Άπλωμα στα γρασίδια σα φύλλο κρούστας που φωτοσυνθέτει

Η nefelokokkugia κόντεψε να φάει άνθρωπο μιας και κατάφερε να μπερδέψει τα πετάλια ακόμα και σε αυτόματο:

Την πρώτη φορά που οδήγησα αυτόματο έχοντας συνηθίσει στα κανονικά , έβαλα το ένα πόδι στο ένα πεντάλ και το άλλο στο άλλο πεντάλ.
Μετά από πορεία 100 μέτρων, πατάω φρένο.
Ακόμα ο συνεπιβάτης μου είναι κολλημένος στο παρμπριζ δίπλα στο σηματάκι με τα τέλη κυκλοφορίας.
Τσ..τσ..του είχα πει να βάλει ζώνη.
Δε με άκουσε...

Νεφέλω βλέπω τελικά είσαι τόσο καλή οδηγός όσο και μαγείρισσα, μπράβο μπράβο! Ορίστε το βραβείο σου, μια ξεγυρισμένη ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Όποιος μπαίνει στο αμάξι σου και όποιος πάει να φάει φαΐ σου λούζεται με κρύο ιδρώτα ε?

Και μια πουταναφέραμε.

Προχτές, την Τρίτη, 26 Απριλίου, 2011, ΒΓΗΚΕ Ο ΗΛΙΟΣ. Σου λέω Νεφέλω μεγάλος ενθουσιασμός στα δάση του Κονέχτικατ και του Ματσατσούτσετς. Μέχρι και οι σκίουροι απλώκανε αντιλιακά με δείκτη προστασίας 60 στις ουρίτσες τους και τις τεντώσανε σαν κεραίες.

Υπερβάλλω, το κατάλαβες. Είχαμε ήλιο και πιο πριν. Και μέσα στο καταχείμωνο, τότε που μας έθαψε το χιόνι και δεν ξέραμε από που να το προτοφτυαρίσουμε, είχαμε και ήλιο. Σκέψου τώρα Νεφέλω μέιον 15 βαθμούς Κελσίου, να φτυαρίζεις χιόνι μέχρι να φτάσεις κούτσα κούτσα στο αμάξι (για να το φτυαρίσεις κι αυτό) και γύρω σου να αντανακλούται το σύμπαν. Μεγάλες στιγμές.

Όχι, ήλιο είχαμε. Αλλά έκανε μισή δουλειά μάνα μου, μόνο φως. Φως και τύφλα και από ζέστα γιοκ. Τίποτις. Και τον κώλο της Μέρκελ να έβαφες κίτρινο και να τον έβαζες στη θέση του ηλίου (ας υποθέσουμε για πρακτικούς λόγους ότι θα χώραγε), την ίδια ζέστη θα μας έδινε.

Την Τρίτη όμως, βγαίνω από το σπίτι και με καταπίνει ομίχλη. Δεν ξαφνιάστηκα, με τόσες λίμνες έχουμε πήξει στις ομίχλες και τους βατράχους να πούμε. Πάω δίνω τις εξετάσεις μου (εκεί που κωλοφαρδίστηκα με το φθορισμό), βγαίνω έξω και με κοπάναει ο ήλιος στη μάπα ΝΑ έτσι.

Αρχίσαμε με τα ινδοκινεζάκια να χοροπηδάμε πάνω κάτω, βγήκε ο ήλιος, πιάσανε οι ζέστες γιου γιου γιουπι, σα χαζοχαρούμενα. Κατά τις 11 πιάνω εγώ το kindle πιάνουν αυτοί οι ξενέρωτοι να διαβάσουν μαθηματικά και απλωνόμαστε στα γρασίδια σα φύλλο κρούστας και ξεκινάμε τη φωτοσύνθεση. Το κινεζάκι που τραβολογούσα στον επιτάφιο τον πήρε και λίγο και τον παρατήσαμε εκεί. 

Αυτοί οι Κινέζοι ρε Νεφέλω ότι και να τους κάνεις δεν κρατάνε κακία. Τι να πεις. Από ένα σημείο και μετά, δεν έχει και πλάκα.

Τι ωραίο συναίσθημα να μπορείς να βγεις έξω με το κοντομάνικο, χωρίς μπουφάν χωρίς ΚΑΝ ζακέτα. Μετά το μεσημεριανό (όπως καταλαβαίνεις η ώρα πήγε 2 και εγώ ακόμα το μόνο που είχα κάνει ήταν να ξαπλάρω στα γρασίδια και να φάω) είπα μιας και έχει ωραία μέρα να πάω για μια δουλειά στην τράπεζα με τα πόδια. Έλα όμως που έσφιξε για τα καλά η ζέστη, ίδρωσα, μετά μπήκα και στο αμάξι για μια άλλη δουλειά, κλιματιστικό η Πράσινη Σκατούλα δεν προσφέρει και ίδρωσα πιο πολύ?

Γύρισα κατα τις 4 στο εργαστήριο και έζεχνα. Χάρηκα ο δικός σου που ανέβηκε η θερμοκρασία και το γάμησα είχα δεν είχα.

Και απόψε πάλι τα ίδια. Με ενημέρωσε το πρωί ο σπιτονοικοκύρης ότι θα κόψει το ζεστό νερό για να φτιάξει το πράμα στις 7 το πρωί Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ. Εγώ μάνα μου κοιμόμουν και το ξέχασα.

Έρχομαι το βράδυ και λέω δεν πάει στο διάλο ας κανω ένα μισάωρο ποδήλατο. Κάνω, ιδρώνω σα γουρούνι και πάω για ντουζ.

Ουπς.

Δεν πειράζει, το χρειαζόμουν ένα παγωμένο ντουζάκι μπας και αρρωστήσω πάλι και πάρω καμια άδεια.