2 χρόνια Αμερικλάνος

Τσίμπα με Μιχάλη, τσίμπα με. Τσίμπα με ρε σου λέω, πιο δυνατά! Πέρασαν κι'όλας δύο χρόνια? Δύο ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ανάρτηση? Δύο χρόνια, ένας μήνας και 11 μέρες στην Αμερική?

Μάλιστα.

Τώρα αυτό καλό είναι, κακό είναι, δεν ξέρω. Πήγα και διάβασα την πρώτη μου ανάρτηση έβερ και ομολογουμένως έφριξα λίγο με το περιεχόμενο. Είχε και σχόλιο (αμέ) από κάποιον Μιχάλη ο οποίος δεν ξαναπάτησε το ποδάρι του αλλά σήμερα του κάνω τιμητική ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ. Διότι ΚΑΙ πρώτος σχολιαστής ΚΑΙ Μιχάλης, ε πάει πολύ. Ήταν γραφτό να ιστολογηθώ μάνα μου, πάει και τελείωσε.

Θυμάμαι σαν χτες εκείνο το βράδυ που επέστρεψα από το εργαστήριο βγάζοντας καπνούς από τα αφτιά με τους μαλάκες που είχα μπλέξει. Τότε συμπαθούσα ακόμα τους Κινέζους αλλά αντιπαθούσα τον Ινδό στον οποίο και αναφέρομαι. Βασικά τότε τον αντιπαθούσα για λάθους λόγους, τώρα τον αντιπαθώ για τους σωστούς. Έχουν αλλάξει πολλά, πάρα πολλά, έκτοτε και μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι τα περισσότερα απ'όσα λέω εκεί δεν ισχύουν τελικά.

Το θέμα είναι ότι αυτός ο παλιο&^$&# μου τα έλεγε αυτά για να με κάνει να δεχτώ να συγκατοικήσω με αυτόν και τους δύο συγκάτοικούς του, γιατί ο άλλος τους παράτησε. Μέσα στις πρώτες τρεις μέρες μου εδώ, με είχε πρήξει ότι δεν μας φτάνουν τα λεφτά και δεν μας φτάνουν τα λεφτά και πρέπει να αποφασίσεις άμεσα αν θα μείνεις ή αν θα φύγεις Αμερικλάνε γιατί δεν μας φτάνουν τα λεφτά. Με έβλεπε σε ένα μαύρο χάλι, φουλ καταθλιψάρα να κοιτάω εισητήρια επιστροφής και να καταριέμαι τις τιμές τους, και επέμενε να με πρήζει, αυτός και όσοι άλλοι έβαζε, ότι δεν μας φτάνουν τα λεφτά και πρέπει να βρω τουλάχιστον συγκάτοικους.

Μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να ανακαλύψω την αλήθεια, για αυτόν, τους Κινέζους, και κάτι άλλους. Στις 20 Σεπτεμβρίου 2009 τα είχα πάρει γιατί με είχε πρήξει όλη μέρα να παρατήσω το δωμάτιο που είχα βρει και να πάω σπίτι τους γιατί δεν μας φτάνουν τα λεφτά. Του είπα με ωραίο τρόπο να πάει να γαμηθεί και δεν του ξαναμίλησα για αρκετό καιρό. Ήθελα να τον βρίσω, να τον θάψω σε κάποιον, αλλά κανείς δεν ήξερε την κατάσταση οπότε αποφάσισα να τη γράψω και αφού την έγραψα, έφτιαξα και το ιστολόγιο να τη δημοσιεύσω.

Να πας να τη διαβάσεις μάνα μου την πρώτη ανάρτηση, γιατί αν και ανακριβής ως προς το περιεχόμενο, αποδίδει τέλεια την ψυχολογική μου κατάσταση εκείνη την εποχή, ειδικά ο τίτλος είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Το πόσες φορές σκέφτηκα εκείνη τη φράση ειλικρινά, δε λέγεται. Τώρα βέβαια τίποτα δεν είναι το ίδιο, ούτε ο Αμεριλάνος ούτε το ιστολόγιό του. Προς το καλύτερο άλλαξαν, προς το χειρότερο, δεν ξέρω. Θα σε γελάσω.

Αυτό που ξέρω είναι ότι καλύτερο ψυχολόγο από το αμερικλάνος τελεία μπλογκσπότ δεν έχω ματαδει. Ό,τι συμβαίνει το μεγενθύνω, το κάνω έτσι αλλιώς πάνω κάτω δεξιά αριστερά, χώνω αστείες καταστάσεις μέσα και μέχρι να τελειώσω την ανάρτηση μου έχουν φύγει και τα νεύρα και η κατάθλιψη και όλα. Είναι σπουδαίο πράγμα να έχεις έναν τρόπο να βλέπεις τη γελοιότητα των καταστάσεων, γελοιότητα η οποία δεν είναι ορατή όταν είσαι βυθισμένος μέσα σε κάθε κατάσταση. Γράφοντας όλα αυτά τα ζαβά που (δεν) διαβάζεις Μιχάλη, τα βλέπω, γελάω, γελάω με τον εαυτό μου και πάω παρακάτω. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο έγραφα κυρίως όποτε ένιωθα ντάουν, μετά όμως το γύρισα και σε πιο ευδιάθετα θέματα, κάτι το οποίο με βοηθάει εξίσου, γιατί πολλές φορές κάποια προβλήματα κρύβονται σε χαρμόσυνες περιστάσεις.

Δύο χρόνια και 172 αναγνώστες μετά, θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ μανίτσες μου που με ανέχεστε γιατί μερικές φορές για να ανεχτούμε τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να μας ανεχτούν άλλοι. Και εδώ χάμω με τους Ασιάτες προκοπή ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ. Άντε να σβήσω και τα κεράκια. ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ