Full body massage

Της χρωστούσα λεφτά της Κινέζας. Αλλά της χρωστούσα και εκδίκηση.

Δεν το κατάλαβε. Ο υπάλληλος στην τράπεζα όμως...?

Τη σημερινή ανάρτηση την αφιερώνω στον TwistedTool ο οποίος γενεθλιάζεται αύριο αλλά εγώ αύριο θα είμαι στους δρόμους. Χρόνια πολλά τουίστιντ, το ξέρω ότι σου αρέσουν τέτοιες καφρίλες!

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Εμμονές μωρή φουρνάρισα!

Ένα έχω μόνο να πω για αυτό το σχόλιο:

Αντί αυτού, εύκολο οικογενειακό ψωμί σε 1 βήμα:
1. Βγαίνω στο μπαλκόνι και βάζω μια φωνή: "Μωρή φουρνάρισα έβγα όξω!". Η φουρνάρισα βγαίνει με το ψωμί παραμάσχαλα, μου το βάζει στο ασανσέρ και το μασουλάω σε λιγότερο από 30''.
Μετά βλέπω όσες σειρές θέλω, μιλάω στο τηλέφωνο, κοιμάμαι, βλέπω κι άλλες σειρές. Το ψωμί το πληρώνω όταν με πληρώσει κι εμένα ο Γιωργάκης...

ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Μπα σε καλό σου Fri, με έκανες και γέλασα. Γιατι κατα τ'άλλα γέλιο άστο, δεν παίζει αυτή την περίοδο. Και να παίξει, του κώλου γέλιο θα είναι, άσε που ο Αμερικλάνος γελάει πάρα -πάρα- πολύ δύσκολα.

Έχω που λες Fri καμια διακοσαριά θέματα για ανάρτηση αλλά έχουν γίνει όλα αχταρμάς στο κεφάλι μου. Οπότενες ρώτησα έναν από εσάς (ξέρεις εσύ ποιος είσαι)(καλά Χριστούγεννα μάνα μου) να μου δώσει ένα θέμα και να γράψω. Έτσι οι σκέψεις θα είναι φρέσκιες και θα βγουν πιο εύκολα.

Σαν το χέσιμο ένα πράμα, αν περιμένεις πολύ (είσαι για παράδειγμα κολλημένος σε meeting ή στην κίνηση ρε παιδί μου) πετρώνει το συμπαν και μετά αλλάζεις πίστη. Άλλη χάρη έχει το φρέσκο. Αλλάζω θέμα γιατί σε βλέπω πας για κουβά να ξεράσεις.

Το θέμα που μου δώθηκε είναι "Εμμονές". Σύμφωνα με το ίντερνετ εμμονή είναι η παράλογη επιμονή. Καλά, από παραλογισμούς ο Αμερικλάνος είναι φουλ κομπλέ, το έχεις καταλάβει φαντάζομαι. Σκεφτόμουν τι εμμονή να σου πω. Εννοείται ότι το πρώτο πράγμα που ήρθε στο αφράτο μυαλό μου ήταν τα βιβλία του Χάρι Πότερ. Νομίζω εν γένει αυτή ήταν η μεγαλύτερη εμμονή που έχω φάει στη σύντομη ζωή μου. Δεν θα σου μιλήσω όμως γι'αυτό γιατί πάει πέρασε. Είδα και την τελευταία ταινία, ευτυχώς μου άρεσε 99.9% και μπορώ να πω ότι η ιστορία Χάρι Πότερ έχει σχεδόν κλέισει για μένα (να δω την ταινία άλλες δύο φορές στο σινεμά ακόμα, μετά όλες μαζεμένες στο σπίτι και μετά να διαβάσω και τα βιβλία άλλη μια φορά και τέλος)(σκέψου να μη μου είχε περάσει η εμμονή, ε).

Έχω κι'άλλη εμμονή. Με τηλεοπτικές σειρές. Γενικά πλέον δεν βλέπω τηλεόραση, μόνο σειρές στο ίντερνετ τις οποίες μ'αρέσει να τις βλέπω μαζεμένες. Τι εννοώ. Δεν μπορώ να παρακολουθώ περισσότερες από μία εκπομπές σε οποιαδήποτε δεδομένη χρονική περίοδο. Αποσυντονίζομαι μάνα μου, πως το λένε. Να τώρα πχ έχω πιάσει και βλέπω Family Guy (νομίζω κάτι κατάλαβες από το χθεσινό ψωμί). 9 κύκλους τους ξεπέταξα σε ένα μήνα, πέντε επεισόδια μένουν και είμαι κομπλέ. Μετά έχω να δω την περσινή σεζόν του House γιατί ξέχασα να το δω.

Παρεπιπτοντως, αν ξέρεις καμιά ωραία σειρά επιστημονικής φαντασίας ρίξε ένα σφύριγμα, ενδιαφέρομαι. ΝτόκτορΧου μόνο μη μου πεις για θα σε φτύσω.

Το κακό με αυτή την εμμονή ξέρεις ποιο είναι? Τα βλέπω τώρα μαζεμένα και μετά πρέπει να περιμένω κάθε βδομάδα να δω νέο επεισόδιο. Δεν το ευχαριστιέμαι αλλά δεν μπορώ και να περιμένω, με πιάνεις?

Το ίδιο κάνω πλέον και με τα βιβλία. Μου αρέσουν οι σειρές βιβλίων αλλά δεν τα πιάνω μέχρι να ολοκληρωθεί όλο το σετάκι. Μην πάθω τα ίδια που έπαθα με το Χάρι Πότερ, δε λέει. Αφού την έχω την τάση να κολλάω σαν τσιχλόφουσκα τον Αύγουστο, πρέπει να προσέχω.

Επίσης πέρσι το έκανα αυτό με το Lost. Τα είδα όλα μέσα σε τρεις βδομάδες (μιλάμε για μεγάλη λύσσα). Ακόμα και έτσι με είχε φάει η αγωνία, φαντάσου να έπρεπε να περιμένω μήνες για κάθε νεο κύκλο. Άσε με μάνα μου σου λέω, δεν είμαι εγώ για τέτοια. Εκστασιάζομαι και το μόνο που σκέφτομαι είναι τι σκατά θα γίνει. Η φάση είναι ότι μετά τα ξεχνάω όλα (εκτός από το Χάρι Πότερ, εκεί θυμάμαι μέχρι και τις άνω τελείες).

Μπα, δεν τραβάει σήμερα, του κώλου μαλακίες γράφω. Ένεκα το επερχόμενο ταξίδι, καταλαβαίνεις. Αν διάβασες μέχρι εδώ περιμένοντας να δεις κάτι αξιόλογο, σόρρυ μάνα μου. Θα βγάλω το σκασμό τώρα για να μη μου λένε ΠΑΛΙ ότι γράφω σεντόνια!

Eύκολο... οικογενειακό ψωμί σε 4 βήματα

1. Φτιάχνεις τη ζύμη. Τη βάζεις να φουσκώσει σε ζεστό μέρος. Βλέπεις ένα επεισόδιο Family Guy.

2. Φτιάχνεις το καρβέλι. Το βάζεις να φουσκώσει σε ζεστό μέρος. Βλέπεις δύο επεισόδια Family Guy.

3. Βάζεις το καρβέλι για ψήσιμο σε αναμμένο φούρνο. Βλέπεις δύο επεισόδια Family Guy.

4. Τρως.

Είμαι κακός άνθρωπος

Η Ρία είναι από αυτούς που με λατρεύουν (έλα τώρα, παραδέξου το)(παραδέξου το είπα) αλλά αυτό δεν την αποτρέπει από το να μου τη λέει και μερικές φορές να με μπινελικώνει κι'όλας. Τώρα όμως έχει περάσει σε άλλο επίπεδο αφού είναι πρόθυμη να με παραδώσει στα κουναβια μόνο και μόνο για να ανοίξει, λέει, λίγο το χειλάκι του κόσμου:

πάρε το ξύδι και βάλτο σε ένα μπουκάλι από άζαξ. αυτό που το πετάει σα συννεφάκι. και άρχισε να πυροβολείς κάθε φορά που γυρνάς σπίτι. απλό.
το πολύ πολύ να τσατιστεί και να μη σε κλάσει, απλά να σε χέσει! ή να χέσει στο χαλάκι σου και να τα πατήσεις πριν μπεις στο σπίτι...
δε θέλω να σε δω σε τετοια φάση, αλλά θα ήταν το τέλειο για να ανοίξει το χειλάκι μας μετά τα νέα οικονομικά μέτρα.

Ρία από τη μία έχω να σου πω ντροπή σου μάνα μου αλλά από την άλλη έχω να σου πω μπράβο σου. Ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ (αν δεν κατάλαβες ντροπή σου, αν κατάλαβες μπράβο σου).

Το λοιπόν έχουμε και λέμε. Διαγωνισμός. Τα κεντρικά του Αμερικλάνος Α.Ε. με ενημέρωσαν ότι έλαβαν τρία κείμενα παύλα υποψηφιότητες. Οι διαγωνιζόμενοι λίγο πολύ φανερώθηκαν μόνοι τους, οπότε στους λέω κι εγώ με σειρά λήψης κειμένων: thesikaleon, Cούλα, meril. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που δε χρειάζεται να αποφασίσω εγώ ποιος θα βγει, γιατί απόλαυσα και τα τρία κείμενα, με διαφορετικό τρόπο το καθένα.

Την άλλη Παρασκευή την κάνω για μια βδομάδα για Ουάσινγκτον (με έχει καλέσει 100 φορές η Μισέλ για τσάι και ο Μπαράκ για γκολφ, δεν μπορώ να αρνηθώ πάλι). Οπότε? Οπότε θα ανεβάσω τα κείμενα τότε και θα έχετε μια ολόκληρη βδομάδα να ψηφίσετε. Μέχρι τότε σε προτρέπω να πας να διαβάσεις τα μπλόγκια τους (κάνοντας κλίκ πάνω τους)(όχι ότι δεν θα τα ξέρεις ήδη, εδώ ξέρεις εμένα)(λέμε τώρα) ώστε να δεις το στυλ τους και τα λοιπά και τα λοιπά.

Αύριο θα πάμε βόλτα σε πάρκο τα εργαστήρια της φαρμακευτικής, μη χάσουμε,  μέσα στα δέντρα, λίμνες, ποτάμια και κουνούπια. Κάπου στη Μασαχουσέτη λέει είναι, ένας θεός ξέρει. Εγώ τους ξεκαθάρισα ότι δεν οδηγώ, θα με πάρει η Κινέζα και θα τον πάρω λίγο στο αμάξι. Αφού τους βαριέμαι μάνα μου.

Επειδή όμως επέρχεται το συνέδριο και η καθηγήτρια έχει φάει τον πισινό της ότι πρέπει να βάλω κοστούμι, πρέπει να προμηθευτώ ένα. Το ότι μισώ, σιχαίνομαι, απεχθάνομαι τα ψώνια στο έχω πει Ρία? Δεν μπορεί, θα το έχω αναφέρει. Όποτε πάω για ψώνια με πιάνει πονοκέφαλος, ζαλάδες, πεινάω, κατουριέμαι και γενικά είμαι σαν μωρό 12 μηνών που χέστηκε, σύγκαψε, του βγαίνει δόντι και πεινάει. Τι να κάνω όμως, πρέπει να πάω, κοστούμι από το ίντερνετ δεν παίρνεις.

Τα κανόνισα με την Κινέζα (αυτή που συμπαθώ, όχι την άλλη που μισείς) και θα φύγουμε από τον βάλτο εεεε πάρκο εννοώ γρήγορα γρήγορα για να πάμ για ψώνια σε ένα outlet εκεί κοντά. Με το που το άκουσε η άλλη η σκρωφίτσα λύσσαξε, έβγαλε αφρούς, που θα τολμήσουμε να πάμε για ψώνια χωρίς να την καλέσουμε.

Ίσα μωρή. Πολύ σεξ εντ δε σίτι βλέπεις, ηλίθια. Όταν λέμε εμείς ότι θα πάμε για ψώνια εννοούμε θα μπούμε σε ένα, δύο τρία μαγαζία θα πάρουμε ό,τι θέλουμε και φύγαμε. Δεν θα μπούμε και στα 50 καταστήματα από τρεις φορές μέχρι να αποφασίσουμε τι να πάρουμε, σιχτίρ. Πήγα μαζί τους πέρσι στις εκπτώσεις και κατέληξα στην καφετέρια για 3 ώρες να τους περιμένω να τελειώσουν.

Σου λέω Ρία είναι τζάνκηδες τα άτομα. Ό,τι δουν (ειδικά πάνω σε άλλους) θέλουν να το πάρουν. Επίπεδο κανένα, τα λεφτά του μπαμπά και άδεισμα τις πιστωτικές. Παλιοκινεζάκια μαλακισμένα μουνόπαν(*&^(*^%(^%(&^%$ ήρεμαααααααααααα. Είπαμε το έκοψα το βρίσιμο.

Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω αύριο μαζί της πάλι για ψώνια. Εγώ θέλω ένα κοστούμι, ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα βραχιόλι για τη μάνα μου. 3 πράγματα, 3 μαγαζιά, τέλος. Το ίδιο και η άλλη Κινέζα, συγκεκριμένα πράγματα θέλει. Δεν θα κάτσουμε σαν πορνόγεροι σε κούνιες να περιμένουμε με τις ώρες τη μαλακισμένη αρχιδομούρα να αποφασίσει τι να πάρει. Και το χειρότερο?

Στο αμάξι. Μας πρήζει τα μπαλάκια με τα ψώνια της, πρέπει να μας πει ένα ένα τι είναι, πόσο το πήρε, τι άλλες επιλογές είχε, γιατί επέλεξε αυτό και πάνω απ'όλα, ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ το κάθε άχρηστο πράγμα και δε βγάζει σκασμό μέχρι να παραδεχτούμε ότι όντως ήταν έξυπνη αγορά και χρήσιμη.

Εντάξει μωρή κιτρινομούνα, έχεις λόξα με τα ψώνια, με γεια σου με χαρά σου χέστηκα, εγώ τι φταίω? Γιατί σώνει και ντε να με πείσεις ότι δεν έχεις πρόβλημα και ότι παιρνεις μόνο τα απαραίτητα? Μια φορά Ρία πήγε και πήρε λουράκι για σκύλο γιατί λέει σε δύο χρόνια που θα πάει Κίνα πρέπει να πάρει δώρο στο σκύλο της, ο οποίος είναι εξίσου ανώμαλος με την ιδιοκτήτρια και έχει αγοραφοβία, δηλαδή δε βγαίνει από το διαμέρισμα με την καμία. Προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει ότι αυτή η αγορά ήταν άκυρη χρονικά, τοπικά, λογικά, τα πάντα όλα. Όχι, αυτή εκεί να υπερασπίζεται τη σκύλα της και ότι ένα (ακόμα) λουρί το χρειάζεται. Της είπα ότι δε χρειάζεται εικοστό λουρί με στρασάκια, ένα σκύλο να της τον κάτσει χρειάζεται γιατί το έχουν τρελάνει το ζώο στην αγαμία και φοβάται μέχρι και τη σκιά της. Μια βδομάδα έκανε να μου ξαναμιλήσει, το καθυστερημένο τρένο, ήταν η καλύτερη βδομάδα της Αμερικλάνικης ζωής μου.

Και πέρσι? Πέρσι ήταν καλά, δεν τους μισούσα τόσο! Φέτος? Φέτος τι θα γίνει έτσι και αρχίσει τα καθυστερηλίκια? Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει και τους δύο. Γενικά αυτή την περίοδο τους αντιπαθώ περισσότερο από ποτέ, ναι, ακόμα περισσότερο και από πριν. Είναι κάφροι, γαϊδούρια, ηλίθιοι (πλην των μαθηματικών)(στα μαθηματικά καλοί είναι), αντικοινωνικοί, γλείφτες, δήθεν, αμόρφωτοι και γελοίοι. Όλα αυτά τα εννοώ και τα πιστεύω ένα προς ένα. Πες με κακιασμένο πες με περίεργο, υστερικό, χέστηκα, αυτοί είναι και δε θέλω να τους βλέπω ούτε να τους ακούω πια. Με εκνευρίζουν οι φωνές τους, τα πάντα.

Μια βδομάδα στην Ουάσινγκτον πως θα αντισταθώ στον πειρασμό να πνίξω τον Κινέζο ενώ κοιμάται, μου λες? Ναι, μας βάλανε στο ίδιο δωμάτιο.

Λοιπόν λέω να σταματήσω να γράφω γιατί τα πήρα πάλι. Άλλα είχα σκοπό να γράψω.

Νταής Κλανιάρης

Ορίστε βρε, αυτό είναι σχόλιο:

Να σου πω πως σε χαίρομαι. Έχεις καταφέρει να σε διαβάζει μια πανσπερμία αναγνωστών από νέους μέχρι την αφεντιά μου που μετρώ κάμποσα χρόνια στη ράχη μου με τρόπο αξιοθαύμαστο. Ακολουθώντας ένα προσωπικό τρόπο δίχως να ενδίδεις σε πιασάρικους λεκτικούς κράχτες, "υπηρετείς" -επίτρεψέ μου τη φράση-τη λόξα σου με εμμονή στις δικές σου "αρχές". Αποτέλεσμα; Πλην της επισκεψιμότητας στο μπλογκ σου έχεις κερδίσει αγαπητέ μου την ουσία της λέξης "σεβασμός" Υ.Γ. Ήθελα να στο αφήσω σχόλιο στη σελίδα σου μα είπα να μη χαλάσω το νόημα των σχολίων (το βασίλειο μου για μιαν απεύθυνση!!!!!!!!!)

Βρε meril μου, δεν βλέπεις την κατάσταση? Είμαι που είμαι ψώνιο και μάλιστα της λαϊκής, μου λες και τέτοια? Το ταμπελάκι με την τιμή μου λείπει σαν αυτά που βάζουν στα καρπούζια! Έχεις δίκιο σε ένα πράγμα: υπηρετώ τη λόξα μου. Η λόξα μου λοιπόν μου λέει ότι παρότι πήγες να ξεφύγεις από την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ σχόλιάζοντας στο facebook, εγώ θα στην απευθύνω ούτως ή άλλως!

Γιου κέντ χάιντ.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, βρίσκομαι στην υπόγα με τον ποντικό. Τι ποντικό δηλαδή, ένας αρουραίος ΝΑ με το συμπάθειο. Όχι σαν τους άλλους τους παχύσαρκους που είναι γούτσου γούτσου, αυτός δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια. Άσε που ο συγκεκριμένος με μισεί κι'όλας.

4 φορές το ξεκίνησα το ρημάδι το πείραμα, τέσσρις φορές μου το χάλασε. Λες και ξέρει κάθε φορά τι ακριβώς να μασουλήσει για να μου τα κάνει όλα κώλο. Τώρα βρισκόμαστε αισίως στην πέμπτη απόπειρα και μέχρι στιγμής βαίνουμε καλώς. Την ανάρτηση δεν θα τη δημοσιεύσω πριν τελειώσω γιατί κυκλοφορούν πολλοί γρουσούζηδες στην μπλογκόσφαιρα, άσε με. Πήγε πέντε και μισή πάλι, νύχτα θα φύγω, νύχτα θα φτάσω σπίτι.

Έχω λόγο που ξεκίνησα με το ζώο που συνεργάζομαι αυτή τη στιγμή (δεν αναφέρομαι σε Κινέζο, όχι γιατί δεν είναι ζώα αλλά γιατί έχω κόψει όλες τις συνεργασίες μαζί τους) και που σου λέω ότι θα φτάσω σπίτι νύχτα.

Είναι που λες ένας μαλάκας, παλιο-ζώο, έξω από το σπίτι μου κάθε βράδυ και με τρομοκρατεί. Έχει τρεις νύχτες τώρα αυτή η δουλειά, είτε μπαίνω είτε βγαίνω τσουπ έρχεται και δεν μ'αφήνει να περάσω απειλόντας με ότι θα με κλάσει. Δεν σου κάνω πλάκα, με το που πάω να κάνω βήμα αρχίζει να πηγαινοέρχεται επιδεικτικά μπρος πίσω και στήνει τον κώλο του να με κλάσει.

Από σωματικής διαπλασης τον έχω τον κερατά, μισή κλωτσιά μου είναι και έφυγε για κρουαζιέρα στο ηλιακό σύστημα μπίζνεσκλας. Αλλά αν είναι μέχρι να του την κάτσω να με κλάσει, να μου λείπει. Προσπάθησα να τονε βγάλω και φωτογραφία, τον παλιονταή, αλλά δε φαίνεται μέσα στο σκότος. Βρήκα όμως μερικούς του συναφιού του στο ίντερνετ, να δες:

Βλέπεις? Ένα τέτοιο σκατόπραμα έχω να αντιμετωπίσω κάθε βράδυ. Στην ταινία του Χάρι Πότερ ήθελα να πάω και δεν με άφηνε, ο καταραμένος! Ένα βήμα έκανα εγώ μπρος, δύο έκανε αυτός και σήκωνε την ουρά του έτοιμος να με ψεκάσει. Έχεις μυρίσει κουνάβι? Ξέρεις πως βρωμάει και ζέχνει? Κάθε μέρα μυρίζω, δόξα τω Θεώ, όποιος μένει στο κονέχτικατ έχει ΚΑΙ αυτό το κομφόρ. Στην αρχή δεν την ήξερα τη μυρωδιά και όποτε περνούσα με το αμάξι από κουναβοκλανιά έβριζα και αναρωτιόμουν ποιος βρωμιάρης ψώφισε!

Χτες το βράδυ περπατούσα έξω από το σπίτι πίσσα σκοτάδι. Εντάξει, όχι πίσσα, ίσα ίσα έβλεπα λίγο γρασίδι από το φεγγάρι (είμαι ατρόμητος, τι νόμιζες?). Ξαφνικά βλέπω ακριβώς μπροστά μου την ασπρόμαυρη κηλίδα να πηγαινοέρχεται. Άρχισα να τρέχω με την όπισθεν, κουτούλησα και σε κάτι θάμνους παραλίγο να με καταπιούν, και πήγα από την πόρτα της κουζίνας.

Τι θα γίνει μ'αυτή την κατάσταση? Φαντάσου χτες να έπεφτα τελικά στο θάμνο και να ερχόταν εκεί που κωλοχτυπιόμουν να με κλάσει? Μιλάμε έτσι και με κλάσει, θα φάει τέτοιο κλωτσίδι που από ασπρόμαυρο θα γίνει μαυρόασπρο.

Δε λέω, μ'αρέσουν τα ζώα, άλλωστε μικρός είχα πολύ απαιτητικά κατοικίδια, αλλά όχι και να φοβάμαι μη με κλάσουν. Ωραίο είναι να βλέπω τους λαγούς που μένουν στους θάμνους τους οποίους παρολίγον να ποδοπατήσω χτες, ωραίο να βλέπω και κανα ρακούν από μακριά, καμια αλεπού, κανα ελάφι, τέτοια. Άντε να δω και καμιά μαύρη αρκούδα που λένε είναι ήρεμες έτσι για το γαμώτο. Αλλά κουνάβι? Να μου το παίζει ο γαμιάς της γειτονιάς?

Διάβασα στο ίντερνετ ότι δεν τους αρέσει η μυρωδιά του ξυδιού και των πιπεριών. Θα την κάνω απόψε την αυλή μου, τουρσί.

Διότι κάτι τέτοιοι τύποι, αυτό χρειάζονται. Ποιο το νόημα να τους κάνεις κατα μέτωπον επίθεση, όταν ξέρεις ότι θα χάσεις? Έρχεται στο σχολείο σου πχ ένα ντερέκι 130 κιλά τα 110 κόκκαλο/μυς. Θα του πουλήσεις μούρη εσύ ο 70 κιλά τα 53 λίπος? Όχι μάνα μου, πρέπει να βρεις το αδύναμο σημείο του και να του την κάτσεις εκεί που θα πονέσει περισσότερο. Εκτός και αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι με την οργή και την αυθυποβολή μπορεί μέχρι και ο Ταμπάκης να κάνει ντα τον Κουταλιανό. Με το που συνέλθει ο Κουταλιανός από το σοκ (λίγο είναι να βλέπεις ένα σαμιαμίδι να τσιρίζει λες και είναι ο 157ος από τους 300 και να έρχεται κατά πάνω σου σε αργή κίνηση?)(σε γρήγορη δεν μπορεί, πονά η σπλήνα του) θα του κάνει μια έτσι και θα μετονομαστεί από Ταμπάκης σε Καραγκιόζης (μαυρομάτης)(ναι στο παραπέντε το είδα, τι θες)(καταπληκτική η Ζουμπουλία) σε χρόνο ντετέ και βγάλε.

Έτσι κι'εγώ. Δεν θα του δώσω κλωτσιά του κουναβιού (το οποίο ξέχασα να σου πω το ονόμασα ΤσιανΤσιαν) αλλά θα το ραντίσω με ξυδάκι (από απόσταση ασφαλείας) και αν δεν πιάσει το ξυδάκι, από πιπέρια και μπαχαρικά στο σπίτι έχω ουυυυ να φαν κι οι κότες. Μέχρι τότε, για καθαρά τυπικού λόγους, θα χρησιμοποιώ την πόρτα της κουζίνας το βράδυ.

Το πολύ πολύ να με κλάσει τελικά και να ζέχνω κανα τριήμερο. Θα πάω και θα κατσικωθώ στο γραφείο της καθηγήτριάς μου μέχρι να με διώξει να μου δώσει μια βδομάδα ρεπό μέχρι να ξεβρωμίσω.

Τώρα που το σκέφτομαι... λες?

ΥΓ: Μόνο δύο κείμενα λάβαμε μέχρι στιγμής στα κεντρικά του Αμερικλάνος ΑΕ, θα περιμένω λίγες μέρες ακόμα και μετά θα δουμε τι θα γίνει.

Μουχλόγαλο Αμερικλανέ

H xristin δεν είναι καθόλου α-χρηστίν τελικά (το έχω ξαναπει αυτό)(τι να κάνω αφού ισχύει)(απ'ότι φαίνεται) αφού μας δίνει σχόλια που είναι λες και τα έγραψε μεθυσμένος Ρωμαίος της αρχαίας Ρώμης από αυτούς που μιλούσαν Λατινικά πριν πεθάνουν (στην αρχαία Ρώμη δεν τα μιλούσαν αυτά?)(ή μήπως στο Βυζάντιο?)(διαλέγω την κουρτίνα 7):

Αγαπητέ Αμερικλάνε!
Επειδή Quidquid latine dictum sit,altum videtur θα στα πώ στα.....λατινικά.
Nemo sine vitio est και Errare Humanum est αλλά nota bene μην ανακηρυχτείς σε persona non grata των σεμιναρίων.
Κατά τα άλλα Nil desperantum!
Δεν είσαι μόνος τέκνο Βρούτε και Nihil sub sole novum γιαυτό Age quot agis καθότι De gustibus non est disputantum και εξάλλου Exitus acta probat.

Τη μετάφραση δεν τη βάζω γιατί μεταξύ μας πάντα Χριστό δεν κατάλαβα κι εκεί. Αλλά μου άρεσε, είναι πολύ σπέσιαλ σχόλιο γι'αυτό και σου την ΑΠΕΥΘΥΝΩ μάνα μου κι'ας έχει περάσει βδομάδα.

Τα καλά πράγματα αργούν να γίνουν.

Συνεχίζουμε λοιπόν xristin στο ίδιο μοτίβο με τις ανωμαλίες ιδιαιτερότητες του Αμερικλάνου. Όπως όλοι οι φυσιολογικοί πλην ενδιαφέροντες άνθρωποι, έχω κι εγώ κάποια πράγματα τα οποία θα ήθελα... χμ... να μην υπήρχαν. Μιλάω για πράγματα τα οποία ξέρω ότι είναι μαλακία, ξέρω ότι θα τα κάνω, με βλέπω να τα κάνω, και μετά τα παίρνω και με βρίζω που τα έκανα.

Μερικές φορές με εκνευρίζω τόσο πολύ που εκνευρίζομαι.

Παίρνω που λες, γάλα σοκολατούχο. Πάντα σοκολατούχο, το α-σοκολατούχο ούτε να το φτύσω. Παίρνω λοιπόν ας πούμε ενάμισι λίτρο γάλα (είναι πάμφθηνο μάνα μου) και λέω ωραία Αμερικλάνε, θα τρώς κάθε πρωί δημητριακά (σοκολατούχα) με γάλα (σοκολατούχο, το είπα?). Κάθε πρωί όμως χουζουρεύω στο ομολογουμένως τεράστιο για την περίσταση και υπερ-βολικό με στρώμα μνήμης κρεβάτι μου (όπου "μου" βλέπε του σπιτονοικοκύρη) και δεν σηκώνομαι μέχρι να είμαι αργοπορημένος και κάτι. Οπότε που χρόνος για πρωινό?

Περνάει ο καιρός και μετά από μια βδομάδα έχω πιει βία το ένα τέταρτο από το μπουκάλι, ενώ το γάλα πλέον έληξε. Παίρνω άλλο. Κι'άλλο. Κι'άλλο. Επειδή το μπουκάλι είναι πλαστικό, πρέπει να το ανακυκλώσω (τι θα πει η φύση) αλλά πρέπει πρώτα να πετάξω το γάλα και να το ξεπλύνω.

ΒΑΡΙΕΜΑΙ.

Το αποτέλεσμα? Έχω αυτή τη στιγμή (μισό λεπτό να τσεκάρω) 7 μπουκάλια γάλα μισογεμάτα (πάντα αισιόδοξος) από τα οποία τα 3 έχουν γίνει γιαούρτι, το ένα (το παλιότερο φαντάζομαι) έχει γίνει μπαλόνι από το διοξείδιο που βγάζουν τα βακτήρια και τα άλλα τρία βρίσκονται σε διάφορες καταστάσεις αποσύνθεσης. Έχω και ένα καινούριο που το πήρα σήμερα.

Πρέπει τώρα να τα πιάσω ένα ένα, να τα ανοίξω, να φάω τη ΜΠΟΧΑ στη μούρη, να τα ρίξω στην τουαλέτα (σαύρες γάλατα γιαούρτια, όλα στην τουαλέτα πάνε σ'αυτό το σπίτι), να τα ξεπλύνω και να τα πετάξω τα ρημάδια στην ανακύκλωση.

Αηδίασες? Περίμενε, ακόμα δεν τελείωσα.

Μετά από αυτό, πρέπει να κάνω το ίδιο και στο αμάξι. Έχω που λες ο δικός σου το χάρισμα της προνόησης. Αφού το ξέρω αρχίδια πρωινό θα τρώω, ας πάρω μια κούτα με αυτά τα γαλατάκια νεσκουίκ που δε θέλουν ψυγείο να την κρατάω στο αυτοκίνητο. Αυτό κάνω, και κάθε πρωί πίνω ένα μπουκαλάκι γάλα (σοκολατούχο) στο δρόμο. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια φρέσκια κούτα με γάλατα στο πίσω κάθισμα παρέα με την μισοάδεια (πάει η αισιοδοξία) που απ'ότι πληροφορήθηκα από τη μυρωδιά του τελευταίου μπουκαλιού, χάλασε. Στο πορτμπαγκάζ υπάρχουν άλλες δύο μισοάδειες (συνεχίζεται η απαισιοδοξία) κούτες με γάλατα νεσκουίκ. Αυτές οι δύο ούτε να σκέφτομαι σε τι κατάσταση βρίσκονται δε θέλω, με όλο το πάγωσε, ξεπάγωσε, ξαναπάγωσε, ξαναξεπάγωσε από το Δεκέμβρη μέχρι τώρα. Σύνολο τρεις για πέταμα.

Και να πεις ότι δεν το ξέρω? Το ξέρω ο κερατάς! Και σήμερα που πήρα το γάλα ενώ έχω μια ομάδα βόλεϊ (κομπλέ με αναπληρωματικό) στο ψυγείο, το ήξερα ότι και αυτό γιαούρτι θα καταντήσει.

Κάθομαι xristin στον καναπέ και γράφω αντί να αδειάζω μπουκάλια με μουχλόγαλο, γιατί?, γιατί είναι βράδυ και που να βγαίνεις έξω τέτοια ώρα. Αύριο το πρωί θα έχω αργήσει (στανταράκι) και χέστο μωρέ το κάνω το απόγευμα. Το απόγευμα θα πρέπει να ετοιμαστώ να πάω για φαΐ και να δω το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Χάρι Πότερ (αυτό δεν θα το αντέξω) και δεν θα θέλω να βρωμάω μουχλογαλατίλα (γαλατομουχλίλα) (τι θα πει ο Χάρουι), το βράδυ που θα γυρίσω θα είναι πάλι αργά και πάει λέέέέέέγονταααας.

Που θα μου μάθει ΕΜΕΝΑ η Νεφέλω πως να φτιάχνω τυρί! Χα! Εγώ μάνα μου το φτιάχνω αυθόρμητα, και γιαουρτάκι, και τυράκι, και καλλιέργεια βακτηρίων, και χημικό όπλο και απ'όλα. Αμ τι νόμιζες, τις συνταγές της ξανθιάς (με πράσινη ρίζα) με τα ξύδια περίμενα? Έλα να δεις στο ψυγείο μου αυτή τη στιγμή τι γίνεται. Γάλατα γιαούρτια όλα ντυμένα σύμφωνα με την τελευταία λέξη της μόδας ροκφόρ. Ευτυχώς που κλείνουν καλά και δεν φεύγουν οι μπόχες τους, γιατί θα είχε μαζευτεί το FBI να δει τι είναι αυτή η ξαφνική μάζωξη χημικών μποχαλόπλων.

YΓ: Αυτή την ανάρτηση την αφιερώνω στις θείες μου που νομίζουν ότι είμαι νοικοκύρης και όποτε το λένε εκνευρίζουν τον αδερφό μου και κάνουν τη μάνα μου να κατουριέται από τα γέλια. Θείες, σας ευχαριστώ.

ΥΓ2: Περιμένω τα κείμενά σας μέχρι την Τετάρτη, αν δεν λάβω τουλάχιστον ΤΡΙΑ, δεν έχει διαγωνισμό!

Διαγωνισμός - Ζητείται συνεργάτης. Πληροφορίες εντός.

Δεν έχω χρόνο μάνα μου. Όχι να γράψω, σαν πόση ώρα νομίζεις μου παίρνει να γράψω μιαν ανάρτηση εκεί χάμω? Δεν έχω χρόνο να σκέφτομαι. Όλη μέρα διαβάζω αυτό, διαβάζω εκείνο, κάνω αυτό, εκείνο, να σου πρόβλημα εδώ, να σου εκεί, θέλω να πάρω και σκύλο και προβληματίζομαι, γενικά έχω χάσει λίγο τη μπάλα και δεν θυμάμαι που την είδα τελευταία φορά.

Παίζει να έχω 5-6-10-40 θέματα για ανάρτηση αλλά δεν γίνεται, οι σκέψεις δε λένε να μπουν σε σειρά, οι σιχαμένες, άσε που όταν είμαι πιεσμένος ξεχνάω και τη λίγη ορθογραφία που ξέρω.

Γι'αυτό αποφάσισα μετά από πολλή και βαθειά σκέψη που ξεκίνησε πριν από τρία λεπτά, να δοκιμάσω το αουτσόρσινγκ.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ:
Άτομο έμπιστο, με χιούμορ και όρεξη για παρτάιμ απασχόληση στο Αμερικλάνος Α.Ε. και ΣΙΑ. Χολή, ειρωνία, και αυτοσαρκασμός όχι απαραίτητα αλλά θα προσμετρηθούν. Ηλικία, φύλο και λοιπά ό,τι να'ναι. Απολαβές ανύπαρκτες.

Τι, δεν το είπα καλά? Κοίτα να δεις τι θέλω. Θα πιάνεις εσύ μια παλιά μου ανάρτηση και θα μας λες τα δικά σου. Πες μας ρε παιδί μου τη γνώμη σου, την εμπειρία σου, ό,τι σου κατέβει, δεν με νοιάζει. Αρκεί να είναι χιουμοριστικό.

Δεν ξέρω αν ενδιαφερθεί κανείς, άλλωστε να το δοκιμάσω θέλω. Περιμένω email στο ameriklanos@gmail.com . Ακόμα και αν δεν έχεις ιστολόγιο, σκέψου το να κάνεις κειδα χάμω έναν λογαριασμό. Ειδικά όσοι μένουν Αμερική, σκεφτείτε το.

Τώρα θα μου επιτρέψετε να βάλω τα ακουστικά στα αφτιά μου και να πάω να δω τι σκατά πάθανε πάλι με τα κωλοτρωκτικά. Πιο πολύ ασχολούμαι με αρουραίους παρά με ανθρώπους αυτές τις μέρες. Και οι ανθρώποι με τους οποίους συναναστρέφομαι δηλαδή, τα έχουμε πει αυτά. Δεν πολυμετράνε.

Update: Μεταξύ μας (πάντα) δεν περίμενα να ενδιαφερθεί κανείς, αλλά να που έχουμε τους πρώτους ενδιαφερόμενους! Λοιπόν ορίστε οι οδηγίες:

1. Διάλεξε μια παλιά ανάρτηση - όποια θες.
2. Γράψε το κείμενό σου είτε σαν απάντηση στην ανάρτηση, είτε στο ίδιο θέμα απλά, όπως να'ναι. Δύο κανόνες:

α) το κείμενο πρέπει να είναι χιουμοριστικό (ακόμα και αν το αρχικό κείμενο δεν ήταν)
β) όχι γκομενικά και γενικά ΣΕΞ.

3. Στείλε μου το κείμενό σου μαζί με τίτλο στο ameriklanos@gmail.com μέχρι ας πούμε την Τετάρτη 20 Ιουλίου.

Όλα τα κείμενα θα αναρτηθούν ξεχωριστά χωρίς το όνομα του συγγραφέα και θα γίνει ψηφοφορία για να αποφασιστεί ο νικητής.

Όποιος βγει θα μπορεί να γράφει τέτοια κείμενα όποτε του καπνίσει. Η αλήθεια ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν θα δώσω επίσημα συγγραφικά δικαιώματα ή αν απλά θα τα δημοσιεύω εγώ όπως τώρα. Θα δείξει.

Είχα δεν είχα, πανηγύρι το κατάντησα πάλι.

Τσιτσίδωμα

Μα που πήγε το μυαλό σας?

Ουφ, τα πέταξα όλα (τα φόντα) και πήραν λίγο αέρα τα... πόδια μου.

ΥΓ: Για όποιον νόμιζε ότι έρχομαι Ελλάδα, παρακαλούμε ξανατσεκάρετε κατα Δεκέμβρη μεριά, μη σας πω και Γενάρη δηλαδή. Εκ της διευθύνσεως.

Go-Go

Το Καλοκαίρι... μπήκε.

Οι ζέστες... σφίξανε.

Ο ήλιος... βγήκε.

Οι τζίτζικες... τα ξύνουν.

Τα μπικίνι... βγήκαν στις παραλίες.

Μήπως ήρθε η ώρα, μήπως λέω, να τα πετάξει και ο Αμερικλάνος?

Απόψε κατα τις 11 ώρα Ελλάδος. Αντέχεις να το χάσεις?

ΜΟΥΤΖΑνταρα

Αυτή τη Ρία, καλά την είχα καταλάβει εγώ, δικιά μου είναι:

άντε, που δε λειτουργείς με λίγο ισοφλουράνιο!!!

Έτσι Ρία μου, μπράβο, κι εγώ με σαρκασμό πορεύομαι, αν και δεν κάνει και πολύ καλό στα τσάκρα μου. Γενικά προσπαθώ να τον κόψω (τον σαρκασμό) αλλά δε γίνεται, μου βγαίνει αυθόρμητα. Ειδικά όταν η εναλλακτική είναι να μπινελικώσω το σύμπαν και όλα τα περιεχόμενα, λίγος σαρκασμός έρχεται και σώζει την κατάσταση.

Κυριακή απόγευμα που λες Ρία, Δευτέρα ξημερώματα για σένα, κάθομαι και δεν ξέρω τι να κάνω. Ή μάλλον, δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Μαγείρεψα ωραιότατη μουτζάνταρα να έχω να τρώω δυο τρεις μέρες, ζύμωσα και ψωμί χωριάτικο (αφού το έφτιαξε χωριάτης που ζει σε χωριό, χωριάτικο είναι) και κάθομαι που λες και ακούω στο ιντερνετοράδιο τις μουσικές επιλογές του γκόλντεν παρέα με την οδό των ονείρων. Σου το'χα πει και πιο παλιά, πρέπει να μορφωθώ μουσικά, δεν πάει άλλο.

Αγόρασα τα 111 κλασικά κομμάτια, βρίσκομαι αισίως στο 39 νομίζω. Δεν είμαι αργός μάνα μου, τα ακούω μερικές φορές το καθένα να τα εμπεδώσω, διαβάζω και για τους συνθέτες και διάσημες εκτελέσεις παράλληλα. Ή εκπαιδευόμαστε ή μαλακιζόμαστε. Aμ πως. Aπόψε ο γκολντεν με μορφώνει σε μεινστρίμ ρόκ λέει, αλλά βάζει και κάτι άλλα κομμάτια που τσιρίζουν.

Αυτό το πράμα δεν το καταλαβαίνω, έτσι που ουρλιάζουν, δεν έχουν συνέπειες? Και καλά τα λαιμά λέει δεν κλείνουν γιατί κάνουν εξάσκηση, να το δεχτώ. Εμένα κλείνουν με το παραμικρό πάντως, μισό καβγά να κάνω χάνω και φωνή και λαρύγγι. Άλλο δεν καταλαβαίνω. Πονοκέφαλος δεν τους πιάνει? Τόσο ζόρι εμένα όχι το κεφάλι, και καμιά πορδή θα μου έφευγε... ανετότατα. Τι σόι Αμερικλάνος είμαι άλλωστε.

Τεσπα, σου μιλάω τώρα για μουσική αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Άλλο είναι το θέμα. Πήγα που λες χτες για ψώνια, όπως κάθε Σάββατο, αφού μέσα στη βδομάδα δεν προλαβαίνω ούτε να κλάσω. Έχω ένα φετίχ. Με τα στυλό, τα μολύβια, τις πένες, τα τετράδια και τα λοιπά παρόμοια. Πες με καθυστερημένο, πες με όπως θες, αλλά το λέω και το παραδέχομαι. Αυτό είναι το φετιχ μου.

Το ρημαδι το σούπερ μάρκετ που πάω έχει τα πάντα, από κολοκυθάκια μέχρι λάστιχα αυτοκινήτου, έχει και είδη γραφής. Όπως καταλαβαίνεις, κάθε φορά τη μισή ώρα την ξοδεύω στο διάδρομο με τα στυλό, την άλλη μισή με τα τετράδια και ό,τι περισσέψει παίρνω και κανα τρόφιμο. Για τα μάτια του κόσμου.

Και τώρα είμαι καλά, παλιά να με έβλεπες. NA τα συρτάρια τίγκα στα μισογεμάτα στυλό, ΝΑ τα ράφια τίγκα στα άδεια τετράδια. Επίσης ΝΑ τα συρτάρια τιγκα στις άδειες μπαταρίες, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Εδώ όταν ήρθα είπα Αμερικλάνε, κομμένο. Όχι, λάθος, όταν ήρθα δεν υπήρχε ακόμα ο Αμερικλάνος, με είπα με το κανονικό μου, αλλά κατάλαβες. Πιέστηκα για ένα και βάλε χρόνο και έπαιρνα μόνο τα άκρως απαραίτητα από χαρτικά κλπ. Σαν λέτσος κυκλοφορούσα, με ένα τετράδιο όλο κι'όλο και κάτι στυλό και μολύβια διαφημιστικά. Αλλά λέω, όχι πια. Πριν μερικούς μήνες αποφάσισα να πάρω μερικά να έχω, να μην είμαι σαν τον άπορο, και μετά θα συγκρατηθώ και δεν ξαναπαίρνω. Αμ δε!

Μέσα σε μερικούς μήνες γέμισε ο τόπος τετράδια ημερολόγια σημειωματάρια, παρασημειωματάρια, στυλό μολύβια χάρακες (?) πένες και μελάνια. Και όλα αχρησιμοποίητα, ε? Στα κουτιά τους με το σελοφάν μερικά. Πήρα και μπλογκ σχεδίου και ειδικά μολύβια και γόμα αλλά δεν το ξεκίνησα ακόμα. Πήρα και δυο πένες αλλά δεν με ικανοποιούν.

Στη δευτέρα λυκείου είχα πάρει πένα waterman και έγραφα όλο το χρόνο. Πουτάνα τα είχα κάνει στην τάξη με τα μελάνια, αλλά εμένα μ'άρεσε. Σταμάτησαν να τις φτιάχνουν όμως οι μαλάκες και βρήκα μία μόνο στο ebay αλλά σε κοκκινοροζουλί. Ε είπαμε.

Χτες, φέρανε τετράδια με τον μίκι μάους. Δεν κρατήθηκα, τα πήρα όλα, πήρα και δύο σημειωματάρια, και ένα σετ στυλό σε διάφορα χρώματα. Όχι ότι θα τα χρησιμοποιήσω, αλλά τα έχω ρε παιδί μου. Ποτέ δεν ξέρεις!

Άσε με ρε Ρία, τι πειράζει το χόμπι μου? Είναι φτηνό, δεν παίρνω ακριβά. Μια φορά μόνο δεν κρατήθηκα και πήρα ένα δερμάτινο τετράδιο πωωωω και γαμώ. Δεν το άνοιξα καν, το θέλω έτσι άθικτο. Δεν κατάλαβα δηλαδή, οι κλώσες που παίρνουν τα παπούτσια λες και είναι στραγάλια καλύτερες είναι? Ή οι καμμένοι με τις κούκλες από κόμικ (και καλά συλλεκτικά αγαλματίδια, μαλακίες, κούκλες είναι). Τα στυλό μου πειράζουν?

Τι? Δεν πειράζουν? Τζάμπα χτυπιέμαι? Καλά μάνα μου, σε περίπτωση λέμε τώρα.

Να σου πω και το άλλο. Όποτε έχουμε σεμινάριο και έρχονται αντιπρόσωποι από εταιρείες κιετς, καραδωκώ και μόλις βρω ευκαιρία ορμάω και βουτάω ό,τι στυλό και μπλοκάκι προλάβω. Μερικές φορές φέρνουν και φωσφωριζέ μαρκαδόρους! Είμαι μεγάλος γύφτος, αλλά δεν κρατιέμαι σου λέω, τόσα στυλό εκεί μόνα τους, πρέπει να τα πάρω. Το ίδιο κάνω και με τις μουστάρδες και τα αλάτια, αλλά και αυτό είναι άλλο θέμα.

Γι'αυτό σου λέω, άμα έρθω ποτέ στην Ελλάδα και με τραπεζώσεις, τα στυλό να κρύψεις. Κινδυνεύουν!

ΥΓ: Δεν είναι φακόρυζο η μουτζάνταρα μάνα μου, φακή με ρύζι είναι, με μπαχαρικά και κρεμμύδια.

ΥΓ2: Δεν είμαι κλεπτομανής, αυτά τα πέρασα νωρίς.

Στόουντ

O φίλος (φίλος, φίλη, ένας Θεός ξέρει, ούτε μπλόγκι έχει ούτε τίποτις. Λέμε φίλος και ελπίζουμε να πέσαμε μέσα) karavoskylo α. επωφελήθηκε από τον Αμερικλάνο και β. έχει πολύ αστεία φίλη:

ΑΖΑΞ!!!!! Μίλα βρε τόσο καιρό. Που εγώ κάθε που ξεκινάει να ζεσταίνει λίγο γίνομαι πουά από τα μοβόρικα. Τόσα χρόνια να μην το ξέρω.
Για τις κατσαρίδες έχω φίλη που και στο απέναντι πεζοδρόμιο να τις δει, πηδάει πάνω απο αυτοκίνητα, κάνει ανάποδες κωλοτούμπες στον αέρα, περνάει από πύρινο στεφάνι και καταλήγει απέναντι για να τις πατήσει με μεγαλειώδες κραααακ. Πολύ σπλάτερ σε λέω!

Οπότενες, πάρε μιαν ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ Καραβόσκυλο και με τις υγείες σας. Σου έχω κάνει πάλι ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ πρόσφατα, ή ιδέα μου είναι? Έχω χάσει το μπούσουλα πια.

Αυτή την εβδομάδα έχω ξεκάνει 3 αρουραίους και έπονται άλλοι 15. ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΩ ΜΟΥ. Τα έχω πάρει με όλους όσους ξέρω και θέλω να τους δείρω. 5-7 ώρες την ημέρα παρέα με το τρωκτικό και ο καθένας μου τα πρήζει με το κοντό του και κοντό του (για κινέζους μιλάμε)(ξύπνα). Τους τα'κανα λίμπα το απόγευμα κι έφυγα. Όχι θα έχω τον κάθε σχιστομάτη να μου το παίζει ντίβα. Για να δούμε, ξανακάνουν μαλακία?

Πού να σου εξηγώ ρε Καραβόσκυλο τώρα. Δεν είναι ότι βαριέμαι, είναι ότι δεν έχω όρεξη. Το ότι τις μισές από τις 5-7 ώρες εισπνέω το αναισθητικό που ποτίζω το πλάσμα στο είπα? Να, στο λέω τώρα. Μαστούρα. Ποιος, εγώ. Μαστούρα. Που δεν πίνω στάλα αλκοόλ, ούτε μπύρα, μαστουρώνω με το ισοφλουράνιο.

Βρέχει κι'όλας όλη μέρα, μούσκεμα έγινα. Πρέπει να πάρω ομπρέλα. Δεν μου αρέσουν οι ομπρέλες, τις σνομπάρω. Θα πάρω ομπρέλα.

Πονοκέφαλος. Πονεί το κεφάλι μου, νυστάζω, είναι 20:36 και ετοιμάζομαι να πάω για ύπνο. Παρασκευιάτικο. Τι να κάνω μάνα μου, νυστάζω λέμε. Θα κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς και αύριο δεν έχει μαστούρα. Από την Κυριακή πάλι. Ή τη Δευτέρα? Μεθαύριο εννοώ. Κυριακή. Τον έχω χάσει το μπούσουλα.

Έχω χάσει το μπούσουλα. 

Έχω χάσει το μπούσαλο. 

Το μπδούσουλου. 

Ουδσουλοθοθσουλα.

Τι έλεγα?

Ο Μανιακός Δολοφόνος με το ΑΖΑΞ

H Venus on fire έκανε ωραίο λογοπαίγνιο με τη λέξη-απεύθυνση:

Πέσμου πως δεν υπονοείς τη Μάρω Λύτρα (γνωστή αοιδό από γνωστό music talent show) ,που ήρθε από το Αμέρικα να κάνει καριέρα και μας έφαγε τα καλύτερα παιδιά???????
Καλημέρα - καληνύχτα Αμερικλανάκι μου.

Για τον Καραφώτη λες? Από τα καλύτερα παιδιά ο Καραφώτης? Ο Καραφώτης η ταλεντάρα κιετς? Το θυμάμαι το ειδύλλιό τους από το Fame Story 2, τι νομίζεις. Αντί να διαβάζω φαρμακολογία έβλεπα αν θα χωρίσει η Μάρω από τον Καναδέζο, αν θα επιστρέψει ο Νίνο, ποιον θα θάψει αυτή την εβδομάδα η Άσπα, τι κοτσάνα θα αμολήσει η Καλομοίρα κλπ. Εν τω μεταξύ, έχω ξεχάσει όλα τα ονόματα των συμμαθητών μου από το λύκειο, και θυμάμαι τους τραγουδιάρηδες από το fame story. Δεν πάω καλά.

Λοιπόν Venus on fire, αυτή τη βδομάδα αποφάσισα να ασχοληθώ με την πάρτη μου στο μπλογκ. Ποια οικονομικά και ποια μνημόνια, εδώ ο αναγνώστης θα λάβει ανώτερη μή σου πω ανώτατη δηλαδή εκπαίδευση Αμερικλανολογίας.

Μιας και αυτές τις μέρες με έχουν ΦΑΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟ τα κουνούπια και λοιπά έντομα, θα σε κατατοπίσω για τον αγαπημένο τρόπο εξόντωσης ζωυφίων του Αμερικλάνου. Αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν στη διαφύλαξη κάθε μορφή ζωής, ακόμα και αυτών που σου πίνουν το αίμα και σε κάνουν να ξύνεσαι λες και σκάβεις για χρυσό, καλύτερα να αποχωρήσεις. Δεν στονάρεις μάνα μου, δεν στονάρεις.

Όπως έχω αναφέρει μια δυο πέντε δέκα φορές στο παρελθόν, είμαι φαρμακοποιός. Άρα? Άρα ας πούμε ότι καταλαβαίνω πάνω κάτω πως μπορούν όμορφες χημικές ουσίες να σε κάνουν από θυλαστικό σε φρουί ζελέ. Επίσης τα χημικά τα φιλοξενώ και στις φαντασιώσεις μου, ενίοτε. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, και τα έντομα με χημικό πόλεμο τα πολεμάω.

Ναι, κάτι μας είπες τώρα μεγάλε, όλοι με σπρέι τα πολεμάμε. Κάτσε μάνα μου, να σου εξηγήσω. Όχι ό,τι κι'ό,τι χημικό, αλλά ΑΖΑΞ. Ναι, ναι, καλά διαβάζεις, ΑΖΑΞ. Αυτό για τα τζάμια. Εγώ τζάμια δεν καθαρίζω, ποιος ο λόγος άλλωστε, αλλά ένα ΑΖΑΞ πάντα υπάρχει εύκαιρο για τους μικρούς μου φίλους.

Όλα, μύγες, σκαθάρια, κουνούπια, μυρμήγγια, αράχνες τα κυνηγάω με το ΑΖΑΞ. Κατσαρίδες εδώ ευτυχώς δεν έχουμε (νια νια νια νια νια) αλλά στην Ελλάδα που είχαμε, με το ΑΖΑΞ τις κανόνιζα κι αυτές. Παντόφλες και λοιπά χωριάτικα δεν τα εγκρίνω γιατί είναι βάναυσα και γεμίζουν τον κόσμο αίματα και εντομάντερα. Ενώ το ΑΖΑΞ? Φσιτ φσιτ ψεκάζεις, περιμένεις λίγο να ψωφίσει και περιμαζεύεις το άθικτο πτώμα με μια ωραία χαρτοπετσέτα.

Προσοχή όμως. Μερικά έντομα, όπως οι μύγες τέρατα μεγέθους αντίχειρα, δεν ψοφάνε εύκολα και σε μπερδεύουν. Κοίτα να δεις τι έπαθα. Βρήκα δυο τέτοιες μύγες από τις τεράστιες σπίτι πριν μερικές μέρες. Αμέσως πιάνω το ΑΖΑΞ και αρχίζω το κυνηγητό από τοίχο σε φωτιστικό σε παράθυρο σε καρέκλα μέχρι που τις πέτυχα τις ρουφιάνες και τις έκανα λαμπίκο. Τις μαζεύω με χαρτί κουζίνας, και πέταμα στα σκουίδια. Πάω για ύπνο. Μετά από 5 λεπτά να'σου κι'άλλη μύγα. Γαμώ το στανιώ μου λέω, άντε πάλι κηνυγητό, την πετυχαίνω χαρτί σκουπίδια, τα ίδια. Πάω την πέφτω, έρχεται η επόμενη. Και η επόμενη. Κάθε 5 λεπτά, σκότωνα και από μία μύγα. Ή έτσι νόμιζα!

Τελικά, δεν πεθαίνανε οι πουτάνες, αλλά καθαρίζονταν σιγά σιγά και τσουπ βγαίνανε. Γι'αυτό και παρατήρησα ότι όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο εκνευρισμένες και μανιακές φαινόντουσαν. Αρχικά υπέθεσα ότι τα πήρανε επειδή τους ξεκλήρισα τη φαμίλια, αλλά τελικά τα είχαν πάρει επειδή τους ζάλισα τον έρωτα με το κυνηγητό-ψέκασμα-χαρτί-σκουπίδια. Οπότε όταν κατάλαβα ότι εδώ και μισή ώρα σκοτώνω τις ίδιες δύο μύγες ξανά και ξανά, τις ζούληξα με μανία, άκουσα και το χρσπατς και το ευχαρστήθηκα, και πήγα για ύπνο.

Μην κοροϊδεύεις Venus on fire, ανθρώπινο ήταν το λάθος, που να το φανταστώ ότι αντέχουν τόσο ΑΖΑΞ.

Μια φορά, παλιά, πολύ παλιά, πρώτο έτος ένα πράμα, μπήκε στο σπίτι μια μικρή σαύρα. Όχι από τις κίτρινες που φέρνουν τύχη και δεν κάνει να τις σκοτώσεις, αυτές που στη Ρόδο λέμε μιαρά, αλλά από τις πράσινες που πρέπει να τις εξοντώσεις με το καλησπέρα σας (ήταν νύχτα)(νύχτα του Ιούλη)(καλή ώρα). Πιάνω το ΑΖΑΞ, παίρνω θέση μάχης, μικρό τσουτσέκι 18-19 χρονών τώρα εγώ, και την ψεκάζω. Τίποτα. Είτε ΑΖΑΞ της έριχνα είτε αγιασμό το ένα και το αυτό, δεν χαμπάριαζε. Μη σου πω ότι μαστούρωνε κιόλας.

Οπότε αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω βαρύ πυροβολικό, ένα όπλο που είχε πάρει η μάνα μου ένα χρόνο πριν και δεν το είχα χρησιμοποιήσει έκτοτε... το καθαριστικό του φούρνου. Αυτό που αφρίζει. Καλά, Venus on fire, έπρεπε να τη δεις τη σαύρα. Δεν ήξερε από που της ερχόταν ο αφρός, χάθηκε μέσα στην ασπρίλα, την μάζεψα με το φαράσι και την έριξα στην τουαλέτα, τράβηξα και καζανάκι.

Παρένθεση.

Θυμήθηκα ότι τότε, λίγο πριν αυτό το περιστατικό, είχα ιγκουάνα. Αμέ. Του είχα δώσει το πρωτότυπο και κυρίως πρωτάκουστο για ιγκουάνα όνομα Μήτσος. Εμείς στο χωριό μου Mega δεν πιάναμε, δεν ξέρω τι λες. Τεσπα, μια μέρα γυρνάω από το Πανεπιστήμιο (είχαμε υποχρεωτική παρακολούθηση, πού πήγε το μυαλό σου?) και βρίσκω το Μήτσο τ'ανάσκελα πα στην πέτρα του.

Μήήήήήήήτσο!!!! φωνάζω, πάω στη γυάλλα και ζουλάω τη μούρη μου να δω αν αναπνέει. Ταυτόχρονα κατηγορούσα τον εαυτό μου γιατί είχα βδομάδα και βάλε να το βγάλω το ζωντανό έξω να τεντωθεί λίγο. Αφού την είχε δει τσίτα και πηδούσε από το χέρι στον ώμο στην κουρτίνα και πίσω, τι να έκανα. Εκεί λοιπόν που τον κοιτούσα και είχα αρχίσει να πέφτω σε βαθειά περισυλλογή θλίψης, κάνει ένα έτσι, πετάγεται και κουτουλάει στο τζάμι.

Αρχές του 2003 ήταν, εκείνα τα ουρλιαχτά που άκουσες να έρχονατι από τη βορειοδυτική Πελοπόννησο, ναι, δικά μου ήταν. Ακόμα πονάει το κεφάλι μου από την τούμπα που έφαγα όταν πετάχτηκα προς τα πίσω και έπεσα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, μετά έπεσα κάτω και από πάνω μου έπεσαν τα περιεχόμενα του τραπεζιού, ενώ πάλευα να σωθώ από τη σαύρα-ζόμπι που επέστρεψε από τον τάφο για να με εκδικηθεί που δεν της πήρα βιολογικό κολοκυθάκι αλλά από τα καρφούρ.

Και επειδή σε βλέπω, το'χεις απορία, μια μέρα που γύρισα ήταν πάλι κόκκαλο, πήρα τηλέφωνο συμφοιτητές και γείτονες ήρθαν να πιστοποιήσουν το θάνατο μην πάθω τα ίδια, τον έπιασα μετα φόβου Θεού και τον έριξα τιμητικά στην τουαλέτα. Μετά από καιρό η θεία μου που είχε μερικά ιγκουάνα σπίτι της μου είπε ότι αυτά πέφτουν μερικές φορές σε βαθύ ύπνο και ο Μήτσος μάλλον ζωντανός ήταν όταν τράβηξα το καζανάκι. Ε άμα ήταν ζωντανός ας έβαζε ένα σημείωμα που να λέει μην ενοχλείτε αλλάζω δέρμα, κάτι, εγώ που να ξέρω. Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή, να τον κρατήσω μέχρι που να μουχλιάσει για να βεβαιωθώ ότι τα κακάρωσε? Άσε με σε παρακαλώ.

Γι'αυτό σου λέω, όταν ήρθε η επόμενη σαύρα, είχα προηγούμενο και τη φοβόμουν.

Γενικά πάντως την προτείνω αυτή τη μέθοδο με το ΑΖΑΞ (ή και το καθαριστικό φούρνου, ανάλογα την περίσταση). Ούτε αίματα ούτε τίποτα, άσε που όταν τελειώσεις έχεις ρίξει και ένα καθαρισματάκι. Μ'ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Αμ πως.

Λοιπόν η ώρα πήγε 4:30 και σαν να νύσταξα. Με έχουν πιάσει αϋπνίες, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, και δεν θα έχω σηκωμό πάλι αύριο. 

Αμερικλανος and the city

O Μικρός Μπετόβεν, γνωστή και ως Βαγγέλας, τα πήρε:

ΑΜΑΑΑΑΝ ΠΙΑ, δε φτάνει που έβαλες το διαγωνισμό με την απεύθυνση και σκίζονται όλοι ποιος θα πει την πιο Αμερικλανόμπουρδα για να συγκινήσει τον Αμερικλάνο! Δε φτάνει που έβαλες και θέμα στα σχόλια για να κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον! Έβαλες και διαγωνισμό ΓΙΑ το θέμα!!! Ε δεν τρώγεσαι μωρ αδερφάκι μου, Εβραίος είσαι, Έλληνας είσαι, νησιώτης είσαι, δεν ξέρω, οι εθνικότητες στο πολυμίξερ μπήκανε και βγάλανε εσένα (τσαααακ!).

Και αποφάσισα να της κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ για να της βουλώσω το πληκτρολόγιο. Ξέρει πολλά. Και όχι τίποτ'άλλο, είναι εκδικητικός τύπος και πρέπει να την έχουμε από κοντά.

Αυτό που του'κανες του παιδιού πάντως, Βαγγέλα, τς τς τς τς δεν έπρεπε. Ξέρεις εσύ.

Άκου Βαγγέλα να δεις τα χθεσινά. Έλα, ακούς? Χτες λοιπόν, Σάββατο, σηκώθηκα νωρίς το μεσημέρι και λέω όπα Αμερικλάνε, σήμερα δεν την κουνάς από τον καναπέ. Εκεί λοιπόν που έτρωγα και σκεφτόμουν πιο δωμάτιο/μπουρδέλο να καθαρίσω πρώτο (γιατί έχω και κάτι βδομάδες να μαζέψω)(φυσικά) χτυπά το τηλέφωνο. Έλα, Αμερικλάνε, πάμε στο Μανχάταν για το σεμινάριο, τσακίσου. Τι?? Πότε! Δεν προλαβαίνω, χέστε με. Όχι δεν έχει δεν προλαβαίνω, πάρε τον κώλο σου και έλα.

Ε τι να κάνω, τσακίστηκα και πήγα. Είδα ρε παιδί μου πόλη, μετά από πόσους μήνες? Πόσους? Καμπόσους, δεν θυμάμαι καν. Είχε και δροσούλα γιατί φτάσαμε απόγευμα, κάναμε τις βολτίτσες μας σε κάτι δρόμους ένας Θεός ξέρει πως τους λένε, ήπιαμε και καφεδάκι, μια χαρά. Με το γυαλί εγώ το ρέιμπαν τςςςςςςςς, να σουλατσάρω στις λεωφόρους τις έτσι τις αλλιώς, η Φοίβη από τα Φιλαράκια έλειπε. Και ξεκινάμε τα ευτράπελα.

Α. Έσβησε το κινητό. Τους έχασα. Χάθηκα. Κόσμος παντού, ιδέα δεν είχα που είμαι. Οι άλλοι πανικοβλήθηκαν πάει λέει ο Αμερικλάνος, τον απήγαγαν και πετάξαν το κινητό σε χαντάκι (τέτοιο που είναι). Άντε τώρα να βρούμε λίτρα. Εγώ εν τω μεταξύ να περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα, ευτυχώς λεφτά είχα αλλά κανα τηλέφωνο δεν ήξερα να πάρω να δω που στο διάολο εξαφανίστηκαν όλοι. Μετά από κανα μισάωρο, αφού πήρα και παγωτάκι γιατί έσκασα πάνω κάτω, βλέπω αυτό το εμπάιερ στέιτ μπίλντινγκ, θυμάμαι ότι τι σεμινάριο εκεί κοντά γίνεται, πάω και στήνομαι σε μια γωνιά και περιμένω. Ε του πούστη, λέω, όλο και κάποια γνωστή φάτσα θα δω. 

Ευτυχώς είδα, με περιμαζέψανε, τι δουλειά εχεις εδώ από το κονεχτικατ μάνα μου, μου έλεγαν κλπ κλπ. Πάμε στο σεμινάριο, οι δικοί μου άφαντοι. Έρχονται μετά από καμια ώρα, με βλέπουν και αρχίζουν τα μπινελίκια. Με ψάχνανε λέει, και εγώ ούτε ένα τηλέφωνο δεν έβαλα κανέναν να τους πάρει. Αφού ξεχάστηκα μάνα μου, έλεος. Δεν πειράζει, τους λέω, κάνατε ωραία βολτούλα. Όσο μιλούσα και τους εξηγούσα, τόσο εκνευριζόσαντε.

Β. Πάει αυτό, τελείωσε και το σεμινάριο διαλογισμού, πάμε λέει μετά να φάμε. Ά, να πάμε για γύρο παιδιά, σας παρακαλώ, σας ικετεύω. Α, λένε, έχει ένα πολύ ωραίο στην τάδε οδό και τάδε ξέρω γω, πάμε. Κούτσα κούτσα πάμε, το βλέπω από μακριά, αρχίζουν τα σάλια να τρέχουν σαν το Νείλο τον Αύγουστο, τρέχω να δω, ΚΛΕΙΝΑΝΕ. Σόρρυ, κλείσαμε. Μα, από τις 10? ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ. Βλέπω τη μηχανή του γύρου, την είχαν αδειάσει, καθαρίσει, λαμπίκο την κάνανε. Ούτε μια στάλα λίπος δεν έμεινε να αλείψω σε ψωμί. Τίποτα.

Γ. Πάμε σε κινέζικο τελικά. Α σιχτίρ, εγώ είχα ξενερώσει άγρια, καταλαβαίνεις. Πάμε στο κινέζικο, χάλια σέρβις, αγενείς και κακομούτσουνοι οι σερβιτόροι (καλά το κακομούτσουνοι αναμενόμενο, αλλά και αγενείς?). Εδώ στο δάσος Βαγγέλα οι σερβιτόροι γίνονται χαλί να τους πατήσεις, να σβήσεις και το τσιγάρο σου αν καπνίζεις. Εκεί στα μανχάτα την έχουν δει φαίνεται και μας πουλάν μούρη μέχρι και τα τσιντσαντσον. Αφού με ενημέρωσε ο ΜΑΛΑΚΑΣ οτι δεν έχουν ούτε skin tofu και ας το λένε στον κατάλογο, ούτε ψητό χοιρινό και ας το λένε κι αυτό, ούτε νούντλς ριζού, τον ρωτάω ωραία ωραία ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΤΕ!

Τρόμαξε, έφυγε, ήρθε το αφεντικό να ρωτήσει γιατί τρομοκρατούμε τον υπάλληλό του (γιος του δευτεροξάδερφου της γυναίκας του μπακάλη τους στην Κίνα, φρεσκοφερμένος με Αγγλικά χειρότερα και από τα δικά σου) (τσάαααακ!). Του εξήγησα ότι δεν θέλω κοτόπουλο, δεν θέλω μοσχάρι, δεν θέλω τόφου, θέλω ΨΗΤΟ ΧΟΙΡΙΝΟ γαμώ το κέρατό μου. Τελικά είχαν και μου το φτιάξανε σπέσιαλ παραγγελιά. Τώρα το τι βάλανε μέσα για εκδίκηση, ο Θεός το ξέρει. Μια χαρά γεύση είχε πάντως, ψητό χοιρινό με φρέσκο κρεμμύδι σε σως σόγιας (τι άλλο).

Γ. Πάει και το φαΐ, πάμε λέει για παγωτό. Α, παιδιά, παγωτό εγώ έφαγα πριν όσο σας έψαχνα. Α ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΡΕ. Μου λένε. Τεσπα έκανα την καρδιά μου πέτρα και έφαγα και δεύτερο παγωτό. Για τη φιλία ρε γαμώτο. Και εκεί που εγώ έκανα τέτοιες θυσίες, αυτοί οι κάφροι μου κάνανε πλάκα. Κρύψανε το πορτοφόλι μου, που μια στιγμή το έβγαλα ο άνθρωπος. Έπαθα πέντε εγκεφαλικά απανωτά και ένα καρδιακό κερασάκι, το καταλαβαίνεις. Πάνε λέω και οι κάρτες, πάνε και τα μετρητά που τι σκατά ήθελα και τα΄βγαζα, πάνε ταυτότητες, διπλώματα, όλα όλα. Έχω και τους κωδικούς μου για την τράπεζα μέσα, ο πανέξυπνος, ωραία πράματα.

Τελικά αφού κάναμε δέκα κύκλους το παγωτατζίδικο μπας και το βρω, μου το φανερώσανε, τα καθίκια, και άρχισα να τους μπινελικώνω στα Ελληνικά. Ευτυχώς δεν καταλάβανε Χριστό και ευτυχώς που εκεί όλοι τρελοί είναι και όσο και να χτυπιέσαι δεν γυρνάν να σε κοιτάξουν.

Πάντως, Βαγγέλα, και η φασαρία μου άρεσε, και η πήχτρα του κόσμου, και το τουπέ των σερβιτόρων, και όλα. Έχω βαρεθεί τη ζωή μου μέσα στο κωλοδάσος, θέλω να μετακομήσω ΤΩΡΑ! Για να καταλάβεις, κάθομαι και ακούω την εκπομπή του καθαρματένιου μάγειρα που μου βάζει τραγούδια από το 1920 και πίσω! Γι'αυτό σήμερα η ανάρτηση είναι λίγο κουλή, γιατί τη γράφω εδώ και ώρες ακούγοντας τις τρελές επιλογές του και παλεύοντας να φέρω λίγη πχοιότητα στην playlist του. Καταλαβαίνεις. Πλάκα κάνω, καλός είναι, να τον ακούς.

ΥΓ: Λέξη-απεύθυνση: ΛΥΤΡΑ

Αμερικλανοδάνειο

Porcupine, έχεις δίκιο:

Στην Αμερική οι αναρχικοί τί πετάνε;Εδώ πετάνε πέτρες κ μολότοφ!!!Μακάρι να πετούσαν γιαούρτια!Θα ήταν νοστιμότερη η μαλακία που τους δέρνει!!!

Ένα γιαουρτάκι 2% θα ήταν ό,τι πρέπει και όπως είπε και το κορίτσι σειρήνα να βάλουμε και λίγο μέλι να κολλάει καλύτερα. Ξέχασα να σου πω ότι στην Αμερική οι αναρχικοί πετάνε τα καλσόν τους.

Λοιπόν από τα οικονομικά και τα χρέη της Αμερικής και της Ελλάδας θα περάσουμε στα οικονομικά του Αμερικλάνου, έτσι για ένα ευχάριστο διάλειμα. Τι? Χέστηκες για τα οικονομικά του Αμερικλάνου? Καλά κάνεις. Εγώ τώρα τι θες να κάνω.

Πριν κανα μήνα ο Αμερικλάνος ξεμπουρδελεύτηκε, βγήκε στο κλαρί και πούλησε τη ψυχή του στο δαίμονα της διαφήμισης. Δεν ξέρω αν το θυμάσαι αλλά είχα πει ότι τις διαφημίσεις θα τις κρατήσω αν και εφόσον βγουν αρκετά για ένα κιλό καλή φέτα. Πόσα βγαίνουν λέει δεν κάνει να λέμε, και δεν θα πω γιατί θα με κόψει τον κώλο ο γκούγκλης, που κακό χρόνο, αλλά κοίτα εδώ ας πούμε. Από εκεί παραγγέλνω καμια φορά. Δες πόσο είναι το μισό κιλό, βάλε τον πολύπλοκο αλγόριθμο (επί δύο) για να βρεις το κιλό και το'πιασεις.

Έχω καλά και καλά νέα. Από που να'ρχίσω. Από τα καλά.

Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σου ανακοινώσω ότι ναι, χάρη στα κλικ σας μαζέυτηκαν αρκετά για ένα κιλό φέτα, μη σου πω ότι μένουν να πάρω και μια σοκοφρέτα δηλαδή. Είμαι πολύ συγκινημένος, δεν ξέρω, φαίνεται? Όταν με το καλό την πάρω τη φέτα θα την τρώω και θα σας σκέφτομαι. Τυχερούληδες.

Πάμε και στα κακά νέα.

Ο μαλάκας ο γκούγκλης δεν πλερώνει αν δεν μαζευτεί πρώτα το ποσό των 100 δολαρίων. Άρα? Άρα θα περιμένω και θα πάρω πεντόκιλη φέτα σε κανα τετράμηνο. Τζάμπα χάρηκα. Έλα, πλάκα κάνω, αφού το ξέρεις ότι χωρίς φέτα ο Αμερικλάνος δε ζει. Βολεύομαι με μια άλλη εισαγώμενη προς το παρόν.

Όπως και να'χει, οφείλω νε ευχαριστήσω όσους κάνανε κλικ, ακόμα και αυτούς που ανάγκασα (το μόνο κέρδος που έχω δει από τον αδερφό μου, αυτό σου λέω μόνο)(για κλικ, καλός είναι)(το ότι θα τα χρυσοπληρώσω σε ρούχα και μεταφορικά, ας μην το σκέφτομαι).

Αλλαγή θέματος γιατί σε βλέπω πορκουπίνη, έχει γλαρώσει το μάτι σου από τη συγκίνηση.

Σήμερα που λες, πρώτη του μηνός, καλό μήνα κι'όλας, μου ήρθαν δωράκια με το ταχυδρομείο. Τρία συγκεκριμένα. Τι δωράκια? Οι λογαριασμοί από τις πιστωτικές. Έχω μπλέξει τα μπούτια μου, κάθε φορά διαλέγω μια στην τύχη να πληρώσω και τελικά δεν ξέρω τι έχω ξοδέψει που. Μπορώ βέβαια να τα δω στο ίντερνετ αλλά βαριέμαι. Τα μελέτησα σήμερα τα κατορθώματά μου.

Μιλάμε, τον Ιούνη το παράχεσα. 200 δολάρια σε καφέδες έφαγα. Μήπως έχω πάθει εξάρτηση? Δυο κεφαδάκια την ημέρα δεν είναι πολλά, είναι? Θα αρχίσω να φτιάχνω μόνος μου όπως παλιά δεν γίνεται. Μα 200??? Αμ το άμαζον? Με τα δωρεάν μεταφορικά με έχει καταστρέψει, αγοράζω αβέρτα. Δεν παίρνω τίποτα ακριβό, αλλά μαζεύονται τα άτιμα. Μέχρι και ελαιόδεντρο αγόρασα. Ήρθε χτες, 15 εκατοστά είναι, πολύ ωραίο.

Η μία η τράπεζα, αυτή που χρησιμοποιώ για online αγορές συνήθως, είδε ότι έχει ψωμί και μου έκανε αύξηση στο όριο (το οποίο και παραλίγο να ξεπεράσω), μου έδωσε και 1000 δολάρια αν θέλω άτοκα μέχρι τον Απρίλη. Μετά τον Απρίλη όμως αν δεν τα έχω ξοφλήσει θα πρέπει να πουλήσω νεφρό. Δε γαμιούνται? Έχω έξοδα, θα τα πάρω.

Σταμάτα χριστιανή μου, δεν αναιρώ αυτά που έλεγα χτες, άκου. Έχω σε ένα μήνα να πάω σε συνέδριο στην Ουάσινγκτον, τρομάρα μου, και πρέπει να βγάλω εισιτήρια, να κλεισω δωμάτιο, το'να τ'άλλο, είναι πολλά τα λεφτά πορκουπίνη. Θα τα πάρω βέβαια όλα πίσω μετά, το αφεντικό πληρώνει μέχρι και το φαΐ, αλλά από κάπου δεν πρέπει να βγούν πρώτα, για να ξαναμπουν μετά? Άρα ένα κομμάτι θα το καλύψω με αυτή την προσφορά.

Το πρώτο μου δάνειο, είμαι πολύ συγκινημένος πάλι. Έτσι και το μάθει η μάνα μου, την έβαψα. Κάθε δεύτερη Πέμπτη (κάθε δεύτερη Πέμπτη μας πληρώνουν) με ρωτάει πληρώθηκες? πόσα πήρες? πόσα έχεις? τις κάρτες τις έδωσες? νοίκι? λογαριασμούς? δώστα και πες μου αύριο πόσα μένουν. θες να σου στείλουμε? τι που θα τα βρούμε, τι σε νοιάζει. θα σου στείλω τη Δευτέρα. καλά καλά μη φωνάζεις, αλλά αν χρειαστείς θα μου πεις, ε.

Κάθε δυο βδομάδες, έτσι και χτες, η ίδια συζήτηση. Δεν το έχει πιάσει το κόνσεπτ του σταθερού μισθού βλέπεις, έχει συνηθίσει στο μεροδούλι χτεσοφάι τόσα χρόνια και αγχώνεται. Τεσπα.

Σήμερα τα σκέφτομαι αυτά γιατί έδωσα πιστωτικές, έδωσα νοίκι, η ΔΕΗ και το ίντερνετ βγαίνουν αυτόματα από το λογαριασμό ούτε που ξέρω πόσο ήταν, και πέσαν τα ψηφία στην τράπεζα. Πάλι καλά να λέω που υπάρχουν και μερικά να περισσεύουν, γιατί τη νιώθω την Πράσινη Σκατούλα, έχει καιρό να χαλάσει και είναι η ώρα της. Υποψιάζομαι κάτι με τα φρένα αυτή τη φορά.

Βλέπω τώρα την άλλη πιστωτική (την καλή, για να πουλάω μούρη) που έχω για εστιατόρια, ένα σκασμό έφαγα και εκεί σε σχέση με πριν. Δεν πειράζει, είπαμε στο φαί δεν κάνω οικονομία, όλα κι'όλα.

ΛΟΙΠΟΝ!

Διάβασες μέχρι εδώ? Μπράβο μάνα μου γιατί σου έχω αμερικλανονέα. Αυτό το κόνσεπτ να σας βάζω λέξη και να τη βάζετε σε σχόλια δεν βλέπω να τραβάει. ΑΛΛΑ. Η αγαπητή Ρία μου έδωσε νέα ιδέα. Όποιος λοιπόν. ΟΠΟΙΟΣ. Αφήσει το πρώτο σχόλιο, θα θέσει αυτός τη λέξη-απεύθυνση. Σας προκαλώ λοιπόν να βρείτε γρήγορα ό,τι πιο άκυρη λέξη υπάρχει και ταυτόχρονα να αφήσετε και το πρώτο σχόλιο. Ορίστε, ο Αμερικλάνος δίνει εξουσία στο λαό, τι άλλο θές δηλαδή. Για να δούμε αν αυτό σας αρέσει, Η ΝΑ ΤΑ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΩ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΝΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΩ. Άιντε.