New York

Ρεντ αλέρτ, ρεντ αλέρτ, Αμερικάνος ιζ μπάκ!

Τι μου κάνετε? Καιρώ έχω να σας τα πω... Απόψε βαριέμαι ασύστολα και νυστάζω ασύστολα και έχω να κάνω τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα που τελικά αποφάσισα να τα παρατήσω όλα να κάνω ανάρτηση στο μπλογκ και μετά να πέσω να ξεραθώ και να σηκωθώ την Κυριακή το μεσημέρι από την πείνα...

Νέα Υόρκη. Αυτή η εκπληκτική, μαγική, θαυμαστική πόλη είχε την τιμή να την επισκεφτώ πριν έναν μήνα παρά μία μέρα. 23 Δεκεμβρίου. Και σαν σωστό ψώνιο που είμαι, είμαι σχεδόν σε όλες τις φωτογραφίες οπότε δεν θα δείτε και πολλά. Έχουμε και μια ανωνυμία να κρατήσουμε γιατί έτσι και πάρει πρέφα κανένας χαρντ ροκ Αμερικάνος τι λέω για τη φάρα τους και μάθει που μένω... την κάτσαμε την βάρκα πατριώτες!

Ξεκινήσαμε λοιπόν κατά τις 6 και κάτι νομίζω το πρωί από το σπίτι και με το αυτοκίνητο πήγαμε στο New Haven. Εδώ να πω ότι το παραέκανα με την ταχύτητα, έφτασα τα 140 και το σαράβαλό μου ήταν έτοιμο να διαλυθεί σε βίδες και ξυραφάκια. Από το New Haven, όπου βρίσκεται και το Yale παρεμπιπτόντως, πήραμε το τρένο το οποίο μας πήγε κατευθείαν στο κέντρο του Μανχάταν.

Ο σταθμός Grand Central πολύ ωραίος και προσπαθεί να θυμίσει τον κεντρικό σταθμό στο Μιλάνο, αλλά δεν τα καταφέρνει και πολύ. Αφού κάποιοι από εμάς πήγανε στην τουαλέτα (όχι εγώ, εγώ έχω την υπερδύναμη της εγκράτειας ειδικά όταν η εναλλακτική είναι δημόσια τουαλέτα), προμηθευτήκαμε και καλά χάρτες και βγήκαμε έξω σε κεντρικό δρόμο της Νέας Υόρκης. Ιστορική στιγμή. Χρόνια ολόκληρα φαντασιωνόμουν να πάω σε μια λεωφόρο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που το κρύο δεν με πείραξε σχεδόν καθόλου!

Μας έπιασε ένας μαύρος και μας πούλησε εισητήρια για διαδρομή με δίπατο ημιυπαίθριο λεωφορείο γύρω γύρω στο Μανχάταν. Μας έπιασε και τον κώλο ολίγον, αλλά μετά από 3 λεπτά είμασταν μέσα. Ο εισπρακτορας ήταν παρλαπίπας από τους λίγους, έξω να βλέπω τους ουρανοξύστες και τις πλατείες να περνάνε και αυτός να επιμένει να μας εξηγεί τις μαλακίες του. Τέλος πάντων.

Στα μισά του δρομολογίου κατεβήκαμε. Είμασταν στο νότιο τμήμα εκεί απ'όπου φαίνεται το Άγαλμα της Ελευθερίας. Το οποίο είναι εμπνευσμένο από τον Κολοσό της Ρόδου, όχι, να τα λέμε αυτά. Κατεβαίνουμε λοιπόν κάτω... και... μιλάμε για το ΠΟΥΤΣΟΚΡΥΟ. Συγνώμη στις αξιότιμες κυρίες που με διαβάζουν αλλά πραγματικά δεν υπάρχει άλλη λέξη που να περιγράφει καλύτερα αυτό που βίωσα. Που-τσο-κρυ-ο. Γαμούσε κανονικά. Λες και με μαστιγώνανε μές στη μούρη ένιωθα! Και φορούσα φανελάκι, μπλουζάκι, πουλόβερ και μπουφάν. Συν γάντια κασκόλ και σκούφο. Αγοράσαμε και κάτι άλλους σκούφους με κοτσίδες, σαν την Ποκαχόντας ήμουν...

Το καΐκι στο Άγαλμα της Ελευθερίας δεν το πήραμε γιατί πρώτον δεν είχαμε χρόνο και δεύτερον άμα είχε τέτοιο πουτσόκρυο στην στεριά, ούτε να φανταστώ δεν θέλω τι συνέβαινε στη θάλασσα. Πήραμε τα ξερά μας και αποφασίσαμε να περιηγηθούμε ποδαράτο μέχρι το Ground Zero (εκεί που πέσαν οι πύργοι). Εκεί μπήκαμε μέσα και απολαύσαμε τη ζέστη.

Κλασικό Ελληνικό τοπίο. Περιττό να πω ότι όλα τα δημόσια και όχι μόνο κτήρια τους είναι αμπνευσμένα από την Αρχαία Ελλάδα. Ούτε εμείς δεν τους τιμάμε έτσι τους προγόνους μας.

Με ένα καθυστερημένο GPS στο χέρι και έναν χάρτη που για να τον διαβάσεις έπρεπε να βγάλεις το γάντι και να γαμηθεί το χέρι σου από το πουτσόκρυο, χαθήκαμε καμιά 20ρια φορές, πήρα να φάω και δήθεν γύρο (ενθουσιάστηκα) και τελικά φτάσαμε στο σπίτι των Friends. Είναι το κτήριο που και καλά μένανε τα ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ.

Πολύ ωραία περιοχή, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Νέκρα και παντού πολυκατοικίες. Το κόψαμε ποδαράτο μέχρι τη Λεωφόρο Broadway για να πάρουμε πάλι το λεωφορείο γιατί το πουτσόκρυο είχε καύλες και δεν έβαζε και σάλιο. Στη στάση που περιμέναμε το λεωφορείο είδα ένα μαγαζί με το όνομα Michael K. και χαχαχαχαχα αυτό είναι το όνομά μου και το αρχικό του επωνύμου μου! Πάει τελείωσε, είμαι γεννημένος για να ζήσω εκεί, δεν εξηγείται αλλιώς. Τι? Υπάρχουν εκατομμύρια Μιχάληδες Κ.? Α σιχτίρ ρε. Α σιχτίρ. Που θα μου πεις εμένα.

Στην China Town δυστυχώς δεν μπήκαμε γιατί η παρέα μου ήταν κλασομπανιέρα και φοβόταν τη μαφία. Την είδα λίγο από το λεωφορείο... Εν τέλει μέχρι να φτάσουμε στην Times Square είχε πέσει η νύχτα. Και πάνω στο λεωφορείο δεν βρήκαμε θέση σε ζεστό μέρος, είμασταν τελείως εκτεθειμένοι στο συνεχώς αυξανόμενο πουτσόκρυο και είχα γίνει μπλε. Με το που κατεβήκαμε αρχίσαμε να ψάχνουμε μέρον να μπούμε να απορροφήσουμε λίγη ζέστα. Και πήγαμε στο διάσημο μαγαζί με τα m&ms.

Έπειτα πήγαμε στην πλατεία και βγάλαμε φωτογραφίες. Μα-γι-κό. Τέλειο το μέρος με τα φώτα, τις διαφημίσεις, τον κόσμο, όλα όλα όλα. Φάγαμε και το αυθεντικό νεοϋορκέζικο τσίζκεικ... ωραίο ήταν αλλά σαν το δικό μου όχι. Μη γελάτε ρε, σοβαρά μιλάω!

Αφού μας είχε περισέψει λίγη ώρα και αφού το Central Park ήταν παγωμένο αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στο Empire State Building. Εκπληκτική θέα. Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Να βλέπεις από κάτω σου τις λεωφόρους να ξετυλίγονται, κόσμο σαν εφταμηνίτικα μυρμήγκια να κάνει πατινάζ, τη θάλασσα, τη γέφυρα του Μρούκλιν, το Long Island...

Αφού η ώρα περνούσε, κάναμε αρκετές βόλτες, περπατήσαμε την πέμπτη λεωφόρο χωρίς φυσικά να αγοράσουμε τίποτα, και πήγαμε με τα πόδια στον σταθμό των τρένων. Ναι, το Μανχάταν είναι αρκετά μικρό και αν έχεις υπομονή και αντοχή μπορείς να το περπατήσεις, ειδικά το κεντρικό του κομμάτι.

Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ότι ήταν παραμονές Χριστουγέννων και γενικά από στολισμούς τίποτα...  Κάτι λίγα σε καμιά πλατεία, άντε κανα δέντρο εδώ και εκεί αλλά όχι αυτό που έχουμε εμείς που στολίζουμε όλους τους δρόμους... Που μυρίζει όλη η Πάτρα κάστανα! Στη Νέα Υόρκη μυρίζαμε τις κλανιές των ποντικών. Και πανάκριβη. Πολύ ακριβή μιλάμε. Μας έφυγαν πάνω απο 200 δολάρια το άτομο εκείνη τη μέρα... όχι τόσο τα φαγητά, όσο η μεταφορά και τα αξιοθέατα.

Αυτά για τη Νέα Υόρκη, ελπίζω να ξαναπάω σύντομα. Εσείς τι νέα? μαθαίνω στην Ελλάδα χιόνια στα βόρεια, σεισμοί στα κεντρικά και ανέμοι στα νότια... Σήμερα η μάνα μου μου είπε ότι κόντεψε να τους πάρει και να τους σηκώσει ο αέρας, και οι σεισμοί στην περιοχή της Πάτρας είναι πλέον ρουτίνα. Εδώ αυτές τις μέρες έχει βγει ο ήλιος, τα χιόνια σχεδόν έχουν λιώσει, και η θερμοκρασία ανέβηκε μέχρι και πάνω από το μηδέν! Αλλά από απόψε ξαναπέφτει μείον 10...

Η τελευταία φωτογραφία ήταν τα Χριστούγεννα, νια νια νια! Πήγα και Βοστόνη, αλλά άλλη φορά θα σας τα πω γιατί βαρεθήκατε να διαβάζετε, σας βλέπω.

ΥΓ. Σήμερα οι φωτογραφίες είναι όλες δικής μας παραγωγής, χειροποίητες!