Το εξπρές του τρελοκομείου.

Πρώτα απ’όλα για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι και με λέτε ότι δεν σέβομαι τον πνευματικό κόπο και τα δικαιώματα του συνανθρώπου, να ξεκαθαρίσω ότι ολίγον τι ζήλεψα από την Κωλόγρια που μας μεταδίδει καρέ καρέ μέχρι και την εντερική κινητικότητα του γκέι σκύλου της φίλης της και αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω αυτά που ούτως η άλλως θα έγραφα (γιατί αυτά δεν υπάρχουν) από τώρα.

Ο Αμερικλάνος κάθεται. Τρώει την πίτσα 370 θερμίδες όπως έλεγε ο κατάλογος. Καταπίνει και μια κόκα κόλα λάιτ. Χαλαρώνει. Του έχει βγει ο κώλος. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε, αλλά πάντα τελευταία στιγμή κωλοφαρδιζόταν και ξέφευγε.

24 ώρες πριν.

Ο Αμερικλάνος μόλις τελείωσε το μίτινγκ με τα αφεντικά όπου του ζητούσαν το λόγο γιατί δεν ανακάλυψε αυτό που δεν ανακάλυψε κανείς τα τελευταία 20 χρόνια. Το χειρίστηκε καλά όμως, πέταξε και τις ειρωνείες του, και τον σαρκασμό του, και τις περίπλοκες επιστημονικές λέξεις του, μια χαρά.

Επόμενη στάση: πλυντήριο. Πρέπει να πλύνει τα ρούχα του γιατί τελείωσαν πάλι. Δεν μπορεί να τα πάρει γλίτζικα στην Ελλάδα, τι θα πουν τα σουβλάκια. Πάει στο μέρος με τα πλυντήρια. Λέει κλειστό. Βρίζει. Πάει να ανοίξει την πόρτα. Ανοίγει. Βρίζει. Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να πλένουν τζάμπα. Βρίζει. Βάζει να πλύνει. Πάει για ψώνια. Γυρνάει. Κλειστά τα φώτα, κλειδωμένη η φώτα. Βρίζει πολύ. Πάει από την πίσω πόρτα. Ξεκλείδωτη. Ευχαριστεί τον Θεό που έκανε τους Αμερικάνους ηλίθιους. Βάζει τα ρούχα για στέγνωμα. Πάει πάλι για ψώνια. Γυρνάει. Η πόρτα ανοιχτή και τα φώτα επίσης. Βρίζει. Τι στο διάλο λέει γίνεται. Πάν τα ρούχα, παραλίγο να κλειδωθούν μέσα και να μείνει άρουχος για Ελλάδα.

Επόμενη στάση: Βαλίτσα. Ξεκινάει να βάζει μέσα πρώτα τα δώρα. Γεμίζει. Βρίζει. Τα χώνει σε σακούλα, ρουφάει τον αέρα με ηλεκτρική, μπαίνουν μέσα. Μετά κάνει το ίδιο με τα δικά του. Χώνει και τα παππούτσια μέσα. Ζυγίζει τη βαλίτσα. 90 λίβρες. Τσεκάρει ονλάιν, μάξιμουμ όριο 50 λίβρες. Μετά από αυτό χρέωση 150 δολάρια. Βρίζει. Ζυγίζει μόνο τα δώρα. 40 λίβρες. Βρίζει. Χτυπιέται κάτω. Καταριέται τη delta airlines και όλους τους συνεργάτες της. Βρίσκει μια δεύτερη βαλίτσούλα μικρή να την κουβαλίσει πάνω του. Βάζει τα ρούχα του μέσα. Αφήνει τα δώρα στη μεγάλη. Μια χαρά. Μετράει τις διαστάσεις. Είναι 6 ίντσες πάνω από το όριο. Χρέωση 175 δολάρια. Βρίζει. Κλωτσάει τη βαλίτσα. Τσεκάρει μην έσπασε τίποτα. Κάθεται και παίζει ξερή στο φέισμπουκ. Χάνει. Βρίζει. Βρίσκει άλλη βαλίτσα μετρίου μεγέθους όπου χωράει περίπου όλα τα δώρα. Ρουφάει αέρα σαν τρελός με την ηλεκτρική. Τελικά μετά από 3 ώρες χτύπημα σαν χταπόδι τα κατάφερε. 35 λίβρες θα τσεκάρει, και άλλες τόσες θα κουβαλάει χώρια το λάπτοπ. Χωρίς ροδάκιά. Το συνειδητοποιεί. Βρίζει.

Επόμενη στάση: να πάρει το βανάκι για αεροδρόμιο. Ξεκινάει, παρατηρεί ότι η βαλίτσα (η οποία είναι πιο φίσκα και από αλλεργικό σε μελίσσι) έχει του κώλου ροδάκια. Βρίζει. Στάνταρ θα σπάσει, στάνταρ όμως. Συνειδητοποιεί ότι χτες στο μίτινγκ από τα νεύρα του ξέχασε τα γυαλλιά ηλίου. Βρίζει. Πάει να τα πάρει, τι να κάνει. Τους βρίζει από μέσα του. Περίμενει τον οδηγό. Τον παίρνει τηλέφωνο ο οδηγός. Δεν το βρίσκει. Ένα τεράστιο κτήριο που λέει Pharmacy δεν το βλέπεις? Του λέει. Τον βρίζει από μέσα του. Περπατάει 10 λεπτά φορτωμένος σαν γαϊδούρι να πα να τον βρει. Μπαίνει μέσα. Δεν δουλεύει καλά το κλιματιστικό. Βρίζει. Είναι άυπνος. Μπαίνουν και ένα ζευγάρι ιταλοαυστραλών που την είδαν στα γεράματα να γυρίσουν τον κόσμο. Τον πρήζουν. Τους βρίζει στα ελληνικά χαμογελώντας. Συγκεκριμένα τους είπε σκάστε ζώα. Έχει πουτάνα κίνηση στη Νέα Υόρκη. Βρίζει.

Επόμενος σταθμός: Τσεκ ιν. Έξω από το αεροδρόμιο έχει έναν σε ένα κιόσκι που τσεκάρει. Πάει. Τον διώχνει και τον κατηγορεί ότι δεν ξέρει να διαβάζει ταμπέλες. Δεν μιλάει. Πάει μέσα. Πρέπει να κάνει τσεκ ιν μόνος του. Ζητά βοήθεια. Η κοπέλα είναι ελληνίδα και πολύ αναιδής. Ξεχνάει την κάρτα επιβίβασης στο μηχάνημα. Βρίζει. Περιμένει 10 ώρες να δώσει βαλίτσα. Η αμερικανίτσα που τον εξυπηρετεί τον ρωτάει με ύφος «μα καλά στην Ελλάδα πας, δεν βλέπεις τι γίνεται?». Άντε γαμήσου μωρή που θα πιάσεις στο στόμα σου την Ελλάδα. Από μέσα του αυτό. Απ’έξω της είπε ότι και εδώ σκατά είναι. Ε τα είχε πάρει. Δεν φτάνει που δεν ξέρουν να φτιάχνουν γύρο, μιλάνε κιόλας. Περιμένει άλλες 10 ώρες για έλεγχο. Έρχεται ένας τους λέει ελάτε μαζί μου αν θέλετε για πιο γρήγορα. Τσακίζεται γιατί κατουριόταν και πεινούσε. Τους πήγε ποδαράτο στη άλλη άκρη του αεροδρομίου μέσω περίεργων πορτών. Όλη την ώρα σκεφτόταν το Λοστ. Στον έλεγχο ξεχνάει τη τσάντα του. Και κοιτόυσε το λάπτοπ και αναρωτιόταν που πάει. Άυπνος λέμε. Και όχι μόνο αυτό. Έχει φοβερό άγχος. Όσο πλησιάζει στο μηχάνημα που θα του σκανάρει τη τσάντα σκέφτεται το ενδεχόμενο να του ζητήσουν να την ανοίξει. Πούστηδες Αμερικάνοι δεν θα μου την κάτσετε λίγο πριν φύγω. Αν ανοίξει την τσάντα το μόνο που θα φανεί θα είναι μια πλαστική σακούλα με ρούχα. Έτσι και ανοίξει αυτή η σακούλα, θα εκραγεί το σύμπαν. Αλλά θα το καταλάβουν? Ελπίζει να ξέρουν τον Σπορ Μπίλι μπας και συνεννοηθούν, γιατί αν είναι να τους εξηγήσει περι ηλεκτρικής σκούπας, σακούλες κενού κλπ, όρχεις. Δεν του ζήτησαν να την ανοίξει. Ευτυχώς. Δεν βρίζει. 

Επόμενος σταθμός: Φαΐ και ανάσα. Κουβαλάει σαν κακόμοιρο τις τσάντες που περιέχουν πεπιεσμένα ρούχα και βρίσκει πιτσαρία. Παίρνει πίτσα. Τρώει. Ψάχνει ίντερνετ. Τζίφος. Βρίζει. Λέει να γράψει την ανάρτηση στο word στο καταπληκτικό καινούριο του macbook pro 15.

Επόμενος σταθμός: αεροπλάνο. Με το που κάθεται σχεδόν τον παιρνει ο ύπνος. Κοιμάται για μισή ώρα. Ξυπνάει. Βρίζει από μέσα του γιατί γύρω γύρω έχει ευγενέστατους Έλληνες και δε λέει. Πάει να δει ταινία. Δεν δουλεύουν τα ακουστικά στη θέση του. Βρίζει από μέσα του. Πιάνει το βιβλίο που κουβαλάει. Το τελειώνει σχεδόν. Προσπαθεί για κανα δίωρο να κοιμηθεί. Μάταια. Βρίζει από μέσα του. Τρώει. Είχε τσίκιν και πάστα. Έφαγε τσίκιν. 7 το πρωί ώρα Ελλάδος. Ο Αμερικλάνος χαίρεται που επιτέλους μετράει το χρόνο σε ώρα Ελλάδος και όχι σε βρωμο-ώρα ίστερν. Πετάει πάνω από τη Γαλλία. Αριστερά βλέπει λίγο από την ανατολή του ηλίου. Δεξιά βλέπει σκιές. Σε δύο ώρες φτάνει. Σουβλάκια πείτε αλεύρι.

Η συνέχεια στις οθόνες σας.