Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Άλλαξε ο Αμερικλανιός και έβαλε τις αναρτήσεις του αλλιώς

Η αγαπητή Cούλα χτες ούσα φρεσκοεπιστρέφουσα από τας εξοχάς της Ελλάς είχε κέφια και είπε... και τι δεν είπε! Από καλάμια και μαλακοφωτογραφίες μέχρι μέλια και darlings. 'Ηταν όμως και η πρώτη που παρατήρησε και σχολίασε το νέο λουκ του μπλογκ κερδίζοντας τη σημερινή ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ:
Σου ειπα πως το πρασιν ο ειναι απαγορευτικο χρωμα για την Ελλάδα;
Ωραιο το blog σου, αλλά τα χρώματα θυμιζουν Πασόκ!
Τώρα Cούλα αυτό καλό είναι, κακό είναι, δε ξέρω. Εγώ πάντως δεν είχα το πασόκ στο μυαλό μου όταν διάλεγα χρώματα!


Έτσι που λες Cούλα. Άλλαξε ο Αμερικλανιός και έβαλε τις αναρτήσεις του αλλιώς. Έχει εδώ και καιρό που μου έχουν βγει τα μάτια να διαβάζω τον ρημάδη τον κώδικα html. Και δώστου να ψάχνω σα το χάνο που στα διαλα είναι να αλλάξεις χρώμα στη σαιντμπάρ, στη μεινμπάρ και στο γάμο του Κουτρούλη. Δώστου και ονλάιν παλέτες με χρώματα και κωδικούς και ένα ένα να τα τσεκάρω ποιο κάνει για εδώ ποιο κάνει για εκεί, τα σοβατεπιά μη ξεχάσω και τέτοια.


Κετέβασα καμια διακοσαριά πρότυπα και τα άλλαζα έτσι τα άλλαζα αλλιώς, βγάλε τις καρτέλες βάλε τον τίτλο έτσι και κάθε πέντε λεπτά έκανα μαλακία και εξαφανιζόταν το μπλογκ από προσώπου μπλογκόσφαιρας.


Ώσπου μου γίνανε ζέπελιν και λέω βρε δεν πας στο διάολο παλιο html που σ'εισιε τσε που σ'εκαμνεν ερεττισμένο που να γριάζουν τσε να καρκαγιάζουν οι πνευμόνοι σου τσε να σε δίνουσι νερό τσε να μη το νιώνεις! Οπότε λέω θα πιάσω ένα πρότυπο του μπλόγκερ κειδα χάμω και θα του αλλάξω τα φώτα με τις επιλογές που έχει. Ε μα.


Είναι βέβαια λίγο περίεργη (βλ. ανώμαλη) η επιλογή χρωμάτων. Στο βόρειο ημισφαίριο έρχεται το Καλοκαίρι και στο μπλογκ του Αμερικλάνου μπήκε το Φθινόπωρο. Τι να κάνω μάνα μου, αυτά μου αρέσουν και το μπλε. Ίσως σε κάποια φάση κάνω τα πράσινα μπλε δεν ξέρω. Αρκεί να μην τα αφήνω μισά και σκοτωθεί κανείς εδώ μέσα.


Τώρα θα μου πεις, τι μας τα λες αυτά και μας τα πρήζεις ρε παλιοαμερικλάνε. Εμείς ήρθαμε εδώ για την καθημερινή τζούρα ποιότητας. Ναι μάνα μου, σε νιώθω και σένα τον πόνο σου, αλλά στην Αμερικλανούπολη σήμερα αυτό είναι το κύριο θέμα προς συζήτηση τι να κάνουμε! Θα επιστρέψουμε στην ορθογραφική, γραμματική, συντακτική, θεματολογική, φιλοσοφική και επιστημονική ποιότητα από Δευτέρας.


ΥΓ: Τις φωτογραφίες τις διάλεξα προσωπικά και ενδελεχώς ειδικά για σένα, Cούλα μου!

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Άπλωμα στα γρασίδια σα φύλλο κρούστας που φωτοσυνθέτει

Η nefelokokkugia κόντεψε να φάει άνθρωπο μιας και κατάφερε να μπερδέψει τα πετάλια ακόμα και σε αυτόματο:
Την πρώτη φορά που οδήγησα αυτόματο έχοντας συνηθίσει στα κανονικά , έβαλα το ένα πόδι στο ένα πεντάλ και το άλλο στο άλλο πεντάλ.
Μετά από πορεία 100 μέτρων, πατάω φρένο.
Ακόμα ο συνεπιβάτης μου είναι κολλημένος στο παρμπριζ δίπλα στο σηματάκι με τα τέλη κυκλοφορίας.
Τσ..τσ..του είχα πει να βάλει ζώνη.
Δε με άκουσε...
Νεφέλω βλέπω τελικά είσαι τόσο καλή οδηγός όσο και μαγείρισσα, μπράβο μπράβο! Ορίστε το βραβείο σου, μια ξεγυρισμένη ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Όποιος μπαίνει στο αμάξι σου και όποιος πάει να φάει φαΐ σου λούζεται με κρύο ιδρώτα ε?


Και μια πουταναφέραμε.

Προχτές, την Τρίτη, 26 Απριλίου, 2011, ΒΓΗΚΕ Ο ΗΛΙΟΣ. Σου λέω Νεφέλω μεγάλος ενθουσιασμός στα δάση του Κονέχτικατ και του Ματσατσούτσετς. Μέχρι και οι σκίουροι απλώκανε αντιλιακά με δείκτη προστασίας 60 στις ουρίτσες τους και τις τεντώσανε σαν κεραίες.


Υπερβάλλω, το κατάλαβες. Είχαμε ήλιο και πιο πριν. Και μέσα στο καταχείμωνο, τότε που μας έθαψε το χιόνι και δεν ξέραμε από που να το προτοφτυαρίσουμε, είχαμε και ήλιο. Σκέψου τώρα Νεφέλω μέιον 15 βαθμούς Κελσίου, να φτυαρίζεις χιόνι μέχρι να φτάσεις κούτσα κούτσα στο αμάξι (για να το φτυαρίσεις κι αυτό) και γύρω σου να αντανακλούται το σύμπαν. Μεγάλες στιγμές.

Όχι, ήλιο είχαμε. Αλλά έκανε μισή δουλειά μάνα μου, μόνο φως. Φως και τύφλα και από ζέστα γιοκ. Τίποτις. Και τον κώλο της Μέρκελ να έβαφες κίτρινο και να τον έβαζες στη θέση του ηλίου (ας υποθέσουμε για πρακτικούς λόγους ότι θα χώραγε), την ίδια ζέστη θα μας έδινε.

Την Τρίτη όμως, βγαίνω από το σπίτι και με καταπίνει ομίχλη. Δεν ξαφνιάστηκα, με τόσες λίμνες έχουμε πήξει στις ομίχλες και τους βατράχους να πούμε. Πάω δίνω τις εξετάσεις μου (εκεί που κωλοφαρδίστηκα με το φθορισμό), βγαίνω έξω και με κοπάναει ο ήλιος στη μάπα ΝΑ έτσι.


Αρχίσαμε με τα ινδοκινεζάκια να χοροπηδάμε πάνω κάτω, βγήκε ο ήλιος, πιάσανε οι ζέστες γιου γιου γιουπι, σα χαζοχαρούμενα. Κατά τις 11 πιάνω εγώ το kindle πιάνουν αυτοί οι ξενέρωτοι να διαβάσουν μαθηματικά και απλωνόμαστε στα γρασίδια σα φύλλο κρούστας και ξεκινάμε τη φωτοσύνθεση. Το κινεζάκι που τραβολογούσα στον επιτάφιο τον πήρε και λίγο και τον παρατήσαμε εκεί. 


Αυτοί οι Κινέζοι ρε Νεφέλω ότι και να τους κάνεις δεν κρατάνε κακία. Τι να πεις. Από ένα σημείο και μετά, δεν έχει και πλάκα.

Τι ωραίο συναίσθημα να μπορείς να βγεις έξω με το κοντομάνικο, χωρίς μπουφάν χωρίς ΚΑΝ ζακέτα. Μετά το μεσημεριανό (όπως καταλαβαίνεις η ώρα πήγε 2 και εγώ ακόμα το μόνο που είχα κάνει ήταν να ξαπλάρω στα γρασίδια και να φάω) είπα μιας και έχει ωραία μέρα να πάω για μια δουλειά στην τράπεζα με τα πόδια. Έλα όμως που έσφιξε για τα καλά η ζέστη, ίδρωσα, μετά μπήκα και στο αμάξι για μια άλλη δουλειά, κλιματιστικό η Πράσινη Σκατούλα δεν προσφέρει και ίδρωσα πιο πολύ?


Γύρισα κατα τις 4 στο εργαστήριο και έζεχνα. Χάρηκα ο δικός σου που ανέβηκε η θερμοκρασία και το γάμησα είχα δεν είχα.

Και απόψε πάλι τα ίδια. Με ενημέρωσε το πρωί ο σπιτονοικοκύρης ότι θα κόψει το ζεστό νερό για να φτιάξει το πράμα στις 7 το πρωί Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ. Εγώ μάνα μου κοιμόμουν και το ξέχασα.

Έρχομαι το βράδυ και λέω δεν πάει στο διάλο ας κανω ένα μισάωρο ποδήλατο. Κάνω, ιδρώνω σα γουρούνι και πάω για ντουζ.

Ουπς.


Δεν πειράζει, το χρειαζόμουν ένα παγωμένο ντουζάκι μπας και αρρωστήσω πάλι και πάρω καμια άδεια.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Δίπλωμα Αμερικλανο - οδήγησης

Ο KitsosMitsos, ή αλλιώς Κιτσομήτσος, ρώτησε, δεν έμαθε αλλά πήρε ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ:
Πέθανα με το αμάξι του Σιρίλο! Χαχαχα! Τελικά την Μαρία Χοακίνα την έριξες;
Τώρα εσένα Κιτσομήτσε ή Χρήστο ή Δημήτρη σε λένε, ή Χρηστοδημήτρη, ή Χρήστο Δημητρακόπουλο, ή Δημήτρη Χρήστου. Κάτι τέτοιο πρέπει να παίζει. Αλλά και το Κιτσομήτσος καλό είναι. Εύηχο.

Σου υποσχέθηκα προχτές ανάρτηση σχετικά με δίπλωμα οδήγησης στην Αμερική. Εντάξει, άργησα λίγο αλλά να πάρτη:

Δευτέρα. 9 Αυγούστου. 2009. Πρωί. Σπίτι (βλ. κωλοχανείο) Ινδού.


Ξύπνησα από τις 6 και ας ήμουν πτώμα. Το τζετλάγκ έφταιγε. Άσε που ήμουν σε αυτή την ήπειρο (όχι αυτή με τη φέτα, δυστυχώς) λιγότερο από 24 ώρες και ήδη έψαχνα την έξοδο.

Ακόμα την ψάχνω.

Πάμε με τον Ινδό στο εργαστήριο. Στο αυτοκίνητο τρώω σοκ. Χόντα Σιβίκ ψιλοκαινούριο με χρονολογία παραγωγής που ξεκινάει με 2, αυτόματο. ΑΥΤΟΜΑΤΟ. Ένα κύμα θλίψης με διαπέρασε· ένιωσα άσχημα για τον Ινδό, τον κακομοίρη, που οδηγεί αυτόματο. Κάποιο κουσούρι υπέθεσα ότι έχει. Δεν του είπα τίποτα, μην του το θυμίσω και τονε στεναχωρήσω μωρέ.

Το μεσημέρι μετά το φαΐ πάω για καφέ με έναν Έλληνα, κανονικό αυτοκίνητο με ταχύτητες είχε. Το απόγευμα με πάει στο κωλοχανείο μια συναδέλφισα, με αυτόματο αμάξι. Καλά λέω αυτή χαζογκόμενα είναι δεν θα συντονίζεται εύκολα στο δρόμο. Με το που πάτησα το πόδι μου ρε παιδί μου, με την καλή σκέψη στο κεφάλι ήμουν. 

Αμερικλάνος ο Γλυκοσκέψης.

Αλλά τελικά, Κιτσομήτσε, ήμουν λάθος. Πολύ λάθος. Ο Ινδός δεν έχει κουσούρι, απλά δεν έχει οδηγήσει ποτέ ταχύτητες. Η χαζογκόμενα μια χαρά ξέρει να οδηγεί ταχύτητες απλά έτυχε και βρήκε αυτόματο ευκαιρία. Γενικά όλοι σχεδόν αυτόματα οδηγούν. Το γιατί δεν το ξέρω, μη με ρωτάς. 2 χρόνια σχεδόν και ακόμα δεν το καταλαβαίνω. 

Γιατί κάποιος να πάρει αυτόματο? Είναι πιο ακριβο? Είναι. Χαλάει πιο εύκολα? Χαλάει. Κοστίζει πιο πολύ να φτιάξει? Κοστίζει. Άρα? Δεν ξέρω. Ο Θεός και η ψυχή τους ξέρει. Το γεγονός παραμένει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου εδώ χάμω οδηγεί αυτόματο.


Και έρχομαι στο θέμα μου: Δίπλωμα Οδήγησης.

Πρώτα απ'όλα το δίπλωμα οδήγησης χρησιμοποιείται και σαν ταυτότητα. Αυτό πολύ κουλό μου φάνηκε στην αρχή αλλά αν το καλοσκεφτείς συμφέρει. 

Δεύτερον, δεν υπάρχει διαφορετικό δίπλωμα για αυτόματα και κανονικά. Όλα μέσα. Πάει η θεία παίρνει δίπλωμα με το αυτόματο της συνυφάδας της και έχει κάθε δικαίωμα να οδηγήσει και κανονικό. Και φορτηγό επίσης. Σιγά, σου λέει, μη βγάλουμε ειδική κατηγορία για τα κανονικά αμάξια για τους Έλληνες και πέντα δέκα Αμερικάνους που δεν καταδέχονται τα αυτόματα.


Έρχεσαι εσύ λοιπόν Κιτσομήτσε, φερ' ειπείν, στην Αμερική και σου τη βιδώνει να βγάλεις δίπλωμα. Αφού μαζέψεις τη χαρτούρα που χρειάζεται (όχι τίποτα τρομερό), πας για μαθήματα. 8 ώρες κάθεσαι σαν τον μαλάκα και βλέπεις βιντεάκια για αλκοόλ, για ναρκωτικά, για σήματα και έφηβους. Από τις 8 οι 5 είναι ντοκιμαντέρ που σου δείχνουν αληθινές ιστορίες με ατυχήματα και συγγενείς να κλαίνε, ατυχημένους σε αναπηρικά καροτσάκια και άλλα ωραία.

Πάνε οι 8 ώρες, σου δίνουν βεβαίωση ότι παρακολούθησες πάνω σε ένα κωλόχαρτο και έφυγες. Πας στα γραφεία που τα λένε DMV και δίνεις σήματα. 25 ερωτήσεις, πρέπει να περάσεις τις 20. Από τις 25 οι 22 είναι του τύπου:

Μπαίνετε στο όχημα. Θα προσαρμόσετε τον καθρέπτη ώστε να βλέπετε:
α. Το δρόμο πίσω
β. Το πρόσωπό σας
γ. Το τοπίο
δ. Τον συνεπιβάτη

Δε σου κάνω πλάκα, μια τέτοια ερώτηση μου έπεσε. Από τις υπόλοιπες 3 οι δύο είναι δυσκολάκια αλλά απλά και η τελευταία είναι λίγο ζόρι. Πες μου Κιτσομήτσε σε παρακαλώ, πως μπορείς να κοπείς σε τέτοιο τεστ? 

Ξέχασα να πω ότι πριν τα σήματα σου κάνουν οι μπάτσοι τεστ στα μάτια εκεί επιτόπου. Μη χαίρεσαι, το πληρώνεις. Ένα τεστ είναι να δουν μην τα βλέπεις διπλά. Εγώ τα βλέπω διπλά σε αυτά τα μηχανήματα αλλά κατα τ'άλλα δεν έχω πρόβλημα. Οπότε όταν με ρώτησε να του πω που σκατά ήταν το αερόστατο, έκλεισα το ένα μάτι και του είπα. Αφού και με τα δύο ανοικτά δεν έβλεπα την τύφλα μου μέσα σ'αυτό το μηχάνημα του σατανά. Χαμπάρι δεν πήρε.

Περνάς το τεστ. Κλέινεις ραντεβού για πορεία τώρα. Τα μαθήματα δεν είναι υποχρεωτικά, ευτυχώς, και μπορείς να δώσεις την επόμενη μέρα. Όπως και έκανα. Είμαι οδηγάρα μάνα μου άσε που οδηγούσα ήδη στην Αμερική 6 μήνες με το διεθνές δίπλωμα τςςςςς. 

Στην οπισθογωνία πάρκινγκ μόνο έχω θέμα. Ξέχασα να κάνω εξάσκηση το ζώον και το πάρκαρα πάνω στη γραμμή το ρημάδι μου αλλά ο εξεταστής με ενημέρωσε ότι έχω μέχρι και τρεις ευκαιρίες. Ορίστε, να, το ίσιωσα. Τελειώνεις την πορεία, περνάς, πας πίσω στο DMV περιμένεις σαν το μαλάκα κανα δίωρο και σε φωνάζουν. Σε τραβάνε φωτογραφία, κάθεσαι περιμένεις άλλες δυο ώρες μέχρι που σε φωνάζουν και μια τελευταία και το παίρνεις και φεύγεις.


Αυτό ήταν. Αναίμακτο. Πρέπει να είσαι και πολύ μπάζο για να κοπείς. Άκου που σου λέω. Εκτός πια και αν είσαι ΤΟΣΟ καλός που καταντάς άχρηστος, κάτι σαν τον Αινστάιν στα μαθηματικά. 

Έλα όμως που υπάρχουν και ζώα? Ναι, για Κινεζάκι θα μιλήσω.

Πάει η μια η Κινέζα για δίπλωμα. Έκανε και μπόλικη εξάσκηση στο αμάξι της χαζογκόμενας, κάναμε και οπισθογωνίες και απ'όλα. Πάμε να δώσει, κόβεται. Πήγαινε λέει πολύ γρήγορα. Να πάρτα μωρή ηλίθια, της λέω, εξετάσεις έδινες τι το ήθελες το γκάζι. 


Πάμε και δεύτερη, ξανακόβεται. Πήγαινε λέει πολύ αργά. Συγκεκριμένα στο χαρτί ο εξεταστής έγραψε "πήγαινε τόσο αργά που παραλίγο να μας κουτουλήσει ο από πίσω". Μια κουβέντα τους λες ρε παιδί μου αυτούς τους Κινέζους και το κάνουν θέμα. 

Πάμε και τρίτη, ξανακόβεται. Ξέχασε να βγάλει φλας όταν άλλαζε λωρίδα και παραλίγο να τριφτεί πάνω σε νταλίκα. Καλά, θα τη γαμούσε η χαζογκόμενα έτσι και της το γρατζουνούσε, χάσαμε φάση γαμώτο.


Την τέταρτη φορά ήμουν έτοιμος να βάλω περούκα να φάω ρύζι να σφίγγομαι και να το παίξω Κινέζα να δώσω για την πάρτη της να ξεμπερδεύω. Ε μα κάθε βδομάδα πήγαινέλα δυο ώρες για να κόβεται.

Με την τέταρτη το πήρε όμως η ρουφιάνα. Στο γυρισμό την άφησα να οδηγήσει. Μεγάλο λάθος. Το είχε πάρει πάνω της, τρομάρα της, και πουλουσε μούρη. Δύο φορές κόντεψε να χτυπήσει γραμματοκιβώτιο και άλλες πέντε τουλάχιστον άρπαξα το τιμόνι να την ισιώσω στο δρόμο. Η κούρσα του θανάτου σου λέω Κιτσομήτσε, άσε.


Τώρα είναι σειρά άλλου κινεζακίου για δίπλωμα αλλά εγώ ενημέρωσα ότι δεν αναλαμβάνω και δεύτερο. Πρώτον δεν αντέχουν τα νεύρα μου και δεύτερον άσε ρε να στουκάρει πουθενά και να τρέχω.

Ορίστε, να, τώρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις (κάθε 5 χρόνια) για να πάρεις δίπλωμα άμα ποτέ σε χέσει η τύχη σου προς τα εδώ.


Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Επαγγελματικός Αμερικλανοπροσανατολισμός

Levina, αν και δεν διευκρίνησες αν εννοείς να μου κάτσουν να τα ξεσκίσω σα σαρδέλες ή να μου κάτσουν στο λαιμό σαν κόκκαλο ρέγγας, το σχόλιό σου αξίζει απεύθυνση σπέσιαλ μάνα μου:
Που να σου κάτσουνε όλα τα κβάντα , τα ηλεκτρόνια,τα κύματα και τα σωματίδια......δώστους να καταλάβουν!! Δεν έχεις ανάγκη απο ευχές, εσύ σκίζεις!!
Και λέω σπέσιαλ γιατί σήμερα θα σου πω μια ιστορία!

Μια φορά κι εναν καιρό, ήταν ο Αμερικλάνος. Εγώ δηλαδή. Όταν ήμουν μικρός, ήμουν 7 χρονών. Όταν ήμουν 7 χρονών ήμουν μοναχοπαίδι αλλά επειδή όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν για να μην καταντήσουν βαρετά, η μάνα μου ετοίμαζε και δεύτερο.

Μετά την επιτυχία του πρώτου θα ήταν επιχειρηματικό έγκλημα να μην κάνουν και δεύτερο. Κάτι σαν το Big Brother. Μόνο που το δεύτερο δεν πέτυχε. Κάτι σαν το Big Brother σου λεώ.

Πάμε μια μέρα με τη μάνα μου στο γυναικολόγο. Μπαίνει μέσα η κοιλοτουμπανιασμένη μάνα και εγώ περιμένω στο γουέτιγκρουμ. Βγαίνει η δικιά σου και ευχαριστεί το γιατρό αφού τον πληρώνει.

Αμερικλάνος: ΜαΑ?
Κοιλοτουμπανιασμένη μάνα: Ναι Αμερικλάνε μου.
Αμερικλάνος: Γιατί του έδωσες αυτουνού τόσα πεντοχίλιαρα?
Κοιλοτουμπανιασμένη μάνα: Γιατρός είναι βρε, τον πλήρωσα.
Αμερικλάνος: Χτες μου είπες ότι δεν έχουμε λεφτά για να πάρω το αυτοκίνητο σαν του Σιρίλο και σήμερα τα δίνεις σ'αυτόν?
Κοιλοτουμπανιασμένη μάνα: Γίνε κι εσύ γυναικολόγος να σου δίνουν λεφτά να πάρεις αυτοκίνητο σαν του Σιρίλο.
Αμερικλάνος: ΟΚ!

Αυτό ήταν. Τελείωσαν και τα αστροναύτης και τα παππούς (σε κάποια φάση στο νήπιο ήθελα να γίνω παππούς όταν μεγαλώσω, τι να πεις). Από εκείνη την ημέρα, ο επτάχρονος Αμερικλάνος ήξερε ότι μια μέρα θα γινόταν γυναικολόγος. Και ας μην είχε ιδέα τι ειναι. Τα πεντοχίλιαρα τον νοιάζανε για να πάρει αυτοκίνητο σαν του Σιρίλο. Σε πράσινο.

Όταν το άκουσε ένας ξάδερφος - κάφρος δύο χρόνια μεγαλύτερος με κορόιδευε:

Αμερικλάνος: Τι γελάς ρε μαλάκα?
Καφροξάδερφος: Ξέρεις τι κάνει ο γυναικολόγος που θες να γίνεις μια μέρα?
Αμερικλάνος: Ναι ξέρω, πληρώνεται πεντοχίλιαρα.
Καφροξάδερφος: Πάνε οι γυναίκες γδύνονται τις κοιτάει και μετά τον πληρώνουν, βλάκα!
Αμερικλάνος: Ε, πανεύκολο!

Μετά από ενάμισι χρόνο, το καινούριο απόκτημα της οικογένειας Αμερικλάνου έπαθε ουρολοίμωξη και τον τρέχανε. Ανάμεσα στα τρεξίματα ήταν και επίσκεψη στο σπίτι παύλα βίλα της παιδιάτρου του. Τρία πατώματα με εσωτερικη σκάλα. Εγώ Levina από μικρός είχα φετίχ με τις εσωτερικές σκάλες. Με φτιάχνανε σου λέω.

Αμερικλάνος: ΜαA?
Τρεχωκαιδεφτανω μάνα: Τι θες Αμερικλάνε μου?
Αμερικλάνος: Αυτή γιατί μένει σε τέτοιο σπίτι με σκάλα και εμείς μένουμε στου Σταμάτη? (Σταμάτης ο τότε σπιτονοικοκύρης μας, μορφή και ελεεινό πλάσμα)
Τρεχωκαιδεφτανω μάνα: Γιατί είναι γιατρός.
Αμερικλάνος: Ε και?
Τρεχωκαιδεφτανω μάνα: Τα παιδάκια αρρωσταίνουν συνέχεια, γίνε και εσύ παιδίατρος να μένεις σε σπίτι με σκάλα.
Αμερικλάνος: ΟΚ!

Όπως καταλαβαίνεις η καριέρα μου σαν μελλοντικός γυναικολόγος μόλις είχε τελειώσει. Πλέον ήθελα να γίνω παιδίατρος για να έχω σπίτι με σκάλα.

Μετά από κανα χρόνο μπαίνουμε με τη μάνα μου σε φαρμακείο. Ο φαρμακοποιός άφαντος και τον ανακαλύπτω πίσω από τον πάγκο να κάνει ένεση στον κώλο ενός γέρου. Μικρό παιδί ήμουν Levina και σε τρυφερή ηλικία, σοκαρίστηκα με το θέαμα.

Αμερικλάνος: ΜαΑ?
Χαρίζονταιπαιδιαδυοσεαριστηκαταστασηπληροφοριεςεντως μάνα: Τι θες.
Αμερικλάνος: Τι κάνει αυτός στον παππού από πίσω?
Χαρίζονταιπαιδιαδυοσεαριστηκαταστασηπληροφοριεςεντως μάνα: Ένεση.
Αμερικλάνος: ΜαΑ?
Χαρίζονταιπαιδιαδυοσεαριστηκαταστασηπληροφοριεςεντως μάνα: Τι θες!
Αμερικλάνος: Γιατί πρέπει να το κάνει αυτός?
Χαρίζονταιπαιδιαδυοσεαριστηκαταστασηπληροφοριεςεντως μάνα: Γιατί είναι φαρμακοποιός.
Αμερικλάνος: Πάλι καλά που εγώ θα γίνω παιδίατρος.

Τελικά φαρμακοποιός έγινα.

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Είναι ο φθορισμός και μόλις τελείωσε

3:30 το πρωί, σε 6 ώρες δίνω, τα έχω πάρει. Όποιος δεν μου ευχηθεί καλή επιτυχία δεν θα ξαναματαδεί απεύθυνση στον αιώνα τον άπαντα.


Βάζω τα μεγάλα μέσα. Τι να κάνω.

Δε σίκουιλ:

Αφού μας την είπανε άντε ας δώκω και ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ στη Γαμάει και Δέρνει η οποία τα λέει ωραία η άτιμη:
Άκουγα κι εγω εχτες στο ΝBC ότι "Χριστός νοσηλεύεται με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις" και αναροτιώμουν ποιός τον στούκαρε.

ΓκΔ κάτσε σε μια μεριά λίγο να σου εξηγήσω τι εστί φθορισμός. Θα στο πω λιανά ελληνικά, με εκφράσεις της πιάτσας ξέρεις εσύ:

Είναι που λες ένα μόριο, και το πιάνεις, κυρία μου, και το ΚΟΠΑΝΑΣ ασύστολα με ακτινοβολία. Τι να σου κάνει το μόριο, ερεθίζεται. Αυτό στο διάγραμμα φαίνεται σαν μπλε γραμμή κάθετη προς τα πάνω, έέέτσι.

Μετά πριν προλάβει να ολοκληρώσει το μόριο, του πέφτει λίγο. Αυτό είναι η πορτοκαλί γραμμή η προς τα κάτω η ρυτιδιασμένη. Το γιατί μην το ρωτάς, σε όλους τους άνω άντα μπορεί να συμβεί.

Αλλά επειδή είσαι και μαστόρισα (εσύ τα λές!) τελικά ολοκληρώνει το μόριο αλλά η ακτιβολολία που... εκπέμπει είναι λίγο μειωμένη και αντί να λάμπει... φθορίζει. Λόγω της πτώσης που είπαμε. Αυτό φαίνεται με την κόκκινη γραμμή προς τα κάτω.

Η επόμενη πορτοκαλί γραμμή είναι το τσιγάρο.

Αυτός είναι ο φθορισμός και μόλις τελείωσε.

ΥΓ: Τώρα που το ξαναδιαβάζω μαλακία είναι αλλά αφού μπήκα στον κόπο, άλλαξα και τον τίτλο, θα το φας στη μάπα μάνα μου!

ΥΓ2: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα (απανταχού μαλάκες) και καταστάσεις (απανταχού μαλακίες) είναι εντελώς συμπτωματική.

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

μμμμ έτσι κι έτσι μμμ | Μούξις

Τη Λαμπροδευτεριάτικη απεύθυνση κερδίζει η zoyzoy η οποία κέρδισε τον Αμερικλανο-διαγωνισμό με το εξής σχόλιο:
Πάντως αυτό που ήθελες το πέτυχες μέσα σε χρόνο ρεκόρ 100αναγνώστες και κανένας κινέζος:))
Ποιός τη χάρη σου!
Καλή ανάσταση
με φιλιά θαλασσινά!

Σήμερα zoyzoy έχω να σου εξομολογηθώ ότι ΒΑΡΙΕΜΑΙ.

Βαριέμαι ασύστολα. Όπως λέγαμε και μικροί, βαριέμαι βαριέμαι και σκυλοκατουριέμαι. Με τη μόνη διαφορά ότι δεν σκυλοκατουριέμαι.

Σαν αποτέλεσμα της βαρεμάρας μου, δεν έχω θέμα για την ανάρτηση. Θα συνεχίσω να γράφω ότι έρχεται στο κεφάλι μου και όλο και κάτι θα βγει.

Πάντα έτσι κάνω.


Έφτασε ο Αμερικάνος που λες zoyzoy τους 100 αναγνώστες, τρομάρα να τον έβρει. Χρονιάρες μέρες. Άντε και τους μάζεψα, τι θα τους κάνω? Δεν είμαι εγώ για τέτοια μάνα μου. Παλιά έγραφα 2-5 αναρτήσεις το μήνα ίσα ίσα να βγάλω τον πόνο μου. Και αυτές με το ζόρι δηλαδή. Άσε που δεν απαντούσα και σε σχόλια μερικές φορές. 

Όχι μάνα μου, δεν είμαι σνομπ, καμία σχέση. Αφού έμπαινα στο μπλογκ μια φορά τη βδομάδα τα θεωρούσα παλιά πλέον και δεν έδινα σημασία.

Δεν είμαι σνομπ λέμε!!!

Καλά, μερικές φορές είμαι. Αλλά στην προκειμένη δεν είμαι.

Χμ, νομίζω βρήκα το θέμα της ανάρτησης: Ε ψιτ εσείς οι 100, μην περιμένετε και πολλά! Τώρα έχει ένα μήνα που μου τη βίδωσε και έχω πρήξει την μπλογκόσφαιρα με αναρτήσεις. Αύριο μπορεί να μου τη ξεβιδώσει και να γυρίσω πίσω στο μία ανάρτηση ανά δύο βδομάδες.

Διάβαζα που λες αυτές τις μέρες παλιές μου αναρτήσεις, και έφριξα. Τι διάλο, έλεγα, εγώ τα έγραψα αυτά? Και τα δημοσίευα κι'όλας? Τι σκατά σκεφτόμουν? Δεν σκεφτόμουν! Γιατί είχα δυο τρεις αναγνώστες και δεν με ένοιαζε, κατάλαβες.

Στην αρχή κλαιγόμουν για τα δεινά της Αμερικής. Μετά την είδα να περιγράψω τα πάντα. Μετά έγραφα ότι μου κατέβαινε στην κεφάλα. Μετά σταμάτησα για μερικούς μήνες. Μετά πάλι κλάψα. 

Αμερικλάνος ο κλαψομούνης.

Μου ανέφερε και κάποιος συν-ομογενής στην τρέλα το SSN και θυμήθηκα τα νεύρα που είχα με τους ηλίθιους. Μα να έχω το αυτοκίνητο στην αυλή ένα μήνα και να περιμένω ένα κωλόχαρτο για να το οδηγήσω. Κάθε πρωί περπατούσα στο δάσος σαν την κοκκινοσκουφίτσα 20 λεπτά για να πάω στη στάση του λεωφορείου. Και το βράδυ μέσα στο πισσοσκόταδο τα ίδια. Α σιχτιρ. Λογικό λοιπόν που κλαιγόμουν, κάπου έπρεπε να τα πω να ξεσπάσω.

Όλα αυτά πλέον είναι διαθέσιμα να τα βρει και να τα διαβάσει ο οποιοσδήποτε. Χριστέ μου, ρεζίλι. 

Τώρα οι δύο αναγνώστες γίναν δέκα. Μερικοί είναι και δεινοί χρήστες της γλώσσας οι τρομάρηδες και μου τη λένε! Έχω κι αυτό τώρα, να ψάχνω την κάθε λέξη στο γκούγκλι μην τυχόν και τη γράψω λάθος. Δεν το'χω μάνα μου με την ορθογραφία, το παραδέχομαι. Πολύ θα ήθελα να γράφω σαν τον Celsus για παράδειγμα ή την Έλσα ή έστω σαν τον ΔόΧτωρα βρε αδερφέ, αλλά αφού δεν το'χω! Τι να κάνω! Με το ζόρι μωρέ?

Πάντως οφείλεις να ομολογήσεις zoyzoy ότι την πολύ την κλάψα την έκοψα. Α, να τα λέμε. Εντάξει μωρέ, κλάφτηκα εκεί λίγο με τα αυγά, αφού χαλάστηκα. Αλλά γενικά την έκοψα την κλάψα. Παραδέξου το τώρα!

Α! Την dsquared που της έδωκα και απεύθυνση τις προάλλες την ξέρεις. Είναι δύο σε ένα. Ανεβάσανε βίντεο-ανάρτηση σήμερα κάτι σαν μπλογκο-μεσημεριανό να εδώ. Μπες δες το, έχουν τύπο. Προς το τέλος λέει η μία στην άλλη άρχισε να διαβάζει και Αμερικλάνο και της απαντάει μμμμ έτσι κι έτσι μμμ. ΜούξιςΕγώ φταίω που τη συμπάθησα, κατάλαβες?!

Όχι, σοβαρά, γέλασα πολύ με το βίντεο. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στην ελληνική μπλογκόσφαιρα (δεν λέω ότι δεν υπάρχει, λέω ότι δεν το έχω δει ώχου) γι'αυτό και στο λέω. Ελπίζω να το συνεχίσουν και να βελτιωθούν γιατί εδώ που τα λέμε υπάρχει άπλετος χώρος προς βελτίωση. ΧΑ!

Αυτό με έκανε να σκεφτώ. Πο πο. Υπάρχουν μερικού που τους αρέσει να διαβάζουν Αμερικλάνο, αλλά υπάρχουν περισότεροι που ξινίζουν τα μούτρα τους! Και εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας πάντα zoyzoy ε, και εγώ ξίνισα τα μούτρα μου με όχι τόσο παλιές αναρτήσεις μου. 

Σήμερα η ανάρτηση πήγε αθέματη αλλά για την επόμενη σου έχω: δίπλωμα οδήγησης στην Αμερική.


Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Τρέξε να προλάβεις τελευταία στιγμή τώρα. Γράψε λάθος έχουμε νικήτρια!

Δεν ξέρω, μπορεί να μην ήμουν κατανοητός, αλλά οι συμμετοχές στο διαγωνισμό είναι:

Φούλη, Σταυρούλα, Κούλα, Ζουζου και Μαρούλι.

Αυτές άφησαν σχόλιο στη διαγωνισμοανάρτηση!

Ο 100στος αναγνώστης γράφτηκε σύμφωνα με τον ρουφιάνο μου κάπου 17:25 (ώρα Ελλάδος) ή 10:25 (ώρα Αμερικλάνου). Το πρώτο σχόλιο από τις διαγωνιζόμενες κερδίζει!

Χμ. Επειδή ακόμα δεν κέρδισε κανείς, όποιος άλλος θέλει να κερδίσει πρέπει να αφήσει ΠΡΩΤΑ σχόλιο εδώ και μετά ΑΛΛΟ σχόλιο οπουδήποτε αλλού.

Και μην παραπονιέστε, σας το θύμισα 100 φορές!

Για να δούμε!

Έκτακτο ανακοινωθέν: Η Ζουζού κέρδισε στο διαγωνισμό, και είμαι σίγουρος ότι δεν το κατάλαβε, εκτός κ αν το παίζει Κινέζα! αχαχαχαχα

Συγχαρητήρια ζουζου, χαίρομαι που κέρδισε μια από τις πρώτες μπλόγκερ που διάβασα!

Σας ευχαριστώ όλους για τις εγγραφές! Τώρα που έφτασα τους 100 μπορώ να πεθάνω ήσυχος.

Αι γενεαί λέτσαι

Η αποψινοσημερινή ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ πάει γραμμή στη Φωτεινή, η οποία:
Πάρε τα ροζοσκατουλί αυγά σου και έλα εκδρομή στο Providence την Κυριακή!
Το αρνί θα μπει στη σούβλα στις 7 το πρωί :)
Συγνώμη κυρίες και κύριοι αλλά καλέστε με και εσείς για αρνί στη σούβλα και μετά τα λέμε! Ορίστε μας!

Άκου Φωτεινή τι έπαθε ο Αμερικλάνος σήμερα. Μα είναι ρε παιδί μου να έχεις την κωλοφαρδία να ξεχυλίζει. 

Η κωλοφαρδιοροούσα ύπαρξίς μου.

Είπα που λες σήμερα, μετά από αιώνες, να πάω εκκλησία. Πιάνω και ένα κινεζάκι και λέω έλα τσιν τσαν τσόν πάμε να ανάψουμε κερί δυο λεπτά θα μας πάρει.

Εγώ στην Ελλάδα έτσι έκανα.

Πήγαινα, άναβα κερί, και τσακισμός προς καφετέρια μεριά. Εδώ όμως, δεν είναι έτσι. Μικρή κοινωνία μάνα μου. Μπαίνω μέσα, με το κινεζάκι παρα πόδας, πάω ανάβω κερί φιλώ και την εικόνα και τσουπ ΟΛΟΙ γυρνάνε και με κοιτάνε. ΟΛΟΙ.

Εντάξει μπορεί και να μην ήταν όλοι-όλοι, αλλά ήταν κάμποσοι, εκεί κόλλησες τώρα? 15 άτομα ήταν όλα κι'όλα. 15 ντυμένοι στην τρίχα το κέρατό μου και εγώ με τζίν ζακέτα και αθλητικά. Μάλιστα.

Ε, λέω, μιας και με είδαν και κοιτάν και καλά καλά το κινεζάκι, ας κάτσουμε κανα πεντάλεπτο να ακούσουμε. Καθόμαστε, μας δίνουν και βιβλιαράκι με τα τροπάρια και αγγλική μετάφραση (παρακαλώ) και διαβάζαμε. Περνάνε τα πέντε λεπτά και αρχίζουν τα εγκώμια.

Α, του λέω του κινεζακίου, θα μου κάνεις τη χάρη και θα κάτσουμε να τα ακούσουμε. Είναι ωραία λογάκια και ποιητικά γραμμένα. Ξίνισε τα μούτρα του. Σκάσε και παρακολούθα, ή πάνε σπίτι σου με τα πόδια. Έτσι του είπα και τον έπεισα.

Έχω πειθώ ο άτιμος.

Ο παπάς εισαγώμενος πολύ ωραία φωνή αλλά το Ω γλυκύ μου έαρ το σκότωσε εν ψυχρώ μπροστά στα μάτια μας. Δεν πειράζει, είχε κάτι ψάλτισες και κάτι κάνανε.

Το ότι ο Αμερικλάνος μικρός ήταν παπαδοπαίδι και κατ' ημιαπασχόληση τις σαρακοστές ψάλτης στο έχω πει Φωτεινή? Όχι? Ε να τώρα στο λέω.

Περνάνε και τα εγκώμια, πολύ ωραία, όλα καλά. Το κινεζάκι να έχει βαρέσει ένεση στο μάτι το άμοιρο. Κάνε υπομονή, του λέω, να ακούσουμε αυτό το τροπάριο μισή σελίδα να μπει μέσα ο παπάς και την κάνουμε. Μη φύγουμε όσο είναι ο παπάς έξω, ντροπή, τι θα πει ο κόσμος.

Εκεί που πάω να σηκωθώ, έρχεται ένας κύριος μεσήλιξ, συμπαθέστατος, και μου ζητάει να βοηθήσω στο κουβάλημα του επιταφίου. 

Όπα.

Α δεν μπορώ, του λέω, πρέπει να πάρω το κινεζάκι σπίτι. Ο λόγος βέβαια ήταν άλλος. Θα είναι οι άλλοι τρεις με τα κοστούμια τους και εγώ με το τζίν σαν το λέτσο?

Με παρακάλεσε ο κακομοίρης, τέλος πάντων είπα ας κάτσω. Λέτσος, λέτσος. Αφού αυτό ήταν το ριζικό μου σήμερα και δεν βρίσκουν τέταρτο!

Έρχεται η ώρα για τον επιτάφιο, με πιάνει ο συμπαθεστατος κύριος που σου είπα πριν (ο οποίος σε αυτό το σημείο άρχισε να με εκνευρίζει, περιττό να το πω) και με βάζει μπροστά, φάτσα φόρα. Οι αλλοι οι δυο οι έξυπνοι τσακίστηκαν και πιάσανε γαλαρία και έμεινα εγώ στη θέση του πιλότου δίπλα στον παπά.

Και δε με λες και ορθόδοξο ρε γαμώτο, για να το εκλάβω σαν τιμή.

Τον σηκώνουμε, τέλος πάντων, παραλίγο να τον κουτουλήσουμε στον πολυέλαιο, μετά παραλίγο να τον κουτουλήσουμε στην πόρτα, μετά παραλίγο να γύρει και να μας πέσει όταν έπρεπε να πράξομεν ελιγμό γύρω από ένα τζίπ που έκλεινε την είσοδο (αχ, μύρισε Ελλάδα) αλλά το κρατήσαμε το ύψος μας. 

Φτάνουμε στο τέλος του πάρκιν, γυρνάει ο παπάς λέει στον άλλονα τον διπλανό μου κουράστηκες γιώργη? χαχαχαχαχα, παπάς πράμα, τς τς τς τς τς.

Κάνουμε μεταβολή πάμε πίσω, έχουμε εν τω μεταξύ αρχίσει να χάνουμε το ρυθμό μας και ο επιτάφιος ανεβοκατεβαίνει σαν μαούνα.

Αυτό μάνα μου δεν ήταν περιφορά επιταφίου, κρουαζιέρα με την κιβωτό του Νώε ήταν.

Είμασταν και απροβάριστοι, καταλαβαίνεις.

Πάμε μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας και μας λέει ο παπάς εντάξει παιδιά με το τρία το σηκώνετε να περάσει ο κόσμος από κάτω.

Νόμιζα ότι έκανε πλάκα πάλι.

Σοβαρολοσούσε. Τονε σηκώνουμε και σε επίπεδο ώμου, και αρχίζει ο κόσμος να περνάει από κάτω. Είχε μαζευτεί λαός μέχρι τότε. Εγώ να ανοίξει η γη να με καταπιεί μόστρα βιτρίνα με το τζιν και τη μπλουζίτσα (μισό να δω τι φοράω) μια γκριμπλε κειδα χάμω, να περνάει ο κόσμος και να με θαυμάζει.

Και όπως σκύβουν να έχουν θέα το παπουτσάκι το νάικ φυσικό μπλε βαμμένο καφέ. Μένω σε δάσος μάνα μου, τι να κάνω. Έχει λάσπες.

Μάλλον θα υπέθεσαν ότι μόλις με παραλάβανε από τα βουνά της Ηπείρου και δεν προκάμαμε να πάμε για αλλαγή γκαρνταρόμπας. Να δεις που θα με μύριζαν μπας κ μυρίζω μυζήθρα.

Εκεί που τελειώνουν και λέω άντε να τον βάλουμε μέσα πιάστηκα, βλέπουμε δύο κυρίες να τρέχουν προς το μέρος μας και να μας ζητάνε να περιμένουμε.

Τι να κάνεις?

Περιμέναμε. Εκεί που φτάνουν και κάνουμε ένα έτσι να χαλαρώσουμε, μας λέει η μια. Περιμένετε έρχεται και ο παππούς! Περιμέναμε και τον παππού ο οποίος να τρέξει δεν μπορεί, κούτσα κούτσα την ανέβηκε την ανηφόρα και εμείς μετρούσαμε τα βήματά του.

Μετά άντε να μας αλλάζει ένας άλλος έναν έναν να περάσουμε και εμείς από κάτω, μη χάσουμε. 

Και πάλι παραλίγο να κουτουλήσει στην πόρτα, και στον πολυέλαιο, και δώστου πέρα δώθε πάνω κάτω.

Αφού τελειώσαμε λέω του κινεζακίου κάτσε στα αυγά σου να ξεκουραστώ, διάβασε εσύ κανα τροπάριο και φεύγουμε μετά.

Κατάλαβες Φωτεινή? Εγώ ο κακομοίρης για ένα κερί πήγα και κατάντησα να κουβαλάω επιτάφιους! 

Όχι ότι έχω κάτι ενάντια στον επιτάφιο, κάθε άλλο, αλλά δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου, με πιάνεις?

Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω ότι οι Έλληνες που είδα ήταν αρκετά συμπαθητικοί. Όχι κάγκουρες με χρυσές αλυσίδες, καμία σχέση. Απλοί άνθρωποι που κρατάν τα ήθη και τα έθιμά τους (το τυπικό κόμμάτι τουλάχιστον).

ΥΓ: Με αυτή την ανάρτηση δεν έχω σκοπό να προσβάλω κανέναν, πρόσωπο ή θεσμό. Σας παραθέτω απλά την εμπειρία μου με έναν χιουμοριστικό τρόπο και λίγο τσιμπημένη.

ΥΓ2: Πάτα εδώ χάμω μάνα μου και δήλωσε συμμετοχή! Θέλω ποικιλία! Και που ξέρεις, μπορεί να αφήσεις το πρώτο σχόλιο μετά τον εκατοστό αναγνώστη (άλλοι δύο μείνανε) και να κερδίσεις αμερικλάνικο δώρο! Από τις Ηνωμένες Πολιτείες! Της Αμερικής!

YΓ3: Αυτό το παρα πόδας έχω τη φρικτή υποψία ότι το παρεξήγησα νοηματικώς αλλά λείπει το κοντρόλ μου και το γκούκλι δεν βοηθάει. Τι να κάνω!

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Το ροζουλοσκατουλί το ξεβαμμένο

Το αγαπητό Μαρούλι, ή όπως προτιμώ να τη λέω, Μαρούλω, χτες είχε κέφια και μας είπε:
Δεν χρειαζεται να εχεις καν πορτοφολι, φορας στηθοδεσμο? Ωραιοτατη θηκη για την καρτα! αχαχαχα!!
Κερδίζοντας τη σημερινή ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ. Τώρα αυτό καλό είναι, κακό είναι, δεν ξέρω.

Εγώ πάντως τις κάρτες μου τις έχω σε σπέσιαλ δερμάτινο πορτοφόλι που δεν παίρνει μετρητά. Είμαι πολύ κουλ για μετρητά μάνα μου.

Θυμάσαι, Μαρούλω, κάποτε που σου είπα εδώ μέσα ότι προσπαθώ να κόψω τα μπινελίκια? Ναι, αλήθεια είναι, το παλεύω. Αλλά δεν μπορώ. Δεν με αφήνουν οι γύρω μου, οι τριγύρω μου, και γενικά ο κόσμος.

Και κάθομαι τώρα αυτή τη μικρή ώρα και αναρωτιέμαι. Καλά ρε ΜΑΛΑΚΑ, κάθεσαι και φτιάχνεις βαφές για αυγά. Την έχεις δει αυγοβαφέας, κοτομπογιατζής κιετς. Κανένα πρόβλημα!

Ουδέν.

Αλλά τι ΔΙΑΟΛΟ μου βάζεις στην ετικέτα ΚΟΚΚΙΝΗ βαφή, ενώ είναι ΡΟΖ? Θες να με εκνευρίσεις άγιες μέρες?

Μαρούλω, μην συγχίζεσαι μάνα μου, δεν μιλάω σε σένα. Στον μαλάκα στο νιουτζέρζι που φτιάχνει και πουλάει τις γαμωβαφές του αναφέρομαι.

Φέτος είπα στη μάνα μου να μου στείλει βαφές Ανατολή γιατί πέρσι με τις μπογιές για φαγητά μου βγήκε η ψυχή. Δεν έβρισκε. Οι Έλληνες μπακάληδες, άλλοι μαλάκες, δεν φέρνουν βαφές μέχρι τη Μεγάλη Τετάρτη. Να τρέχει ο κόσμος και να μην προκάμνει.

Πο πο τα έχω πάρει τώρα που σου μιλάω Μαρούλω τόσο άγρια, τόσο άγρια, που οι προτάσεις μου είναι ακόμα πιο ασυνάρτητες απ'ότι συνήθως. Θα τα διορθώσω στο τέλος. Ίσως.

Και έτσι, που λες, δεν μου έστειλε βαφές. Μου έστειλε άλλα χρήσιμα πράγματα που δεν τα βρίσκω εδώ και κυρίως μου αρέσουν κιόλας όπως κουβερτούρα. Παυλίδης. Τώρα πότε με είδε να τρώω κουβερτούρα, ένας θεός ξέρει. Πως της ήρθε ότι δεν έχουμε και εδώ χάμω κουβερτούρα, πάλι ένας θεός ξέρει. Πως της ήρθε να μου βάλει μέσα συσκευασία των πέντε, πληρώνοντας άλλο ένα δεκάρικο στα μεταφορικά για κάτι που ούτε μου αρέσει ούτε το χρειάζομαι, αυτό, ούτε ο θεός δεν το καταλαβαίνει. Μου το είπε.

Στο φέισμπουκ.

Τέλος πάντων, δεν μου φταίει η μάνα μου, ο μαλάκας ο Κολόμβος μου φταίει που πήγε και τους ανακάλυψε. 

Εντάξει ούτε ο Κολόμβος μου φταίει. Που να ήξερε ο άνθρωπος. Αυτός να κόψει δρόμο για να πάρει κανα γκαραμασάλα ήθελε.

Αλλά γιατί. Γιατί Μαρούλω γιατί. ΠΕΣ ΜΟΥ. Γιατί σε μένα. Εγώ. Που κάθομαι σαν τον ΜΑΛΑΚΑ και προσπαθώ να αναπαραστήσω τα ελληνικά έθιμα μην τυχόν και τα ξεχάσω. Γιατί σε μένα.

Είδα πριν λίγο και την ανάρτηση της Νεφέλως με τα αυγά της που έβαψε με φλούδες από κρεμμύδια και ζήλεψα. Το δοκίμασα. Αυτά βγήκαν καφέ. Το καφέ το μουσταρδοσκατουλί το ξεβαμμένο.

Και πες αυτά δεν πειράζει, πείραμα ήταν. Τα άλλα?

Τα άλλα???

Μα να βγουν ροζ? ΡΟΖ??? Έβαλα ΔΙΠΛΗ ποσότητα μπογιάς μέσα γαμώ το κέρατό μου!

Είναι δυνατόν πρόπερσι να βάψω αυτά τα αυγά:

(Δεν τη βρίσκω τη φωτογραφία αλλά φαντάσου τώρα εσύ μια πιατέλα τίγκα με τέλεια βαμμένα κόκκινα αυγά)

Πέρσι αυτά:

Και φέτος αυτά:

?????????

Δεν τα εμφανίζω αυτά τα πράματα. Θα κάνω τη θυσία και θα τα φάω όλα μόνος μου. Αφού αυτοαλληλοτσουγκριθώ εντόνως.

Έκανα και άλλη δοκιμή και βούτηξα τα σκατουλί αυγά στη μπογιά τη ροζουλί μέσα. Αυτά ούτε γι' αστείο δεν τα δείχνω.

Και δεν μου σπάσανε και πολλά ρε γαμώτο.

Αύριο πρωί πρωί, τώρα μη σου πω, θα πάρω τη μάνα μου τηλέφωνο να πάρει καμια δεκαριά μπογιές ανατολή να έχουμε για του χρόνου.

Καλά να περάσετε εσείς με τα κόκκινα αυγά σας, τα αρνιά σας, τα έτσι σας τα αλλιώς σας. Ο Αμερικλάνος θα τη βγάλει με ροζουλοσκατουλί αυγά και ο-θεός-να-τα-κάνει-αρνίσια παϊδάκια στο φούρνο.

Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα σας εύχομαι, αν και θα ξανακάνω ανάρτηση μέχρι τότε.

Σιγά μη χάσω.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Αμερικλάνικο χρήμα

Η dsquared αναρωτήθηκε:
Τι ειναι η οσμωση, μαθημα μαγειρικης?
και με έκανε να αναρωτηθώ: "πλάκα με κάνει;". Σου αξίζει η ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ dsquared, σου αξίζει. Καλοφάγωτη!

Κάνω που λες dsquared σήμερα ένα έτσι μέσα στη τζέπη μου και τι πιάνω?


Ντροπή σου dsquared! Τι είναι αυτά που σκέφτεσαι?

Λεφτά μάνα μου, λεφτά. Φράγκα, μαδιά, πως τα λένε. Μετρητά. Ντάγκα ντάγκα.

Και τι μας το λες ρε μάστορα, θα μου πεις. ΝΑ κι αν έχεις, ΝΑ κι αν δεν έχεις. Έχεις δίκιο. Δεν το ξεκίνησα καλά, αλλά θα το στρώσω. Συγκεντρώσου.

Αυτή η ανάρτηση θα είναι η πρώτη από μια σειρά αναρτήσεων που θα περιγράφω την πρώτη μου μέρα εδώ χάμω. Αυτή τη μαύρη μέρα. Κάθε φορά με άλλο θέμα και παραλείποντας τα υπόλοιπα.

Και ξεκινάμε. Χρήμα.

Δευτέρα. 10 Αυγούστου. 2009. Πρωί.
Ξεκινάω από το σπίτι του Ινδού που με φιλοξενούσε. Το τσαντί με τα μετρητά, διαβατήρια σουπα μουπες παραμάσχαλα. Είχα φάει φρίκη. Έχασα που έχασα τον μπούσουλα μέσα σε λιγότερες από 12 ώρες, έτσι και έχανα και τα λεφτά μου, θα αυτοκτονούσα εκεί επιτόπου. Γι'αυτό όπως καταλαβαίνεις, κρατούσα το τσαντί με σκρούτζικη ευλάβεια σαν συνταξιούχος που μόλις πήρε τη σύνταξη από την τράπεζα και τρέχει να τη βάλει κάτω από στρώμα.


Λες και δεν ξέρουμε ότι όλοι εκεί τις βάζουν.

Φτάνω στο εργαστήριο όπου με υποδέχονται οι Κινέζοι με ανοικτές αγκάλες. Στάχτη στα μάτια του Αμερικλάνου. Τους συμπάθησα πανάθεμά τους. Έχει και Ινδούς η φάση. Τους συμπάθησα εξίσου.

Η ώρα 11 τους λέω: Καλά εσείς καφέ δεν πίνετε? Πίνουμε πίνουμε, μου απαντάει μια Κινεζούλα. Εγώ όμως dsquared αναφερόμουν σε καφέ παύλα συζήτηση παύλα χαλλλαραααα παύλα κουτσομπολιό παύλα έξω στον ήλιο.

Δεν με πιάσανε. Γι αυτούς καφές ίσον ενέργεια, όλα τα άλλα περιττά. Τι να κάνεις. Ενδίδεις. Πάμε στην καφετέρια με έναν Ινδό να πάρουμε καφέ. Πιάνω εγώ το τσαντί, προσεκτικά προσεκτικά, ανοίγω το μέρος με τα μονά και τα κέρματα και αρχίζω να τα μετράω σαν κακομοίρης. Τσουπ τσουπ το κάθε κέρμα, χρουτς χρουτς το κάθε χαρτονόμισμα.

Ο Ινδός, κύριος, κάνει ένα έτσι βγάζει μια πιστωτική κάρτα και πληρώνει τον καφέ.


Μαλάκας ο Αμερικλάνος.

Τι κάνεις! του λέει. Για ενάμισι δολάριο δίνεις πιστωτική??? Έτσι στην ψύχρα???

Ο Ινδός γελάει και από μέσα του σκέφτεται: Ε ρε με βλαχάκι που μπλέξαμε.

Το μεσημέρι πάμε για μεσημεριανό. Πάλι ο Αμερικλάνος βγάζει το τσαντί και αρχίζει να μετράει τσουπ τσουπ χρατς χρατς. Είναι και όλα πράσινα τα διαόλια και φοβάται μη δώσει 100 αντί για 1. Πούστηδες Αμερικάνοι δε θα μου τη φέρετε, σκέφτεται.

Όλοι οι άλλοι, με μια χάρη ένα νάζι άλλο πράμα, βγάζουν πιστωτικές και πληρώνουν. Πάλι μαλάκας ο Αμερικλάνος.

Εν τέλει του εξήγησαν τι παίζει.

Σχεδόν κανείς δεν πληρώνει με μετρητά πλέον, όλοι με κάρτες. Δεν υπάρχουν χρεώσεις αν πληρώνεις στην ώρα σου. Δεν υπάρχει κίνδυνος αν στην κλέψουν, δεν δεν δεν. Τελικά με πείσανε να πάω να ανοίξω λογαριασμό και να βγάλω χρεωστική κάρτα.

Πάω στην τράπεζα και με πιάνει ξανα φρίκη. Τι, θα βάλω όλα μου τα λεφτά σε ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ τράπεζα? Πάω καλά? Δεν τους εμπιστεύομαι. Θα πάνε και θα χρεωκοπήσουν και πάνε τα λεφτάκια μου.

Είχε ξυπνήσει ο σκρουτζ μέσα μου σου λέω και ήταν σε υπερένταση.

Δεν με πείσανε, ότι και αν μου είπαν, να εμπιστευτώ τα λεφτά μου στους Αμερικάνους. 50 δολάρια έβαλα στο λογαριασμό και πολύ τους είναι, σκέφτηκα.

Τελικά εκείνα τα λεφτά δεν μπήκανε ποτέ στην τράπεζα. Το θεωρούσα ιεροσυλία να βάλω λεφτά που βγήκαν στην Ελλάδα σε Αμερικάνικη τράπεζα, άμα θέλουν κεφάλαια θα βρουν από τα δικά τους, σκεφτόμουν.

Τα ξόδεψα όλα στο άψε σβήσε, με το τσαντί παραμάσχαλα.

Έκτοτε όμως, μπήκε και ο Αμερικλάνος στο Αμερικλάνικο σύστημα και το έκοψε το μετρητό. Ακόμα και τις τσίχλες, που λέει ο λόγος, με πιστωτική τις αγοράζει.

Δεν φταίω εγώ, dsquared, με προτρέπουν! Αφού σου λένε δώρο πίσω το 1% των αγορών σου! Τι να κάνω! Άσε που δεν έχω να νοιάζομαι για το αν βαστάω λεφτά, να προλάβω την τράπεζα παρασκευή, να βγάλω αρκετά, να μην μου τα κλέψουν κλπ κλπ.

Και το κυριότερο: πας για φαί. Είστε 10 άτομα. Λες στον σερβιτόρο, πστ μάστορα, μοίρασέ τα σε αυτές τις κάρτες και του δίνεις μια στίβα πλαστικό χρήμα.

Ε μα.

Ούτε να βρεις ψιλά και έλα χάλασέ μου δεκάρικο, δεν έχω τάληρα, και πόσο πουρμπουάρ, και και και.

Γι' αυτό σήμερα που έβαλα το χέρι στην τζέπη και έπιασα τα πράσινα σιχαμερά δολάρια αναρωτήθηκα πότε τα σήκωσα και δεν το θυμάμαι. Τελικά μου τα χρωστούσε ένας Κινέζος, να γιατί.

Αυτή τη διαφορά στον τρόπο που πληρώνουμε τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα πάντως. Ο μισθός μπαίνει απευθείας στην τράπεζα, οι κάρτες και οι λογαριασμοί πληρώνονται στο ίντερνετ και τον καφέ που πίνω τώρα τον πήρα με πιστωτική. Με αυτό το σύστημα, μπορεί να περάσουν και μήνες χωρίς να πιάσω καθόλου στο χέρι μου μετρητά.

Κάτι ακούγεται εν τω μεταξύ ότι το επόμενο iPhone (το οποίο αναμένω ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ να βγει να ξεμπλέξω με το ηλίθιο το μαυροβατόμουρο) θα μπορείς να το κάνεις πιστωτική. Τελικά αυτή η apple μόνο καφέ δεν έχει προσπαθήσει ακόμα να φτιάξει με τα κινητά της. Πφ.

Έχει και τα κακά του βέβαια το πλαστικό χρήμα. Να, τώρα για παράδειγμα αν με ρωτήσεις πόσο κάνει ο καφές θα σου πω δεν ξέρω μάνα μου. Ξέρω ότι είναι κάπου ενάμισι δολάριο, αλλά ακριβώς θα σε γελάσω. Καμια μέρα θα ανεβάσουν τις τιμές στο Θεό και δεν θα το πάρουμε χαμπάρι μέχρι το τέλος του μήνα, στο λέω!


ΥΓ: Για το βράδυ (πρωί στην Ελλάδα) την προόριζα την ανάρτηση, αλλά αντί για προεπισκόπηση πάτησα δημοσίευση γαμώ το κέρατό μου. Θα την αναδημοσιεύσω το βράδυ, δεν την αφήχω να χαθεί στα μπλογκρόλς! Ορίστε μας!

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Από τη μία τα κβάντα, από την άλλη το σαχλοτράγουδο

Ανάρτηση μίνι αλλά η απεύθυνση απεύθυνση, μην ξεχνιόμαστε! Ο mahler ανάμεσα στα πολλά άλλα σχόλια άφηκε και αυτό:



@nefelokokkugiaκαι θα τον πλακώσω και θα του φάμε τα φράγκα στο δικαστήριο. όχι γιατί στην είπε μανίτσα μου και εγώ αυτά δεν τα σηκώνω.

Και με έκανε και γέλασα, ο κερατάς. Να ορίστε, ΝΑ, πάρτηνα την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Στο έχω πει και στο παρελθόν, mahler, το πρωί έχω ξυπνητήρι σλας ράδιο. Από τις 7 μέχρι τις 9 το σπίτι μου είναι αμέρικαν μπαρ με τη μουσική στο φουλ.

Ευτυχώς που έχουν ξεκουμπιστεί οι λιβανέζοι και δεν ενοχλώ κανέναν, γιατί αλλιώς έχω τύψεις που ξεσηκώνω κόσμο. Έχω τσίπα.

Κάθομαι που λες ο δικός σου το πρωί καμια ωρίτσα στο κρεβάτι και ακούω τραγούδια, ακούω και τη Χέδερ με τον Τζόνας να λένε χωρατά, μια χαρά. Με έχει βολέψει το σύστημα λέμε.

Αλλά.

Μερικές φορές, ένα τραγούδι μου κολλάει όλη μέρα, και ας είναι σαχλό. Σήμερα για παράδειγμα. Ξύπνησα στον εξής ήχο:


Και μου έχει σπάσει τα νεύρα, έχει σφηνωθεί στο καλοσχηματισμένο μου κεφάλι και δε λέει να πάρει τον πούλο να τελειώνουμε.

Το πρωί στο μάθημα κβαντομηχανικής είχα που είχα τον πόνο μου με τη βλακεία στο κεφάλι μου, είχα και τον άλλο να ωρύεται για τα κβάντα του.

Από τη μία τα κβάντα, από την άλλη το σαχλοτράγουδο.

Τώρα, ετοιμάζω παρουσίαση για την όσμωση. Από τη μία η όσμωση, από την άλλη το σαχλοτράγουδο.

Θα την πάρω τηλέφωνο τη Χέδερ και θα τη ξεχέσω. Μα τραγούδια είναι αυτά που μου βάζει. Αν και απ'ότι άκουσα χτύπησε τον ώμο της το πουλάκι μου και πονεί. Τα φάρμακα θα φταίνε για την επιλογή τραγουδιού.

Ανοίγει παρένθεση
Για τη φίλη από το Providence: στους 105 νομίζω είναι ο σταθμός, δεν ξέρω αν την ξέρεις την εκπομπή, αλλά άκου την καμια φορά, αξίζει!

Υπομονή ρε mahler θα την κλείσω την παρένθεση μάνα μου, μισό

Φωτεινή ακούς? Έχουν και σελίδα, να εδώ.
Κλέινει η παρένθεση. Λύσσαξες mahler.


Πάω για κατούρημα. Από τη μία τα ούρα, από την άλλη το σαχλοτράγουδο.

ΥΓ: Ο ρουφιάνος μου με ενημερώνει ότι κάποιος έψαξε στο γκούκλι "ώριμες χοντρές πουτάνες" και με βρήκε. Το μπλόγκ μου ήταν στην 130η θέση. Δηλαδή, ΚΑΙ ψάχνεις για ώριμες χοντρές πουτάνες, ΚΑΙ κοιτάς όλες τις σελίδες μέχρι το τέλος? Έλεος μάνα μου. 

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Σκαμπίλι από τα Κοτοβυζάκια μου

Αυτή η ανάρτηση δεν έχει επίσημη απονομή απεύθυνσης, αλλά της nefelokokkugia τα τραβάει ο πισινοσμετομπαρδόν της και θα της τηνε απευθύνω για να στρώσει.

Ε μα.

Στο είπα χτες, nefelokokkugia, για το διαγωνισμό της Κούλας, μέσα στη βαρεμάρα μου. Εξαιτίας αυτής της βαρεμάρας δεν γιόρτασα και δεν το'κανα και θέμα βρε αδερφέ. Δεν είναι και του στυλ μου, καταλαβαίνεις. Είμαι ταπεινό χαμομηλάκι κατα βάθος.

Αλλά βέβαια, εσένα, nefelokokkugia, δε χρειαζόταν καν να στο πω, το ήξερες μιας και είχες πάρει και εσύ μέρος στο διαγωνισμό, και πήρες κειδα χάμω και ένα βραβειάκι δεύτερης θέσης.

Δεύτερη, πφ.

Και μας τη μόστραρες τη συνταγή σου φάτσα φόρα στο μπλόγκι σου και στον έναν και μοναδικό κουλοδαφνοστεφανωμένο νικητή ούτε αναφορά ε? Φτου σου κυρία μου, θα σου κάνω μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση μέσω παράλειψης αναφοράς όταν εκρίθην πρέπον.

Αυτή την καθαρεύουσα πρέπει να τη μειώσω, ούτε εγώ δεν με καταλαβαίνω πια.

Και για τιμωρία, φάε ΝΑ σκαμπίλι από τα Κοτοβυζάκια μου:


Κοτοβυζάκια
Τη συνταγή αυτή μου την είπαν δύο άτομα: η θείαΚαραμέλα και ο θείος Νώντας. Και οι δύο διεκδικούν τη δημιουργία της, και εδώ και 13 χρόνια τσακώνονται και σκοτώνονται. Για να είμαστε δίκαιοι λοιπόν, ορίστε και οι δύο βερσιόν όπως μου τις διηγήθηκαν. 

Υλικά:
Δύο στήθη κοτόπουλο
Ένα ασπράδι και μισό φλυτζάνι νερό
Λίγο νισεστέ
Μισή κούπα μέλι θυμαρίσιο φρέσκο συντεχνίας και ίση ποσότητα νερού
Μια κόκκινη πιπεριά καυτερή (ή και τρεις, ανάλογα με τις αντοχές μας)
Προαιρετικά: τσίλι σε σκόνη
Mια κόκκινη πιπεριά γλυκιά σε κύβους
Έναν ανανά σε κύβους
Ένα μεγάλο κρεμμύδι ροδέλες
Λάδι για τηγάνισμα (Θα βάλουμε λίιιιιιγο περισσότερα από 7 υλικά, αλλά μην το πεις στην Cούλα χιχιχι! )


Πιάνουμε το κοτοπουλάκι με το χεράκι, το κόβουμε με το μαχαιράκι σε κυβάκια και το πλένουμε καλά καλά με αφθονο νεράκι χλιαρούτσικο να καθαρίσει και να φύγουν όλες οι βρωμίτσες από πάνω του. (ή)

Κόβεις το κοτόβυζο με τα χέρια σου. Αν είσαι φλώρος χρησιμοποίησε και μαχαίρι τι να σου πω. Πλένεις την κότα και παράλληλα πλένεις και τα χέρια σου, πάνω απ’όλα η υγιεινή αλλά και οικονομία στο νερό, δεν είναι γκόμενά μου η ΕΥΔΑΠ να την πληρώνω.


Ανακατεύουμε το ασπραδάκι με το νεράκι και ρίχνουμε τα κομματάκια του κοτόπουλου μέσα, ανακατεύουμε να πάει το μίγμα παντού παντού και το βάζουμε στο ψυγειάκι για μια ωρίτσα. (ή)

Ρίχνεις το ασπράδι στο νερό και το κοπανάς με το δάκτυλό σου το πλυμένο, αλλά για καλό και για κακό μη χρησιμοποιήσεις το καρκαδοδάχτυλο, βάλε το άλλο το μακρύ. Πνίγεις το κομματιασμένο κοτόβυζο μέσα και το βάζεις στο ψυγείο – μακριά από το μουχλιασμένο τυρί – για καμιά ώρα. Εγώ συνήθως όσο περιμένω κάνω σεξ με τη θεία σου αλλά εσύ που είσαι φλώρος θεώρησέ το προαιρετικό.


Βγάζουμε το κοτοπουλάκι από το ψυγειάκι και το ρίχνουμε απαλά απαλά με τα χεράκια μας, αφού τα πλύνουμε καλά καλά με σαπουνάκι, στο νισεστέ και ανακατεύουμε με τα δακτυλάκια μας μέχρι να καλύψει ο νισεστές όλες τις επιφανειούλες. (ή)

Αφού τελειώσεις με το σεξ βγάζεις το κοτόβυζο από το ψυγείο και το κάνεις τούμπα στο νισεστέ. Αρχίζεις να το κοπανάς μέχρι να του βγει το λάδι και να μπει ο νισεστές μέχρι και στις ρωγμές του. Αν δεν το’πιασες είσαι φλώρος.


Τηγανίζουμε το κοτοπουλάκι σε καφτό λαδάκι, κατά προτίμηση σπορέλαιο, μέχρι να πάρει ένα χρυσουλό χρωματάκι. Εναλλακτικά, για όσους προσέχουν τη σιλουέτα τους, χιχιχι!, μπορούμε να το ψήσουμε και στο φούρνο στους 190 βαθμούληδες για 20 λεπτάκια ανάλογα με το φούρνο που έχουμε στη διάθεσή μας.Στραγγίζουμε το κοτοπουλάκι να φύγει όλο το λαδάκι που δε χρειάζεται πάνω σε μια πετσετούλα χάρτινη κουζίνας. (ή)

Τηγανίζεις το κοτόπουλο σε ηλιέλαιο. Έτσι και ακούσω μαλακία για στραγγίσματα, φούρνους και θερμίδες σε αποκλήρωσα.


Προχωράμε στη σως. Ψιλοκόβουμε με μαχαιράκι την καφτερή πιπερίτσα και την τσιγαρίζουμε με το τσίλι (αν βάλουμε περισσότερο τσίλι θα γίνει πιο πικαντικούλι ενώ αν βάλουμε λιγότερο τσίλι θα γίνει πιο γλυκούλι, χιχιχι!) για μερικά δευτερόλεπτα σε μια σταλίτσα αγνό παρθένο ελαιόλαδο. Αφού την ψιλοκόψουμε, προσέχουμε να μην αγγίξουμε τα ματάκια μας με τα δακτυλάκια μας γιατί θα μας κάψει χιχιχι. Προσθέτουμε το κρεμμυδάκι σε ροδελίτσες και την κόκκινη γλυκιά πιπερίτσα σε κυβάκια, και αφού μαραθούν, προσθέτουμε το μίγμα με το νεράκι και το μέλι το θυμαρίσιο.

(ή) Κόβεις την καφτερή πιπεριά ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΜΕΚΑΨΕ ΤΟ ΜΑΤΙ και την τσιγαρίζεις σε ελαιόλαδο μάζι με το τσίλι (αν είσαι άντρας, αν είσαι φλώρος μη βάλεις τσίλι). Βάζεις και το κρεμμύδι και την άλλη την πιπεριά τη φλώρικη που δεν καίει και τέλος αφού βαρεθείς τη ζωή σου βάζεις και το μίγμα με το μέλι και το νερό.


Αφήνουμε να πάρει μια βράση, προσθέτουμε το κοτοπουλάκι και τον ανανούλη σε κυβάκια, αφήνουμε να πάρει άλλη μια βράση και περιμένουμε σε χαμηλή φωτίτσα μέχρι να εξατμιστεί το πολύ νεράκι και να μείνει μια παχουλή (χιχιχι!) σαλτσούλα. (ή)
Αφού αρχίζουν να κοχλάζουν βάζεις και το τηγανητό κοτόβυζο και τον ανανά και μετά περιμένεις σαν τον μαλάκα μέχρι να πήξει η σάλτσα.

Σερβίρουμε με ρυζάκι και πολύ αγάπη, χιχιχι!. (ή)
Άστο διάλο ρε που θες και σερβίρισμα, φλώρε.



Ορίστε μας.

Και επειδή εγώ αυτοπαινεύτηκα, εσύ αυτοπαινεύτηκες, ας χειροκροτήσουμε και τους υπόλοιπους, να, υπόλοιποι, πάρτε:



Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Ανάρτηση - πατάτα

H αγαπητή Στάλιν με έκανε και γέλασα με το εν μέρει σχόλιό της:

Δεν με λες τι χρωμα βρακι φορουσε η γρια προλαβες να δεις ή εμεινες στη ζακετα μονο?

Γι' αυτό και λέω σήμερα να της την απευθύνω.

Δε θα σε κουράσω -πολυ- Στάλιν, ένα άπντειτ κειδα χάμω, να κάνουμε αυτό που λένε οι Αμερικάνοι touch base. Όχι μάνα μου, το second base είναι αυτό που λες, άλλο λέω εγώ, συγκεντρώσου. Touch base είναι να πούμε τα νέα μας. Second base είναι όταν ένα ζευγάρι αλληλοθωπεύεται στηθιαίως, για να το πω και σε καθαρεύουσα μην θιχτούν μερικοί ξαμωλητοί τριτοδεσμήτες.

Μισό κιλό σοκολάτα παρακαλώ ευχαριστώ.

Αλλαγή σχεδίων βίωσα σήμερα Στάλιν. Το μόνο που πήγε ρολόι ήταν ο Cουλοδιαγωνισμός στον οποίο εστέφθην νικητής. Ε καλά, ανοικτή ορθάνοικτη σαν τα μυαλά μερικών μερικών ήταν η ψηφοφορία, την ήξερα τη δουλεια. Στον επόμενο διαγωνισμό θα προτείνω στην κυρα Cούλα να κάνει την ψηφοφορία μυστική ώστε όταν κερδίσω να μου έρθει και λίγος ταμπλας έτσι να γουστάρω, η μαγεία βρίσκεται στο σασπένς!

Ήταν που λες σήμερα να ξυπνήσω νωρίς, ναι καλά, τραγούδα, έλα πάμε, λα λα λα λα λα. Μία το μεσημέρι παρακαλώ σηκώθηκε ο υπογράφων. Όπως καταλαβαίνεις, πάνε τα σχέδια για το πρωί. Είχα σκοπό να πάω να επισκεφτώ τα γουρούνια μου, μου λείψανε. Θα πάω αύριο.

Αύριο. Αύριο ήταν να πάω εκδρομούλα στη Νέα Υόρκη. Αλλά εκεί που είχαμε ήλιο ΛΙΑΚΑΔΑ, ξεκίνησε καταιγίδα και λυσσομανάει σαν πεινασμένος δεινόσαυρος με εντερικά. Οπότε πάει η εκδρομή, θα κλέισω ρεκόρ πάλι τριών μηνών που έχω να βγω από το δάσος που λέγεται Κονέκτικατ. Μια μικρή επίσκεψη στη Βοστόνη δεν μετράει. Γιατί έτσι.

Αλλά ξέρω γιατί γίνανε αυτά. Κάποιος με καταράστηκε. Δεν θα πω τίποτα άλλο. Αλλά άμα του ξαναπω αυτού του κάποιου το οτιδήποτε για τα άμεσα σχέδια μου, να μου τρυπήσει το δεξί ρουθούνι και να μου περάσει αλυσίδα με κορδέλες.

Άρα αύριο τι να κάνω? Πες μου μάνα μου, τι να κάνω?

Χτες πήγα και είδα ταινία, το Ρίο. Κινούμενα σχέδια μεν, καταπληκτική δε και πάρα ΠΑΡΑ πολύ αστεία. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Άκου όμως σκηνικό που παίχτηκε.

Στάλιν ακούς?

Αρχίζω κατα το μεσομέρι και λέω δεξιά αριστερά Παρασκευή είναι, τσακιστείτε να πάμε σινεμά. Άλλοι ήταν κουρασμένοι από όλη την εβδομάδα και θέλαν να κοιμηθούν νωρίς. Πριν τις 10. Αυτό δεν είναι ύπνος μάνα μου, χειμερία νάρκη είναι. Τους το είπα.

Άλλοι μιας και ο καιρός ήταν καλός αποφάσισαν να πάνε στο εμπορικό για ψώνια. Με προσκάλεσαν, δεν μπορώ να πω, αλλά για ποιον με περάσανε να θεωρώ τα ψώνια διασκέδαση και δη, μια ΤΕΤΟΙΑ μέρα και μάλιστα Παρασκευή απόγευμα.

Τελικά βρήκα εκειδα χάμω έναν, βαριόταν τη ζωή του, ας πάμε λέει αλλά πεινάω. Καλά του λέω, άμα είναι και δεν κρατιέσαι ας φάμε και κάτι.

Πάμε σπίτια μας. Περιμένω, περιμένω, τίποτα ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Τον παίρνω τηλέφωνο, έτρωγε δείπνο. Είχε καταλάβει ότι θα φάμε σπίτια μας και μετά ταινία ενώ εγώ εννοούσα να πάρουμε κανα μακντόναλντς στο δρόμο.

Οπότε είδα μεν ταινία σούπερ, αλλά την είδα νηστικός και αρκέστηκα σε νάτσος με τυρί για βραδινό. Η μηχανή με τα παγωτά δεν δούλευε.

Βαριέμαι. Φαίνεται, ε? Διάβασα τι έχω γράψει, και βαρέθηκα κι'άλλο. Δεν έχω έμπνευση σήμερα μάνα μου, περίμενα αύριο να πάω να ξεσκάσω λίγο και τελικά πήρα τ'αρχίδια μου. Θα είχες εσύ έμπνευση να γράψεις με τα αρχίδια σου στο χέρι, τρόπος του λέγειν τώρα αυτό, μη μου πεις το ξενέρωτο "δεν έχω αρχίδια χιχιχι".

Κάτσε να ξαναδιαβάσω να τα σουλουπώσω λίγο αυτά που λεώ γιατί μιλάμε σκυλοβρωμάει βαρεμάρα εδώ μέσα. Μισό.

Ενταξει. Έβαλα και καθαρεύουσες στην αρχή, δεν μπορείς να πεις.

Αυτή η ανάρτηση - πατάτα οφείλει να αυτοκατασταφεί σε 5. 4. 3. 2. 1.



Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Μαααααμααααααααααα μουυυυυυυυ!!!!!

H αγαπητή xristin πήρε, άρπαξε, ΚΑΤΑΣΧΕΣΕ (και όχι κατάχεσε, αν και τίποτα δεν είναι απίθανο σε αυτή την μπλογκόσφαιρα πια) την απεύθυνση αυτής της ανάρτησης (αυτό σημαίνει ότι θα της την απευθύνω, και μέσω της xristin πάει σε όλους, κάτι σαν τη γρίπη). Την κατάΣχεσε με αυτό το σχόλιο:

Φίλε Αμερικλάνε!-Σαν βγεις στον πηγαιμό για το......πλυντήριο-να εύχεσαι να μην συναντήσεις τον......Μεξικάνο Τις 31 μπλούζες και 31 σώβρακα, την θυμωμένη Λίζ μη φοβάσαι.Να εύχεσαι να΄ναι μακρύ το πλύσιμοΤο φθάσιμο στο τέλος είν ο προορισμός σουΑλλά μη βιάζεις το στύψιμο διόλουΚαλλίτερα ώρες πολλές να διαρκέσει και φρέσκος πια να αράξεις στον καναπέ σου πλούσιος σε σώβρακα και μπλούζεςμη προσδοκώντας το λευκό της πατρίδας να σε δώσει. 
Το αμερικάνικο πλυντήριο σου έδωσε το ωραίο μπουγαδο-ταξίδιΧωρίς αυτό δεν θα βγαινες στον δρόμο.Αλλά δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις την μπουγάδα,το πλυντήριο δεν σε γέλασεΈτσι σοφός που έγινες,με τόση μπου-γαδο πείραήδη θα το κατάλαβες οι αμερικάνικες μπουγαδο-Ιθάκες τι σημαίνουν! 
Από την ποιητική συλλογή ΜΠΟΥΓΑΔΟ-ΙΘΑΚΗΧα,Χα,Χα!

Μερικές φορές, xristin, με εκπλήσσω. Και οι εκπλήξεις δεν είναι πάντα ευχάριστες, αν και γενικά με συμπαθώ αρκετά σαν άτομο. Ομολογουμένως. Δεν μ'αρέσει να περιαυτολογώ, την ξέρεις άλλωστε τη μετριοφροσύνη μου, είστε κολλητές.

Όσο και αν με συμπαθώ όμως, ώρες ώρες, ώρες ώρες ρε παιδί μου, λέω τι σκατά αγόρι μου, μαλάκας είσαι? Και καλά πες το μαλάκας ΟΚ, είναι σπορ.

Είσαι της άθλησης.

Πρέπει να είσαι και σαχλαμάρας? Όχι πες μου Αμερικλάνε, πρέπει να είσαι και σαχλαμάρας? Γιατί αν είναι έτσι να μας το πεις να μην ασχολούμαστε. Κάτσε μπερδεύτηκα. Ποιος μιλάει σε ποιον τώρα.

Άκουσε να δεις xristin γιατί τα έχω πάρει με την πάρτη μου.

Εξεπλάγειν το βράδυ στο γυρισμό. Εκεί που οδηγούσα (μα τι διάολο, όλα τα ζαβά εν κινήσει πρέπει να συμβαίνουν) (και δεν είμαι και της κίνησης) (εν γένει) και ήμουν έξω από το στενό μου, πίσσα σκοτάδι, το μαύρο το βαθύ το έντονο το σκούρο, βλέπω ένα φως.

Όχι, τούνελ δεν είδα. Όχι, ούτε ιπτάμενο δίσκο είδα, συγκεντρώσου xristin να πάμε για ύπνο καμια ώρα και νύσταξα!

Βλέπω ένα μικρό φως να κουνιέται στο δρόμο. Πλησιάζω με το αμάξι (σε αυτά τα μέρη πας σιγά γιατί πετάγονται ελάφια και δε θες να τα χτυπήσεις, τη γαμάνε τη λαμαρίνα είναι σκληροκόκκαλα) και ανακαλύπτω ότι το φως είναι κερί.

Ναι, καλά διαβάζεις, δεν χρειάζεται να βάλεις τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, κερί. Το βαστούσε μια γριά, με άσπρα μαλλιά, μπλε σκούρα ζακέτα, άσπρη μπλούζα και έντονα κόκκινα χείλη. Και με κοιτούσε.

Με κοιτούσε στα μάτια.

Περπατούσε μες στο σκότος σαν την άδικη κατάρα με ένα κερί ομπρός της και με κοιτούσε στα μάτια. Ενώ οδηγούσα. Εμένα με ξέρεις, δεν τρομάζω εύκολα, δεν μασάω. Μασάει μωρέ ο Αμερικλάνος? Αλλά στην προκειμένη περίπτωση:

Μααααααμααααααα μουυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!!!!!

Έντάξει, το ομολογώ, φρίκαρα και ανατρίχιασα με το θέαμα. Φτάνω σπίτι, παρκάρω, σβήνω φώτα και κοιτάω γύρω γύρω το σκότος να βεβαιωθώ ότι δεν υπάρχει κερί αναμμένο. Σαχλαμάρας με τα όλα μου σου λέω. Για να πάω από το αμάξι στην πόρτα μου (πίσσα το σκότος, μην τα ξαναλέω, έσβησε και το κινητό, γάμησέ τα) μου έκανα την εξής αυθυποβολή:

Σκάσε χέστη και προχώρα. Αν ήταν κοντά η γριά θα έβλεπες το φως. Δεν βλέπεις τίποτα πέρα από το περίγραμμα του σπιτιού άρα είσαι μόνος. Και χέστης, ρεζίλε.
Εκτός κι αν έσβησε το κερί για να μη φαίνεται και στέκεται πίσω σου.

Μααααααμααααααα μουυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!!!!!

Με φωτογράφισε ο παπαράτσος σε αδύναμη στιγμή σιχτίρ.

Τρέχω μπαίνω μέσα κλειδαμπαρώνομαι. Τώρα μου πέρασε. Δεν την έκοψα για κλέφτρα τη γυναίκα. Απλά να. Εκεί πάνω στον εσωτερικό και ελαφρώς διαφαινόμενο αλλά κατα τ'άλλα βουβό πανικό μου έλαβα υπόψιν και την πιθανότητα του να μην είναι κλέφτης αλλά να μην είναι και ζωντανή.

Ποτέ δε ξέρεις με τις γριές.

Δεν έχω θέμα με τα φαντάσματα, δεν με πειράζει να δω και κανένα, άσε που υποψιάζομαι ότι έχω δει, αλλά ας μην το πολυ συζητάω γιατί έχω καιρό να πλύνω βρακιά και δεν θα μου φτάσουν μέχρι το Σάββατο, τη βλέπω τη δουλειά.

Μα τι σκατά κάνει μια γριά τέτοια ώρα στα σκοτάδια με ένα κερί. Φακό, δεν είχε? Επίτηδες το έκανε?

Έλα xristin αλλαγή θέματος μάνα μου, να κοιμηθώ αν γίνεται το βράδυ ναι?

Δεν ξέρω αν το πήρες χαμπάρι, λογικά θα το πήρες τι διαόλο σε άλλη μπλογκόσφαιρα σερφάρεις εσύ, αλλά η Cούλα κάνει διαγωνισμό με συνταγές μαγειρικής. Εννοείται ότι πήρα μέρος, όπου γάμος και χαρά, και εννοείται ότι σε προτρέπω να πας να διαβάσεις τις συνταγές όλες. Μερικές είναι χρήσιμες άλλες είναι άχρηστες και όλες είναι ξεκαρδιστικές γι'αυτό τρέχα όσο προλαβαίνεις. Στο τέλος ρίξε και τη ψήφο σου. 

Σου εύχομαι να ψηφίσεις εμένα γιατί έτσι θα αποδείξεις ότι έχεις γούστο ΚΑΙ στο φαΐ ΚΑΙ στο χιούμορ. Αλλά εντάξει, υποκειμενικά είναι αυτά. Άλλοι έχουμε γούστο και άλλοι δεν έχουν. Τα χαιρετίσματά μου στη μετριοφροσύνη μου που λέγαμε στην αρχή. Όχι μάνα μου, δεν θα σου πω ποια είναι η δικιά μου (ή οι δικιές μου, ποτέ δεν ξέρεις) συνταγή, ή παίζουμε ή τον παίζουμε!

ΥΓ: Όποιος με κορόιδεψε και με είπε και χέστη παρακαλώ όπως κάνει κλικ εδώ ευχαριστώ. Οι υπόλοιποι κάντε κλικ εδώ.

ΥΓ2: Τον δικό μου διαγωνισμό μην ξεχάσεις, 10 θύματα μείνανε.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Βγάλε τις έξω να τις μετρήσουμε

Αυτή τη φορα στο θέμα ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ είχαμε θρίλερ, θρίλερ σας λέω, δεν ήξερα ποιο σχόλιο να διαλέξω, έχω προβληματιστεί, δεν ξέρω τι θα απογίνω. Εκεί που νόμιζα ότι το βρήκα από τη συννεφούλα, έρχεται η Φούλη και μου τα κάνει μαντάρα. Πριν από λίγο ήρθε και ο Μικρός Μπετόβεν και παραλίγο να μου αλλάξει τα σχέδια πάλι (μα σχόλια είναι αυτά μανίτσες μου, δείξτε λίγο έλεος). Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω και οφείλετε να συμφωνήσετε με την ομολογία μου ότι η ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ σήμερα πάει στη Φούλη για το σχόλιό της:

Όταν λες (ακούω τραγούδια ενώ τον ψιλοπαίρνω ταυτοχρόνως)τι εννοείς με το, τον ψιλοπαίρνω;; προσοχή με αυτό το ρόφημα, σε βλέπω κα κυνηγάς να γ@@@σεις τον Κινέζο..


Πάω που λες Φούλη μου το Σάββατο να πλύνω καμια μπλούζα γιατί δεν ασχολήθηκα με το θέμα εδώ και ένα μήνα και παραλίγο να τελειώσουν. Πάλι. 


Μερικές φορές όταν τελειώνουν και είναι όλες άπλυτες πάω και αγοράζω καμιαδυο μέχρι να πλύνω. Αυτά τα κάνω και με άλλα ρούχα έσω- και μη. Εγώ φταίω που είναι τζάμπα μάνα μου, με προκαλούνε!


Πάω λοιπόν με μια τσαντάρα ΝΑ τίγκα στο μπλουζικό στο μαγαζί αλα αμερικάνα με τα πλυντήρια και τα στεγνωτήρια. Πλένω, κάνω ψώνια, στεγνώνω, κάνω ψώνια, όλα μια χαρά κυλήσανε. Είχα και σχεδόν αναρρώσει και έλεγα από μέσα μου φτου φτου σκόρδα όλα ρολόι ελβετίας πάνε.


Πάω ο δικός σου, τις βγάζω τις μπλούζες από το στεγνωτήριο (φρέσκες μυρωδάτες και ΚΥΡΙΩΣ ατσαλάκωτες κατα 85% το άλλο 15% μου το χαρίζω δεν το μπορώ το σίδερο σου λέω βγάζω καντήλες και δε μου πάνε κι'όλας) και ξεκινάω να τις διπλώνω μια μια - μη τσαλακωθούν κιόλα προσέχομε για να έχομε.


Γύρω γύρω αμερικανάκια ως επί το πλέιστον μεξικάνικης καταγωγής. Αυτοί είναι πιο έξω καρδιά κάτι σε στυλ να σε πω τη μοίρα σου να σε πω το ριζικό σου αλλά χωρίς το ζητουλίστικο. Μια χαρά είναι οι τύποι, ειδικά όταν δεν μαχαιρώνονται μπροστά μου πολύ τους πάω.


Με το που τελειώνω το δίπλωμα, γυρνάει ο διπλανός και μου λέει (σε ελεύθερη μετάφραση (έχομαι και ποιητική αηδία να φροντίσομε)):

- Ποοοοοο ρε φίλε! Πόσες μπλούζες έχεις!
- Ορίστε?
- 31 μπλούζες έχεις εκεί μέσα, συλλογή τις κάνεις?
- 28 είναι
- Όχι, τι λες, 31 είναι τις μέτρησα. Βγάλε τις έξω να τις μετρήσουμε
- Εντάξει ναι ναι 31 είναι, ξέχασα τέσσερις
- Καλά, πόσο καιρό είχες να βάλεις πλυντήριο?
- 31 μέρες, προφανώς... (28 είχα, αλλά τέλος πάντων, αυτός 31 μέτρησε)
- Λιζ! Λιζ! Έλα να δεις μια στιβα! Αυτός έχει να βάλει πληντύριο δυο μήνες!

Σε αυτό το σημείο το έβαλα στα πόδια γιατί η Λιζ ερχόταν με άγριες διαθέσεις.

Σκέψου Φούλη να είχα πάρει να πλύνω σώβρακα. Θα μου τα μέτραγε και αυτά ένα ένα? Και μετά θα φώναζε τη Λιζ να έρθει να τα ατενήσει κι'όλα? Αλλά εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι εκνευρίστηκα με το περιστατικό, φαίνεται άλλωστε από την έλλειψη μπινελικώματος. Δεν φαινόταν κακός άνθρωπος, απλά ηλίθιος.

Διότι που ξέρει αυτός ότι είναι όλες δικές μου. Δόξα τω Θεώ έχομε από όλα τα στυλ και χρώματα (εκτός από κίτρινο, το κίτρινο μου έχει διαφύγει, δεν βρίσκεις μπλούζες κίτρινες της προκοπής σήμερον) (βασικά σκατά στα μάτια μου, έχω κίτρινη μπλούζα αλλά είναι στην άκρη της ντουλάπας, με τις υπόλοιπες που δεν μου κάνουν) και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μπουγάδα δύο ατόμων. Γιατί, τι.

Το γκατζετάκι που σου είχα πει πριν κατι μήνες το θυμάσαι? Αυτό το ΠΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ μου έχει βγάλει το λάδι στάλα στάλα. Έχει κάτι αρχιδοβεντούζες (από εδώ και κάτω ξεκινάνε τα νεύρα, το κατάλαβες) που κολλάνε μέσα στην μπανιέρα και ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΧΑΡΧΑΛΕΣ. Άσε που είναι ψεύτικο, ένα έτσι κάνεις να το ξεβουντώσεις και διαλύεται.

Εντάξει, υπέρβάλλω. Πλένει καλά, είναι καλό το πατέντο-χύτρα, μια χαρά καθαρίζει. Μετά όμως έλα να τα ξεβγάλεις καλά καλά να μη μείνουν σαπούνια. Και μετά να στραγγίσεις και να κρεμάσεις και στο τέλος να τα σιδερώσεις και από πάνω.

Όχι μάνα μου. Αυτά δεν τα έλεγε στη διαφήμιση. Εγώ τον τύπο που είδα να πλένει μια χαρά χαμογελαστό τον είδα. Να πάει να γαμηθεί Φούλη, και αυτός και η χύτρα του σατανα. Ούτε η Λώρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι τέτοιο σαματά για πέντε μπλούζες. Σκέψου να κάθομαι να πλένω 30 μπλούζες πέντε πέντε και μετά και ξέβγαλμα και στίψιμο και σίδερο. Άσε με σε παρακαλώ σου λέω.

Άσε που από το στίψιμο ξεχύλωσα και τρεις μπλούζες και η μία ήταν από τις αγαπημένες μου ΠΟΥ ΚΑΚΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ'ΧΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ. Τώρα πια το χρησιμοποιώ μόνο για εσώρουχα και κανα τζίν, αυτά είναι πιο εύκολα. Αλλά για μπλούζες ποτέ, δεν αξίζει σου λέω μάνα μου.

Θα τις παίρνω στη χαβούζα του χωριού, να γελάω και με τους αμερικάνομεξικανούς.

ΥΓ: Ελπίζω να μη θίγεται κανείς αν δεν του έχω δώσει ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ακόμα. Να μου αφήσεις σχόλιο που να μ'αρέσει μάνα μου άμα θες ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, ευχαριστώ.

ΥΓ2: Τις μπλούζες εννοούσε να μετρήσουμε!

ΥΓ3: Έχει πάθει ταράκωλο ο μπλόγκερ, εκεί που τα γράφω φαίνονται όλα ίδια και στρωτά, εδώ βγαίνει η μισή ανάρτηση έτσι και η άλλη μισή γιουβέτσι. Δεν πειράζει, έχομε περιεχόμενο εμείς, δεν μας νοιάζουν τα κενά και οι γραμματοσειρές. Και ας χάσκουν οι παραγράφοι, άστες να αερίζονται όπως είπα και προχτές.

ΥΓ4: Είπα τις μπλούζες εννοούσε να μετρήσουμε!!!!