Να! Μαλάκα! Να! Να! Να! Να! Πάρτα!

Πορκουπίνη, τελικά έχεις κριτικό μάτι μάνα μου:

Λατρεύω τον Ταραντίνο και όνειρο ζωής το ραδιόφωνο...Και λείπει ο Σκαντζόχοιρος από την ιστορία?
Ντροπή και αίσχος!

Αν και δεν τον ήξερα τον κύριο πριν τον αναφέρεις, πολύ χάρηκα όταν έμαθα ποιος είναι! Πάρε ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ μάνα μου, και θα πάρεις και γκεστσταριλίκι γιατί έτσι! (Ακούτε τα οι υπόλοιποι, ακούτε τα)

Άκου να δεις Πορκουπίνη τι γίνεται. Αυτή την ιδέα αλλού την είδα, θα την πω την αμαρτία μου, σε άλλη ονλάιν κοινότητα, καμία σχέση με εμάς εδωνα χάμω. Αλλά μ'άρεσε και είπα να σας πιάσω όλους να σας κάνω πλαστελίνες στα χέρια μου, γιατί από μικρός μου αρέσαν οι πλαστελίνες, τόσο που μια φορά έκλεψα και ένα κουτί από το νήπιο. Επειδή όμως μεγάλωσα και δε γίνεται να παίζω με πλαστελίνες πλέον (λερώνουν τα νύχια και σχολιάζει ο κόσμος) βρήκα κάτι πιο... ενήλικο να παίξω.

Περίεργο ακούστηκε αυτό.

Οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσει πάρα πολύ να σας γράφω (στην ιστορία). Πάρα πολύ όμως. Διάβασα κάποτε σε μια συνέντευξη της λατρεμένης μου Ρόουλινγκ ότι ενώ γράφει οι χαρακτήρες παίρνουν ζωή και γράφονται μόνοι τους και σκέφτηκα, τι μας λες μωρή, άντε γράψε το τελευταίο βιβλίο που έχω σκάσει από την αγωνία να πούμε. Αλλά τώρα νομίζω καταλαβαίνω τι εννοεί.

Βέβαια θα μου πεις, πότε πρόλαβες ρε παλιοψωνισμένε με δυο αράδες να καταλάβεις τι εννοούσε η τρισμέγιστη Ρόουλινγκ? Σωστό, σωστό, λογικό, ΟΚ. Ότι μπορώ κάνω μάνα μου! Αλλά αυτό που σου λέω ισχύει. Δεν έχω ιδέα τι γίνεται παρακάτω, έχω μόνο μια γενική ιδέα για το τέλος, η οποία όμως έχει αλλάξει 10 φορές. Αυτό που μου αρέσει είναι που κάθε σκηνή που ξεκινάω, αλλιώς την έχω στο μυαλό μου και αλλιώς εξελίσσεται. Ο δόχτωρας πχ μπήκε από μόνος του μέσα γιατί κάπου έπρεπε να ξεσπάσει η Κούλα λόγω της έντασης, με πιάνεις?

Αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι το αποτέλεσμα και κυρίως ως προς το γράψιμο. Δηλαδή έλεος, μια έκθεση που είχε γράψει ο αδερφός μου στο λύκειο για τον Τζάκ Σπάροου και τη μάχη του Μαραθώνα (νομίζω) πιο στρωτή ήταν (να θυμηθώ να τη δημοσιεύσω). Πρέπει επειγόντως να αρχίσω να μοντάρω αυτά που γράφω. Διότι τώρα αυτό που κάνω γενικά σε κάθε ανάρτηση είναι γράφω, βρίσκω τίτλο και εικόνες, πατάω δημοσίευση, και αφού βγει, διαβάζω και διορθώνω κανα ορθογρφικό (τα πάνω πάνω). Βαριέμαι ασύστολα, σιχαίνομαι λέμε να διαβάζω αυτά που γράφω. Πραγματικά σας θαυμάζω όσους τα διαβάζετε γιατί εγώ ούτε να τα φτύσω. Και τώρα αυτό θα κάνω γιατί βαριέμαι και είμαι στην υπόγα με το αρούρι πάλι. 

Τέσπα, δεν θα το συζητήσω άλλο το θέμα ιστορία, γιατί θα με πείτε ψώνιο και δεν θα έχετε άδικο. Περνάμε σε άλλα νέα, τελικά στον Καναδά δεν πήγα. Κάτσε αναπαυτικά Πορκουπίνη γιατί τώρα θα ακούσεις τη μεγαλύτερη μαλακία που έχω κάνει από τότε που ήρθα εδώ χάμω.

Πέμπτη πρωί έρχομαι στη δουλειά στις 11 και με βλέπει το αφεντικό. Μου λέει γεια! Της λέω καλημέρα. Μου λέει Καλησπέρα εννοείς! Χαχα, ναι, της λέω. Να μαλάκα πάρτα, μου λέω, ξέχνα τη την άδεια. Αλλά δεν το έβαλα κάτω. Στο μεσημεριανό φρόντισα να εμφανιστώ με κόκκινα μάτια και γενικά σε ένα μαύρο χάλι. Με είδε η γυναίκα και τρόμαξε, τι έπαθες Αμερικλάνε και είσαι σαν τον κώλο της γάτας μου? Μου είπε. Τίποτα της λέω εξασθενημένα, μια χαρά είμαι. Δε φαίνεσαι και πολύ καλά! Είσαι κουρασμένος από τα μαθήματα και τα ποντίκια ε? Ναι, της λέω, λίγο.

ΤΕΛΕΙΑ.

Το'χαψε, ζωή να'χει. Περνάω στη δεύτερη φάση. Το απόγευμα που ήρθε στο εργαστήριο τσακίζομαι πριν μπει να σηκώσω το κινητό και να κάνω πως μιλάω λέγοντας αυτά: 

Α δεν ξέρω μωρέ, τελευταία στιγμή τώρα, άστο άλλη φορά. Ναι ε? Α θα πάτε κι'εκεί. Δεν ξέρω, άσε με να το σκεφτώ, είμαι και κουρασμένος. Θα σε πάρω αργότερα.

Τσιμπάει η καθηγήτρια, τι έγινε Αμερικλάνε? Μου λέει. Τίποτα, να, κάτι φίλοι πάνε αύριο στον Καναδά και με καλέσανε αλλά δεν μπορώ να πάω, πρέπει να κάνω άλλον έναν αρουραίο. Τι βλακείες είναι αυτές, φυσικά και να πας! Μου λέει.

Να μη στα πολυλογώ Πορκουπίνη, την πήρα την άδεια τελικά ο μουλωχτός. Αλλά.

ΑΛΛΑ?

Αλλά τελευταία στιγμή θυμήθηκα ότι ναι μεν για να μπω στον Καναδά βίζα δε θέλω, αλλά για να επιστρέψω στην Αμερική χρειάζομαι ένα χαρτί από το Πανεπιστήμιο ότι είμαι ενεργός φοιτητής. Η βίζα μόνο δεν τους φτάνει. Οπότε?

ΟΠΟΤΕ?

Τον μπούλο! Να! Μαλάκα! Να! Να! Να! Να! Πάρτα!

Οπότε έκατσα στ'αυγά μου, παρέα όλο το Σ/Κ με αρουραίους και καλά να πάθω. Μετά με ρωτάει ο κάθε άσχετος γιατί έχω νεύρα. Ε πως να μην έχω!