Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Μπουρμπουλήθρες καπέλο

Από τη μία η Ρία με την μπατανόβουρτσα (η αρχική λέξη-απεύθυνση η οποία άλλαξε τελευταία στιγμή) από την άλλη ο περσέας με τα φασολάκια (τα οποία ήταν το μυστικό συστατικό της vegeterian duck αλλά για να μην σας μπερδέψω δεν τα ανέφερα), έχει πέσει πολύ τηλεπάθεια εδώ μέσα.
Αχ σου είπα ο θεός του κουνγκ φου και του ζιου ζίτσου σε εκδικούνται.Χλωρά φασολάκια θα πιάνεις ακρίδες θα γίνονται.Και επειδή οι από πάνω κάνουν σχόλια για τις γαστρονομικές και για τις όχι και τόσο γαστρονομικές επιδόσεις περί των Κινέζων έχω να δηλώσω ότι παρόλο που τα προσόντα τους αντιστοιχούν με αυτά της ακρίδας τα αποτελέσματα(για την πίτα μιλάω)είναι εντυπωσιακά
περσέα, πρώτα πρώτα εξήγησέ μας σε παρακαλώ γιατί το π σου είναι μικρό και όχι κεφαλαίο. Όχι ότι πειράζει ή ότι με νοιάζει, αλλά όσο να πεις τείνουμε να αυτοκεφαλαιοποιούμαστε. Εσύ γιατί το κράτησες π και όχι Π. Εξήγήσου!

Σήμερα όλη μέρα, εδώ και 20 λεπτά, σκέφτομαι (νουνίζω, νουνίζω που έλεγε και η Παρθένα)(παρθένα σύμφωνα με σένα) με τι να ασχοληθώ. Να συνεχίσω την ωδή στο στομάχι μου, ή να πω κάτι άλλο που σκέφτηκα. Άστο το στομάχι, ας πάρει και ένα ρεπό το τάραξα πια.

Αν και είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις ήδη, και έχω δηλώσει ότι από τέτοια ο Αμερικλάνος δεν σκαμπάζει, θα ασχοληθώ. Όχι μάνα μου, άσε με σου λέω, θα σχοληθώ. Αφού δεν έχω τι να κάνω.

Διάβασα που λες σήμερα το πρωί (στο facebook το διάβασα κατά τύχη, μη φανταστείς ότι άρχισα να παρακολουθώ νέα)(Μακριά από μας τέτοια πράματα) ότι έχει και η Αμερική ένα χρέος ΝΑ με το συμπάθειο. Αντιστοιχεί, λέει, σε 44,000 δολάρια ανά πολίτη, ενώ στην Ελλάδα το χρέος αντιστοιχεί σε 50,000 ευρώ το κεφάλι. Να, πάνε εδώ χάμω και δες το χρέος των Αμερικάνων να χαρείς. Μα τι σκατά τα κάνουν τόσα λεφτά, αφού τίποτα δεν είναι τζάμπα?

Πρόσεξε τη διαφοροποίηση στους όρους, οι Αμερικάνοι είναι πολίτες γιατί όπως και να το κάνουμε μία κάποια πολιτεία υπάρχει, ενώ οι Έλληνες μετριούνται σε κεφάλια όπως όταν μετράει ο πατέρας μου τα κατσίκια που είναι για σφάξιμο.

Αν σκεφτείς τις συνθήκες διαβίωσης στην Αμερική σε σχέση με την Ελλάδα, οι αριθμοί δεν κακοί, δεν καθόλου κακοί. Τώρα θα μου πεις, ο μέσος όρος μισθού στην Ελλάδα είναι κατώτερος από το μισθό των σκουπιδιάρηδων στην Αμερική, μη σου πω και κατώτερος από το μισθό των φοιτητών σαν εμένα - που οικονομικά είμαστε κάτω και από σκουπιδιάρηδες. Δεκτό. Αλλά. Αν βάλεις μέσα όλες τις παροχές που έχουμε στην Ελλάδα (σκάσε, έχουμε) τις οποίες οι Αμερικάνοι χρυσοπληρώνουν, οι μισθοί δεν διαφέρουν και ΤΟΣΟ πολύ.

Δηλαδή εκεί που η διαφορά αρχικά φαίνεται ΝΑ, είναι κάπου ΝΑ. Με πιάνεις? Και εδώ που τα λέμε, πόσοι Έλληνες χρωστάνε πάνω από 50,000 ευρώ στις τράπεζες? Πάρα πολλοί, και οι περισσότεροι επειδή είναι χαϊβάνια. Σκάσε περσέα, είναι χαϊβάνια. Ξέρω άτομα που επέλεξαν να μην εκμεταλλευτούν τη δωρεάν παιδεία ή έστω εκπαίδευση, μείναν ανειδίκευτοι τρώγοντας των γονιών τους, οι οποίοι γονείς πέρνανε αβέρτα δάνεια και κάρτες για να βάλουν τηλεοράσεις πλάσμα με υγρούς κρυστάλλους μέχρι και στο καμπινέ.

Και σήμερα, αυτοί οι κατ'επιλογήν ανειδίκευτοι παύλα άχρηστα γεμάτα πύον σπυριά στην κοινωνία, δεν μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή που κάνανε, έπρεπε να επιστρέψουν το τζιπ και βρίζουν αγανακτώντας. Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά περσέα, ξέρω πολλούς τέτοιους. Ίσως σου παρουσιάζω το πιο ακραίο παράδειγμα που ξέρω, αλλά υπάρχουν κι άλλα πιο ήπια. 

Είναι δυνατόν, με τέτοια προβλήματα και ανεργία, μόλις κάποια βλαμμένη πιάσει δουλειά σε δημοτικό δασκάλα και γίνει μόνιμη, να πάρει δάνειο για να αλλάξει πλακάκια στο σπίτι της και να εγκαταστήσει... τζακούζι? ΤΖΑΚΟΥΖΙ??? Μωρή, μέχρι χτες να φας δεν είχες, τωρα θες και μπουρμπουλήθρες να σε καθαρίζουν, η απλή μπανιέρα δεν σου κάνει? Από τη μία βαστάει τον κατάλογο να διαλέξει τζακούζι και από την άλλη το τηλεκοντρόλ βλέποντας τους αγανακτησμένους στο Σύνταγμα και να βρίζει δήθεν σε συμπαράσταση.

Και σε ρωτάω τώρα εγώ εσένα. Γιατί να πληρώσει ο μεροκαματιάρης που στερήθηκε τα λούσα και κράτησε απόσταση από κάρτες και δάνεια εκτός κι αν ήταν ανάγκη, το ίδιο με αυτόν που τα έκανε τζιπ και τζακούζι? Και να σου πω και κάτι άλλο? Νομίζω ότι οι τζακουζάτοι αγανακτούν περισσότερο από τους άλλους, γιατί αυτοί χάνουν περισσότερα. Λίγοι είναι αυτοί που δεν υπέκυψαν στον πειρασμό του μελλοντικού χρήματος και αγανακτούν, αφού γι'αυτούς η αγανάκτηση άρχισε χρόνια πριν.

Τώρα θα μου πεις, σιγά μη φταίνε αυτά τα ψίχουλα όταν άλλοι φάγανε καρβέλια. Εντάξει, δεν ξέρω, ούτε οικονομολόγος είμαι (όπως και οι περισσότεροι), ούτε έχω ασχοληθεί πραγματικά με το θέμα (πάλι όπως και οι περισσότεροι). Απλά αυτό που βλέπω λέω. Μη με σιχτιρίζεις μάνα μου. Δεν ασχολούμαι, με λένε ανθέλληνα και Αμερικάνο. Ασχολούμαι, μου λένε να μη μιλάω γιατί είμαι μακριά και δεν ξέρω. Να φάνε σκατά τυλιγμένα σε φύλλα από πολτό σόγιας και α σιχτίρι.

Άκου περσέα, αν διάβασες μέχρι εδώ, πάρε και μια συμβουλή. Μισό να σηκώσω το διακόπτη σοφίας, μισό.

Έλα, τον σήκωσα. Άκου να δεις. Αν στα οικονομικά έμαθα ένα πράγμα, είναι ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ, να μην ξοδεύεις λεφτά που δεν έχεις. Έχω αυτοκίνητο του 96, τηλεόραση 21 ιντσών μάρκα μέκαψες, ρούχα από τις εκπτώσεις και φαΐ μαγειρεμένο (συνήθως)(εντάξει, στο φαΐ δεν κάνω οικονομία)(του δίνω και καταλαβαίνει). Θα μπορούσα να πάω αύριο και να πάρω καινούριο αμάξι με δόσεις, και τηλεόραση 32 ιντσών 3D HD και δε συμμαζεύται και στο γυρισμό, ένα σκασμό ρούχα. Μη νομίζεις, δεν θα είναι πολύ η δόση, βγαίνω κουτσά στραβά, αλλά δεν το κάνω γιατί σήμερα βγαίνω, αύριο θα βγαίνω? Αν δεν βρω σταθερή δουλειά, δεν μου βάζω καπέλα.

Και να σου πω και κάτι άλλο? Δε χρειάζομαι οθόνη υψηλής ευκρίνειας (όπως σκατά τις λένε) για να απολαύσω μια καλή ταινία, ούτε ρούχα 400 δολάρια το κομμάτι για να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου, ούτε infinity για να με πηγαίνει κάθε μέρα να ξεσκατίζω γουρούνια. Εντάξει, μια infinity τη θέλω και μια μέρα θα πάρω, αλλά όχι τώρα. Υπομονή.

ΥΓ: Η λέξη-απεύθυνση είναι "γιαούρτι". Τρώω φρουτοσαλάτα με γιαούρτι, γιάυτό.

ΥΓ2: Αν και η σημερινή ανάρτηση απευθύνεται στον περσέα, αφιερώνεται στην Cούλα η οποία μας τα έχει κάνει μπαλόνια με αυτό το θέμα και θέλω να τη τσιγκλήσω. Πλήττω!

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Cyber... tofu

H γυάλινο δάκρυ (ΓΔ) με έκανε να ανατριχιάσω από κινεζοβασανιστηροευχαρίστηση με την εξής περιγραφή:
Εγώ το σκηνικό ήθελα να το φανταστώ αλλιώς. Εσένα να κάθεσαι σε μια πολυθρόνα αγκαλιά με μια κατσαρόλα γεμάτη με γιουβέτσι και να κάνεις μπανιστήρι την Κινέζα την ώρα που εκρήγνυται το αυγό στο φούρνο μικροκυμάτων, από τη δύναμη της έκρηξης εκτινάσσεται το πορτάκι του φούρνου και σπάει σε χίλια κομμάτια, θραύσματα της καρφώνονται στο ένα μάτι και σαν κερασάκι στην τούρτα της σκάνε και τα υπολείμματα του αυγού-άψητης ομελέτας στα ματωμένα μούτρα και μετά δεν θα μπορεί κανείς να την πλησιάσει επειδή θα βρωμάει πατόκορφα αυγουλίλα. Όμως ξαφνικά θυμάμαι ότι οι Κινέζοι είναι σχιστομάτηδες και δε χωράει να τους καρφωθεί η γκουμούτσα το γυαλί στο μάτι.
Τέτοια λέγε μου ΓΔ, βρήκες τον τρόπο να με φτιάχνεις, ατιμούλα. Τσάκω μιαν ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ πρώτον γιατί αξιοποίησες τη λέξη μπανιστήρι όπως έπρεπε, δεύτερον γιατί ήσουν εντός θέματος, τρίτον γιατί ήταν αστείο και τέταρτον γιατί βλέπω ότι άρχισες να μπλογκάρεις πάλι μετά από μήνες. Ε, να μη σε καλοδεχτούμε?

Βίντεο-κλήση στο msn μεταξύ Κινέζας και Αμερικλάνου.

Κινέζα:
Βάλε το χέρι σου μέσα και βγάλτο όλο με μία κίνηση. Μία κίνηση είπα. Με την παλάμη πιάστο, μην σπάει. Προσεκτικά. Ίιιιιιιιζι. Ίιιιιιιζι. Τώρα με δάκτυλα. Με τα δάκτυλα, όχι την παλάμη! Τύλιξέ το μέσα με τα δάκτυλα, με κυκλικές κινήσεις. Κυκλικές κινήσεις. Ήρεμα, δεν βιαζόμαστε. Τώρα σήκωσέ το και βάλε το στη σως. ΠΙΟ ΗΡΕΜΑ! Έσπασε? Δεν πειράζει, πάμε πάλι. Βάλε μέσα το χέρι σου και χρησιμοποιήσε την παλάμη στην αρχή, όχι τα δάκτυλα. Την παλάμη. Έτσι. Προσοχή τα μανιτάρια. Σφίξε το με τα δάκτυλα πιο καλά αυτή τη φορά, μην σπάσει. Δούλεψέ το λίγο. Λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα. Πάμε πάλι στη σως. Πάλι έσπασε? Είσαι άχρηστος.

Αμερικλάνος:
Είσαι ανώμαλη.

Ωραία, ΓΔ, υποθέτω ότι τράβηξα.... την προσοχή σου. Προσπάθησα χτες να φτιάξω vegeterian duck και η Κινέζα μου έδινε οδηγίες λάιβ. Αυτό το πράμα είναι skin tofu, δηλαδή πολτός από φασόλια σόγιας σε φύλλα με μαύρα μανιτάρια. Έχει υφή που μοιάζει και καλά με κρέας, εξ ου και το όνομα. Το ξέρω ότι ακούγεται αηδιαστικό, αλλά δεν είναι, πίστεψέ με. Είναι άπαιχτο. Να τρώει η Νεφέλω και του Μάλερ να μη δίνει. Αν και μετά την περιγραφή της Κινέζας, θα το σκεφτώ πολύ πριν ξαναφάω.


ΥΓ: Σήμερα η λέξη-απεύθυνση είναι "ακρίδα"

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Βίσων σιτευτός

H αγαπητή Λόλα έχει πάθει ταράκουλο (ή και ταράκωλο, δεν ξέρω) με τον Αμερικλάνο, τόσο που της λείπει ασύστολα με μόνο 3-4 μέρες απουσίας:
Παιδια παει... τον χασαμε τον Αμερικλανο μας!
Αυτο-αναφλεχθηκε μετα τα κινεζικα βασανιστηρια! :Ρ
Εντάξει, το ερμήνευσα κάπως ελέυθερα και αυθαίρετα ίσως το σχόλιο (κατα πως με συμφέρει πάντα). Λόλα αν διαφωνείς, μπορείς να επιστρέψεις την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ανα πάσα στιγμή, δεν υπάρχει πρόμπλεμ!

Δεν με χάσατε Λόλα. Η ιδέα και μόνο ότι μπορείς να με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα είναι αστεία. Εγώ μάνα μου είμαι σαν εσάνς παστής ρέγγας, δε φεύγω με τίποτα. Μισό λεπό.

ΤΙ ΗΛΙΘΙΑ ΑΥΤΗ Η ΚΙΝΕΖΑ ΘΕΕ ΜΟΥ. Έβαλε ολόκληρο αυγό στο φούρνο μικροκυμάτων για να το βράσει και εξεράγει. Ακόμα και τώρα που καθαρίζει αυγά από παντού επιμένει ότι μπορεί να το κάνει, απλά έτυχε. Το κινεζάκι από την άλλη άκρη του εργαστηρίου έβαλε τσιρίδα (να τονε δει η γυναίκα του να τον καμαρώσει η δόλια) και έσπασε μία φιάλη, γαμώ τα χέρια του (μεταφορικά μιλάω), 200 δολάρια έκανε. Μα σε τι τρελοκομείο δουλεύω? Από τη μία γελάω με το αυγό, από την άλλη κλαίω για τη φιάλη. Άχρηστοι παιδί μου, ούτε μια σωστή μαλακία δεν ξέρουν να κάνουν.

Τι έλεγα? Σάμπως θυμάμαι τώρα τι σκόπευα να γράψω? Δεν έχω πιει και καφέ σήμερα, όρθιος κοιμάμαι.

Σήμερα λοιπόν Λόλα θα σου μιλήσω για ένα θέμα πολύ κοντά στην καρδιά μου. Πραγματικά, είναι πολύ κοντά στη καρδιά μου. Αναφέρομαι φυσικά στο στομάχι μου. Έχω κατα καιρούς κάνει αναρτήσεις για φαγιά που τρώω εδώ, αυτά που έφαγα στην Ελλάδα πέρσι, κλπ. Σήμερα όμως, σχεδόν 2 χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά στο θέμα φαΐ για τον Αμερικλάνο. Να και κάτι που η Αμερική οφέλησε.

Θα περίμενε κανείς ότι με το έρθει κάποιος στη χώρα των μακντόναλντς, θα το ρίξει στα μπέργκερ και τις πατάτες τηγανητές σε βούτυρο (και στα γκούντις σε βούτυρο τις τηγανήζουν παρεπιπτόντως, τους έχω δει), σε λαδερές πίτσες, παγωτά και τηγανητά τα πάντα. Όχι μανίτσα μου, καμία σχέση.

Οφείλω να ομολογήσω ότι αν το πάρω σφαιρικά το πράμα, πιο καλά μου αρέσει το φαΐ που τρώω εδώ παρά αυτό που έτρωγα στην Ελλάδα. Άσε κάτω την πέτρα μάνα μου, θα σου εξήγησω. Μα, άκου με σε παρακαλώ πρώτα, άσκουσον μεν πάταξον δε (χέστε με με τα με και τα δε, δεν ξέρω πως πάνε).

Εντάξει, μου λείπει η καλή φέτα και κυρίως μου λείπουν οι πίτες με γύρο και σουβλάκια. Αυτά όχι απλά μου λείπουν, αλλά κοντεύω να ξεχάσω τη γεύση του γύρου, τεσπα. Επίσης μου λείπουν τα καλά λαχανικά. Αντ'αυτών όμως, έχω να επιλέξω ένα σωρό άλλα πράγματα που παλιά τα σνόμπαρα ή και τα θεωρούσα αηδία.

Πλέον το κινέζικο και το ινδικό δεν είναι εξωτικά φαγιά για τον Αμερικλάνο, αφού κάθε μέρα σχεδόν τέτοια τρώει. Μιλάω βέβαια για κανονικό κινέζικο και ινδικό, όχι τις σαχλαμάρες που μας σερβίρουν στα κινέζικα στην Πάτρα πχ (τα οποία είναι πολύ νόστιμα αλλά όχι αυθεντικά, με πιάνεις?). Έμαθα να τρώω τόφου, δηλαδή πολτό από φασόλια σόγιας κομμένο σαν κρέας, έμαθα να τρώω κολοκυθάκια και μπάμιες και μελιτζάνες στα κινέζικα, και μαγειρεμένο λάχανο με μανιτάρια, και άλλα πολλά που παλιά ούτε να τα ακούσω δεν ήθελα.

Επίσης παλιά δεν ήθελα καθόλου τα μπαχαρικά, ούτε το κρεμμύδι. Τώρα με τα ινδικά τα έμαθα κ αυτά, και δώστου κρεμμύδια και σκόρδα και κόκκινα πιπέρια και μαύρα και τσίλι και δεν συμαζέυεται. Μια κούτα ΝΑ έχω στο σπίτι με μπαχαρικά από το ινδικό μαγαζί. Ομολογώ ότι ένα κοκκινιστό κοτόπουλο πλέον δεν με ικανοποιεί, μου φαίνεται άνοστο. Δεν είναι θέμα σνομπισμού, απλά μου φαίνεται άνοστο και καταλήγω να βάζω 200 μπαχαρικά μέσα.

Οπότε ναι, το λέω και το παραδέχομαι, μου αρέσουν τα φαγιά που τρώω. Και τα καλά αμερικάνικα μου αρέσουν, βρίσκεις απίστευτες μοσχαρίσιες μπριζόλες (30 δολάρια η μπριτζόλα) αλλά και βίσονα. Έφαγα την παρασκευή μπέργκερ βίσονα και ενθουσιάστηκα. Είναι ελαφρώς καλύτερο κρέας από το μοσχάρι, και μιας και κάνουμε και διαλογισμό και γιόγκες, άστο το μοσχάρι να πάει, κάνε βίσονα. Μου λέω.


Η πλάκα εν τω μεταξύ ποια είναι. Η μάνα μου μας έχει κακομάθει όλους στο σπίτι με τα φαγητά, ό,τι θέλουμε στο πιάτο και αν βαριόμαστε το φαΐ παίρνουμε και καμια πίτσα κανα σουβλάκι για ποικιλία. Εγώ δεν έτρωγα ποτέ χορταρικά και γενικά πράσινα πράματα, όσο κι αν με παρακαλούσε γονατιστή. Τώρα όποτε τολμήσω να της πω ότι έφαγα πχ χοιρινό με κολοκύθι και αρακά αρχίζει να φωνάζει ότι τα δικά της τα κολοκύθια τα σνόμπαρα 24 χρόνια και πήγα εκεί να τρώω τα αμερικάνικα. Έχει κι αυτή τα δίκια της ρε Λόλα, αλλά τι να κάνω δηλαδή, να μην τρώω κολοκύθι για να μην τη θίξω?

Άσε το άλλο που μου κάνει. Το ξέρει ότι κάνω μπόλικο φαΐ μια μέρα, συνήθως Κυριακή, και τρώω μεσημέρι από αυτό κάθε μέρα. Ξεκινάει Δευτέρα: τι τρως? Γιουβέτσι. Τρίτη: τι τρως? Γιουβέτσι. Πάλι? Τετάρτη: Τι τρως? Γιουβέτσι. Πάλι?? Πέμπτη: Τι τρως? Μάντεψε. ΡΕ ΠΑΛΙ ΓΙΟΥΒΕΤΣΙ, ΘΑ ΠΑΘΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ, ΠΕΤΑ ΤΟ. Παρασκευή: Αποφασίσαμε με τον μπαμπά να σου στέλνουμε λεφτά για να τρως σαν άνθρωπος, όχι το ίδιο φαί κάθε μέρα. Δεν είναι τα λεφτά μάνα μου, βαριέμαι να μαγειρεύω κάθε μέρα.

Την καταλαβαίνω γιατί στο σπίτι απαιτούσα άλλο φαΐ το μεσημέρι, άλλο το βράδυ και όλα όπως τα θέλω, και εδώ τρώω τα πάντα και τα ίδια κάθε μέρα. Αλλά κάθε βδομάδα το ίδιο τροπάρι, πότε θα με μάθει επιτέλους?

Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές το σιχαίνομαι πια το φαΐ προς το τέλος, δεν αντέχω το ίδιο πράγμα ειδικά αν έχει τυρί και με στουμπώνει τη γλώσσα. Σήμερα πχ έχω γιουβέτσι (εξ ου και το παράδειγμα) το οποίο έφτιαξα την περασμένη Πέμπτη και το Σαββατοκύριακο ήμουν εκτός, δεν έφαγα. Τι να κάνω, να το πετάξω? Θα το φάω (μόλις τελειώσω την ανάρτηση) και θα πω κι ένα τραγούδι.

YΓ: Άκου να δεις τι θα γίνει. Θέλω στα σχόλια να χρησιμοποιήσετε τη φράση "μπανιστήρι" αλλά χωρίς να φύγετε από το θέμα. Δεν ξέρω πως. Το σχόλιο που θα τη χρησιμοποιήσει πιο ευφάνταστα αλλά παραμένοντας στο θέμα της ανάρτησης, θα πάρει ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ. Όχι τίποτ'άλλο, έχει πέρει βαρεμάρα!

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Δεν ξέρω, πάρε την εταιρεία

Πραγματικότητα:
Αμερικλάνε, πρέπει να αναλάβεις αυτό το πρότζεκτ. Βρες τρόπο να κάνεις αρουραίους να τρέχουν, μπες στην ψυχολογία τους, δεν ξέρω πως γίνεται, χέστηκα, κάντο.
Μα δεν ξέρω από εκπαίδευση αρουραίων, φαρμακοποιός είμαι.
Πρέπει να το κάνεις.
**********************
Μπράβο Αμερικλάνε, έγινες εξπέρ αρουραιοψυχολόγος, ξέρεις πως θα αντιδράσουν σε ό,τι τους κάνεις για να τρέχουν. Τώρα βρες τρόπο να τσεκάρεις οξυγόνο με μικροηλεκτρόδιο.
Μα δεν ξέρω ηλεκτροχημεία και ηλεκτρόδια, φαρμακοποιός είμαι.
Πρέπει να το κάνεις. Ρώτα τον Τσαντσαν, είναι εξπέρ, θα σε βοηθήσει.
**********************
Ντριιιιιν Ντριιιιιιιν. Έλα, Τσαντσαν, ο Αμερικλάνος είμαι. Πήρα το ηλεκτρόδιο που είπαμε, μπορείς να έρθεις να το στήσουμε γιατί δεν καταλαβαίνω τη τύφλα μου.
Έρχομαι, μην ανησυχείς είναι πανεύκολο.
**********************
Όχι Αμερικλάνε, μην την ακούς την εταιρεία, όπως σου λέω να το κάνεις, να έτσι, θα δεις μέτρηση έτσι κ έτσι, άστην την εταιρεία που το έφτιαξε να λέει.
ΟΚ
**********************
Ντριιιιιιιιιν Ντριιιιιιιιιιν. Έλα Τσαντσαν αυτό που είπες δεν δουλεύει, μπορείς να έρθεις να το δεις?
Όχι, δεν ξέρω, πάρε τηλέφωνο την εταιρεία.
Μα....
Δεν ξέρω, πάρε την εταιρεία.
***********************
Ντριιιιιιιν Ντριιιιιιιιιν. Ναι γεια σας, πήρα ένα ηλεκτρόδιο, το συνέδεσα έτσι κ έτσι σε ένα μηχάνημα και δεν μου δίνει μέτρηση.
Τι μηχάνημα είναι?
Τάδε.
Α, δεν το ξέρουμε αυτό το μηχάνημα.
Τι μηχάνημα ξέρετε.
Δεν φτιάχνουμε τέτοια μηχανήματα, δεν ξέρω.
Μα, δεν μου δίνει σήμα. Το ίδιο μηχάνημα χρησιμοποιούμε για δικά μας ηλεκτρόδια και δουλεύει.
Δεν ξέρω, ρώτα αυτόν που τα φτιάχνει.
*************************
Ντριιιιιιιιιν Ντριιιιιιιιιν. Έλα Τσαντσαν, η εταιρεία είπε δεν έχει ιδέα και να ρωτήσω αυτόν που φτιάχνει τα ηλεκτρόδιά μας και ξέρει το μηχάνημα. Εσένα δηλαδή.
Δεν ξέρω.
Το αφεντικό είπε είσαι εξπέρ και θα με βοηθήσεις.
Μα δεν το φτιάχνω εγώ το ηλεκτρόδιο, πάρε την εταιρεία.
**********************
Ρε Τσαντσαν γιατί δεν τον βοήθησες τον Αμερικλάνο με το ηλεκτρόδιο και έπαθε νευρικό κλωνισμό πάλι?
Μα του είπα να πάρει την εταιρεία που τα φτιάχνει!

Φαντασίωση:
Ντριιιιιιιν Ντριιιιιιιν. Αμερικλάνε βοήθεια, κλείστηκα στο δωμάτιο με τα χημικά, θα πάθω ασφυξία, έλα να μου ανοίξεις γρήγορα!
Δεν ξέρω, πάρε τηλέφωνο την εταιρεία που τα φτιάχνει.
Μα... Ματώνω από τα μάτια!
Δεν ξέρω, πάρε την εταιρεία.
Μα... βγαίνουν αφροί από τα αφτιά μου!
Δεν ξέρω, πάρε την εταιρεία.
Ζαλίζομαι.... βοήθεια....
Την εταιρεία την πήρες?
********************
Ρε Αμερικλάνε, γιατί δεν άνοιξες την πόρτα στον Τσαντσαν και έγινε χυλός από τα χημικά?
Μα του είπα να πάρει την εταιρεία που τα φτιάχνει!

Χάρι Πότερ είναι αυτός, πανάθεμά τον

O the_man ήρθε στα λογικά του έστω και αργά:
εγω τον ψιλοσνομπαρα για χρονια,μολις περυσι τον ανακαλυψα κ εθιστηκα,λυπαμαι που τελειωνει ρε γμτ.βεβαια μπορουμε παντα να ελπιζουμε σε ενα 'Harry Potter:Resurrection' η κατι τετοιο.
Δεμάν, ο χαριποτεροβαρεμένος Αμερικλάνος επιβραβεύει το γούστο σου με ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ. Use it well. Έλα να ακολουθούν και οι υπόλοιποι, είπαμε, δηθενιές δε θέλουμε!

7 ώρες μείνανε μέχρι τη μεγάλη αποκάλυψη παύλα ανακοίνωση παύλα νευρική κατάρρευση της χαριποτερόσφαιρας παύλα τι έλεγα. Αυτές τις μέρες Δεμάν πραγματικά εκτίμησα τους φαν του Χάρι Πότερ, πραγματικά όμως σου λέω. Περάσαμε τόσα χρόνια διαβάζοντας, ξαναδιαβάζοντας, προσπαθώντας να λύσουμε το μυστήριο και να καταλάβουμε τι σκατά παίζει. Το ότι τα βιβλία του Χάρι Πότερ είναι φαινόμενο και προκάλεσαν έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις σε χιλιάδες κόσμο ενώ άλλαξαν ζωές παιδιών που μεγάλωσαν με αυτά τα βιβλία, οφείλουν να το ομολογήσουν ακόμα και οι ορκισμένοι αντιποτεριστές (κυκλοφορούν ανάμεσά μας).

Ωστόσο, παρ'όλο το σούσουρο που γινόταν και γίνεται, τις ατελείωτες συζητήσεις περί της πλοκής ακόμα και σήμερα 4 χρόνια μετά, τα μουσικά συγκροτήματα σχετικά με Χάρι Πότερ, οι φαν κρατάνε ένα επίπεδο. Η συγγραφέας δεν μας έδωσε ούτε ένα κόκκαλο, η σιχαμένη, μετά το πέρας των βιβλίων εκτός από ένα βιβλιαράκι άσχετο με την ιστορία. 4 χρόνια μας έχει συνδέσει με Κάιρο να τρώμε τα νύχια μας. Αν ήταν άλλη? Θα είχε ήδη βγάλει 100 συμπληρωματικά βιβλία και ξερω γω τι.

Μετά από 4 χρόνια λοιπόν, έρχεται η κυρία και ανακοινώνει ότι σε λίγες μέρες κάτι νέο έρχεται. Το ονομάζει Pottermore και μας ανοίγει την όρεξη. Το τι είναι θα το δούμε σε 7 ώρες, δεν έχει νόημα να κάνουμε υποθέσεις, άλλωστε η μανία της Τζο για μυστικοπάθεια είναι γνωστή.

Ομολογώ ότι περίμενα να δω μικρά σκατόπαιδα να τσιρίζουν, να χτυπιούνται, να τρέμουν σύγκορμοι και γενικά να κάνουν σαν τζάνκις. Δεν το είδα όμως! Γιατί? Μάλλον επειδή όταν αρχίσαμε να διαβάζουμε ήμασταν παιδιά και τώρα δεν είμαστε πια? Ξέρω γω? Αυτό που ξέρω και βλέπω είναι ότι όλοι κρατάμε την αναπνοή μας και περιμένουμε αξιοπρεπώς την αποκάλυψη. Όχι σαν τα πυροβολημένα του τουαλέταλάιτ:


Ό,τι κι αν είναι, είναι κάτι καινούριο και κυρίως φαίνεται να μην έχει σχέση με τις ηλίθιες ταινίες οπότε ένας λόγος παραπάνω να μου αρέσει. Ναι Δεμάν, καλά διάβασες, οι ταινίες του Χάρι Πότερ είναι οι περισσότερες ηλίθιες. Η πρώτη ήταν πολύ καλή χωρίς δηθενιές και με ερμηνίες όπως τις περιμένεις από 11χρονα. Οι επόμενες ήταν μεγάλη απογοήτευση, με την τελευταία (και ελπίζω και την επόμενη) να είναι μικρή εξαίρεση. Δεν μου αρέσουν οι ταινίες, εκνευρίζομαι να βλέπω τη φάτσα του Ράντκλιφ όπου μιλάνε για Χάρι Πότερ.

Εγώ που λες ξεκίνησα να διαβάζω Χάρι Πότερ στο λύκειο μετά την πρώτη ταινία. Κόλλησα άσχημα, διάβαζα τα βιβλία σαν μανιακός χωρίς ύπνο μερικές φορές. Όταν βγήκε το πεμπτο βιβλίο στα αγγλικά δεν κρατήθηκα και το αγόρασα και ας μην ήξερα την τύφλα μου. Πήρα και ένα λεξικό και κούτσα κούτσα το διάβασα (τίποτα δεν κατάλαβα από περιγραφές αλλά νταξ). Μετά πήγα φροντιστήριο αγγλικά (άργησα λίγο, ήμουν ήδη φοιτητής) και διάβασα όλα τα βιβλία στα αγγλικά με θαυματουργά αποτελέσματα. Αφού το ελληνικό κείμενο το ήξερα ήδη απ'όξω (το τρίτο και αγαπημένο μου βιβλίο το είχα διαβάσει πάνω από 10 φορές), καταλάβαινα τις άγνωστες λέξεις αμέσως. Τα δύο τελευταία βιβλία τα αγόρασα μεν και στα ελληνικά όταν βγήκαn, αλλά δεν τα διάβασα γιατί η μετάφραση δεν με ικανοποιεί (είμαι ψώνιο τι να κάνουμε). Ό,τι θες πες μου Δεμάν, αλλά εγώ αγγλικά έμαθα με Χάρι Πότερ και Φιλαράκια.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί τα βιβλία του Χάρι Πότερ αξίζουν όση προσοχή τραβήξανε και άλλη τόση. Όποιος νομίζει ότι είναι μια χαζοϊστορία με μάγους και χαζά μαγικά πλάσματα χωρίς περιεχόμενο είτε δεν ξέρει περι τίνος πρόκειται είτε δεν ξέρει τι του γίνεται. Είναι πολύ ρεαλιστική ιστορία, ντυμένη με ελάχιστη μαγεία.


Έλα, σκασμός. Οι δράκοι είναι κουλ. Αλήθεια σου λέω, ελάχιστη μαγεία στα βιβλία του Πότερ. Η Ρόουλινγκ έβαλε μέσα μια πολύ στεγνή μορφή μαγείας την οποία έγδυσε από σχεδόν κάθε τι μυθικό και μυστικιστικό. Η μαγεία σε αυτά τα βιβλία είναι απλά μια τεχνική, σαν τη τεχνολογία ας πούμε, που υπακούει σε πολύ συγκεκριμένους νόμους και απίστευτα περιορισμένη. Επειδή δηλαδή κουβαλάνε μαγικά ραβδιά ακυρώνουμε όλα τα άλλα επίπεδα της ιστορίας. Χαμένοι.

Τι έλεγα. Α, ναι.

Τόσο η νέα σελίδα όσο και το κανάλι στο γιουτούμπι είναι ντυμένα με την αισθητική της Ρόουλινγκ και αποπνέουν χαριποτερίλα ορίτζιναλ, όχι δηθενιές από τις ταινίες. Μόνο αυτό το μωβ το θανατί με εκνευρίζει (με επίτηδες το έκανε?) αλλά το προσπερνάω. Αν ήθελα ας έκανα κι αλλιώς. Ρόουλινγκ είναι αυτή μάνα μου, μωβ θανατί θέλει? Μωβ θανατί θα δούμε. Ετελείωσε.

Ελπίζω η έκπληξη να μην είναι καμια πατάτα παιχνίδι γιατί είπαμε, μου αρέσουν τα βιβλία αλλά όχι και τα σαχλοπαίχνιδα. Το καλό που της θέλω να μην είναι παιχνίδι. Βιβλίο δυστυχώς δεν είναι λέει, γαμώ το στανιώ της, αλλά είναι, λέει πάλι, κάτι εξίσου καλό.

Τεσπα.

Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι γιατί είδα κ έπαθα να ξεκολλήσω το 2007, δεν έχω καμία όρεξη να ξανακολλήσω. Αλλά τι να κάνω, Χάρι Πότερ είναι αυτός πανάθεμά τον.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Μια τεχνική ερώτηση

Αν αδειάσεις ένα καλάσνικοφ ΑΚ-47 στο κεφάλι Κινέζας, πας για ανθρωποκτονία ή για διατάραξη κοινής ησυχίας;

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Η Ρόουλινγκ ξαναχτυπά, ο Χάρι Πότερ στον πάγκο - Pottermore.com

Σήμερα θα μου επιτρέψετε, ευχαριστώ, να δώκω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ στο Μαρούλι διότι της αρέσει το Χάρι Πότερ και κάτι τέτοια εγώ τα τιμάω. Για να κρατάμε και τα προσχήματα, ορίστε και ένα παλιό της σχόλιο που το αποδεικνύει:
we love Harryyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy Potterrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτή η ανάρτηση όπως φαίνεται από τον τίτλο (τον οποίο δεν βρήκα ακόμα, αλλά κάτι θα γίνει) αλλά και από την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, είναι αφιερωμένη στο φαινόμενο Χάρι Πότερ και όποιος προσβάλεται να πιει ξύδι και να μας αδειάσει τη γωνιά!

Μαρούλι, πες αλεύρι!

ΑΛΕΥΡΙ!

Η Τζο σε γυρεύει! Ποια Τζο? Ε όχι και ποια Τζο ρε Μαρούλω, μία είναι η Τζο, η μοναδική και ανεπανάληπτη Ρόουλινγκ. Μόλις πληροφορήθηκα από το φόρουμ των εκδόσεων Ψυχογιός ότι η καλή μας Τζο άνοιξε καινούρια σελίδα που λέγεται Pottermore και έρχεται λέει σύντομα. Αυτό λέει όλο κι όλο, κάτσε περίμενε, έρχομαι σύντομα.


Η σελίδα παραπέμπει και σε ένα κανάλι στο γιουτούμπ το οποίο λέει θα ανοίξει σε 3 μέρες παρα μισή ώρα. Να, διάβασε αυτό εδωνά το δημοσίευμα.


Περιττό να σου πω ότι έχω πάθει σοκ και δέος, διότι σε λιγότερο από μήνα βγαίνει η τελευταία ταινία και εκεί που λέγαμε επιτέλους να το ξεφορτωθούμε τόσα χρόνα μας έφαγε σαν το σαράκι, να σου πάλι τσουπ σαν το μανιτάρι καινούρια μπίζνα.

Ευτυχώς που όπως λένε δεν θα είναι καινούριο βιβλίο με το Χάρι Πότερ, γιατί μεταξύ μας ο Πότερ σαν χαρακτήρας ήταν ολίγον χλαπάτσας. Να βγάλει βιβλία με τη Λούνα θέλω εγώ, την αγαπημένη μου. Ή μπορεί να βγάλει επιτέλους τη ρημάδα την εγκυκλοπαίδεια που μας υποσχέθηκε εδώ και τέσσερα χρόνια.


Μα τα γένια του Μέρλιν πάντως, μέχρι να περάσουν οι 2 μέρες 23 ώρες και 30 λεπτά θα σκάσω, στο λέω. Και δεν είμαι του σασπένς ρε γαμώτο. Να φανταστείς, ούτε τα τρέιλερ από τις ταινίες δεν βλέπω πια γιατί δεν αντέχω την αναμονή.

Δεν υπάρχει κάτι άλλο να σου πω ρε Μαρούλω, ένα πέπλο μυστηρίου χοντρό σαν καραβόπανο έχει σκεπάσει τη νέα ιστοσελίδα και κανείς δεν ξέρει. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η Τζο έχει κόλλημα με τα μυστικά και άν δε θέλει, δεν μαθαίνουμε τίποτα.

ΥΓ: Σας προειδοποιώ εσάς τους αντι-Χαριποτεριστές ότι αυτές τις μέρες θα πέσει πολύ Χάρι Πότερ στον Αμερικλάνο και σε όποιον αρέσει!

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Μαλακαρχίδες Ρεϊμπανιώτες

To μπλογκι Iustitia omnibus δια μέσου της Pompeia τίμησε τον Αμερικλάνο στο μήνυμα της ημέρας, πάνω πάνω παρακαλώ, φάτσα φόρα:
Ευχαριστούμε τον αγαπητό δρα Αμερικλάνο (βλ. και http://ameriklanos.blogspot.com) διά την προτίμησίν του εις την σύγκλητόν μας και αναμένωμεν απεύθυνσιν.
Τώρα θα ακούσω κανέναν κακοπροαίρετο να λέει ότι τι περίμενες ρε Αμερικλάνε τους έγλυψες καλά καλά προχτές και τώρα μας το παίζεις ΟΜΟΝΤΙΕ ΜΑ ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΙΣ. Α σιχτίρ ρε, θα απαντούσα αν έβριζα, αλλά επειδή δεν βρίζω, χαχαχαχαχαχα άστο δεν μπορώ να τη συνεχίσω αυτή την πρόταση, είναι κουλή. Τεσπα, αυτά δεν τα αφήνουμε αναπεύθυντα, γι'αυτό αγαπητή Πομπεία τσάκω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ μάνα μου και μοιράσου την με την υπόλοιπη σύγκλητο παρακαλώ, ευχαριστώ.

Αυτές τις μέρες μου έχει βγει το λάδι. Όποιος ενδιαφέρεται για αγνό παρθένο αμερικλανόλαδο ποικιλία γαμωστανιέικη, ας επικοινωνήσει με τα κεντρικά. Έχομεν μπόλικο, ρέει άφθονο λέμε οσάν τους καταράκτες του Νιαγάρα που ακόμα δεν αξιώθηκα να επισκεπτώ.

Δεν θα σε ζαλίσω με τα της δουλειάς Πομπεία, που να τα καταλάβεις άλλωστε, εδώ ούτε εγώ δεν τα καταλαβαίνω πια. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν το στρες και τα νεύρα ήταν ευρώ, θα αγόραζα το Ντουμπάι μαζί με το ξενοδοχείο φοίνηκας.

Και, φυσικά, μα φυσικά, αυτά δεν φτάνουν, έπρεπε να γίνει και μαλακία να χαλαστώ ακόμα πιο πολύ μεσοβδομαδιάτικα. Το ξέρω μάνα μου ότι είναι Παρασκευή για σένα Σάββατο, αλλά αφού δεν προλαβαίνω να κλάσω λέμε, θες και ζωντανή αναμετάδωση? Ήμαρτον Κύριελέησον.

Την περασμένη Παρασκευή λοιπόν που λες, έψαχνα να αγοράσω γυαλιά ηλίου, γιατί τα προηγούμενα τα έσπασα. Έκατσα πάνω τους στο αμάξι και μας αφήσαν χρόνους, αλλά τουλάχιστον είχαν ωραία θέα εξερχόμενα του μάταιου τούτου κόσμου (στον κώλο μου αναφέρομαι για όσους δεν κατάλαβαν). Μισό, πείνασα.

Έλα, πήγα έφαγα το πορτοκάλι της Κινέζας. Να μην το άφηνε έτσι εκτεθιμενο στο γραφείο της, άλλη φορά να τα κρύβει τα φαγιά όταν πηγαίνει τουαλέτα, πόσα πρέπει να της φάω πια για να το καταλάβει.

Στο θέμα μας. Κοιτούσα στο ίντερνετ γιατί στο εμπορικό δεν μπορώ ΒΑΡΙΕΜΑΙ να πηγαίνω, τα μισώ τα ψώνια (και τα ανθρώπινα και την ασχολία, μόνο τα ψώνια που περιέχουν φέτα και καλαμπόκι συμπαθώ). Οπότε αποφάσισα να το ρισκάρω ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΣΩΝΑ.

Μετά από πολύ -πάρα πολύ- ψάξιμο και δεκάδες γνώμες, αποφάσισα να πάρω αυτά:


Γιατί είναι και κλασικά, έχουν και το κάτι τους το έτσι τους με το πέτσινο πράμα πάνω. Επίσης αυτό το πέτσινο όπως φαίνεται στη φωτογραφία είναι ακριβώς το ίδιο με το λουράκι του ρολογιού μου οπότε λέω, εδώ είμαστε. Πλέρωσα και έξτρα για να έρθουν γρήγορα γρήγορα, και ήρθαν προψές, Τετάρτη. Ανοίγω το κουτί μες στον ενθουσιασμό λες και δεν είχα ξαναδει γυαλιά στη ζωή μου, και τι βλέπω? Τι βλέπω???? Αυτά:


Εκεί που τα περίμενα μπλε σκούρο, ήρθαν μωβ! Το μωβ το θανατί το ξεβαμμένο! Δηλαδή, γαμώ το κεφάλι τους, πόσο μαλακαρχίδες είναι οι ρεϊμπανιώτες? Εξήγησέ μου ρε Πομπεία, πόσο μαλακαρχίδες? Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και έγινα μωβ ασορτί. Τους πήρα τηλέφωνο, έβαλα τις φωνές στον ΜΑΛΑΚΑ που το σήκωσε που ΤΟΛΜΗΣΕ το ζώο να μου πει ότι είναι λογικό να μην είναι ακριβώς όπως στη φωτογραφία, και τα έστειλα πίσω.

Η αλήθεια είναι ότι μου πηγαίνανε τα άτιμα, κούκλος ήμουν, χχχχχχχ φτου μου μη με ματιάσεις. Μισό.

Έλα. Μα πως κάνει έτσι για ένα άνοστο πορτοκάλι πια? Τη σοκολάτα κιτκατ την έφαγε σχεδόν ολόκληρη, ούτε τη μισή δεν πρόλαβα να βουτήξω το μεσημέρι, και τολμά να παραπονιέται για το πορτοκάλι? Εκνευρίστηκε λέει επειδή της άφησα ένα κομμάτι και το έβαλα επιδεικτικά στο γραφείο της με χαρτάκι που λέει thank you. Εγώ φταίω που ξέρω να μοιράζομαι και να είμαι ευγενικός, τώρα θα με λένε και γαϊδούρι, κατάλαβες? Που είναι μια Ματίνα Μανταρινάκη όταν τη χρειάζεσαι?

Τι έλεγα. Α, ναι. Εννοείται ότι σπάστικα και από τη σελίδα τους δεν παράγγειλα άλλα, πήρα από το άμαζον το ίδιο πράμα σε μαύρο και κάτι πολαράιζντ φακούς ξέρω γω, 80 δολάρια πιο φτηνά από τους μαλάκες παρακαλώ. Είμα κι εγώ χάχας όμως, δεν το έψαξα σωστά, τεσπα. Τώρα την άλλη βδομάδα περιμένω με ανηπομονησία και φόβο αυτά:


Τι διάολο, μαύρα είναι, τι λάθος μπορούν να κάνουν. Άντε να είναι σκούρο γκρι, δεν πειράζει το γκρι μ'αρέσει. Θανατί να μην είναι πάλι μόνο, σιχτίρ.

Το ξέρω Πομπεία, σε συγκλόνησα πάλι με το βαθυστόχαστο και ψαγμένο θέμα της ανάρτησης, σε βλέπω τρέμεις από την προσπάθεια να αφομιώσεις όλες τις πληροφορίες και την διάνοιξη συνειδήσεως που σου έκανα. Μην ανησυχείς, από βδομάδας θα γυρίσω στα ανάλαφρα, θα θαψω τους Κινέζους πάλι.

ΥΓ: Συγκλώνισα το έγραψα, το κοίταξα στο γκούγκλη και έβγαλε μόνο δύο αποτελέσματα, της φρέσκιας αυτής ανάρτησης. Δηλαδή όλοι οι άλλοι ξέρουν πως γράφεται, μόνο εγώ το έγραψα έτσι στην ιστορία του ίντερνετ? Και γαμώ.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Εν οίδα ότι την τύφλα μου οίδα

Ρε Δρ. ΑπαράδεΧτε, είναι που έχεις καιρό να εμφανιστείς στα μέρη μας, γι'αυτό σου κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ:
άλλη φορά μαζί με το σχόλιο θα σου δίνουμε και πιοουμποξ να μας στέλνεις απάντηση με γράμμα πούχει άλλη χάρη ... να το φχαριστηθείς...
ελπίζω να φτάνει ο μιστός για γραμματόσημα...
Κάτι πήραν τ'αφτια και τα μάτια μου ότι λέει γίνεται με την κυβέρνηση και το ΓΑΠ και κυβερνήσεις ναδ εις πως τις λένε συνομοταξίας και ξέρω δεν ξέρω γω τι. Δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά μάνα μου, δεν το κατέχω το θέμα.

Σήμερα φαντάζομαι θα έχεις όρεξη για πολιτικά, αλλά από τέτοια εδώ χάμω δεν θα βρεις, να πας αλλού. Ο Αμερικλάνος δεν ξέρει την τύφλα του, δεν είναι μπατζανάκης του ο ΓΑΠ ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Κωστάκης ούτε ο Κινέζος για να ξέρει τις προθέσεις τους, πόσο μάλλον να τις καταδικάζει ή να τις υπερασπίζεται φανατικά.

Στην Ελλάδα όλοι είναι φιλόσοφοι και ξέρουν τα πάντα, από πολιτική μέχρι βελονισμό και έχουν άποψη για όλα. Ο Αμερικλάνος δεν έχει άποψη για όλα γιατί δεν τα ξέρει όλα. Σοκάρεσαι, σε καταλαβαίνω, αλλά αλήθεια είναι, δεν τα ξέρει όλα. Από πολιτικά ξέρει μόνο τα χρώματα των κομμάτων άντε και τα επίθετα των αρχηγών, μέχρι εκεί. Γι'αυτό και παραδέχομαι ότι η άποψή μου δεν αξίζει να ακουστεί, και καλά θα κάνουν πολλοί άλλοι να αναλογιστούν αν όντως οι απόψεις τους έχουν βάση άλλη από την αγανάκτηση που δίκαια νιώθουν.

Άλλο πράγμα να αγανακτείς, και άλλο να προσφέρεις λύσεις. Αν ο Έλληνας δεν μάθει να παραδέχεται την ασχετοσύνη του σε κάποια θέματα, αυτός εκεί ο τόπος προκοπή δε θα δει. 

Γεμίσανε το μπλόγκια πάλι απόψεις υπέρ του ΓΑΠ, ενάντια του ΓΑΠ, υπέρ νέας κυβέρνησης έτσι, νέας κυβέρνησης αλλιώς, όπου και να πας ακούς και μια λύση. Λες και αν λιθοβοληθεί ο ένας θα πονέσουν οι πολλοί, αφού μάνα μου είναι χοντρόπετσοι δεν νιώθουν.

Τώρα θα μου πεις, καλά τα λες εσύ μαλάκα Αμερικλάνε από το κονέχτικατ που έχεις βρει τη βολή σου. Έχεις δίκιο, την έχω βρει τουλάχιστον οικονομικά προς το παρόν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω μάτια να δω. Βαρέθηκα να διαβάζω φανατικές απόψεις και δραματικές δηλώσεις από τον κάθε άσχετο. Όταν όλοι λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, πνίγουν τη φωνή όσων όντως ξέρουν τι λένε και καταντάμε μεσημεριανό.

Γι'αυτό σου λέω ρε ΑπαράδεΧτε, ας μιλάει ο καθένας για αυτά που ξέρει και καταλαβαίνει μπας και μάθουμε και οι υπόλοιποι, και ας αφήσουμε τα πολιτικά για όσους έχουν και μια ιδέα. Γραπτές αναφωνήσεις και μελοδραματικά κείμενα δεν προσφέρουν τίποτε, άσε που εξεφτελίζουν την προσπάθεια όσων διαμαρτύρονται έμπρακτα αυτές τις μέρες.

Στο κάτω κάτω μάνα μου, αν πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα βγάλε πρόγραμμα να κατέβεις στις επόμενες εκλογές και ξεκαβάλα. Ε μα.

Λοιπόν ΑπαράδεΧτε, σήμερα αποφάσισα να σου δώκω μπόνους, έτοιμος? Θα σου αποκαλύψω το αγαπημένο μου ιστολόγιο και θα σε παραπέμψω να το διαβάσεις. Λέγεται Iustitia omnibus και ο γκούκλης με ενημέρωσε ότι σημαίνει δικαιοσύνη για όλους (αυτό είναι και το μότο της Ουάσινγκτον, πάλι ο γκόυγκλης με ενημέρωσε). Προσοχή, δεν ταυτίζω τον εαυτό μου με τις απόψεις αυτού του ιστολογίου, απλά μου αρέσει τρελά ο τρόπος που γράφουν και το γενικό τους στυλ. 

Νταξ μάνα μου, και τα υπόλοιπα ιστολόγια όσα διαβάζω μου αρέσουν, και το δικό σου επίσης, αλλιώς δεν θα διάβαζα, αλλά αυτό λίίίίίίγο πιο πολύ. Αμάν δηλαδή, ούτε μια προτίμηση δεν μπορούμε να έχουμε?

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

You've Got Mail. Χέστηκα.

☆LoUniTa☆ μάνα μου, τα αυτονόητα δεν τα ρωτάνε:
και για ποιό λόγο μαγειρεύατε και τρώγατε τόσο? έχω χάσει αναρτήσεις μου φαίνεται :ο
ΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑ ΜΑ ΤΙ ΛΕΕΙ! Τι ακριβώς εννοείς για ποιο λόγο μαγειρεύαμε και τρώγαμε τόσο? Αφού το φαΐ υπήρχε, τι θες να το κάνουμε να το πετάξουμε στα βουνά της Νέας Υόρκης να το φαν οι αλεπούδες? Ήμαρτον Κύριε! Αν με ρωτάς εμένα, και λίγα κάναμε, μόνο τέσσερις τούρτες λόγω γενεθλίων, τς τς τς, τσιφουτιές. Το σχόλιό σου δεν ήταν και από τα καλύτερα που έχεις αφήσει, αλλά με έκανες να αναφωνήσω ΤΙ ΛΕΕΙ, οπότε πάρε ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ χάρην αναφώνησης ;)

Έχω που λες ένα θέμα για ανάρτηση εδώ και καιρό, αλλά όλο βαριόμουν να το γράψω, άσε που προέκυπταν άλλα θέματα οπότε ξεχάστηκε. Μια χαρά όμως, τώρα με το τριήμερο που την έκανα ξαναήρθε στην επιφάνεια πιο έντονα οπότε θα σε πρήξω τώρα. Τι? Άρχισε ήδη το πρήξιμο? Υπομονή, και που είσαι ακόμα.

Ζούμε όπως ξέρεις στην εποχή των γκάτζετ και της γρήγορης, άμεσης και απρόσωπης επικοινωνίας. Στην Αμερική ίσως ακόμα πιο πολύ, γιατί όσο να πεις όταν όλοι κυκλοφορούν με τα άιφον και ελέγχουν τα email τους κάθε δύο λεπτά, η επικοινωνία μπαίνει σε άλλη διάσταση.

Το email ή μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομίου ή ιμέιλ ρε παιδί μου, είναι πλέον από τους πιο βασικούς τρόπους επικοινωνίας, πράγμα που δεν με ενοχλέι καθόλου όταν σεβόμαστε και κάποιες βασικές και λογικές αρχές. Μισό λεπτό να εξηγηθώ.

Πάω σπίτι κατα τις 7-8 κάθε μέρα. Μου στέλνει ο κάθε άσχετος Χ ιμέιλ στις 8:30. Είμαι αναγκασμένος να απαντήσω? Συγγνώμη κύριε, αλλά σχόλασα, έφυγα, δεν ξέρεις που είμαι και αν έχω πρόσβαση σε διαδύκτιο. Μπορεί ρε παιδί μου από τις 8 το βράδυ μέχρι τις 8 το πρωί να πηδιέμαι, ιμέιλς θα τσεκάρω? Θα κάνεις υπομονή μέχρι το άλλο πρωί για να πάρεις απάντηση.

Γενικά το βράδυ το κλείνω το ίντερνετ, κλείνω και το τηλέφωνο και δεν έχω καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Να με αφήσουν στην ησυχία μου. Έχουν καλομάθει με το παραμικρό να στέλνουν μηνύματα, μερικοί κάνουν και βίντεο κλήσεις για να με ρωτήσουν που άφησα το τάδε πράγμα στο εργαστήριο. ΗΜΑΡΤΟΝ. 

Με το τηλέφωνο εν τω μεταξύ τι έχει γίνει. Στην αρχή δεν είχα σήμα στο σπίτι, γιατί είμαι σε δάσος μην τα ξαναλέμε, αλλά μετά που εγκατέστησα ασύρματο ίντερνετ παίρνει σήμα από εκεί και πιάνει. Ωστόσο δεν έχω ενημερώσει ότι πλέον έχω σήμα, και δεν με πολυενοχλούν ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑ. Να με χέσουν ☆LoUniTa☆, αν έχουν κάτι να πουν ας αφήσουν μήνυμα ή ας στείλουν ιμέιλ, αλλά απόκριση τους έχω μάθει να μην περιμένουν μέχρι το άλλο πρωί.

Και το Σαββατοκύριακο που πέρασε, δεν είχα πρόσβαση στο ίντερνετ, και το κινητό το είχα κλειστό. Συγγνώμη, με συγχωρείτε, δεν το ήξερα ότι εκτός από βροχή, αράχνες, λάσπη, πιάσιμο θα πρέπει να τσεκάρω και τα μηνύματα κάθε ώρα μην τυχόν και χάσω τα σούπερ νέα. Να φάνε σκατά λέω γω. Ο Αμερικλάνος δεν είναι για χόρταση μάνα μου, πρέπει να τον απολαμβάνεις λίγο λίγο σε δώσεις.

Γύρισα την Κυριακή το βράδυ και είχα 260 ιμέιλς. Δηλαδή, γαμώ το στανιώ μου, κάτσε μάνα μου, τι στο διάολο θέλουν να μου πουν όλα αυτά. Έκατσα μισή ώρα να τα διαβάσω, με τις αράχνες ακόμα να περπατούν στα ρούχα μου. Αφού βλέπεις ρε χάπατο ότι στέλνεις Παρασκευή, δεν απαντάω. Στέλνεις Σάββατο, δεν απαντάω. Ξαναστέλνεις Σάββατο βράδυ, δεν απαντάω. Κυριακή τα ίδια. ΔΕ ΜΕ ΧΕΖΕΙΣ? Δεν απάντησα σε κανέναν ☆LoUniTa☆, ήρθα τη Δευτέρα στο εργαστήριο και τους ξέχεσα μερικούς. Επειδή δηλαδή αυτοί διαβάζουν ιμέιλς και όταν χέζουν, πρέπει να το κάνω και εγώ? Το Σ/Κ είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ και καλά θα κάνουν να ξεχνάν την ύπαρξή μου εκείνες τις μέρες.

Τι να πεις ρε παιδί μου, αυτούς τους γκατζετάκηδες όσο και να τους εκπαιδεύσεις, δεν στρώνουν. Ελπίζω τώρα να το κατάλαβαν, απαντήσεις από εμένα μόνο 9-7 καθημερινές, εκτός και αν είναι κάτι σούπερ επείγον, πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ.

Τις προάλλες είχα και μια συζήτηση για τα γράμματα και το facebook. Προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι άλλη χάρη έχει ένα γράμμα και άλλη (α)χάρη το facebook. Το να στείλω ένα μήνυμα από τον υπολογιστή παίρνει μισό λεπτό, δεν χρειάζεται να προσπαθήσω, ενώ το να γράψω γράμμα και να το στείλω σημαίνει ότι όντως με νοιάζει η επικοινωνία με το συγκεκριμένο άτομο. Επίσης το γεγονός ότι περνάνε βδομάδες μέχρι να έρθει το γράμμα είναι  καλή άσκηση υπομονής, που έχουμε καλομάθει όλοι να απαιτούμε απαντήσεις αμέσως, σιχτίρ.

Τώρα θα μου πεις, έχω κακό ιστορικό στις απαντήσεις. Ναι ισχύει, παλιά ούτε σε σχόλια δεν απαντούσα, τελείως γάδαρος. Γενικά ομολογώ ότι ζορίζομαι να απαντάω σε όλα όλα τα σχόλια, αλλά το κάνω γιατί όταν απαντάω νιώθω ικανοποίηση και μου δίνω ντόνατ για επιβράβευση.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Επεράσαμε όμορφα

Η ElenaG παίζει να άφησε το πιο κουφό σχόλιο στην ιστορία του Αμερικλάνου:
.
Ρε Έλενα, τι θες να πεις μάνα μου? Αν ήταν .- θα το καταλάβαινα σαν τελεία και παύλα. Μήπως ήθελες να πεις τέλεια, βαριόσουν να πληκτρολογείς και είπες να το κάνεις αφηρημένη τέχνη? Όπως και να'χει πάρε μιαν ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ (χωρίς τελεία) για το σκατουλάκι που άφησες!

Γύρισα λοιπόν από το κάμπινγκ, πίσω στην ρουτίνα τις δουλειές το άγχος την απελπισία και την μιζέρια. Μη το γελάς καθόλου, έχει πέσει πολύ μιζέρια στην Αμερικλανούπολη. 200 πράγματα να κάνεις να τρέχουν τα πρότζεκτς να καταφτάνουν οι ημερομηνίες παράδοσης η μία πριν την άλλη και τα νεύρα τέντα. Πάλι καλά που περιστοιχίζομαι από καταδεκτηκούς κακόμοιρους κινέζους και έχω να ξεσπάω αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα.

Όπως φαίνεται από τη μιζέρια που με περικύκλωσε και καταβρόχθησε Δευτεριάτικο, το Σαββατοκύριακο πέρασα τέλεια. Την Παρασκευή 5 ώρες οδήγηση πτώμα έγινα, πάλι καλά που δεν οδηγούσα δηλαδή. Φτάσαμε μεσάνυκτα και κάτι, ωραία θερμοκρασία και, ε σαν ορίτζιναλ φυσιοδήφες, πιάσαμε φακούς (εγώ το κινητό γιατί φακό ξέχασα) και στήσαμε σκηνές. Τι χαρά, μα τι χαρά όταν τις είδαμε σηκωμένες (για τις σκηνές μιλάω). Μπαίνουμε για ύπνα κατα τη μία, μετά από μισή ώρα ανοίγουν οι ουρανοί.

Μιλάμε για καταποντισμό κατακλυσμό καταιγισμό όλα τα κατα-κενό-ισμός γίνανε μαζεμένα. Ευτυχώς οι τέντες ήταν μέσα στα δέντρα και δεν μας πήρε ο αέρας να μας σηκώσει, αλλά όλη νύχτα μέχρι τις 8 το πρωί βαρούσε. Μωρέ μπράβο υποδοχή.

To πρωί άρων άρων να τα μαζέψουμε και να μετακομίσουμε σε ενα μεγάλο μέρος εκεί που γινόσαντε τα προγράμματα και τα λοιπά και κοιμάσαντε 200 άτομα χύμα. Εκεί όμως είναι σκληρά κάτω και πιάστηκε η μέση μου για να μην πω τίποτα άλλο. Βασικά θα το πω, ο κώλος μου πιάστηκε. Τι να κάνεις όμως, παρα να κοιμάσαι μέσα στα νερά καλύτερα να πιαστεί ο κώλος σου.

Γενικά η κατάσταση είχε πολύ λάσπη, καφετί γίναμε όλοι, πολλά σαλιγκάρια και πολλές -πάρα πολλές- αράχνες. Μέχρι και στο αμάξι μετά τις μαζεύαμε, ενώ βρήκα και μία να περπατά πάνω μου όταν πια έφτασα σπίτι. Αν δεν γίνω σπάιντερμαν τώρα δεν θα γίνω ποτέ.

Έγιναν και άλλα ευτράπελα. Το Σάββατο ήμουν στην ομάδα να μαγειρέψουμε μεσημεριανό. Δεν ξέρω ποιος υπολόγισε άτομα και μερίδες, όσα μας είπε κάναμε, τι λάχανα έκοψα τι πατάτες τι κοτόπουλα τσιγάρισα ούτε που ξέρω. Τόσο φαΐ δεν έχω ξαναμαγειρέψει, και δεν έχω μαγειρέψει και λίγο. Έλα όμως που δεν έφτασε? Αναγκαστήκαμε να δίνουμε στον κόσμο μισή μερίδα και ζητούσαν κιάλλο, δεν έχει μάνα μου να τους λέω, σόρρυ, εκεί αυτοί ερχόσαντε για δεύτερη μερίδα. Το βράδυ το αντίθετο, μας περίσσεψαν κάπου 300 σουβλάκια κεμπάπ. Φάγαμε μέχρι που σκάσαμε, μετά έφαγα 5 σουβλάκια για σνακ, μιλάμε κόντεψε να μου βγει από τη μύτη το φαί. Ήταν πολύ ωραία όμως ρε γαμώτο, με μπόλικα μπαχαρικά, γαμούσανε.

Έτυχε να έχουν και μερικοί γενέθλια οπότε βγήκαν και κάτι τούρτες. Με το φαΐ μέχρι τα μάτια εγώ να προσπαθώ να αρνηθώ τούρτα και να μη μου βγαίνει. Δεν έχει ξημερώσει ο Θεός τη μέρα που θα πει όχι ο Αμερικλάνος σε τούρτα μάνα μου, τι να κάνουμε. Έφαγα και ένα κομμάτι τούρτα, μετά έφαγα και ένα ακόμα από μια άλλη διαφορετική γιατί φαινόταν ωραίο, και για το δρόμο πήραμε μερικά σουβλάκια να μασάμε όσο έπαιζε η μουσική το βράδυ.

Περιττό να σου πω ότι το επόμενο πρωί έγινε της μουρλής στις τουαλέτες.

Αυτά που λες, πήγα, ξεπάγιασα, ήλιο δεν είδα, έγινα μούσκεμα, λασπώθηκα, έφαγα μέχρι σκασμού, κοιμήθηκα σε λάσπη και σε πάτωμα, χρησιμοποίησα χημική τουαλέτα, ξέρασα και λίγο, έγινα τροφή για αράχνες, με λίγα λόγια πέρασα τέλεια. Ανυπομονώ να ξαναπάω σε λίγς βδομάδες.

Θα σου τα πω και πιο στρωτά άλλη μέρα, τώρα τρέχω και δε φτάνω, άσε που είναι ακόμα πιασμένος ο κώλος μου και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Οι τρεις ρίζες της ευδιαθεσ...ο...σύνης...(?) μου

Ρε Νεφέλω, τελικά εκτός από μελοδραματική ξανθή χαζογκόμενα (συ είπας), είσαι και ατακαδόρισσα:
...και πάνω από τον τενεκέ με τη φέτα, μικρό κινεζάκι θα τραγουδάει/ μοιρολογεί...
"Τον είχα άχτι, τον είχα άχτι
...τώρα τον έχω μόνο σε στάχτη.
Μεσα στο τσίγκινο κουτί,
που έβαζε τα μπιγκουτί"
Έχεις σκεφτεί να το γυρίσεις σε ποίηση? Κάποτε είχε πει κάποιος που δεν θυμάμαι ποιος και δεν θυμάμαι πότε, ούτε που, να πιάσετε εσείς οι κουλτουριάρηδες μια ανάρτηση του Αμερικλάνου και να τη χρησιμοποιήσετε σαν βάση για ποίηση. Αν είναι και βγουν κι'άλλα τέτοια ποιήματα, να το κοιτάξουβε βρε αδερφέ! Προς το παρόν, τσίμπα μιαν ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Σήμερα Νεφέλω είμαι αρκετά ευδιάθετος θα έλεγα. Μισό να ανοίξω κάμερα να με δω. Ναι. Η μούρη μου λέει μανιακός δολοφόνος με το φρύδι, αλλά πραγματικά έχω κέφια.


Χτες έγινε ένα ΤΕΛΕΙΟ πράγμα, σήμερα το πρωί κάτι απρόσμενο και αργότερα θα γίνει κάτι που ανυπομονούσα εδώ και καιρό να γίνει. Κάτσε σε πολυθρόνα, κρεβάτι, δεν ξέρω που τη βρίσκεις να με διαβάζεις (ατιμούλα), βολέψου ψήσε καφε (το κάπνισμα εδώ μέσα απαγορεύεται οπότε αν είσαι εθισμένη θα χαρμανιάσεις) και απόλαυσε τις τρεις ρίζες της ευδιαθεσ...ο...σύνης...(?) μου.

Με το που είπα ρίζα σκέφτηκες τη ρίζα στο μαλλί, παραδέξου το.

Ρίζα χτες.
Χτες μέχρι και τις 6 είχαμε ήλιο και κουφόβραση. Όχι ότι το ξέρω από πρώτο χέρι, όλη μέρα μέσα στο εργαστήριο σαν τον τυφλοπόντικα ήμουν, μου το'παν άλλοι. Χτες ήταν και τα γενέθλια της φοιτήτριας παύλα δουλάρας της Κινέζας, η οποία και το ξέχασε και της το θύμισα. Φρόντισα να της προκαλέσω αρκετές τύψεις ώστε να σηκωθεί 6 παρα τέταρτο να πάει να φέρει τούρτα παγωτό για την κοπέλα, που έγινε 21 και είναι μακριά από τους γονείς της πρώτη φορά, της λείπει το αγόρι της από το Πουέρτο Ρίκο, δεν έχει κανέναν εδώ κλπ κλπ.

Άμα θέλω, γίνομαι μεγάλη κατίνα.

Με το που βγαίνει έξω, πιάνει καταιγίδα, αστραπές βροντές βροχή αέρας, άσε. Ήταν δυο Κινέζοι μαζί, η Κινέζα παραλίγο να φύγει στα ουράνια. Να μη στα πολυλογώ, επέστρεψαν 6 και μισή ΜΟΥΣΚΕΜΑ αναμαλλιασμένοι και σοκαρισμένοι. Η Κινέζα έτρεμε από το σοκ και δεν μπορούσε ούτε τούρτα να φάει, ενώ ο Κινέζος που είναι και κλασομπανιέρης (σκάσε) είχε χάσει το χρώμα του.

Ένα πράγμα θα σου πω.

Δεν έχω φάει πιο γλυκιά, πιο νόστιμη τούρτα στη ζωή μου. Αυτή η τούρτα, εκτός του ότι ήταν παγωτό άρα εννοείται κόλαση, αποκτήθηκε μέσω βασανισμού των Κινέζων, τον οποίο και προκάλεσα κάνοντάς τους να νιώσουν τύψεις. Δεν έχω απολαύσει έτσι τούρτα ποτέ πριν, είχε τη γλυκειά γέυση της εκδίκησης που ήρθε ανέλπιστα εκεί που δεν το περίμενα. Μπορούσα να γευτώ το σοκ τους, το φόβο τους, τις αλλεργίες που θα ερχόντουσαν (και ήρθαν), τη μιζέρια τους. Έτρωγα και τους έβλεπα σαν μουσκεμένα ποντίκια να τρέμουν από σοκ και κρύο, τι απόλαυση, μα τι απόλαυση ήταν αυτή?


Δεν είμαι κακός άνθρωπος ρε Νεφέλω, αυτοί μου κάνουν χειρότερα ενώ εγώ δεν έκανα και τίποτα, απλά απόλαυσα το θέαμα.

Ρίζα σήμερα.
Αυτή η ρίζα είναι μικρή, αλλά πολύ απολαυστική με τον τρόπο της. Χτες πήγα για ύπνο στη μία και ξύπνησα στις 8 μετά από 7 ώρες ψώφου. Ξύπνησα και ΣΗΚΩΘΗΚΑ με τη μία, ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει! Πότε να ήταν η τελευταία φορά που σηκώθηκα τόσο εύκολα πρωί πρωί χωρίς καν ξυπνητήρι και χωρίς να συντρέχει λόγος? Έλα ντε! Μόνο στις εξετάσεις και στα ταξίδια τα κάνω αυτά. Σήμερα όμως τα κατάφερα. 

Ο οργανισμός μου χόρτασε σαδισμό με το χουνέρι των Κινέζων και σήμερα αποφάσισε ότι ο κόσμος είναι όμορφος και οι Κινέζοι δυστυχισμένοι. Μα πως να μην πεταχτείς πάνω σαν το ελλατήριο?

Ρίζα μετά.
Όπως σου είπα και χτες, σήμερα φεύγω πάω κάμπινγκ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Εχει από πέρσι το Καλοκαίρι που λέω να πάω και όλο το αναβάλω, σιχτιρ φέτος θα πάω τουλάχιστον 4 φορές. Και αν τολμήσει κανα αφεντικό να παραπονεθεί για τις παρασκευοδευτέρες που θα λείπω, θα τους ξηγείσω τ'ονειρο στα αμερικλάνικα. Εντάξει, δεν θα παραπονεθούν, έχω καλά αφεντικά.

Πήγα χτες στο εμπορικό και αγόρασα σκηνή, τι συγκίνηση θεέ μου. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που πήγα κάμπινγκ στην Ιταλία το 2006. Πάνω στο βουνό σε ένα απομωνομένο και ξεχασμένο από αθρώπους (αλλά όχι από το Θεό, κάθε άλλο) χωριο δύο ώρες μακριά από το Μιλάνο. Το 2007 ξαναπήγα και έκατσα δυο βδομάδες, χόρτασα ύπνο στο χώμα και ντουζ με παγωμένο νερό ποταμού, μα τι τέλεια που περάσαμε. Το 2008, αφού γλυκάθηκα, πήγα 4 φορές, από Μάιο μέχρι Οκτώβρη (αυτές τις δύο ξεπάγιασα). Το 2009 πήγα μόνο μία, ενώ το 2010 ήταν να πάω αλλά δεν χώρεσε στο πρόγραμμα. Το πόσο το μετάνιωσα δεν μπορώ να στο περιγράψω, αλλά ας μην το σκέφτομαι, το ζώον. Τώρα πια πάει.

Σημείωση: Τα αφενετικά στην Ελλάδα (βλ. γονείς) δεν ξέρουν για όλες αυτές τις εξορμίσεις στην Ιταλία, ξέρουν μόνο μερικές και καλά θα κάνουν να μην το μάθουν, γιατί αν το μάθουν δεν έχει μπλούζες green day! Απλά ενημερώνω!

Μια χαρά Παρασκευή το λοιπόν σήμερα Νεφέλω, χαρά Θεού, πολύ γουστάρω. Τη σημείωσα και το ημερολόγιό μου, να τη γιορτάσω του χρόνου. Μα να πάθουν τέτοιο χουνέρι τα Κινεζάκια. Προσπάθησα να τους λυπηθώ όπως θα λυπόμουν τον οποιοδήποτε άλλο, αλλά δεν μου βγαίνει ρε γαμώτο. Δεν έχασα εγώ την ανθρωπιά μου μάνα μου, αυτοί είναι ζώα. 

Σήμερα πήγαν στο εμπορικό να αγοράσουν καινούριες ομπρέλες, αδιάβροχα και ξέρω γω τι, ενώ ο Κινέζος αγόρασε σούπερ (λέει) εφαρμογή για το άιφον να του λέει τον καιρό συνέχεια και με ακρίβεια. Η μόνιμη λύση των Κινέζων για ΟΛΑ είναι τα ψώνια. Τα πάντα στις μίζερες ζωές τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από αφορμές για ψώνια. Άσε θα σου μιλήσω άλλη μέρα γι'αυτό, μη τα πω τώρα και χαλαστώ.

Άσε με σου λέω τον μακάριο!


Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Στάχτες σκορπισμένες σε τενεκέ με φέτα

Να περάσετε όλοι μια βόλτα από τον Δρ. ΑπαράδεΧτο, να πάρετε τα πτυχία σας, παρακαλώ. Είστε όλοι απαράδεκτοι, δεν έχει ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ σήμερα. Τιμωρία στη γωνία. Μα να μην αφήσει κανείς, ούτε ένας, σχόλιο που να σχολιάζει κάτι συγκεκριμένο. Τι να πεις!

Χτες υπερέβαλα λίιιιιιιιιιιγο, μια στάλα τόοοοοοοοοοοση δαααααα μικρούλα. Βασικά όλα όσα είπα ισχύουν, τι διάολο μέχρι και αντιγραφή από την πρόγνωση καιρού σας έκανα, αλλά τελικά δεν έπρεπε να κλάσω τόσες μέντες. Αν οι μέντες ήταν αλλεργικές στο μεθάνιο, θα είχαν γίνει τούμπανο.

Γενικά δεν φοβάμαι εύκολα, εκτός από κλέφτες. Τους κλέφτες και ειδικά τους διαρρήκτες τους τρέμω, το παραδέχομαι. Κατα τ'άλλα και στους σεισμούς χαλαρουίτα (τόσα χρόνια στην Πάτρα, έμαθα) και γενικά μια χαρά.

Χτες όμως στο αμάξι να βλέπω τις αστραπές τη μία μετά την άλλη, δεν έχω ξαναδει τέτοιο πράγμα, πραγματικά ο ουρανός έμοιαζε να έχει ηλεκτρικές φλέβες.

ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΦΛΕΒΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΦΤΟΥ ΣΑΣ.

Έπιασε αέρας, έγινε το σπίτι μπλέντερ γιατί έχω κόμπλεξ με τα παράθυρα και τα θέλω ανοικτά χειμώνα καλοκαίρι, έπεσε κατα τις 2 εκεί που προσπαθούσα να κοιμηθώ ο ανεμιστήρας του παραθύρου πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, χέστηκα απάνω μου νόμιζα ότι μπήκαν κλέφτες, άντε να ξανακοιμηθείς τώρα. Αρχίδια, όταν κοιμήθηκα είχε ήδη βγει ήλιος, τα πάντα ήρεμα και τα πουλιά τιτίβιζαν εκνευριστικά.

Πριν μερικούς μήνες εν τω μεταξύ που έκανε τους τυφώνες στην Αλαμπάμα με παίρνει τηλέφωνο η μάνα μου αλαφιασμένη να με ρωτήσει που είναι η Αλαμπάμα και πόσο μακριά είμαι. Πριν λίγες βδομάδες με την Οκλαχόμα πάλι τα ίδια, μην τυχόν και είναι εδώ κοντά. Καμία σχέση, της εξήγησα ότι πιο εύκολα θα ακούσει αυτή το Μπιγκ Μπεν να βαρά μεσάνυκτα παρά να με χτυπήσει εμένα τυφώνας της Αλαμπάμα.

Την περασμένη Τετάρτη που χτύπησε τυφώνας τη δυτική Μασαχουσέτη, ούτε ώρα δρόμος, και σκοτώθηκαν 3-4 δεν ξέρω πόσοι, δεν σκέφτηκε να με ρωτήσει. Ε σου λέει και αυτό το ματσατσούτσετς που λένε, μακριά θα είναι. Πάλι καλά που δεν με ρώτησε γιατί α. δεν θα κοιμόντουσαν το βράδυ και β. δεν θα κοιμόμουν το βράδυ αφού θα με παίρνουν τηλέφωνο κάθε ώρα να δουν αν ζω.

Ο the_man χτες ρώτησε εύστοχα όταν με το καλό με πάρει και με σηκώσει το αγέρι, πού θα το αφήσω το μπλόγκι. Καλή ερώτηση, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Σκέψου λέει να πάει αδικοχαμένος και ανόμπελος ο Αμερικλάνος, τέτοιο βάρος δεν θα το αντέξει η ανθρωπότητα, θα καταρρεύσει. Φυσικά και θα πέσει σφαγή από επίδοξους κληρονόμους γιατί πρώτα ο αδερφός μου θα το θέλει, αφού έχει συνηθίσει να μου τα παίρνει όλα, μετά η Φούλη αφού την έχω δηλώσει ως αδυναμία και τέλος η Cούλα που την έχω πρήξει με τις ερωτήσεις περι ορθογραφικών (σκέψου να μην τη ρώταγα τι θα γινότανε εδώ μέσα). Δίκες, παραδίκες, άσχημα πράγματα, χάνεται η ανθρωπιά πάει και το φιλότιμο.

Γι'αυτό το λόγο θα αφήσω τους κωδικούς μου σε κάποιον της εμπιστοσύνης μου και μόλις μάθει ότι πάει ο Αμερικλάνος πάπαλα, θα διαγράψει το ιστολόγιο να μη μείνει τίποτα. Και τις στάχτες μου όπως είπα, ε, σε τενεκέ με φέτα δωδώνη βαρελίσια. Όχι θάλασσες και λοιπά κλισέ.

Ό,τι να'ναι γράφω σήμερα, μη μου δίνετε σημασία. Φεύγω που λετε αύριο για τριήμερο κάμπινγκ πάνω στα βουνά της Νέας Υόρκης (βουνά, λαγγάδια ξέρω γω τι είναι σάπμως έχω ξαναπάει). Λες να περάσει τίποτα και να με σηκώσει μαζί με τη σκηνή?

Έχετε γεια βρυσούλες...

...λόγγοι, βουνά, ραχούλες.


Το απόγευμα λιακάδα, το βράδυ καταιγίδα.

Πρώτα τυφώνες σε Αλαμπάμα και Μισισίπι

μετά στην Οκλαχόμα

τώρα και εδώ, λιγότερο από ώρα μακριά

πράγμα σπάνιο για την περιοχή.


Όταν οδηγείς μέσα στο δάσος και γίνεται η νύχτα μέρα

ο ουρανός φυτρώνει ηλεκτρικές φλέβες

που σε περικυκλώνουν

και πας σε ξύλινο σπίτι χτισμένο κάπου το 1880

το Πανεπιστήμιο στέλνει email να ενημερώσει ότι πρέπει να σκανάρουμε όλα μας τα έγγραφα 

και να τα ανεβάσουμε στο ίντερνετ για ασφάλεια

δεν έχεις άλλη επιλογή από το να

ΚΛΑΣΕΙΣ ΜΕΝΤΕΣ


Με όλα τα χαρτιά, νερό και ψωμί παραμάσχαλα

βλέπω ταινίες και περιμένω να ξημερώσει.


Αλλά για παν ενδεχόμενο να πω ότι

ΧΑΡΗΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ, ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Ευτράπελα Κλασικής Παιδείας

To karavoskylo, ή αλλιώς καραβόσκυλο, εκτός από ευφάνταστο όνομα ξέρει να σχολιάζει νταν καρα νταν επί του θέματος:
Μια χαρά, μέχρι στιγμής αυτές που βλέπω βγαίνουν και σε ασορτί χρωματισμούς του ιστολογίου.
Για τη φέτα, ρε γαμωτο!!
Καραβόσκυλο, αυτό το τελευταίο μου έφερε στρατιώτες πειρατές και τους πάουερ ρέντζειρς στο μυαλό να σηκώνουν τα σπαθιά τους, γάτζους ή γκατζετάκια και να φωνάζουν ΓΙΑ ΤΗ ΦΕΤΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!! Ε ναι λοιπόν, για μια μπούκα καλή φέτα βγήκα και στο κλαρί.

Χτες σου είχα ξενέρωτο θέμα, σήμερα σου έχω κουλτουριάρικο κιετς, με μια, γράψε λάθος - δύο, δόσεις ευτράπελων (αυτό κανονικά θα το έψαχνα στο γκούγκλ αλλά το αφήνω σε σένα να κρίνεις αν το έγραψα σωστά και να με διορθώσεις. Για τη φέτα ρε γαμώτο!)

Ο Αμερικλάνος Καραβόσκυλο είναι μεγάλη ψωνάρα, τόσο μεγάλη που δεν τολμάει να πατήσει στο Μαρινόπουλο πια. Την τελευταία φορά τον τσαντώσανε, βλέπε του φορέσανε τσάντα στο κεφάλι και πάλι καλά που δούλευε μια φίλη του στο ταμείο και τον έσωσε αλλιώς, θα κατέληγε σε κανά καπό αυτοκινήτου μαζί με άλλα ψώνια.

Οφείλει ωστόσο να αναγνωρίσει ότι από κλασική παιδεία πάσχει, μιλάμε πάσχει καραπάσχει, είναι σοβαρή η κατάσταση. Δεν έχει ιδέα από τίποτα ποιοτικό, βιβλία, μουσική, ιστορία, τίποτα τίποτα. Είναι σαν ένα απαίδευτο αμερικανάκι με σπυράκια και κιτρινοκόκκινα μαλλιά που νομίζει ότι ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν πρίκουελ του Β Παγκοσμίου ο οποίος με τη σειρά του ήταν τότε που οι Ινδιάνοι της Αμερικής πολέμησαν τους πιγκουίνους στην Αλάσκα και δημιουργήθηκε διπλωματικό επεισόδιο, το οποίο είναι όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας κερδίζει στο γκολφ τον πρωθυπουργό μιας άλλης και ένας τρίτος πρωθυπουργός πετάγεται σαν την πορδή και ανάβει τα αίματα. 

Ζαλίστηκες Καραβόσκυλο? Κάτσε ρε φίλε, αν ζαλίστηκες με μια πρόταση, εγώ τι να πω που τα σκέφτομαι και ζω με αυτά.

Στο θέμα μουσική τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα - ναι καλά ακούς, ακόμα χειρότερα. Τα μόνα τραγούδια που ξέρει είναι αυτά που βάζουν στο ράδιο, τα οποία δεν του αρέσουν κι'όλας. Κάτι πήγαν κάποτε να κάνουν κάτι καλοί άνθρωποι με τα έντεχνα, να τον μορφώσουν ρε παιδί μου, του άρεσαν ομολογουμένως αλλά για κάποιο λόγο τα παράτησε. Όποιος ενδιαφέρεται να μορφώσει τον Αμερικλάνο στο θέμα έντεχνο, πληροφορίες εντός. Ο Χατζηγιάννης μόνο μη μου πεις ότι είναι έντεχνος γιατί θα σε φτύσω, αυτό μέχρι και ο Αμερικλάνος το ξέρει ότι είναι βλασφημία.

Έγραψα 10 παραγράφους και ακόμα στο θέμα δεν μπήκα. Όμορφα.

Αποφάσισα λοιπόν που λες, να μορφώσω τον εαυτό μου στο θέμα κλασική παιδεία, ξεκινόντας με τη μουσική. Αγόρασα στο itunes ένα σιντί με 111 κλασικά κομμάτια, διάβασα και στη wikipedia κάποια βασικά ιστορικά, και να'μαι. Τα έχωσα όλα στο ολοκαίνουριο mp3 που αγόρασα (να αυτό, είναι εκπληκτικό και φτηνό, στο προτείνω) και ακούω όλη μέρα, ενώ δουλεύω, κλασική μουσική.

Που ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω τι σκατά ακούω. Τσάμπα τσούπα βζιν βζιν ντριν και μερικές φορές τσιρίζουν κιόλας. Τσιρίζουν μες στ'αφτιά μου και σκιάζομαι, σιχτιρ. Άσε που μερικά τα αναγνωρίζω από βασιλικούς γάμους, κινούμενα σχέδια και... τηλεοπτικές σειρές.

Ξενέρα.

Μέσα σε όλα τα ακαταλαβίστηκα όμως που ακούω, υπάρχουν μερικά που μου αρέσουν και με εξιτάρουν, πιο πολύ απ'όλα αυτό:


Καλά μιλάμε αυτός ο Μπαχ, τι ιδιοφυία? Δεν το πιστεύω ότι υπήρξε τέτοιο άτομο και πως διάολο τα σκέφτηκε αυτά και τα έκανε και μουσική, μου λες? Εγώ γιατί δε μπορώ ούτε τα κορδόνια μου να δέσω, ενώ αυτός έκανε τέρατα? Δηλαδή πόση αδικία σε αυτο τον κόσμο πια? Πόση???


Αυτό το κομμάτι, Toccata and Fugue in D minor, το έχω ακούσει ίσα με 20 φορές και κάθε φορά ανατριχιάζω. Είμαι και άσχετος, σκέψου να ήξερα και τι μου γίνεται δηλαδή.

Πολλαπλοί γουρουνίσιοι οργασμοί μισής ώρας έκαστος.

Αυτό που μου αρέσει είναι ότι ενώ είναι ωραία μελωδία, είναι και λίγο μακάβρια. Και εδώ έρχονται τα δύο ευτράπελα που σου είπα:

Ευτράπελο πρώτο:
Προχτές επεξεργαζόμουν ιστούς των μακαρίτισσων. Φαντάσου με τώρα μπροστά σε ένα μεγάλο μεταλλικό μηχάνημα, να κόβω δέρμα να το κάνω έτσι αλλιώς, τούμπα σε κερί, έξω, πάλι τούμπα, πάγωμα, λιώσιμο, πάλι πάγωμα τεσπα μια διαδικασία κουραστική και λίγο θλιβερή μιας και σκεφτόμουν τις ιδιοκτήτριες των ιστών. Ταυτόχρονα φαντάσου με με τα ακουστικά στ'αφτιά να ακούω το παραπάνω κομμάτι (άκου το, πρέπει να μπεις στο κλίμα). Σε κάποια φάση άρχισα να σκέφτομαι τρελούς επιστήμονες, Φρανκενστάιν κιετς, και με έπιασε... φυσικά... νευρικό γέλιο.


Εγώ μάνα μου γελάω δύσκολα, πολύ δύσκολα, άλλα έτσι και αρχίσω καλή τύχη και καλημέρα σας. Δεν σταματάω με τίποτα, έτσι δε και με πιάσει νευρικό? τα λέμε αύριο. Αν μπορούσα να με πιάνει νευρικό μια φορά τη μέρα, θα είχα κοιλιακούς φέτες φέτες, αλλά όπως είπα η ζωή είναι άδικη και με πιάνει μια φορά το εξάμηνο.

Γελούσα, γελούσα, με κοιτούσαν κάτι Αμερικάνοι (Κινέζοι ευτυχώς δεν υπήρχαν τριγύρω), άρχισαν κι αυτοί να γελάνε μιας και είναι από φυσικοί τους χαζοχαρούμενα, και έγινε στο τμήμα ιστολογίας της τρελής το πανηγύρι. Ευτυχώς που είχε κοντά και τουαλέτες αλλιώς θα γινότανε της κατουρημένης το πανηγύρι.

Ευτράπελο δεύτερο:
Σήμερα άκουγα το ίδιο κομμάτι ενώ έκανα κάτι στο εργαστήριο. Δεν είχα νεύρα, αλλά ούτε λόγο να είμαι ευδιάθετος, οπότε το πρόσωπό μου ήταν στη χαλαρή του κατάσταση, η οποία είναι βλοσσυρό με μισή πρέζα κακίας. Δεν φταίω εγώ μάνα μου, οι μυς του προσώπου μου αυτή τη στάση προτιμούν, δεν σημαίνει ότι αντανακλά τη διάθεσή μου κιόλα.

Άκουγα λοιπόν αυτό το χαρούμενο τραγουδάκι με μούρη που πετούσε δηλητήριο, και έρχεται μια καινούρια Κινεζούλα να συστηθεί. Αυτή είναι από άλλο εργαστήριο, αλλά χάθηκε το κακόμοιρο και δεν ήξερε που βρισκόταν.

Αν πω ότι και εγώ δεν χάθηκα στα εργαστήρια όταν πρωτοήρθα, θα πω ψέμματα.

Έρχεται λοιπόν αναψοκοκκινισμένη, με χαμόγελο μέχρι τα αφτιά και βάλε, γυαλάκια, μέγεθος στρουμφακίου και λέει:
Γειά! Καλημέρα! Με λένε Τζιέ και είμαι καινούρια! Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία, εσένα πως σε λένε? Είμαι στο τάδε εργαστήριο, εδώ ποιο εργαστήριο είναι? Δεν ξέρω που βρίσκομαι! Ακούς μουσική? Και εμένα μου αρέσει η μουσική, τι ακούς?
Φαντάσου την Καραβόσκυλο, τη φαντάζεσαι? Εκστασιασμένη Κινεζούλα με τη χαρά να ξεχυλίζει από τα αφτιά και τα ρουθούνια, κόκκινη από ηδονή που βρίσκεται στην Αμερική να τα λέει αυτά με μια ανάσα.

Γυρνάω λοιπόν και την κοιτάω, δεν μου κίνησε καθόλου το ενδιαφέρον, η μούρη μου πρέπει να ήταν λες και μου σκότωσες τη μάνα, και της δίνω τα ακουστικά να ακούσει. Ακούει, συνδυάζει τη μακάβρια μουσική με τη φάτσα και τα δασύτριχα φρύδια μου και της σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.

Είδα το χρώμα να φεύγει από τη φάτσα της, ενώ το χαμόγελο έμεινε εκεί από φόβο. Εγώ κατάλαβα τι έγινε, και της χαμογελάω. Για κάποιο λόγο αυτό τη φόβισε ακόμα πιο πολύ και το έβαλε στα πόδια λέγοντας τε λέμε!

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα από το να τρομάζεις Κινέζους, στο λέω. Αυτή τώρα θα με θεωρεί τίποτα καταθλιπτικό ψυχάκια και άμα μου ξαναμιλήσει να με χέσεις. Μετά έμαθα ότι είναι μικρή και ήρθε μόνο για ένα μήνα από την Κίνα, να δει αν της αρέσει η Αμερική και να αποφασίσει αν έρθει μόνιμα. Δεν το νομίζω!

Δεν είμαι κακός άνθρωπος, εντάξει?

Τελικά η κλασική παιδεία μέχρι στιγμής απέφερε καρπούς, δεν μπορώ να πω. Ανυπομονώ να δω τι άλλο θα αποκομίσω!

ΥΓ1: Καλά ρε, ψηφίσατε ότι δεν υπήρχε το κλειδί και το φαντάστηκα? Ντοπή και αίσχος!

ΥΓ2: Παρατήρησες ότι το γύριζα από τρίτο σε πρώτο ενικό και τούμπαλιν, τι να κάνω, όπως μου βγαίνει. Μερικές φορές προτιμώ να με βλέπω σαν ξένο μπας και με καταλάβω.

ΥΓ3: Για τη φέτα ρε γαμώτο!!!

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Βγαίνω στο κλαρί

A ρε ΦΟΥΛΗ, πως με πιάνεις ώρες ώρες όμως!
πάρε αυτό το τραγουδάκι τώρα τσιμπα τοΝα έχεις να πορεύεσαι όταν δεν βρίσκεις....βάλτο και στο μπλοκλ να το ακούς να φτιάχνεσαι...
Μου έφτιαξες τη διάθεση χτες με αυτό το άσμα, το ομολογώ. Και χαίρομαι που μου την έφτιαξες, γιατί περίμενα μέρες να αφήσεις το καλύτερο σχόλιο για να σου κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ για αυτή την ανάρτηση συγκεκριμένα. (Σε γλύφω τώρα για να πάρεις το μέρος μου, πρόσεξε τα σάλια)(γλιστράνε)

Που λες Φούλη, σήμερα σου έχω ξενέρα. Ετοιμάσου να αφυδατωθείς, αλλά μην παραπονεθείς γιατί και τα ξενέρωτα καλά είναι που και που.

Έχει εδώ και αρκετό καιρό που σκέφτομαι και κάνω μίτινγκς με τον εαυτό μου για το θέμα διαφήμιση στο μπλογκ. Το συζήτησα, το σκέφτηκα, το ξανασυζήτησα, τσακώθηκα με την πάρτη μου, τα βρήκαμε, ξανατσακωθήκαμε, τώρα δεν μιλάμε πια. Μέσα από αυτά τα έντονα μίτινγκς (τώρα θα μου πεις, άλλη δουλειά δεν έχω? ε δεν είχα εκείνες τις ώρες) έφτιαξα τις εξής λίστες με τα θετικά και τα αρνητικά των διαφημίσεων. Ξεκινάω με τον εαυτό ΟΧΙ και συνεχίζω με τον εαυτό ΝΑΙ.

ΟΧΙ.
Το μπλογκ ξεκίνησε σαν μέσο να λες τον πόνο σου, οι διαφημίσεις δεν κολλάνε.
Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις, δεν είναι τα πάντα τρόποι για να βγάλεις λεφτά, ξεκόλλα.
Σιγά τα λεφτά που θα βγάλεις.
Θα σε πουν ψωνάρα και λιγούρη, πάει το ίματζ που τόσα χρόνια χτίζεις.
Έχεις σταθερό εισόδημα, το να ζητάς κι'άλλα είναι πλεονασμός.
Θα μπεις στη διαδικασία να τιμολογήσεις το μπλογκ, τις αναρτήσεις και το χειρότερο, τους αναγνώστες σου.

ΝΑΙ.
Δεν χρεώνεις/επιβαρύνεις τους αναγνώστες, οι πολυεθνικές πληρώνουν για διαφήμιση.
Λίγο έξτρα χαρτζιλίκι δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Θα είναι τα πρώτα λεφτά που βγάζεις απόλυτα μόνος σου, χωρίς να βασίζεσαι στις σπουδές που πλήρωσαν οι γονείς σου για σένα.
Το να το θεωρείς τις διαφημίσεις ταμπού είναι εξίσου κομπλεξικό με το να γράφεις μόνο για τα λεφτά, ξεκόλλα.
Το κράτος της Αμερικής σε χρέωσε 200 δολάρια ενώ χάρισε 1000 στους Ασιάτες. Εσύ κολλάς στο να πάρεις 20-30 πίσω?

Χμ, Φούλη, νομίζω νίκησε ο ΝΑΙ. Βασικά δεν το νομίζω, είμαι σίγουρος. Θα το είχα κάνει εδώ και καιρό, αλλά σκεφτόμουν ότι θα θιχτεί κόσμος και θα με πουν ψώνιο, αλλοπαρμένο και άλλα όμορφα. Άσε που θα σταματήσουν να πατάνε! Να σου όμως κάτι? Εδώ μέσα υποτίθεται είναι το τσαρδί μου και κάνω ό,τι θέλω, χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι και αν θα παραμείνουν ή όχι.

Ο Αμερικλάνος θέλει να βάλει διαφημίσεις στο μπλογκ του, σιγά τα ωά. Αν ΔΕΝ βάλω διαφημίσεις, θα είμαι υποκριτής γιατί θα το κάνω μόνο και μόνο για να μη χάσω αναγνώστες. Δεν είχα όμως ποτέ τέτοια κίνητρα, και δεν θα τα αποκτήσω τώρα! Θα συνεχίσω να γράφω ό,τι θέλω, όσο συχνά θέλω, να δίνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΕΙΣ όπου θέλω και γενικά να κάνω ό,τι θέλω. Το ίδιο προτρέπω να κάνουν όλοι, να κάνουν ό,τι γουστάρουν στα ιστολόγιά τους χωρίς να τους νοιάζει τι θα πει ο Αμερικλάνος και ο κάθε Αμερικλάνος.

Και για να δώσουμε λίγη χιουμοριστική χροιά στο θέμα, θα θέσω όρους για τις διαφημίσεις. Στο τέλος του μήνα, θα δω αν όσα μαζεύτηκαν φτάνουν για να πάρω ένα κιλό φέτα (καλή φέτα, όχι μαλακία αμερικάνικη). Αν φτάνουν για ένα κιλό φέτα, έχει καλώς, το ιστολόγιο θα χρηματοδοτεί τη φέτα μου και δεν θα σας τα πρήζω. Αν βγουν λιγότερα θα τις βγάλω.

Ελπίζω Φούλη να μη χάσεις πάσα ιδέα για την πάρτη μου τώρα που βγαίνω στο κλαρί! Σε λίγες ώρες, ίσως και αύριο, θα εμφανιστούν διαφημίσεις ανάμεσα στις αναρτήσεις και στη στήλη δεξιά. Απλά αγνόησέ τες!

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Άρρωστη πόρνη που έπεσε από την κούνια και στραπατσάρισε τη μόυρη της

Μάγισσα Κίρκη, συμφωνώ απόλυτα:
Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που δεν είναι επιτηδευμένα γλυκεροί και που δεν κωλώνουν να γράψουν αυτό που νιώθουν ακόμη κι αν είναι εντελώς αντίθετο με τα διάφορα χαζο-κλισέ.
Με άλλα λόγια, μου τη δίνουν οι δηθενιές! Το δήθεν δεν υπάρχει, είναι κάτι που είναι και καλά κάτι άλλο ενώ προσπαθεί να είναι κάτι διαφορετικό, άρα δεν υπάρχει, με πιάνεις? 

Σήμερα Μάγισσα είδα το εξής πράγμα στο facebook:
Μια 15χρονη κοπέλα κρατεί το ενός χρόνου παιδάκι της.Την λένε πόρνη... κανείς δεν ξέρει ότι την βίασαν στα 13.Φωνάζουμε κάποιον χοντρό….Κανείς δεν γνωρίζει ότι πάσχει από σοβαρή αρρώστια της οποίας παρενέργεια είναι το παχός.Φωνάζουμε κάποιους άσχημους/σημαδεμένους…Κανείς δεν γνωρίζει από τι προέρχεται αυτό το τραύμα. Ανάρτησε αυτό το κείμενο αν βαρέθηκες τα στερεότυπα,τον ρατσισμό και την κακία!!!
Και έχω να πω ότι κόντεψα να ξεράσω με την άγνοια και την ηληθιότητα που μας δέρνουν ώρες ώρες. 

Αν μια κοπέλα στα 14 της (ή και στα 13, πάμπολες περιπτώσεις) κάνει ένα λάθος και κάτσει στον γκόμενο με αποτέλεσμα να γκαστρωθεί, είναι πόρνη? Πρέπει να την έχουν βιάσει για να μην είναι? Με τα πρότυπα που βλέπουμε από μικροί κυρίως μέσω τηλεόρασης και σήμερα μέσω ίντερνετ, λογικό και επόμενο δεν είναι τα παιδιά να θέλουν να συμπεριφέρονται σαν 30χρονοι? Αφού η κάθε πουτσόγρια 70 χρονών ντύνεται βάφεται και συμπεριφέρεται σαν 30ρα, λογικό είναι και η 13χρονη να θέλει να συμπεριφερθεί σαν 30ρα. Αυτό είναι το κουλ! Οπότε έκανε και σεξ, αφού έτσι κάνουν οι σοουμπιζιώτισες. Αλλά όχι, εφόσον δεν τη βιάσανε είναι πόρνη! Η κοινωνία δε φέρει καμία ευθύνη που ξεμπουρδελευτήκαμε γενικώς, η γκαστρωμένη ανήλικη μας έφταιξε.

Αν εμένα μου αρέσει να τρώω και τρώω, είμαι χοντρός. Γούστο και καμάρι μου, δεν βλάπτω κανέναν, βλάπτω? Αλλά μισό, για να τσεκάρω, όχι, δεν πάσχω από καμία ασθένεια για να ρίξω το φταίξιμο, άρα κράζε κόσμε! Πες με χοντρό, πες με τενεκέ λίπους, υπολόγισε πόσες τσίχλες φτιάχνονται με το λίπος μου, πες με ό,τι θες, αφού είμαι κατα τ'άλλα υγειής, καλά να πάθω!

Είμαι ασχημομούρης? Με βάζει ο Κουασιμόδος δίπλα τους στις φωτογραφίες για να φαίνεται πιο όμορφος λόγω σύγκρισης? Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και σκιάζομαι? Βρίσε με, ταπείνωσέ με όσο αντέχεις, αφού δεν έπεσα μικρός από την κούνια, απλά τόλμησα και γεννήθηκα έτσι! Καλέ προς Θεού, τι λες τώρα, μα σε καταλαβαίνω, βρίσε, χώσε αφού λέμε αυτό το έργο τέχνης δεν προκλήθηκε από κάποιο τραύμα, μπινελίκωσε ελεύθερα!

Δηλαδή, κάτσε ρε Μάγισσα να καταλάβω. Όταν περπατάμε στο δρόμο και βλέπουμε άτομα διαφορετικά από εμάς πρέπει να υποθέτουμε ότι είναι χτυπημένα από την κοινωνία και άρρωστα για να μην τα προσβάλλουμε? Το απλά να μην υποθέσουμε τίποτα για την πάρτη τους, αφού δεν μας πέφτει και λόγος, και να προσπαθήσουμε να δούμε λίγο πιο μέσα από το δέρμα δεν μας περνάει από το μυαλό?

Περπατάω ας πούμε στο δρόμο, βλέπω ένα χοντρό και αμέσως μου έρχεται να τον κάνω ρεζίλι βρίζοντάς τον. Ταυτόχρονα κρατιέμαι γιατί σκέφτομαι σκάσε, μη μιλάς μπορεί να έχει θυρεοειδή, σταμάτα, κρατήσου, έχει θυρεοειδή, έχει θυρεοειδή, έχει θυρεοειδή. Παρομοίως για μια ανήλικη με μωρό: τη βιάσανε, τη βιάσανε, τη βιάσανε, δεν είναι τσούλα, τη βιάσανε. Εκεί καταντήσαμε? Να κάνουμε πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μας για να μην προσβάλουμε τους γύρω μας? Ωραία πράματα!

Ακόμα και στο facebook υπάρχουν κομπλεξικά άτομα που γράφουν τέτοια status. Και το χειρότερο? τα διαδίδουν κιόλα! Και αυτοί που τα αναδημοσιεύουν, κάνουν likes κλπ, τι σκέφτονται? Μήπως δεν σκέφτονται? Είδαν εκεί χάμω ότι στο τέλος λέει κάτι ενάντια στα στερεότυπα, ωραίο πράμα είναι ας το βάλω στον τοίχο μου ας κάνω και like.

Το τι λέει δεν τους νοιάζει, μόνο η ταμπέλα? Δηλαδή αν κάποιος τους πει κάτσε να σε γαμήσω, είναι για καλό σκοπό, τι θα κάνουν? Αφού είναι για καλό σκοπό, ας δωθώ? Υπερβάλω, αλλά το έπιασες το πόιντ αυτό έχει σημασία. Γιάυτό πάμε κατα διαόλου, χάσαμε το νόημα και κοιτάμε μόνο την ετικέτα.

Ουφ, τα πήρα πάλι.

ΥΓ: Όχι μάνα μου, δεν γκάστρωσα καμια στα 14, ούτε χοντρός και άσχημος είμαι, είμαι άκληρος, κούκλος και μετριόφρονας.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Αδελφοκτόνος

A ρε VAD, να'σαι καλά με έκανες και γέλασα τον Αμερικλάνο:
Δηλαδή,έτσι όπως σε κάνανε,άμα σε δει η δικιά σου γυμνό,τι να καμαρώσει,κώλος πάνω,κώλος κάτω,χέσε μέσα:)))
Το είπες ωραία και το καλύτερο είναι ότι δεν σε έχουμε συνηθίσει με τέτοια! Με έπιασες αδιάβαστο και η τιμή είναι μια ξεγυρισμένη ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Και μιας και μιλάμε για... κώλους πάνω κώλους κάτω, ας μιλήσουμε και για κωλό...παιδα!

Ρωτάω σήμερα τον προκομένο τον αδερφό μου καμιά ιδέα για ανάρτηση και μου είπε να μιλήσω για τον αξιολάτρευτο αδερφό μου! Αχααχαχαχαχα αυτό θα κάνω λοιπόν, σιτ μπακ ριλάξ εντ εντζόι, οκέι?

Ήμουν 6μισι χρονών και είχα λυσσάξει. Όλοι οι φίλοι μου είχαν αδέρφια, ο ξάδερφος παύλα κολλητός είχε μικρό αδερφό τον οποίο δέρναμε και ξεθυμαίναμε. Εγώ γιατί να μην έχω?? Τους είχα πρήξει τους γονείς μου, κάντε αδερφό κάντε αδερφό. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι επιτέλους θα αποκτήσω αδερφάκι, άρχισα να προσεύχομαι να είναι αγόρι γιατί τις γυναίκες δεν τις δέρνουμε.

Ήμουν θρησκευόμενο παιδί με αρχές εγώ.

Ταυτόχρονα με τη μάνα μου γκαστρώθηκαν και άλλες τρεις θείες - ζήλια ψώρα κιετς. Για να μη ζηλεύουμε οι μεγαλύτεροι, μας παραμύθιασαν ότι τα νέα μωρά φέρνουν δώρα στα αδέρφια τους! Λάδωμα από μικροί. Ένας ξάδερφος ζήτησε χρονόμετρο, εγώ ζήτησα αρμόνιο.

Μα βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου, δεν χωράει το αρμόνιο! Πρέπει να είναι μικρό για να χωράει στην κοιλιά της μαμάς! Χέστηκα, εγώ αρμόνιο θέλω! Το καλό που του θέλω να φέρει αρμόνιο!

Ήρθε πρώτα ο ξάδερφος με το χρονόμετρο. Όταν είδα ότι όντως τα μωρά φέρνουν δώρα εκστασιάστηκα, μιλούσα κάθε μέρα στην κοιλιά της μάνα μου και του έλεγα πως το θέλω το αρμόνιο, χρώμα χαρακτηριστικά, όλα.

Ένα μεσημέρι του Ιουνίου, ενώ έκανα μάθημα αγγλικών με τη θεία μου, στις 3:30 (πο πο λεπτομέρεια που θυμάμαι) χτυπάει το τηλέφωνο, έρχεται λέει ο αδερφός σου. Κάτσε εκεί με τη θεία και θα τον δεις μετά. Πάω το βραδάκι στο μαιευτήριο, βλέπω το σκατό μέσα στο κρεββάτι, αρμόνιο πουθενά. 

Μη μου πεις ότι δεν έφερε αρμόνιο, λέω στον πατέρα μου. Κοίτα μου λέει κάτω από το μαξιλάρι του. Χρονόμετρο. Τον κοιτάω και τον ρωτάω, καλά παιδί μου, κουφό είσαι? Αρμόνιο ζήτησα, χρονόμετρο ήθελε ο Λούλης.

Όπως βλέπεις VAD, δεν ξεκινήσαμε καθόλου καλά! Και συνεχίσαμε στο ίδιο μοτίβο! Τα πρώτα τρία χρόνια ήταν πολύ ωραία, είχα να ασχολούμαι. Το τι πάνες άλλαζα, τι ταίσματα τι βόλτες δε λέγεται. Με βρήκε η μάνα μου μικρό και με εκμεταλευόταν. Μια μέρα όταν ήταν ενός, τον κουβαλούσα και έφαγα τούμπα! Τώρα που το σκέφτομαι, έτσι εξηγούνται πολλά...

Μετά τα τρία, έχασα τα ηνία του σπιτιού, αφού πλέον κάναμε επίσημα ό,τι ήθελε ο μικρός. Αγόρασα game boy από ξάδερφο ονόματι Μάνο? Ο μικρός απαιτούσε να έχει συνέχεια το μπομπόι Μάνου και έτσι και με έβλεπε να τo κρατώ, έβαζε τα κλάματα από αυτά χωρίς ανάσα μέχρι που γινόταν μπλε. Έπαιζα το βράδυ μόνο, αφού κοιμόταν!

Δεν ήμουν ζηλιάρης μεγάλος αδερφός, αν και έπαιρνε όλα μου τα πράγματα, και γενικά υποστηρίζω μέχρι και σήμερα ότι είχα ΠΑΝΤΑ δίκιο σε όλους τους εκατοντάδες καβγάδες, εκτός από μία φορά που είχα μεν δίκιο αλλά του έσκισα μια αφίσα της ΑΕΚ και το έχασα γαμώτο. Ήταν μικρός και έκλαιγε πέντε ώρες, ενώ εγώ έκαψα τα δάκτυλά μου από την τριβή!

Μια φορά, ήθελε το τηλεκοντρόλ και έλεγε συνέχεια ΑΚΙΟ! ΑΚΙΟ! Αυτό είναι το ξόρκι από το Χάρι Πότερ για να κινείς πράγματα. Αφού με έπρηξε ΑΚΙΟ και ΑΚΙΟ, του το πέταξα στην κεφάλα! Μετά έκλαιγε, το ήθελα πίσω, δεν μου το έδινε, και τον μπουγέλωσα! Ακόμα θυμάμαι το σοκ στη φάτσα του, δεν τοπίστευε ότι έφαγε μπουγέλο και αμέσως από σοκ πέρασε σε χαμόγελο λέγοντας ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΑΤΣΕΣ.

Επίσης κλασικοί διάλογοι:
Αμερικλάνος: Μααααα, θέλω τοστ!
Μούλικο: Μααααα, θέλω τόστ!
Αμερικλάνος: Μαααααα, μόνο τυρί βάλε μου!
Μούλικο: Μααααα, μόνο τυρί!
Αμερικλάνος: Μαααα, βάλε και ντομάτα!
Μούλικο: Μαααα, και ντομάτα!
Αμερικλάνος: Μαααα, τελικά θέλω κορν φλέιξ!
Μούλικο: Μααααα, κορν φλέιξ κάνε μου, με μίλκο!
Αμερικλάνος: Κι εγώ με μίλκο τα θέλω!
Μούλικο: Ου ρε, δεν ντρέπεσαι να με αντιγράφεις?
Αμερικλάνος: Μικρέ σκάσε!
Μούλικο: Εσύ να σκάσεις μααααα με λέει να σκάσω!!!
Αμερικλανομάνα: Βγάλτε το σκασμό και οι δύο και φάτε σκατά!
Τελικά εγώ έφτιαχνα για μένα, ο μικρός μυξόκλαιγε ότι θέλει κι αυτός, και τι αδερφός είμαι που δεν του φτιάχνω και αυτού και λοιπά, η μάνα μου με ανάγκαζε να του φτιάξω και του έφτιαχνα. Επίσης έφτυνα μέσα! Αυτό δεν το ξέρει, τώρα από εδώ θα το μάθει.

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ 

Ευτυχώς που είχαμε πάντα δικά μας δωμάτια. 15 μέρες μόνο χρειάστηκε να μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο, και το ξύλο που έπεφτε κάθε βράδυ δε λέγεται! Εγώ γαμώτο είμαι 7μισι χρόνια πιο μεγάλος, και δεν μπορούσα να τον δείρω όπως έπρεπε και του άξιζε, αλλά αυτός βαρούσε στο ψαχνό ο κερατάς!

Μια φορά πήγαμε οικογενειακώς διακοπές δυο βδομάδες και όταν γυρίσαμε με το που μας βλέπουν οι γειτόνοι μαζεύονται και λένε πόσο ήσυχα ήταν τόσες μέρες, τους κακοφάνηκε η ησυχία και βαρέθηκαν! Τους είχαν λείψει οι καθημερινοί καυγάδες στις 7 το απόγευμα! Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε μέρα στις 7 μας έπιανε μανία και τα κάναμε λίμπα.

Και το χειρότερο, όταν άρχισε να μιλάει με έλεγε χαχάλη, το οποίο και μου κόλλησαν τα ξαδέρφια μου! Πέρασε δεκαετία για να φύγει η ρετσινιά! Γι'αυτό και όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω έλεγα μοναχοπαίδι! Το πρόβλημα είναι ότι πριν γίνω μοναχοπαίδι θα έπρεπε να γίνω αδελφοκτόνος και όσο να πεις, θα μου χαλούσε το ίματζ.

Όπως και να'χει VAD, ξέρεις πως είναι τα αδέρφια. Όσο και να σκοτώνεσαι δεν αλλάζει τίποτα. Ειδικά όταν είναι μόνο δύο όλοι κι'όλοι! Οι Κινέζοι οι πιο πολλοί δεν έχουν αδέρφια και δεν νιώθουν. Άσε που επιμένουν ότι είναι καλύτερο να μην έχεις, γιατί είσαι αφεντικό! 

Αυτό ισχύει, μέχρι τα 8 μου ήταν η χρυσή περίοδος, ο λόγος μου νόμος στο σπίτι. Ήθελα παιχνίδι με μαγνητάκια γιατί τα είδα στο νήπιο? Πήγε ο πατέρας μου στην πόλη την ίδια μέρα να μου φέρει! Τα χριστούγεννα είχα πέντε δώρα, πέντε μέρες κάθε μέρα από ένα! Ναι, το παραδέχομαι, ήμουν απίστευτα κακομαθημένο, σωροί τα παιχνίδια, και ό,τι έβλεπα έπρεπε να το αποκτήσω!

Αλλά μετά τον ερχομό του ακατανόμαστου, κόπηκαν αυτά μαχαίρι! Όλα μου τα υπάρχοντα κατασχέθηκαν και πέρασαν σε νέα χέρια, ενώ ήμουν πλέον πολίτης δεύτερης κατηγορίας! Από βασιλιάς κατάντησα δούλος! Εντάξει, υπερβάλω, αλλά τότε έτσι μου φαινόταν.

Αυτά είχα να πω για τον αξιολάτρευτο αδερφό μου, αν και βασικά έχω πολλά -πολλά- ακόμα, αλλά ας κρατήσουμε και ένα επίπεδο ρε παιδί μου. Μας έχει ακούσει όλη η Ρόδος και κατα καιρούς η Πάτρα, ας μη μας μάθει και η μπλογκόσφαιρα.

ΥΓ: Η Cούλα μέσα από το μεσημεριανό δέκα πλην ένα συνεντευξίασε τον Αμερικλάνο εδώ. Αν δεν έχεις τι να κάνεις, πάνε διάβασε! Να σημειωθεί μόνο ότι τότε που τα έγραφα είχα εξετσατική και δεν ήμουν σε τέλεια πνευματική κατάσταση!

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Τρίχες κατσαρές

Nat, σε νιώθω μάνα μου, να'ξερες πόσο σε νιώθω, ειδικά σήμερα:
Να την βγάλεις "Τυρόπιτα". Πρωτότυπο και εύηχο. Έτσι θα ονομάσω και το παιδί μου.
(παραλήρημα λόγω δίαιτας, μη δίνεις σημασία)
Είσαι επίκαιρη πανάθεμά σε, αν η ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ήταν εφημερίδα, θα σε είχα πρωτοσέλιδο!

Μιας και το ανάφερες, να πω ότι μια ωραία λιπαρή στριφτή τυρόπιτα μου έχει λείψει ακριβώς όσο και τα πιτόγυρα. Και πιο πολύ μη σου πω, γιατί δεν θυμάμαι ο μαλάκας να έφαγα τυρόπιτα πέρσι όταν ήρθα! Η μάνα μου φταίει, έκανε 200 φαγητά, που να τα προλάβω όλα.

Ένα άλλο πράγμα λοιπόν που μου έχει λέιψει είναι ένα καλό... κούρεμα. Εγώ που με βλέπεις, έχω θεία κομμώτρια και το θέμα κούρεμα δεν με απασχόλησε καθόλου μέχρι και τα 17. Πήγαινα στο κομμωτήριο, καθόμουν αμέσως ενώ με βρίζανε οι κυράτσες που περιμένανε ώρες, έκανε η θειά μου τα μαγικά της, τέλος.

Στην Πάτρα επίσης είχα βρει κομμωτή σούπερ που πάνω κάτω τα ίδια έκανε, μόνο που εκεί έπρεπε να κλείνω ραντεβού και να περιμένω (πολύ μου κακοφάνηκε αυτό) άσε που αυτός δεν μου έδινε δώρο σμαπουάν κοντίσιονερ ζελέδες κεριά και τα λοιπά (και αυτό μου κακοφάνηκε). Άσε που πλήρωνα κιόλας (αυτό και αν μου κακοφάνηκε). Αλλά μετά το πρώτο σοκ συνήθισα και ομολογουμένως ήταν πολύ καλός, έκανε αυτό ακριβώς που ήθελα χωρίς να χρειαστεί να του το εξηγήσω καν.

Εδώ χάμω όμως, οι κομμώτριες είναι ΗΛΙΘΙΕΣ. Ναι, ναι, δεν ντρέπομαι καθόλου, είναι ΗΛΙΘΙΕΣ και ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΕΣ. Αν έχω την τιμή να με διαβάζει καμια κομμώτρια από Αμερική, διάβασε καλά μάνα μου γιατί σε σένα απευθύνομαι. Μαλάκω.

Εγώ θέλω κάτι απλό, δεν με νοιάζουν τα μαλλιά, τρίχες είναι! Θέλω κοντά γύρω γύρω, λίγο πιο μακριά πάνω και πιο μακριά μπροστά για να σηκώνονται. Ζητάω πολλά? Έχω μακρόστενο πρόσωπο και μονο αυτό το στυλ με ξεαυγνώνει!

Μια φορά, μου έκανε το αντίθετο, κοντά μπροστά και μακριά πίσω. Ήμαρτον Κύριε. Σαν αυτούς από το '80 έμοιαζα. Μετά μου τα κάνανε όλα πάνω κάτω δεξιά αριστερά ίδιο μήκος, σαν γκαζόν. Μετά από αυτό ήρθε η αποκορύφωση. Πήγα σε μπαρμπέρισα που κάνει μόνο άντρες μπας και αλλάξει η τύχη μου. Τα δεξιά πιο μακριά από τα αριστερά, πίσω από τα αφτιά τρίχες να πετάγονται και μια τρύπα στο πίσω μέρος ΝΑ. Με το συμπάθειο.

Αυτό το τελευταίο έγινε το Γενάρη και έκτοτε τους φοβήθηκε το μάτι μου, και δεν πήγαινα για κούρεμα. Αλλά δεν πήγαινε άλλο, έπρεπε να τα κόψω δεν άντεχα να τα φτιάχνω κάθε μέρα άσε που πιάσαν ζέστες και έσκασα. Πάω χτες σε άλλο κομμωτήριο - που να μην έσωνα - μαζί με ένα κινεζάκι.

Της εξήγησα ότι δεν θα θέλω πολύ κοντά, της έδειξα πόσο τα θέλω, όλα ΟΚ. Κλείσε τα μάτια σου μου λέει. Τα έκλεισα το ΒΟΔΙ, για να μην μπουν τρίχες μέσα. Τα ανοίγω. Κοιτάω. Δεν είχα μαλλιά. Έμεινα ροφός να κοιτάω το κεφάλι μου. Κοιτάω κάτω. Βλέπω τις μπούκλες μου σκορπισμένες παντού. Μιλάμε για πολύ μαλλί.
Ηλίθια: Σ'αρέσουν?
Αμερικλάνος: Ναι, καλά είναι.
Ηλίθια: Αλήθεια?
Αμερικλάνος: Όχι.
Ηλίθια: Είναι πιο κοντά απ'ότι περίμενες ε?
Αμερικλάνος: Είναι πιο κοντά απ'ότι ζήτησα.
Ηλίθια: Να δες, τα μπροστά στα άφησα πιο μακριά, όπως ήθελες.
Αμερικλάνος: Είναι πιο κοντά και από τα φρύδια μου.
Ηλίθια: Την επόμενη φορά να ζητήσεις νούμερο 6 μηχανή, στα έκανα με 4.
Αμερικλάνος: Καθάρισέ με να φύγω πριν κλείσουν τα μαγαζιά.
Ηλίθια: Α, ωραία, θα πας για ψώνια? Τι θα πάρεις, αν επιτρέπεται?
Αμερικλάνος: Καπέλο.
Σήμερα έσκασα μύτη με καπέλο. Παρήγγειλα μερικά ακόμη από το άμαζον (μη μου πιάσουν και τον κώλο οι ντόπιοι). Για καναδυο μήνες θα κυκλοφορώ καπελάτος, τι να κάνω.

ΓΑΜΩ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΠΟΥ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΕ.

Το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι? Με είδε το κινεζάκι, φρίκαρε, και της είπε ότι δεν τα θέλει κοντά σαν εμένα, πιο μακριά. Δεν έκλεισε τα μάτια του και της έδειχνε κάθε δευτερόλεπτο τι να κάνει, με αποτέλεσμα να μη μοιάζει με αυγό Τουρκίας όπως εγώ. Τόσο κοντά μαλλιά δεν είχα ποτέ μου. Τη μισώ και εύχομαι να πάθει αλλεργική αντίδραση από τις σερβιέτες της. Αφού με έκανε εμένα μουνί καπέλο, να γίνει το δικό της αερόστατο. Άσε που ήταν και κακάσχημη, δεν είχα από που να πιαστώ για να μην έχω νεύρα με την πάρτη της.

Το καλό είναι ότι πολλοί Αμερικάνοι φοράνε καπέλα, ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους, και δεν φαίνομαι περίεργος. Αν και άκουσα καλά σχόλια, με δείχνουν πιο νέο λένε. Μα πόσο πιο νέο πια, 26 είμαι.

Ελπίζω σε δύο μήνες που θα πάω σε συνέδριο να έχουν φυτρώσει λίγο, μην πάω λες και με μεταφέρανε από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Βασικά πρέπει να χάσω κανα δεκάκιλο γιατί τώρα πια χέσε μέσα, σαν γλόμπος με λίπος είμαι. Σήμερα ζήτησα ψητή γαλοπούλα με ρύζι (ράιζ) και μου φέρανε με πατάτες τηγανητές (φράιζ). Άχρηστοι αυτοί οι Κινέζοι, άχρηστοι.

Α ρε Μέρφι.