ΑΑΑΑΑααααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαααααααααχαχαχαχα!!!!

Και αφού σταμάτησε (σχεδόν) το νευρικό γέλιο που με έπιασε σχετικά με τις δημόσιες συγκοινωνίες της Αμερικής, ήρθε η ώρα να τις αναλύσω. Θα σας αναλύσω τη δική μου εμπειρία όμως, εντάξει? Μη μου λέτε μετά ότι εσείς άλλα ακούσατε!

Λοιπόν. Πριν δύο χρόνια, όταν η μετακόμιση στην Αμερική ήταν απλά ένα όνειρο και κάτι πήγαινε να γίνει, με έπιασε μια μανία να κάνω το διαδίκτυο φύλλο και φτερό και να τα μάθω όλα όλα όλα. Έμαθα για τα σπίτια, τις τιμές, γενικά πολύ πράμα. Λίγους μήνες πριν φύγω, άρχισα να εξερευνώ και τις επιλογές μου για μεταφορά από το αεροδρόμιο στο Πανεπιστήμιο. Το θεωρούσα δεδομένο ότι θα ήταν εύκολο, τι σκατά λέω, Αμερική είναι αυτή. Αμ δε! Εγώ που <δεν> με βλέπετε, θα προσγειωνόμανε, όπως και προσγειώθηκα δηλαδή, στο JFK. Βέεεβαια, Νέα Υόρκη! Χαρά!!! Μέχρι και οι τρίχες στη μύτη μου ανέμιζαν χαρούμενες που θα πάω επιτέλους στη Νέα Υόρκη! Το Πανεπιστήμιο είναι τρεις ώρες οδικώς, βόρεια. Ψάχνω για λεωφορεία, βρίσκω ότι ο σταθμός είναι στο Μανχάταν! Ωραία λέω, ο βλάχος, θα δω και το Μανχάταν! Έλα όμως που το τελευταίο λεωφορείο για τον προορισμό μου ήταν στις δύο το μεσημέρι, και εγώ έφτανα 4? Και έλα που αν έπαιρνα το επόμενο για τη διπλανή πόλη, δεν θα μπορούσα να πάω στο Πανεπιστήμιο γιατί δεν έχει σύνδεση? Άσε που μου είπαν ότι δεν είναι κ πολύ καλή ιδέα να πάω με μια βαλίτσα ΝΑ, ένα σακβουαγιάζ και ένα σωρό μετρητά χωρισμένα σε 200 μέρη πάνω μου. Άστο το λεωφορείο, λέω.

Ας δούμε το τρένο. Μπα, δεν έχει. Πάει μέχρι τα μισά, μετά να κόψεις το κεφάλι σου. Ευχαριστώ πολύ λέω αυτό θα κάνω. Θα το κόψω και θα σας το βάλω στον κώλο. Πάει και το τρένο όπως καταλαβαίνετε. Ε, τα οικονομικά μου δεν τα έκοβα να αντέχανε ελικόπτερο, ή ταξί οπότε? Ήρθε η λύση από συμφοιτητή:

- Θα πάρεις λιμουζίνα. Υπάρχει ειδική υπηρεσία που κάνεις κράτηση πληρώνεις Online και σε παραλαμβάνει από το αεροδρόμιο. Κοστίζει βέβαια.
- Πόσο παρακαλώ?
- 93 δολάρια.
- Α θα μου κάνουνε και μασάζ?
- Όχι.
- Θα έχουνε σαμπάνια και φράουλες όμως.
- Ούτε
- Ε τι θα'χουνε.
- Άλλους δυο.
- ...
- Χελόουυ???? Χεελόοοουυυυ!!!!!
- ...
- Αρ γιου δεεερ?
- Γιες βρε εδώ είμαι. Ε καλά, δεν πειράζει τουλάχιστον δεν θα έχω άγχος θα με παραλάβει από το αεροδρόμιο και θα με παραδώσει εκεί.
- Α όχι, στην διπλανή πόλη θα σε αφήσει μέχρι εδώ δεν έρχεται. Θα έρθω εγώ να σε πάρω από εκεί, δεν είναι τίποτα μισή ωρίτσα.
- Να'σαι καλά.

Αυτό ακριβώς. Έδωσα 93 δολάρια για να με μεταφέρει ένα βανάκι που το βαφτίσανε λιμουζίνα με άλλους δυο μαλάκες η οποία με παράτησε μέσα στη μέση του πουθενά να περιμένω τον σοφέρ μου. Έλεος δηλαδή. Και αυτό δεν είναι τίποτα. Μια φορά ήταν πάει πέρασε. Η τοπική συγκοινωνία είναι που με κάνει να γελάω.

Το πανεπιστήμιο βρίσκεται απομονωμένο. Γύρω γύρω υπάρχουν κάτι πόλεις, ο Θεός να τις κάνει. Κωλοχώρια είναι. Λεωφορεία? Μιλούνια! Υπάρχει μία και μοναδική γραμμή που συνδέει το Πανεπιστήμιο με το διπλανό χωριό. Η οποία έχει 10 δρομολόγια τα οποία τελειώνουν στις 7 παρά δέκα το βράδυ. Μετά έχει ένα στις 8.30 και τέρμα. Και οι στάσεις είναι λες και έχουν μαλώσει αναμετάξυ τους και κάθονται σε τεράστιες αποστάσεις μεταξύ τους. 10 λεπτά περπατάω για να πάω στη στάση κάθε μέρα. Όσο για τη σύνδεση με άλλα χωρία? Ένα λεωφορείο την ημέρα! Ένα! Και για Νέα Υόρκη, ένα και μοναδικό! Τι, Πάτρα Αθήνα που έχει κάθε μισή ώρα? Και παραπονιόμαστε κιόλας? Ντροπή!

Είμαι αγαπητοί εδώ και δύο μήνες αποκλεισμένος σε ένα δάσος! Όσο το σκέφτομαι μου έρχεται να τσιρίξω κι'εγώ σαν την kwlogria! Είμαι 3 ώρες απόσταση από τη Νέα Υόρκη και 1μιση από τη Βοστόνη και εγώ έχω πάει μέχρι το Wallmart να ψωνίσω! Που λέει ο λόγος.

Τώρα που τα διαβάζω και τα συνειδητοποιώ, αποφάσισα ότι δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα. Αλλά σιγά μην κάτσω να κλαίω. Απλά θα'ρθω, δεν θα'ρθω το καλοκαίρι στην Ελλάδα? Ε ρε και ακούσω τουρίστα και δη Αμερικάνο να παραπονιέται για τα λεωφορεία μας! Θα του βάλω όλο το ΚΤΕΛ στον κώλο και θα τα γκαζώνω κιόλας!

Σχετικοάσχετο. Όταν με το καλό μου έρθει το SSN και δηλώσω το ρημάδι μου, θα το ξεσκίσω. Θα τσακιστώ να πάω στη Βοστόνη. Και άμα δεν χαθώ (πολύ) θα επιστρέψω με φωτογραφίες βρε! Άντε με το καλό! Γιατί δω χάμω χωρίς αμάξι είσαι πιο ανάπηρος και από παραπληγικό!