Επεράσαμε όμορφα

Η ElenaG παίζει να άφησε το πιο κουφό σχόλιο στην ιστορία του Αμερικλάνου:

.

Ρε Έλενα, τι θες να πεις μάνα μου? Αν ήταν .- θα το καταλάβαινα σαν τελεία και παύλα. Μήπως ήθελες να πεις τέλεια, βαριόσουν να πληκτρολογείς και είπες να το κάνεις αφηρημένη τέχνη? Όπως και να'χει πάρε μιαν ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ (χωρίς τελεία) για το σκατουλάκι που άφησες!

Γύρισα λοιπόν από το κάμπινγκ, πίσω στην ρουτίνα τις δουλειές το άγχος την απελπισία και την μιζέρια. Μη το γελάς καθόλου, έχει πέσει πολύ μιζέρια στην Αμερικλανούπολη. 200 πράγματα να κάνεις να τρέχουν τα πρότζεκτς να καταφτάνουν οι ημερομηνίες παράδοσης η μία πριν την άλλη και τα νεύρα τέντα. Πάλι καλά που περιστοιχίζομαι από καταδεκτηκούς κακόμοιρους κινέζους και έχω να ξεσπάω αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα.

Όπως φαίνεται από τη μιζέρια που με περικύκλωσε και καταβρόχθησε Δευτεριάτικο, το Σαββατοκύριακο πέρασα τέλεια. Την Παρασκευή 5 ώρες οδήγηση πτώμα έγινα, πάλι καλά που δεν οδηγούσα δηλαδή. Φτάσαμε μεσάνυκτα και κάτι, ωραία θερμοκρασία και, ε σαν ορίτζιναλ φυσιοδήφες, πιάσαμε φακούς (εγώ το κινητό γιατί φακό ξέχασα) και στήσαμε σκηνές. Τι χαρά, μα τι χαρά όταν τις είδαμε σηκωμένες (για τις σκηνές μιλάω). Μπαίνουμε για ύπνα κατα τη μία, μετά από μισή ώρα ανοίγουν οι ουρανοί.

Μιλάμε για καταποντισμό κατακλυσμό καταιγισμό όλα τα κατα-κενό-ισμός γίνανε μαζεμένα. Ευτυχώς οι τέντες ήταν μέσα στα δέντρα και δεν μας πήρε ο αέρας να μας σηκώσει, αλλά όλη νύχτα μέχρι τις 8 το πρωί βαρούσε. Μωρέ μπράβο υποδοχή.

To πρωί άρων άρων να τα μαζέψουμε και να μετακομίσουμε σε ενα μεγάλο μέρος εκεί που γινόσαντε τα προγράμματα και τα λοιπά και κοιμάσαντε 200 άτομα χύμα. Εκεί όμως είναι σκληρά κάτω και πιάστηκε η μέση μου για να μην πω τίποτα άλλο. Βασικά θα το πω, ο κώλος μου πιάστηκε. Τι να κάνεις όμως, παρα να κοιμάσαι μέσα στα νερά καλύτερα να πιαστεί ο κώλος σου.

Γενικά η κατάσταση είχε πολύ λάσπη, καφετί γίναμε όλοι, πολλά σαλιγκάρια και πολλές -πάρα πολλές- αράχνες. Μέχρι και στο αμάξι μετά τις μαζεύαμε, ενώ βρήκα και μία να περπατά πάνω μου όταν πια έφτασα σπίτι. Αν δεν γίνω σπάιντερμαν τώρα δεν θα γίνω ποτέ.

Έγιναν και άλλα ευτράπελα. Το Σάββατο ήμουν στην ομάδα να μαγειρέψουμε μεσημεριανό. Δεν ξέρω ποιος υπολόγισε άτομα και μερίδες, όσα μας είπε κάναμε, τι λάχανα έκοψα τι πατάτες τι κοτόπουλα τσιγάρισα ούτε που ξέρω. Τόσο φαΐ δεν έχω ξαναμαγειρέψει, και δεν έχω μαγειρέψει και λίγο. Έλα όμως που δεν έφτασε? Αναγκαστήκαμε να δίνουμε στον κόσμο μισή μερίδα και ζητούσαν κιάλλο, δεν έχει μάνα μου να τους λέω, σόρρυ, εκεί αυτοί ερχόσαντε για δεύτερη μερίδα. Το βράδυ το αντίθετο, μας περίσσεψαν κάπου 300 σουβλάκια κεμπάπ. Φάγαμε μέχρι που σκάσαμε, μετά έφαγα 5 σουβλάκια για σνακ, μιλάμε κόντεψε να μου βγει από τη μύτη το φαί. Ήταν πολύ ωραία όμως ρε γαμώτο, με μπόλικα μπαχαρικά, γαμούσανε.

Έτυχε να έχουν και μερικοί γενέθλια οπότε βγήκαν και κάτι τούρτες. Με το φαΐ μέχρι τα μάτια εγώ να προσπαθώ να αρνηθώ τούρτα και να μη μου βγαίνει. Δεν έχει ξημερώσει ο Θεός τη μέρα που θα πει όχι ο Αμερικλάνος σε τούρτα μάνα μου, τι να κάνουμε. Έφαγα και ένα κομμάτι τούρτα, μετά έφαγα και ένα ακόμα από μια άλλη διαφορετική γιατί φαινόταν ωραίο, και για το δρόμο πήραμε μερικά σουβλάκια να μασάμε όσο έπαιζε η μουσική το βράδυ.

Περιττό να σου πω ότι το επόμενο πρωί έγινε της μουρλής στις τουαλέτες.

Αυτά που λες, πήγα, ξεπάγιασα, ήλιο δεν είδα, έγινα μούσκεμα, λασπώθηκα, έφαγα μέχρι σκασμού, κοιμήθηκα σε λάσπη και σε πάτωμα, χρησιμοποίησα χημική τουαλέτα, ξέρασα και λίγο, έγινα τροφή για αράχνες, με λίγα λόγια πέρασα τέλεια. Ανυπομονώ να ξαναπάω σε λίγς βδομάδες.

Θα σου τα πω και πιο στρωτά άλλη μέρα, τώρα τρέχω και δε φτάνω, άσε που είναι ακόμα πιασμένος ο κώλος μου και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.