Αι γενεαί λέτσαι

Η αποψινοσημερινή ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ πάει γραμμή στη Φωτεινή, η οποία:

Πάρε τα ροζοσκατουλί αυγά σου και έλα εκδρομή στο Providence την Κυριακή!
Το αρνί θα μπει στη σούβλα στις 7 το πρωί :)

Συγνώμη κυρίες και κύριοι αλλά καλέστε με και εσείς για αρνί στη σούβλα και μετά τα λέμε! Ορίστε μας!

Άκου Φωτεινή τι έπαθε ο Αμερικλάνος σήμερα. Μα είναι ρε παιδί μου να έχεις την κωλοφαρδία να ξεχυλίζει. 

Η κωλοφαρδιοροούσα ύπαρξίς μου.

Είπα που λες σήμερα, μετά από αιώνες, να πάω εκκλησία. Πιάνω και ένα κινεζάκι και λέω έλα τσιν τσαν τσόν πάμε να ανάψουμε κερί δυο λεπτά θα μας πάρει.

Εγώ στην Ελλάδα έτσι έκανα.

Πήγαινα, άναβα κερί, και τσακισμός προς καφετέρια μεριά. Εδώ όμως, δεν είναι έτσι. Μικρή κοινωνία μάνα μου. Μπαίνω μέσα, με το κινεζάκι παρα πόδας, πάω ανάβω κερί φιλώ και την εικόνα και τσουπ ΟΛΟΙ γυρνάνε και με κοιτάνε. ΟΛΟΙ.

Εντάξει μπορεί και να μην ήταν όλοι-όλοι, αλλά ήταν κάμποσοι, εκεί κόλλησες τώρα? 15 άτομα ήταν όλα κι'όλα. 15 ντυμένοι στην τρίχα το κέρατό μου και εγώ με τζίν ζακέτα και αθλητικά. Μάλιστα.

Ε, λέω, μιας και με είδαν και κοιτάν και καλά καλά το κινεζάκι, ας κάτσουμε κανα πεντάλεπτο να ακούσουμε. Καθόμαστε, μας δίνουν και βιβλιαράκι με τα τροπάρια και αγγλική μετάφραση (παρακαλώ) και διαβάζαμε. Περνάνε τα πέντε λεπτά και αρχίζουν τα εγκώμια.

Α, του λέω του κινεζακίου, θα μου κάνεις τη χάρη και θα κάτσουμε να τα ακούσουμε. Είναι ωραία λογάκια και ποιητικά γραμμένα. Ξίνισε τα μούτρα του. Σκάσε και παρακολούθα, ή πάνε σπίτι σου με τα πόδια. Έτσι του είπα και τον έπεισα.

Έχω πειθώ ο άτιμος.

Ο παπάς εισαγώμενος πολύ ωραία φωνή αλλά το Ω γλυκύ μου έαρ το σκότωσε εν ψυχρώ μπροστά στα μάτια μας. Δεν πειράζει, είχε κάτι ψάλτισες και κάτι κάνανε.

Το ότι ο Αμερικλάνος μικρός ήταν παπαδοπαίδι και κατ' ημιαπασχόληση τις σαρακοστές ψάλτης στο έχω πει Φωτεινή? Όχι? Ε να τώρα στο λέω.

Περνάνε και τα εγκώμια, πολύ ωραία, όλα καλά. Το κινεζάκι να έχει βαρέσει ένεση στο μάτι το άμοιρο. Κάνε υπομονή, του λέω, να ακούσουμε αυτό το τροπάριο μισή σελίδα να μπει μέσα ο παπάς και την κάνουμε. Μη φύγουμε όσο είναι ο παπάς έξω, ντροπή, τι θα πει ο κόσμος.

Εκεί που πάω να σηκωθώ, έρχεται ένας κύριος μεσήλιξ, συμπαθέστατος, και μου ζητάει να βοηθήσω στο κουβάλημα του επιταφίου. 

Όπα.

Α δεν μπορώ, του λέω, πρέπει να πάρω το κινεζάκι σπίτι. Ο λόγος βέβαια ήταν άλλος. Θα είναι οι άλλοι τρεις με τα κοστούμια τους και εγώ με το τζίν σαν το λέτσο?

Με παρακάλεσε ο κακομοίρης, τέλος πάντων είπα ας κάτσω. Λέτσος, λέτσος. Αφού αυτό ήταν το ριζικό μου σήμερα και δεν βρίσκουν τέταρτο!

Έρχεται η ώρα για τον επιτάφιο, με πιάνει ο συμπαθεστατος κύριος που σου είπα πριν (ο οποίος σε αυτό το σημείο άρχισε να με εκνευρίζει, περιττό να το πω) και με βάζει μπροστά, φάτσα φόρα. Οι αλλοι οι δυο οι έξυπνοι τσακίστηκαν και πιάσανε γαλαρία και έμεινα εγώ στη θέση του πιλότου δίπλα στον παπά.

Και δε με λες και ορθόδοξο ρε γαμώτο, για να το εκλάβω σαν τιμή.

Τον σηκώνουμε, τέλος πάντων, παραλίγο να τον κουτουλήσουμε στον πολυέλαιο, μετά παραλίγο να τον κουτουλήσουμε στην πόρτα, μετά παραλίγο να γύρει και να μας πέσει όταν έπρεπε να πράξομεν ελιγμό γύρω από ένα τζίπ που έκλεινε την είσοδο (αχ, μύρισε Ελλάδα) αλλά το κρατήσαμε το ύψος μας. 

Φτάνουμε στο τέλος του πάρκιν, γυρνάει ο παπάς λέει στον άλλονα τον διπλανό μου κουράστηκες γιώργη? χαχαχαχαχα, παπάς πράμα, τς τς τς τς τς.

Κάνουμε μεταβολή πάμε πίσω, έχουμε εν τω μεταξύ αρχίσει να χάνουμε το ρυθμό μας και ο επιτάφιος ανεβοκατεβαίνει σαν μαούνα.

Αυτό μάνα μου δεν ήταν περιφορά επιταφίου, κρουαζιέρα με την κιβωτό του Νώε ήταν.

Είμασταν και απροβάριστοι, καταλαβαίνεις.

Πάμε μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας και μας λέει ο παπάς εντάξει παιδιά με το τρία το σηκώνετε να περάσει ο κόσμος από κάτω.

Νόμιζα ότι έκανε πλάκα πάλι.

Σοβαρολοσούσε. Τονε σηκώνουμε και σε επίπεδο ώμου, και αρχίζει ο κόσμος να περνάει από κάτω. Είχε μαζευτεί λαός μέχρι τότε. Εγώ να ανοίξει η γη να με καταπιεί μόστρα βιτρίνα με το τζιν και τη μπλουζίτσα (μισό να δω τι φοράω) μια γκριμπλε κειδα χάμω, να περνάει ο κόσμος και να με θαυμάζει.

Και όπως σκύβουν να έχουν θέα το παπουτσάκι το νάικ φυσικό μπλε βαμμένο καφέ. Μένω σε δάσος μάνα μου, τι να κάνω. Έχει λάσπες.

Μάλλον θα υπέθεσαν ότι μόλις με παραλάβανε από τα βουνά της Ηπείρου και δεν προκάμαμε να πάμε για αλλαγή γκαρνταρόμπας. Να δεις που θα με μύριζαν μπας κ μυρίζω μυζήθρα.

Εκεί που τελειώνουν και λέω άντε να τον βάλουμε μέσα πιάστηκα, βλέπουμε δύο κυρίες να τρέχουν προς το μέρος μας και να μας ζητάνε να περιμένουμε.

Τι να κάνεις?

Περιμέναμε. Εκεί που φτάνουν και κάνουμε ένα έτσι να χαλαρώσουμε, μας λέει η μια. Περιμένετε έρχεται και ο παππούς! Περιμέναμε και τον παππού ο οποίος να τρέξει δεν μπορεί, κούτσα κούτσα την ανέβηκε την ανηφόρα και εμείς μετρούσαμε τα βήματά του.

Μετά άντε να μας αλλάζει ένας άλλος έναν έναν να περάσουμε και εμείς από κάτω, μη χάσουμε. 

Και πάλι παραλίγο να κουτουλήσει στην πόρτα, και στον πολυέλαιο, και δώστου πέρα δώθε πάνω κάτω.

Αφού τελειώσαμε λέω του κινεζακίου κάτσε στα αυγά σου να ξεκουραστώ, διάβασε εσύ κανα τροπάριο και φεύγουμε μετά.

Κατάλαβες Φωτεινή? Εγώ ο κακομοίρης για ένα κερί πήγα και κατάντησα να κουβαλάω επιτάφιους! 

Όχι ότι έχω κάτι ενάντια στον επιτάφιο, κάθε άλλο, αλλά δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου, με πιάνεις?

Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω ότι οι Έλληνες που είδα ήταν αρκετά συμπαθητικοί. Όχι κάγκουρες με χρυσές αλυσίδες, καμία σχέση. Απλοί άνθρωποι που κρατάν τα ήθη και τα έθιμά τους (το τυπικό κόμμάτι τουλάχιστον).

ΥΓ: Με αυτή την ανάρτηση δεν έχω σκοπό να προσβάλω κανέναν, πρόσωπο ή θεσμό. Σας παραθέτω απλά την εμπειρία μου με έναν χιουμοριστικό τρόπο και λίγο τσιμπημένη.

ΥΓ2: Πάτα εδώ χάμω μάνα μου και δήλωσε συμμετοχή! Θέλω ποικιλία! Και που ξέρεις, μπορεί να αφήσεις το πρώτο σχόλιο μετά τον εκατοστό αναγνώστη (άλλοι δύο μείνανε) και να κερδίσεις αμερικλάνικο δώρο! Από τις Ηνωμένες Πολιτείες! Της Αμερικής!

YΓ3: Αυτό το παρα πόδας έχω τη φρικτή υποψία ότι το παρεξήγησα νοηματικώς αλλά λείπει το κοντρόλ μου και το γκούκλι δεν βοηθάει. Τι να κάνω!