Ουάσινγκτον, πριν

Νομίζω αυτή θα είναι η τελευταία μου ανάρτηση

σχετικά με την εξόρμησή μου στην Ουάσινγκτον και τα περίχωρα.

Τις πρώτες πέντε μέρες μείναμε σε ένα καινούριο μέρος (το 2008 άκουσα χτίστηκε) κάπου 10-12 χιλιόμετρα έξω από την Ουάσινγκτον. Εκεί ήταν το συνέδριο, και εκεί πέρασα σούπερ.

Παρένθεση. Πήγα στο γιουτούμπι να βάλω λίγη μουσική στ'αφτιά μου όσο γράφω και έγραψα στην αναζήτηση "ψολδπλαυ". Μετά από μερικά λεπτά επέστρεψα να δω τι σκατά γίνεται και δεν παίζει τίποτα. Μαζέψτε με! Κλείνει η παρένθεση.

National Harbor το λένε το μέρος, κάτι σαν το φαληράκι της Ρόδου είναι στο πιο καθαρό και κυριλλέ του. Επίσης δεν είχε σουβλατζίδικα. Στο τέλος θα χώσω μερικές φωτογραφίες από το μέρος και το ξενοδοχείο, το οποίο ήταν εντυπωσιακότατο. Πέρασα πολύ ωραία λοιπόν, αλλά δεν θα περιγράψω τα καλά, θα περιγράψω τα κουλά και μέσα από τα κουλά ας βρει ο καθένας τα καλά μόνος του. Όλα στο χέρι πρέπει να τα δίνω πια?

Αυτό το λαμπιρίζον θερμοκήπι είναι το ξενοδοχείο

Με το που βγαίνουμε από το ταξί μας βαράει κατακέφαλα ο καύσωνας. Τέτοιο πράμα είχα να βιώσω από πέρσυ και ούτε καν μην σου πω δηλαδή. Θερμοκρασία δεν ξέρω γιατί μου τις λέγανε σε φαρενχάιτ και εγώ φαρενχάιτ ακόμα δεν έμαθα. 100 και βάλε λέγανε, ξέρω γω, ζέστη είχε πάντως. 5 άτομα είμασταν από το εργαστήριο, ο Κινέζος η Κινέζα η άλλη Κινέζα η Ινδή και ο Αμερικλάνος. Δύο δωμάτια, ένα για μένα και τον Κινέζο και ένα για τις κότες. Έλα όμως που για τρεις κότες είχαν μόνο δύο κρεβάτια, και η κότα η Κινέζα δεν καταδέχεται να πλαγιάσει σε ίδιο κρεβάτι με κανέναν πέρα του άντρα της και της μάνας της? Τη μάνα της πρόχειρη δεν την είχαμε, οπότε ήρθε και μας κατσικώθηκε στο δωμάτιο με τον άντρα της, τον Κινέζο.

Με άλλα λόγια, πέρασα πέντε μέρες στο ίδιο δωμάτιο με δύο από τα άτομα που συμπαθώ λιγότερο στον κόσμο. (Θα έλεγα "μισώ" αλλά σκέφτομαι τα τσάκρα μου). Τουλάχιστον η Κινέζα είναι χωρατατζού και λέγαμε και καμιά μαλακία, όχι σαν τον άλλο τον μαμούχαλο με το άιφον προέκταση της μαλακίας του.

Ελάτε μπρε για φαΐ με τους Σουηδούς, έχει και καθηγητές!
Όοοοοοοοοχι, θα παραγγείλουμε στο δωμάτιο.

Ελάτε μπρε βόλτα στη μαρίνα να φάμε παγωτό, θα είναι η καθηγήτρια από τη Γερμανία με τους φοιτητές της!
Όοοοοοοοχι, θα κάτσουμε μέσα να ξεκουραστούμε.

Ελάτε μπρε στην καφετέρια να δούμε το σόου με το σιντριβάνι, έχει ελληνική μουσική (συρτάκι), θα είναι η τάδε από το Γέιλ με τον καθηγητή της και κάτι άλλους!
Όοοοοοοοοχι, πρέπει να σιδερώσουμε τα ρούχα για αύριο.

Ελάτε μπρε στην ελληνική ταβέρνα να φάτε!
Όοοοοοοοχι, είμαστε πτώματα, όλη μέρα στο πόδι.
Θα είναι και η καθηγήτρια.
Τι φαγητα έχει εκεί?

Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα καθυστεριλίκια τους δεν με ενοχλούσαν καθόλου, γιατί για πρώτη φορά μετά από καιρό βρέθηκα ανάμεσα σε φυσιολογικό κόσμο (βλ. Ευρωπαίους κιετς) και τους είχα γραμμένους κανονικά. Έκανα ένα σωρό γνωριμίες, όπου έβλεπα δυνατότητα πήγαινα και μιλούσα (εκτός και αν ήταν Κινέζος, από τέτοιους ξέρω αρκετούς, φτάνει). Οι Κινέζοι είναι εξπέρ στο γλύψιμο αλλά έχουν ένα θέμα με την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους και τελικά καταλήγουν να μου σπάνε τα νεύρα. Δε λεω, και εγώ αντικοινωνικός είμαι αλλά το παλεύω ρε γαμώτο.

Ένα απόγευμα τους πήρα με το ζόρι βόλτα και καταλήξαμε σε μαγαζί με καπέλα να δοκιμάζουμε και να προσπαθεί ο Κινέζος να πείσει τη γυναίκα του να τον αφήσει να πάρει ένα. Δεν φταίει κανένας άλλος, εγώ φταίω που ασχολήθηκα.

Αμ το άλλο? Έχουμε φτιάξει εδώ χάμο ένα φοιτητικό οργανισμό πως σκατά να το μεταφράσω δεν ξέρω, κάτι σαν παράρτημα του οργανισμού που διοργάνωνε το συνέδριο. Φωτίστηκε ο κόσμος, το βλέπω. Τεσπα, ο Κινέζος πρόεδρος (μη χέσω) εγώ ταμίας (που νομίζεις τα βρήκα τα λεφτά για το kindle)(πλάκα κάνω) και άλλες δυο από άλλα μέρη, διοργανώσαμε ωραία μίνι συνέδρια και γενικά κόψαμε κώλους. Επομένως, περιμέναμε να κερδίσουμε το ετήσιο βραβείο που δίνουν αλλά το χάσαμε γιατί είμαστε λέει καινούριοι, του χρόνου βλέπουμε. ΟΚ, βασικά εγώ χέστηκα αλλά ο Κινέζος τα έβαψε μαύρα, έβαλε πλερέζες και δεν μιλιώταν. Ένιωθε ότι απογοήτευσε τους καθηγητές μας και τους συμφοιτητές μας που μας υποστήριξαν και πίστευαν σε μας (Χριστέ μου, τι μαλακίες άκουσα εκείνη τη μέρα?). Πάμε λοιπόν και συναντάμε έναν καθηγητή που είχαμε καλέσει πριν λίγους μήνες, μεγάλο όνομα από το Γέιλ, και με το που τον βλέπει τι του λέει?

Κινέζος: Συγνώμη καθηγητά, σας απογοητεύσαμε
Καθηγητής: ... ??? Ορίστε?
Κινέζος: Δεν πήραμε το πρώτο βραβείο όπως νομίζαμε και πιστεύατε κι εσείς ότι θα το πάρουμε (κατεβάζει το κεφάλι)
Καθηγητής: Ααααα, καλά, δεν πειράζει, του χρόνου!
Κινέζος: Απλά περίμενα να το...
Αμερικλάνος: (αγκωνιά στα πλευρά του Κινέζου μπας και σκάσει) Του χρόνου όμως μας είπαν θα το πάρουμε σίγουρα, άλλωστε δεν έχει σημασία, μια χαρά περάσαμε!
Καθηγητής: Σίγουρα, σημασία έχει να απολαμβάνετε τι κάνετε και να μαθαίνετε
Κινέζος: Είναι που είμαστε λέει καιν...
Αμερικλάνος: (δεύτερη αγκωνιά) Και τα παιδιά που κερδίσανε κάνανε πολλά όμως, τους άξιζε κι'αυτούς.
Καθηγητής: Να κανονίσετε αν είστε κοντά να διοργανώσετε τίποτα μαζί

Και τα λοιπά και τα λοιπά. Είχε ο παλιομαλάκας ένα ύφος λες και του κόστισε λεφτά του καθηγητή που χάσαμε και έψαχνε μαχαίρα να κάνει χαρακίρι. Μα είναι παιδί μου να μην τον αντιπαθείς μετά? Αυτή η ψευτο-ταπεινοφροσύνη, διάφανο κάλυμμα της έπαρσης που τον δέρνει από έμβρυο, μου τη δίνει όσο τίποτα άλλο σχεδόν.

Μας πήγαν και βόλτα με κότερο μη χέσω (με το αζημίωτο 50 δολάρια) σε αυτόν τον ποταμό τον πως τον λένε τον πότομακ που πάει στην Ουάσινγκτον για να δούμε το μνημείο μπαϊ νάιτ. Σκατά τίποτα δεν είδαμε, πίσσα σκοτάδι και ένα ματσούκι στο βάθος να αχνοφαίνεται. Μεθύσανε όλοι εκτός εμού που είμαι στεγνός από το σωτήριο έτος 2006, η καθηγήτρια μου έβαλε τις φωνές ότι χαράμισα το κουπόνι μου με την κόκα κόλα που πήρα και της πήρα μια μαργαρίτα μπας και σκάσει, βγάλαμε φωτογραφίες, γνωρίσαμε κόσμο, είχε και κάτι Νιγηριανούς που με ρωτούσαν πως νιώθω που έχω διάσημη καθηγήτρια, η καθηγήτρια να κωλοχτυπιέται εν τω μεταξύ από πίσω, πως να νιώθω τους λέω, ωραία ξέρω γω? Καλή είναι μωρέ, της αρέσει να ξεδίνει που και που δεν ειν κακό.

Σε όλη τη διαδρομή οι Κινέζοι ήταν σε μια γωνιά μαζεμένοι και βγάζανε φωτογραφίες το σκοτάδι. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, γνώρισα εκεί πα στη βάρκα έναν Κινέζο που σπουδάζει κάτσε να δεις που σπούδαζε αυτός... Όχι Σουηδία... Όχι Ολλανδία... Κάπου εκεί μωρέ. Α! Νορβηγία! Κοντά είναι αυτό? Στο χάρτη του μυαλού μου κοντά είναι. Αυτός ο Κινέζος φυσιολογικός μου φάνηκε αλλά για καλό και για κακό, δεν κράτησα στοιχεία επικοινωνίας.

Μικρή η σημερινή ανάρτηση, τραπεζομάντηλο και ούτε καν. Δεν θυμάμαι όμως τίποτε άλλο από εκείνες τις μέρες, τις απόλαυσα, έμαθα ας πούμε και πράγματα από το συνέδριο, γνώρισα κόσμο, αυτά. Άντε και του χρόνου να ξαναπάω, στον Καναδά αυτή τη φορά.