Tα Νούμερα. Κεφάλαιο τρίτο.

"Μολόγα! Ξέρασέ τα όλα!" Ο ήχος του μαστιγίου κάθε φορά που έβρισκε τον προορισμό του αντηχούσε στο κρύο δωμάτιο. "Τελείωνε, ξεκίνα να μιλάς γιατί έχουμε και δουλειές! Ποιος σε έβαλε να ξεκάνεις τον Αμερικλάνο?" Ο θυμός και η θλίψη είχαν τυφλώσει τη Μαρούλω. Πως κατάφεραν αυτές οι δύο αδερφές να περάσουν την ασφάλεια? Την ασφάλεια που αυτή η ίδια είχε στήσει?

"Βάρα όσο θες μωρή χαρχάλω, από εμένα δεν θα πάρεις λέξη" Η Ζουζού το είπε και το εννοούσε. Δεν έχτισε ένα όνομα τόσα χρόνια στην πιάτσα ως η καλύτερη πληρωμένη δολοφόνα για το τίποτα. "Μόνο τελείωνε καμιά ώρα γιατί με περιμένει ο Γιώργος για ψάρεμα. Έχει μπουνάτσα απόψε και αν τη χάσουμε θα μας μείνει το παραγάδι αμανάτι".

"Ούτε από εμένα μην περιμένεις τίποτα παλιολινάτσα. Ζαρζαβατικό του κώλου. Σκουληκιασμένη σαλάτα!" Αν είναι δυνατόν να νομίζει μια μικρή και ανόητη ότι θα κερδίσει μια Φούλη. Δεν είμαστε με τα καλά μας. "Καλά σου λέει η Ζουζού όμως, κάνε λίγο γρήγορα γιατί έχουμε και δουλειές."

"Α ναι? Δεν το νομίζω! Εδώ θα κάτσετε μέχρι να μάθω ποιος θέλει να βγάλει τον Αμερικλάνο από τη μέση! Όσο για σένα, Φούλη, δεν νομίζω να είσαι τόσο σκληρή μόλις μάθεις που βρίσκεται ο συνάδελφός μου, ο Δόχτωρας."

"Που βρίσκεται? Στο διάολο?" Ούτε μια μπλόφα της προκοπής δεν ξέρει να κάνει το μόμολο.

H Μαρούλω δεν απάντησε. Απλά έβγαλε τον ασύρματο και επικοινώνησε με τον συνάδελφό της. "Έλα Δόχτωρα, με λαμβάνεις? Δόχτωρα, εδώ Μαρούλω, όβερ. Μερικές φορές πιτσικάρει η γραμμή" εξήγησε η Μαρούλω όταν είδε τα ειρωνικά βλέματα των αιχμαλώτων της.

"Έλα Μαρούλω, σε λαμβάνω, όβερ."

"Βρίσκεσαι στο μέρος?"

"Ναι"

"Ξεκίνα"

"Μα..."

"Ξεκίνα είπα!"

"Αυτό το σκουληκιασμένη σαλάτα θα το πληρώσεις ακριβά μωρή." Ένας άθλιος ήχος ακούστηκε από τον ασύρματο.

"Τι ακούγεται έτσι καλέεεεε! Κλείστο το διάολο, τ'αφτάκια μου!" Η Ζουζού είχε ανατριχιάσει ολόκληρη, αυτός ο ήχος ήταν λες και κάποιος έτριζε τα νύχια του πάνω σε λαμαρίνα.

"Φούλη, δε σου θυμίζει κάτι ο ήχος?" Η Μαρούλω το απολάμβανε.

"Όχι, τι είναι. Βασικά δεν ανατριχιάζω εύκολα, δεν το ξέρεις?" Τι ηλίθιο σκατό.

"Ναι αλλά αν σου πω ότι ο ήχος βγαίνει από τη λαμαρίνα μιας μηχανής που βρήκαμε παρκαρισμένη δυο στενά παρακάτω, θα ανατριχιάσεις?" 

"ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ Τη μηχανή μου γδέρνετε ρε σκουλήκια??? Άστην κάτω ρε κεράτα! Έλα εδώ ρε αν είσαι άντρας να σου ξηγήσω τ'όνειρο! Έλα δω ρε τζιτζιφιόγγο!" Αυτό το ξέσπασμα της Φούλης όμως κόστισε άλλη μια γρατζουνιά στη μηχανή της. "Μηηηη! Όχι τη Μαρίκα!!! Άστην ήσυχη ρε!!! Θα μιλήσω! Όλα θα σας τα πω! Όλα!" Η Φούλη ήταν έτοιμη να λιποθυμίσει. Στην ιδέα και μόνο ότι μαγαρίσανε τη μόστρα της μηχανής της της Μαρίκας, ήθελε να πεθάνει. Πως θα αλωνίζει τώρα την Ήπειρο??

"Φούλη κρατήσου! Μην ενδώσεις!" Αυτή η αδερφή της, το ήξερε η Ζουζού ότι θα τα χαλάσει όλα.

"Τι μας λες ρε. Χέστηκα για τον Αμερικλάνο και για τον κάθε Αμερικλάνο. Μόνο η Μαρίκα μου με νοιάζει. Μαρούλω, κάτσε κάτω κι'άκου."

Εν τω μεταξύ, δύο ορόφους πιο κάτω η πασίγνωστη γιατρέσσα Ρία πάλευε με θεούς και δαίμονες για να σώσει τον Αμερικλάνο. Όταν την καλέσανε να έρθει επειγόντως δεν πίστευε στ'αφτιά της. Πως είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να σκοτώσει ένα τέτοιο καλόψυχο πλάσμα? Έτσι όπως τον έβλεπε σαβουριασμένο μέσα στο αίμα και τον ιδρώτα την έπιανε η ψυχή της. Αλλά πάνω απ'όλα ήταν γιατρέσσα, και τώρα έπρεπε να δείξει δύναμη και να τον σώσει.

Μισή ώρα αργότερα, όταν βγήκε από το δωμάτιο, βρήκε μπροστά της μια Κούλα με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, έναν Γκόλντεν σαν κλαμένο μουν#, μια Μάρω έτοιμη να κόψει φλέβα, μία Νεφέλω να λιμάρει τα νύχια της, έναν περσέα να κάνει τσατ στο zoo, έναν Ίβολ με το μενού της ημέρας παραμάσχαλα και έναν Άσωτο με μια σαμπάνια στο χέρι.

"Πείτε μου γιατρέσσα μου, θα ζήσει?" Η Κούλα ήταν στα πρόθυρα νευρικού κλωνισμού -περισσότερο από το συνηθισμένο. Τα πάντα εξαρτώνταν από την απάντηση της Ρίας, όλα τα σχέδια που κάνει εδώ και μήνες.

Η Ρία δεν είχε κουράγιο να πει πολλά, παρά μόνο μία λέξη. "Λυπάμαι".