Too crowded

Καλησπέρα σας!

Περιμένετε Αμερικάνικα Χριστούγεννα, ε? Λέω να το αφήσω αυτό προς το παρόν, και να το συνδυάσω με Πρωτοχρονιά. Σήμερα το θέμα μας είναι άλλο.

Η συγκατοίκηση.

Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι θέλετε να δείρετε αυτούς που μένετε μαζί στο ίδιο σπίτι? Εγώ ναι! Το νιώθω αυτή τη στιγμή που σας γράφω!

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: που μένω, πως μένω και με πόσους και ποιους μένω.

Μένω σε ένα σπίτι (έχετε δει φωτογραφία, μην ανεβάζω πάλι) το οποίο είναι στην ουσία δύο σπίτια. Το δεξί μέρος είναι ένα μικρό που μένει η ιδιοκτήτρια. Το αριστερό είναι πιο μεγάλο, δίπατο που έχει τρεις κρεβατοκάμαρες και δύο μπάνια και το νοικιάζει. Στη μέση υπάρχει το σαλόνι της και τα πληντύρια που είναι κάτι σαν κοινός χώρος. Στο αριστερό κομμάτι (το δικό μας) έχει κουζίνα, σαλόνι και τραπεζαρία. Στον πάνω όροφο έχει δύο μεγάλα υπνοδωμάτια το ένα με δικό του μπάνιο, ένα μικρό δωμάτιο, ένα πολύ μικρό γραφείο και ένα κοινό μπάνιο.

Εγώ μένω στο μεγάλο υπνοδωμάτιο χωρίς το δικό του μπάνιο. Στο άλλο μεγάλο με το μπάνιο μένει ένα ζευγάρι αμερικανών. Στο μικρό δωμάτιο και στο μικρό γραφείο μένει ένα ζευγάρι Ινδών. Βασικά είναι από το Μπαγκλαντές αλλά εγώ τους λέω Ινδούς.

Στο σπίτι επίσης υπάρχουν δύο γάτες της ιδιοκτήτριας, και οι Αμερικανοί έχουν ένα μικρό σκύλο και έναν παπαγάλο.

Ξέχασα να πω ότι στο υπόγειο αυτή την περίοδο μένει μια κοπέλα με τις δύο κόρες της και τον γκόμενό της.

Σύνολο 9 άνθρωποι και 4 ζώα.

Εγώ έχω κυρίως να κάνω με τους τέσσερις, τα δύο ζευγάρια. Και με εκνευρίζουν. Με ΤΡΕΛΕΝΟΥΝ! Ειδικά ο Ινδός. Θέλω να του σπάσω το κεφάλι ώρες ώρες (όλες, συγκεκριμένα). Αλλά θα τον αφήσω για το τέλος. Ξεκινάω με τους λιγότερο ενοχλητικούς.

Η ιδιοκτήτρια. Πολύ καλή γυναίκα, παραπληγική, και ήσυχη. Όλη μέρα ή διαβάζει ή βλέπει τηλεόραση ή γράφει στον υπολογιστή.

Οι τέσσερις του υπογείου. Δεν τους βλέπω συχνα, το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι καπνίζουν έξω από την είσοδο και βρωμάει.

Τα ζώα. Οι γάτες είναι λίγο βλαμένες, τρέχουν και κουτουλάνε στον τοίχο και μετά σε κοιτάνε λες και τις έβαλες τρικλοποδιά. Επίσης ανεβαίνουν πάνω στο τραπέζι στην τραπεζαρία. Δεν τρώω ποτέ εκεί. Ο σκύλος γαβγίζει σαν να μην πω τι, αλλά τουλάχιστον του λουρί τον εμποδίζει από το να μου ορμίσει. Πολλά νεύρα, αλλά δεν τον αδικώ, και εγώ έχω. Ο παπαγάλος κρώζει ανελέητα. Και τώρα που γράφω, κρώζει. Και μόλις κρώξει, κρώζει και η Αμερικάνα για να τον κάνει να σταματήσει. Σαν διαγωνισμός μου φαίνεται ώρες ώρες.

Οι Αμερικάνοι. Καλοί άνθρωποι, ήσυχοι σχετικά. Λίγο παράξενοι όταν τους μιλάς, δεν εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος, είναι ξεκάθαρο. Είναι και οι δύο εύσωμοι, και ο άντρας κλάνει σαν μπουλντόζα. Τέτοιες δυνατές κλανιές δεν έχω ξανακούσει, και γενικά έχω εμπειρία στο θέμα. Και ρεύεται λες και του χώσανε τρόμπα στον κώλο. Τι να πεις. Τουλάχιστον δεν τα κάνει μπροστά μου. Η γυναίκα είναι άσχετη από κομπιούτερ και πάω να της το φτιάχνω. Και μια μπόχα η αναπνοή της... Ούτε γλωσσόφιλο στον σκύλο να έδινε.

Η Ινδή. Καλή γυναίκα, αλλά εκνευριστική. Έχει απλωθεί σαν χταπόδι στην κουζίνα, έχει γεμίσει όλα τα ντουλάπια με ρύζια κρεμμύδια σκόρδα και μπαχαρικά. Και κατσαρόλες. Μετά βίας κατάφερα να πιάσω τρία ντουλάπια και λιγότερο από το μισό ψυγείο. Και όταν μαγειρεύει, δεν τολμάς να πατήσεις στην κουζίνα. Πρώτον γιατί ΣΚΥΛΟΒΡΩΜΑΕΙ ειδικά άμα κάνει ψάρι. Δεύτερον γιατί έχει απλώσει τα πράγματά της σε όλους τους πάγκους. Και ειδικά όταν κάνουν τραπέζι, μαγειρεύει για δύο μέρες νον στοπ και εγώ τρώω από πάνω μου. Άσε που δεν ενημερώνουν ποτέ κανέναν. Όποτε γουστάρουν, κουβαλούν μες στο σπίτι όλο το ισλάμ (είναι μουσουλμάνοι) και τρώνε και φωνάζουνε. Δεν έχω πρόβλημα, αλλά ας με ενημερώνουν πρώτα ότι θα καταλήψουν τους κοινούς χώρους να ξέρω να μαγειρέψω στην ώρα μου και να φάω!

Ο Ινδός. Γκρρρρρρρρρ. Τι ζώο? Ζώο όμως! Ζώο ζώο ζώο! Έχει ένα ένστικτο να καθορίζει την περιοχή του, όπως κάνουν οι σκύλοι όταν κατουράνε παντού. Με το που μπει στο σπίτι, έρχεται στην κουζίνα να ελέγξει τι κάνω. Με το που κατέβω στην κουζίνα, έρχεται! Πίνει νερό, κάνει και αααααααααχ ααααααααααααααχ ααααααααααχ λες και του μπήκε τίποτα, και πάει πάνω. Με το που μπω στην τουαλέτα. έρχεται! Πάλι καλά που κλειδώνει! Πραγματικά δεν περνάνε δύο λεπτά, και έρχεται, πάει να ανοίξει, και φεύγει λέγοντας κάτι στα ινδικά μαζί με το όνομά μου. Και όταν πάει στην τουαλέτα, κάθεται με τις ώρες και φτύνει, φυσάει τη μύτη του όσο πιο δυνατά μπορεί, φτύνει πάλι, και όλα αυτά στο νιπτήρα μας! Αλλά δεν κλάνει. Αυτό το κρατάει για το δωμάτιό του. Και το ευχαριστιέται μάλιστα. Χτες το βράδυ (κάθε βράδυ 12 με 2 τους πιάνει κάτι και όλο μιλάνε και χασκογελάνε) έκλασε όσο πιο δυνατά μπορούσε (μην φανταστείτε τίποτα τρομερό), στο καπάκι η Ινδή έβαλε τα γέλια και παραπονιόταν, και αυτός γελούσε και φώναζε! Σαν πεντάχρονα που ανακαλύπτουν τις χαρές της κλανιάς!

Και το ίντερνετ... Αυτό και αν μου τη σπάει. Έχουμε ασύρματο το οποίο που και που πέφτει και πρέπει να βγάλουμε το μόντεμ από την πρίζα και να το ξαναβάλουμε. Το μόντεμ είναι στο σαλόνι της ιδιοκτήτριας, τον σχεδόν κοινό χώρο. Αλλά δεν πάει ποτέ να το φτιάξει, ούτε αυτός ούτε η γυναίκα του! Μια μέρα ήμουν στην κουζίνα, κατεβαίνει και ενώ ήταν τρία βήματα από το μόντεμ, με ενημερώνει ότι το ίντερνετ έπεσε και να το φτιάξω! Κατάλαβες???? Πω πω τα σκέφτομαι και συγχύζομαι.

Να τος πάλι, πριν μία ώραν ήταν στο μπάνιο και έφτυνε, τώρα πάλι φτύνει. Τι σκατά φτύνει ήθελα να 'ξερα. Σε λίγο θα του βγουν τα εντόσθια.

Αλλά έχω βρει κ εγώ κάτι που τους εκνευρίζει. Όταν είναι να φύγω, ρίχνω το ίντερνετ! Χαχαχαχαχαχα αν έχουν τον Αλλάχ τους, ακόμα και 5 ώρες να λείψω, συνήθως δεν πάνε να το φτιάξουν! Με περιμένουν! Αλλά εγώ εκεί, να βάλουν μυαλό.

Αυτά τα παράπονα αγαπητοί μου σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσής μου. Σίγουρα έχω ξεχάσει κάποια, και ακόμα πιο σίγουρα θα δημιουργηθούν περισσότερα στο μέλλον. Αλλά προς το παρόν, αυτή είναι μια εικόνα.