Ίξις. Μουνίτσες.

Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση της Γαμάει και Δέρνει, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια και κάποιες χεμ χεμ παρεξηγήσεις που είχαμε με διάφορους δάσκαλους θου Κύριε.

Θα ξεκινήσω από την αρχή. Στο προνήπιο. Στο προνήπιο μου άρεσαν οι πλαστελίνες. Ήθελα πολλές και τις ήθελα όλες. Η μάνα μου δεν συμφωνούσε γιατί είναι επικίνδυνες άμα τις φας. Με είχε για ηλίθιο, το βλέπετε. Αποφασίσαμε λοιπόν με τον ξάδερφό μου να "δανειστούμε" ένα κουτί έκαστος από το νήπιο. Αυτός ο βλάκας νόμιζε ότι έτσι απλά κλέβεις και τη γλιτώνεις. Εγώ όμως ήμουν ώριμος, έβλεπα ειδήσεις, και ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα μας καταλάβαιναν. Άνοιξα λοιπόν όλο το κουτί και τις έκανα κώλο τριχωτό. Έτσι όταν μας ανακάλυψαν η μάνα μου δεν μπορούσε να τις επιστρέψει και αναγκάστηκε να πάρει άλλες. Τις πλαστελίνες κώλο τις πέταξε αλλά δεν ήταν ούτε οι μισες, οι υπόλοιπες είχαν κατατεθεί στη θυρίδα μου πίσω από το κρεβάτι. Έκτοτε η δασκάλα όποτε με έβλεπε μου έλεγε να μην κλέβω. Α σιχτιρ μωρή, λίγες πλαστελίνες ήθελα.

Νήπιο. Εδώ να πω ότι ήμουν πάντα βαθειά θρησκευόμενο παιδί. Τα θεία δεν τα έβρισα ποτέ, ξεσπούσα πάντα σε ανθρώπους. Ήξερα να κάνω τον σταυρό μου πολύ νωρίς και τον έκανα όποτε έβλεπα βλακείες. Μου έλεγε πχ η ανωτέρω δασκάλα ότι όλοι οι κλέφτες ξεκινάνε με ένα αυγό και στο μέλλον καταλήγουν σε τράπεζες και εγώ έκανα τον σταυρό μου και έλεγα εγώ που ξεκίνησα με πλαστελίνες κυρία που θα καταλήξω? Στο θέμα μας. Την πρώτη μέρα στο νήπιο η (νέα και άμαθη) δασκάλα μας έμαθε να κάνουμε τον σταυρό μας. Πρώτα μας έδειξε αυτή την σούπερ πολύπλοκη κίνηση του σκόρδο κρεμμύδι και μετά ήρθε σε όλους ξεχωριστά να μας δείξει. Όταν ήρθε σε μένα της λέω:
- Τον ξέρω να τον κάνω τον σταυρό μου κυρία.
- Α ναι Αμερικλανούλη μου?
- Ναι
- Για δείξε μου να δω, πως βάζεις τα δάκτυλά σου
- Όχι
- Γιατί όχι παιδί μου?
- Σας είπα ξέρω
(από μικρός σιχαινόμουν την αμφισβήτηση)
- Μα πρέπει και εγώ να δω αν τα βάζεις σωστά!
- Να, έτσι (έφαγε μούτζα. Το ξέρω ντροπή μου και αίσχος αλλά το κωλοδάκτυλο δεν το ήξερα ακόμα, ήμανε μικρός)

Πρώτη δημοτικού. Ήξερα ήδη να διαβάζω. Όχι γιατί ήμουν ιδιοφυία (που ήμουν), αλλά επειδή η μάνα μου είχε ελεύθερο χρόνο και κατα πως φαίνεται βαριόταν ασύστολα. Πρώτη μέρα (κάτι έχω με τις πρώτες μέρες μάλλον) η δασκάλα σώνει και ντε να με βάλει να διαβάσω συλλαβές. Μα κυρία, της έλεγα, ξέρω να διαβάζω και προτάσεις, να σας δείξω? Όχι αμερικλάνε, διάβασέ μου το ΝΟΥ και Α, τι μας κάνουν. Μα ξέρω να διαβάσω για την Αννούλα! Διάβασε είπα, ΝΟΥ και Α! ΝΑ! Έφαγε μούτζα. Αυτή δεν το πήρε τόσο ψύχραιμα όσο η άλλη όμως. Φώναξε τη μάνα μου στο σχολείο. Η μάνα μου μου έβαλε τις φωνές και τα πήρα και της είπα ότι εγώ σπίτι δεν ξαναδιαβάζω γιατί μετά έρχομαι εδώ και ΑΥΤΗ με βάζει να τα ξαναμαθαίνω από την αρχή! Σ'αυτό το σημείο έκανα και τον σταυρό μου.

Τετάρτη δημοτικού. Η δασκάλα των αγγλικών είναι μια σκύλα από τις λίγες. Επίσης είναι χοντρή με μουστάκια. Στο διάλειμα, σαν ώριμο παιδί που ήμουν, την έλεγα φάλαινα μουστακαλή. Κάτι κολλητοί μου με καρφώσανε, που να μη σώσουν, και έρχεται το κοίτος, με πιάνει μια σταλιά αθώο πλασματάκι από τη φαβορίτα και με σηκώνει ίσα πάνω. Μπήγω μια φωνή και λέω: Σιγά καλέ κυρία! Πονάω! Με αφήνει κάτω. Άμα σας τραβάγαν εσάς από το μουστάκι θα σας άρεσε? Τρέχω να σωθώ.

Έκτη δημοτικού. Επιμελητής. Δηλαδή στο διάλειμα κάθομαι μέσα με έναν ακόμα και επιβλέπουμε την τάξη. Μας κλειδώνουν απ'έξω κάτι καλόπαιδα, τα παίρνω εγώ. Βαράω την πόρτα - με τζάμι - να ανοίξουν. Με γράφουν. Respect my authoritah!! Με γράφουν. Δίνω μια, σπάει το τζάμι, με κόβει εδώ, με κόβει εκεί, κόβει τον διπλανό στο λαιμό γίναμε μπλάντι μέρι μεσημεριάτικο. Ου α ου α όλο το σχολείο, ξέρετε, κατίνες. Την τελευταία ώρα είχαμε αγγλικά. Το κοίτος. Έπρεπε να σηκωθούμε όλοι να πάρουμε τα διαγωνίσματα, αλλά στη σειρά μου λέει (το κοίτος): Γιωργάκη, πάρε και το διαγώνισμα του Αμερικλάνου, δεν θέλω να έρθει εδώ, δεν τα μπορώ τα αίματα. Της έρχεται η απάντηση: Γιατί, εσένα περίοδος δεν σου'ρχεται? Τρέχω να σωθώ.

Πρώτη γυμνασίου. Όλοι οι καθηγητές με μισούν αλλά ο γυμνασιάρχης όχι. Ήταν μάλλον κ αυτός καλό παιδί στα νιάτα του, σαν κ εμένα. Ήτανε τότε με κάτι απεργίες καθηγητών. Ο τεχνολόγος ήταν αντι-αντι-εξουσιαστής και δεν έκανε απεργία. Μια μέρα μας είπε να συζητήσουμε κάτι για την εργασία. Αφού, λέει, δεν έχετε άλλα μαθήματα, έχετε χρόνο να κάνετε τη διπλή δουλειά. Τα πήραμε εμείς, φυσικά, και είπε εντάξει παιδιά, να το συζητήσουμε. Μας το επαναλαμβάνει και λέει τέλος η συζήτηση. Λέει μια κοπέλα, μα κύριε δεν το συζητήσαμε. Όχι, το συζητησαμε και αποφασίσαμε, λέει αυτός. Αρχίδια συζητήσαμε, λέω εγώ. Ήταν η έκτη φορά που με γράφαν στο ποινικολόγιο. Στις 5 παίρνεις αποβολή, αλλά με συμπαθούσε ο γυμνασιάρχης λέμε.

Τρίτη γυμνασίου. Έχουμε την Γαλλικού μια πουτάνα με τα ούλα της. Μας έβριζε μας έλεγε ηλίθιους, ότι δεν είμαστε άξιοι να μετρήσουμε ούτε μέχρι το πέντε στα γαλλικά και τέτοια. Κάτσε μαντάμ, λέω από μέσα μου, εγώ ήξερα τι πάει να πει πουτάνα πριν μάθω ότι η Ελλάδα δεν είναι η πρωτεύουσα της Θεσσαλονίκης (τα είχα μπλέξει λίγο), μιλάμε για ανωτέρα μόρφωση, και θα μου πεις εσύ δεν μπορώ να μετρήσω μέχρι το πέντε. Τώρα θα δεις. Πιάνω κάτι παραμύθια, κόβω γράμματα και φτιάχνω απειλητικό γράμμα που έλεγε: Άμα δεν αλλάξεις την συμπεριφορά σου προς τα παιδιά, θα το πληρώσεις ακριβά. Το έβαλα σε έναν ωραιότατο κόκκινο φάκελο και το άφησα σε λάθος αυτοκίνητο ενός άλλου δασκάλου. Με είχε τυφλώσει το μίσος και δεν έβλεπα καλά. Τέλος πάντων, όπως είχα ήδη μάθει από το προνήπιο οι μαλακίες μαθεύονται και μαθεύτηκε, πήρα τριήμερη αποβολή αλλά η γαλλικού έκτοτε ΣΟΥΖΑ παρακαλώ. Μου έβαλε και 17, έτσι για το γαμώτο.

Πρώτη λυκείου. Ο φιλολογος καλός αθρωπάκος και τον κοροΐδευα συνέχεια. Ντροπή μου. Μια μέρα έκλινε κάτι ρήματα δεν θυμάμαι τι έκανε στον πίνακα, πιάνω τον μαρκαδόρο του, τον ανοίγω και καταλάθος κάνω τα βοηθήματά του κώλο. Παραλίγο να ξαναφάω αποβολή, αλλά ευτυχώς δεν με είδε να το κάνω οπότε δεν μπόρεσαν να με τιμωρήσουν.

Τρίτη λυκείου. Ήμουν πλέον φυτό και απουσιολόγος. Ένα διάλειμα σκάβαμε με τον διπλανό μου τα θρανίο μας να κάνουμε θήκη για σκονάκια. (Το θρανίο απ'ότι μαθαίνω ακόμα υπάρχει και είναι κειμήλιο παρακαλώ). Μπαίνει μέσα ένας μαλάκας καθηγητής και φωνάζει ΑΜΕΡΙΚΛΑΝΟΣ!! Δεν με είχε δει να σκάβω, κάτι άλλο με ήθελε ο μπάμιας αλλά έτσι όπως ταράχτηκα πετάχτηκε το κατσαβίδι από το χέρι και προσγειώθηκε στην έδρα. Λίγα λεπτά μετά, στο γραφείο του λυκειάρχη να φωνάζει ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΑΡΙΣΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΝΑ ΒΑΝΔΑΛΙΖΕΙΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ?? Κύριε λυκειάρχα, μια τρύπα κάναμε εκει χάμω! ΤΙ ΤΗ ΘΕΣ! Για σκονάκια! Δεν έχω χρόνο να διαβάσω και για τις πανελλήνιες και την κοινωνιολογία και τα γαλλικά και τα θρησκευτικά! Θέλω να περάσω Ιατρική! (Ιατρική δεν πέρασα τελικά). ΚΑΛΑ ΚΑΛΑΑΑΑΑ πήγαινε και να μην επαναληφθεί. Άγιος άνθρωπος, δεν είπε τίποτα σε κανέναν καθηγητή και τα σκονάκια μια χαρά.

Μπόνους.

Συζήτηση όταν ήμουν 4:

Θεία: Ρούλα έκανες τελικά το κέικ?
Μάνα: Άσε Λίτσα μου τι έπαθα!
Θεία: Τι έπαθες καλέ? Πες μου!
Μάνα: Εκεί που έβαζα τα αυγά,...
Εγώ: Η ΠΟΥΤΑΝΑ Η ΜΠΑΚΑΛΙΣΑ ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΕ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΑΥΓΟ
Θεία: *κόκκαλο*
Μάνα: Έτσι όπως τα λέει το παιδί είναι Λίτσα μου. ΡΕ! ΤΙ ΕΙΠΑΜΕ! ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΔΕΝ ΒΡΙΖΟΥΜΕ?! ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ?! ΖΑΤΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΤΩΡΑ!
Εγώ: Να έρθει η... μπακάλισα πρώτα να μου ζητήσει συγνώμη για το κέικ που έχασα και να μου φέρει καινούριο και τότε βλέπουμε!
Θεία: Δεν πειράζει Ρούλα μου, παιδί είναι, θα το ξεπεράσει με τον καιρό.

Αμ δε.

Μετά από μεγάλο καβγά όπου ένας ανεπρόκοπος θείος / πρίγκηπας έδιωξε τα αδέρφια του από το σπίτι της μάνας τους. Εγώ κάπου 4 με 5 χρονών.

Θεία: Ναι ρε Λούλη μου, αλλά δεν ήταν σωστό να τους διώξεις
Πρίγκηπας: Να πανε να γαμηθούνε όλοι τους, Φούλα, όλοι!
Θεία: Μα είναι το σπίτι της μάνας τους
Πρίγκηπας: Στ'αρχίδια μου!
Εγώ: Γιατί, εχεις?
Ξάδερφος: Με αρπάζει και τρέχει να με σώσει.

Σε όλα αυτά να σας πω τι με ενοχλούσε περισσότερο. Οι μουνίτσες. Έτσι τις έλεγα, μουνίτσες. Είναι αυτές οι μαλακισμένες κοπέλες που θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με τους καθηγητές και όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν δασκάλες. Ευτυχώς συνήθως δεν γίνοναι. Αυτές λοιπόν, με το παραμικρό που θα πει ένα αθώο αγόρι όπως εγώ, προκειμένου να δείξουν στον καθηγητή την αποδοκιμασία τους, ξεκινάνε τα ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ και ΑΑΑΑΑΑΑΑ και ΤΣ ΤΣ ΤΣ ΤΣ ΤΣ. Μια φορά στην πρώτη γυμνασίου (ήταν η χρονιά μου) κάτι με είχε ενοχλήσει και είπα "γαμώ τα σχολεία μου μέσα". Ήταν λες και άνοιξε μελίσσι μέσα στην τάξη. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΑΑΑΑΑΑΑ ΙΙΙΙΙΙΧΧΧΧΧ όλες. Είχα πλέον εξοικειωθεί με την διαδικασία και είχα σηκωθεί να πάω στον γυμνασιάρχη οικειοθελώς, και εκεί που τις προσπερνούσα τις λέω χαμηλοφώνως (μη φάμε και διπλή εγγραφή στο ποινικολόγιο τώρα, για ένα μάτσο μουνόχειλα): "Ίξις. Μουνίτσες."