνειδητοποίησα ότι δεν είναι οι Γερμανοί αλλά ο player και βαριέμαι να τον αλλάξω. Και τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα. Το τραγούδι λέει για έναν τύπο που κάνει τον Κινέζο και δεν ακούει. Ε άμα δεν ακούσει και τώρα, έχει σοβαρό πρόβλημα.




Και είναι και επίκαιρο το άτιμο. Διότι όπως μπορεί να σας επιβεβαιώσει και όποιος με ξέρει έστω και ελάχιστα, από πολιτική έχω μαύρα μεσάνυχτα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μπανάνες Λακτάταν και μπανάνες Μανζάνο. Και τσακωνόμαστε γιατί οι μεν έχουν αρωματική γεύση ενώ οι δε έχουν ελαφριά γεύση μήλου. Ξεχνάμε όμως ότι ο κώλος μας δεν έχει γευστικούς κάλυκες. Και μετά είναι αργά. Τώρα κάτω οι κώλοι να περάσουν τα εννιάμερα μπας και κλείσουν. 9 μέρες όλοι θα κάνουν τους Κινέζους, και στη 10η όσοι μείνουν θα αυτοανακηρυχθούν σωτήρες.




Μωρέ καλά έκανα και ήρθα στην Αμερική. Εδώ δεν κάνουν τους Κινέζους, δεν χρειάζεται. Είναι από τη φύση τους τέτοιοι που ακόμα και ανάμεσα σε φακές και καρπούζια να είχαν να διαλέξουν, θα διάλεγαν το καρπούζι. Έτσι είναι οι Αμερικάνοι, τα πάντα για την πατρίδα. Τελικά όσο μικρότερος ο πολιτισμός μιας χώρας, τόσο μεγαλύτερος ο πατριωτισμός των πολιτών.




Να σας ξεκαθαρίσω επίσης ότι οι Κινέζοι δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με Κινέζους και έχω μάθει ότι δεν είναι τόσο κοντοί όσο νομίζουμε, μάλιστα πολλοί είναι πολύ ψηλοί. Ο Κινέζος συνάδελφος είναι 1.83 με περνάει έναν πόντο ο κερατάς. 




Γι'αυτό αντί να λέμε ότι κάνουν τους Κινέζους καλά θα κάνουμε να λέμε απλά ότι είναι μαλάκες. Γράψε λάθος. Είμαστε μαλάκες.