Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Αναίσθητο γαϊδούρι

Οι λέξεις "αναίσθητο" και "γαϊδούρι" έχουν χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές για να με περιγράψουν. Αν και πάντα διαφωνούσα και το έδειχνα με έντονες εκφράσεις, κινήσεις χεριών και μερικές φορές εκτοξεύσεις αντικειμένων, σήμερα οφείλω να ομολογήσω ότι δίκιο είχαν τελικά. Είμαι ένα αναίσθητο γαϊδούρι.

Δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι για τον συνάθρωπο, είναι ότι δεν με συγκινεί ο πόνος των άλλων, με πιάνεις? Δε πα να μου πεις ότι σου έτυχαν όλα τα δεινά του κόσμου? αν δεν είσαι δικός μου άνθρωπος βασικά χέστηκα. Όχι, όχι λάθος έκφραση. Δε χέστηκα γιατί αν μπορώ φυσικά και θα βοηθήσω. Απλά να, δε νιώθω συμπόνια εύκολα, δεν νιώθω λύπη για τον άλλο, δεν ζω το δράμα του ρε παιδί μου. Ψέματα να πω? Αφου δεν το ζω!

Γι'αυτό πρέπει να με λέει η μάνα μου από μικρό γαϊδούρι, να θυμηθώ να τη ρωτήσω αύριο. Ε μα δεν φταίω εγώ, δεν έκατσε ποτέ να μου εξηγήσει ότι όταν πάσχει ο συνάθρωπος πρέπει να πονώ κι'εγώ αλλιώς δεν είμαι καλός άνθρωπος!

Έχω εδώ στο υπόγειο καμια 20ρια αρουραίους και τους κάνω πειράματα. Δεν έκατσα ποτέ να σκεφτώ πο πο το καημένο τι τραβάει, γιατί μεταξύ μας χέστηκα. Πιο πολύ λυπόμουν εμένα που περνάω τα νιάτα μου στην υπόγα με τα τρωκτικά. Προσφάτως όμως συντάχθηκε νέα επιτροπή στο Πανεπιστήμιο με σκοπό να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των πειραματόζωων, και να παρέχει τρόπους ψωχαγωγίας για τα τρωκτικά. Με βάλανε κι εμένα στην επιτροπή σαν εκπρόσωπο των γουρουνιών, των αρουραίων και των ινδικών χοιριδίων. Διότι σου λέει ΤΕΤΟΙΑ συμπόνια που αναβλύζει το άτομο, κρίμα να πάει χαμένη. Αρχικά σκέφτηκα, τι μαλακίες είναι αυτές μάνα μου? Χρόνο για χάσιμο έχουμε?

Δεν είναι έτσι όμως! Μετά από δύο χρόνια συνειδητοποίησα ότι ο αρουραίος κάθεται μέσα σε ένα πλαστικό κουτί όλη μέρα με λίγο πριονίδι στον πάτο, φαΐ και νερό. Την Κυριακή που λόγω τυφώνα δεν είχα ίντερνετ και ήμουν όλη μέρα μέσα κλεισμένος κόντεψα να πάθω ασφυξία και μου ήρθε ξαφνικά ότι έτσι και χειρότερα αισθάνονται τα ποντίκια όλη μέρα, κάθε μέρα! Δεν είναι έντομα, είναι θηλαστικά πανέξυπνα που βαριούνται κι'αυτά, γι'αυτό μερικές φορές τα βρίσκω τ'ανάσκελα να κοιτάνε το πλαστικό ταβάνι.

Με έπιασε άγχος όλο το βράδυ σκεφτόμουν τους αρουραίους και τι να κάνουν τώρα στα κουτιά τους και τη Δευτέρα πρωί πρωί (για μένα) πήγα στο υπόγειο και τους έβγαλα όλους έναν έναν έξω να τους παίξω. Και τους δικούς μου και της Κινέζας, τους έσπρωχνα έτσι αλλιώς μπας και ξεβαρεθούν. Χτες που έκανα πείραμα σε έναν ένιωσα πιο πολύ λύπη απ'ότι έχω νιώσει για άνθρωπο. Είμαι μεγάλο γαϊδούρι τελικά.

Τους πήρα κάτι ζελεδάκια να τους ταϊζω, τους αρέσει να ξεχωρίζουν τα χρώματα και μετά να τα τρώνε με τη σειρά. Επίσης παραγγείλαμε κουτιά για να κρύβονται, χαρτιά για να σκίζουν, ξύλα για να μασουλάνε και άχυρο για να το ψάχνουν ανάμεσα στο πριονίδια και να το τρώνε. Μαλακιούλες για να μην βαριούνται τη ζωή τους.

Άντε Αμερικλάνε, και εις ανώτερα. Κάποια μέρα θα λυπηθείς και καναν άνθρωπο, που θα πάει.

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Έχομε την τύφλα στα μάτια μας -_-


Να πω ότι δεν το χάρηκα? Ψέματα θα πω.

Τελικά αυτός ο τυφώνας εκτός του ότι μου έφτιαξε το αμάξι, μου χάρισε και την υπερτατη απόλαυση να βλέπω τους Κινέζους να τυρανιούνται και εγώ να τρίβω τα χέρια μου σαν κακιασμένη νυφίτσα.


Επειδή το κονέχτικατ όπως έχω πει άπειρες φορές στο παρελθόν είναι ένα μεγάλο δάσος, και επειδή σε αυτό το δάσος οι πιο δυνατοί άνεμοι παρατηρούνται όταν οι κάτοικοι κλάνουν πόμολα, υπάρχουν πολλά -πολλά- δέντρα έτοιμα να πέσουν. Σκαρταδούρα κιετς. Φύσηξε ο αέρας, πέσανε τα δέντρα, πάει το ρέυμα στη μισή πολιτεία. Ειδικά στην περιοχή μας λέει κάπου το 70-80% των σπιτιών δεν έχει ρεύμα και δεν θα έχει για καμια βδομαδούλα ακόμα.

Νομίζω φαίνεται που το πάω.

ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΕΧΩ ΡΕΥΜΑ! ΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΨΑΨΑΨΑΨΑΨΨΑΨΑΨΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΖΑΖΑΖΑΖΑΖΑΖΑΧΑΧΑΧΧΧΑΨΑΨΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.


Όλη η φαρμακευτική έχει να κάνει ντουζ από το Σάββατο. Από τη μία βλέπεις τους Κινέζους να τρώνε κονσέρβες και να μυρίζουν σαν κουνάβια σε περίοδο αναπαραγωγής, και από την άλλη βλέπεις το Αμερικλάνο φρεσκοπλυμένο, φρεσκοξυρισμένο, με ωραίο μαγειρευτό φαΐ και ύφος πο πο τι πάθατε καημενούλια μου....!


Ααααααα ρε ΘΕΕ ΥΠΑΡΧΕΙΣ! Το ήξερα ότι μου τη φιλάς τη χαρά, το είχαν πει τα fortune cookies, αλλά τέτοια χαρά πια? Λυπήσου τα τσάκρα μου σε παρακαλώ, δεν κάνει να γελάω με τον πόνο του συνανθρώπου. Τώρα βέβαια θα μου πεις, δεν τους προκάλεσα εγώ τον πόνο.


Δεν είχα θέρμανση και μου ευχήθηκαν καλή τύχη με μείον 20 βαθμούς? Κάτσε τε τώρα να κολλάτε από τον ιδρώτα. Αρρώστησα και δεν πήραν ένα τηλέφωνο να δουν πως είμαι? Κάτσε τε τώρα να κάνενε την ανάγκη σας με φακό! Πήγαν να μου φάνε τη δουλειά? ΦΑΤΕ ΚΟΝΣΕΡΒΕΣ ΤΩΡΑ.


Χτες το βράδυ λέει πάτησε ο Κινέζος την Κινέζα και της ξέκανε το δάχτυλο χαχαχαχαχαχα πάρτα μωρή όλα εδώ πληρώνονται. Kάτσε τώρα στην πίσσα να κλάνεις μέντες.


Κάποιος να μου βγάλει το χαμόγελο από τη μούρη, θα κατουρηθώ λέμεεεεε!!!


Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Τυφώνας γιαλαντζί

Αν είναι έτσι οι τυφώνες, εγώ είμαι ο Χάρι Πότερ. To ξέρω, πολύ θα το'θελα, αλλά και η Irene πολύ θα το'θελε να ήταν τυφώνας με κοχόνες αντί για κοχόνες τυφώνας.


  1. Τρία μπουκαλάκια νερό
  2. Μία νταμιτζάνα Ice Tea
  3. Δύο κονσέρβες ντολμαδάκια
  4. Μία κονσέρβα φασόλια μαυρομάτικα
  5. Μία κονσέρβα πατζάρια
  6. Μια κούτα κομπόστα ροδάκινο
  7. Μία Νουτέλα
  8. Ένα αδιάβροχο
  9. Μία κόλλα στιγμής
  10. Φακουδάκι της κακιάς ώρας
  11. mp3
  12. Kindle
  13. Macbook
  14. Ρολόι
  15. Κλειδιά
  16. Πορτοφόλι

Και στο αμάξι ξεχασμένα το κουτί πρώτων βοηθειών και ο καλός φακός. Eπίσης ξέχασα το ανοιχτήρι και κανα κουταλοπήρουνο. Μπράβο μαλάκα. Την λόγγο τι την ήθελα μη με ρωτάτε, ούτε που ξέρω.

Περίμενα κι'εγώ να αποκλειστώ και να κάνω Καθαρά Δευτέρα με όλες τις κονσέρβες, και τελικά το μόνο που έγινε ήταν να χαλάσει το ίντερνετ και από τη βαρεμάρα μου έφτιαξα καρμπονάρα, κρέπες, ψωμί, τυρόπιτα και φακές! Να δω ποιος θα τα φάει όλα αυτά.

Άσε που όταν έπεσε η σύνδεση έφτιαχνα φίλτρο στο Pottermore και έχασα πέντε πόντους για τον κοιτώνα του Σλίθεριν. Πόση καταστροφή να αντέξω ποια???


Πέσανε κάτι κλαδιά στην πίσω αυλή, πάει η φωλιά των κουνελιών, κοίταξα μπας και τα βρω να κάνω στιφάδο αλλά δεν. Γίνανε ένα με το χώμα μάλλον.


Έπεσε και ένα δέντρο, κλαδί τι σκατά ήταν στο δρόμο για το Πανεπιστήμιο, έκανα μια ώρα να φτάσω. Γιαλατζί παιδί μου αυτός ο τυφώνας, μας πρήξανε τα σκώτια τόσες μέρες ότι έρχεται το τέλος τρέξτε να σωθείτε, φτιάξτε διαθήκες, ξομολογηθείτε και κάντε το σταυρό σας και τελικά ήταν ένα φου φου.

Στην Κάρπαθο έχουν πάει να δουν τι εστί αέρας? Ή και σε άλλα νησιά του Αιγαίου? Η μόνη διαφορά από τους ανέμους της Ελλάδας ήταν η οργάνωση. Όπως και σε όλα τα άλλα δηλαδή. Αντί να πνέουν δεξιά αριστερά χωρίς μια σειρά, πνέουν κυκλικά. Κατα τ'άλλα ηρεμία.

Αν μη τι άλλο, εμένα ο τυφώνας με βοήθησε. Πήγα χτες μια βολτα να δω τα δέντρα που πεσανε με το αμάξι και το λαμπάκι της μηχανής που ήταν αναμένο εδώ και δύο χρόνια έσβησε. 3 τα πιθανά σενάρια:
1. Απήυδησε και το πήρε απόφαση ότι δεν πρόκειται να τον αλλάξω τον αισθητήρα που χάλασε
2. Έκλασε μέντες με τον ψευτοτυφώνα και έφτιαξε από μόνο του.
3. Φταίει που έβαλα άλλου είδους λάδια προσφάτως.
Ό,τι και να φταίει, φτου φτου φτου μη το ματιάσω, φτύσε κι'εσύ που διαβάζεις, έλα να δω την οθόνη σου μούσκεμα, έλα μάνα μου και δεν έχω όρεξη για επισκευές πάλι.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Κωλοφαρδιστήκαμε πάλι

Μαλάκα μου τέτοια κωλοφαρδία δεν έχει ξανα υπάρξει.


Τελείωσε ένα τετραετές πρότζεκτ τέλη Ιουνίου και τρέχουμε όλοι να τα τελειώσουμε όλα γιατί η Κινέζα μας είπε ότι έχουμε 60 μέρες περιθώριο να παραδόσουμε αναφορά. Δηλαδή την επόμενη Τρίτη. Αφού περάσαμε όλοι ένα ωραιότατο Καλοκαίρι να τρέχουμε χωρίς να φτάνουμε και βγάζοντας σπυράκια από το στρες, έφτασε η ώρα.


Τον ήπιαμε λέω, δεν παίζει να προλάβουμε μέσα σε μια βδομάδα. Πέσαμε στα γόνατα, πιάσανε οι μισοί κομποσχοίνια, οι άλλοι μισοί το Βούδα, εγώ τα τσάκρα μου και ξεκινήσαμε τις προσευχές.


Μπαίνω μετά στην ιστοσελίδα με τις χρηματοδοτήσεις να δω τι σόι πούλο θα πάρουμε και τι βλέπω? Δεν είναι 60 οι μέρες, 90 είναι!


Ε μα τώρα, είναι να μη βρίζω? Πως μπορώ να μην την βρίσω. Άκουσε τα πανιά που την τυλίξανε (για να το θέσω κόσμια)(το απαυτό που την πέταγε δεν το αναφέρω για να κρατήσω ένα επίπεδο).


Δεν είναι παιδί μου να τους έχεις εμπιστοσύνη. Έφαγα το Καλοκαίρι μου όλη μέρα με τους αρουραίους εξαιτίας της, αυτή τη βδομάδα κόντεψα να μην πάω στο κάμπινγκ για να προλάβω και έχω βγάλει 4 σπυριά και 9 άσπρες τρίχες!


Αφού ευχαριστήσαμε τους θεούς για την κωλοφαρδία που μας έστειλαν, χαλαρώωωωωωωνουμε και απολαμβάνουμε όσο Καλοκαίρι μας έμεινε.


Όσο για την Κινέζα...


Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Μες σ'αυτή τη βάαααρκα

Ναι καλησπέρα? Καλησπέρα, ΟΕΟ?

ΝΤΟΥΚ ΝΤΟΥΠ

Είναι κανείς εκεί? Αυτή η ανάρτηση είναι φρέσκια σαν το ντόνατ με καφέ που τρώω. Ορίστενας και η απόδειξις:


Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Όχι εσύ με το ποντίκι στο εξώφυλλο ρε, στο άλλο ημερολόγιο αναφέρομαι. Αυτό με τον μαλάκα που προσπαθεί να σπάσει τις αλυσίδες (βλ. μαλακία) που τον δέ(ρ)νουν.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Σήμερα αισθάνομαι ότι είμαι πάνω σε μια βάρκα. Η βάρκα είναι στη μέση ενός ποταμιού. Το νερό κατεβαίνει με οργή αλλά στο κέντρο, εκεί που είναι η βάρκα, είναι ηρεμία. Κάτι σαν το μάτι του κυκλώνα. Όχι του κύκλωπα μάνα μου, του κυκλώνα. Αμόρφωτο πις οβ σέτ.

Είμαι που λες απά στη βάρκα και ατενίζω σαν κορδωμένος κόκορας μεταμφιεσμένος σε παγώνι τη στεριά δεξιά και αριστερά. Γιατί κοιτάς σαν χάχας τη στεριά Αμερικλάνε αντί να κοιτάξεις που σκατά πάει η βάρκα? Γιατί δεν ξέρω πως να την κουμαντάρω μάνα μου. Από το ανάθεμα έρχεται και στην κορφή κανέλλα. 24 κύματα με δέρνουν, 12 από τη μία και 12 από την άλλη και αλληλοεξουδετερώνονται. Το ότι τα 12 της δεξιάς ακυρώνουν τα 12 της αριστερής όμως και επικρατεί μια τοπική ηρεμία δεν σημαίνει ότι α. είμαι και γαμώ τους καπετάνιους ή β. υπάρχει μια γενική ηρεμία. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γαμηθεί το σύμπαν και να βρεθώ με το κούτελο στα φύκια και τη βάρκα στον κώλο.

Γάμησέ τα κι'άφησέ τα.

Και το χειρότερο? Με το που ξεφορτώνομαι ένα κύμα, φυτρώνουν άλλα τρία! Δηλαδή με αυτό το ρυθμό, μέχρι τα Χριστούγεννα θα με δέρνει καμια εκατοστή κύμματα. Και έχω και τη μάνα μου να με ρωτάει κάθε μέρα πότε θα έρθω Ελλάδα και να έρθω Χριστούγεννα. Δεν ξέρω μάνα μου, δεν έχω κανέναν απολύτως έλεγχο πάνω στο πρόγραμμά μου! Ποιος έχει? Οι μοίρες!

Πρέπει να φέρω νέα γουρούνια. Πριν τα φέρω πρέπει να βελτιώσω κάτι στο εργαστήριο. Πριν το βελτιώσω πρέπει να βρω τον τρόπο να το βελτιώσω. Πριν βρω τον τρόπο πρέπει να δοκιμάσω άλλους 200 και να αποτύχω. Όταν έρθουν οι νέες γουρούνες πρέπει να περιμένω να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον αλλιώς δεν με αφήνουν να ξεκινήσω. Ένας θεός ξέρει πόσο θα πάρει. Οπότε? Που να ξέρω αν θα είμαι ελεύθερος τα Χριστούγεννα! Να φύγω και να αφήσω την Κινέζα να αλωνίζει με τις γουρούνες ΜΟΥ δεν παίζει.

Πριν τα κάνω όλα αυτά πρέπει να τελειώσω τους μισούς αρουραίους. Και φυσικά, το άλλο πρότζεκτ το οποίο δεν έχω καν αρχίσει και το οποίο ΘΕΛΩ να γίνει το επίκεντρο του διδακτορικού μου γιατί είναι το πιο ενδιαφέρον και αν δεν ξεκινήσω σύντομα θα μου το φάει η Κινέζα. Συν ένα σωρό εργασίες και δημοσιεύσεις που πρέπει να γράψω, συν ένα μάθημα παλούκι που θα πάρω. Συν κάτι μαλακίες για το μάστερ που έχει δυο χρόνια τώρα που πρέπει να τελειώσω τη διόρθωση αλλιώς το Πανεπιστήμιο στην Πάτρα δεν θα μου το δώσει (που νερό να ζητάνε και να μην τους δίνουν).

Ε ΑΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ, ΚΩΛΟΒΑΡΚΑ.

Κλέινω με το ουράνιο τόξο που είδαμε χτες το απόγευμα στο γυρισμό από το τριήμερο κάμπινγκ.


Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Ουάσινγκτον, πριν

Νομίζω αυτή θα είναι η τελευταία μου ανάρτηση


σχετικά με την εξόρμησή μου στην Ουάσινγκτον και τα περίχωρα.

Τις πρώτες πέντε μέρες μείναμε σε ένα καινούριο μέρος (το 2008 άκουσα χτίστηκε) κάπου 10-12 χιλιόμετρα έξω από την Ουάσινγκτον. Εκεί ήταν το συνέδριο, και εκεί πέρασα σούπερ.

Παρένθεση. Πήγα στο γιουτούμπι να βάλω λίγη μουσική στ'αφτιά μου όσο γράφω και έγραψα στην αναζήτηση "ψολδπλαυ". Μετά από μερικά λεπτά επέστρεψα να δω τι σκατά γίνεται και δεν παίζει τίποτα. Μαζέψτε με! Κλείνει η παρένθεση.

National Harbor το λένε το μέρος, κάτι σαν το φαληράκι της Ρόδου είναι στο πιο καθαρό και κυριλλέ του. Επίσης δεν είχε σουβλατζίδικα. Στο τέλος θα χώσω μερικές φωτογραφίες από το μέρος και το ξενοδοχείο, το οποίο ήταν εντυπωσιακότατο. Πέρασα πολύ ωραία λοιπόν, αλλά δεν θα περιγράψω τα καλά, θα περιγράψω τα κουλά και μέσα από τα κουλά ας βρει ο καθένας τα καλά μόνος του. Όλα στο χέρι πρέπει να τα δίνω πια?

Αυτό το λαμπιρίζον θερμοκήπι είναι το ξενοδοχείο

Με το που βγαίνουμε από το ταξί μας βαράει κατακέφαλα ο καύσωνας. Τέτοιο πράμα είχα να βιώσω από πέρσυ και ούτε καν μην σου πω δηλαδή. Θερμοκρασία δεν ξέρω γιατί μου τις λέγανε σε φαρενχάιτ και εγώ φαρενχάιτ ακόμα δεν έμαθα. 100 και βάλε λέγανε, ξέρω γω, ζέστη είχε πάντως. 5 άτομα είμασταν από το εργαστήριο, ο Κινέζος η Κινέζα η άλλη Κινέζα η Ινδή και ο Αμερικλάνος. Δύο δωμάτια, ένα για μένα και τον Κινέζο και ένα για τις κότες. Έλα όμως που για τρεις κότες είχαν μόνο δύο κρεβάτια, και η κότα η Κινέζα δεν καταδέχεται να πλαγιάσει σε ίδιο κρεβάτι με κανέναν πέρα του άντρα της και της μάνας της? Τη μάνα της πρόχειρη δεν την είχαμε, οπότε ήρθε και μας κατσικώθηκε στο δωμάτιο με τον άντρα της, τον Κινέζο.


Με άλλα λόγια, πέρασα πέντε μέρες στο ίδιο δωμάτιο με δύο από τα άτομα που συμπαθώ λιγότερο στον κόσμο. (Θα έλεγα "μισώ" αλλά σκέφτομαι τα τσάκρα μου). Τουλάχιστον η Κινέζα είναι χωρατατζού και λέγαμε και καμιά μαλακία, όχι σαν τον άλλο τον μαμούχαλο με το άιφον προέκταση της μαλακίας του.
Ελάτε μπρε για φαΐ με τους Σουηδούς, έχει και καθηγητές!
Όοοοοοοοοχι, θα παραγγείλουμε στο δωμάτιο.
Ελάτε μπρε βόλτα στη μαρίνα να φάμε παγωτό, θα είναι η καθηγήτρια από τη Γερμανία με τους φοιτητές της!
Όοοοοοοοχι, θα κάτσουμε μέσα να ξεκουραστούμε.
Ελάτε μπρε στην καφετέρια να δούμε το σόου με το σιντριβάνι, έχει ελληνική μουσική (συρτάκι), θα είναι η τάδε από το Γέιλ με τον καθηγητή της και κάτι άλλους!
Όοοοοοοοοχι, πρέπει να σιδερώσουμε τα ρούχα για αύριο.
Ελάτε μπρε στην ελληνική ταβέρνα να φάτε!
Όοοοοοοοχι, είμαστε πτώματα, όλη μέρα στο πόδι.
Θα είναι και η καθηγήτρια.
Τι φαγητα έχει εκεί?
Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα καθυστεριλίκια τους δεν με ενοχλούσαν καθόλου, γιατί για πρώτη φορά μετά από καιρό βρέθηκα ανάμεσα σε φυσιολογικό κόσμο (βλ. Ευρωπαίους κιετς) και τους είχα γραμμένους κανονικά. Έκανα ένα σωρό γνωριμίες, όπου έβλεπα δυνατότητα πήγαινα και μιλούσα (εκτός και αν ήταν Κινέζος, από τέτοιους ξέρω αρκετούς, φτάνει). Οι Κινέζοι είναι εξπέρ στο γλύψιμο αλλά έχουν ένα θέμα με την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους και τελικά καταλήγουν να μου σπάνε τα νεύρα. Δε λεω, και εγώ αντικοινωνικός είμαι αλλά το παλεύω ρε γαμώτο.


Ένα απόγευμα τους πήρα με το ζόρι βόλτα και καταλήξαμε σε μαγαζί με καπέλα να δοκιμάζουμε και να προσπαθεί ο Κινέζος να πείσει τη γυναίκα του να τον αφήσει να πάρει ένα. Δεν φταίει κανένας άλλος, εγώ φταίω που ασχολήθηκα.

Αμ το άλλο? Έχουμε φτιάξει εδώ χάμο ένα φοιτητικό οργανισμό πως σκατά να το μεταφράσω δεν ξέρω, κάτι σαν παράρτημα του οργανισμού που διοργάνωνε το συνέδριο. Φωτίστηκε ο κόσμος, το βλέπω. Τεσπα, ο Κινέζος πρόεδρος (μη χέσω) εγώ ταμίας (που νομίζεις τα βρήκα τα λεφτά για το kindle)(πλάκα κάνω) και άλλες δυο από άλλα μέρη, διοργανώσαμε ωραία μίνι συνέδρια και γενικά κόψαμε κώλους. Επομένως, περιμέναμε να κερδίσουμε το ετήσιο βραβείο που δίνουν αλλά το χάσαμε γιατί είμαστε λέει καινούριοι, του χρόνου βλέπουμε. ΟΚ, βασικά εγώ χέστηκα αλλά ο Κινέζος τα έβαψε μαύρα, έβαλε πλερέζες και δεν μιλιώταν. Ένιωθε ότι απογοήτευσε τους καθηγητές μας και τους συμφοιτητές μας που μας υποστήριξαν και πίστευαν σε μας (Χριστέ μου, τι μαλακίες άκουσα εκείνη τη μέρα?). Πάμε λοιπόν και συναντάμε έναν καθηγητή που είχαμε καλέσει πριν λίγους μήνες, μεγάλο όνομα από το Γέιλ, και με το που τον βλέπει τι του λέει?
Κινέζος: Συγνώμη καθηγητά, σας απογοητεύσαμε
Καθηγητής: ... ??? Ορίστε?
Κινέζος: Δεν πήραμε το πρώτο βραβείο όπως νομίζαμε και πιστεύατε κι εσείς ότι θα το πάρουμε (κατεβάζει το κεφάλι)
Καθηγητής: Ααααα, καλά, δεν πειράζει, του χρόνου!
Κινέζος: Απλά περίμενα να το...
Αμερικλάνος: (αγκωνιά στα πλευρά του Κινέζου μπας και σκάσει) Του χρόνου όμως μας είπαν θα το πάρουμε σίγουρα, άλλωστε δεν έχει σημασία, μια χαρά περάσαμε!
Καθηγητής: Σίγουρα, σημασία έχει να απολαμβάνετε τι κάνετε και να μαθαίνετε
Κινέζος: Είναι που είμαστε λέει καιν...
Αμερικλάνος: (δεύτερη αγκωνιά) Και τα παιδιά που κερδίσανε κάνανε πολλά όμως, τους άξιζε κι'αυτούς.
Καθηγητής: Να κανονίσετε αν είστε κοντά να διοργανώσετε τίποτα μαζί
Και τα λοιπά και τα λοιπά. Είχε ο παλιομαλάκας ένα ύφος λες και του κόστισε λεφτά του καθηγητή που χάσαμε και έψαχνε μαχαίρα να κάνει χαρακίρι. Μα είναι παιδί μου να μην τον αντιπαθείς μετά? Αυτή η ψευτο-ταπεινοφροσύνη, διάφανο κάλυμμα της έπαρσης που τον δέρνει από έμβρυο, μου τη δίνει όσο τίποτα άλλο σχεδόν.


Μας πήγαν και βόλτα με κότερο μη χέσω (με το αζημίωτο 50 δολάρια) σε αυτόν τον ποταμό τον πως τον λένε τον πότομακ που πάει στην Ουάσινγκτον για να δούμε το μνημείο μπαϊ νάιτ. Σκατά τίποτα δεν είδαμε, πίσσα σκοτάδι και ένα ματσούκι στο βάθος να αχνοφαίνεται. Μεθύσανε όλοι εκτός εμού που είμαι στεγνός από το σωτήριο έτος 2006, η καθηγήτρια μου έβαλε τις φωνές ότι χαράμισα το κουπόνι μου με την κόκα κόλα που πήρα και της πήρα μια μαργαρίτα μπας και σκάσει, βγάλαμε φωτογραφίες, γνωρίσαμε κόσμο, είχε και κάτι Νιγηριανούς που με ρωτούσαν πως νιώθω που έχω διάσημη καθηγήτρια, η καθηγήτρια να κωλοχτυπιέται εν τω μεταξύ από πίσω, πως να νιώθω τους λέω, ωραία ξέρω γω? Καλή είναι μωρέ, της αρέσει να ξεδίνει που και που δεν ειν κακό.


Σε όλη τη διαδρομή οι Κινέζοι ήταν σε μια γωνιά μαζεμένοι και βγάζανε φωτογραφίες το σκοτάδι. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, γνώρισα εκεί πα στη βάρκα έναν Κινέζο που σπουδάζει κάτσε να δεις που σπούδαζε αυτός... Όχι Σουηδία... Όχι Ολλανδία... Κάπου εκεί μωρέ. Α! Νορβηγία! Κοντά είναι αυτό? Στο χάρτη του μυαλού μου κοντά είναι. Αυτός ο Κινέζος φυσιολογικός μου φάνηκε αλλά για καλό και για κακό, δεν κράτησα στοιχεία επικοινωνίας.

Μικρή η σημερινή ανάρτηση, τραπεζομάντηλο και ούτε καν. Δεν θυμάμαι όμως τίποτε άλλο από εκείνες τις μέρες, τις απόλαυσα, έμαθα ας πούμε και πράγματα από το συνέδριο, γνώρισα κόσμο, αυτά. Άντε και του χρόνου να ξαναπάω, στον Καναδά αυτή τη φορά.

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Ουάσινγκτον, ντέι ττού

Έχω νέυρα. Τι πρωτότυπο ε? Έχω και λόγο, λόγους, για να έχω νεύρα όμως και δεν είναι καθόλου παράλογοι. Οι λόγοι. Είμαι εδώ και πόσες ώρες παρέα με τους αρουραίους. Η ώρα είναι 2 το μεσημέρι, από το πρωί είμαι με ένα μάφιν και ένα μπινελίκι στον Κινέζο (είναι ευεργετικό) και δεν προβλέπεται να φύγω από δω χάμω πριν τις 5. Με το ζόρι δίαιτα, κατάλαβες? Ααααααχ άτιμη επιστήμη, πετσί και κόκκαλο θα μ'αφήσεις και δεν θα βλέπομαι.

Ο δεύτερος, και κυριότερος, λόγος που έχω νεύρα είναι ότι άνοιξε η σελίδα www.pottermore.com που τα έχουμε ξαναπει αυτά, είναι κάτι νέο σχετικά με Χάρι Πότερ άρα ο Αμερικλάνος κάνει κρα που λέει και ο σίκαλης. Γιατί έχεις νεύρα Αμερικλάνε αφού άνοιξε η σελίδα για την οποία κάνεις κρα? Γιατί άνοιξε μεν, δεν με βάζουν μέσα δε! Θα αφήνουν λίγους κάθε μέρα μέχρι τον Οκτώβρη! Έτσι και κάνουν μαλακία και δεν με αφήσουν να μπω αύριο μεθαυριο, εεεεε ρε. Εεεεε ρε τι έχει να γίνει. Αλλά δεν φταίει κανας άλλος. Όοοοοοχι, εγώ ο μαλάάάάάκας φταίω, που ξημεροβραδιαζόμουν να διαβάζω Χάρι Πότερ αντί για τις Πανελλήνιες! Ιατρική Αθηνών θα είχα περάσει! Και να το ευχαριστώ!

Τέσπα, μισό λεπτό να γράψω τα υπόλοιπα σχετικά με Ουάσινγκτον γιατί σε λίγο θα τα ξεχάσω, είναι που έχω και μνήμη ελέφαντα ο άτιμος.

Τη δεύτερη μέρα λοιπόν, τους είπα τους κερατάδες να πάρουμε συγκοινωνία αντί για το αμάξι να μην ψάχνουμε σαν τρελοί πάρκινγκ πάλι. Όοοοοοχι, θα πάρουμε το αμάξι. Μα βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, πιο γρήγορα θα πάμε και πιο φτηνά θα μας έρθει. Όοοοοοχι, το αμάξι, είναι πιο άνετο και μπορούμε μετά να κάνουμε ότι θέλουμε. Πήραμε το αμάξι, διακόσες ώρες να βρει γκαράζ να το βάλει (έπρεπε να είναι σε συγκεκριμένη απόσταση από ένα μουσείο και ταυτόχρονα κοντά στο μνημείο του Λίνκολν για να μην κουραστούμε), το παρατήσαμε και ξεκίνησε ο ποδαρόδρομος.

Πρώτ'απ'όλα πήγαμε στο μουσείο με τους πυραύλους όχι αυτούς που ρίχνουν στη Μέση Ανατολή, τους άλλους που στέλνουν στο διάστημα (πως σκατά τους λένε). Καλά ε, έπρεπε να δεις φάση, καμια εκατοστή κινεζάκια παντού να τους τρέχουν τα σάλια, να βγάζουν φωτογραφίες ασταμάτητα και (είμαι σίγουρος) να βιώνουν οργασμούς που πριν ούτε με βοηθήματα δεν είχαν ματαδει. Να δούμε κι'αυτό, να δούμε και αυτή τη βίδα, πο πο κοίτα πόσο μεγάλο είναι (σκουντούσε η Κινέζα τον Κινέζο σε αυτό το σημείο), βρε αυτά αύριο θα τα θυμάστε? Δεν απάντησαν. Εγώ πήγα να δω την ιστορία της πτήσης, πολύ ενδιαφέρον, είδα και το διάστημα σε μια έκθεση, πολύ εντυπωσιακό, αυτοί είδαν βίδες και μαραφέτια.

Μετά από δύο ώρες μου είχαν σπάσει τα νεύρα, δεν άντεχα άλλο διαστημόπλοιο (το θυμήθηκα!) τους παίρνω τηλέφωνο έλα που στο διάολο είστε πεινάω. Επιμένανε να φάμε εκεί μέσα στα μακντόναλντς. Δεν είστε καλά, τους λέω, που ήρθα από το δάσος για να φάω μαγκντόναλντς με θέα χαλασμένα διαστημόπλοια. Α σιχτίρ. Τους παράτησα κι'έφυγα. Έκανα μια βόλτα, έφαγα χοντόγκ με πωλονέζικο λουκάνικο από το δρόμο (πόσο καιρό είχα να φάω κάτι από το δρόμο?)(όχι από την άσφαλτο μάνα μου) και πήγα στο μουσείο με τους Ινδιάνους. Εκεί από νεύρα με έπιασε πονοκέφαλος.

Δεν το ήξερα ότι οι Ινδιάνοι λατρεύαν τους προγόνους τους, δηλαδή νεκρά πνεύματα, και ότι αυτοί ευθύνονται για το τσιγάρο! Με ενημέρωσε το μουσείο, ναν καλά, είδα και μια τεράστια φωτογραφία ενός νεκρού ημίγυμνου γέρου και λέω όπα Αμερικλάνε, σήκω και φύγε, σκέψου τα τσάκρα σου.

Έφυγα, πήγα σε μια πισίνα έκατσα και έβλεπα τις πάπιες μέχρι να τελειώσουν τα καθυστερημένα με το διαστημικό οφθαλμόλουτρο να πάρουμε την ανηφόρα προς Λίνκολν μεριά.

Εκεί δεν έγινε τίποτα το ενδιαφέρον, τι να σου περιγράψω τώρα πως ήταν τα μνημεία και πως ήταν ο Λευκός Οίκος? Σάμπως τα παρατήρησα, ηλίαση κόντεψα να πάθω άσε που σύγκαψα κιόλας. Α ναι, μια που είπα ηλίαση. Είναι που λες αυτό το μέρος με το γκαζόν, δεν θυμάμαι πόσο είναι κανα δυάρι χιλιόμετρα τουλάχιστον, και πρέπει να περπατήσεις για να φτάσεις στο μνημείο του Ουάσινγκτον. Οι Κινέζοι να έχουν πάθει αμόκ και στη διαδρομή να βγάουν 5 φωτογραφίες ανα 2 μέτρα, να το πάρουν το μνημείο από όλες τις αποστάσεις, αμ πως.

Εγώ κάπου στα μισά είπα Α ΣΙΧΤΙΡ και πήγα παράλληλα κάτω από τα δέντρα. Δεν το'ξερα ότι θα πάθω εγώ ηλίαση για να βγάλει ο Κινέζος 200 φωτογραφίες το πουλί του Ουάσινγκτον.

(Η ώρα εν τω μεταξύ έχει πάει 15:30 γαμώ το στανιώ μου)(αυτός ο αρουραίος, στα κάρβουνα μια χαρούλα θα ήταν)(ανάθεμα τις κάμερες)

Θα γράψω κι'άλλα, όχι όχι εδώ, θα γράψω κιάλλα. Μου βγήκε που μου βγήκε το όνομα ότι γράφω σεντόνια, ας το εκμεταλλευτώ τουλάχιστον!

Τι έλεγα. Α ναι. Είναι που πρέπει να σηκώνομαι συνέχεια να παίζω με το τρωκτικό και ξεχνάω τι έλεγα. Φτάνουμε λοιπόν στο μνημείο του Λίνκολν, πολύ ωραίο, και ωραία θέα αν και αυτή η πισίνα που είναι σαν καθρέπτης ήταν στη συντήρηση και δεν το απολαύσαμε το υπερθέαμα. Δεν πειράζει, πήγα εγώ μέσα διάβασα δεξιά αριστερά δυο ομιλίες του που έχουν χαράξει εκεί χαμω στους τοίχους, μετά έκατσα στα σκαλοπάτια να ατενίζω την Ουάσινγκτον όσο βγάζαν οι Κινέζοι φωτογραφίες μέχρι και τις τσίχλες που ήταν κολλημένες στο πάτωμα. Έβγαλα κι εγώ μια φωτογραφία εκεί που ρέμβαζα, αμέ.

Αφού έκατσα βγήκαν τα σύννεφα, πιο πριν δεν μπορούσαν

Μοιραίο λάθος. Όχι που έβγαλα τη φωτογραφία, που έκατσα. Έγινε χειρότερο το σύγκαμα. Εκεί που πριν ήταν μια υποψία συγκάματoς, τώρα είχε γίνει πήρε φωτιά ο κώλος μας. Φαρκαμείο κειδα γύρο να πάρω καμια κρέμα δεν είδα, οπότε τι να κάνω. Όχι πες μου, τι να κάνω.

Πήγαμε κάτσαμε για βραδινό, πάω στην τουαλέτα, και μου έρχεται η επιφοίτηση. Σταγόνες για τα μάτια! Οι αλεργίες με έχουν πεθάνει και πήρα σταγόνες για τον ερεθισμό στα μάτια. Ε, λέω, αφού φτιάχνουν τον ερεθισμό στα μάτια, θα φτιάχνουν και τον ερεθισμό στα... Οπότε εκεί στην τουαλέτα δύο επί ένα βγάζω τις σταγόνες, με πασαλείφω όπως όπως, κάηκα άρχισα να χτυπιέμαι (και στα μάτια έτσι κανουν, πρώτα σε καίνε και μετά σε δροσίζουν), κόντεψα να σπάσω τους χάρτινους τοίχους της τουαλέτας από το σάλτα σάλτα βουβό τσούξιμο, αλλά ευτυχώς, μέχρι να επιστρέψω στο τραπέζι είχα δροσιστεί (στα κατάλληλα σημεία). Να μάθω άλλη φορά να συνδυάζω καινούριο σώβρακο με ποδαρόδρομο με δίχως ένα τεστ ντράιβ ένα κάτι.

Είναι ρε παιδί μου τελικά να είσαι επιστήμον φαρμακοποιός. Ε μα, όχι πες τώρα. Φτου μου να μη με ματιάσω.

Τι άλλο ήθελα να πω. Καλά, καλές 6 θα φύγω από την υπόγα εν τω μεταξύ. Έχω περάσει σε μια φάση που δεν πεινάω πια. Το πήρε απόφαση μου φαίνεται το στομάχι μου ότι δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου να το γεμίσω και έπαψε να πάλλεται.

Έκανα προεπισκόπηση την ανάρτηση, άμαναμάναμάν. Αυτά είναι, όταν τον έχεις μεγάλο (τον πόνο) σου γίνεται μακριά σαν ανακόντα (η ανάρτηση).

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

Ουάσινγκτον, ντέι ουάν

Στην Ουάσινγκτον έκατσα δύο μέρες, αν και από το σπίτι μου έλειπα οκτώ.

Μπήκα στο ιντερνέτι και βρήκα ένα ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο με τα μνημεία και τα λοιπά μπιχλιμπίδια, σχετικά φτηνό και με καλές κριτικές. Α όόόόόόχι. Μόνο ένα αστέρι? Τς τς τς τς τς ντροπή, ο Κινέζος δήλωσε με στόμφο ότι σε ξενοδοχείο με λιγότερο από τρία αστέρια δε μένει. Ήθελα να τον ρωτήσω αν είχανε και στο χωριό του ξενοδοχεία πεντάστερα αλλά δεν το έκανα γιατί α. δεν είναι από χωριό και β. (ο μπαμπάς του) είναι πλούσιος. Έχει καλομάθει ο κώλος του σε καλά ξενοδοχεία μη χέσω.

Ρε κερατά το άλλο που βρήκες είναι στου διαόλου τη μάνα, ούτε καν στην ίδια πολιτεία γαμώ το κέρατό μου, θα μας φαν οι δρόμοι! Όχι, όχι, όχι εκεί θα πάμε, έχει τρία αστέρια, ετελείωσε. Μετά όμως πρόσεξε ότι ναι μεν έχει τρία αστέρια αλλά είναι πιο φτηνό από το μονάστερο. Τότε ήταν που δεν ήξερε τι να κάνει γιατί μια ζωή διαλέγει απλά τα πιο ακριβά, δεν είναι ΔΥΝΑΤΟΝ ολόκληρος μοναχογιός στρατιωτικών να διαλέξει την πιο φτηνή επιλογή, τι θα πει ο κόσμος που δεν ξέρουν οι ακοινώνητοι.

Τεσπα ας μην πολυλογίσω (κι'άλλο), σ'αυτό που ήθελε ο πρίγκηπας της σόγιας πήγαμε, μισή ώρα να φτάσουμε στο κέντρο, μισή ώρα να βρούμε πάρκινγκ γιατί δεν ήθελε ο κύριος να δώσει την κούρσα του σε αυτό το βαλέ, φοβόταν μην του το κλέψουν.

Τα μνημεία και τα κτήρια εκείδα χάμω πολύ ωραία, έχω μείνει κατενθουσιασμένος. Η αλήθεια είναι ότι στην πρώτη γύρα που τα έβλεπα σκεφτόμουν ότι είναι ανούσια και ψέυτικα συγκριτικά με τα δικά μας αρχαία αλλά μετά μου ήρθε η επιφώτιση και συνειδητοποίησα ότι και οι αρχαίοι Έλληνες όταν τα φτιάχνανε, έτσι νέα ήταν. Στη ζελατίνα. Όλα από κάπου ξεκινάνε, που ξέρεις μπορεί σε κανα δυάρι χιλιάδες χρόνια να είναι η Ουάσινγκτον όπως είναι σήμερα ο Παρθενώνας (ερείπιο) και να έχει την ίδια αίγλη με την Ολυμπία (προ φωτιας· μετά δεν την είδα για να ξέρω).

Την πρώτη μέρα φάγανε τον κώλο τους να πάμε στο εθνικό... νεκροταφείο. Φτου φτου φτου φτου εγώ δεν πάτε καλά παιδάκια μου τελικά εσείς. Σώνει και ντε να δούμε τον τάφο του Κένεντυ. Όχι ότι έχω τίποτα με τον συγχωρεμένο, αλλά με τα νεκροταφεία δεν τα πάω καλά.


Και σιγά το νεκροταφείο δηλαδή, σαν κήπος είναι με πλάκες. Να έρθουν στη Ρόδο να δουν νεκροταφείο, να μπαίνεις μέσα και να πιάνεται η ψυχή σου, όχι αυτό το πάρκο αναψυχής. Μέχρι και τρενάκια είχαν να μας κάνουν ξενάγηση. Άκουσα ποιος βρίσκεται σε ποια γωνιά, πήγαμε και στον Κένεντυ και μετά κάτσαμε μισή ώρα να δούμε την αλλαγή φρουράς στον άδειο τάφο του αγνώστου στρατιώτη.


Δε λέω, όλα ωραία, περιποιημένα, καθαρά με εντυπωσιακή θέα και σκηνικό αλλά μαλακιούλες τούμπανα κατα βάθος. Ας αφήσουν τους νεκρούς στην ησυχία τους και να ασχοληθούν με τους ζωντανούς καλύτερα, ορίστε.

Αμ το άλλο? Είχε και βρυσούλες για να πίνει ο κόσμος νερό! Μέσα στο νεκροταφείο! Πίναν όλοι οι Αμερικάνοι (να πάρουν το πνεύμα των ηρώων τους, αφού δικό τους δεν έχουν), τσακίστηκαν και οι Κινέζοι. Αυτά τα παιδιά ρε γαμώτο, μη δουν ουρά, αμέσως τρέχουν. Τους τραβολογούσα εγώ να φύγουν, όχι θέλουμε να το δοκιμάσουμε, όλοι πίνουν, βρε ελάτε πάμε στο μαγαζί έξω να πάρουμε νερά κρύα, όοοοοχι, αυτό θέλουμε, όλοι εδώ πίνουν! Δεν κάνει ρε μαλάκες, έχει πτώματα από κάτω! Σε αυτό το σημείο δίστασαν αλλά ήπιαν τελικά τα ανισόρροπα, σταυροκοπιόμουν εγώ παραδίπλα, έφτυσα τον κόρφο μου, έφτυσα και τον Κινέζο γιατί μου τη δίνει, τώρα αν δαιμονίστηκαν δεν ξέρω. Εγώ πάντως το βράδυ ένα φόβο να κοιμηθώ στο ίδιο δωμάτιο με τον Κινέζο τον είχα.


Πήγαμε και στην Georgetown που ακόμα δεν εχω καταλάβει τι είναι, μάλλον η Ερμού της Ουάσινγκτον γιατί ήταν τίγκα στα μαγαζιά και τα εστιατόρια, δεν ξέρω. Έχει ένα διάσημο μαγαζί με σοκολάτες εκεί (διασημό γιατί έτσι είπε η καθηγήτρια, αυτό τους φτάνει) και φυσικά πήγαμε, πήραν σοκολάτες οι Κινέζοι που δεν τις τρώνε, μια χαρά ταράτσα την έκανα.

Το βράδυ πήγαμε επιτέλους να δούμε και το μηνμείο του Ουάσινγκτον, και τότε ξεκίνησε η λύσσα τους. Τι φωτογραφίες βγάλανε? Χιλιάδες! Δεν σου κάνω πλάκα! Και καλά ο Κινέζος είναι καθυστερημένος έδωσε ένα σκασμό λεφτά για μηχανές και καλά χόμπι (μη χέσω), οι άλλες δύο με τις Κινέζικες, τι σκατά? Όλη την ώρα με τη μηχανή στη μούρη ήταν και οι τρεις, ανάθεμα κι αν είδαν τίποτα εκτός φακού. Εγώ για αντίδραση δεν έβγαλα σχεδόν καμία, δυο τρεις για το καλό. Αφού είχα τα δουλάκια να τραβάνε, σιγά μην ασχοληθώ.


Βγάζει πάντως καλές φωτογραφίες ο κερατάς.

Καλά ντε, το βουλώνω γιατί τη βλέπω την ανάρτηση σεντόνι έγινε πάλι. Και δεν είπα ούτε καν τα μισά από όσα είχα σκοπό να πω για εκείνη τη μέρα!

ΥΓ: Έκανα την απόπειρα (aka μαλακία) να κάνω το μπλόγκι πιο έτσι κουλ ρε παιδί μου, και γίναμε www.ameriklanos.com που να μη σώναμε. Χάθηκε η μπλογκρόλ, χάθηκαν οι αναγνώστες, τώρα η παλιά διεύθυνση δεν ανακατευθύνει όπως θα'πρεπε στην καινούρια και οι αναγνώστες δεν φαίνονται αν μπεις από την παλιά, γάμησέ τα. Ο Τουίστεντ φταίει, που μου τα'πε κατόπιν εορτής αυτά! Πάει το μπλογκάκι μουυυυ!!!!

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Ουάσινγκτον, η επιστροφή

Ο διαγωνισμός τελείωσε, η νικήτρια εστέφθει με φρέσκια οικολογική τιάρα (νοερώς· πραγματικώς θα στεφθεί ιν δε νίαρ φιούτσουρ) και νομίζω Οι Περιπέτειες ενός Αμερικλάνου είναι έτοιμες να ξεκινήσουν νέο κεφάλαιο στην μπλογκοπορεία τους, συνδυάζοντ....

Τί μαλακίες λέω?

Έπρεπε ρε γαμώτο στο γυρισμό να το βγάλω έξω αλλά θα τρομάζαν οι Κινέζοι. Δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια θεάματα, που ακούστηκε άνθρωπος να βγάζει έξω τον υπολογιστή του και να γράφει στο μπλογκ του μέσα στο αυτοκίνητο. Άσε μην τους κοπεί η όρεξη και ξεμείνουμε στο εργαστήριο με τα δαμάσκηνα σε έντερο γαϊδουριού που κουβαλήσανε από την Κινά. Τώρα αυτό φαίνεται σαν να κάνω πλάκα, αλλά δυστυχώς... ισχύει. Και μου δώσανε να φάω χωρίς να με ενημερώσουν περι τίνος πρόκειται, εγώ νόμιζα τίποτα σταφίδες με ορμόνες θα είναι.

Μετά αναρωτιέμαι γιατί του μισώ.

Θα ξεκινήσω την εξιστόρηση της περιπέτειας παύλα Ουάσινγκτον από το τέλος, δηλαδή το γυρισμό με το αυτοκίνητο. Γιατί θα το κάνω αυτό, γιατί είμαι ανάποδος άνθρωπος και ο μόνος τρόπος να ξεκινούσα από την αρχή ήταν να μου ζητήσει κάποιος να ξεκινήσω από το τέλος κάτι που δεν έγινε, άρα? Επίσης πρέπει να προειδοποιήσω όποιον αποφασίσει να διαβάσει τις μαλακίες που θα γράψω αυτές τις μέρες (αλλά και να προετοιμαστώ ψυχολογικά) ότι θα πέσει πολύ Κινεζίλα, μιας και η εκδρομή ήταν εργαστηριακή. Γκεζούντχαϊτ.

Χτυπάει το ξυπνητήρι μου στις 6:45. Το παίρνω χαμπάρι στις 7:30 και το κλείνω στις 8:15. Τσατάλια τα νεύρα του Κινέζου, 8 μέρες κάθε πρωί τα ίδια να λυσσομανάει το ξυπνητήρι, αυτός να μην μπορεί να κοιμηθεί αλλά να μη θέλει και να το κλείσει γιατί τέτοια κοινωνική αλληλεπίδραση δεν θα την άντεχε, ενώ εγώ το απολάμβανα στον ύπνο μου κάνοντας αχαλίνωτο κλάμπινγκ στο ρυθμό του αλάρμ.

Αφού τελείωσε με το λουτρό του ο Κινέζος (πες με και κοντέσο) και αργοπόρησε ο Αμερικλάνος επίτηδες για να μάθει ο άλλος να κάνει ντουζ 25 λεπτά λες και δούλευε στην οικοδομή (πες με και κακιασμένο) φεύγουμε. Ξεκινάμε με το αμάξι του Κινέζου στις 10 το πρωί να φτάσουμε στο Κονέχτικατ κατά τις 6 με 7 το βράδυ, πρώτα ο Θεός.

Καφέ δεν πρόκαμα να πιω γιατί βιαζόσαντε να φύγουν λες και είχε ψείρες στο λόμπι του ξενοδοχείου παρομοίως και με το πρωινό οπότε λογικό και επόμενο ήταν να έχω νεύρα. Κάθομαι πίσω για να τον πάρω και λίγο και φεύγουμε.
- Βάλε μπρε να ακούσουμε λίγο ράδιο
- Α, όχι ράδιο, εγώ ακούω την playlist μου από το itunes. Αγόρασα καλώδιο και συνδέω το άιφον με το αμάξι και μου τα βάζ...
- Καλά καλά βάλε ό,τι θες τελείωνε
ΤΙ ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΤΟ'ΛΕΓΑ.

Το ρεπερτόριο περιείχε τα εξής αηδόνια: Keisha, Lady Gaga, Miley Cyrus (ανοίξτε τα παράθυρα να πηδήξω) και κάτι άλλες που δεν τις ξέρω. Βάλε και λίγο Michael Jackson (τα πρώτα χρόνια) και κάτι Κινέζες να νιαουρίζουν κλαίγοντας και εδώ είμαστε. Τέσσερις ώρες, ΤΕΣΣΕΡΙΣ, μέχρι τη ρημάδα τη Φιλαδέλφια αυτά άκουγα, κόντεψα να βγάλω καρκίνο στα τούμπανα, έκατσα και δίπλα στο ηχείο ο μαλάκας.

Αλλά σάπμως υπήρχε και θέση άνευ ηχείου? Το έχει φτιάξει ο Κινέζος το αμάξι και ακούγεται ο ήχος 3D σαράουντ και στέρεο και ξέρω γω. Διότι τέτοιες μουσικές, μόνο με ηχοδόνηση κρύσταλλο μπορεις να τις απολαύσεις και να εκτιμήσεις την τέχνη που έπλεξαν οι δημιουργοί καλλιτέχναι με τις μελωδίες τους.

Μα, τί μαλακίες λέω?

Αφού λοιπόν έχασα και τα τελευταία απομεινάρια σεβασμού που είχα για τον Κινέζο (το ξέρω ότι είμαι και εγώ άμουσος αλλά έχει και η αμουσία τα όριά της) φτάκαμε στη Φιλαδέλφια και ξεκίνησε το πανηγύρι.

Βρήκα στο ίντερνετ μερικά σουβλατζίδικα που οι φωτογραφίες δείχνανε καλό σουβλάκι και γύρο και τους ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΑ να σταματήσουμε δυο λεπτά να πάρω κανα βρώμικο. Α όόόόόόχι, οι Κινέζοι έχουν δει στην τηλεόραση το Philly Steak που είναι μια μαλακία σάντουιτς με μοσχάρι και έπρεπε οπωσδήποτε να πάμε στο πιο διάσημο μέρος που τα πουλάνε, να στηθούμε ΣΑΡΑΝΤΑ ΛΕΠΤΑ στον ήλιο και να απολαύσουμε την αηδία μετα ηλίασης πάνω στο παγκάκι δίπλα στους κάδους των σκουπιδιών. Γιατί έτσι είναι αυτά, αφού το έδειξε η τηλεόραση και το βάφτισε κουλ, θα το φάμε και ας είναι στα σκατά.
- Μανίτσες μου, εγώ δεν τρώω μοσχάρι, σεβαστείτε τις επιρροές της Ινδουιστικής κουλτούρας που μου επιβάλω επιτέλους!
- Μα είναι διάσημο! Δεν πειράζει! It doesn't matter! (η αγαπημένη φράση της Κινέζας) Είναι λεπτοκομμένο το κρέας!
- Και τι μωρή, επειδή την κόψανε την αγελάδα φέτες έπαψε να είναι αγελάδα και έγινε γουρούνα? ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΜΟΣΧΑΡΙ.
- Προχτές έφαγες.
- Άλλο προχτές, πήγαμε στην ελληνική ταβέρνα και ήθελα να φάω μουσακά. Λογαριασμό θα σου δώσω?
- Ε φάε και τώρα
- Ε όχι και να επιβαρύνω το κάρμα μου για ένα κωλοσάντουιτς!
- Για τον μουσακά το επιβάρυνες!
- ΑΛΛΟ Ο ΜΟΥΣΑΚΑΣ!!!!
Τελικά το επιβάρυνα, την έφαγα τη μαλακία, χάλια ήταν, ούτε αυτούς τους πολυάρεσε αλλά δεν τομούσαν να μιλήσουν.

- Άντε, πάμε τώρα για το γύρο να φάμε σαν άνθρωποι.
- Α όχι, αργήσαμε.
- ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ.
- Μα μας πήρε μία ώρα για το σάντουιτς.
- Έχω ένα χρόνο να φάω γύρο!
- Δεν προλαβαίνουμε.
- ΤΡΑΒΑ ΟΔΗΓΑ ΣΤΟ ΣΟΥΒΛΑΤΖΙΔΙΚΟ ΤΩΡΑ!
Τελικά δεν πήγαμε. Αναγκάστηκα να το παίξω ευγενικός και πολιτισμένος και να σεβαστώ το γεγονός ότι ο Κινέζος οδηγεί άρα εγώ που αράζω γαλαρία σκασμός.

4 εγκεφαλικές κακώσεις από το ρεπερτόριο που, αλας, βελτιώθηκε κιόλας, φτάσαμε στη Νέα Υόρκη και σταματήσαμε κάπου στο Νιου Τζέρσι βασικά, αλλά κοντά.
- Γιατί σταματήσαμε ρε παιδιά? Κατουριέστε?
- Όχι, είναι ένα πολύ διάσημο ζαχαροπλαστείο εδώ που ο ζαχαροπλάστης έχει εκπομπή στην τηλεόραση και είπαμε να σταματησουμε.
- ...
- Ο τάδε είναι, δεν τον ξέρεις?
- Όχι
- Μα πως γίνεται, είναι διάσημος.
- Δεν βλέπω τηλεόραση, καθυστερημένε.
- Μη με βρίζεις, σ'αρέσουν τα γλυκά!
- Εμένα μ'αρέσουν εσάς δεν σας αρέσουν! Γιατί σταματήσατε εδώ και όχι στο σουβλατζίδικό?? Γύρο τουλάχιστον τρώτε!
- Μα είναι διάσημο!
- Που στο λαιμό να σας κάτσουν ρε!
Μία ώρα, ΜΙΑ ΩΡΑ περιμέναμε έξω από το ζαχαροπλαστείο, από την οποία ώρα τα 20 λεπτά ήταν μέσα στη βροχή. Αγοράσαμε ομολογουμένως πολύ ωραία γλυκά (όχι καλύτερα από το οποιοδήποτα ζαχαροπλαστείο στην Ελλάδα) και αρκετά φτηνά (φτηνότερα από το τελευταία ζαχαροπλαστείο στην Ελλάδα) τα οποία και έφαγα ΟΛΑ. Αυτοί ίσα να βγάλουν φωτογραφίες και να πουν ότι ψώνισαν στο μαγαζί του τάδε ήθελαν.


Φύγαμε και από κει και φτάσαμε κατα τις 10 το βράδυ σπίτια μας, επιτέλους. Λίγο πριν φτάσουμε θυμήθηκα ότι είχα πάρει το mp3 μαζί μου και άρχισα να κοπανάω το κεφάλι μου στο παράθυρο και να δαγκώνω τα κουτιά με τα γλυκά από τα νεύρα μου. Κάπου εκεί άρχισαν να μου έρχονται αυθόρμητα σκέψεις εμπνευσμένες από κάτι βιντεάκια στο γιουτούμπ που έχω δει, στα οποία η γρια-Μαρκάτου ρίχνει ευχές.
Από τις ρίζες των μαλλιών μου! Από τα είκοσί μου νύχια!

Δεν τους έχω μιλήσει καθόλου έκτοτε, ούτε καλημέρα. Ένα πράγμα τους είπα μόνο. Να μη μου απευθύνουν το λόγο εκτός και αν αυτό που έχουν να μου πουν είναι:
- Αμερικλάνε, θες πίτα με γύρο?

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Cουλο-Σταρ Αμερικλάνς!!!

Η ώρα είναι 7 το πρωί και ο διαγωνισμός έλειξ.... βασικά όχι. Δεν είναι 7, είναι 6:20 στην Ελλάδα τώρα. Αλλά στο Αμερικλανιστάν είναι 23:20 ή 11:20 pm όπως θες πες το και νυστάζω. Άρα πάει τελείωσε, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ να σηκωθεί αξημέρωτα να ψηφίσει τον έφαγα. Ευχαριστώ.

Και ναι λοιπόν, ΣΤΑΡ ΑΜΕΡΙΚΛΑΝΣ 2011 είναι η Cούλα!


Συγχαρητήρια μάνα μου. Κάνε όμως δυο λεπτά στην πάντα να απευθυνθώ λίγο στους άλλους δύο διαγωνιζόμενους. Ε όπως και να το κάνουμε, έκατσαν και έγραψαν κοτζαμ κείμενα οι ανθρώποι, να μην τους τιμήσω με μιαν ανταπόκριση, ένα κάτι?

Κείμενο 1, meril. Πρώτα απ'όλα να σου πω ότι ο Μήτσος, aka πρόσωπο, aka δημόσιος υπάλληλος, aka τσοπάνος (πόσα aka έχει αυτός ο akaς πια, νισάφι) έχει βρει το νόημα της ζωής και να τον αφήσεις τον άνθρωπο να συνεχίσει να το πελεκάει. Το νόημα. Και τη δουλίτσα του την έχει, και τα προβατάκια του, και το πρόσωπο να του τα ψεκάζει, να παρέχει ψυχαγωγία (θα'θελα να ήμουν από μια μεριά να σε βλέπω με αυτό το γάντι το πως το είπες) και στο τέλος, να του φτιάχνει και γεμιστά! Όχι μάνα μου, να του πεις σε παρακαλώ να με κάνει αντ στο φέισμπουκ γιατί έχω μερικές απορίες και θέλω να μου τισε λύσει.

Όσο για σένα, τι να σου πω. Απαράδεχτη (προσοχή και έμφαση στο Χ, είναι αλα δόΧτωρα). Σε πείραξε που από δημόσιος υπάλληλος την είδε και λίγο κτηνοτρόφος αλλά αν την είχε δει δημόσιος υπάλληλος και λίγο εφοπλιστής, φωτομοντέλο, ή πρωταγωνιστής στο χόλιγουντ δε θα σε χαλούσε καθόλου! Τότε και στη μαούνα να θαλασσοδέρνεσαι θα ανέβαινες, και τη μάσκα από σόγια αβοκάντο και κόκκους κακάο θα του πασάλειφες, και τα αυτόγραφα για τις θαυμάστριες θα ταχυδρομούσες! Αλλά τέτοιες είστε! Μόνο ο Ωνάσης σε συσκευασία Κλούνι σας κάνει, οι υπόλοιποι πρέπει να κάτσουμε στ'αυγά μας!

Έλα, πλάκα σου κάνω. Τα σέβη μου στο Μήτσο. Τα πρόβατα τα λατρεύω (ειδικά καπαμά και σούβλα), είχα και μερικά κατοικίδια, το πρώτο το λέγανε Νιλς - δες την προ-προηγούμενη ανάρτηση.

Κείμενο 3, thesikaleon. Τι μπινελίκωμα ήταν αυτό ρε μαλάκα? Δε με βλέπεις εμένα, βόθρος ανοιχτός είμαι και κρατιέμαι. Ήρθες και έγραψες περισσότερες βρισιές απ'όσες έχω γράψει εγώ σχεδόν δύο χρόνια τώρα! Το μόνο καλό ήταν ότι τις απεύθυνες σε μένα, ναι, μ'αρέσει να με βρίζουν. Δεν με ενοχλέι καθόλου γιατί έτσι είναι σαν να μου δίνεις την άδεια και την ευλογία σου να σε βρίσω κι'εγώ, κάτι που σκοπεύω να πράξω σύντομα.

Τώρα για το θέμα του κειμένου σου, νομίζω ότι δεν με έπιασες και δεν κατάλαβες τι έλεγα για τη νηστεία! Αλλά τεσπα, δεν είναι αυτό το θέμα μας, τσακωνόμαστε το επόμενο Πάσχα ρε παιδί μου, εδώ θα'μαστε.

Πάντως, και για να είμαι ειλικρινής δηλαδή, αν δεν ήμουν ο Αμερικλάνος το 3 θα ήθελα αρχικά να ψηφίσω γιατί με το βρίσιμο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Μ'αρέσει να στολίζω κόσμο λεκτικώς, ρώτα και τον αδερφό μου αμα θες, από μικρός τον βρίζω και δεν προβλέπεται να σταματήσω σύντομα. Βέβαια στο τέλος θα έβλεπα τη μαλακία που μου κότσαρες περι Χάρι Πότερ και τότε θα έτρωγες Χ. Χ. Μα δεν είναι ΔΥΝΑΤΟΝ καλέ μου άνθρωπε να κάνεις αναφορές σε Άρχοντα των Δακτυλιδιών στο κείμενό σου και στο τέλος να ισοπεδώνεις το Χάρι Πότερ. Άντε και αυτή την περίοδο με το Pottermore έχει αναζωπυρωθεί το πάθος μου για το Χάρι!

Και ερχόμαστε στη νικήτρια του διαγωνισμού. Έλα, Cούλα, βγες απ'τη γωνιά σου, τελείωσα. Σύμφωνα με την εμπειρία μου στη λογοτεχνία (ΣΚΑΣΕ, έχω)(ναι, και ο Χάρι Πότερ πιάνεται και παραπιάνεται)(τι, δεν πιάνεται? καλά λοιπόν, δε μιλάω)(εντάξει, άντε θα μιλήσω) έγραψες το καλύτερο κείμενο, στο οποίο έβγαλες το συμπέρασμα ότι ο Αμερικλάνος είναι ένα παιδί, ναι, δίκιο έχεις. Κωλόπαιδο συγκεκριμένα. Ρώτα τη μάνα μου και όλους τους δασκάλους στο χωριό μου, να κάτσε να σου δώσω τηλέφνο να πάρεις, 224105... α, με πιστεύεις? ΟΚ.

Άντε, επέστρεψε με το καλό από τις διακοπές σου να δούμε τι θα κάνουμε. Πάντως πλάκα πλάκα, Σταρ Αμερικλάνς εσύ, Κουλο σου-σεφ εγώ, σικέ θα μας πουν και δεν θα μπορούμε να πούμε τίποτα. Πάλι καλά που έχω κούτελο καθαρό και τεράστιο δηλαδή και είμαι υπεράνω πάσης υποψίας. Κανόνισε τουλάχιστον όταν έρθεις να φέρεις και τα cουλά σου μπας και δούμε χαΐρι.

Τέλος, μάντεψε ποιο θα είναι το δώρο σου! Μια τιάρα ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ, φτιαγμένη ξέρεις εσύ από τι.


ΥΓ: Πόσο στοίχημα πάτε ότι θύμωσε με το ΣΚΑΣΕ? Την τιάρα πάντως θα τη στείλω και θα της κάνω σπάσιμο νεύρων μέχρι να τη φορέσει.

ΥΓ2: Και η φωτογραφία με το γατί σε έκσταση, αφιερωμένη εξαιρετικά χαχαχαχα

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Σας απειλώ

Αυτό το ταξιδάκι το χρειαζόμουν, γέμισα μπαταρίες που λένε και στα φτηνά περιοδικά και επέστρεψα δρημίτερος. Τώρα αυτό το δρυμήτερος, ένας Θεός ξέρει πως γράφεται. Θα το γράψω με διάφορους συνδυασμούς και ας διαλέξει ο καθένας όποιον του αρέσει. Επέστρεψα που λέτε δριμύτερος με πολύ όρεξη για αναρτήσεις. Ετοιμαστείτε, θα πέσει πολύ πρήξιμο σε μπαλάκα, ωοθήκες, ό,τι έχει εύκαιρο ο καθένας. Ναι, αυτό είναι απειλή.

Επίσης, έκτακτο ανακοινωθέν, ο Αμερικλάνος θα δώσει άδεια για διακοπές στην ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, να πάρει μια ανάσα. Θα επιστρέψει και αυτή ανανεωμένη και αυτό το άλλο το ανορθόγραφο που λέω πιο πριν. Με με κάνεις να το ξαναγράψω γιατί έχω την υποψία ότι όσο πάει το γράφω και χειρότερα.

Αυτά προς το παρον, παρακαλείσθε θερμά όπως ψηφίσετε στο διαγωνισμό ο οποίος τελειώνει αύριο πουρνό πουρνό. Αν βαριέστε να πάτε εκεί να ψηφίσετε, κάντε το εδώ εμένα δεν με πειράζει. Κείμενο 1(meril - μήτσος), Κείμενο 2(Cούλα - ψυχανάλυση), Κείμενο 3(thesikaleon - μπινελίκωμα).

Γεια σας.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Μ'αρέσει να το παίζω

(Συνεχίζετε να ψηφίζετε εδώ, έτσι?)

Όλοι το έπαιξαν την περασμένη βδομάδα, εγώ γιατί. Γιατί να μην το παίξω κι'εγώ, επειδή έλειπα δηλαδή? Το έχω δει το παιχνιδάκι σε 200 μπλόγκια, να πάρε και τις δικιές μου απαντήσεις. Βάζω την απάντησή μου στο google images και σου δίνω την πρωτη εικόνα:

H ηλικία των επόμενων γενεθλίων μου


Ένα μέρος που θέλω να επισκεφτώ


Το αγαπημένο μου αντικείμενο


Το αγαπημένο μου μέρος


Το αγαπημένο μου φαγητό


Το αγαπημένο μου ζώο


Το αγαπημένο μου χρώμα


Το μέρος που γεννήθηκα


Το μέρος που μένω


Το όνομα ενός κατοικιδίου που είχα


Το ψευδώνυμό μου στο μπλογκ


Το πραγματικό μου όνομα

(ξεράσω)

Το όνομα της γιαγιάς μου από την πλευρά της μάνας μου


Το όνομα της γιαγιάς μου από την πλευρά του πατέρα μου


Μια κακιά μου συνήθεια


Οι αγαπημένες μου διακοπές


Ένα προτέρημα


Ένα ελάττωμα


Το αγαπημένο μου αμάρτημα


Ένα άτομο που θαυμάζω