Frozen-ass-deep snow. Έχει παγώσει ο κώλος μας

Κάποτε είδα ένα βίντεο (δεν θυμάμαι πότε, δεν θυμάμαι που, δεν θυμάμαι ποιανού) που έλεγε την καταπληκτική ατάκα ότι το χιόνι είναι σκατούλες αγγέλων (angel poop). Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, αναρωτιέμαι: ΠΟΙΟΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΤΟΥΣ ΤΑΙΣΕ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ!!!!!! Ήρεμα αμερικλάνε, ήρεμα, τι είπαμε? δεν βρίζουμε, αυτό είπαμε. Ήρεμα.

Μα πως να ηρεμήσεις. Μιλάμε τους έχει πάει τέτοια τσίρλα, ούτε κρυωμένο αδέσποτο που τρέφεται μόνο με φλούδες. Δεν υπάρχει αυτό το πράμα. Φαντάσου ρε παιδί μου, σηκώνεσαι το πρωί και πας για το καθιερωμένο χέσιμο. Δεν βγαίνει τίποτα. Σφίγγεσαι, σφίγγεσαι τίποτα. Αέρας κοπανιστός. Σηκώνεσαι φεύγεις πας δουλειά και εκεί που κάνεις πως δουλεύεις (ενώ παίζεις πόκα στο φέισμπουκ - τον πούστη που την έβαλε εκεί μέσα, με κατέστρεψε), έτσι ξαφνικά, ΧΡΛΟΥΧΟΥΧΟΥΧΛΛΛΡΡΡΡ η κοιλιά σου. Παρατάς πόκες, αρχίζεις να τρέχεις, ελπίζεις προς τουαλέτα μεριά, αμολάς και μερικές κούφιες αφήνοντας αόρατα ίχνη στον αέρα και σκορπίζοντας πτώματα στο διάβα σου, και κάθεσαι, εν τέλει, στη λεκάνη. Ξανασηκώνεσαι γιατί ξέχασες να κατεβάσεις παντελόνι, κάθεσαι πάλι και αρχίσει το ρεσιτάλ. Δεν κρατάει πολύ, πριτς προυτς ΠΛΑΤΣ ΠΛΑΤΣ ΠΛΑΤΣ ΠΛΑΤΣ ΠΛΑΤΣ πρρρρρ ΠΛΑΤΣ.

Μισό μαλάκες γιατί με έπιασε νευρικό γέλιο, ρεζίλι έγινα πάλι. Με κοιτάει και το πουτανάκι made in china.

Αφού τελειώσει το ρεσιτάλ εξπρές, τσακίζεσαι να φύγεις γιατί δεν αντέχεις τη μπόχα, θα ξεράσεις. Αμ δε! Με το που σηκώνεσαι, νατο πάλι το ΧΧΡΛΛΛΟΥΧΧΧΡΡΡΟΧΡΟΧΡΟΡΡΡΛΛΛ. Κάθεσαι, αυτή τη φορά το ρεσιτάλ κρατάει πιο πολύ, μπαλάντα. Να μη σας τα πολυλογώ, γίνεται αυτό συνέχεια, κάθε φορά φτάνεις και λίγο πιο μακρυά (μέχρι την πόρτα της τουαλέτας ας πούμε) και αμέσως τσακίζεσαι να επιστρέψεις. Μετά από μερικές μπαλάντες, χαρντ ροκ, πανκ ροκ (τα αγαπημένα σου), κλασικά, ποπ, σκυλάδικα (αυτά με τη μπόχα που κολλάνε) και μια Θώδη, τελειώνεις. Έχεις χάσει 12 κιλά, τα 3 σε ιδρώτα.

Σκέψου τώρα, πως αισθάνεται η ΛΕΚΑΝΗ. Θα σε στολίσει με μπινελίκια ή θα σε αφήσει? Θα σε στολίσει φυσικά. Αν μπορούσε να μιλήσει. Κάθε τρεις κ λίγο βρέχει σκατό. Έτσι αισθάνομαι. Έτσι ακριβώς. Όλη την ώρα χιόνι. Κάθε δύο, το πολύ τρεις, μέρες χιονοθύελλα. Έχω να δω γη βδομάδες. Για να βγω από το σπίτι περνάω από τούνελ.

Το αυτοκίνητο το έχω ξεθάψει ίσα με 10 φορές. Έχω βαρεθεί να σκάβω χιόνι. Χιόνι στις σκάλες, χιόνι στο γκαζόν, χιόνι μπροστά στο αμάξι, χιόνι μπροστά στο γραμματοκιβώτιο. Χιόνι στον κώλο μας. Δεν κάνω πλάκα, μια μέρα ήταν τόσο πολύ που βυθίστηκα ολόκληρος και έγινε ο κώλος μου γρανίτα. Άσε που από το σοκ τον έπιασε φλυαρία και έκλασα το σύμπαν.

Ξέρεις τι είναι να σηκώνεσαι το πρωί (δεν είμαι και πρωινός τύπος) να ντύνεσαι να σενιαρίζεσαι, να βγαίνεις έξω να σκάβεις σκατό αγγέλων, να γίνεσαι σαν τον κώλο του σκύλου που χάσαμε και να πρέπει να μπεις μέσα να αλλάξεις μέχρι και σώβρακο? Τρεις και τέσσερις φορές τη βδομάδα? Εδώ και δύο μήνες?

Μιλάμε σοβαρά τώρα? Δηλαδή, τα μαλακισμένα ασιάτικα δεν μου φτάνουν? Τα γουρούνια που βρωμάνε λες και φοράνε τα έντερά τους κολιέ και με δέρνουν και από πάνω δεν φτάνουν? Οι αρουραίοι που κατουράνε/χέζουνε νον στοπ και πρέπει να καθαρίζω δεν φτάνουν? Οι μαλακίες που ακούω κάθε μέρα από δήθεν επιστήμονες δεν φτάνουν? Πρέπει να κάνω και τη χέστρα αγγέλων????? Σε ώρα αιχμής???

Εντάξει δε λέω έχει και τα καλά του. Έχω ξεσκιστεί στα ρεπό. Και το τοπίο άχημο δεν το λές.