Σούργελο

Τι έμαθα? Ξεκίνησαν τα καρναβάλια? Έρχεται και τσικνοπέμπτη? Ε? Ε? Θα τσικνίσετε? Ε? Θα ψήσετε σουβλάκια? Ε? Και παϊδάκια? Ε? Και θα μοσχομυρίζει το σύμπαν τσίκνα? Και λιωμένο λίπος? Ε? Και εγώ εδώ? Με τα κινέζικα γλυκόξινα? Και τα ινδικά κάρυ? Ε? Και τα αμερικάνικα πλαστικά? Ε? Σαν δεν ντρέπεστε λέω εγώ. Και μόνο που σκέφτομαι την Πάτρα και το χαμό που γίνεται σε δρόμους πλατείες σοκάκια ταράτσες με πιάνει τρέλα. Που μακάρι να βρέξει, χαλάζι να ρίχνει όλη μέρα, και να πιάσει πουτσόκρυο σε όοοοολη την Ελλάδα να μην τσικνίσει κανείς κανείς κανείς. Και τα ίδια και χειρότερα την καθαρά Δευτέρα!!!!! Για το Πάσχα ας μη μιλήσω καλύτερα!!

Τέλος πάντων, άντε, σας συγχωρώ. Καλά να περάσετε. Φάτε και από ένα σουβλάκι χοιρινό με μπόλικο λεμόνι και αλάτι για μένα. Στο λαιμό να σας κάτσει. Πλάκα κάνω! Μην ανησυχείτε, έχω γεννηθεί Τρίτη και τα μάτια μου είναι πρασινοκάστανα (εγώ πιστεύω πράσινα, όλοι οι άλλοι πιστεύουν καστανά, οπότε πρασινοκάστανα). Δεν κινδυνεύετε.

Μόλις διάβασα μια απολαυστική ανάρτηση από τον Μικρό Μπετόβεν, ένα κορίτσι που το λέγαν  Βάγγο κλπ (πολλαπλή προσωπικότης το άτομο, έτσι?) και είπα να την κλέψω. Αλλά πριν την κλέψω, ΝΑ, πάρτε να δείτε μόνοι σας. Να πάτε όμως. 5 αναγνώστες αυτή, 5 εγώ, θα τους ενώσουμε να τους κάνουμε 10, να πως διπλασιάζεται το κασέ μάνι μάνι. Επιχειρηματικό μυαλό ο Ωνάσης μιλάμε.

Αν και έχω μια αμυδρά αναμνηση όπου σας μιλάω για στολές όταν ήμουν μικρός, θα τα ξαναπω γιατί δεν νομίζω ότι ήταν εδώ. Μάλλον στον ύπνο μου το είδα. Μερικές φορές δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω τι σκατά έγινε και τι σκατά είδα στον ύπνο μου. Τέλος πάντων.

Όπως θα διαπιστώσετε, εγώ φωτογραφίες ΔΕΝ έχω. Γιατί εγώ κυρία μου είμαι μετανάστης, δεν έχω όλα τα παιδικά άλμπουμ να τα σκανάρω και να μοστράρω το παιδικό μουτράκι μου στο διαδύκτιο! Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα όμως, θα σας τα περιγράψω γλαφυρότατα και ανορθογραφότατα όπως πάντα και θα είναι σαν να χαράζω εικόνες στο μυαλό σας. Εικόνες που θα σας κυνηγάνε μέχρι το τέλος.

Η πρώτη στολή που θυμάμαι είναι του κουνελιού. Ήμανε δύο (νομίζω) χρονών και έχω μια φωτογραφία και ΓΑΜΩ. ΓΑΜΩΤΟ NA MHN THN EXΩ. Έβαλα τον αδερφό μου να τη βρει και να τη σκανάρει. Αν είστε τυχεροί θα τη δείτε σύντομα. Κοίταξε να δεις, μετά από σχεδόν 19 χρόνια, χρησίμευσε σε κάτι! Ναι, η στολή. Ήμανε ένα ροζουλό κουνέλι με ουρά και αυτιά και απ'όλα. Δεν θυμάμαι να τη φοράω, εννοείται, αλλά θυμάμαι όταν ήμουν πια τεσσάρων να κλαίω και να χτυπιέμαι ότι θέλω να ντυθώ κουνέλι. Προσπάθησα και να τη βάλω. Η στολή πέθανε ηρωικά. Σκίστηκε κατά μήκος του πωπού μου. Αν τον Φεβρουάριο του 89 ακούσατε μια τσιρίδα και κλάματα, εγώ ήμουνα.

Καλά μιλάμε σε αυτή την πόζα με πεθαίνω!
Παρατηρήστε την κόκκινη κουρτίνα, στο στούντιο είμαστε, όχι τίποτα ερασιτεχνίες!

Η επόμενη που θυμάμαι ήταν στο νήπιο. Η δασκάλα, όχι αυτή που έφαγε το κωλοδάχτυλο, η άλλη η καλή, μας ρώτησε όλους τι θα ντυθούμε. Εγώ αποφάσισα ότι φέτος θα ντυθώ πρόβατο. Γιατί ο πατέρας μου βόσκει πρόβατα και μας είχε κουβαλήσει ένα ορφανό στο σπίτι, τον Νιλς, και τον ήθελα για αδερφό. Τέλος πάντων, εγώ πρόβατο ήθελα αλλά η γιαγιά μου μου πήρε στολή καουμπόη καλή της ώρα, ναι αυτή που έφαγε την χαστούκα είναι. Οπότε στη γιορτή όπου κάναμε πασαρέλα η δασκάλα η οποία μάλλον μεθυσμένη ήταν και δεν με είδε κοτζαμ καουμπόι παλήκαρο με τα πιστόλια μου με τις ζώνες μου με τα όλα μου, είπε στο μικρόφωνο "και εδώ ο Αμερικλάνος πρόβατο!!!". Φωνές, χειροκροτήματα, εγώ να περπατάω άνετος καουμπόης δείχνοντας το όπλο μου, το πλήθος να παραλληρεί από τα γέλια, η μάνα μου να κρύβεται από ντροπή που ο γιός της δεν ξέρει να ξεχωρίσει έναν αμερικάνο από μια κατσίκα, η γιαγιά να έχει χεστεί στο γέλιο και στο χειροκρότημα, και φυσικά εγώ στην κσομάρα μου. Το τι δούλεμα έφαγα μετά δεν λέγεται.

Επόμενη στολή που θυμάμαι είναι το χελωνονιντζάκι. Μεγάλος έρωτας με τα χελωνονιντζάκια. Μέχρι και στα τέσσερα περπατούσα σε στυλ χελώνας. Δεν θα ξεχάσω την ηδονή που ένιωσα όταν είδα τη στολή, το καβούκι, την πρασινίλα, τα μαρκούτσα, όλα. Και εγώ δεν ξέρω για πόσες βδομάδες τη φορούσα συνεχώς και χτυπιώμουν σε κρεβάτια καναπέδες καρέκλες τραγουδώντας το "του του του του νίντζα τέρτλς!!!!". Η μάνα μου έπρεπε να μου πει ότι είδε μια σαρανταποδαρούσα να μπαίνει μέσα στο καβούκι για να τη βγάλω. Και την έβγαλα. Τι την έβγαλα δηλαδή, εξαϋλώθηκα κανονικά.

Έπειτα το γύρισα σε πιο επιστημονικό και ντύθηκα πάουερ ρέιντζερ. Μεγάλη αποτυχία. Εγώ ήμουν ο λευκός. Αυτές (η μάνα μου και η θειά μου) πήγαν και μας πήραν όλους στολές του κόκκινου επειδή τους είπε ο μαλάκας ο πωλητής ότι αυτός είναι το αφεντικό. Να της εξηγώ ότι πρεπεί να την αλάξουμε, δεν πείθω για κόκκινος, εγώ ο άσπρος είμαι, τίποτα αυτή. Την πήρα με το καλό, βρε καλή μου βρε χρυσή μου μανούλα, τίποτα. Την πήρα με το κακό, τσακίσου να μου φέρεις τη στολή του άσπρου γιατι αλλιώς θα τη βάλω στη χλωρίνα να ασπρίσει, τίποτα. Τελικά την έβαλα στη χλωρίνα να ασπρίσει, άσπρισε, εν μέρει, και το παντελόνι μου, και η μπλούζα μου, έκαψα και το μπούτι μου, και τις απόκρυες ντύθηκα ροζ πουά πάουερ ρέιντζερ με κόκκινο κράνος και σύγκαμα.

Και πάμε στη μεγάλη επιτυχία. Ταυρομάχος. Μιλάμε, ήμουν και ΓΑΜΩ τους ταυρομάχους. Με έβλεπες στο δρόμο και έτρεχες να κρυφτείς από τον ταύρο που στάνταρ εδώ γύρω θα είναι, αλλιώς τι σκατά κάνει αυτός ο θεσπέσιος ταυρομάχος στο μαχαλά μας. Με την κόκκινη σεντόνα να ανεμίζει επιμελώς ατημέλητα στο χειμωνιάτικο αγέρι, τις ψεύτικες μπότες να κάνουν γκντουπ γκντουπ στη φαντασία μου, τις δαντέλες στο πουκάμισο να με γαμάνε στη φαγούρα. Εκείνο το βράδυ είχει πάρτυ μασκέ όλο το χωριό, καμιά διακοσαριά σούργελα, και κέρδισα την πρώτη θέση παρακαλώ! Ακόμα το έχω το πιστοποιητικό, βραβείο τα παπάκια τα τρελά και μία σοκολάτα μπρέικ. Τη σοκολάτα την έφαγα.

Από εκεί και ύστερα ντυνόμουν πανκ, γυναίκα, παπάς, τέτοια σαχλά σαν τους άλλους. Μια φορά μόνο ντύθηκα βρικόλακας στη δευτέρα λυκείου και η μπουγιά που έβαλα ήταν ληγμένη στόκος. Έμεινα άσπρος όλο το σαββατοκύριακο μέχρι να καταδεχτώ να με ξεβάψει η ξαδέρφη μου.

Αυτά λοιπόν σχετικά με το σούργελο τον Αμερικλάνο στα νιάτα του. Μακάρι να τα κάναμε και τώρα αυτά. Όλο το χρόνο να είμαστε αυτοί που είμαστε και μια φορά να γινόμαστε κάτι άλλο. Αντί να προσποιούμαστε συνέχεια ότι είμαστε κάτι άλλο, κάτι "καλύτερο" και να φανερώνουμε τον εαυτό μας μια φορά το χρόνο. Άντε πήρατε και το μαργαριτάρι φιλοσοφικής σκέφης.

Ο αδερφός μου εν τω μεταξύ ακόμα ψάχνει. Είναι που έχω ντουζίνες ολόκληρες με άλμπουμ. Έχω θειό φωτογράφο και μάνα (και θειά) ψώνιο οπότε καταλαβαίνετε. Το τι πόζες στο φωτογραφείο έχω κάνει δε λέγεται. Μια φορά μας βγάζανε με τα ξαδέρφια μου και μέχρι να πατήσει το κουμπί ο θείος, ο ξάδερφος πρόλαβε να με εκνευρίσει και εγώ να του χώσω μια κλωτσά και να εξαφανιστεί από το πλάνο.