Ουάσινγκτον, ντέι ουάν

Στην Ουάσινγκτον έκατσα δύο μέρες, αν και από το σπίτι μου έλειπα οκτώ.

Μπήκα στο ιντερνέτι και βρήκα ένα ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο με τα μνημεία και τα λοιπά μπιχλιμπίδια, σχετικά φτηνό και με καλές κριτικές. Α όόόόόόχι. Μόνο ένα αστέρι? Τς τς τς τς τς ντροπή, ο Κινέζος δήλωσε με στόμφο ότι σε ξενοδοχείο με λιγότερο από τρία αστέρια δε μένει. Ήθελα να τον ρωτήσω αν είχανε και στο χωριό του ξενοδοχεία πεντάστερα αλλά δεν το έκανα γιατί α. δεν είναι από χωριό και β. (ο μπαμπάς του) είναι πλούσιος. Έχει καλομάθει ο κώλος του σε καλά ξενοδοχεία μη χέσω.

Ρε κερατά το άλλο που βρήκες είναι στου διαόλου τη μάνα, ούτε καν στην ίδια πολιτεία γαμώ το κέρατό μου, θα μας φαν οι δρόμοι! Όχι, όχι, όχι εκεί θα πάμε, έχει τρία αστέρια, ετελείωσε. Μετά όμως πρόσεξε ότι ναι μεν έχει τρία αστέρια αλλά είναι πιο φτηνό από το μονάστερο. Τότε ήταν που δεν ήξερε τι να κάνει γιατί μια ζωή διαλέγει απλά τα πιο ακριβά, δεν είναι ΔΥΝΑΤΟΝ ολόκληρος μοναχογιός στρατιωτικών να διαλέξει την πιο φτηνή επιλογή, τι θα πει ο κόσμος που δεν ξέρουν οι ακοινώνητοι.

Τεσπα ας μην πολυλογίσω (κι'άλλο), σ'αυτό που ήθελε ο πρίγκηπας της σόγιας πήγαμε, μισή ώρα να φτάσουμε στο κέντρο, μισή ώρα να βρούμε πάρκινγκ γιατί δεν ήθελε ο κύριος να δώσει την κούρσα του σε αυτό το βαλέ, φοβόταν μην του το κλέψουν.

Τα μνημεία και τα κτήρια εκείδα χάμω πολύ ωραία, έχω μείνει κατενθουσιασμένος. Η αλήθεια είναι ότι στην πρώτη γύρα που τα έβλεπα σκεφτόμουν ότι είναι ανούσια και ψέυτικα συγκριτικά με τα δικά μας αρχαία αλλά μετά μου ήρθε η επιφώτιση και συνειδητοποίησα ότι και οι αρχαίοι Έλληνες όταν τα φτιάχνανε, έτσι νέα ήταν. Στη ζελατίνα. Όλα από κάπου ξεκινάνε, που ξέρεις μπορεί σε κανα δυάρι χιλιάδες χρόνια να είναι η Ουάσινγκτον όπως είναι σήμερα ο Παρθενώνας (ερείπιο) και να έχει την ίδια αίγλη με την Ολυμπία (προ φωτιας· μετά δεν την είδα για να ξέρω).

Την πρώτη μέρα φάγανε τον κώλο τους να πάμε στο εθνικό... νεκροταφείο. Φτου φτου φτου φτου εγώ δεν πάτε καλά παιδάκια μου τελικά εσείς. Σώνει και ντε να δούμε τον τάφο του Κένεντυ. Όχι ότι έχω τίποτα με τον συγχωρεμένο, αλλά με τα νεκροταφεία δεν τα πάω καλά.

Και σιγά το νεκροταφείο δηλαδή, σαν κήπος είναι με πλάκες. Να έρθουν στη Ρόδο να δουν νεκροταφείο, να μπαίνεις μέσα και να πιάνεται η ψυχή σου, όχι αυτό το πάρκο αναψυχής. Μέχρι και τρενάκια είχαν να μας κάνουν ξενάγηση. Άκουσα ποιος βρίσκεται σε ποια γωνιά, πήγαμε και στον Κένεντυ και μετά κάτσαμε μισή ώρα να δούμε την αλλαγή φρουράς στον άδειο τάφο του αγνώστου στρατιώτη.

Δε λέω, όλα ωραία, περιποιημένα, καθαρά με εντυπωσιακή θέα και σκηνικό αλλά μαλακιούλες τούμπανα κατα βάθος. Ας αφήσουν τους νεκρούς στην ησυχία τους και να ασχοληθούν με τους ζωντανούς καλύτερα, ορίστε.

Αμ το άλλο? Είχε και βρυσούλες για να πίνει ο κόσμος νερό! Μέσα στο νεκροταφείο! Πίναν όλοι οι Αμερικάνοι (να πάρουν το πνεύμα των ηρώων τους, αφού δικό τους δεν έχουν), τσακίστηκαν και οι Κινέζοι. Αυτά τα παιδιά ρε γαμώτο, μη δουν ουρά, αμέσως τρέχουν. Τους τραβολογούσα εγώ να φύγουν, όχι θέλουμε να το δοκιμάσουμε, όλοι πίνουν, βρε ελάτε πάμε στο μαγαζί έξω να πάρουμε νερά κρύα, όοοοοχι, αυτό θέλουμε, όλοι εδώ πίνουν! Δεν κάνει ρε μαλάκες, έχει πτώματα από κάτω! Σε αυτό το σημείο δίστασαν αλλά ήπιαν τελικά τα ανισόρροπα, σταυροκοπιόμουν εγώ παραδίπλα, έφτυσα τον κόρφο μου, έφτυσα και τον Κινέζο γιατί μου τη δίνει, τώρα αν δαιμονίστηκαν δεν ξέρω. Εγώ πάντως το βράδυ ένα φόβο να κοιμηθώ στο ίδιο δωμάτιο με τον Κινέζο τον είχα.

Πήγαμε και στην Georgetown που ακόμα δεν εχω καταλάβει τι είναι, μάλλον η Ερμού της Ουάσινγκτον γιατί ήταν τίγκα στα μαγαζιά και τα εστιατόρια, δεν ξέρω. Έχει ένα διάσημο μαγαζί με σοκολάτες εκεί (διασημό γιατί έτσι είπε η καθηγήτρια, αυτό τους φτάνει) και φυσικά πήγαμε, πήραν σοκολάτες οι Κινέζοι που δεν τις τρώνε, μια χαρά ταράτσα την έκανα.

Το βράδυ πήγαμε επιτέλους να δούμε και το μηνμείο του Ουάσινγκτον, και τότε ξεκίνησε η λύσσα τους. Τι φωτογραφίες βγάλανε? Χιλιάδες! Δεν σου κάνω πλάκα! Και καλά ο Κινέζος είναι καθυστερημένος έδωσε ένα σκασμό λεφτά για μηχανές και καλά χόμπι (μη χέσω), οι άλλες δύο με τις Κινέζικες, τι σκατά? Όλη την ώρα με τη μηχανή στη μούρη ήταν και οι τρεις, ανάθεμα κι αν είδαν τίποτα εκτός φακού. Εγώ για αντίδραση δεν έβγαλα σχεδόν καμία, δυο τρεις για το καλό. Αφού είχα τα δουλάκια να τραβάνε, σιγά μην ασχοληθώ.

Βγάζει πάντως καλές φωτογραφίες ο κερατάς.

Καλά ντε, το βουλώνω γιατί τη βλέπω την ανάρτηση σεντόνι έγινε πάλι. Και δεν είπα ούτε καν τα μισά από όσα είχα σκοπό να πω για εκείνη τη μέρα!

ΥΓ: Έκανα την απόπειρα (aka μαλακία) να κάνω το μπλόγκι πιο έτσι κουλ ρε παιδί μου, και γίναμε www.ameriklanos.com που να μη σώναμε. Χάθηκε η μπλογκρόλ, χάθηκαν οι αναγνώστες, τώρα η παλιά διεύθυνση δεν ανακατευθύνει όπως θα'πρεπε στην καινούρια και οι αναγνώστες δεν φαίνονται αν μπεις από την παλιά, γάμησέ τα. Ο Τουίστεντ φταίει, που μου τα'πε κατόπιν εορτής αυτά! Πάει το μπλογκάκι μουυυυ!!!!