Βίσων σιτευτός

H αγαπητή Λόλα έχει πάθει ταράκουλο (ή και ταράκωλο, δεν ξέρω) με τον Αμερικλάνο, τόσο που της λείπει ασύστολα με μόνο 3-4 μέρες απουσίας:

Παιδια παει... τον χασαμε τον Αμερικλανο μας!
Αυτο-αναφλεχθηκε μετα τα κινεζικα βασανιστηρια! :Ρ

Εντάξει, το ερμήνευσα κάπως ελέυθερα και αυθαίρετα ίσως το σχόλιο (κατα πως με συμφέρει πάντα). Λόλα αν διαφωνείς, μπορείς να επιστρέψεις την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ανα πάσα στιγμή, δεν υπάρχει πρόμπλεμ!

Δεν με χάσατε Λόλα. Η ιδέα και μόνο ότι μπορείς να με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα είναι αστεία. Εγώ μάνα μου είμαι σαν εσάνς παστής ρέγγας, δε φεύγω με τίποτα. Μισό λεπό.

ΤΙ ΗΛΙΘΙΑ ΑΥΤΗ Η ΚΙΝΕΖΑ ΘΕΕ ΜΟΥ. Έβαλε ολόκληρο αυγό στο φούρνο μικροκυμάτων για να το βράσει και εξεράγει. Ακόμα και τώρα που καθαρίζει αυγά από παντού επιμένει ότι μπορεί να το κάνει, απλά έτυχε. Το κινεζάκι από την άλλη άκρη του εργαστηρίου έβαλε τσιρίδα (να τονε δει η γυναίκα του να τον καμαρώσει η δόλια) και έσπασε μία φιάλη, γαμώ τα χέρια του (μεταφορικά μιλάω), 200 δολάρια έκανε. Μα σε τι τρελοκομείο δουλεύω? Από τη μία γελάω με το αυγό, από την άλλη κλαίω για τη φιάλη. Άχρηστοι παιδί μου, ούτε μια σωστή μαλακία δεν ξέρουν να κάνουν.

Τι έλεγα? Σάμπως θυμάμαι τώρα τι σκόπευα να γράψω? Δεν έχω πιει και καφέ σήμερα, όρθιος κοιμάμαι.

Σήμερα λοιπόν Λόλα θα σου μιλήσω για ένα θέμα πολύ κοντά στην καρδιά μου. Πραγματικά, είναι πολύ κοντά στη καρδιά μου. Αναφέρομαι φυσικά στο στομάχι μου. Έχω κατα καιρούς κάνει αναρτήσεις για φαγιά που τρώω εδώ, αυτά που έφαγα στην Ελλάδα πέρσι, κλπ. Σήμερα όμως, σχεδόν 2 χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά στο θέμα φαΐ για τον Αμερικλάνο. Να και κάτι που η Αμερική οφέλησε.

Θα περίμενε κανείς ότι με το έρθει κάποιος στη χώρα των μακντόναλντς, θα το ρίξει στα μπέργκερ και τις πατάτες τηγανητές σε βούτυρο (και στα γκούντις σε βούτυρο τις τηγανήζουν παρεπιπτόντως, τους έχω δει), σε λαδερές πίτσες, παγωτά και τηγανητά τα πάντα. Όχι μανίτσα μου, καμία σχέση.

Οφείλω να ομολογήσω ότι αν το πάρω σφαιρικά το πράμα, πιο καλά μου αρέσει το φαΐ που τρώω εδώ παρά αυτό που έτρωγα στην Ελλάδα. Άσε κάτω την πέτρα μάνα μου, θα σου εξήγησω. Μα, άκου με σε παρακαλώ πρώτα, άσκουσον μεν πάταξον δε (χέστε με με τα με και τα δε, δεν ξέρω πως πάνε).

Εντάξει, μου λείπει η καλή φέτα και κυρίως μου λείπουν οι πίτες με γύρο και σουβλάκια. Αυτά όχι απλά μου λείπουν, αλλά κοντεύω να ξεχάσω τη γεύση του γύρου, τεσπα. Επίσης μου λείπουν τα καλά λαχανικά. Αντ'αυτών όμως, έχω να επιλέξω ένα σωρό άλλα πράγματα που παλιά τα σνόμπαρα ή και τα θεωρούσα αηδία.

Πλέον το κινέζικο και το ινδικό δεν είναι εξωτικά φαγιά για τον Αμερικλάνο, αφού κάθε μέρα σχεδόν τέτοια τρώει. Μιλάω βέβαια για κανονικό κινέζικο και ινδικό, όχι τις σαχλαμάρες που μας σερβίρουν στα κινέζικα στην Πάτρα πχ (τα οποία είναι πολύ νόστιμα αλλά όχι αυθεντικά, με πιάνεις?). Έμαθα να τρώω τόφου, δηλαδή πολτό από φασόλια σόγιας κομμένο σαν κρέας, έμαθα να τρώω κολοκυθάκια και μπάμιες και μελιτζάνες στα κινέζικα, και μαγειρεμένο λάχανο με μανιτάρια, και άλλα πολλά που παλιά ούτε να τα ακούσω δεν ήθελα.

Επίσης παλιά δεν ήθελα καθόλου τα μπαχαρικά, ούτε το κρεμμύδι. Τώρα με τα ινδικά τα έμαθα κ αυτά, και δώστου κρεμμύδια και σκόρδα και κόκκινα πιπέρια και μαύρα και τσίλι και δεν συμαζέυεται. Μια κούτα ΝΑ έχω στο σπίτι με μπαχαρικά από το ινδικό μαγαζί. Ομολογώ ότι ένα κοκκινιστό κοτόπουλο πλέον δεν με ικανοποιεί, μου φαίνεται άνοστο. Δεν είναι θέμα σνομπισμού, απλά μου φαίνεται άνοστο και καταλήγω να βάζω 200 μπαχαρικά μέσα.

Οπότε ναι, το λέω και το παραδέχομαι, μου αρέσουν τα φαγιά που τρώω. Και τα καλά αμερικάνικα μου αρέσουν, βρίσκεις απίστευτες μοσχαρίσιες μπριζόλες (30 δολάρια η μπριτζόλα) αλλά και βίσονα. Έφαγα την παρασκευή μπέργκερ βίσονα και ενθουσιάστηκα. Είναι ελαφρώς καλύτερο κρέας από το μοσχάρι, και μιας και κάνουμε και διαλογισμό και γιόγκες, άστο το μοσχάρι να πάει, κάνε βίσονα. Μου λέω.

Η πλάκα εν τω μεταξύ ποια είναι. Η μάνα μου μας έχει κακομάθει όλους στο σπίτι με τα φαγητά, ό,τι θέλουμε στο πιάτο και αν βαριόμαστε το φαΐ παίρνουμε και καμια πίτσα κανα σουβλάκι για ποικιλία. Εγώ δεν έτρωγα ποτέ χορταρικά και γενικά πράσινα πράματα, όσο κι αν με παρακαλούσε γονατιστή. Τώρα όποτε τολμήσω να της πω ότι έφαγα πχ χοιρινό με κολοκύθι και αρακά αρχίζει να φωνάζει ότι τα δικά της τα κολοκύθια τα σνόμπαρα 24 χρόνια και πήγα εκεί να τρώω τα αμερικάνικα. Έχει κι αυτή τα δίκια της ρε Λόλα, αλλά τι να κάνω δηλαδή, να μην τρώω κολοκύθι για να μην τη θίξω?

Άσε το άλλο που μου κάνει. Το ξέρει ότι κάνω μπόλικο φαΐ μια μέρα, συνήθως Κυριακή, και τρώω μεσημέρι από αυτό κάθε μέρα. Ξεκινάει Δευτέρα: τι τρως? Γιουβέτσι. Τρίτη: τι τρως? Γιουβέτσι. Πάλι? Τετάρτη: Τι τρως? Γιουβέτσι. Πάλι?? Πέμπτη: Τι τρως? Μάντεψε. ΡΕ ΠΑΛΙ ΓΙΟΥΒΕΤΣΙ, ΘΑ ΠΑΘΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ, ΠΕΤΑ ΤΟ. Παρασκευή: Αποφασίσαμε με τον μπαμπά να σου στέλνουμε λεφτά για να τρως σαν άνθρωπος, όχι το ίδιο φαί κάθε μέρα. Δεν είναι τα λεφτά μάνα μου, βαριέμαι να μαγειρεύω κάθε μέρα.

Την καταλαβαίνω γιατί στο σπίτι απαιτούσα άλλο φαΐ το μεσημέρι, άλλο το βράδυ και όλα όπως τα θέλω, και εδώ τρώω τα πάντα και τα ίδια κάθε μέρα. Αλλά κάθε βδομάδα το ίδιο τροπάρι, πότε θα με μάθει επιτέλους?

Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές το σιχαίνομαι πια το φαΐ προς το τέλος, δεν αντέχω το ίδιο πράγμα ειδικά αν έχει τυρί και με στουμπώνει τη γλώσσα. Σήμερα πχ έχω γιουβέτσι (εξ ου και το παράδειγμα) το οποίο έφτιαξα την περασμένη Πέμπτη και το Σαββατοκύριακο ήμουν εκτός, δεν έφαγα. Τι να κάνω, να το πετάξω? Θα το φάω (μόλις τελειώσω την ανάρτηση) και θα πω κι ένα τραγούδι.

YΓ: Άκου να δεις τι θα γίνει. Θέλω στα σχόλια να χρησιμοποιήσετε τη φράση "μπανιστήρι" αλλά χωρίς να φύγετε από το θέμα. Δεν ξέρω πως. Το σχόλιο που θα τη χρησιμοποιήσει πιο ευφάνταστα αλλά παραμένοντας στο θέμα της ανάρτησης, θα πάρει ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ. Όχι τίποτ'άλλο, έχει πέρει βαρεμάρα!