ΑΥΤΑ είναι προβλήματα

Σήμερα θα κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ σε κάποιον ή κάποια που δεν έχω ιδεά ποιος είναι, αλλά ο ρουφιάνος με ενημέρωσε ότι εδώ και δυο τρεις μέρες έχει λιώσει το μπλογκ. Απ'ότι βλέπω, έχει πιάσει τις αναρτήσεις με τη σειρά, ξεκινόντας από τότε το Σεπτέμβρη του 2009 που κλαιγόμουν για την social security card, συνέχισε γρήγορα μέχρι πριν ένα χρόνο που κλαιγόμουν για τα κβάντα, τώρα βρίσκεται νομίζω στον περασμένο Ιούνιο που κλαιγόμουν ούτε που θυμάμαι για τι κλαιγόμουν τότε, και όπου να'σαι θα φτάσει και στο πριν λίγες μέρες που κλαιγόμουν επειδή δεν απολαμβάνω το πρωινό μου χέσιμο, ας είναι καλά οι σφήκες που σκάνε γύρω μου σαν βόμβες.

Ρε φίλε (φίλε θα σε πω, δεν ξέρω αν είσαι φίλος ή εχθρός ή ακόμα χειρότερα γνωστός μου, αλλά με βλέπεις ξεκινάω με τη γλύκα στο στόμα μου). Ρε φίλε, λέω, δεν ξέρω τι να σου πω. Όταν κάποιος μου λέει ότι διάβασε ή διαβάζει τις αναρτήσεις του Αμερικλάνου από την αρχή, από τη μία χαίρομαι, από την άλλη σκιάζομαι και από την τρίτη απορώ.

Χαίρομαι γιατί δεν τα έγραφα στον βρόντο ρε γαμώτο, και το γεγονός ότι τα διαβάζετε κάποιοι με τη σειρά δείχνει ότι δεν είμαι τελείως ψυχάκιας και όσα λέω ανα τα χρόνια έχουν μια κάποια συνοχή! Σκιάζομαι γιατί δεν καταλαβαίνω τι το ενδιαφέρον έχουν τα παραληρήματά ενός κατα λάθος μετανάστη και τι θέλετε απο τη ζωή μου τέλος πάντων?? Και τέλος απορώ για τον ίδιο λόγο που σκιάζομαι.

Οφείλω πάντως να σε ενημερώσω ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν σφάλμα αναγνωρίζεται! Δεν σου φταίω εγώ αν έχασες όλο σου το απόγευμα του Σαββάτου διαβάζοντας τις ασυναρτησίες μου! Ας πρόσεχες μανίτσα μου! Έλα δεν θα με ρωτήσεις εγώ τι έκανα το απόγευμα του Σαββάτου? Όχι θα με ρωτήσεις. Πήγα στο εργατήριο να πάρω τον φορτιστή του λαπτοπ γιατί ήθελα να κάνω εργασία.

Ναι, εντάξει, εργασία τελικά δεν έκανα. Φαντάζομαι ότι μετά από τόσες αναρτήσεις απανωτές αυτό το κατάλαβες από μόνος σου! Δεν φταίω εγώ όμως. Η άτιμη η δίαιτα φταίει για όλα! Άκου να δεις τι πήγα και έκανα το ούφο. Πού τα σκέφτομαι όμως ρε γαμώτο ώρες ώρες, πραγματικά απορώ.

Θυμήθηκα που λες την περασμένη Τετάρτη ότι τη μόνη φορά στη ζωή μου που έχασα κιλά με το τσουβάλι ήταν όταν δεν έτρωγα βραδινό. Ήταν το πρώτο εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο και δεν ξέραμε να μαγειρεύουμε ούτε εγώ ούτε η γειτόνισσα. Ναι είχαμε αποφασίσει να μαγειρεύουμε μαζί και να πεινάμε επίσης μαζί, μιας και μεγαλώσαμε και μαζί. Αυτή όμως ήταν μια σταλιά και δεν ήθελε πολύ για να γεμίσει τις μπαταρίες της, εγώ κοτζάμ αρκούδα έρεψα μιλάμε! Το τι καμμένο κοτόπουλο, άψητα ρύζια φακές φασόλια και λοιπά όσπρια κρατσανίσαμε, δε λέγεται. Μέχρι το Δεκέμβρη μάθαμε να κάνουμε κοτόπουλο αλα κρεμ με ωμο ρυζι (αυτό το ρύζι πολύ με παίδεψε) και φακές σούπα. Επίσης μέχρι το Δεκέμβρη πήγα από 82 σε 68 κιλά, και όταν με είδε η μάνα μου άρχισε να τσιρίζει πού πήγαν τα πόδια μου, πού πήγε η κοιλιά μου, πού πήγαν τα μαγουλάκια μου και τα λοιπά και τα λοιπά.

Οπότε λέω (επιστρέφω στην προηγούμενη Τετάρτη τώρα), ας το κόψω το ρημάδι το βραδινό, αφού μόνο έτσι γίνεται. Μου είναι αδύνατον να ανοίξω το στόμα μου και να φάω λίγο ή να φάω κάτι ελαφρύ "διαίτης". Την Τετάρτη δεν έφαγα βραδινό, και την Πέμπτη έφαγα του σκασμού για μεσημεριανό. Πρωινό δεν τρώω γιατί το πρωί έχω ναυτίες. Την Πέμπτη επίσης δεν έφαγα βραδινό, και την Παρασκευή ξύπνησα με κάτι νεύρα, κάτι νεύρα, ακόμα δεν μου μιλάνε οι Κινέζοι. Τους έβρισα όλους χωρίς λόγο και αιτία. Το Σάββατο το βράδυ δεν άντεξα, είπα άντε και γαμήσου δίαιτα πάω να ψωνίσω το σύμπαν.

Και το ψώνισα.

Πήρα από σοκολάτες, κέικ και πουράκια, μέχρι ψητό κοτόπουλο, ρέγγες καπνιστές σε κονσέρβα, σαλιγγάρια σε κονσέρβα, πάστα ατζούγιας, πατατάκια, ελιές, πίτσες... δεν θυμάμαι τι άλλο. Αυτό που θυμάμαι (αμυδρά) είναι να επιστρέφω στο σπίτι και να βιάζω τις τσάντες του σουπερ μάρκετ καταβροχθίζοντας τα πάντα σαν να μην υπάρχει αύριο. Και όσο πιο πολύ έτρωγα, τόσο πιο πολύ πεινούσα. Σου λέει ο εγκέφαλος, κάτσε να φάμε τώρα που τον πετύχαμε ευάλωτο γιατί αύριο μπορεί να του τη βαρέσει πάλι και να πέσει κατοχική πείνα.

Επέτρεψέ μου να σου πώ τα εξής: Η ρέγγα ΔΕΝ πάει με το γιαούρτι φράουλα. Τα σαλιγκάρια σε κονσέρβα ΒΡΩΜΑΝΕ σαν σκατά. Οι πικάντικες ριζογκοφρέτες πάνε ΤΡΕΛΑ με σαντιγύ και μπισκότα σε εναλλαγή. Αλλά προσοχή, μακριά από ελιές όσο τρως σαντιγύ. Το ψητό κοτόπουλο αν το φας μετά από σοκολάτα μοιάζει με πλαστελίνη. Τα ψητά μανιτάρια με σκόρδο δεν πάνε καθόλου ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ με την πάστα ατζούγιας.

Όπως καταλαβαίνεις, πέρασα τέλεια για καμια ωρίτσα όπου και έτρωγα ό, τι έβλεπα μπροστά μου όπως όπως πριν προλάβουν οι τύψεις να με χτυπήσουν κατακέφαλα. Καλα το τι έγινε μετά στο στομάχι μου και ακόμα αργότερα στο... έντερο να μην στο πω καλύτερα. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι την Κυριακή το πρωί ούτε οι σφήκες δεν τόλμησαν να εμφανιστούν.

Το καλύτερο δεν στο'πα! Το Σάββατο μετά το τσιμπούσι ανέβηκα στο ποδήλατο να κάψω τα πάνω πάνω τουλάχιστον αλλά από το πέρα δώθε πάνω κάτω ανακατέφτηκα και ξέρασα τουλάχιστον το ένα τρίτο απ'όσα έφαγα. Μετά έφαγα κι'άλλο γιατι άδειασε το στομάχι μου και πείνασα.

Από αύριο ξεκινάω να τρώω πρωινό. Δεν πα να αναγουλιάζω το πρωί και μόνο στην σκέψη να πιω νερό. Θα φάω. Γιατί ο εγκέφαλος έχει μάθει να τρώει το μεσημέρι, και δε λέει να λειτουργήσει όπως πρέπει μέχρι τότε! Οπότε θα τον μάθω ότι το μενού ξεκινάει το πρωί ώστε να ξυπνάει και να σηκώνομαι. Επίσης αύριο θα επιστρέψω στο δεν τρώω βραδινό, αλλά θα κάνω αυτό που έκανα σήμερα. Θα φάω αγγούρια και νερό βλέποντας φωτογραφίες μου από το πρώτο έτος. Δεν σώζεται αλλιώς η κατάσταση σε λέω! Τον Ιούλιο του 2013 έχω να πάω σε συνέδριο στη Χαβάι, δεν μπορώ να εμφανιστώ έτσι.

Κατάλαβες άγνωστε? ΑΥΤΑ είναι προβλήματα.

ΥΓ: Την επόμενη φορά που θα μου προσφέρει κάποιος μια σαλάτα, ένα πιτόγυρο, μία μακαρονάδα και μία πάστα, να θυμηθώ να απαντήσω παρών επί της αρχής, όχι στο πρώτο γιατί είναι τζάμπα κόπος το μάσημα, και ναι στα υπόλοιπα. Αρκεί να μην είναι βράδυ, γιατί το βράδυ κάνω δίαιτα.