Τα χαρτομάντηλα είναι λέει πολυτέλεια

Κάθομαι εδώ μέσα που λες, xristin, και κολυμπάω στη μύξα. Είναι τώρα τα τελευταία στάδια και έχουμε περάσει σε ξεβούλωμα της μύτης αλλά η μύξα πράσινη και παχιά ρέει άΦΘονα. Δύο δέντρα υπολογίζω ότι χρησιμοποίησα μέχρι στιγμής σε χαρτομάντηλα. Ευτυχώς που είναι φθηνά.

Διαβάζω και ένα βιβλίο τώρα ετούτες τις μέρες, όπου σε εκείνο τον κόσμο τα χαρτομάντηλα είναι λέει πολυτέλεια και οι φτωχοί στα χωριά αναγκαζόσαντε να σκουπίζουν τη μύτη τους σε ψώφια ποντίκια. Οι πλούσιοι είχαν το προνόμοιο του χαρτομάντηλου, το οποίο όμως στέγνωναν και ξαναχρησιμοποιούσαν.

Τα διάβαζα αυτά χτες το βράδυ μέσα στις μύξες και ανατρίχιασα, καταλαβαίνεις. Λες και ήταν καρμικό, από τα τέσσερα (καταπληκτικά) βιβλία της σειράς με την Tiffany Aching, να τύχει να διαβάσω το κομμάτι με τις μύξες ενώ κολυμπούσα σε αυτές.

Και μετά σου λέει, δεν υπάρχει ντέστινι.

Ξέφυγα. Αν εξεπλάγεις, δεν με ξέρεις καλά. Είμαι επαγκελματίας στο να ξεφεύγω από το θέμα. Ατίθασο πνεύμα κιετς.

Είμαι τώρα έτσι μέσα σε μύξες και χαρτομάντηλα, και ανρωτιέμαι. ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ?

Δεν είμαι ρατσιστής xristin, εντάξει? Δεν είναι ότι με εκνευρίζουν επειδή είναι Κινέζοι, ή επειδή δεν είναι Έλληνες. Απλά με εκνευρίζει το στυλ και η κουλτούρα τους.

Αυτοί παιδί μου, έχουν ζωώδη ένστικτα (και δεν το εννοώ με κάνεναν θετικό τρόπο). Θα κάτσουν να βράζουν, να τους βγαίνει ο πισινός με κάτι και βοήθεια δεν θα ζητήσουν. Εκτός και αν είναι απόλυτη ανάγκη. Ή αν το να ζητήσουν βοήθεια σημαίνει ότι γλύφουν τους ανώτερούς τους. Λυπάμαι αν σε σοκάρω αλλά έτσι είναι.

Προσφέρεις βοήθεια και σε κοιτάνε με μισό μάτι. Το καταλαβαίνεις? Το διανοείσαι? Με μισό μάτι. Επειδή γι'αυτούς δεν είναι φυσιολογικό να προσφέρεις βοήθεια έτσι στο ασχετο. Ούτε είναι φυσιολογικό να βλέπουν κάποιον να παραμερίζει προσωρινά τη δουλειά του για να τους βοηθήσει. Αυτομάτως σημαίνει ότι πάς να τους φας τη δουλειά, να τους κλέψεις τις ιδέες, να να να.

Να

Και καλά, αυτό μετά από λίγο καιρό το ξεπερνάς. Στ'αρχίδια σου κιόλας, με το συμπαθειο, αν δέχονται βοήθεια ή όχι. Αλλά το αντίστροφο σε δαιμονίζει.

Τους ρωτάς κάτι και σου λένε το ελάχιστο δυνατό. Τα υπόλοιπα να πα να βρεις μόνος σου - λένε από μέσα τους. Ξέρεις πόσες φορές την πάτησα, επειδή ρώτησα κάτι και υπέθεσα λανθασμένα ότι μου είπαν ό,τι ξέρουν? Και μετά σε συνάντηση με τα αφεντικά να τα ξερνάνε όλα και να μένω μαλάκας?

Και πάει και αυτό στο διάολο, το συνηθίζεις. Δεν τους εμπιστεύσαι και τελείωσε.

Αλλά όχι και αυτό. Να ξέρουν ότι είσαι κρεβατωμένος 3 μέρες και να μη νοιαστούν να πάρουν ένα τηλέφωνο? Ζεις, πέθανες, τι σκατά. Όχι να σου φέρουν σούπα, προς Θεού οι σούπες τους δεν τρώγονται. Μια χαρά βολέυτκηκα έκανα και την μαστιχοσοκολατούχα καρυδόπιτά μου, και την κοτόσουπα αυγολέμονο, όλα κομπλέ. Ταράτσα δεν το λες, αλλά έναν ημιυπαίθριο τον έκανα.

Δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι εγώ μπορεί να ήμουν του θανατά και αυτοί δεν θα παίρνανε χαμπάρι. Είναι δυνατόν?

Είναι δυνατόν να με παίρνουν οι άλλοι που μένουν μιαμιση ώρα μακρυα να δουν τι κάνω και αν χρειάζομαι τίποτα, και αυτοί δέκα λεπτά να χέστηκαν?

Όταν χάλασε η θέρμανση ένα βράδυ και είχε στο σπίτι μέσα -5 βαθμούς το λέω σε μια Κινέζα στο ίντερνετ και τι μου λέει. Σκεπάσου με πάπλωμα και καλύ τύχη γιατί τα μαγαζιά είναι κλειστά και άντε να βρουν ανταλλακτικά να την φτιάξουν.

Κατάλαβες? Αν της έλεγα να πάω να μείνω εκεί θα γινότανε χαλί να την πατήσω (και θα την πάταγα). Αλλά από μόνοι τους να προσφέρουν βοήθεια στον συνάθρωπο το έχουν γρουσουζιά.

Ούτε και δέχονται βέβαια. 40 πυρετό είχε ο άλλος, δεν καταδέχτηκε βοήθεια.

Α σιχτίρ δηλαδή με τα βλαμένα που έμπλεξα. Θα βήξω θα κάνω την καρυδόπιτα μυξογλασέ και θα τους κεράσω αύριο. Η μισή ντροπή δική τους και η άλλη μισή των γονιών τους που τους μεγάλωσαν αλλά ξέχασαν να τους αναθρέψουν.