Ευτράπελα Κλασικής Παιδείας

To karavoskylo, ή αλλιώς καραβόσκυλο, εκτός από ευφάνταστο όνομα ξέρει να σχολιάζει νταν καρα νταν επί του θέματος:

Μια χαρά, μέχρι στιγμής αυτές που βλέπω βγαίνουν και σε ασορτί χρωματισμούς του ιστολογίου.
Για τη φέτα, ρε γαμωτο!!

Καραβόσκυλο, αυτό το τελευταίο μου έφερε στρατιώτες πειρατές και τους πάουερ ρέντζειρς στο μυαλό να σηκώνουν τα σπαθιά τους, γάτζους ή γκατζετάκια και να φωνάζουν ΓΙΑ ΤΗ ΦΕΤΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!! Ε ναι λοιπόν, για μια μπούκα καλή φέτα βγήκα και στο κλαρί.

Χτες σου είχα ξενέρωτο θέμα, σήμερα σου έχω κουλτουριάρικο κιετς, με μια, γράψε λάθος - δύο, δόσεις ευτράπελων (αυτό κανονικά θα το έψαχνα στο γκούγκλ αλλά το αφήνω σε σένα να κρίνεις αν το έγραψα σωστά και να με διορθώσεις. Για τη φέτα ρε γαμώτο!)

Ο Αμερικλάνος Καραβόσκυλο είναι μεγάλη ψωνάρα, τόσο μεγάλη που δεν τολμάει να πατήσει στο Μαρινόπουλο πια. Την τελευταία φορά τον τσαντώσανε, βλέπε του φορέσανε τσάντα στο κεφάλι και πάλι καλά που δούλευε μια φίλη του στο ταμείο και τον έσωσε αλλιώς, θα κατέληγε σε κανά καπό αυτοκινήτου μαζί με άλλα ψώνια.

Οφείλει ωστόσο να αναγνωρίσει ότι από κλασική παιδεία πάσχει, μιλάμε πάσχει καραπάσχει, είναι σοβαρή η κατάσταση. Δεν έχει ιδέα από τίποτα ποιοτικό, βιβλία, μουσική, ιστορία, τίποτα τίποτα. Είναι σαν ένα απαίδευτο αμερικανάκι με σπυράκια και κιτρινοκόκκινα μαλλιά που νομίζει ότι ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν πρίκουελ του Β Παγκοσμίου ο οποίος με τη σειρά του ήταν τότε που οι Ινδιάνοι της Αμερικής πολέμησαν τους πιγκουίνους στην Αλάσκα και δημιουργήθηκε διπλωματικό επεισόδιο, το οποίο είναι όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας κερδίζει στο γκολφ τον πρωθυπουργό μιας άλλης και ένας τρίτος πρωθυπουργός πετάγεται σαν την πορδή και ανάβει τα αίματα. 

Ζαλίστηκες Καραβόσκυλο? Κάτσε ρε φίλε, αν ζαλίστηκες με μια πρόταση, εγώ τι να πω που τα σκέφτομαι και ζω με αυτά.

Στο θέμα μουσική τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα - ναι καλά ακούς, ακόμα χειρότερα. Τα μόνα τραγούδια που ξέρει είναι αυτά που βάζουν στο ράδιο, τα οποία δεν του αρέσουν κι'όλας. Κάτι πήγαν κάποτε να κάνουν κάτι καλοί άνθρωποι με τα έντεχνα, να τον μορφώσουν ρε παιδί μου, του άρεσαν ομολογουμένως αλλά για κάποιο λόγο τα παράτησε. Όποιος ενδιαφέρεται να μορφώσει τον Αμερικλάνο στο θέμα έντεχνο, πληροφορίες εντός. Ο Χατζηγιάννης μόνο μη μου πεις ότι είναι έντεχνος γιατί θα σε φτύσω, αυτό μέχρι και ο Αμερικλάνος το ξέρει ότι είναι βλασφημία.

Έγραψα 10 παραγράφους και ακόμα στο θέμα δεν μπήκα. Όμορφα.

Αποφάσισα λοιπόν που λες, να μορφώσω τον εαυτό μου στο θέμα κλασική παιδεία, ξεκινόντας με τη μουσική. Αγόρασα στο itunes ένα σιντί με 111 κλασικά κομμάτια, διάβασα και στη wikipedia κάποια βασικά ιστορικά, και να'μαι. Τα έχωσα όλα στο ολοκαίνουριο mp3 που αγόρασα (να αυτό, είναι εκπληκτικό και φτηνό, στο προτείνω) και ακούω όλη μέρα, ενώ δουλεύω, κλασική μουσική.

Που ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω τι σκατά ακούω. Τσάμπα τσούπα βζιν βζιν ντριν και μερικές φορές τσιρίζουν κιόλας. Τσιρίζουν μες στ'αφτιά μου και σκιάζομαι, σιχτιρ. Άσε που μερικά τα αναγνωρίζω από βασιλικούς γάμους, κινούμενα σχέδια και... τηλεοπτικές σειρές.

Ξενέρα.

Μέσα σε όλα τα ακαταλαβίστηκα όμως που ακούω, υπάρχουν μερικά που μου αρέσουν και με εξιτάρουν, πιο πολύ απ'όλα αυτό:

Καλά μιλάμε αυτός ο Μπαχ, τι ιδιοφυία? Δεν το πιστεύω ότι υπήρξε τέτοιο άτομο και πως διάολο τα σκέφτηκε αυτά και τα έκανε και μουσική, μου λες? Εγώ γιατί δε μπορώ ούτε τα κορδόνια μου να δέσω, ενώ αυτός έκανε τέρατα? Δηλαδή πόση αδικία σε αυτο τον κόσμο πια? Πόση???

Αυτό το κομμάτι, Toccata and Fugue in D minor, το έχω ακούσει ίσα με 20 φορές και κάθε φορά ανατριχιάζω. Είμαι και άσχετος, σκέψου να ήξερα και τι μου γίνεται δηλαδή.

Πολλαπλοί γουρουνίσιοι οργασμοί μισής ώρας έκαστος.

Αυτό που μου αρέσει είναι ότι ενώ είναι ωραία μελωδία, είναι και λίγο μακάβρια. Και εδώ έρχονται τα δύο ευτράπελα που σου είπα:

Ευτράπελο πρώτο:

Προχτές επεξεργαζόμουν ιστούς των μακαρίτισσων. Φαντάσου με τώρα μπροστά σε ένα μεγάλο μεταλλικό μηχάνημα, να κόβω δέρμα να το κάνω έτσι αλλιώς, τούμπα σε κερί, έξω, πάλι τούμπα, πάγωμα, λιώσιμο, πάλι πάγωμα τεσπα μια διαδικασία κουραστική και λίγο θλιβερή μιας και σκεφτόμουν τις ιδιοκτήτριες των ιστών. Ταυτόχρονα φαντάσου με με τα ακουστικά στ'αφτιά να ακούω το παραπάνω κομμάτι (άκου το, πρέπει να μπεις στο κλίμα). Σε κάποια φάση άρχισα να σκέφτομαι τρελούς επιστήμονες, Φρανκενστάιν κιετς, και με έπιασε... φυσικά... νευρικό γέλιο.

Εγώ μάνα μου γελάω δύσκολα, πολύ δύσκολα, άλλα έτσι και αρχίσω καλή τύχη και καλημέρα σας. Δεν σταματάω με τίποτα, έτσι δε και με πιάσει νευρικό? τα λέμε αύριο. Αν μπορούσα να με πιάνει νευρικό μια φορά τη μέρα, θα είχα κοιλιακούς φέτες φέτες, αλλά όπως είπα η ζωή είναι άδικη και με πιάνει μια φορά το εξάμηνο.

Γελούσα, γελούσα, με κοιτούσαν κάτι Αμερικάνοι (Κινέζοι ευτυχώς δεν υπήρχαν τριγύρω), άρχισαν κι αυτοί να γελάνε μιας και είναι από φυσικοί τους χαζοχαρούμενα, και έγινε στο τμήμα ιστολογίας της τρελής το πανηγύρι. Ευτυχώς που είχε κοντά και τουαλέτες αλλιώς θα γινότανε της κατουρημένης το πανηγύρι.

Ευτράπελο δεύτερο:

Σήμερα άκουγα το ίδιο κομμάτι ενώ έκανα κάτι στο εργαστήριο. Δεν είχα νεύρα, αλλά ούτε λόγο να είμαι ευδιάθετος, οπότε το πρόσωπό μου ήταν στη χαλαρή του κατάσταση, η οποία είναι βλοσσυρό με μισή πρέζα κακίας. Δεν φταίω εγώ μάνα μου, οι μυς του προσώπου μου αυτή τη στάση προτιμούν, δεν σημαίνει ότι αντανακλά τη διάθεσή μου κιόλα.

Άκουγα λοιπόν αυτό το χαρούμενο τραγουδάκι με μούρη που πετούσε δηλητήριο, και έρχεται μια καινούρια Κινεζούλα να συστηθεί. Αυτή είναι από άλλο εργαστήριο, αλλά χάθηκε το κακόμοιρο και δεν ήξερε που βρισκόταν.

Αν πω ότι και εγώ δεν χάθηκα στα εργαστήρια όταν πρωτοήρθα, θα πω ψέμματα.

Έρχεται λοιπόν αναψοκοκκινισμένη, με χαμόγελο μέχρι τα αφτιά και βάλε, γυαλάκια, μέγεθος στρουμφακίου και λέει:

Γειά! Καλημέρα! Με λένε Τζιέ και είμαι καινούρια! Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία, εσένα πως σε λένε? Είμαι στο τάδε εργαστήριο, εδώ ποιο εργαστήριο είναι? Δεν ξέρω που βρίσκομαι! Ακούς μουσική? Και εμένα μου αρέσει η μουσική, τι ακούς?

Φαντάσου την Καραβόσκυλο, τη φαντάζεσαι? Εκστασιασμένη Κινεζούλα με τη χαρά να ξεχυλίζει από τα αφτιά και τα ρουθούνια, κόκκινη από ηδονή που βρίσκεται στην Αμερική να τα λέει αυτά με μια ανάσα.

Γυρνάω λοιπόν και την κοιτάω, δεν μου κίνησε καθόλου το ενδιαφέρον, η μούρη μου πρέπει να ήταν λες και μου σκότωσες τη μάνα, και της δίνω τα ακουστικά να ακούσει. Ακούει, συνδυάζει τη μακάβρια μουσική με τη φάτσα και τα δασύτριχα φρύδια μου και της σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.

Είδα το χρώμα να φεύγει από τη φάτσα της, ενώ το χαμόγελο έμεινε εκεί από φόβο. Εγώ κατάλαβα τι έγινε, και της χαμογελάω. Για κάποιο λόγο αυτό τη φόβισε ακόμα πιο πολύ και το έβαλε στα πόδια λέγοντας τε λέμε!

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα από το να τρομάζεις Κινέζους, στο λέω. Αυτή τώρα θα με θεωρεί τίποτα καταθλιπτικό ψυχάκια και άμα μου ξαναμιλήσει να με χέσεις. Μετά έμαθα ότι είναι μικρή και ήρθε μόνο για ένα μήνα από την Κίνα, να δει αν της αρέσει η Αμερική και να αποφασίσει αν έρθει μόνιμα. Δεν το νομίζω!

Δεν είμαι κακός άνθρωπος, εντάξει?

Τελικά η κλασική παιδεία μέχρι στιγμής απέφερε καρπούς, δεν μπορώ να πω. Ανυπομονώ να δω τι άλλο θα αποκομίσω!

ΥΓ1: Καλά ρε, ψηφίσατε ότι δεν υπήρχε το κλειδί και το φαντάστηκα? Ντοπή και αίσχος!

ΥΓ2: Παρατήρησες ότι το γύριζα από τρίτο σε πρώτο ενικό και τούμπαλιν, τι να κάνω, όπως μου βγαίνει. Μερικές φορές προτιμώ να με βλέπω σαν ξένο μπας και με καταλάβω.

ΥΓ3: Για τη φέτα ρε γαμώτο!!!