Οι τρεις ρίζες της ευδιαθεσ...ο...σύνης...(?) μου

Ρε Νεφέλω, τελικά εκτός από μελοδραματική ξανθή χαζογκόμενα (συ είπας), είσαι και ατακαδόρισσα:

...και πάνω από τον τενεκέ με τη φέτα, μικρό κινεζάκι θα τραγουδάει/ μοιρολογεί...
"Τον είχα άχτι, τον είχα άχτι
...τώρα τον έχω μόνο σε στάχτη.
Μεσα στο τσίγκινο κουτί,
που έβαζε τα μπιγκουτί"

Έχεις σκεφτεί να το γυρίσεις σε ποίηση? Κάποτε είχε πει κάποιος που δεν θυμάμαι ποιος και δεν θυμάμαι πότε, ούτε που, να πιάσετε εσείς οι κουλτουριάρηδες μια ανάρτηση του Αμερικλάνου και να τη χρησιμοποιήσετε σαν βάση για ποίηση. Αν είναι και βγουν κι'άλλα τέτοια ποιήματα, να το κοιτάξουβε βρε αδερφέ! Προς το παρόν, τσίμπα μιαν ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Σήμερα Νεφέλω είμαι αρκετά ευδιάθετος θα έλεγα. Μισό να ανοίξω κάμερα να με δω. Ναι. Η μούρη μου λέει μανιακός δολοφόνος με το φρύδι, αλλά πραγματικά έχω κέφια.

Χτες έγινε ένα ΤΕΛΕΙΟ πράγμα, σήμερα το πρωί κάτι απρόσμενο και αργότερα θα γίνει κάτι που ανυπομονούσα εδώ και καιρό να γίνει. Κάτσε σε πολυθρόνα, κρεβάτι, δεν ξέρω που τη βρίσκεις να με διαβάζεις (ατιμούλα), βολέψου ψήσε καφε (το κάπνισμα εδώ μέσα απαγορεύεται οπότε αν είσαι εθισμένη θα χαρμανιάσεις) και απόλαυσε τις τρεις ρίζες της ευδιαθεσ...ο...σύνης...(?) μου.

Με το που είπα ρίζα σκέφτηκες τη ρίζα στο μαλλί, παραδέξου το.

Ρίζα χτες.

Χτες μέχρι και τις 6 είχαμε ήλιο και κουφόβραση. Όχι ότι το ξέρω από πρώτο χέρι, όλη μέρα μέσα στο εργαστήριο σαν τον τυφλοπόντικα ήμουν, μου το'παν άλλοι. Χτες ήταν και τα γενέθλια της φοιτήτριας παύλα δουλάρας της Κινέζας, η οποία και το ξέχασε και της το θύμισα. Φρόντισα να της προκαλέσω αρκετές τύψεις ώστε να σηκωθεί 6 παρα τέταρτο να πάει να φέρει τούρτα παγωτό για την κοπέλα, που έγινε 21 και είναι μακριά από τους γονείς της πρώτη φορά, της λείπει το αγόρι της από το Πουέρτο Ρίκο, δεν έχει κανέναν εδώ κλπ κλπ.

Άμα θέλω, γίνομαι μεγάλη κατίνα.

Με το που βγαίνει έξω, πιάνει καταιγίδα, αστραπές βροντές βροχή αέρας, άσε. Ήταν δυο Κινέζοι μαζί, η Κινέζα παραλίγο να φύγει στα ουράνια. Να μη στα πολυλογώ, επέστρεψαν 6 και μισή ΜΟΥΣΚΕΜΑ αναμαλλιασμένοι και σοκαρισμένοι. Η Κινέζα έτρεμε από το σοκ και δεν μπορούσε ούτε τούρτα να φάει, ενώ ο Κινέζος που είναι και κλασομπανιέρης (σκάσε) είχε χάσει το χρώμα του.

Ένα πράγμα θα σου πω.

Δεν έχω φάει πιο γλυκιά, πιο νόστιμη τούρτα στη ζωή μου. Αυτή η τούρτα, εκτός του ότι ήταν παγωτό άρα εννοείται κόλαση, αποκτήθηκε μέσω βασανισμού των Κινέζων, τον οποίο και προκάλεσα κάνοντάς τους να νιώσουν τύψεις. Δεν έχω απολαύσει έτσι τούρτα ποτέ πριν, είχε τη γλυκειά γέυση της εκδίκησης που ήρθε ανέλπιστα εκεί που δεν το περίμενα. Μπορούσα να γευτώ το σοκ τους, το φόβο τους, τις αλλεργίες που θα ερχόντουσαν (και ήρθαν), τη μιζέρια τους. Έτρωγα και τους έβλεπα σαν μουσκεμένα ποντίκια να τρέμουν από σοκ και κρύο, τι απόλαυση, μα τι απόλαυση ήταν αυτή?

Δεν είμαι κακός άνθρωπος ρε Νεφέλω, αυτοί μου κάνουν χειρότερα ενώ εγώ δεν έκανα και τίποτα, απλά απόλαυσα το θέαμα.

Ρίζα σήμερα.

Αυτή η ρίζα είναι μικρή, αλλά πολύ απολαυστική με τον τρόπο της. Χτες πήγα για ύπνο στη μία και ξύπνησα στις 8 μετά από 7 ώρες ψώφου. Ξύπνησα και ΣΗΚΩΘΗΚΑ με τη μία, ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει! Πότε να ήταν η τελευταία φορά που σηκώθηκα τόσο εύκολα πρωί πρωί χωρίς καν ξυπνητήρι και χωρίς να συντρέχει λόγος? Έλα ντε! Μόνο στις εξετάσεις και στα ταξίδια τα κάνω αυτά. Σήμερα όμως τα κατάφερα. 

Ο οργανισμός μου χόρτασε σαδισμό με το χουνέρι των Κινέζων και σήμερα αποφάσισε ότι ο κόσμος είναι όμορφος και οι Κινέζοι δυστυχισμένοι. Μα πως να μην πεταχτείς πάνω σαν το ελλατήριο?

Ρίζα μετά.

Όπως σου είπα και χτες, σήμερα φεύγω πάω κάμπινγκ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Εχει από πέρσι το Καλοκαίρι που λέω να πάω και όλο το αναβάλω, σιχτιρ φέτος θα πάω τουλάχιστον 4 φορές. Και αν τολμήσει κανα αφεντικό να παραπονεθεί για τις παρασκευοδευτέρες που θα λείπω, θα τους ξηγείσω τ'ονειρο στα αμερικλάνικα. Εντάξει, δεν θα παραπονεθούν, έχω καλά αφεντικά.

Πήγα χτες στο εμπορικό και αγόρασα σκηνή, τι συγκίνηση θεέ μου. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που πήγα κάμπινγκ στην Ιταλία το 2006. Πάνω στο βουνό σε ένα απομωνομένο και ξεχασμένο από αθρώπους (αλλά όχι από το Θεό, κάθε άλλο) χωριο δύο ώρες μακριά από το Μιλάνο. Το 2007 ξαναπήγα και έκατσα δυο βδομάδες, χόρτασα ύπνο στο χώμα και ντουζ με παγωμένο νερό ποταμού, μα τι τέλεια που περάσαμε. Το 2008, αφού γλυκάθηκα, πήγα 4 φορές, από Μάιο μέχρι Οκτώβρη (αυτές τις δύο ξεπάγιασα). Το 2009 πήγα μόνο μία, ενώ το 2010 ήταν να πάω αλλά δεν χώρεσε στο πρόγραμμα. Το πόσο το μετάνιωσα δεν μπορώ να στο περιγράψω, αλλά ας μην το σκέφτομαι, το ζώον. Τώρα πια πάει.

Σημείωση: Τα αφενετικά στην Ελλάδα (βλ. γονείς) δεν ξέρουν για όλες αυτές τις εξορμίσεις στην Ιταλία, ξέρουν μόνο μερικές και καλά θα κάνουν να μην το μάθουν, γιατί αν το μάθουν δεν έχει μπλούζες green day! Απλά ενημερώνω!

Μια χαρά Παρασκευή το λοιπόν σήμερα Νεφέλω, χαρά Θεού, πολύ γουστάρω. Τη σημείωσα και το ημερολόγιό μου, να τη γιορτάσω του χρόνου. Μα να πάθουν τέτοιο χουνέρι τα Κινεζάκια. Προσπάθησα να τους λυπηθώ όπως θα λυπόμουν τον οποιοδήποτε άλλο, αλλά δεν μου βγαίνει ρε γαμώτο. Δεν έχασα εγώ την ανθρωπιά μου μάνα μου, αυτοί είναι ζώα. 

Σήμερα πήγαν στο εμπορικό να αγοράσουν καινούριες ομπρέλες, αδιάβροχα και ξέρω γω τι, ενώ ο Κινέζος αγόρασε σούπερ (λέει) εφαρμογή για το άιφον να του λέει τον καιρό συνέχεια και με ακρίβεια. Η μόνιμη λύση των Κινέζων για ΟΛΑ είναι τα ψώνια. Τα πάντα στις μίζερες ζωές τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από αφορμές για ψώνια. Άσε θα σου μιλήσω άλλη μέρα γι'αυτό, μη τα πω τώρα και χαλαστώ.

Άσε με σου λέω τον μακάριο!