Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Σόσιαλ Σεκιούριτι Φάκινγκ Νάμπερ

Με αφορμή το ποστ της kwlogrias αλλά κυρίως με αφορμή αυτά που τραβάω με το σιχαμένο κράτος της Αμερικής, έχω να παραθέσω τον εξής πόνο:

Social Security Number

Τι είναι? Δεν έχω καταλάβει. Κάτι σαν ταυτότητα, αλλά δεν είναι ταυτότητα. Μάλλον αυτό το ΑΜΚΑ? Ξέρω γω? Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι στο Ελλάντα πήγα στο ΚΕΠ έκατσα 20 λεπτά στην ουρά και το πήρα. Έτσι απλά.

Εδώ δεν είναι έτσι απλά. Πριν έναν μήνα, ναι καλά ακούσατε, έναν μήνα, έκανα αίτηση. Η οποία έγινε μέσω του Πανεπιστημίου για ποιο γρήγορα. Καθόμουν στην ουρά 2 ώρες. Και μετά άλλη μισή για να κάνω την αίτηση. Όλοι οι Ινδοί και γενικά όλοι έλαβαν την κάρτα τους προχτές. Οι Ινδοί, οι Κινέζοι, οι Ρουμάνοι, οι Τούρκοι, όλοι. Ο Έλληνας? Όοοοοχι. Η αίτηση του μαλάκα του Έλληνα είναι ακόμα στο imigration office. Σου λέει Έλληνας είναι, έχει συνηθίσει. Και οι δημόσιες υπάλληλοι φυσικά είναι άχρηστες και άλλα μου λένε χτες, άλλα μου λένε σήμερα, άλλα μου λένε αύριο. Διότι σκεφτείτε: ΚΑΙ δημόσιος υπάλληλος ΚΑΙ Αμερικάνος. Ε πάει πολύ.

Το θέμα όμως είναι ότι το SSN θα το χρειαστώ μετρημένες φορές. Δεν είναι τόσο επείγον. ΑΛΛΑ. Την Παρασκευή πήρα αυτοκίνητο. Ευχαριστώ ευχαριστώ, ναι καλοτάξιδο θα'ναι. Όταν το δηλώσω. Γιατί δεν το δηλώνω? Γιατί για να το δηλώσω στο όνομά μου χρειάζομαι ταυτότητα αμερικάνικη. Το διαβατήριο δεν τους κάνει, όχι. Γιατί δεν βγάζω αμερικάνικη ταυτότητα? Γιατί θέλουν το SSN. Τι άλλο χρειάζομαι για την ταυτότητα? Το διαβατήριο. Με άλλα λόγια, το διαβατήριο χρειάζεται για την ταυτότητα η οποία χρειάζεται για την άδεια του αμαξιού. Γιατί δεν τους κάνει το διαβατήριο, αφού ούτως ή άλλως αυτό θα χρησιμοποιήσω για την ταυτότητα? Γιατί είναι μαλάκες. Γιατί δεν τα βροντάω όλα να φύγω? Δεν ξέρω. Θα το παλέψω.

Άρα: έχω ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες μπροστά στο σπίτι μου το οποίο δεν μπορώ να οδηγήσω. Και δεν θα μπορώ για αρκετό καιρό ακόμα. Δεν ξέρω πόσο.

Άρα2: θα συνεχίσω να βασίζομαι στην σχεδόν ανύπαρκτη δημόσια συγκοινωνία, και στους σοφέρ σλας συμφοιτητές μου.

Συμπέρασμα: Στην Αμερική αν δεν είσαι Αμερικάνος, τη γάμησες. Πατόκορφα όμως.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

«Αυτά που παίρνουμε είναι αρκετά για να ζούμε άνετα. Δεν χρειάζεται να βρούμε άλλη δουλειά. Μπορούμε ακόμα και να εξοικονομούμε χρήματα για να επισκεπτόμαστε την οικογένειά μας και για άλλα έξοδα.»

Αυτά τα λόγια. Αυτά, αυτά τα λόγια με φάγανε.

Ναι ρε, αυτά που παίρνουμε σου φτάνουν γιατί μένεις με άλλους 10 στο ίδιο διαμερισμα κ μοιράζεστε ακόμα και το κωλόχαρτο! Σου φτάνουν γιατί βράζετε ρύζι κ πέντε ρεβύθια και λέτε ότι φάγατε! Σου φτάνουν γιατί πας να δεις την οικογένειά σου μια φορά στα τρία χρόνια! Ποιος σου είπε ρε ότι εγώ θέλω να ζήσω έτσι? Έτσι είναι το άνετα ρε? Σαν πρόσφυγας, λαθρομετανάστης? Κούρδος είμαι??

Μισο, γιατί μου φαίνεται ότι την μπέρδεψα την κατάσταση. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι είμαι? Μαλάκας. Καλά, πέρα από αυτό. Είμαι φοιτητής. Τελείωστα στην Ελλάδα και είχα την φαεινή ιδέα να έρθω στην Αμερική για διδακτορικό. Άκουγα κ εγώ για κάτι μισθούς 20.000 δολάρια τον χρόνο και πάθαινα. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας. Και η πρόταση που βλέπετε πάνω ήταν η απάντηση από έναν φοιτητή εδώ όταν τον ρώτησα πως είναι οικονομικά τα πράγματα. Και λέω ε εντάξει καλά θα είναι για να λέει άνετη ζωή. Για να λέει και επισκέψεις στην πατρίδα και άλλα έξοδα. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Που να φανταστώ ότι από τα 20.000 (που στην πραγματικότητα είναι 19.099) θα έδινα σχεδόν τα μισά σε φόρους και στο πανεπιστήμιο? 450 δολάρια τον μήνα φόροι. Συν 1800 δολάρια το χρόνο το πανεπιστήμιο. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Που να φανταστώ ότι ναι μεν έχουν φτηνά αμάξια άλλα 120 δολάρια το λιγότερο τον μήνα σε ασφάλεια? Ότι πληρώνεις πάρκινκ ακόμα και στο πανεπιστήμιο? Ότι έτσι κ πάθει κάτι θα πρέπει να σκάσεις χοντρό χρήμα γιατί απ’ότι φαίνεται οι μηχανικοί εδώ πληρώνονται καλύτερα και από τους δικηγόρους στην Ελλάδα? Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Που να φανταστώ ότι για να μείνεις μόνος σου σε γκαρσονιέρα θές κοντά στο χιλιάρικο τον μήνα? Και φυσικά αναγκάστηκα να νοικιάσω δωμάτιο. Μοιράζομαι μπάνιο και κουζινα με 600 δολάρια. Και όλοι λένε τι κωλόφαρδος που είμαι. Δεν καταλαβαίνουν όμως τι κωλόφαρδοι που είναι αυτοί που ακόμα κρατιέμαι και δεν τους φέρνω τίποτα στο κεφάλι όταν το λένε αυτό. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Που να φανταστώ ότι δικαιούμαστε δύο βδομάδες το πολύ διακοπές το χρόνο? Και που να πρωτοπας σε δυο βδομάδες? Ε? Που να φανταστώ ότι πρέπει να δουλεύεις σαν τον σκύλο μπας κ τελειώσεις σε 4 χρόνια, ενώ στην Ελλάδα χαλαρά σε τρία με κάτι διακοπάρες ΝΑ? (Βέβαια και πάλι συγκριτικά στην Αμερική είναι καλύτερα αλλά αυτό θα το αναλύσω σε άλλο ποστ.) Που να φανταστώ ότι θα καθόμουν να διαβάζω και να λύνω ασκήσεις και διαγωνίσματα λες και είμαι λύκειο? Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.

Για να είμαι ειλικρινής, υπερβάλω λίγο όσον αφορά τον τύπο που μου είπε αυτές τις σαχλαμάρες. Αυτές που βλέπετε φάτσα φόρα ρε. Ανάμεσα στα «». Δεν μένει με άλλους 10. Μένει με άλλους 2. Σε τριάρι. Ένα μπάνιο. Μια κατσαρόλα. Κοινόβιο. Μπόχα. Δεν τρώει μόνο ρεβύθια. Τρώει και κοτόπουλο για τις πρωτεΐνες να κάνει σώμα. Και έχει και άλλα έξοδα. Τον έφαγε το αμέρικαν ντριμ τρομάρα του και δίνει ένα σωρό λεφτά σε πρωτεΐνες και αμάξια. Και πίνει. Πίνει πίνει πίνει. Αλλά και αυτό θα το αναλύσω άλλη φορά.

Σε αυτό το μπλογκ θα λέω τον πόνο μου. Γιατί είναι μεγάλο το αγγούρι που μου μπήκε, και δεν δροσίζομαι. Δεν δροσίζομαι καθόλου. Και έχει κ αγκάθια. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι αγγούρι. Όχι. Είναι κάκτος. Μεγάλος, της ερήμου. Με πολλά πολλά παρακλάδια που τα ανακαλύπτω λίγα λίγα. Και θα τα μοιράζομαι μαζί σας. Τι μαζί σας δηλαδή, μόνος μου θα τα διαβάζω αλλά θα λέω ρε παιδί μου ότι εγώ τα είπα και ξαλάφρωσα.


Άντε τώρα να μαγειρέψω γιατί εδώ στη μέση του πουθενά πρέπει να φροντίζω και για αυτό. Που είμαι? Κάπου που δεν το φανταζόμουν. Δεν το χωρούσε ο τεράστιος ευάερος ευήλιος νους μου. Ανάμεσα σε σκίουρους, ελάφια και δέντρα. Που να το φανταστώ. Ο βλάκας.