Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Μέχρι τα άντα


Προφανώς και κάνατε μαύρα μάτια να με δείτε! Λίγο ακόμα να το καθυστερούσα και η μαυρίλα θα εξαπλωνόταν θα αλλάζαμε την παροιμία σε "μαύρα βυζιά κάναμε να σε δούμε ρε Αμερικλάνε" κι όχι ότι έχω κάτι ενάντια στα μαύρα βυζιά, αλλά να ρε παιδί μου, δεν είναι σωστό.

Όπως πολύ σωστά κατάλαβες η σημερινή δεν θα'ναι απ'τις αναρτήσεις που βγάζουν νόημα.

Σήμερα όταν ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα είχα γεράσει κατα μία μέρα σε σχέση με χτες όταν την ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα αλλά δεν σταμάτησε εκεί το κακό γιατί είναι από αυτές τις μέρες που ενώ γερνάς μόνο μία μέρα, σου λένε ότι γέρασες τριακόσες εξήντα πέντε (έξι στα δίσεκτα νομίζω).

Άτιμο νόυμερο το 29 γιατί κανείς δεν σε κοιτάει και λέει ααα να ένας 29ρης, σε κοιτάνε και λένε ααααα αυτός του χρόνου θα'ναι 30. Άντε και γαμήσου φίλε μου, κι'εσύ σε 80 χρόνια θα είσαι τροφή για σκουλήκια. Άμα το πάμε έτσι.

Άραγε τα σκουλήκια που θα με φάνε μια μέρα θα τα εκτιμήσουν τα πτυχία μου ή θα με φάνε κι'εμένα όπως όλο το φυσιολογικό κόσμο? Θα τη γευτούν τη γνώση και την εκπαίδευση? Το χώμα που θα με σκεπάσει, θα με κάλυπτε περισσότερο ή λιγότερο ομοιόμορφα αν ήμουν αναλφάβητος?

Τώρα ωραία θα ήταν να έλεγα μια αρχαία ελληνική (μάλλον) παροιμία κάπως χουνου χους δε θυμάμαι πως πάει ακριβώς, ρωτήστε κανα φιλόλογο εγώ φαρμακοποιός είμαι δεν τα πάω καλά με τις ξένες γλώσσες.

Δεν έχω καμία όρεξη όχι όμως επειδή γερνάω, όλοι γερνάμε με τον ίδιο ρυθμό οπότε δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεσαι άσχημα. Δεν έχω όρεξη γιατί έφτασα τα 29 και ακόμα δεν έχω σταματήσει να σπουδάζω. Αιώνιος φοιτητής δεν είμαι βέβαια, το γιατί βαριέμαι να το εξηγήσω, αλλά και πάλι πρέπει πιστεύω να τελειώνει αυτή η κατάσταση!

Το μόνο καλό είναι ότι τελείωσα με τις εξετάσεις δια παντώς, 8 Νοεμβρίου την ημέρα της γιορτής μου τρομάρα να μου'ρθει έδωσα την τελευταία ελπίζω εξέταση της ζωής μου. Από δω και στο εξής οι μόνες εξετάσεις που θα δέχομαι να δίνω θα είναι αίματος, ούρων και κοπράνων. Σπέρματος δε δίνω γιατί θα με δει καμια νοσοκόμα έτσι κελεπούρι και θα κρατήσει λίγο να φτιάξει κι'άλλα κελεπούρια.

Σοβαρά όμως, έχω απαυδήσει με το διδακτορικό δεν πάει άλλο. 4.5 χρόνια δουλειά διάβασμα δουλειά διάβασμα τρέξιμο στρες αφραγγίες και όλα αυτά σε ένα απομονωμένο δάσος με σκίουρους. Σου'χει τύχει να δεις όνειρο απ'αυτά που τρέχεις αλλά το πάτωμα τρέχει πιο γρήγορα από εσένα οπότε αντί για μπρος πας πίσω? Ε να κάπως έτσι! Όσο πιο πολύ τρέχω, τόσο περισσότερα πράγματα βγαίνουν που πρέπει να τελειώσουν για να αποφοιτήσω.

Άσχημο πράμα να μην τα προλαβαίνεις όλα σε μια δουλειά που είναι ή όλα ή τίποτα.

Τέσπα έχω και καλά νέα, έτσι για το ξεκάρφωμα. Αποφάσισα οριστικά ότι δε θα πάω να δουλέψω σε εταιρεία αλλά θα πάω να γίνω καθηγητής. Από λεφτά είναι κάπου τα μισά αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, αν έτεινα να παίρνω τις σωστές αποφάσεις από οικονομικής άποψης δε θα ήμουν τώρα σ'αυτή την κατάσταση. Είναι πολύ αργά να ξεπουληθώ σε εταιρεία. Αν ήταν να ξεπουλιώμουν στα 23 μου σε φαρμακείο. Τώρα πάει. Αυτά ήταν τα καλά νέα.

Λοιπόν έτσι και δεν έχω αποφοιτήσει μέχρι τα 30, να με φτύσετε. Κυριολεκτικά θα κάτσω να φάω ροχάλα στη μούρη. Ορίστε βάζω και χρονόμετρο δίπλα -->

Σήμερα που λες το Κονέκτικατ ανακύρηξε τη μέρα αργία και κάτσαμε όλοι σπίτια μας. Δεν το κάνανε σε αναγνώριση της προσωπικότητάς μου, γιατί είναι ζώα, το κάνανε γιατί είχε χιονοθύελα και αποκλειστήκαμε πάλι. Έχω περάσει κι'αν έχω περάσει γενέθλια του κώλου, αλλά αποκλεισμένος όλη μέρα με ένα κωλόγατο πρώτη φορά! Τουλάχιστον παλιά τα σκατογενέθλια τα περνούσα με παρέα.

Τώρα που είπα κωλόγατο, μερικοί φαγωθήκατε να δείτε βίδεο να ορίστε δείτε το το νούμερο που κάθεται στο κρεβάτι και με το που ξεκινήσω ποδήλατο φρικάρει και τρέχει να κρυφτεί σε όποια χαραμάδα βρει άδεια.


Άχου το μωρέ τι γλυκούυυυλιιιι! Σκατά γλυκούλι. Σήμερα μου έκανε δώρο γενεθλίων, το γλυκούλι. Ενώ έτρωγα, ήρθε και έφαγε κι'αυτός (αχ καλέ το γλυκούλι μου έκανε παρέα) και μετά από τη συγκίνηση της ημέρας έκατσε δίπλα μου, ενώ έτρωγα, και ξέρασε. Μια πράσινη μάζα που μύριζε κι'όλας. Αφού ξέρασε ό,τι μπορούσε (προσπάθησε, πραγματικά προσπάθησε ηχηρά να τα βγάλει όλα), πήρε βαθειά ανάσα και ξεκίνησε να τα τρώει. Χλαπ χλαπ χλαπ, μιαμ μιαμ μιαμ τι νοστιμιά τα εμετά. Το γλυκούλι. Τι να κάνω, τον άφησα να τα φάει για να τα καθαρίσω μετά πιο εύκολα. Η αλήθεια να λέγεται λαμπίκο το έκανε το πάτωμα ίχνος δεν έμεινε. 

Τι έκανες για τα γενέθλιά σου Αμερικλάνε?? Να μωρέ αποκλέιστηκα από το χιόνι, και μετά ο γάτος μου ξέρασε και τα έφαγε ενώ έτρωγα για μεσημέρι. Μιλάμε για γλέντια όχι αστεία!

Άσε το ούφο ο σπιτονοικοκύρης που μάζεψε το χιόνι το μεσημέρι ενώ το ήξερε ότι θα ρίξει κι'άλλο το απόγευμα, με αποτέλεσμα να αποκλειστώ εκ νέου. Και μετα τις 7 μες στη νύχτα που να πας να φτυαρίζεις.

Καλά έτσι και η τούρτα αύριο δεν είναι σοκολάτα θα τους πάρει και θα τους σηκώσει.

ΥΓ: Μείον 11 βαθμούς λέει αύριο το πρωί, συν το χιόνι, δε θα παίρνει μπρος τ'αμάξι ούτε γι' αστείο.