Ευαίσθητη, Μποντιμπιλντερού και Πουτανάκι

The elf at bay έχεις και εσύ τα δίκια σου:

Μπορείς να γράψεις κάτι που να μην περιέχει την λέξη 'Κινέζος/α'; :-P

Αλλά τι να κάνω κι εγώ ρε συ, με έχουν στοιχειώσει!! Λοιπόν σήμερα δεν θα χρησιμοποιήσω καθόλου τις απαγορευμένες λέξεις και αν (αν ρε παιδί μου, λέμε τώρα) χρειαστεί να τους βρίσω θα το κάνω αλλά Χάρι Πότερ: You Know Who ή αμερικλανιστί Γιουνοχού. ΟΚ?

Δεν ξέρω ελφ αν το κατάλαβες, χτες ήταν σπέσιαλ μέρα για τον Αμερικλάνο. Ήρθε η ώρα να αποχωριστεί με τις γουρούνες του και λίγα λεπτά πριν πάει ανέβασε και μια φωτό, γιατί έτσι του ήρθε, ένας Θεός ξέρει γιατί. Σήμερα θα σου περιγράψω τις γουρούνες μου, γιατί για δέκα μήνες υπηρέτησαν την ανθρωπότητα χωρίς να μας χρωστάνε τίποτα και το έκαναν αρκετά καλά αν και όχι πολύ πρόθυμα.

30 Μαρτίου 2010 γεννήθηκαν σε μια φάρμα χωμένη σε δάσος μαζί με δεκάδες αν όχι εκατοντάδες άλλες γουρούνες και τέσσερις μήνες μετά, 26 Ιουλίου 2010, πέρασαν στο Πανεπιστήμιο.

Από τότε είχαν έναν μαλάκα να τους πρήζει τα... όργανα και τρία τέσσερα βλαμμένα να το παίζουν πεντάχρονα που τους έκανες δώρο κουτάβι. Ο μαλάκας τους έδωσε και ονόματα, τα οποία πήρε από φίλες του: Ρεβέκκα, Πέγκυ και Ναταλία. Για γουρούνια, μια χαρά περάσανε, δεν τους κάναμε κανένα βαρύ πείραμα, ούτε πόνος ούτε τίποτα. Άσε που είχα 100 οργανώσεις πάνω από το κεφάλι μου να με ελέγχουν.

Αυτά δεν είναι σημαντικά. Το σημαντικό είναι ότι και οι τρεις είχαν ξεχωριστή προσωπικότητα, πράγματα που τους άρεσαν και που τους εκνεύριζαν, και μπορούσαμε να τις ξεχωρίσουμε ακόμα και από τις αντιδράσεις τους. Αυτά θα περιγράψω ελφ, όσο τα θυμάμαι ακόμα, κυρίως για να τα έχω κάπου.

Πέγκυ. 
Η μπολντιμπιντερού της παρέας. Ήρθε 11 κιλά και έφυγε 25. Έτρωγε ακατάπαυστα, ήταν ικανή να σε σκοτώσει για ένα κομμάτι μήλο ενώ έτσι και τολμούσα να δώσω γλυκό σε άλλη πρώτα, της ορμούσε τσιρίζοντας και δαγκώνοντας. Στον ελεύθερο χρόνο της έτρεχε πάνω κάτω στο κλουβί (6 μέτρα πλάτος) και κουτουλούσε στους τοίχους. Μιλάμε για πολλά νεύρα.

Όταν τη σήκωνα ξεκινούσε αμέσως τις σλωτσιές μέχρι να της δώσει κάποιος να φάει. Δώς της φαΐ και πάρε της τη ψυχή ένα πράμα. Από Αύγουστο μέχρι και Δεκέμβρη ήμουν μονίμως καλυμμένος με μελανιές και κυκλοφορούσα σαν ατσούμπαλος ναρκομανής. Μερικά σημάδια έχουν παραμείνει, για σουβενίρ. Επίσης ήταν λεσβία, μύριζε τις άλλες και την έπεφτε στη Ναταλία την οποία καβαλούσε κιόλας μερικές φορές. Μια φορά η Ρεβέκκα μύρισε τη Ναταλία και έγινε το σώσε, ακούστηκαν μέχρι τον τέταρτο.

Ναταλία.
Το πουτανάκι της παρέας. Μικρόσωμη, ήρθε 8 κιλά και έφθγε 21. Έτρωγε σαν εγγλέζα αριστοκράτισσα, μισή μπουκιά, ανέβαζε τη μύτη της ψηλά, πάλι μισή μπουκιά, πάλι πάνω η μύτη και τα λοιπά. 100 ώρες μέχρι να φάει μια μπούκα φαΐ, την πίστη μας έβγαζε. Ομολογουμένως η πιο όμορφη και καθαρή (ξανθιά), με κώλο τουρλωτό που τον κουνούσε και οδηγούσε την Πέγκυ στην τρέλα.

Είχε IQ ραδικιού, δεν κατάφερε να μάθει ούτε τα πιο απλά από αυτά που προσπάθησα να της μάθω. Το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν κουνάει τον κώλο της και να τσιρίζει. Με το που άνοιγα την πόρτα έτρεχε μην τυχόν και δεν είναι στο επίκεντρο της προσοχής (δες χθεσινή φωτό) αλλά σθχαινόταν, μισούσε, απεχθανόταν να τη σηκώνουμε. Ευτυχώς που ήταν ηλίθια και της έπερνε κάπου στα 20 δέυτερα να καταλάβει ότι κάποιος τη σήκωσε πριν αρχίσει να τσιρίζει και προλάβαινα να τη βάλω στην κούνια.

Μια φορά, πριν πάρω την κουνια, την κρατούσα για να της κάνει μια Γιουνοχού ένεση και τσίριζε τόσο πολύ, που δεν άκουγα καλά για δύο μέρες. Επίσης χτυπιόταν και λόγω της ευκινησίας της (είπαμε, ξανθό πουτανάκι με τουρλωτό κώλο) κατάφερνε να ανεβοκατεβαίνει από τους ώμους μου μέχρι το γόνατο ενώ εγώ την άρπαζα από τα πόδια για να μην πέσει και σπάσει την κεφάλα της.

Ρεβέκκα.
Η ευαίσθητη της παρέας. Ήρθε 9 κιλά και έφυγε 23. Μακράν η αγαπημένη του Αμερικλάνου, και ας του έκανε τη ζωή πατίνι τους τελευταίους δύο μήνες. Πανέξυπνη, βρήκε τρόπο να ανοίγει την πόρτα του κλουβιού και τις βρήκαμε μια μέρα να αλωνίζουν και να χέζουν παντού. Στην αρχή μας φοβόταν (είπαμε πανέξυπνη) αλλά μετά με έμαθε και δεν είχε πρόβλημα. Κάθε μέρα καθόμουν στην πόρτα και στεκόταν με τα δύο της πόδια στην πλάτη μου, κάνοντας μου μασάζ στους ώμους. Όποτε με εκνεύριζαν οι Γιουνοχού πήγαινα για μασάζ να καλμάρω.

Της άρεσε να τη σηκώνω, και καθόταν ακίνητη για την ένεσή της χωρίς να βγάλει μιλιά. Είχε μεγάλα μάτια εκφραστικά, σε αντίθεση με των άλλων που είχαν μάτια κουμπότρυπες. Για κάποιο λόγο ήταν η πιο βρωμιάρα, πάντα καλλυμένη με μαύρη μπίχλα που ένας Θεός ξέρει πού σκατά την έβρισκε - το κλουβί το απολυμαίναμε κάθε βδομάδα και το πλέναμε κάθε μέρα. Επίσης μάτωνε σαν τρελή, το παραμικρό τσίμπιμα και άνοιγαν κόκκινα ποτάμια.

Ήταν μονίμως καλυμμένη με γρατζουνιές από την Πέγκυ που της ορμούσε όταν βαριόταν να  κουτουλάει τον τοίχο. Λογικό λοιπόν που ήταν η αγαπημένη μου, μόνο αυτή με καταλάβαινε. Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, από αγαπησιάρα έγινε στριμμένη μέσα σε λίγες μέρες. Τσίριζε με το παραμικρό και κλωτσούσε, ενώ ήταν σχεδόν αδύνατο να της κάνω ένεση πια. Το περασμένο Σάββατο μου έχωσε κλωτσιά στη μούρη όταν πήδηξε στον αέρα τσιρίζοντας.

Χτες ήταν η πρώτη που... θυσιάσαμε, γιατί θα καταλάβαινε τι παίζει. Της κάναμε την αναισθητική και χτυπιόταν μέχρι να κοιμηθεί, ενώ την κρατούσα και μας κοιτούσε με απορία. Λες και δεν μου έφτανε αυτό, είχα και τα Γιουνοχού να της μιλάνε και να λένε αντίο, να πας στο καλό, γίνεις δέντρο στην επόμενη ζωή σου και λοιπές σαχλαμάρες. Δέντρα να γίνετε εσείς, μπας και πάψετε να με εκνευρίζετε σιχτίρ.

Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα, αφού δέκα μήνες με φάγανε στη μάπα και οφείλω να ομολογήσω ότι τις συμπαθούσα πιο πολύ από όλους τους Ασιάτες μαζί.

Οι επόμενες τρεις θα έρθουν σε λίγες βδομάδες, και έχω ονόματα για τις δύο. Ψάχνω το τρίτο και αποφάσισα να δώσω όνομα κάποιου μπλόγκερ. Όποιος ενδιαφέρεται να μείνει στην ιστορία σαν νονός αμερικλανο-γουρούνας, να μου το πει!