Έλα σήμερα δεν έχει σιχαμάρες (νομίζω)(θα δείξει). Ούτε για εμετούς, πράσινους πηχτούς με κομματάκια, θα μιλήσω, ούτε για αίματα βυσσινί πηχτά με κομματάκια λίπους θα μιλήσω, ούτε για τίποτα αηδιαστικό, αλήθεια. Ούτε για σκατά καφέ με λίγο αιματάκι μέσα απ'αυτά της δυσκοιλιότητας.
Τι έλεγα ο ποιητής! Α! Έχομε νέες εξελίξεις στο Αμέρικλαν-λάνντ. Αύριο ξεκινάω πρακτική σε φαρμακευτική εταιρεία εδώ στο κονέχτικατ (από το Σικάγο δεν με πήρανε)(να μη σώσουν)(οι πούστηδες). Ιντέρνσιπ τη λένε. Πρώτη φορά στη ζωή μου που θα δουλέψω σε κανονικό εργασιακό περιβάλλον σε λέω και έχω φάει φρίκη! Δεν είμαι εγώ για τέτοια, ωράρια και συγκεκριμένες υπευθυνότητες και τα λοιπά. Έχω συνηθίσει να πηγαίνω στη δουλειά όποτε ξυπνάω και να φεύγω όποτε πεινάω για δείπνο. Έχω συνηθίσει να κάνω ό,τι να'ναι, όποτε να'ναι, όπως να'ναι και ναι. Ό,τι να'ναι. Στις εταιρείες όμως σου λέει δεν είναι ό,τι να'ναι, ζωή να'χουν. Αύριο κύρίε Αμερικλάνε θα είσθε εις την είσοδον της εταιρείας 7:59 Πμ, προ μεσημβρινή, ΠΡΟ. Μεσάνυχτα θα με βάλουν να ξεκουβαληθώ για να είμαι εκεί στις 8. Το βανάκι θα μας παραλάβει από το διαμέρισμα στις 8 παρατέταρτο. Πουσημαίνει ότι πρέπει να είμαστε έξω από την πολυκατοικία στις 8 παρα είκοσι. Πουσημαίνει ότι πρέπει να είμαι έτοιμος 7 και μισή. Πουσημαίνει πρέπει να σηκωθώ 7. Πουσημαίνει πρέπει να ξυπνήσω 7 παρα τέταρτο (γιατί μου παίρνει και ένα τεταρτάκι να με πείσω κάθε πρωί να σηκωθώ). Έλεος.
Δεν παραπονιέμαι όμως! Κατα τ'άλλα μας περιποιούνται. Και τζάμπα διαμέρισμα λουξ ολοκαίνουριο παρακαλώ, το οποίο βέβαια μοιράζομαι με έναν συγκάτοικο την εθνικότητα του οποίου δεν θα αναφέρω πιστεύω είναι κατανοητό. Σε δυο βδομάδες που θα έρθει η δεύτερη φουρνιά φοιτητών θα έχω και συγκάτοικο στο ίδιο δωμάτιο παρακαλώ, θα κλάνει θα ρεύεται κι'εγώ όλα θα τα μοιρίζω, όλα. Εμένα που με βλέπεις έχω μεγαλώσει με δικό μου δωμάτιο, ούτε με τον αδερφό μου δεν έχω συγκατοικήσει για πάνω από δυο βδομάδες. Τώρα πως θα γίνει να συγκατοικήσω με έναν Ινδό και έναν Κινέζο για τρεις μήνες, δεν ξέρω. Θα δείξει. Ο Κινέζος συμπαθητικός φαίνεται. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος γενικά.
Σήμερα που λες, ξεκινάω με το αμάξι από το σπίτι μου να έρθω εδώ, μιάμιση ώρα δρόμος. Με το που μπαίνω στο αμάξι θυμάμαι ότι ξέχασα τα σαπούνια. Πάω πάνω να τα πάρω. Φεύγω. Μετά από 10 λεπτά οδήγησης θυμάμαι ότι ξέχασα ΚΑΙ την ξυριστική μηχανή. Πάμε πίσω άλλα είκοσι λεπτά καθυστέρηση. Ξαναξεκινάω. Μετά από σαράντα, σαράντα ΓΑΜΗΜΕΝΑ λεπτά, θυμάμαι ότι ξέχασα ΚΑΙ τα παπούτσια. Κανονικά θα έλεγε "δε γαμιέται" αλλά φορούσα αθλητικά και στην εταιρεία δεν τα επιτρέπουν αυτά, τς τς τς τς ντροπή αθλητικά παπούτσια ποιος φοράει τς τς τς τς. Πάμε πάλι πίσω. Να μη σου τα πολυλογώ, νύχτα έφτασα. Και όταν έβαζα τα ρούχα στην ντουλάπα-δωμάτιο θυμήθηκα ότι ξέχασα ΚΑΙ τα πουκάμισα... Αλλά όλα κι'όλα, το βιβλιάριο υγείας παιδιού που λέει μέσα ότι με βγάλανε με τις κουτάλες το έφερα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα χρειαστείς!
Σ'αυτές τις ατελείωτες ώρες που οδηγούσα πέρα δώθε στο κονέχτικατ, σκεφτόμουν. Αύριο είναι σημαντική μέρα για την καριέρα μου. Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 5 και πήγα νηπιαγωγείο. Εκεί μου έλεγε η μάνα μου ότι στο νηπιαγωγείο πρέπει να ακούω τη δασκάλα όχι σαν τη μαμά που δεν την ακούω. Μετά στα 6 που πήγα δημοτικό μου είπε η δασκάλα (αφού μου ξαναέμαθε να κάνω τον σταυρό μου) ότι στο δημοτικό είναι διαφορετικά Αμερικλάνε, εκεί πρέπει να μάθεις πράγματα και να κάνεις ασκήσεις! Μετά στα 12 που ήταν να πάω γυμνάσιο μας είπε ο διευθυντής ότι το γυμνάσιο δεν είναι δημοτικό, είναι πιο σοβαρό, έχουν και τελικές εξετάσεις! Μετά στα 15 που ήταν να πάω λύκειο μας είπε ο μαθηματικός ότι στο Λύκειο είναι σοβαρά τα πράγματα, εκεί ετοιμαζόμαστε για Πανελλήνιες, ο μπαμπούλας του μαθητή, και πρέπει να σοβαρέψουμε (χαχα). Μετά στα 18 που ήταν να παω Πανεπιστήμιο μου έλεγε η Χημικός και κουμπάρα μου ότι στο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να δίνω εξετάσεις κάθα εξάμηνο και είναι δύσκολα και δεν είναι σαν το λύκειο. Μετά στα 23 που ξεκίνησα Μάστερ μου έλεγε η χαρχάλω η καθηγήτρια ότι στο Μάστερ πρέπει να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου, πρέπει να γίνω δημιουργικός, να παίρνω αποφάσεις, όχι απλά να μαθαίνω. Μετά στα 24 που ήρθα Αμερική μου είπαν ότι μεγάλε, σώσον εαυτόν και καλημέρα σας. Πρέπει να γράφεις κάτι αναφορές ΝΑ και κάτι μαθήματα ΝΑ και κάτι πειράματα ΝΑ και κάτι γουρούνες ΝΑ. Τώρα που ήρθα στην εταιρεία μου λένε ότι πλέον πρέπει να ντύνομαι μπίζνες κάζουαλ όχι με αθλητικά και το μπουζάκι με τα χελωνονιτζάκια, γιατί στις εταιρείες λέει δεν επιτρέπονται μπλούζες με δίχως γιακά και με στάμπες πάνω, τς τς τς τς τς ακούς εκεί στάμπες με χελώνες πάνω τς τς τς.
Να δω τι άλλο θα μου πουν να κάνω πια! 400 δολάρια έσκασα για ρούχα και παπούτσια, μην έρθω σα το λέτσο. Κρίμα που τα πιο πολλά ξέχασα να τα φέρω.
Τι θυμήθηκα τώρα που είπα για το δημοτικό. Στην έκτη δημοτικού θέλαμε να χάσουμε μάθημα δηλαδή θέλαμε να κάνουμε απεργία, δεν ξέρω γιατί και ούτε τότε ήξερα. Αυτό που ήξερα ήταν ότι όφειλα να ηγηθώ του κινήματος και έγραψα στον πίνακα με μεγάλα γράμματα κίτρινα ΑΠΕΡΓΙΑ. Μπαίνει ο διευθυντής μέσα, με αρπάζει από το μπράτσο με ταρακουνάει και μου βάζει τις φωνές. ΤΙ ΤΗ ΘΕΛΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΩΡΕ ΜΗΠΩΣ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ???!!!! Όχι, του λέω, αφού δεν μου τα'μαθες! χαχαχαχα σε καλό μου. Δεν ήμουν επαναστάτης, απλά μαλακισμένο ήμουν.
Πρέπει να το κοιτάξω αυτό.
Την κάνω τώρα να κοιμηθώ νωρίς γιατί αύριο θα σηκωθώ αξημέρωτα στις 7.